ΡΕ ΠΟΥ ΠΑΜΕ;;; ΠΟΥ ΠΑΜΕ;;;

…ΣΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΕΛΜΑ

Του Αριστερού Ψάλτη

Από τότε που άρχισαν να υπάρχουν οργανωμένες κοινωνίες αυτομάτως άρχισαν να υπάρχουν και συμφέροντα.

Εξ ου και το περιβόητο τσιτάτο του λόρδου Πάλμερστον: «Δεν υπάρχουν μόνιμοι εχθροί και φίλοι, υπάρχουν μόνιμα συμφέροντα».

Όταν αυτά τα συμφέροντα δεν εξυπηρετούνταν με τα λόγια γινόταν πόλεμος.

Πραγματικότητα που επικρατούσε, επικρατεί και θα επικρατεί μέχρις εσχάτων. Εκτός κι αν βρεθεί κάποιος ενάρετος με μια παρέα σοφών και βγάλουν την ανθρωπότητα από τον αέναο κύκλο αίματος.

Μέχρι τότε θα σφαζόμαστε μεταξύ μας για τα έρμα τα συμφέροντα.

Τα οποία πάντα βαπτίζονταν λαϊκά, ασχέτως αν στο τέλος κάθε μάχης επωφελούνταν κυρίως οι εκάστοτε ελίτ.

Υπήρχαν βέβαια κατά περιόδους φωτεινές εξαιρέσεις, όπου είτε μέσω ηθικών συστημικών ηγετών είτε άδολων επαναστατών, ο λαός ευημερούσε. Κουμαντό όμως κατά κύριο λόγο στην ιστορία έκαναν οι δυνάμεις της εκμετάλλευσης.

Οι οποίες δεύτερες ένεκα των τετελεσμένων που δημιουργούσαν οι πρώτες, αναγκάζονταν να κάνουν σταδιακά… δωράκια ελευθέριας στον μονίμως καταπιεσμένο λαό.

Έτσι από τη σκλαβιά περάσαμε αργά και βασανιστικά στην απατηλή λάμψη της υποτιθέμενης ελευθερίας.

Ήτοι δεν ζούμε στο σκοτάδι χωρίς δικαιώματα, αλλά σε ένα επίπλαστο φως με δικαιώματα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα των εκμεταλλευτών.

Ένα ελεγχόμενο σκηνικό ώστε οι ταγοί μαζί με τους συνδαιτημόνες τους να μπορούν να συνεχίζουν απρόσκοπτα να θυσιάζουν τα πάντα στον βωμό των άθλιων συμφερόντων τους.

Προσέξτε όμως κάτι σημαντικό.

Οι εκμεταλλευτές για να… κάνουν παιχνίδι εξυπακούεται ότι έπρεπε και πρέπει να είναι ικανοί.

Όποτε ήταν ανίκανοι, στο τέλος έχαναν όλοι.

Πού βρισκόμαστε άραγε σήμερα;

– Με έναν πλανητάρχη που θυμίζει σε… εθνικιστική βαναυσότητα (όχι ακόμη πολεμική) τον Χίτλερ; (Δείτε ντοκιμαντέρ για τον Αδόλφο και συγκρίνετέ τον με τον Τραμπ. Θα πάθετε πλάκα!)

– Με δύο στυγνούς δικτάτορες να αποτελούν τις έτερες μεγάλες δυνάμεις, κινούμενοι σε ανάλογα μονοπάτια με του Τραμπ;

– Με έναν ακομη δικτάτορα που όρισαν οι ΗΠΑ σερίφη της Μέσης Ανατολής και της ευρύτερης περιοχής, κατασφάζοντας τα πάντα στο πέρασμά του υπό των… τραμπικών ευλογιών βεβαίως βεβαίως;

– Και μια επιεικώς ανίκανη Ευρώπη που εξαιτίας της σάπιας γραφειοκρατίας των Βρυξελλών έπεσε θύμα των ονειρώξεων των… μεγάλων, με πιθανότατη εξέλιξη να διαλυθεί (ίσως και διά πολέμου) εις τα εξ ων συνετέθη;

Και πού πάμε;

Ρητορικό προφανώς το ερώτημα.

ΥΓ. Ανούσιος ο σχολιασμός για το δικό μας μέλλον από τη στιγμή που καταντήσαμε να έχουμε πρωθυπουργό το… ανέκδοτο-χαλάρωσης των δημοσιογράφων έπειτα από μια κουραστική μέρα επί πρωθυπουργίας του μπαμπά του.

ΠΗΓΗ