ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΒΑΒΥΛΩΝΑ
Ο πολιτισμός μάς κηρύττει από έναν ρυπαρό άμβωνα που ονομάζεται κράτος.
Ανώνυμος
Κάτι εισβάλει μέσα απ’ τα τοιχώματα των κυττάρων μας και επιχειρεί αργά, αλλά συστηματικά, να μας διαβρώσει. Η πόλη μας διαλύει. Παλεύει ν’ αναστήσει κάποια απροσδιόριστα μειδιάματα, που την κρατούν στα γυάλινα μάτια μας εξαίσια και φανταχτερή.
Είναι οι ατέλειωτες ώρες αϋπνίας που γυρεύουν εκδίκηση. Είναι ο καρατομημένος μας χρόνος στην δουλειά, τις ουρές, τα μποτιλιαρίσματα.
Πόλεις-μεγαθήρια, πόλεις-καρικατούρες, πόλεις με θεόρατα υψωμένα τείχη γύρω απ’ τις καρδιές των ανθρώπων. Και χιλιάδες πολεμίστρες με μάτια αγριεμένα να θωρούν προς τα μέσα. Μα, τι πρωτοτυπία! Οι παρατηρητές της ανταλλάσουν τον χτύπο της καρδιάς τους για λίγα μέτρα οπτικής ίνας.
Το μόνο που επιθυμεί η πόλη είναι να διατηρήσουμε για χάρη της ακέραιο και σε πλήρη λειτουργία έναν, αν μη τι άλλο, ακαλαίσθητο εγωισμό. Δεν είναι ζήτημα ορθότητας ή ευμενών διαδικασιών. Το αργοσβήσιμό της αντιφεγγίζεται παντού∙ στους πολύβουους δρόμους, στα επώνυμα αγάλματα, στα θορυβώδη οικοδομήματα.
Ο καθένας μπορεί να το παρακολουθήσει αν ξεγλιστρήσει για λίγο απ’ τις οθόνες του. Οι άνθρωποι κατασκεύασαν τις πόλεις και αυτές, πεθαίνοντας, τους παίρνουν για κτέρισμα στον υγρό τους τάφο.
Το κράτος επαίρεται πως θα εξαιρεθεί απ’ το επερχόμενο φιάσκο. Τι και αν έρθουν εξεγέρσεις και επαναστάσεις τρομερές; Τι και αν τα δάκρυα των ειλικρινών ξεπλύνουν τις άγριες λεωφόρους;
Όσο το κράτος εκπαιδεύει τους ανθρώπους στην λήθη και το μίσος δεν έχει τίποτε να φοβηθεί, η μοχθηρία θα ξαναχτίζει τις πόλεις.
Λιθάρι το λιθάρι θα ξανασηκώνει τα τείχη, δίχως να φείδεται κόπων και βασάνων. Θα ξαναδίνει στο κράτος στέμμα και σκήπτρο να διαφεντεύει την ελεύθερη βούληση επί γης. Και ο αιματοβαμμένος κύκλος θα επαναλαμβάνεται σαν άχρωμη άνοιξη.
Το ιδιάζον των πόλεων, θα μπορούσαμε να πούμε, είναι η ακαταμάχητη ικανότητά τους να κλωνοποιούν με απόλυτη επιτυχία το σώμα τους ή -για να μιλήσουμε και εμείς μ’ επιστημονικότερους όρους- την άχρηστη και ανυπόφορη δομή τους.
Και τι θα ήταν παρακαλώ οι πόλεις δίχως την τεχνολογία που παρφουμάρει τα γέρικα σπλάχνα τους; Ένα τίποτε απολύτως. Διότι οι πόλεις αντανακλούν την σκοτεινότερη όψη της ανθρώπινης προσωπικότητας.
Την καθόρισαν πρώτα επί χιλιετίες και τώρα μας προβάλουν στο μαύρο τους πανί τα χειρότερα στοιχεία του επιβεβλημένου εαυτού μας.
Η τεχνολογία, λοιπόν, στολίζει τις πόλεις με τις ηλεκτρονικές και ψηφιακές της γιρλάντες. Είναι η τεράστια μυγοπαγίδα που μας τραβά με τα φώτα της στον πνευματικό όλεθρο.
Και εμείς περιτριγυριζόμαστε ανέμελοι απ’ τις γοητευτικότερες αυταπάτες των αιώνων, μην μπορώντας να διακρίνουμε την τρυφερότητα απ’ την αποχαυνωτική εκτόνωση. Παριστάνουμε τους μέντορες σε πράγματα άχρηστα και ανούσια.
Μελαγχολούμε για φαινομενικά απροσδιόριστους λόγους, αν και αμετανόητα παραμένοντες στον λαβύρινθο της εξωραϊσμένης παγίδας. Μιας παγίδας που μπορεί με το πάτημα των κατάλληλων κουμπιών να γίνει τόσο γοητευτική, όσο ένα σύννεφο από εξωτικές πεταλούδες. Και το τηλεχειριστήριο το έχει αποκλειστικά το κράτος.
Η πόλη είναι μέσα μας. Βρίσκεται πλέον παντού. Στα φώτα που δεν σβήνουν ποτέ∙ στις αργόσυρτες ανάσες∙ στο πετρωμένο βλέμμα των χελιδονιών. Είναι το σύνολο που μας κρατά δέσμιους στο τίποτα.
Ωστόσο, υπάρχει και η εξαίρεση∙ η μοναδική «ελευθερία» που μας επιτρέπεται. Να κολυμπάμε αδιάκοπα σε μια βρώμικη θάλασσα απ’ αυταπάτες ή να πνιγούμε σε μια κολυμπήθρα ελεγχόμενης παράνοιας. Ή ακόμη χειρότερα, να τα συνδυάσουμε αφειδώς και τα δυο.
Το σκότος όμως των αυταπατών δεν διαλύεται με ηλεκτρικούς λαμπτήρες. Δεν είμαστε ούτε ήρωες, ούτε δειλοί. Ούτε πρωταγωνιστές, ούτε κομπάρσοι. Είμαστε οι σκλάβοι της Γης και δεν αποδεχόμαστε κανέναν ρόλο στο πολιτικό σανίδι.
Μπορεί ο χρόνος μας να ‘γινε βαρύς σαν μολύβι, η καρδιά μας ωστόσο παραμένει ελαφρύτερη και απ’ το θρόισμα τ’ ανέμου. Γι’ αυτό και ο αγώνας μας δεν θα γίνει ένα ακόμη απόρριμμα στα σπλάχνα της πόλης.
Οι παγίδες δεν εξωραΐζονται∙ μόνον καταστρέφονται βίαια. Στο όνομα της συμπόνιας και της αγάπης∙ στο όνομα της Αναρχίας. Για συντρόφους και φίλους, για αποστάτες και αντιπάλους.
Σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση
Δημοσιεύτηκε στο anarchypress.g
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου