ΝΕΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΩΔΙΚΩΝ – ΝΕΕΣ ΔΟΣΕΙΣ ΕΜΒΟΛΙΩΝ
CUI BONO? – CUI MALO?
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. ΒαθιώτηςΗ ναυαρχίδα του στόλου ενός νομικού εκδοτικού οίκου αποτελείται συνήθως από τους Κώδικες. Ας πάρουμε ως παράδειγμα το βαρύ πυροβολικό μιας έννομης τάξης, δηλαδή τον Ποινικό Κώδικα, στο σώμα του οποίου ασελγεί κατ’ επανάληψιν η εκάστοτε κυβέρνηση, ιδίως όταν θέλει να περάσει στην κοινωνία το μήνυμα ότι άμεση προτεραιότητά της είναι η καταπολέμηση του εγκλήματος.
Αν η νέα κυβέρνηση δεν απλώσει χέρι στον Ποινικό Κώδικα, τότε θα νιώσει μειονεκτικά έναντι της προηγούμενης, αφού δεν θα έχει αφήσει ανεξίτηλο το δικό της αποτύπωμα.
Φαίνεται, όμως, ότι από την στιγμή που θα λάβει χώρα το πρώτο «χούφτωμα» του Ποινικού Κώδικα, η νέα κυβέρνηση γλυκαίνεται και θέλει μετά να το επαναλαμβάνει ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Ο πειρασμός των επαναλαμβανόμενων τροποποιήσεων του Ποινικού Κώδικα είναι τόσο μεγάλος, που, παρότι τον Ιούλιο του 2019 ετέθη σε ισχύ ο νέος Ποινικός Κώδικας, μετά από λίγο άρχισε πάλι το «ράβε-ξήλωνε».
Ενώ, όμως, το φαινόμενο αυτό είναι κουραστικό και δαπανηρό για τους δικηγόρους, τους δικαστές αλλά και τους φοιτητές, οι οποίοι θα πρέπει να έχουν πάντοτε μαζί τους τον επικαιροποιημένο Κώδικα, οι εκδότες του νομικού βιβλίου τρίβουν τα χέρια τους:
Κάθε νέα τροποποίηση καθιστά αναγκαία την επανέκδοση του Κώδικα, η οποία φέρνει ζεστό χρήμα στα ταμεία των εκδοτικών οίκων.
Αν παρομοιάσουμε το έγκλημα με μια κοινωνική πάθηση, την οποία επιχειρεί να εξαλείψει ή έστω να περιορίσει ο ποινικός νομοθέτης, θεσπίζοντας ένα ολοκαίνουργιο έγκλημα ή αυστηροποιώντας ένα ήδη υφιστάμενο, τότε κάθε επανέκδοση του Ποινικού Κώδικα μπορεί περίφημα να παραλληλισθεί με την νέα δόση ενός εμβολίου που αποφασίζεται να χορηγηθεί στον γενικό πληθυσμό, προκειμένου να θωρακισθεί ενόψει της μετάλλαξης κάποιου νεομφανισθέντος ιού.
Και όπως η συνεχής ανάγκη προμήθειας της επικαιροποιημένης επανέκδοσης του Ποινικού Κώδικα κουράζει και εκνευρίζει τον διακονούντα την νομική επιστήμη, έτσι και η συνεχής ανάγκη υποβολής σε νέες δόσεις εμβολίου κουράζει, εκνευρίζει αλλά και φοβίζει τον πολίτη, ο οποίος αισθάνεται ότι οι διακονούντες την ιατρική επιστήμη τον εμπαίζουν, αφού από την αιφνιδιαστική ανακοίνωση της εκάστοτε νέας (αρχικώς μη προγραμματισμένης) δόσης προκύπτει ότι αυτός έχει γίνει το πειραματόζωο των φαρμακευτικών εταιρειών.
Τα αφεντικά των τελευταίων, όμως, τρίβουν τα χέρια τους, αφού στα ταμεία των φαρμακευτικών θα εισρεύσει άφθονο χρήμα, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους εκδότες που τυπώνουν και κυκλοφορούν την κερδοφόρα, νέα έκδοση του Ποινικού Κώδικα.
Συνεπώς, οι νέες εκδόσεις ενός Κώδικα και οι νέες δόσεις ενός εμβολίου διέπονται από την εξής κοινή εμπορική λογική:
Η αλλαγή της νομοθεσίας είναι ό,τι η μετάλλαξη ενός ιού, δηλαδή μια χρυσή ευκαιρία για γέμισμα των ταμείων.
Αν θελήσουμε να σκεφτούμε πονηρά, δηλαδή ανάποδα, ερχόμενοι στην θέση των εμπόρων, μπορούμε να διατυπώσουμε το εξής ερώτημα:
Τι πρέπει να επιθυμεί διακαώς ένας εκδοτικός οίκος που εκδίδει Κώδικες και, αντιστοίχως, μια φαρμακευτική εταιρεία που παράγει εμβόλια, για να κερδίζει ακαταπαύστως χρήματα;
Η απάντηση είναι προφανής:
Ο μεν εκδοτικός οίκος θα πρέπει να επιθυμεί διακαώς να αλλάζει όσο συχνότερα γίνεται ο νόμος, η δε φαρμακευτική εταιρεία να μεταλλάσσεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα ο ιός!
Συνεπώς, ένας δαιμόνιος εκδότης για να γεμίσει το ταμείο του, θα έπρεπε να καλλιεργεί στον Υπουργό Δικαιοσύνης ή στους συμβούλους του την ιδέα της τροποποίησης του Κώδικα και, αντιστοίχως, ένας διευθύνων σύμβουλος μιας φαρμακευτικής εταιρείας να ασκήσει επιρροή σε κάποια σατανικά πρόσωπα που θα διατείνονταν ότι μπορούν να προκαλέσουν νέες μεταλλάξεις.
Ή μήπως στην περίπτωση των φαρμακευτικών θα αρκούσε απλώς να οργανωθεί ένας παγκόσμιος εμβολιασμός εν μέσω πανδημίας, ώστε ο ιός να προσπαθεί να επιβιώνει μεταλλασσόμενος διαρκώς, οπότε θα ξεκινούσε ένας εμβολιαστικός φαύλος κύκλος;
Πάντως, αν, μέσα σε λίγους μήνες, ένας Ποινικός Κώδικας τροποποιείτο 4 φορές, αυτό θα αποτελούσε ένδειξη ότι το συγκεκριμένο νομοθέτημα ήταν ανεπαρκές για την αντιμετώπιση της ανθεκτικής κοινωνικής παθογένειας.
Αντιστοίχως, αν, μέσα σε λίγους μήνες, ένα εμβόλιο πρέπει αίφνης να επαναληφθεί 4 φορές για να υπηρετήσει τον στόχο του περίφημου μπουσταρίσματος (sic), αυτό σημαίνει όχι μόνο ότι βρίσκεται ακόμη σε πειραματικό στάδιο, αλλά και ότι είναι ακατάλληλο για την αποτελεσματική αντιμετώπιση του ανθεκτικού παθογόνου.
Κι αν υπάρχει μεταφορικά ο κίνδυνος να «κάψει» ο νομικός «τον εγκέφαλό του» από την συνεχή μελέτη των αέναων τροποποιήσεων του Ποινικού Κώδικα, μπορεί να υπάρχει κυριολεκτικά ο κίνδυνος για τον εμβολιαζόμενο να κάψει το ανοσοποιητικό του από τους ατέρμονους εμβολιασμούς που οδηγούν στην δοσοεξάρτησή του και εν τέλει στην φαρμακευτική ομηρεία του.
Προσοχή: Ένας εκδοτικός οίκος έχει την δυνατότητα να εκδώσει τον Ποινικό Κώδικα είτε μόνο του είτε μαζί με άλλους Κώδικες. Στην δεύτερη περίπτωση γίνεται λόγος για «Πολυκώδικα».
Αντιστοίχως, μια φαρμακευτική εταιρεία μπορεί να παρασκευάσει είτε ένα μεμονωμένο είτε ένα «πολυδύναμο» εμβόλιο!
Ο Πολυκώδικας συμφέρει τον πελάτη γιατί δεν χρειάζεται να κουβαλάει πολλούς διαφορετικούς κώδικες και, ταυτοχρόνως, τον αγοράζει σε τιμή χαμηλότερη απ’ ό,τι αν τους αγόραζε ξεχωριστά.
Τα πολυδύναμα εμβόλια (τετραδύναμα, πενταδύναμα, εξαδύναμα) υποστηρίζεται ότι πλεονεκτούν έναντι των ολιγοδύναμων π.χ. λόγω καλύτερης εμβολιαστικής κάλυψης και ανοσοποίησης έναντι πολλών αντιγόνων με λιγότερα τρυπήματα.
Εφόσον, λοιπόν, οι απανωτές δόσεις των εμβολίων λειτουργούν όπως οι εκ-δόσεις των Κωδίκων, πρέπει επιτέλους να προβληματισθούμε σοβαρά με γνώμονα το κρίσιμο (ενόψει της τέταρτης δόσης του οιονεί εμβολίου κατά του κορωνοϊού) ερώτημα «ποιος ωφελείται» (cui bono?) αλλά και «ποιος πλήττεται» (cui malo?) από τον φαύλο κύκλο των αέναων εμβολιασμών.
Όταν η Νομική και η Ιατρική διέπονται από κοινή εμπορική λογική, ουδείς επιτρέπεται να κάνει τουμπεκί, γιατί έτσι το θέλουν οι περίφημοι ειδικοί. Σκοτεινοί που είναι αυτοί οι καιροί!
«Μα δε θα λένε: Ήταν σκοτεινοί καιροί.
Θα λένε: Γιατί σωπαίναν οι ποιητές τους;»
(Μπρεχτ, Σε σκοτεινούς καιρούς [In finsteren Zeiten], εις: Ποιήματα, μτφ.: Μ. Πλωρίτης, Θεμέλιο, ε΄ έκδ., Αθήνα 2008, σελ. 63).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου