Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΜΙΚΡΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΟΥΤΕ ΟΣΟΙ ΤΟΥΣ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΕΚΟΝΤΑΙ! ΑΠΛΑ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ!

ΠΩΣ ΚΟΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ, ΟΤΑΝ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΚΑΙ ΣΙΩΠΑΤΕ; ΌΤΑΝ Η ΣΙΩΠΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ

 Γράφει ο Χρήστος Καπούτσης

Μέχρι πότε η πολιτισμένη και χριστιανική Δύση, του πολιτισμού και του ανθρωπισμού (υπάρχει άραγε;) θα ανέχεται τα όσα απαράδεκτα συμβαίνουν στη Λωρίδα της Γάζας;

Η Ε.Ε. και η Ελλάδα επιλέγουν ρητορική ισοδυναμίας: καταδικάζουν μεν τις απώλειες αμάχων, αλλά πάντοτε προσθέτουν την «ανάγκη για αυτοάμυνα του Ισραήλ» ή την «τρομοκρατική φύση της Χαμάς».

Αυτό λειτουργεί ως θεσμικό άλλοθι για να μην υπάρξει πολιτική ρήξη ή πραγματική πίεση στο Τελ Αβίβ. Ακόμα και οι καταγγελίες για γενοκτονία (όπως η προσφυγή της Νότιας Αφρικής στο Διεθνές Δικαστήριο) δεν βρίσκουν ηχηρή στήριξη από τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αποκαλύπτοντας μια συνειδητή επιλογή πολιτικής ανοχής απέναντι στην ατιμωρησία του Ισραήλ.

Η Ελλάδα, με τη δική της ιστορική εμπειρία από κατοχές, σφαγές και μαζική καταστολή, δεν δικαιούται να σιωπά μπροστά σε εγκλήματα πολέμου. Η γεωπολιτική στρατηγική δεν αναιρεί την ηθική υποχρέωση ενός δημοκρατικού κράτους να ορθώνει φωνή απέναντι στη συστηματική εξόντωση αμάχων.

Ο Μπενιαμίν Νετανιάχου έχει μετατρέψει το Ισραήλ σε έναν απόλυτα στρατιωτικοποιημένο κρατικό μηχανισμό. Η πολιτική του στη Λωρίδα της Γάζας είναι κυνική, απάνθρωπη και τελικά αυτοκαταστροφική — γιατί δεν καταστρέφει μόνο παλαιστινιακές ζωές αλλά και την ίδια τη διεθνή νομιμοποίηση του Ισραήλ. 

Η στρατηγική της συλλογικής τιμωρίας, της μαζικής εκδίκησης και της αποδιάρθρωσης της κοινωνικής υποδομής στη Γάζα δεν είναι «άμυνα». Είναι συνειδητή επιλογή πολιτικής βαρβαρότητας.

Η διεθνής κοινότητα και κυρίως η Ε.Ε. και η Ελλάδα , έχουν την ευθύνη να πάψουν να καλύπτουν την εγκληματική αυτή πολιτική πίσω από διπλωματικά προσχήματα. Όταν δολοφονούνται παιδιά και βρέφη, δεν υπάρχει «ουδετερότητα». Η σιωπή δεν είναι επιφύλαξη· είναι συνενοχή.

Και θα αναφερθούμε στον δικό μας , τον εγχώριο μιντιακό κόσμο και υπόκοσμο.

Σε περιόδους μαζικής βίας και ηθικής κατάρρευσης, οι λέξεις αποκτούν βάρος. Όχι όμως για όλους. Υπάρχει μια ολόκληρη τάξη ανθρώπων που έχει αναλάβει εργολαβικά την «ερμηνεία» του κόσμου: πολιτικοί και πολιτικάντηδες, τηλεοπτικοί σχολιαστές, «ειδικοί» επί παντός επιστητού, μεταπράτες ιδεολογιών και μικροπωλητές “Αρχών και Αξιών”. 

Πρόκειται για πρόσωπα που μονοπωλούν τα μικρόφωνα, τις κάμερες και τις στήλες των εφημερίδων, διαμορφώνοντας τεχνηέντως την κοινή γνώμη.

Οι ίδιοι αυτοί διαμορφωτές γνώμης στέκονται εκκωφαντικά αδιάφοροι, ή συνειδητά αποπροσανατολιστικοί, μπροστά στα εγκλήματα που διαπράττονται εναντίον αμάχων, μπροστά στις κραυγές των παιδιών, τις εικόνες λιμοκτονίας, τις ανεξέλεγκτες επιχειρήσεις «τιμωρητικής δικαιοσύνης» με όρους συλλογικής εξόντωσης.

Όσοι τολμούν να μιλήσουν δημόσια για αυτά τα εγκλήματα, την ασύμμετρη κρατική βία, να κατονομάσουν το αυτονόητο, οτι η εσκεμμένη πείνα, οι βομβαρδισμοί καταυλισμών, τα μαζικά εγκλήματα πολέμου δεν μπορούν να δικαιολογηθούν πολιτικά ή ηθικά, βαφτίζονται «γραφικοί», «μονόπλευροι», «ισλαμολάγνοι» ή ακόμα και «φιλοτρομοκράτες». 

Ο δημόσιος λόγος γίνεται μηχανισμός φίμωσης, ενώ δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις αποκλεισμού ή επαγγελματικής εξόντωσης όσων αποκλίνουν από το κυρίαρχο αφήγημα.

Η εργαλειοποίηση της πληροφόρησης δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Όμως στην εποχή μας, με την αποδιάρθρωση της διεθνούς νομιμότητας και την απονεύρωση της δημοσιογραφικής ηθικής, έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά θεσμικής συνενοχής. Δεν πρόκειται πια για «λάθος» ή «παράβλεψη», αλλά για συστημική επιλογή σιωπής και συγκάλυψης.

Η ερώτηση λοιπόν δεν είναι ρητορική, ούτε απλώς ηθική.

Πώς κοιμάστε τα βράδια, όταν γνωρίζετε και σιωπάτε;

ΠΗΓΗ