ΟΙ ΤΑΠΕΙΝΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΝΙΩΣΟΥΝ ΤΑ ΘΕΙΑ ΠΑΘΗ
Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Τις μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας ξυπνώ πάντα με αυτό το «χαροποιόν πένθος». Πρωινός τύπος παιδιόθεν, μου κολλάει την ώρα που ψήνω τον πρωινό καφέ, «Εκ νυκτός ορθρίζει το πνεύμα μου προς σε, […]. Δικαιοσύνην μάθετε, οι ενοικούντες επὶ της γης…».
Μου ’ρχονται μετά κι αφαιρούμαι στρίβοντας το πρώτο τσιγάρο όλες οι μελωδικές ψαλμουδιές που με φοβερό δέος έψελνα κι εγώ από μικρός στο ψαλτήρι «Του Δείπνου σου του Μυστικού σήμερον, Υιέ Θεού, κοινωνόν με παράλαβε. Ου μη γάρ τοις εχθροίς σου το μυστήριον είπω, ου φίλημα σοι δώσω, καθάπερ ο Ιούδας».
Στ’ αυτιά μου ανεβαίνει παρηγορητικά η στιβαρή φωνή του δασκάλου Χαρίλαου Ταλαδιώρου, που υπηρέτησε επί 67 συναπτά έτη την ψαλτική τέχνη στον Ιερό Ναό της του Θεού Σοφίας στη Θεσσαλονίκη και είχε το οφίκιο του «άρχοντος πρωτοψάλτου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως»:
«Εξέδυσάν με τα ιμάτιά μου και ενέδυσαν με χλαμύδα κοκκίνην. Έθηκαν επί την κεφαλήν μου στέφανον εξ ακανθών και επί την δεξιάν μου χείρα έδωκαν κάλαμον, ίνα συντρίψω αυτούς ως σκεύη κεραμέως».
Κι ύστερα ο Χάλαρης με τον Γίγαντα Πόντιο, Χρύσανθο, «Μάνα μου, στα χέρια μου σήμερα καίνε τα καρφιά», το λαϊκό τροπάριο όλων των κατατρεγμένων αυτού του άδικου κόσμου.
Πώς γίνεται εσύ ένας κομμουνιστής να συγκινείσαι με αυτά; Με ρωτούσαν αντίπαλοι και φίλοι.
Καθένας έχει ανάγκη στη ζωή του, από την εσωτερική επιείκεια μιας πνευματικότητας, απαντούσα, φέρνοντας πάντα ως παράδειγμα τους δικούς μας ορθόδοξους αγιογράφους που αποδίδουν, όπως λέει ο Κόντογλου, την Ανάσταση με ταπεινότητα και πνεύμα αυστηρό και σοβαρό και τον Χριστό να πατά με ορμή απάνω στις καστρόπορτες του Άδη που κείτονται σπασμένες.
Καμιά σχέση με τη Δύση που αφόρητα ηθικολογεί γιατί η πίστη μας διαφέρει. (Με βάση αυτήν τους την υποκριτική ηθικολογία μάς τιμώρησαν στα Μνημόνια.)
Η γλώσσα και η πίστη κράτησαν το Γένος των Ελλήνων και δεν ξεκληριστήκαμε. Αν δεν τα βλέπεις αυτά, να βράσω τα πτυχία σου και τα διαβάσματά σου.
Μπορούμε να διαφωνούμε πολιτικά για όλα τα υπόλοιπα, εκτός από αυτά. Είναι Πυλώνες. Και φυσικά δεν σχετίζονται με τη χρυσοποίκιλτη Ιεραρχία, αλλά με Πατρο-Κοσμάδες…
Αυτοί οι ταπεινοί, οι μανάδες που μας μεγάλωσαν και τα χέρια τους μυρίζουν κάπνα και μύρο και οι παλαιοί των ημερών που στέκονται ευλαβικά στο στασίδι τους τις μέρες αυτές, αυτοί μπορούν να νιώσουν και να συγκινηθούν από τα Θεία Πάθη.
Τα μάτια τους γίνονται βρύσες ελπίδας και βεβαιότητας για την Ανάσταση που θα έλθει. Μαζί με τον Χριστό υποφέρουν, μαζί του απόλλυνται και μαζί του ανασταίνονται.
Όπως ο αθώος Ψάλτης στον Παπαδιαμάντη που τα ’πινε λίγο παραπάνω και θέλοντας να υπερθεματίσει πάνω στην αγανάκτησή του για τα βάσανα του Χριστού, θα πει κάποια στιγμή: «Άλαλα τα χείλη των ασεβών και των μη προσκυνούντων -τους κερατάδες!- την εικόνα σου την σεπτή».
Το Πάσχα είναι η γιορτή των Ελλήνων! Ποτίζεται από τις στενοχώριες των ταπεινών το αμάραντο δέντρο της αγάπης και της ελπίδας. Έβγαλα τον στρατό πάνω στο ποτάμι, στον Έβρο, όπου από επιλογή με καμάρι υπηρέτησα, Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά, χωρίς να με πειράξει καθόλου.
Το Πάσχα, όμως, με πείραξε. Στη σκοπιά με το ραδιοφωνάκι ήμουν κι άκουγα το «Σήμερον κρεμάται επὶ ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας» κι ήταν σαν να κουβαλούσα κι εγώ πιο ξένος από όλους τον Σταυρό όλου του Κόσμου.
Καλή Ανάσταση ψυχών και σωμάτων ημών, πατριώτες!
Ρε σεις, και με μένα που είμαι εγωιστής και υπερήφανος τι θα γίνει; Αγαπώ το Χριστό (περισσότερο τον φοβάμαι), αλλά ξέρω ότι είναι ο μόνος δρόμος και ο μόνος προορισμός που έχω στη γη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν απελπίζομαι, θα κάνω υπομονή στις δέουσες δοκιμασίες που παραχωρεί η Θεία Πρόνοια και θα λέω την Ευχούλα, ακόμα κι όταν η ψυχή βγει από αυτό το άρρωστο σαρκίο. Έχω τη διαβεβαίωση από τον Άγιο Εφραίμ της Αριζόνα, ότι η Ευχή ακόμα και από μόνη της θα με οδηγήσει στην επιστροφή στην Ουράνια πατρίδα, εκεί που βρίσκεται και ο ... "Πάτερ ημών ο εν τοις Ουρανοίς"
"Δύνασαι να απαριθμήσης την ευσπλαχνίαν του Θεού; Τα αμαρτήματα του χειροτέρου ανθρώπου εμπρός εις την ευσπλαχνίαν του Θεού είναι ως μία «φούχτα αμμούδα» μέσα εις τον ωκεανόν, δεν υπάρχει αμαρτία νικώσα την ευσπλαχνία του Θεού. Ο Θεός εικονίζεται ωσάν την μητέρα μας, δύναται να νικήση αμαρτία τέκνου την αγάπην της μητρός; Εάν μία μητέρα φιλή τόσον το παιδί της, πόσον απείρως φιλεί ημάς ο Θεός, ο Οποίος εναργώς το απέδειξε, σταυρωθείς επί Σταυρού;
ΔιαγραφήΟ Απόστολος Πέτρος τρις ηρνήθη τον Κύριον και η μετάνοια τον ανεκάλεσε. Ο μέγας διώκτης των χριστιανών, ο Απόστολος Παύλος, δια της μετανοίας κατεστάθη κορυφαίος. Πόρνας, ληστάς, τελώνας και άλλους μυρίους ενόχους, η μετάνοια τους εξαγιάζει. Δια τούτο απόβαλε την στενοχωρίαν σου και τον έλεγχον της συνειδήσεως. Γενού εύελπις, λάβε θάρρος, και δίωκε κάθε λογισμόν απελπισίας"
Ο Αγιορείτης Άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, Ιερομόναχος και Ησυχαστής (ερημίτης), είχε πει:
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ εγωϊσμός-υπερηφάνεια του ανθρώπου, είναι ΥΨΗΛΑ όπως το βουνό Άθως.
Ο Κύριος φέρνει στη ζωή μας τέτοιους τυφώνες που αναγκαζόμαστε να κατεβάσουμε τα δικά μας πανιά, άρα και τη δική μας γνώση και υπερηφάνεια για τον έλεγχο του σκάφους. Οι εργάτες του σκάφους που είναι οι ναύτες και συμβολίζουν τους εργάτες του νου (δηλ. τους λογισμούς) μένουν επιτέλους άπραγοι.
ΔιαγραφήΈτσι ο τυφώνας δεν είναι τιμωρία, αλλά ευλογία. Ο Θεός ζητά μέσω αυτού να μας ναυαγήσει, χωρίς εμείς να έχουμε κανέναν έλεγχο ούτε στην πράξη, ούτε στη σκέψη, ώστε να μην πάρουμε επάνω μας την ευθύνη για το ναυάγιο.
Δυστυχώς, η ψυχή δεν ξέρει να ερμηνεύσει το ναυάγιο στο οποίο την οδηγεί ο Θεός και το νομίζει τιμωρία, ατυχία, ή απουσία Θεού.
Ο Κύριος όμως χειρίζεται τους ανέμους ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥ, για να τα κάνει να μη νοιώσουν καμία ενοχή, απλά να μάθουν από τις … «ανεξέλεγκτες» συγκυρίες κάποιο συγκεκριμένο μάθημα. Για να πάρουμε αυτό το μάθημα, χρειάζεται το πνεύμα να υπενθυμίσει στην ψυχή μας πως ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ και ότι δε φταίει αυτή για την καταστροφή. Απλά ο Θεός την όρισε.
Αυτός που μετρά και τις τρίχες των μαλλιών μας τα προκάλεσε όλα αυτά για να ανακηρύξει το πνεύμα τελειωτικό κυβερνήτη της ύπαρξής μας.