Ποιός εἶναι ὁ ἡγέτης; Ὁ Κανένας!
Ποιός εἶναι ὁ ἀρχηγός; Ποιός εἶναι ὁ ἡγέτης; Ποῦ στὰ κομμάτια πάει τὸ «πλῆθος»; Πῶς θὰ ἐλεγχθῇ; Πῶς θὰ καταφέρουμε νὰ τὸ ὁδηγήσουμε κάπου; Πῶς θὰ μπορέσουμε νὰ «σπρώξουμε» τοὺς δικούς μας ἐμπρός καὶ νὰ τὸ «πείσουν» νὰ ἀκολουθήσῃ;
Τῆς τρελλῆς γίνεται στήν πλατεία. Τό ἔχω ξαναγράψει ἀρκετὲς φορές. «Παλληκάρια» σφάζονται στὴν ποδιά τῆς ἐξουσίας. «Παλληκάρια» καὶ «κοπελιές» ξημερώνονται ἐκεῖ καὶ πασχίζουν μὲ κάθε τρόπο νὰ «περάσουν» τὸν δικό τους δρόμο….
Δὲν ξέρουν ὅμως τί τοὺς γίνεται… Καὶ δὲν πρόκειται νὰ μάθουν ΠΟΤΕ!!! Ἁπλῶς θὰ δοῦν τὸ ἀποτέλεσμα αὐτοῦ ποὺ δὲν ἀντιλαμβάνονται κάποιαν στιγμή ἐμπρός τους, ἀλλὰ καὶ πάλι ἀμφιβάλλω πολὺ γιὰ τὸ ἐὰν θὰ μπορέσουν νὰ τὸ …δοῦν..
Ποιός εἶναι ὁ ἠγέτης λοιπόν; Ποιός θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ὁ ἡγέτης;
Ἐχθὲς τὸ ἀπόγευμα συζητούσαμε μὲ ἕναν καλό φίλο ἀπό τὰ παλαιά, καὶ εἴχαμε σὰν θέμα μας τὸν ἡγέτη. Εἶχε κι αὐτός, ὅπως καὶ τόσοι ἄλλοι, τὴν ἀγωνία… Τὸν φόβο… Τὴν ἀνασφάλεια… Ποιός εἶναι ὁ ἡγέτης, μὲ ῥώταγε. Ποιός θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ὁ ἡγέτης; Μήπως νὰ πάω κοντά στὸν Μίκη; Μήπως αὐτὸς θὰ εἶναι ὁ ἡγέτης;
Γελοῦσα… Ἐγώ, τοῦ ἀπαντῶ, θὰ εἶμαι ὁ ἡγέτης. Ἔπαψε ξαφνιασμένος καὶ μὲ κύτταζε, μᾶλλον μὲ τρόμο. Δὲν σχολίασε. Κατάλαβα τὴν ἀμηχανία του, καὶ τὸ συνέχισα.
Ἐγὼ θὰ εἶμαι ὁ ἡγέτης, τοῦ ξαναλέω. Μὲ ἐμπιστεύεσαι;
Ναί, σὲ ἐμπιστεύομαι, μοῦ ἀπαντᾶ, ἀλλὰ δὲν σὲ ξέρει ὁ κόσμος, δὲν ἔχεις φήμη…
Καὶ λοιπόν; Σοῦ κάνω γιὰ ἡγέτης; συνέχισα ἐγώ ἀκόμη πιό ἐπίμονα…
Φυσικὰ καὶ μοῦ κάνεις… Ἀλλὰ πῶς θὰ σὲ μάθῃ ὁ κόσμος;
(Ἐκεῖ θυμήθηκα πολλά… Θυμήθηκα τὸν Κοινούση, τὸν Νταράλα, τὸν Μητροπᾶνο, τὸν Μίκη, τὸν Σπανουδάκη, τὸν Μαρίνο, τὸν ….. κάθε ἕνα… Τὸν κάθε ἕνα ὅμως, ποὺ τὸν ξέρει ὁ κόσμος, ποὺ ἔχει φήμη, ἀλλὰ δὲν νομίζω πὼς κάποιος θὰ τὸν ἐπιθυμοῦσε γιὰ ἡγέτη.
Θυμήθηκα τὸν Ῥωχάμη, ποὺ ἔχει φήμη, τὸν ξέρει ὁ κόσμος, ἀλλὰ δὲν νομίζω ἐπίσης νὰ τὸν ἐπιθυμοῦσε κάποιος γιὰ ἡγέτη.
Θυμήθηκα τὸν Παλαιοκώστα… Τὸν Μπόμπολα… Τὴν Πετρούλα… Τὴν Μενεγάκη…. Τὴν Τζούλια… Ὅλοι τους ἔχουν φήμη… Τοὺς ξέρει ὁ κόσμος… Ἀλλὰ ποιός θὰ τοὺς ἐπέλεγε γιὰ ἡγέτες;
Καὶ φυσικὰ θυμήθηκα ὅλα τὰ κομματόσκυλα ποὺ κατὰ καιροὺς μᾶς ἔχουν κάνει τὴν ζωή μας κόλασι… Ὅλα ἔχουν φήμη… Ὅλοι εἶναι πασίγνωστοι… Ποιός ὅμως (πλὴν τῶν κομματοσκύλων) θὰ τοὺς ἐπέλεγε γιὰ ἡγέτες; Οὐδεῖς φυσικά…
Διότι δὲν χρειαζόμαστε αὐτὸν ποὺ τὸν ξέρει ὁ κόσμος. Ποὺ ἔχει φήμη. Ποὺ εἶναι γνωστός. Χρειαζόμαστε τὸν ἄριστο. Τὸν δίκαιο. Τὸν Πατριώτη. Δὲν χρειαζόμαστε γενικῶς τίποτα ἀπό ὅσα γνωρίσαμε. Χρειαζόμαστε αὐτὸ τὸ κάτι νέο ποὺ θὰ ἀλλάξῃ διὰ παντὸς τὸ σκηνικὸ γύρω μας καὶ θὰ μᾶς δόσῃ τὸ δικαίωμα νὰ κτίσουμε μίαν πραγματική Ἑλλάδα, κι ὄχι παράγκες γιὰ τὰ τσιράκια τῶν κοσμοεξουσιαστῶν.
Διότι πρέπει νὰ μάθουμε νὰ ζοῦμε μὲ τὸ ὄνειρο, νὰ τὸ κάνουμε κτῆμα μας, κι ὄχι νὰ συμβιβαζόμαστε μὲ τὰ λίγα, τὰ μικρὰ, τὰ σάπια, τὰ ἑτοιμόρροπα…. Ἂς τελειώνουμε, πρωτίστως μέσα μας, μὲ τὸ χθές. Ἂς γυρίσουμε σελίδα ἐπί τέλους. Ἂς τὸ ῥίξουμε τὸ ῥημάδι ποὺ μᾶς καταστρέφει τὴν ζωή γιὰ νὰ τὸ φτιάξουμε ἀπό τὴν ἀρχή καλλίτερο.)
Ἔχουν λοιπόν φήμη, λέω στὸν φίλο μου. Τοὺς ξέρει ὁ κόσμος. Καὶ ποιός «βοήθησε» τὸν κόσμο νὰ τοὺς γνωρίσῃ; Ποιός διέσπειρε τὶς εἰδήσεις μὲ τέτοιον τρόπο ὡς τε νὰ γίνουν γνωστοὶ (ὅλοι οἱ παραπάνω;) Μήπως οἱ βοηθοί καὶ ὑποστηρικτὲς αὐτῶν; Μήπως ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ γνωρίζουμε μόνον τὰ σκουπίδια τῆς κοινωνίας μας κι ὄχι τὰ ὄμορφα καὶ τὰ μεγάλα; Μήπως ὅλοι αὐτοὶ ποὺ, γιὰ νὰ αἰσθάνονται «χρήσιμοι» καὶ «κάποιοι», παρουσιάζουν καὶ προβάλλουν μόνον ὅσα κι ὅσους, εἶναι τοὐλάχιστον «κατώτεροί» τους ἢ ἁπλῶς ἀλληλοεξυπηρετοῦνται;
Ὁ φίλος μου δὲν μίλησε… Σκεπτόταν… Συμφωνοῦσε μαζί μου, ἀλλὰ τὸν φόβιζε ἡ ἀπουσία φήμης μου….
Ἐκεῖ ἀπεφάσισα νὰ τὸν ἀφήσω ἥσυχο… Τοῦ εἶπα τὴν ἀλήθεια πλέον.
Δὲν εἶμαι ἐγώ ὁ ἡγέτης. Ἀλλὰ ἴσως εἶσαι ἐσύ. Ἴσως ὁ Κώστας, ὁ Μανώλης, ἡ Μαρουλία, ἡ Σταματίνα… Δὲν ἔχει σημασία… Δὲν χρειάζεται φήμη. Δὲν χρειάζεται νὰ τὸν ξέρῃ ὁ κόσμος. Δὲν χρειάζεται νὰ κάνῃ τίποτα ἀπό ὅσα ξέρουμε. Χρειάζεται μόνον νὰ διατηρῇ αὐτὰ ποὺ διαθέτει. Αἴσθησι δικαίου καὶ νὰ παραμένῃ ἄριστος!!! ΑΡΙΣΤΟΣ!!!
Ἀπό ἀρίστους πάσχουμε. Ὄχι γιατὶ δὲν τοὺς ἔχουμε, ἀλλὰ γιατὶ τὴν φήμη τὴν ἔχουν οἱ μικροί, οἱ μικρόνοες, οἱ ΤΙΠΟΤΑ!!!!
Ξέρετε πολλοὺς ἀρίστους ποὺ ἔχουν φήμη; Ἐγώ κανέναν… Ξέρω ὅμως ἀρκετοὺς ἀρίστους ποὺ δὲν ἔχουν φήμη… Καὶ ξέρω πάρα πολύ καλά πὼς, ΟΛΟΙ ΜΑΣ, τὸ μέλλον μας τὸ ἐμπιστευόμαστε μόνον σὲ αὐτούς. Μοῦ ἀρκεῖ πρός ὥρας…
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ὁ ἡγέτης εἶναι ἤδη ἐδῶ. Τὸ ξέρει μόνον αὐτός. Καὶ τὸ ξέρει πάρα πολύ καλά. Κι ἐπίσης ξέρει πότε καὶ πῶς θὰ δράσῃ. Κι ἐπίσης ξέρει πὼς οὐδεῖς θὰ τὸν ἀμφισβητήσῃ. Κι ἐπίσης ξέρει πὼς ὅλοι θὰ στήσουμε πλάτη γιὰ νὰ φτιάξουμε Ἑλλάδα. Κι ἐπίσης ξέρει πὼς ὅλοι θὰ τὸν στηρίξουμε…
Ἂς μὴν ἔχουμε λοιπὸν ἀγωνίες… Ὁ ἡγέτης, γιὰ ὅσο χρειάζεται ἀκόμη, θὰ εἶναι ὁ Κανένας. (Ἄλλως τε, ἐὰν ἀπό τώρα ἐκδηλωθῇ, νὰ εἶστε σίγουροι πὼς σὲ μερικὲς ὧρες οὔτε τὶς φτέρνες του δὲν θὰ βροῦμε… ) Εἶναι ἐδῶ.. Εἶναι μαζί μας… Κι ἑτοιμάζει αὐτὸ ποὺ ὅλοι μας ποθοῦμε καὶ ἀναμένουμε μὲ λαχτάρα.
ΕΣΣΕΤΑΙ ΗΜΑΡ λοιπόν.
Φιλονόη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου