ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ ΚΑΙ Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
Μια απλή παρατήρηση της πολιτικής διαχείρισης του τραγικού δυστυχήματος στα Τέμπη αρκεί για να καταλάβει κανείς πως η κυβέρνηση επιχειρεί μεθοδικά να αποσείσει τις βαρύτατες ευθύνες της.
Πιο πρόσφατο εργαλείο σε αυτή την κατεύθυνση είναι το πόρισμα του καθηγητή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, Δημήτρη Καρώνη, στο οποίο γίνεται λόγος για «υψηλό ενδεχόμενο» η καταστροφική πυρόσφαιρα που κατέκαψε το τρένο να προκλήθηκε από έλαια σιλικόνης.
Η συγκεκριμένη επιστημονική εκτίμηση αντιμετωπίστηκε με ανακούφιση –αν όχι ενθουσιασμό– από κυβερνητικά στελέχη. Η πολιτική ηγεσία δείχνει να ελπίζει ότι μια τέτοια εκδοχή μπορεί να την απαλλάξει από την κατηγορία της εγκληματικής αμέλειας ή και της συγκάλυψης, μεταθέτοντας την ευθύνη σε «απρόβλεπτα» υλικά ή παράνομες μεταφορές επικίνδυνων φορτίων.
Πρόκειται, στην καλύτερη περίπτωση, για μια απεγνωσμένη προσπάθεια να αλλάξει η ατζέντα. Διότι η πραγματικότητα είναι μία και αδιάψευστη: πενήντα επτά άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους επειδή δύο τρένα κινούνταν στην ίδια σιδηροτροχιά και συγκρούστηκαν μετωπικά.
Δεν υπήρχε τηλεδιοίκηση, το σύστημα ήταν υπό κατάρρευση και οι αποφάσεις που πάρθηκαν –ή δεν πάρθηκαν– στοίχισαν ανθρώπινες ζωές.
Η έλλειψη βασικών υποδομών και η υποστελέχωση των σταθμών είναι εγκλήματα διαρκείας. Ο σταθμάρχης της Λάρισας, στον οποίο επιχειρήθηκε να μεταφερθεί αποκλειστικά η ευθύνη, είχε διοριστεί χωρίς επαρκή εμπειρία και κατάλληλη εκπαίδευση.
Η διαδρομή του –από υπάλληλος αποσκευών του ΟΣΕ, σε μετακλητός στο Υπουργείο Παιδείας και τελικά σε υπεύθυνος ενός νευραλγικού σταθμού του δικτύου– καταδεικνύει μια κραυγαλέα περίπτωση κομματικού ρουσφετιού με τραγικά αποτελέσματα.
Η τραγωδία δεν σταμάτησε στη σύγκρουση. Οι φλόγες κατέκαψαν βαγόνια και επιβάτες. Τα ηχητικά ντοκουμέντα που ήρθαν στο φως αποκάλυψαν απελπισμένες φωνές ανθρώπων που πάλευαν για τη ζωή τους μέσα στο φλεγόμενο μεταφορικό μέσο.
Το ερώτημα παραμένει: γιατί τα αρμόδια κυβερνητικά στελέχη έσπευσαν στον τόπο του δυστυχήματος όχι για τη διάσωση ή την απόδοση δικαιοσύνης, αλλά –όπως καταγγέλλεται– για να απομακρύνουν στοιχεία και να «μπαλώσουν» τη σκηνή του εγκλήματος;
Η εξεταστική επιτροπή της Βουλής για την υπόθεση χαρακτηρίστηκε ακόμη και από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό ως «κάτι για το οποίο δεν είναι υπερήφανος». Το συμπέρασμα που εξάγεται είναι σαφές: υπήρξε μεθόδευση αποπροσανατολισμού, μεθοδική απόκρυψη κρίσιμων πλάνων ασφαλείας από τις κάμερες του σταθμού, αλλά και πολιτικές παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη.
Όλα αυτά δεν αναιρούνται από επιστημονικά πορίσματα για εύφλεκτα έλαια και πυροσφαίρες. Τα βασικά αίτια της τραγωδίας είναι γνωστά και αναμφισβήτητα.
Η Ευρώπη της παρακμής και η Ελλάδα του παραγκωνισμού
Το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη δεν αποτελεί μόνο εσωτερικό πολιτικό πλήγμα. Αποκαλύπτει και την ευρύτερη στρατηγική αμηχανία της χώρας. Σε μια Ευρώπη όπου η ηγεσία μοιάζει να έχει χάσει το πολιτικό της έρεισμα, καταστάσεις όπως αυτή δημιουργούν εύλογη ανησυχία.
Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό με το βίντεο που φέρεται να δείχνει τους Μακρόν, Στάρμερ και Μερτς να κάνουν χρήση ναρκωτικών σε σιδηροδρομικό ταξίδι προς την Ουκρανία – καταγγελία που προέρχεται από τη ρωσική πλευρά, αλλά προκάλεσε έντονες αντιδράσεις και υποψίες στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη.
Ανεξαρτήτως της αυθεντικότητας του υλικού, το σημαντικότερο είναι ότι η κοινή γνώμη θεωρεί πια τέτοια σενάρια απολύτως πιθανά. Αυτό δείχνει την αποδόμηση της αξιοπιστίας των ευρωπαϊκών ηγεσιών.
Τα «τελεσίγραφα» της Ε.Ε. για τη Ρωσία ακούγονται πια σαν ανέκδοτα σε διεθνές επίπεδο, με τις υπερδυνάμεις να προσπερνούν τις Βρυξέλλες και να επιλέγουν να συνομιλούν απευθείας μεταξύ τους – Ρώσοι, Κινέζοι, Τούρκοι, Ινδοί και Αμερικανοί, χωρίς την παρουσία της Ένωσης.
Μέσα σε αυτό το γεωπολιτικό τοπίο, η Ελλάδα επενδύει σε μια Ευρώπη με ημερομηνία λήξης. Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης επισκέπτεται το Πεντάγωνο μόνο και μόνο για να συμμετάσχει εξ αποστάσεως σε τηλεδιάσκεψη – καθώς, όπως φαίνεται, δεν του ανοίγονται πλέον οι πόρτες των αποφάσεων.
Παρότι η Ελλάδα προσέφερε την Αλεξανδρούπολη για στρατηγική χρήση από το ΝΑΤΟ, η αναγνώριση και η πολιτική επιρροή που προσδοκούσε δεν ήρθαν ποτέ.
Η ευρωπαϊκή άμυνα οργανώνεται πλέον με «εξωτερική» επίβλεψη από κράτη εκτός Ένωσης – την Τουρκία και τη Βρετανία. Το λογαριασμό αυτής της άμυνας, όμως, θα κληθούν να τον πληρώσουν κυρίως οι χώρες του Νότου, όπως η Ελλάδα.
Παράλληλα, στο Μεταναστευτικό, οι ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες μετατρέπονται σε φρούρια και σχεδιάζουν να εγκλωβίσουν τις μεταναστευτικές ροές στις πύλες εισόδου, αφήνοντας τις χώρες πρώτης υποδοχής να διαχειρίζονται το πρόβλημα μόνες τους.
Η Ισπανία και η Ιταλία έχουν ήδη στραφεί προς την Τουρκία για διμερείς διευθετήσεις, ενώ η Ιταλίδα πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι χτίζει δίκτυα επικοινωνίας με τον Ντόναλντ Τραμπ και τον Βίκτορ Όρμπαν.
Στο μεταξύ, η Ελλάδα, καθηλωμένη σε εσωτερική πολιτική αναξιοπιστία και εξωτερική πολιτική απομόνωση, κινδυνεύει να καταλήξει ο «δορυφόρος» των γεωπολιτικών συνεταίρων των μεγάλων – χωρίς φωνή, χωρίς περιθώρια, χωρίς δικαιώματα.
Ο Μάνος Χατζιδάκις, στο τραγούδι «Ο κόσμος σου να είμαι εγώ», έγραφε: «Όποιος χωρίς ανέμους ανεμίζεται, πάει μια ψηλά, μια χαμηλά, ποτέ δεν πάει σωστά».
Αυτή η φράση αποτυπώνει γλαφυρά τη θέση της Ελλάδας σήμερα: χωρίς δική της στρατηγική, παρασύρεται από τις διαθέσεις και τα συμφέροντα των άλλων.
Από τις εξοπλιστικές δαπάνες ως την αντιμετώπιση του Μεταναστευτικού, από την απουσία της σε κρίσιμα ευρωπαϊκά φόρα μέχρι την πολιτική κάλυψη εγκληματικών παραλείψεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου