O ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΗΣ MOSHE MACHOVER: «ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΠΟΥ ΕΠΕΒΑΛΕ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΠΑΝΤΟΥΣΤΑΝ ΣΤΟ ΑΠΑΡΧΑΪΤ Ν ΑΦΡΙΚΗΣ. ΘΥΜΙΖΕΙ ΚΑΤΑΥΛΙΣΜΟΥΣ ΙΝΔΙΑΝΩΝ ΣΤΗ Β ΑΜΕΡΙΚΗ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΠΗΓΑΝ Σ΄ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ».
O Ισραηλινός σοσιαλιστής Moshe Machover: Το καθεστώς που επέβαλε το Ισραήλ στην Παλαιστίνη δεν είναι Μπαντουστάν στο απάρχαϊτ Ν Αφρικής.
Θυμίζει καταυλισμούς Ινδιάνων στη Β Αμερική που τους πήγαν σ΄εθνοκάθαρση. Αποσπάσματα από παλαιότερη συνέντευξη* του που όμως είναι πιο επίκαιρη παρά ποτέ.
Το τείχος
δεν αντιστοιχεί με την παλιά Πράσινη Γραμμή που χώριζε το Ισραήλ από τις Κατεχόμενες Περιοχές. Κόβει μέσα σε αυτές τις Περιοχές. Δεν χωρίζει απλά τους ισραηλινούς από τους παλαιστίνιους αλλά και τους παλαιστίνιους μεταξύ τους, τον ένα από τον άλλο.
Σε σημεία το τοίχος φτάνει τα 9 μέτρα ύψος. ….. Αυτά τα χωριά βρίσκονται στην ισραηλινή πλευρά του τοίχους. Οι ισραηλινοί τα περικυκλώνουν αυτά μ’ ένα πρόσθετο κλοιό, μετατρέποντας τα σε απομονωμένες νησίδες. Αυτά τα χωριά είναι στρατόπεδα συγκέντρωσης περιτριγυρισμένα από το τείχος.….
Το ισραηλινό σχέδιο δεν αφορά τη δημιουργία ενός βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους. Δεν πρόκειται καν για Μπαντουστάν όπως υπήρχαν στη Νότια Αφρική τον καιρό του απάρχαϊτ. Θα μοιάζει περισσότερο με τους καταυλισμούς των Ινδιάνων στη Βόρεια Αμερική.
Η σύγκριση που γίνεται με το απάρχαϊτ είναι παραπλανητική, παρόλο που υπάρχουν πολλές αντιστοιχίες. Το καθεστώς του απάρχαϊτ ήταν βασισμένο στην αντίληψη ότι οι μη-λευκοί θα χρησίμευαν σαν εργατική δύναμη για τους λευκούς, αλλά ότι δεν θα έπρεπε να έχουν πολιτικά δικαιώματα. Έπρεπε να διαχωριστούν αλλά να κρατηθούν σε απόσταση που να επιτρέπει την αξιοποίησή τους. Τα Μπαντουστάν επέτρεπαν την εφαρμογή αυτής της ιδέας.
Το ισραηλινό σχέδιο δεν ανήκει σ’ αυτό το μοντέλο αποικισμού. Είναι βασισμένο σε ένα άλλο, όπως της Αμερικής, όπου ο γηγενής πληθυσμός εκαθαρίστηκε εθνικά.
Οι ινδιάνοι ιθαγενείς στριμώχτηκαν σε καταυλισμούς, σε προσωρινά στρατόπεδα συγκέντρωσης, για να εξοντωθούν στη συνέχεια ολοκληρωτικά.
Ποια είναι η φύση του της ισραηλινής κοινωνίας;
Είναι ένα αποικιακό εποικιστικό κράτος – το τελευταίο που απέμεινε. Είναι πολλές οι χώρες στον κόσμο που ξεκίνησαν με αυτό τον τρόπο. Η διαφορά τους όμως είναι όμοια με αυτήν ανάμεσα σε ένα νεκρό και ένα ενεργό ηφαίστειο.
