Η ΚΥΠΡΟΣ ΠΟΥ ΟΙ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΟΙ
ΤΗΝ ΜΙΣΟΥΝΕ
του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη
Συμπληρώνονται πλέον 43 χρόνια από την ημέρα που με τον Αττίλα 2 ολοκληρώθηκε η προδοσία και η λεηλασία της Κύπρου το 1974. Σήμερα, που ο Καθολικός νέος Γ.Γ. του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες πάλι βυσσοδομεί κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας για να εξυπηρετήσει τα σχέδια της τελειωτικής καταστροφής της, αξίζει να θυμηθούμε κάποια ιστορικά στοιχεία από ένα παλιότερο, αλλά επίκαιρο πάντα, κείμενο
Μάϊος 2001: Ο τότε προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ο Πάπας Βοϊτύλα, φθάνει στην Αθήνα και ζητάει “έμμεσα”, αλλά σαφώς, συγγνώμη για τα αίσχη των Σταυροφόρων μετά από 8 αιώνες. Αρνείται, όμως, να πει έστω και μια λέξη συμπαθείας για το δράμα της Κύπρου, προκαλώντας σειρά συζητήσεων, αντεγκλήσεων και αποριών.
Ερχόμαστε τώρα στο μυστήριο γιατί σύσσωμο το Βατικανό, ο Πάπας, οι αξιωματούχοι Καδινάλιοι – δηλαδή το Opus Dei -, η εδώ Νουντσιατούρα επέμεναν μέχρι τέλους στη ΜΗ αναφορά στο κυπριακό ζήτημαέστω ως θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η ΣΙΩΠΗ του Βατικανού, πάντως, σε μια πρώτη “ανάγνωση” μαρτυρά ότι πιθανώς η Αγία Έδρα, μέσω και των απόκρυφων ταγμάτων της, είχε κάποιο ...ρόλο στην κυπριακή τραγωδία που δεν έχει φωτιστεί επαρκώς μέχρι σήμερα. Είναι γνωστός ο ρόλος που έπαιξε η ελληνική και η διεθνής μασονία στην επιβολή της Χούντας το 1967 και στην προδοσία της Κύπρου το 1974.
Ο ρόλος των “αδελφών” Παττακού, Μακαρέζου κ.ά. στην Ελλάδα, των Σαμψών και Ιωαννίδη στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και προσώπων όπως ο Κίσσινγκερ στην τελική φάση της προδοσίας, την Τουρκική εισβολή, έχει επαρκώς αποκαλυφθεί και αναλυθεί σε πολλά δημοσιεύματα μετά την Μεταπολίτευση.
Αυτό, όμως, που δεν έχει γίνει τόσο επιστητό είναι οι παρασκηνιακοί δεσμοί και οι “στενές” επαφές της Ιταλικής Μασονίας και των Ιπποτών της Μάλτας με την ηγεσία της Κυπριακής Μασονίας που, ακολουθώντας και τις οδηγίες της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδας, προετοίμασε μεθοδικά κατά την περίοδο 1971-1974 όσα επακολούθησαν...
Τα μυστικά, όμως, του Βατικανού κρύβονται πολύ καλά στο ιστορικό παρελθόν, μακριά από τα αδηφάγα ΜΜΕ της εποχής μας. Ας κάνουμε ένα ταξίδι στον χρόνο για να τα βρούμε:
Στρατιές ένοπλων ληστών
Βρισκόμαστε στα χρόνια της Τρίτης Σταυροφορίας: 1191, τέλη του Μάη. Ο καθολικός βασιλιάς της Αγγλίας Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος αποβιβάζει τα στρατεύματά του στην Κύπρο, στον δρόμο προς τη Συρία όπου τα ανασυνταγμένα φραγκικά στρατεύματα είχαν αρχίσει την πολιορκία του Αγίου Ιωάννη της Άκρας.
Ενώ ο στρατός των Σταυροφόρων που πολιορκούσε την Άκρα τους περίμενε με αγωνία, μια τρομερή θύελλα, όπως αφηγείται ο Ρενέ Γκρουσέ στην εξαίρετη ιστορία του των Σταυροφοριών, τους ρίχνει στις κυπριώτικες ακτές. Ο Ριχάρδος αποβιβάζεται, συντρίβει στην Τρεμιθούσα την Βυζαντινή φρουρά του Ισαάκιου Κομνηνού, τον οποίο αιχμαλωτίζει, και μπαίνει στην Λευκωσία νικητής.
Από τότε αρχίζει η κατάκτηση της Κύπρου από τους Σταυροφόρους ιππότες της Δύσης που επηρέασε και τον ρου της φράγκικης ιστορίας. Μαζί με τον Ριχάρδο ενώθηκε και ο στρατός του Γκυ ντε Λουζινιάν, που διεκδικούσε το στέμμα της Ιερουσαλήμ... Ο Γκυ έθεσε, έτσι, τις πρώτες βάσεις του μελλοντικού “Βασιλείου των Λουζινιάν της Κύπρου”.
Τον Σεπτέμβριο του 1192, ο Αμαλάριχος του Λουζινιάν δέχθηκε το βασιλικό στέμμα της Κύπρου από τα χέρια του λεγάτου του Πάπα στην μητρόπολη της Λευκωσίας, ιδρύοντας μια δυναστεία που θα κρατούσε πάνω από τρεις αιώνες.
Οι Σταυροφόροι εξ αρχής γαλβανίζονταν από την βουλιμία για τα εδάφη του Βυζαντίου. “Στρατιές ένοπλων ληστών”, όπως τους περιγράφει ωμά ο συγγραφέας Κυριάκος Σιμόπουλος μέσα στο πολυσέλιδο έργο του για την ξενοκρατία στην Ελλάδα, “μαγνητίζονταν από τις διηγήσεις για μυθώδη πλούτη. Πίστευαν ότι οι μισοί θησαυροί της γης βρίσκονταν συσσωρευμένοι στην Κωνσταντινούπολη”.
Ο Hendrick Van Loon, ένας από τους πιο παραστατικούς και εκφραστικούς Δυτικούς ιστοριογράφους, λέει χαρακτηριστικά για τους μεσαιωνικούς πρόγονους των σημερινών Ευρωπαίων:
“Στην πραγματικότητα ήταν βάρβαροι που ήθελαν να περνούν για πολιτισμένοι.
Τον Καρλομάγνο και τον Όθωνα τον Μέγα τους αποκαλούσαν “Ρωμαίους Αυτοκράτορες”, αλλά έμοιαζαν τόσο λίγο με έναν πραγματικό Ρωμαίο Αυτοκράτορα (με τον Αύγουστο, ας πούμε, ή με τον Μάρκο Αυρήλιο) όσο και ο “βασιλέας” Βούμπα-Βούμπα του Άνω Κονγκό... ήταν αγριάνθρωποι που ζούσαν μέσα σε ένδοξα ερείπια, αλλά δεν είχαν κανένα από τα ευεργετήματα του πολιτισμού που είχαν καταστρέψει οι πατέρες και οι πάπποι τους”. (H.V. Loon, Ιστορία της Ανθρωπότητας)
Ο Άραβας χρονικογράφος Ιμπν-Μουνκίντ, που γεννήθηκε την εποχή της 1ης σταυροφορίας, θα γράψει αργότερα:
“Όσοι άκουγαν για τους Φράγκους, όταν τους γνώρισαν, είδαν ότι αυτοί δεν διαφέρουν από τα ζώα - έχουν απλά το πλεονέκτημα του θάρρους και της θέρμης στον πόλεμο, αλλά τίποτε άλλο, όπως δηλαδή τα ζώα που έχουν μόνο την υπεροχή της δύναμης και της επιθετικότητας”.
Αλλά υπάρχουν και οι μαρτυρίες Φράγκων χρονικογράφων, όπως του Ραούλ ντε Καέν, που καταγράφουν τις φρικαλεότητες των Σταυροφόρων σε βάρος των πληθυσμών της Μέσης Ανατολής: “...οι δικοί μας έβραζαν σε χύτρες τους ανθρώπους, και καταβρόχθιζαν τα παιδιά ψημένα στη σούβλα”. (Αμίν Μααλούφ, Οι Σταυροφορίες από την Σκοπιά των Αράβων)
Το τέλος όλου αυτού του “ιμπεριαλισμού με θρησκευτικό προσωπείο” θα είναι άδοξο για τους ρωμαιοκαθολικούς και τις μισελληνικές άρχουσες τάξεις της Δύσης. Οι σταυροφόροι θα εκδιωχθούν από τους Άγιους Τόπους κακήν-κακώς από το Ισλάμ και όσοι αιχμαλωτιστούν θα πουληθούν σκλάβοι στα παζάρια της Ανατολής, ενώ ο νικητής Σαλαντίν θα σεβαστεί τα προνόμια των Ελλήνων Ορθοδόξων στους Αγίους Τόπους.
Δύο πράγματα, όμως, θα αναδειχθούν από όλη αυτή την κατευθυντήρια για τη νεώτερη Ευρώπη ιστορική περίοδο. Πρώτον, η λεηλασία και η κρίση του Βυζαντίου, που μέχρι τότε είχε το κοινωνικο-οικονομικό προβάδισμα, και... δεύτερον, η εμφάνιση και εγκαθίδρυση μέσα στα “σωθικά” του δυτικού Χριστιανικού κόσμου των Ιπποτικών Στρατιωτικοθρησκευτικών Ταγμάτων, όπως οι Ναΐτες και οι Ιωαννίτες -μετέπειτα Ιππότες της Μάλτας- που στη συνέχεια θα αποκτήσουν τεράστιο πλούτο και δύναμη ώστε να δρουν ανεξέλεγκτα από τα παρασκήνια της ιστορίας.
Οι Ιωαννίτες Ιππότες, όπως και οι Ναΐτες, έδιναν όρκο αγνότητας, αν και δεν ήταν ιερείς, αλλά αλαζόνες πολεμοχαρείς άνδρες. Το 1312, οι Ναΐτες θα εκδιωχθούν από την δυτική εκκλησία και τους βασιλιάδες, στον βαθμό που η αυτονόμησή τους από το Βατικανό και ο συσσωρευμένος χρυσός τους, απαραίτητος για τους βασιλικούς στρατούς, τους έκανε εχθρούς και των δύο.
Οι κυριότερες κατηγορίες εναντίον τους περιελάμβαναν την άσκηση πρακτικών μαγείας και σοδομισμού·άλλωστε η ομοφυλοφιλία ήταν πάντα χαρακτηριστικό κάθε πολεμικής κάστας.
Μετά τον διωγμό και την εκτέλεση του Μεγάλου τους Μάγιστρου δύο χρόνια αργότερα, όλη η περιουσία των Ναϊτών -τουλάχιστον η γνωστή- μεταβιβάζεται από το Βατικανό με παπικό διάταγμα στους Ιππότες του Τάγματος του Αγ. Ιωάννου (1315), οι οποίοι, το 1530, θα μετονομασθούν σε Ιππότες της Μάλτας.
Το Ιπποτικό αυτό Τάγμα, το οποίο στη συνέχεια θα ασκήσει από πειρατεία μέχρι τοκογλυφία και κατασκοπείαγια λογαριασμό πάντα του Βατικανού, είναι αυτό που θα βγει περισσότερο κερδισμένο από όλη αυτή την ιστορική ανακατάταξη δυνάμεων προς όφελος των ανερχόμενων δυτικών ηγεμόνων και παπών.
Βατικανό, Ιπποτικά Τάγματα και CIA
Μετά την παραπάνω ιστορική παρένθεση, επανερχόμαστε στο θέμα της Κύπρου για να επισημάνουμε ότι οι Ιωαννίτες Ιππότες της Μάλτας είχαν εξ αρχής στο νησί τεράστια συμφέροντα σε εκτάσεις και εγκαταστάσεις, τόσο στη Λεμεσσό όσο και στη Λευκωσία.
Τα χρόνια μεταξύ 1291 έως 1310, που το Τάγμα είχε εγκαταστήσει το αρχηγείο του στην Κύπρο, χαρακτηρίσθηκαν από μια μεγάλη εσωτερική αναδιοργάνωση και αλλαγή στον χαρακτήρα του. Οι Ιππότες ήταν τώρα κάτοικοι του νησιού και έπρεπε να προετοιμαστούν για ναυτικούς πολέμους.
Γύρω στο 1300, ένας ολόκληρος μικρός στόλος βρίσκεται στα χέρια του Τάγματος, τον οποίο χρησιμοποιούν κατ' αρχάς για να φέρνουν άνδρες και εμπορεύματα από την Δυτική Ευρώπη στα αρχηγεία τους στη Λευκωσία.
Αργότερα, το 1310, προχώρησαν στην εγκαθίδρυση του αρχηγείου τους στο νησί της Ρόδου για περισσότερους από δύο αιώνες, όπου άντεξαν σε δύο πολιορκίες από τους Τούρκους. Τελικά, το 1552, μια τρίτη πολιορκία τούς ανάγκασε να εγκαταλείψουν το νησί και το 1530 ξαναεγκαταστάθηκαν στην Μάλτα και μετονομάστηκαν σε Ιππότες της Μάλτας.
Στα μέσα του 16ου αιώνα είχαν γίνει μια ναυτική και στρατιωτική υπερδύναμη του δυτικού χριστιανικού κόσμου, με οικονομικούς πόρους μεγαλύτερους και από πολλά βασίλεια. Ήδη, πάντως, είχαν μαραθεί οι “σπόροι” του δόγματος για την παπική αυτοκρατορία.
Η Προτεσταντική Μεταρρύθμιση είχε αρχίσει να απειλεί την ενότητα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Οι Άγγλοι και οι Γερμανοί αδελφοί του Τάγματος προχώρησαν σε αποστασία και δημιούργησαν τις δικές τους αντίπαλες οργανώσεις.
Το 1798, το Τάγμα ήταν ακόμα στην Μάλτα, διοικούμενο από έναν ανάρμοστο Μεγάλο Μάγιστρο και με την Καθολική τους αφοσίωση διαβρωμένη από τον Ελευθεροτεκτονισμό. Τελικά, το 1834, οι ιππότες μπόρεσαν να ιδρύσουν μια νέα βάση γι' αυτούς στην Ρώμη.
Σήμερα, το Τάγμα των Ιπποτών της Μάλτας αριθμεί γύρω στους 10.000 ιππότες, από τους οποίους πολλοί είναι πλέον στην Αμερική. Τα κεντρικά αρχηγεία τους είναι στο Pallazzo Malta στην Βία Κοντόττι της Ρώμης όπου διατηρούν έναν παγκόσμιο οργανισμό υπό το καθεστώς ενός “ανεξάρτητου πριγκηπάτου”.
Σε πολλές χώρες βρίσκονται σε άμεση επαφή και τα Προτεσταντικά “Ιωαννίτικα” Τάγματα Βρετανίας, Γερμανίας, Σουηδίας κ.λπ.
Ο Μέγας Μάγιστρος (Διδάσκαλος) αναγνωρίζεται ως η κεφαλή του Κράτους και οι ανώτεροι βαθμοί του Τάγματος είναι ακόμα σχολαστικά αριστοκρατικοί. Στενά συνδεδεμένοι με την Υπηρεσία Πληροφοριών του Βατικανού, οι Ιππότες της Μάλτας απετέλεσαν καθ' όλη την διάρκεια της μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο εποχής και του Ψυχρού Πολέμου ένα κύριο κανάλι επικοινωνίας και συνεργασίας μεταξύ του Βατικανού και της CIA.
Σύμφωνα με διάφορες αποκαλύψεις που έχουν γίνει κατά καιρούς, πολλοί διευθυντές της CIA, αλλά και άλλοι υψηλά ιστάμενοι Αμερικανοί αξιωματούχοι, ανήκουν στις τάξεις των Ιπποτών της Μάλτας: Ο Τζαίημς Άγκλετον (James Angleton), πρώην σταθμάρχης της CIA στη Ρώμη, ο Ουΐλλιαμ Καίησυ (William Casey), πρώην διευθυντής της CIA, ο στρατηγός Αλεξάντερ Χαίηγκ (Alexander Haig), πρώην αρχηγός των στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ, είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις.
“Στενές Επαφές”: Κύπρος και Μασονία
Χαρακτηριστικό αυτής της δράσης είναι ότι η Μεγάλη Στοά της Ελλάδος, σε δίκη που έγινε στις 20 Νοεμβρίου 1980, στο Εφετείο της Κρήτης, κατηγορήθηκε ότι στις 14 Ιουλίου 1974 “έστειλε στις Στοές Ηρακλείου και Χανίων κρυπτογραφημένο σήμα και τις διέτασσε να παρακολουθούν τις κινήσεις των Ενόπλων Δυνάμεων”.
Το ντοκουμέντο που αποκαλύπτει το σχετικό σήμα σε κωδικοποιημένο μασονικό αλφάβητο ήρθε στο φως της δημοσιότητας από τον Κύπριο συγγραφέα Μ. Μιχαήλ στο βιβλίο του “Η Συνωμοσία στην Κύπρο” (Κύπρος, 1993).
Στις σελίδες του ίδιου βιβλίου αποκαλύπτονται και τα παρακάτω συγκλονιστικά. “Μετά το ξέσπασμα του σκανδάλου της μασονικής στοάς “Π-2” (P-2: Propaganda Due) στην Ιταλία, που συντάραξε την Ευρώπη και την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία για πολλά χρόνια, την δεκαετία του '80, αποκαλύφθηκε ότι οι Μεγάλοι Μάγιστροι της στοάς “Π-2”, Τζιορντάνο Γκαμπερίνι και Λίνο Σαλβίνι, είχαν στενούς δεσμούς με την Ελληνική και Κυπριακή μασονία. Αλλά και η Μεγάλη Στοά της Ελλάδος που κατευθύνει τις Κυπριακές Στοές γνώριζε για τις σχέσεις “Π-2”-CIA-Βατικανού.
Ο Τζιορντάνο Γκαμπερίνι ήταν ο εκπρόσωπος της Ιταλικής μασονίας που χαιρέτησε την επίσκεψη Ελλήνων μασόνων στη Ρώμη, το 1977. Σύμφωνα με το επίσημο δημοσιογραφικό όργανο της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος “Πυθαγόρας” (Ιούλιος-Δεκέμβριος 1977, σελ.31), ο Γκαμπερίνι είπε: “Η Μεγάλη Στοά της Ελλάδος οφείλει την οργανωτική της δικαιοδοσία είς τον Ιταλικόν Τεκτονισμόν”, αναφερόμενος εις το ότι, κατά το 1867, η Μεγάλη Στοά της Ιταλίας, εποπτεύουσα έως τότε των εν Ελλάδι τεκτονικών πραγμάτων, συνεφώνησεν εις την λειτουργίαν εθνικώς ανεξαρτήτου Μεγ. Στοάς της Ελλάδος.
Ο καθηγητής Τζιορντάνο Γκαμπερίνι είχε και μια άλλη ιδιότητα, όπως αποκάλυψαν οι μακρόχρονες έρευνες για το σκάνδαλο “Π-2”. Ήταν πράκτορας της αμερικανικής CIA. Τον ρόλο που έπαιζε ο Γκαμπερίνι ως πράκτορας της CIA τον γνώριζαν όλες οι διεθνείς
Στοές που διατηρούσαν στενούς δεσμούς με την Ιταλική. Επομένως, και η Κυπριακή Στοά, η οποία, μετά την 15η Ιουλίου 1974, δεν έκανε έστω ένα διάβημα για να μην επέμβει η Τουρκία που τότε εκπροσωπείτο από δύο “αδελφούς”: τον Μπουλέντ Ετζεβίτ και τον Ραούφ Ντενκτάς...”.
Σύμφωνα, επίσης, με κάποιες άλλες πληροφορίες -από αποσκιρτήσαντα πρώην μέλη- μια Ροδοσταυρικού τύπου Οργάνωση υπό τον τίτλο “Ηθικός Επανεξοπλισμός” (Moral Re-armament) δραστηριοποιήθηκε στην Κύπρο τις κρίσιμες δεκαετίες από το 1950 έως το 1974. Τα μέλη της εν λόγω μυστικής εταιρείας μετείχαν σε αποκρυφιστικές συγκεντρώσεις και συναντιόντουσαν τακτικά σε μια πόλη της Ελβετίας (πιθανώς την Ελβετική Σιών).
Επειδή ο έντονα ηθικιστικός τίτλος θυμίζει τις προμετωπίδες που χρησιμοποιεί συνήθως το καθολικό Opus Dei, δεν είναι απίθανο να υποθέσουμε ότι και αυτό το παράλληλο κύκλωμα έδρασε σε συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες του Βατικανού για να προετοιμάσει την άλωση της Κύπρου. Άλλος ένας λόγος, ίσως, που το Βατικανό “ξέχασε” να αναφερθεί στο καυτό θέμα της κατοχής Κυπριακών εδαφών.
Στην εξεταστική επιτροπή για τον “Φάκελλο της Κύπρου” κατετέθη, μεταξύ άλλων, ότι το σήμα“ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΙΣΗΛΘΕ ΕΙΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΝ” δήλωνε την έναρξη της εναντίον του Μακαρίου επιθέσεως. Ένα κανάλι μέσα από το οποίο “διαχειρίσθηκε” το σήμα ήταν και η ...Τουρκοκυπριακή Στοά “Οθέλλος” της Αμμοχώστου, στην οποία είχε μυηθεί ο Ραούφ Ντενκτάς από το 1950.
Προσέξτε τη σημασιολογία των λέξεων!!! Αλέξανδρος: συμβολικό της Δύναμης του Ελληνισμού. Οθέλλος:Στρατιωτικός Διοικητής στην Κύπρο επί Ενετοκρατίας στο ομώνυμο έργο του Σαίξπηρ. Περίοδος Καθολικών Ταγμάτων στον Ελληνικό χώρο.
Νοσοκομείο: Hospital· το έτος 1022 ιδρύεται στην Ιερουσαλήμ το Τάγμα των Αδελφών ΟΣΠΙΤΑΛΙΕΡΩΝ από καθολικούς μοναχούς, κυρίως, που ίδρυσαν τα καινούργια HOSPES (ΞΕΝΩΝΕΣ) για άρρωστους προσκυνητές: είναι ο πυρήνας του μετέπειτα τάγματος των Ιπποτών της Μάλτας. Σημειωτέον ότι τα πρώτα HOSPES ιδρύθηκαν τον 6ο μ.Χ. αιώνα από τον Ιωάννη τον ΕΛΕΗΜΟΝΑ, Γαλλικής καταγωγής πρίγκηπα της Κύπρου...
Έχουμε, λοιπόν, Opus Dei, Ιππότες της Μάλτας, Μυστικές Υπηρεσίες του Βατικανού και CIA στρατευμένες από κοινού στον “καλό” αγώνα για την ανατροπή της κόκκινης Υπερδύναμης.
Πρώτος στόχος ο “Κάστρο της Μεσογείου”. Ήδη σε παλαιότερη συνάντηση των Ελλήνων και Τούρκων Μασόνων στην Κωνταντινούπολη, οι εκπρόσωποι και των δύο Στοών στις ομιλίες τους τόνισαν την ανάγκη της “στενωτάτης και ειλικρινούς συνεργασίας” κατά της “ερυθρής απειλής” ώστε η Ελλάδα και η Τουρκία να χρησιμοποιηθούν ως “συμμαχικές δυνάμεις” για να ανακόψουν την κάθοδο της Ρωσσίας -δηλ. της τότε Σοβιετικής Ένωσης- στην Ανατολική Μεσόγειο.
Στο τέλος της κοινής μασονικής εκδήλωσης, οι Έλληνες αντιπρόσωποι αναφώνησαν: “Ζήτω ο ευγενής Τουρκικός λαός και ...ο Τουρκικός Ελευθεροτεκτονισμός”. Με το πρόσχημα της “σοβιετικής απειλής” και προκειμένου να μην γίνει η “Κούβα της Μεσογείου”, είχε θυσιαστεί η Κύπρος...
[Απόσπασμα από εκτενή έρευνα, η οποία με τον τίτλο “Η Κύπρος στα Γρανάζια της Μασονίας” είχε δημοσιευθεί στο περιοδικό Τρίτο Μάτι το 2001]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου