ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΙΣ ΠΥΡΚΑ:ΙΕΣ ΜΙΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΑΙΤΙΩΝ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑΣ...

Η  ΚΑΠΗΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΩΝ

Γράφει ο Ηλίας Σταμπολιάδης

"Εδώ ο κόσμος καίγεται και οι πολιτικοί χτενίζονται" λέει ο λαός και το είδαμε μετά λύπης και αγανάκτησης στα δελτία ειδήσεων. Αυτοί οι άνθρωποι είναι μεν ικανοί να πυροδοτούν πολιτικές πυρκαγιές εν αιθρία αλλά ως εξ επαγγέλματος ανεπάγγελτοι όχι μόνο δεν έχουν ιδέα για το πώς προχωράει μία πραγματική δασική πυρκαγιά πολύ δε περισσότερο για το πώς αντιμετωπίζεται.

Παρά ταύτα μπερδεύονται στα πόδια των αρμοδίων της πυρόσβεσης και αερολογώντας εκφέρουν άποψη για το πρόβλημα και συνήθως αποδίδουν ευθύνες ανεπαρκούς διαχείρισης στους εκάστοτε κυβερνώντες οι οποίοι από τη μεριά τους αποδίδουν προθέσεις δολιοφθοράς και δημιουργίας κλίματος πολιτικής εκτροπής στην εκάστοτε αντιπολίτευση.

Εδώ προφανώς υπάρχει εκ μέρους όλων των πολιτικών καπήλευση αρμοδιοτήτων οι οποίες θα έπρεπε να ανήκουν στους ειδικά εκπαιδευμένους αρμοδίους του κρατικού μηχανισμού που αντιμετωπίζουν συγκεκριμένες καταστάσεις. Δυστυχώς οι πολιτικοί θεωρούν τον κρατικό μηχανισμό ως τσιφλίκι τους και ως μέσον άσκησης ρουσφετολογικών επιρροών, κομματικής υποστήριξης και προσωπικής ανάδειξης.

Αυτό για το οποίο είναι υπεύθυνοι οι πολιτικοί είναι η σωστή εκπαίδευση των αρμοδίων είτε είναι πυροσβέστες, είτε είναι στρατιωτικοί, είτε είναι καθηγητές , είτε είναι δικαστές ή ότι άλλο λειτούργημα ασκούν αφενός, η αξιοκρατική τοποθέτηση τους στην ιεραρχία αφετέρου και τέλος η παροχή προς αυτούς των απαραίτητων μέσων για την άσκηση του λειτουργήματος τους. Η αποκατάσταση των ζημιών σε περίπτωση φυσικών καταστροφών, δολιοφθοράς, ή πολεμικών επιχειρήσεων ανήκει στους κυβερνώντες που διαχειρίζονται τα οικονομικά του τόπου.

Τα ανωτέρω δεν γίνονται από την μία στιγμή στην άλλη και τα αποτελέσματα των προσπαθειών βελτίωσης τους, ή και υπονόμευσης τους, φαίνονται μετά από χρόνια. Είναι προφανές ότι η κάθε κυβέρνηση περπατά πάνω στην υποδομή που άφησε η προηγούμενη και εάν η επάνδρωση των υπηρεσιών είχε γίνει και γίνεται με κομματικά κριτήρια και τα διαθέσιμα μέσα είναι ανεπαρκή αυτό βαρύνει κυρίως τους προηγούμενους και εν μέρη τους παρόντες.

Έπρεπε να περάσουν 30 χρόνια για να φανεί η εθνοκτόνα δανειοληπτική πολιτική παροχών του Ανδρέα και των διαδόχων του στο ΠΑΣΟΚ με την υποστήριξη της αριστεράς, που αποκαλύφθηκε με την ανάδειξη της στην σημερινή εξουσία, καθώς και η υποτέλεια στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα της λαϊκίζουσας, δήθεν εθνικόφρονος αλλά ποσοκοποιημένης δεξιάς, της συνυπογράψασας τα μνημόνια του Γιωργάκη, των Σαμαρο-Βενιζέλων, των Ζυρζα-Ανελέων και διεκδικούσης τον ρόλο του νέου σωτήρος.

Πολλοί αναζητούν ένα πολιτικό σύστημα που να μην επιτρέπει την δημιουργία και επιβίωση παρασίτων αλλά αυτό αν και είναι γνωστό στους αγρότες που εξοντώνουν τα παράσιτα με κάθε λογής παρασιτοκτόνα δεν το εφαρμόζει η πολιτεία με τον θεσμό της Δικαιοσύνης που την έδεσε και την περιφέρει στο άρμα της εξουσίας.

Ακούγονται φωνές για την ανάγκη τάχα ενός νέου πατριωτικού κόμματος εντός όμως των πλαισίων του υπάρχοντος διεφθαρμένου και παρηκμασμένου πολιτικού συστήματος. Στις περασμένες εκλογές υπήρχαν πάνω από 30 κόμματα και μόνο 6-7, ανάλογα πως τα μετράει κανείς, μπήκαν στη Βουλή και αδυνατούν να σταματήσουν την επερχόμενη εθνική καταστροφή. Καθένα από τα μικρά κόμματα αποδυναμώνει την λαϊκή ισχύ και την έκφραση μιας ξεκάθαρης ενιαίας λαϊκής και εθνικής θέλησης. 

Ο λαός παραπαίει από την Σκύλα στην Χάρυβδη και συμπεριφέρεται σαν ποίμνιο χωρίς ποιμένα διότι τον έχουν πείσει ότι προέχει το ίδιο έναντι του κοινού συμφέροντος και ότι ο καθένας είναι ελεύθερος και μπορεί να αποφασίζει από μόνος τους. Δεν έχει καταλάβει ότι αυτή η μοναξιά της προσωπικής ελευθερίας τον φέρνει μόνο του αντιμέτωπο μπροστά στο θηρίο των οργανωμένων συμφερόντων στα οποία τελικά υποτάσσεται. Διαλέγει εκπροσώπους που του μοιάζουν και έχει την ψευδαίσθηση ότι αυτοί θα τον σώσουν.

Δεν χρειάζεται νέο κόμμα αλλά μία συντονισμένη εξέγερση η οποία να πηγάζει από τις ενδογενείς δυνάμεις του έθνους, τον Στρατό και την Εκκλησία που θα καθοδηγήσουν και θα υποστηρίξουν μία τέτοια λαϊκή εξέγερση. 

Δυστυχώς και οι δύο αυτές δυνάμεις κατασυκοφαντούνται αλλά και έχουν διαβρωθεί σε έναν βαθμό που φαινομενικά να δείχνουν αδύναμες για ένα τέτοιο έργο. Η μόνη μας ελπίδα είναι ότι παραμένει η μαγιά που θα αποτινάξει την σαπίλα που έχει διεισδύσει όχι μόνο στο δικό μας έθνος αλλά όπως δείχνουν τα πράγματα αυτό συμβαίνει παγκοσμίως.

Ηλίας Σταμπολιάδης

Καθηγητής

Πολυτεχνείο Κρήτης