Η Νέα Ζηλανδία, η Αυστραλία, οι ΗΠΑ όπως και άλλες χώρες αναπτύχθηκαν σαν εποικιστικά κράτη. Ο αποικισμός τους όμως έχει ολοκληρωθεί προ πολλού, έπαψε να διευρύνεται. Ο σιωνιστικός αποικισμός της Παλαιστίνης άρχισε αργότερα απ’ όλα τα άλλα αποικιακά εποικιστικά κράτη. Άρχισε στο τελευταίο τρίτο του 19ου αιώνα και πήρε σοβαρές διαστάσεις μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το μοντέλο εθνικού ξεκαθαρίσματος πάνω στο οποίο είναι βασισμένο το κράτος του Ισραήλ ορίζει και ολόκληρη τη δομή της ισραηλινής κοινωνίας.
Η χώρα είναι επίσης εσωτερικά διαιρεμένη. Σε όλη την ιστορία του ο σιωνισμός επιχείρησε να αποφύγει τη χρησιμοποίηση του παλαιστινιακού εργατικού δυναμικού. Στις δεκαετίες πριν την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, οι σιωνιστές προσπάθησαν να επιβάλουν αυτή την κατάσταση μέσα από τον εκφοβισμό.
Υπήρχαν αφεντικά που προτιμούσαν να εργοδοτούν Παλαιστίνιους γιατί ήταν και φτηνότερα και πιο έμπειρα εργατικά χέρια, ιδιαίτερα στις γεωργικές εργασίες. Οι σιωνιστικές οργανώσεις, ιδιαίτερα το λεγόμενο συνδικάτο Histradut, προσπάθησαν να εκφοβίσουν αυτούς τους εργοδότες και να διώξουν τους παλαιστίνιους εργάτες.
Οι περισσότεροι παλαιστίνιοι ξεκαθαρίστηκαν εθνικά και έγιναν πρόσφυγες μετά την ίδρυση του Ισραήλ το 1948. Όσοι παρέμειναν μπήκαν κάτω από στρατοκρατικό καθεστώς. Αυτούς μπορεί να μην μπορούσαν να τους αποκλείσουν από την ισραηλινή οικονομία, αλλά αυτό δεν ήταν σοβαρό πρόβλήμα μιας και αριθμητικά ήταν λίγοι.
Μετά το 1967 – όταν το Ισραήλ κατέλαβε και την υπόλοιπη Παλαιστίνη, με ένα πολύ μεγαλύτερο παλαιστινιακό πληθυσμό – υπήρξε μια περίοδος που κράτησε περίπου δυο δεκαετίες όπου έμοιαζε να χρησιμοποιείτε η παλαιστινιακή εργασία από την ισραηλινή οικονομία.
Το ισραηλινό αποικιστικό μοντέλο έμοιαζε τώρα να ακολουθεί το Νοτιοαφρικανικό πρότυπο. Αυτό μακροπρόθεσμα θα σήμαινε καλά μαντάτα για τους παλαιστίνιους – γιατί, παρόλο που τους εκμεταλλεύονταν βάναυσα, οι παλαιστίνιοι μπορούσαν να ελπίζουν σε μια αλλαγή όπως αυτήν που είδαμε στη Νότια Αφρική.
Με αφορμή όμως την πρώτη ιντιφάδα, την παλαιστινιακή εξέγερση στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και τις αρχές της δεκαετίας του 1990, το Ισραήλ σταμάτησε να εργοδοτεί παλαιστίνιους. Μπορούσε να εισάγει πλέον εργατικά χέρια από αλλού, από τη Κίνα, τις Φιλιππίνες κλπ.
Σπάζοντας κάθε εξάρτηση από την παλαιστινιακή εργατική δύναμη, το Ισραήλ επιστρέφει ξανά στο κλασσικό σιωνιστικό μοντέλο. Το παλαιστινιακό εργατικό δυναμικό σήμερα αποτελεί πλεόνασμα.
Η ισραηλινή κοινωνία είναι επίσης μοιρασμένη πάνω σε ημι-εθνικές γραμμές. Οι εβραίοι του Ισραήλ προέρχονται από διάφορα μέρη του κόσμου. Γίνονται διακρίσεις ανάλογα με τον τόπο από τον οποίο προέρχονται – που ένα περίπου αντιστοιχούν και με την κοινωνική τάξη στην οποία ανήκουν. Την ισραηλινή εργατική τάξη αποτελούν οι μετανάστες από την Ασία και την Αφρική.
…..
Το Ισραήλ μαντρόσκυλο των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή.
Όμως καμιά υποστήριξη προς το Ισραήλ δεν θα αποκτούσε υπόσταση αν η καπιταλιστική ελίτ των ΗΠΑ δεν θεωρούσε πως το Ισραήλ είναι χρήσιμο για τους δικούς της σκοπούς. Το Ισραήλ είναι ο σημαντικότερος υποστηριχτής των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Είναι το μαντρόσκυλο, ο χωροφύλακας κι ο μπάτσος τους. Το Ισραήλ είναι η μόνη χώρα στη Μέση Ανατολή που διαθέτει σημαντικό πυρηνικό οπλοστάσιο.
Στη περίπτωση του αποικισμού της Αμερικής ή της Αλγερίας οι έποικοι προέρχονταν από μεγάλες ιμπεριαλιστικές μητέρες πατρίδες – την Αγγλία και την Γαλλία. Στη περίπτωση του σιωνισμού οι έποικοι δεν ήταν πολίτες μιας χώρας που είχε καταλάβει μια άλλη περιοχή. Χρειαζόταν επομένως την υποστήριξη μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης.
Ο σιωνισμός από ανέκαθεν υπήρξε ο μικρός συνεταίρος της μιας ή της άλλης ιμπεριαλιστικής δύναμης που κυριαρχούσε στη Μέση Ανατολή. Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο αυτή η δύναμης ήταν η Βρετανία. Το κείμενο που σφράγισε τη συμμαχία τους ονομάζεται η Διακήρυξη του Μπάλφουρ που εξαγγέλθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1917.
Επρόκειτο για ένα σχέδιο υπαγωγής της σιωνιστικής αποικιστικής προσπάθειας στην υπηρεσία του Βρετανικού ιμπεριαλισμού. Προέκυψε όμως στη συνέχεια μια σημαντική σύγκρουση συμφερόντων.
Οι αποικιστές απαίτησαν περισσότερα απ’ όσα ήταν διατεθειμένη να παραχωρήσει η Βρετανική Αυτοκρατορία. Η Βρετανία δεν ήθελε την δημιουργία ενός απόλυτα ανεξάρτητου κράτους.
Όταν η Βρετανία έχασε την παγκόσμια ηγεμονία της, οι σιωνιστές μετέθεσαν την εθελοδουλία τους στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτή η διαδικασία άρχισε με το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου και επισφραγίστηκε όταν το Ισραήλ απέδειξε τη δυνατότητά του να κουμαντάρει τα πράγματα στη Μέση Ανατολή. Όμως χωρίς την υποστήριξη των ΗΠΑ – πολιτική, οικονομική, στρατιωτική – το Ισραήλ δεν θα μπορούσε να εκπληρώσει αυτή την αποστολή.
*(συνέντευξη ενός από τους συγγραφείς του βιβλίου Λευτεριά στην Παλαιστίνη: Ισραήλ, ιμπεριαλισμός και Παλαιστινιακή αντίσταση. του ισραηλινού σοσιαλιστή Moshe Machover – που πρωτοδημοσιεύτηκε στην έντυπη ΑΝΑΤΡΟΠΗ (Τεύχος 2) πριν αρκετά χρόνια. Παραμένει ανατριχιαστικά επίκαιρη, ενώ πλέον στέκει επιβεβαιωμένη από τα γεγονότα.)
Ευχαριστούμε για το άρθρο, το οποίο ναι μεν είναι παλαιότερο, αλλά οντως επίκαιρο και εξηγεί πολλά που δεν τα ξεραμε
ΑπάντησηΔιαγραφή