ΟΥΤΕ ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΔΕΝ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΟΙ "ἉΓΑΠΟΥΛΗΔΕΣ" ΠΟΥ ΤΗΡΟΥΝ ΤΑ "ΜΕΤΡΑ" ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΛΗΣΟΥΝ ΤΟΝ ΔΙΠΛΑΝΟ ΤΟΥΣ...

ΜΙΑ ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΛΑΪΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΕΛΠΙΔΑ ΧΑΡΑΣ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Καλιμαυκίδης 

Οι περισσότεροι που αρθρογραφούν εκφράζουν απόψεις βασισμένες σε έρευνες, μελέτες ή επιστημονικές αναφορές. Άλλοι γράφουν από συνήθεια ή για απασχόληση ή είναι θηρευτές  θετικών σχολίων .  

Υπάρχουν βέβαια και καταθέσεις ψυχής από γέροντες, ιερωμένους, δασκάλους και άξιους επιστήμονες. 

Ο καθένας στο είδος του και αναλόγως του τρόπου έκφρασης του.

Eλάχιστοι γράφουν προσωπικά βιώματα και πιστεύω σε πρώτο πρόσωπο, είμαι ένας από αυτούς.

Ίσως γιατί είμαι ένας απλός καθημερινός άνθρωπος, τυπικό δείγμα από την μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία. Ούτε επιστήμονας ούτε ειδικός γνώστης, αλλά μόνο ένας απλός πολίτης .

Για να δημοσιεύονται εδώ αυτά που γράφω, φαίνεται κάτι λέω ή κάτι θέλω να πω. Είχα γράψει το άρθρο περί υπακοής, βασισμένο στο γεγονός που βίωσα ανήμερα της εορτής της Θεοτόκου όπου έθεσα και τα ερωτήματα μου, με την ελπίδα ότι αφορούν πολλούς επί ωφελεία.

Τότε, αυτός ήταν ο λόγος που παραβίασα ανώδυνα το ρητό «τα εν οίκω μη εν δήμω». Δυστυχώς το παραβιάζω ξανά για τον ίδιο λόγο και με την πίστη ότι χαρά μοιρασμένη πολλαπλάσια, λύπη μισή.

Χωρίς μυξοκλάματα ή διεκδικούμενο οίκτο.

Μόνο πίστη ακατανόητη που ξεκινά από την ελπίδα.

Πρώτη μοιρασιά με την προσευχή και με εμπιστοσύνη στην Θεία οικονομία. 

Κύριος μόνον οίδε (γνωρίζει). 

Δεν είμαι παπάς, γράφω τι έζησα, ένας ανάμεσα στις χιλιάδες ίδιες σιωπηλές ή βουβές περιπτώσεις Η συγκυρία με έφερε να βιώσω μετά οκτώ μέρες, τον χαμό του γαμπρού μου από αδελφή, πριν προλάβει να κλείσει τα 55.

Με πόνο γράφω ότι είχαμε καταφέρει να γίνουμε αδέλφια, παραμερίζοντας τα πάθη που μας δίχαζαν στο παρελθόν και φτιάξαμε φιλική και αδελφική καθημερινή σχέση συνύπαρξης, πρότυπο ακατανόητο για πολλούς εγωιστές.

Η συνύπαρξη, η παραχώρηση φτάνει στην συγχώρεση και την κατανόηση που οδηγεί στην συνεννόηση. 

Η συνεννόηση οδηγεί στην συνεργασία και αυτή στην σχέση, η σχέση στην τριβή, η τριβή στην θερμότητα και την εξομάλυνση

και οι δυο μαζί στην συμπάθεια, η θερμή συμπάθεια απελευθερώνει τα πάθη και την παλιά γνώμη και οδηγεί στην αγάπη. 

Η συγνώμη επιδιώκεται με την σύνθεση της διαφορετικής γνώμης και οδηγεί στην μετάνοια, την αλλαγή του παλιού νου (μυαλού) από τον πριν νου, στον μετά νου, με νέες γνώμες και ιδέες,   παράγωγες της σύνθεσης της γνώμης περισσότερων του ενός για να πετύχουν έναν στόχο ή το κοινό συμφέρον. 

Όλα αυτά με πολλά σκαμπανεβάσματα και με αγώνα στο μέτρο του δυνατού.

Η μετάνοια απαιτείται και προς τον Θεό για να έχουμε σχέση μαζί Του και να καταλήξουμε νέοι άνθρωποι αποδεχόμενοι την γνώση και την σοφία του νου Του.

Γνωρίζω την ανεπάρκεια μου και τα πάθη μου και ότι γράφω είναι για κρίση και σχολιασμό, δηλωτικά της μετάνοιας μου μετά από μια δεύτερη πιο ψύχραιμη σκέψη όταν καταλάβω πως κάπου ξέφυγα. 

Σήμερα σπάνια τα διαθέσιμα πετραχείλια , αλλά και να θέλω να αγιάσω και δεν με αφήνουν οι δι....οι.

Δεν γνωρίζω πως γίνεται να μετανοώ και να πέφτω πάλι στα ίδια λάθη και αμαρτήματα, πολλά ποδάρια έχει ο ακατανόμαστος.

Τι συνέβη;

Εκτελούσε εντολές και έκανε υπακοή η νεωκόρος κάνοντας τον θυρωρό στην εκκλησία και επέβαλλε περιορισμούς εισόδου.

Δεν μίλησα στην αρχή, όμως δεν άντεξα φορτισμένος από τον πόνο της απώλειας, την έδιωξα ενώπιον όλων, με ουρλιαχτά και βρισιές, του τύπου βάλατε μπάτσους στις εκκλησίες και κάτι πιο βαρύ που δεν γράφεται.

Στα εννιάμερα, της ζήτησα συγνώμη για την απρέπεια μου εξηγώντας την φόρτισή μου. 

Μου απάντησε ότι απλά εκτελούσε εντολές.

Άκριτα πρέπει να εκτελούμε; την ρώτησα και σταμάτησα εκεί.

Τι άλλο να πω στην απλή γυναίκα του χωριού που της δόθηκε μια εντολή.

Έχει και συνέχεια η υπόθεση, μετά την δέηση από τον ιερέα, έπεσε σύρμα και ένα περιπολικό πέρασε από τα άδεια κοιμητήρια, είχαμε τελειώσει και λείπαμε. 

Αυτό κατευθύνθηκε δασκαλεμένο, στο σπίτι του εκλιπόντος και είδε τα 4-5 αυτοκίνητα στην αυλή.

Κοντοστάθηκε λίγο αλλά δεν μπήκε, άναψε φάρο και έφυγε αργά με ένα μπίπ.

Κάτι ήταν και αυτό.

Ήταν αρκετό όμως να σκορπίσει αγανάκτηση και απέχθεια, διακόπτοντας στιγμιαία την θλίψη και τις προσευχές.

Είπαμε απλοί καθημερινοί άνθρωποι, όχι άγιοι.

Η αγανάκτηση έγινε κραυγή και κατάρα από τους παρόντες υπέργηρους που στεκόταν με ηρεμιστικά.

Όλοι απόρησαν για το τι πλάσματα ήταν αυτοί που τηλεφώνησαν, ζωντανοί ή νεκρωμένοι από τον φόβο.

Τι όντα ήταν αυτοί που πέρασαν, υπακούοντας στις εντολές αυτών που τους έστειλαν, που υπάκουσαν σε αυτούς που έβγαλαν τον νόμο και πάει λέγοντας.

Άνθρωποι ή ζόμπι, αστυνομικοί ή ρόμποκοπ οι ένστολοι.

Τι είναι οι ρασοφόροι που δέχονται ή επιβάλουν την μάσκα της αμφισβήτησης του Λόγου που κηρύσσουν; 

Τι είναι οι υπουργοί, οι δικαστικοί και όλοι οι εμπλεκόμενοι.

Ζώα άλογα ή νοήμονα όντα;

Εντάξει ο μισθός, η υπηρεσία, το επαγγελματικό καθήκον, αλλά ο όρκος που έδωσαν στο σύνταγμα και στον Θεό;

Δεν τους γέννησε μάνα, δεν πέθανε κάποιος στο σόι τους, δεν βαφτίστηκαν, δεν πήγαν σε γάμο συγγενή ή φίλου, δεν έκλαψαν ποτέ για κανένα λόγο, δεν άκουσαν κλάμα παιδιού ή ενήλικα ποτέ; 

Δεν άκουσαν ποτέ την καρδιά τους να κτυπά, δεν έχουν, μήπως την πούλησαν ή την σταμάτησαν από φόβο.

Είναι τρέλα να αναρωτιέσαι τέτοιες στιγμές σε οδηγεί σε αδιέξοδα. 

Το κλίμα άλλαξε η κόρη που ορφάνεψε, γυρίζοντας την κουβέντα.

Έπρεπε να κυκλοφορήσει τις προηγούμενες μέρες για διευθέτηση διαδικαστικών υποθέσεων σε διάφορες υπηρεσίες και δεν προβλέπονταν ο λόγος στο έντυπο ή στο μήνυμα μετακίνησης.

Τηλεφώνησε σε ένα αστυνομικό τμήμα και ρώτησε τι πρέπει να κάνει.

Δεν έχω απάντηση της είπε η φωνή που αποκρίθηκε, δεν προβλέπεται στις διατάξεις του νόμου.

Τι κάνω εγώ, απαντά αυτή;

Ρώτα τον δικηγόρο σου ή κάνε μια υπεύθυνη δήλωση και έλα να την θεωρήσουμε .

Αν δεν γίνει αποδεκτή από το όργανο που πιθανόν με ελέγξει, αφού δεν προβλέπεται, εγώ πληρώνω τι κάνω; 

Ελπίζω να φανείς τυχερή της απαντά η φωνή. 

Τι τυχερή, αφού έχασα τον πατέρα μου και για αυτό τρέχω, απαντά.

Μη φοβάσαι της λέει η φωνή, κάνε τον σταυρό σου και όλα θα πάνε καλά.

Γελάσαμε όλοι.

Μια μόνο φωνή από το πουθενά, ενός άγνωστου αστυνομικού ήταν άξια και ικανή να σκορπίσει την ελπίδα και το γέλιο σε όσους ακούγαμε την αφήγηση.

Η φωνή αυτή του άγνωστου αστυνομικού ήταν αυτή που ξεπλένει όλο το αστυνομικό σώμα.

Προσπαθεί η φωνή να ξελασπώνει όσους λειτουργούν σαν γουρούνια ή σαν μπάτσοι ρόμποκοπ.

Ας την αναζητήσουν μέσα τους όσοι καταλαβαίνουν ακόμη την ανθρώπινη λαλιά. Όσους αναφέρω.

Το ίδιο ισχύει για όλους στην καθημερινότητα μας .

Καλό παράδεισο αδελφέ μου και να εύχεσαι και για εμάς.

Καλό παράδεισο και σε όσους φύγανε ή θα φύγουν άδικα από υπακοή ή από δόλο. 

Καλή ανάπαυση στις χιλιάδες αγνώστους λησμονημένους, που έφυγαν απελπισμένοι, μόνοι, από το χέρι τους. 

Καλή δύναμη και καλό κουράγιο σε όσους μένουν.

Η ζωή συνεχίζεται μόνο με ελπίδα .

Αν έχουμε ελπίδα και πιστεύουμε στην Ανάσταση, διώχνουμε τον φόβο. 

Μην ακούτε ιστορίες για τον δίκαιο μασκοφόρο Ζορό που νικούσε τους κακούς.

Αυτόν τον φοβόταν όλοι.

Αλλά ήταν από άλλο έργο.

Κωνσταντίνος Καλιμαυκίδης