Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΙΑΣ ΔΑΣΚΑΛΑΣ
Gabriela Mistral (7 April 1889 – 10 January 1957) ήταν το ψευδώνυμο τής Lucila Godoy y Alcayaga: Χιλιανή ποιήτρια, διπλωμάτης, εκπαιδευτικός και ανθρωπίστρια ήταν η πρώτη Λατίνο-Αμερικανίδα συγγραφεύς που τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας (1945) για την λυρική της ποίησή της.
Εμπνευσμένη από ισχυρά συναισθήματα, η ποίηση της έγινε αιτία να αναδειχθεί το όνομα τής Μιστράλ σε σύμβολο υψηλών ιδανικών του για ολόκληρο τον κόσμο τής Λατινικής Αμερικής. Μερικά από τα κύρια θέματα τής ποίησής της είναι η φύση, η προδοσία, η αγάπη, η μητρική αγάπη, η θλίψη η ανόρθωση απ’ αυτή, τα ταξίδια και η Λατινική Αμερική.
Εμπνευσμένη από ισχυρά συναισθήματα, η ποίηση της έγινε αιτία να αναδειχθεί το όνομα τής Μιστράλ σε σύμβολο υψηλών ιδανικών του για ολόκληρο τον κόσμο τής Λατινικής Αμερικής. Μερικά από τα κύρια θέματα τής ποίησής της είναι η φύση, η προδοσία, η αγάπη, η μητρική αγάπη, η θλίψη η ανόρθωση απ’ αυτή, τα ταξίδια και η Λατινική Αμερική.
Η προσευχή τής δασκάλας
Κύριε! Εσύ που δίδαξες, συγχώρα με που διδάσκω·
που φέρω το όνομα τής δασκάλας, που Εσύ έφερες όταν ήσουν στη Γη.
Δώσε μου την μοναδική αγάπη για το σχολειό μου·
που ούτε το κάψιμο τής ομορφιάς να είναι ικανό
να κλέψει την τρυφεράδα μου απ’ όλες τις στιγμές.
Δάσκαλε, κάνε ακατάπαυστο τον ενθουσιασμό μου
και περαστική την απογοήτευση.
Βγάλε από μέσα μου αυτό τον ακάθαρτο πόθο
για δικαιοσύνη που εξακολουθεί να με ταράζει,
το γελοίο απομεινάρι τής διαμαρτυρίας
που βγαίνει από μέσα μου όταν με πληγώνουν.
Να μην πονάω όταν με αγνοούν και να μην θλίβομαι
για την λήθη αυτών που μας δίδαξαν.
Κάνε με να είμαι πιο μάνα από τις μάνες,
για να μπορέσω ν’ αγαπήσω
και να υπερασπίσω όπως αυτές,
το παιδί που δεν είναι σάρκα της σάρκας μου.
Βόηθά με να πετύχω να κάνω για καθένα
απ’ τα παιδιά μου την διδαχή μου τέλεια
και να του αφήσω αυτή την άφωνη,
την πιο δυνατή μου μελωδία,
για όταν τα χείλη μου δεν θα τραγουδούν πια.
Δείξε μου τη δύναμη τού Ευαγγελίου Σου έγκαιρα,
για να μην εγκαταλείψω τη μάχη τής κάθε μέρας
και τής κάθε ώρας γι αυτό.
Βάλε στο δημοκρατικό σχολειό μου,
τη λάμψη που σκορπίζεται
από το τρέξιμο τών ξυπόλυτων παιδιών.
Κάνε με δυνατή,
ακόμα και στη γυναικεία αδυναμία μου
και στη γυναικεία φτώχεια μου·
κάνε με αδιάφορη για ό,τι μπορεί
να μην είναι αγνό,
για κάθε πίεση που δεν είναι
τής θερμής θέλησής Σου στη ζωή μου.
Φίλε, συντρόφεψέ με! Στήριξέ με!
Πολλές φορές δεν θα έχω άλλον
από Σένα στο πλευρό μου.
Όταν το δίδαγμά μου θα είναι πιο αγνό
και πιο θερμή η αλήθεια μου,
θα παραμείνω χωρίς τα εγκόσμια·
αλλά Εσύ τότε θα με κυβερνήσεις
ενάντια στην καρδιά Σου,
που γνώρισε αρκετά
τη μοναξιά και την αδυναμία.
Δεν θ’ αναζητήσω παρά
στη ματιά Σου τη γλυκύτητα τής αποδοχής.
Δώσε μου απλότητα και βάθος·
λύτρωσέ με απ’ το να είμαι
περίπλοκη ή κοινότυπη στο καθημερινό μου μάθημα.
Δώσε μου δύναμη να υψώσω τα μάτια
πάνω από το στήθος μου με τις πληγές,
μπαίνοντας κάθε πρωί στο σχολειό μου.
Να μη φέρνω στην έδρα μου τις υλικές μου ανησυχίες,
τις καθημερινές μικροαστικές θλίψεις μου.
Ελάφρυνε το χέρι μου στην τιμωρία
κι’ απάλυνέ το, ακόμα πιο πολύ στο χάδι.
Να μαλώνω με πόνο,
να ξέρω ότι έχω διορθώσει αγαπώντας!
Κάνε να γεμίσει με πνεύμα
το χτισμένο με τούβλα σχολειό μου.
Να τυλιχτεί με τη λάμψη του ενθουσιασμού μου
η φτωχή του αυλή, η γυμνή του αίθουσα.
Η καρδιά μου να είναι η κολώνα του
και η αγνή μου θέληση πιο δυνατή
από τις κολώνες και το χρυσάφι
των πλούσιων σχολείων.
Και, τέλος, θύμιζέ μου
από την ωχρότητα τού καμβά τού Velazquez,
ότι το να διδάσκεις
και ν’ αγαπάς παράφορα στη Γη
είναι να φτάνεις με τη λόγχη τού Λογγίνου
στην καυτή πλευρά τού έρωτα.
Gabriela Mistral
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου