ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΑΝΕΜΒΟΛΙΑΣΤΩΝ ΧΩΡΙΣ ΤΑΜΕΙΟ ΑΝΕΡΓΙΑΣ, ΑΡΘΡΟ 25, ΚΑΙ ΣΥΣΤΑΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΒΙΟΗΘΙΚΗΣ
Απο τη Νέλλη Ψαρρού
Με τον νέο νόμο περί υποχρεωτικότητας υγειονομικών, η κυβέρνηση θα απολύει στερώντας τους εργαζόμενους από το δικαίωμα στο ταμείο ανεργίας.
Επίσης, παραβιάζει το άρθρο 25 του Συντάγματος, το οποίο ταυτοχρόνως επικαλείται, και παρακάμπτει όλες τις συστάσεις της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής, την οποία επίσης επικαλείται.
Πρόκειται για μια επίδειξη αλαζονείας και κοροϊδίας, και επαφίεται στους πολίτες η ανοχή της ή μη.
Πρόκειται για μια επίδειξη αλαζονείας και κοροϊδίας, και επαφίεται στους πολίτες η ανοχή της ή μη.
Α) Ψηφίστηκε με τροπολογία η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού για τους υγειονομικούς και φροντιστές υγείας με τον νόμο 4820/2021 (ΦΕΚ 130/Α/23-7-21).
Συνοπτικά επισημαίνω τα εξής:
1) Ο νόμος αυτός επιβάλλει υποχρεωτική αναστολή εργασίας, με αντίστοιχη παύση καταβολής αποδοχών.
Επί της ουσίας πρόκειται για απόλυση (αφού δεν επιτρέπεται στον εργαζόμενο να εργαστεί πια στη δουλειά του, και δεν θα πληρώνεται), αλλά δεν θα μπορεί ο εργαζόμενος να την καταγγείλει ούτε να πάρει χαρτί απόλυσης, κι έτσι θα στερείται ακόμη και το δικαίωμά του στο ταμείο ανεργίας παραμένοντας εγκλωβισμένος σε ένα καθεστώς άμεσης εκβίασης προς εμβολιασμό.
Η εκβίαση προς τέλεση ιατρικής πράξης απαγορεύεται ρητώς τόσο από τον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας όσο και από τη Σύμβαση Οβιέδο.
2) Η ίδια η απόλυση για λόγους συμμόρφωσης προς τον εμβολιασμό παραβιάζει το άρθρο 22 του Συντάγματος που ορίζει ότι «Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το κράτος…».
Πόσο μάλλον σε συνθήκες παρατεταμένης οικονομικής κρίσης και αυξημένης ανεργίας, η απόλυση αποτελεί το επαχθέστερο μέσο εκβιασμού και παραβιάζει κατά πολύ κάθε έννοια αναλογικότητας στη σχέση μέσου και επιδιωκόμενου σκοπού.
Επιπρόσθετα, παραβιάζεται και η σύμβαση εργασίας του εργαζόμενου στο βαθμό που δεν έχει υπογράψει κάποια τέτοια προϋπόθεση για την εργασία του.
Το γεγονός ότι η κυβέρνηση παίζει με τις λέξεις και μετονομάζει την απόλυση σε «αναστολή εργασίας» (που είναι μία προσωρινή απόλυση) οφείλεται ακριβώς στο παράνομο αυτής, και στο γεγονός ότι η ίδια η Εθνική Επιτροπή Βιοηθικής (την οποία επικαλείται η κυβέρνηση, όπως θα δούμε στη συνέχεια) δεν αναφέρεται σε απόλυση ή αναστολή εργασίας, αλλά «μετακίνησή τους σε υπηρεσία χωρίς επαφή με κοινό».
3) Υπάρχει σαφή παρέκκλιση της νομιμότητας χωρίς νομική κάλυψη για την κυβέρνηση. Στο άρθρο 206 §6α του νέου της νόμου αναφέρει ότι: «επιβάλλεται, κατά παρέκκλιση κάθε άλλης γενικής ή ειδικής διάταξης, το ειδικό διοικητικό μέτρο της αναστολής καθηκόντων…».
Μία τέτοια πρόβλεψη δεν υπάρχει πουθενά, και η θέσπιση ειδικών διοικητικών μέτρων για κατηγορία πολιτών είναι αυθαίρετη και παραβιάζει όλες τις σχετικές διατάξεις για τα διοικητικά μέτρα, καθώς και την αρχή της ισότητας (άρθρο 4).
4) Προβλέπεται επίσης ο υποχρεωτικός εμβολιασμός για κάθε «νεοεισερχόμενο φιλοξενούμενο» στις μονάδες φροντίδας υγείας.
Κατ’ αυτή την έννοια, άτομα με ειδικές ανάγκες, ηλικιωμένοι, πάσχοντες και άτομα που χρήζουν αποκατάστασης σε ειδικά ιδρύματα υποχρεούνται να εμβολιαστούν, διαφορετικά στερούνται την απαραίτητη φροντίδα.
Δεδομένου ότι και οι εργαζόμενοι της υπηρεσίας «Βοήθεια στο Σπίτι» οφείλουν να εμβολιαστούν, ενδέχεται να προκύψει και υποχρέωση των βοηθούμενων στο σπίτι.
Ήδη, πριν την ψήφιση αυτή, υπήρχαν περιπτώσεις που η συγκεκριμένη υπηρεσία ενημέρωσε μητέρα παιδιού ΑΜΕΑ ότι δεν θα λαμβάνει την υπηρεσία αν δεν εμβολιαστεί το παιδί της.
5) Ο νόμος αναφέρεται για την υλοποίησή του στην προσκόμιση πιστοποιητικών σύμφωνα με το Ψηφιακό Πιστοποιητικό Covid-19 του Κανονισμού 953/14-6-2021 της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από το οποίο να προκύπτει ο εμβολιασμός του εργαζόμενου (ή όσων προσληφθούν σε αντικατάσταση των ατόμων που θα τεθούν σε αναστολή εργασίας) ή η πρόσφατη νόσησή του.
Ήδη εδώ μαθαίνουμε πως εξαιρούνται του εμβολιασμού όσοι έχουν νοσήσει, κάτι που δεν έχει αναφερθεί στα ΜΜΕ. Πέραν τούτου, όμως, ο Κανονισμός 953 προβλέπει ότι το Ψηφιακό Πιστοποιητικό Covid-19 αφορά την πιστοποίηση είτε εμβολιασμού, είτε ανάρρωσης, είτε διαγνωστικού ελέγχου.
Μάλιστα, αναφέρει με σαφήνεια ότι, «Η έκδοση πιστοποιητικών … δεν οδηγεί σε διακρίσεις λόγω της κατοχής συγκεκριμένης κατηγορίας πιστοποιητικού», δηλαδή εμβολιασμού, ανάρρωσης ή διάγνωσης (άρθρο 3 §7).
Με άλλα λόγια, οι τρεις εναλλακτικές που παρέχει το Πιστοποιητικό είναι ισοδύναμες. Αυτό επιβεβαιώνεται ξανά στο προοίμιο του Κανονισμού που αναφέρει ότι, «ο παρών κανονισμός δεν μπορεί να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι θεσπίζει δικαίωμα ή υποχρέωση εμβολιασμού» (§36).
Κατ΄αυτή την έννοια, η ελληνική κυβέρνηση παρανομεί και σε σχέση με τον κανονισμό της ΕΕ. Στην παράγραφο 36 του Κανονισμού 953 ορίζεται επίσης και το εξής πολύ σημαντικό: «Είναι αναγκαίο να αποτρέπονται οι διακρίσεις, άμεσες ή έμμεσες, σε βάρος των προσώπων που δεν έχουν εμβολιαστεί, για παράδειγμα για ιατρικούς λόγους, επειδή δεν ανήκουν στην ομάδα-στόχο για την οποία χορηγείται ή επιτρέπεται επί του παρόντος το εμβόλιο κατά της COVID-19, όπως τα παιδιά, ή επειδή δεν είχαν ακόμη τη δυνατότητα να εμβολιαστούν ή επέλεξαν να μην το πράξουν.
Κατά συνέπεια, η κατοχή πιστοποιητικού εμβολιασμού, ή η κατοχή πιστοποιητικού εμβολιασμού που αναφέρει εμβόλιο κατά της COVID-19, δεν θα πρέπει να αποτελεί προϋπόθεση για την άσκηση του δικαιώματος ελεύθερης κυκλοφορίας ή για τη χρήση διασυνοριακών υπηρεσιών μεταφοράς επιβατών…».
Αν και η παράγραφος (όπως και ο ίδιος ο Κανονισμός) αναφέρεται στο δικαίωμα στην ελεύθερη μετακίνηση, αυτό συμβαίνει επειδή η ίδια η ιδέα (και υλοποίηση τώρα) του Πιστοποιητικού αφορά το ζήτημα των (διασυνοριακών) μετακινήσεων, ως ένα μέτρο αποφυγής της διασποράς του κορωνοϊού.
Μάλιστα, ακόμη και για τις μετακινήσεις, η ύπαρξη του Πιστοποιητικού προσέκρουε σε πληθώρα νομικών εμποδίων, εξ ού και το άρθρο 3 §6 του Κανονισμού ορίζει πως «Η κατοχή των πιστοποιητικών … δεν αποτελεί προϋπόθεση για την άσκηση του δικαιώματος ελεύθερης κυκλοφορίας». Με απλά λόγια, η επέκταση χρήσης του Ψηφιακού Πιστοποιητικού COvid-19 σε άλλους τομείς της κοινωνικής ζωής δεν προβλέπεται από τον ευρωπαϊκό Κανονισμό. Κανονισμός που είναι άλλωστε δεσμευτικός για τα κράτη μέλη.
6) Σε κάθε περίπτωση, όπως και με πολλές άλλες διατάξεις, υφίσταται τυπικός λόγος ακύρωσης των άρθρων αυτών του Νόμου 4810/2021 καθώς πρόκειται για προσθήκες σε μη σχετικό νομοσχέδιο.
Το νομοσχέδιο αφορά «Οργανικό Νόμο του Ελεγκτικού Συνεδρίου», και το Σύνταγμα ρητώς αναφέρει στο άρθρο 74 §5 πως «Προσθήκη ή τροπολογία άσχετη με το κύριο αντικείμενο του νομοσχεδίου ή της πρότασης νόμου δεν εισάγεται για συζήτηση».
Β) Άρθρο 25 του Συντάγματος και Κοινωνική Αλληλεγγύη
Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ανέφερε, ύστερα από την ψήφιση του υποχρεωτικού εμβολιασμού, το άρθρο 25 του Συντάγματος προς επίρρωση της ηθικής αλλά και νομικής διάστασης του εμβολιασμού. Είναι πράγματι ανεκδιήγητο να επικαλείται το άρθρο αυτό ο εν λόγω πρωθυπουργός, και μάλιστα να εξαπατά τους πολίτες μέσω της επιλεκτικής του επίκλησης.
1) Το άρθρο 25 αναφέρει στην παράγραφο 4 ότι «Tο Kράτος δικαιούται να αξιώνει από όλους τους πολίτες την εκπλήρωση του χρέους της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης».
Φυσικά, η κοινωνική αλληλεγγύη και ο τρόπος εκδήλωσής της δεν είναι κάτι το αυτονόητο. Ας υποθέσουμε όμως πως πράγματι θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί πως ο εμβολιασμός είναι εκδήλωση κοινωνικής αλληλεγγύης.
Όμως, πριν από την παράγραφο 4 του άρθρου 25 υπάρχουν άλλες τρεις παράγραφοι, τις οποίες ο πρωθυπουργός «ξέχασε» να αναφέρει. Ας τις δούμε: «1. Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους.
Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους. Τα δικαιώματα αυτά ισχύουν και στις σχέσεις μεταξύ ιδιωτών στις οποίες προσιδιάζουν.
Oι κάθε είδους περιορισμοί που μπορούν κατά το Σύνταγμα να επιβληθούν στα δικαιώματα αυτά πρέπει να προβλέπονται είτε απευθείας από το Σύνταγμα είτε από το νόμο, εφόσον υπάρχει επιφύλαξη υπέρ αυτού και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας.
2. H αναγνώριση και η προστασία των θεμελιωδών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου από την Πολιτεία αποβλέπει στην πραγμάτωση της κοινωνικής προόδου μέσα σε ελευθερία και δικαιοσύνη. 3. H καταχρηστική άσκηση δικαιώματος δεν επιτρέπεται».
2) Τι μας λέει το άρθρο αυτό; Καταρχάς, ότι το κράτος είναι υποχρεωμένο να διασφαλίζει και να υπερασπίζεται τα δικαιώματα του κάθε μέλους της κοινωνίας, ότι η διασφάλιση των ατομικών δικαιωμάτων δεν αποβλέπει μόνο στην ατομική ευημερία αλλά και στην κοινωνική. Ότι τα δικαιώματα του ανθρώπου αποτελούν εγγύηση και για το άτομο αλλά και για το κοινωνικό σύνολο.
Με απλά λόγια, δεν νοείται στο όνομα της κοινωνικής προόδου, ευημερίας, ασφάλειας κλπ να καταπιέζονται τα ατομικά δικαιώματα. Σύμφωνα λοιπόν με το άρθρο 25, δεν μπορεί να εφαρμοστεί ο υποχρεωτικός εμβολιασμός σε κανένα άτομο ή υποσύνολο της κοινωνίας για κανέναν λόγο – και ευχαριστούμε τον κ. Μητσοτάκη που μας το θύμισε!
Η κοινωνική αλληλεγγύη έχει λοιπόν ως πρώτο μέλημα την υπεράσπιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων των άλλων ατόμων και ομάδων.
3) Μιας και ενδιαφέρεται για τα άρθρα του Συντάγματος ο κ. Πρωθυπουργός που απαγορεύουν τις διακρίσεις και προστατεύουν τα θεμελιώδη δικαιώματα του ατόμου (που έτσι προστατεύουν και την κοινωνία ως σύνολο, βάση του 25), ας του θυμίσουμε κι εμείς τα άρθρα: 2§1, 4§1-2, 5§5, 21§3, 22, 7§2, που μπορεί ο καθένας μας να διαβάσει στο Σύνταγμα της Ελλάδος – και ειδικά λόγω της περίστασης το 22: «Η εργασία είναι δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος».
4) Η αλήθεια όμως να λέγεται: δεν μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να κουνά το δάχτυλο στους πολίτες επικαλούμενως (ψευδώς) το άρθρο 25 και να απαιτεί την κοινωνική μας αλληλεγγύη, που όλοι μας την έχουμε επιδείξει έμπρακτα εδώ και ένα χρόνο τουλάχιστον. Δεν μπορεί τη στιγμή που, ο ίδιος και η κυβέρνησή του δίνουν τη χαριστική βολή στην εναπομείνασα εργατική νομοθεσία μετατρέποντας το συντριπτικό μέρος του νεανικού πληθυσμού σε ανέργους εν αναστολή, με αποκορύφωμα τον λεγόμενο «πτωχευτικό νόμο» που έρχεται τούτη τη στιγμή να ολοκληρώσει τη λεηλασία στερώντας από το ήδη ρημαγμένα λαϊκά στρώματα το τελευταίο και στοιχειωδέστερο βιοτικό τους δικαίωμα: το δικαίωμα σε αξιοπρεπή στέγη.
Γ) Η σύσταση της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής
Αν και ο πρωθυπουργός επικαλέστηκε στη συνάντησή του με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας την σύσταση της ΕΕΒ για την τροπολογία περί υποχρεωτικότητας, εντούτοις η τελευταία παρουσιάζει σημαντικά κενά ακόμη και σε σχέση με τη σύσταση αυτή. Σύσταση που έχει σημαντικά κενά ούτως ή άλλως. Επιγραμματικά αναφέρω τα εξής:
1) Όπως προείπαμε, η σύσταση δεν αναφέρεται σε απόλυση ή αναστολή εργασίας, αλλά μόνο σε μετακίνηση σε άλλη υπηρεσία – που βέβαια και αυτό συνιστά πίεση προς εμβολιασμό, και απαγορεύεται από τον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας.
2) Αναφέρεται αυστηρά και μόνο στους υγειονομικούς, και αυτό επειδή, όπως αναγνωρίζεται στην ίδια τη σύσταση, η υποχρεωτικότητα δεν μπορεί να σταθεί από νομικής και ηθικής άποψης γενικώς. Έτσι, μόνο για τους υγειονομικούς εισηγείται την εισαγωγή της ως έσχατο και προσωρινό μέτρο επειδή θα μπορούσε ίσως να δικαιολογηθεί από την αρχή του μη βλέπτειν.
Αλλά, ακόμη κι έτσι, πρόκειται για ένα ηθικό επιχείρημα, και όχι νομικό, όπως αναφέρεται ρητώς: «Στην περίπτωση των ιατρών και νοσηλευτών, η αρχή της μη-βλάβης … δικαιολογεί εντονότερους περιορισμούς στην ατομική αυτονομία, ιδίως επειδή οι επαγγελματίες αυτοί εκούσια δεσμεύθηκαν να αποφεύγουν κατά την άσκηση των δραστηριοτήτων τους κάθε συμπεριφορά που θα μπορούσε να προκαλέσει βλάβη στους ασθενείς τους. …
Στο πλαίσιο αυτό, η πρόβλεψη του εμβολιασμού ως αναγκαίου όρου στις συγκεκριμένες επαγγελματικές κατηγορίες θα μπορούσε να δικαιολογηθεί ηθικά…». Έτσι, δίνεται το πράσινο φως από τη σύσταση για τους υγειονομικούς και μόνο, υπό το πρίσμα ενός ηθικού επιχειρήματος, κάτι που βάλλεται εύκολα μιας και η αρχή της συναίνεσης, που επίσης διέπει την ιατρική, είναι και ηθικό επιχείρημα και έχει και νομική ισχύ (άρθρο 12, ΚΙΔ).
3) Ακόμη κι έτσι, η σύσταση προβλέπει την υποχρεωτικότητα για υγειονομικούς ως έσχατο μέτρο, αφού προηγηθούν άλλα μέτρα και εφόσον αυτά δεν αποδώσουν, ενώ η κυβέρνηση προχώρησε άμεσα σε αυτό.
4) Η επέκταση του μέτρου και σε άλλες κατηγορίες εργαζομένων δεν δικαιολογείται από καμία νομική βάση, ούτε και από ηθική, σύμφωνα με τη σύσταση της ΕΕΒ. Έτσι, η εξουσιοδότηση που παρέχεται με την τροπολογία στον υπουργό Υγείας να μπορεί να επεκτείνει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό και σε άλλους κλάδους εργαζομένων έρχεται σε αντίθεση με τη σύσταση.
5) «Ως έσχατη λύση, η πρόβλεψη αυτή πρέπει να έχει συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα και να εφαρμοσθεί μόνον εφόσον τα προηγούμενα μέτρα δεν αποφέρουν σημαντική αύξηση του ποσοστού εμβολιασμού. Η ακριβής εφαρμογή τέτοιου μέτρου αφενός πρέπει να ορίζεται με βάση το εργατικό ή το δημόσιο δίκαιο…», αναφέρει η σύσταση.
Όμως, σύμφωνα με το ισχύον εργατικό δίκαιο δεν προβλέπεται αυτή η υποχρέωση, ούτε η μονομερής αλλαγή της σύμβασης. Επίσης, το μέτρο της προσωρινότητας (που επιβάλεται για όλα τα έκτακτα μέτρα – η τροπολογία το θέτει σε ισχύ μέχρι την 31/12/21) δεν μπορεί να έχει εφαρμογή στον υποχρεωτικό εμβολιασμό, καθώς από τη φύση της αυτή η ιατρική παρέμβαση δεν μπορεί να έχει προσωρινό χαρακτήρα: εφόσον κάποιος εμβολιαστεί, δεν μπορεί να το πάρει πίσω!
Η προσωρινότητα, με άλλα λόγια, δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε μέτρα που είναι αμετάκλητα, αλλά μόνο σε μέτρα που από τη φύση τους μπορούν να είναι προσωρινά.
6) Αφήνουμε κατά μέρος στην ανάλυσή μας την ίδια τη Σύσταση της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής, που μέλη της ελέγχονται για σύγκρουση συμφερόντων, που συστάθηκε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη πριν από ένα χρόνο ενώ υπήρχε ήδη αρμόδιο όργανο (η Εθνική Επιτροπή Εμβολιασμών), και που στη σύστασή της αγνοεί επιδεικτικά τη σύμβαση Οβιέδο (που έχει υπογράψει η Ελλάδα) καθώς και πολλές άλλες νομικές μας δεσμεύσεις που απαγορεύουν την υποχρεωτικότητα, και μάλιστα με σκεύασμα που βρίσκεται ακόμη σε ερευνητική φάση.
Θα ανφέρουμε όμως πως, ως προϋπόθεση για τη σύσταση της ΕΕΒ τίθεται καταρχήν το ερώτημα: «εφόσον η πανδημία συνεχίζει να απειλεί και να κοστίζει ανθρώπινες ζωές και εφόσον υπάρχουν εγκεκριμένα εμβόλια τα οποία είναι ασφαλή και αποτελεσματικά, είναι ηθικά αποδεκτό να ληφθούν μέτρα υποχρεωτικότητας για τον εμβολιασμό των εργαζομένων στις δομές υγείας;». Λαμβάνει με άλλα λόγια την απόφασή της βασισμένη σε μία υπόθεση, πως τα εμβόλια είναι ασφαλή και αποτελεσματικά, χωρίς να την εξετάζει καθόλου.
Εντούτοις, είναι γνωστό πως τα εμβόλια βρίσκονται ακόμη σε πειραματική φάση, πως πολλοί εμβολιασμένοι νοσούν και μεταδίδουν τον ιό, πως η ανοσία τους έχει περιορισμένη χρονική διάρκεια, και πως ήδη έχουν αναφερθεί πολλές παρενέργειες καθώς και θάνατοι. Με απλά λόγια, η ίδια η προϋπόθεση που θέτει η Εθνική Επιτροπή Βιοηθικής δεν ισχύει, και προκαλεί μεγάλα ερωτηματικά πως αυτό το δεδομένο παρακάμφθηκε στη σύστασή της.
Δ) Ιούλιος 2021 – Ιούλιος 2015: όταν η (επιτυχημένη) συνταγή επαναλαμβάνεται!
Αυτός θα μπορούσε να είναι ο τίτλος αυτού του άρθρου, μιας και ξανά οι πολίτες αιφνιδιάζονται μέσα στο καλοκαίρι (όπου πολλοί εργάζονται στον τουρισμό και άλλοι λείπουν σε διακοπές) προκειμένου, όπως και το 2015 με το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ, να καταλυθεί ξανά με την φυσική απουσία των πολιτών κάθε νομιμότητα και να εξασφαλιστεί η αδυναμία αντίδρασής τους.
Δεδομένης της δημόσιας διαβεβαίωσης του Κυριάκου Μητσοτάκη τον Νοέμβρη ότι δεν θα υπάρξει υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού, και τον Ιούνιο πως η συζήτηση για υποχρεωτικότητα στους υγειονομικούς θα ανοίξει το φθινόπωρο, μήπως θα έπρεπε να μηνυθεί ο κ. Μητσοτάκης για εξαπάτηση με δόλο;
Σε κάθε περίπτωση, τώρα, όπως και τότε, οι ίδιοι οι πολίτες οφείλουν να διασφαλίσουν τη νομιμότητα, και ειδικότερα οι ιατροί να σπάσουν τη σιωπή τους για όσα συμβαίνουν στα νοσοκομεία.
Είναι επίσης χρέος των εμβολιασμένων να αρνηθούν να προσκομίσουν το Πιστοποιητικό τους ως προϋπόθεση να παραμείνουν στην εργασία τους, αλλά και των μη εμβολιασμένων χρέος είναι να μην πράξουν οτιδήποτε ενάντια στη συνείδησή τους λόγω πίεσης και εκβιασμού.
Εμβολιασμένοι και μη, οφείλουν να συσπειρωθούν ενάντια στην καταστρατήγηση του Συντάγματος και των νόμων, και κυρίως ενάντια στον διαχωρισμό των πολιτών και τον τεχνηέντως κατασκευασμένο κοινωνικό διχασμό. Διχασμό στον οποίον ο πρωθυπουργός μας είναι εξ οικογενειακής παράδοσης μαθημένος…
ΥΓ: να υπενθυμίσουμε ότι, όπως έχω αναλύσει και στην έρευνα για τον Υποχρεωτικό Εμβολιασμό, η πρώτη νομοθετική αναφορά στο ενδεχόμενο υποχρεωτικού εμβολιασμού ήρθε με αφορμή τον κορωνοϊό ΠΡΙΝ κηρυχτεί η πανδημία.
Στις 25 Φεβρουαρίου 2020, στην Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (ΦΕΚ Α/42/25.2.2020) που είχε τίτλο Κατεπείγοντα μέτρα αποφυγής και περιορισμού της διάδοσης κορωνοϊού αναφέρεται: «υποχρεωτική υποβολή σε κλινικό και εργαστηριακό ιατρικό έλεγχο, υγειονομική παρακολούθηση, εμβολιασμό, φαρμακευτική αγωγή και νοσηλεία προσώπων, για τα οποία υπάρχουν εύλογες υπόνοιες ότι μπορεί να μεταδώσουν άμεσα ή έμμεσα τη νόσο, … [και προσώπων] που προέρχονται από περιοχές όπου έχει παρατηρηθεί μεγάλη διάδοση της νόσου» (άρθρο 1 §2α,β).
Στη συγκεκριμένη μάλιστα ΠΝΠ αναφέρονται συνοπτικά πολλά από τα μέτρα που πάρθηκαν στη συνέχεια (κλείσιμο σχολείων, εγκλεισμός πολιτών, περιορισμός μεταφορών κλπ), παρόλο που η εξάπλωση της νόσου ήταν ακόμη σε πρώιμο στάδιο, στην Ιταλία εμφανίστηκε πρώτο κρούσμα στις 21/2, στην Ελλάδα δεν είχε εμφανιστεί ακόμη (εμφανίστηκε στις 26/2), και η πανδημία κηρύχτηκε στις 11 Μαρτίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου