ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΣΤΑ ΤΖΑΜΙΑ ΣΤΟΝ ΟΙΚΙΣΜΟ AΓΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ!
Ι
Θαυμαστό γεγονός στον οικισμό ”Άγιος Παύλος” Χαλκιδικής κατά την εποχή του εμφυλίου!!
Στον οικισμό Άγιος Παύλος του νομού Χαλκιδικής, στην περιοχή της Νέας Προποντίδας περί τα 30χλμ από τη Θεσσαλονίκη κατά τον εμφύλιο σημειώθηκε ένα θαυμαστό γεγονός που εξιστορεί επιζήσασα αυτόπτης της Γερμανικής Κατοχής.
Σε όλα τα σπίτια του χωριού ή στα περισσότερα από αυτά σχηματίστηκαν εικόνες Αγίων στα τζάμια για 2 με τρεις μέρες. Σε άλλο σπίτι εμφανίστηκε η εικόνα των Τριών Ιεραρχών σε άλλο του Αγίου Αθανασίου κλπ.
Κανένα σπίτι δεν χτυπήθηκε στον εμφύλιο ούτε στο χωριό υπήρξαν εχθροπραξίες αν και υπήρχαν ιδεολογικές διαφορές. Επίσης σύμφωνα με τη μαρτυρία ανάλογα με τις εικόνες που εμφανίστηκαν στα τζάμια του κάθε σπιτιού ευλογήθηκαν και οι ένοικοι.
Για παράδειγμα στο σπίτι που εμφανίστηκε η εικόνα των Τριών Ιεραρχών οι απόγονοι απέκτησαν μόρφωση πανεπιστημιακού επιπέδου έγινα των Γραμμάτων ενώ προηγουμένως κανένας από τη γενιά τους δεν είχε αντίστοιχη σπουδή.
Κατά τη γερμανική Κατοχή που προηγήθηκε το χωριό κατέλαβαν οι Γερμανοί αλλά είχε έρθει και ένα τάγμα Βουλγάρων. Η μάρτυρας λέει πως οι Γερμανοί κατέλαβαν το σχολείο και εκεί έβαλαν την Κομαντατούρ. Ενώ είχαν δημεύσει το πιο πλουσιόσπιτο και είχαν τοποθετήσει τη διοίκηση τους.
Στο χωριό Άγιος Παύλος οι κάτοικοι προήλθαν ως πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη το 1923. 29/6/22 (Πέτρου και Παύλου των Αποστόλων)-Από τη Λαϊκή Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια
ΙΙ
Αντίστοιχο φαινόμενο και στη Θεσσαλονίκη επί Γερμανικής Κατοχής:Το θαύμα της Παναγίας στα τζάμια (Θεσσαλονίκη 1940) όπως το καταγράφει ο ποιητής και διανοούμενος Ντίνος Χριστιανόπουλος:
”Ξαφνικά, εμφανίστηκαν σε καμιά δεκαριά σημεία, στο κέντρο της πόλης (Θεσσαλονίκης), εικόνες της Παναγίας στα τζάμια διαφόρων μαγαζιών.
Στην αρχή μας το λέγαν και δεν το πιστεύαμε. Οι Παναγίες που εμφανίστηκαν στα τζάμια δεν ήταν ζωγραφισμένες, αλλά αχειροποίητες. Η εικόνα σχηματιζόταν στο εσωτερικό του τζαμιού, μέσα δηλαδή στην ύλη του γυαλιού, δεν ήταν ούτε από την έξω μεριά ούτε από την μέσα. Και ήταν και χρωματισμένη, αλλά με άυλα και ανεξίτηλα χρώματα.
Στην αρχή μερικοί δύσπιστοι έλεγαν ότι ήταν η ιδέα μας, ότι αυτά ήταν υστερίες του πλήθους. Άλλοι πάλι έλεγαν ότι διάφοροι έξυπνοι το σοφίστηκαν αυτό, κυρίως καντηλανάφτες, για να πηγαίνει ο λαός να προσκυνάει και να αγοράζει κεριά.
Πάντως κάποιοι είχαν φέρει μανουάλια και μπορούσες να ανάψεις εκεί μπροστά στη βιτρίνα του μαγαζιού, όπου είχε εμφανιστεί η Παναγία, ένα κερί. Αυτό διαδίδονταν για διάφορα σημεία της πόλεως.
Και μια μέρα, Αγίας Σοφίας και Εγνατία σχεδόν στη γωνία, λίγο παρακάτω από το ξενοδοχείο «Κασσάνδρα», σ’ ένα κουρείο, όπου πολλά χρόνια αργότερα πήγαινα και κουρευόμουνα κι εγώ, εμφανίστηκε στην τζαμαρία του μια ζωγραφιά της Παναγίας.
Ήταν τόσο καθαρή, τόσο βυζαντινή και τόσο ανεξίτηλη, που δεν σου επέτρεπε την παραμικρή αμφιβολία. Μπορεί οι διάφοροι να είχαν τις απιστίες τους, αλλά ο κόσμος στεκόταν με τις ώρες στην ουρά (που έφτανε από το κουρείο μέχρι την Αγια-Σοφιά) για να προσκυνήσει.
Αυτόπτης μάρτυρας
Κάποτε πήγα κι εγώ και έτσι αξιώθηκα να δω την Παναγία από κοντά. Έπιανες το τζάμι και δεν έπιανες τίποτα. Αλλά η εικόνα υπήρχε. Δεν κάλυπτε όλη την επιφάνεια του τζαμιού, αλλά μόνο το κέντρο του. Θα έλεγες πως ήταν σαν βιτρώ, αλλά δεν ήταν ούτε βιτρώ. Τα χρώματα ήταν πολύ άυλα και αχνά.
Ο κόσμος προσκυνούσε και ασπάζονταν την αχειροποίητη εικόνα στο τζάμι, μερικοί άναβαν και κάνα κερί που έφερναν μαζί τους αλλά κανείς δεν έδινε λεφτά. Και άλλωστε πού να τα δώσει και γιατί;
Ήταν πραγματικά μια από τις συγκινητικότερες στιγμές του ελληνοϊταλικού πολέμου. Γιατί διαβάζαμε στις εφημερίδες ότι και οι πολεμιστές στο μέτωπο έβλεπαν την Παναγία να διαγράφεται στον ορίζοντα και να τους κατευθύνει.
Ακόμη και το θαύμα του τρούλου της Αγίας Σοφίας ήταν λιγότερο εντυπωσιακό, αλλά το θαύμα της Παναγίας πάνω στα τζάμια ήταν κάτι απερίγραπτο.
Και επειδή καθόμασταν πολύ κοντά στο κουρείο (δυο τετράγωνα μας χώριζαν όλο κι όλο), το μικρό εκκλησάκι με τον βυζαντινό τοίχο γέμιζε κάθε απόγευμα από γυναίκες, ακόμη και νέες, που έλεγαν τον Ακάθιστο Ύμνο.
Αν θυμούμαι καλά, οι αχειροποίητες αυτές εικόνες της Παναγίας έμειναν ένα μήνα και μετά χάθηκαν ακριβώς όπως ήρθαν. Τότε πολλοί διέδωσαν ότι η εξαφάνιση των εικόνων ήταν κακό σημάδι και πως θα χάναμε όπου να ’ταν τον πόλεμο στην Αλβανία.
(Απόσπασμα από το βιβλίο του ποιητή Ντίνου Χριστιανόπουλου «Θεσσαλονίκην ου μ’ εθέσπισεν, Αυτοβιογραφικά κείμενα» των εκδόσεων Ιανός.)
(Αφιέρωμα Εφημερίδας «Μακεδονία» 12/8/2016. Παναγία και Θεσσαλονίκη Κείμενα θεσσαλονικιών λογοτεχνών που αναφέρονται στη Θεοτόκο. Εισαγωγή-Επιμέλεια Στέλιος Κούκος).pemptousia ”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου