Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΥΕΛΛΑ ΤΟΥ ΟΠΕΚΕΠΕ, ΟΙ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ
Όταν το καλοκαίρι αποκαλύφθηκε ότι έρχεται και δεύτερη δικογραφία για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, πολλοί αντιμετώπισαν την είδηση με απάθεια, άλλοι με ειρωνεία.
Σήμερα, οι ίδιοι που τότε σνόμπαραν, εμφανίζονται να «πουλάνε» ως δική τους αποκάλυψη αυτό που ήδη είχε δημοσιοποιηθεί: ότι τριάντα βουλευτές, κυρίως της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και από άλλους πολιτικούς χώρους, βρίσκονται υπό τον κίνδυνο εμπλοκής.
Η πραγματικότητα είναι ακόμη πιο σκληρή: υπάρχει πράγματι δικογραφία «ΟΠΕΚΕΠΕ 2» και κανείς πλέον δεν μπορεί να αποκλείσει την ύπαρξη και τρίτου φακέλου.
Το σκηνικό που ξεδιπλώνεται μοιάζει με εφιάλτη: στάνες που εξαφανίστηκαν, πρόβατα-«φαντάσματα» που χρηματοδοτήθηκαν, ευρωπαϊκά κονδύλια που έγιναν καπνός, πολιτικοί που ακούγονται σε επισυνδέσεις να μιλούν για ποσοστά και μερίδια από το φαγοπότι.
Αν η πρώτη δικογραφία έδειξε το μέγεθος του σκανδάλου, η δεύτερη αποκαλύπτει το βάθος του.
Το πιο εκρηκτικό στοιχείο της υπόθεσης είναι το ενδεχόμενο ομαδικών άρσεων ασυλίας. Η Βουλή θα βρεθεί αντιμέτωπη με μια διαδικασία που δεν έχει προηγούμενο στη μεταπολίτευση.
Τριάντα ή και περισσότερα πολιτικά πρόσωπα, βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος αλλά και της αντιπολίτευσης, θα πρέπει να λογοδοτήσουν στη Δικαιοσύνη. Αν αυτό συμβεί, το πολιτικό σύστημα θα τιναχθεί στον αέρα.
Το σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι πια ένα «αγροτικό θέμα», όπως κάποιοι προσπάθησαν να το υποβαθμίσουν, αλλά μια ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της νομιμοποίησης της ίδιας της κυβέρνησης και των κομμάτων.
Παράλληλα, στο παρασκήνιο φαίνεται να έχει διαμορφωθεί ένα «κογκλάβιο» επιχειρηματιών και μιντιαρχών που έχει λάβει στρατηγική απόφαση: να καταστήσει τον χειμώνα του 2025–26 ανυπόφορο για τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Η επιλογή τους είναι να οδηγήσουν την κυβέρνηση σε πλήρη αδυναμία διαχείρισης, ώστε η μόνη διέξοδος να είναι οι πρόωρες κάλπες την άνοιξη του 2026.
Σε αυτό το περιβάλλον, η φράση «ανατρέψατε Μητσοτάκη» επιστρέφει στο προσκήνιο, όχι ως σύνθημα ενός μεμονωμένου κόμματος, αλλά ως κοινός παρονομαστής ενός ευρύτερου μετώπου συμφερόντων και πολιτικών επιδιώξεων.
Η σκιά του «βρώμικου ’89»
Πολλοί μιλούν ήδη για ένα νέο «βρώμικο ’89», αυτή τη φορά από την ανάποδη. Αν η αντιπολίτευση με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα καταφέρει να συγκροτήσει πλειοψηφία μετά τις εκλογές, δεν αποκλείεται να σχηματιστεί μια «κυβέρνηση ειδικού σκοπού» που θα οδηγήσει σε ειδικά δικαστήρια κυβερνητικά στελέχη, ίσως και τον ίδιο τον πρωθυπουργό.
Η απειλή αυτή δεν είναι απλή ρητορική· βρίσκεται πλέον στα χαρτιά, ως σενάριο που απασχολεί τα επιτελεία όλων των κομμάτων. Για τον Μητσοτάκη, κρίσιμο θα είναι πόσους βουλευτές θα έχει στο πλευρό του για να αποτρέψει τέτοιες εξελίξεις.
Στο Μέγαρο Μαξίμου η ψυχραιμία έχει χαθεί. Οι παρεμβάσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου εναντίον του Τσίπρα, με ειρωνείες για το ποιοι θα χαρούν από την επιστροφή του, δείχνουν πανικό.
Το επιτελείο της κυβέρνησης επιχειρεί να ανακτήσει τον έλεγχο με υποσχέσεις για θεαματικές παροχές. Διαρρέεται ότι στη ΔΕΘ ο πρωθυπουργός θα ανακοινώσει «τη μεγαλύτερη μείωση άμεσων φόρων στην ιστορία» και πιθανή «σεισάχθεια» χρεών προς το Δημόσιο.
Όμως η αλήθεια είναι ότι τέτοιες εξαγγελίες αποτελούν απεγνωσμένες προσπάθειες να αναστραφεί το κλίμα, την ώρα που οι πολίτες βιώνουν καθημερινά την ακρίβεια, την ασφυξία των έμμεσων φόρων και την κατάρρευση της εμπιστοσύνης.
Η Ελλάδα παραμένει μια από τις πιο άδικες χώρες της Ευρώπης στο φορολογικό πεδίο. Πάνω από το 60% των φορολογικών εσόδων προέρχεται από έμμεσους φόρους, έναντι μέσου όρου 35% στην Ε.Ε.
Η κυβέρνηση, αντί να διορθώσει αυτή τη στρέβλωση, επιλέγει να μειώσει τους άμεσους φόρους που αφορούν κυρίως τις επιχειρήσεις και τα υψηλά εισοδήματα. Η κοινωνική πλειοψηφία, που ήδη σηκώνει το δυσανάλογο βάρος, θα συνεχίσει να στραγγαλίζεται.
Αυτό δεν είναι πολιτική ανακούφισης· είναι κοροϊδία. Και αποκαλύπτει ότι ο πρωθυπουργός αντιμετωπίζει τη ΔΕΘ όχι ως βήμα ειλικρινούς λογοδοσίας, αλλά ως σκηνικό εκλογικής σωτηρίας.
Το δημογραφικό δράμα
Την ίδια ώρα, η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με το δημογραφικό αδιέξοδο. Μελέτες που βρίσκονται στα συρτάρια του Μαξίμου από το 2021 προειδοποιούν ότι το 2040 η Ελλάδα θα είναι τέταρτη χώρα στον κόσμο σε μείωση πληθυσμού, ενώ το 2148 αναμένεται, σύμφωνα με τις πιο δυσοίωνες προβλέψεις, να γεννηθεί ο τελευταίος Έλληνας.
Κι όμως, η απάντηση της κυβέρνησης περιορίζεται σε αποσπασματικά μέτρα, σε επιδόματα, σε πρόχειρες νομοθετικές πρωτοβουλίες.
Η πολιτική για το δημογραφικό μοιάζει με κακόγουστο αστείο: γάμος ομόφυλων ζευγαριών, παρένθετη μητρότητα που αποσύρθηκε υπό τον φόβο αντισυνταγματικότητας, κλείσιμο εκατοντάδων σχολείων σε παραμεθόριες περιοχές, απουσία ουσιαστικής στήριξης πολυτέκνων.
Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση έχει παραδώσει το πιο κρίσιμο εθνικό ζήτημα στις επιταγές της επικοινωνίας και όχι της στρατηγικής.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, το Μαξίμου εξετάζει ανοιχτά την αλλαγή του εκλογικού νόμου. Η ιδέα να θεσπιστεί αυτοδυναμία με ποσοστό 32% ή να επιβληθεί υψηλότερο πλαφόν εισόδου στη Βουλή δείχνει ότι η κυβέρνηση δεν εμπιστεύεται πλέον τη δημοκρατική κρίση του λαού.
Μια τέτοια αλλαγή δεν θα ήταν κίνηση θεσμικής θωράκισης αλλά παραδοχή ήττας, ένα μήνυμα προς την κοινωνία ότι «δεν μπορούμε να κερδίσουμε με τους υπάρχοντες κανόνες, άρα τους αλλάζουμε».
Η ιστορία έχει δείξει πως τέτοιες πρακτικές, αντί να σώσουν κυβερνήσεις, τις καταποντίζουν.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει ήδη επιβαρύνει το θεσμικό πλαίσιο: Πρόεδρος της Δημοκρατίας με λιγότερες από 150 ψήφους, Βουλή που λειτουργεί με 298 και όχι 300 έδρες, αποκλεισμοί κομμάτων με αντισυνταγματικά κριτήρια, αρνήσεις ελέγχου υπουργών από τη Δικαιοσύνη.
Αν σε αυτά προστεθεί και ένας εκλογικός νόμος κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της αυτοσυντήρησης του πρωθυπουργού, το πολίτευμα θα δεχθεί πλήγμα ιστορικών διαστάσεων.
Και τότε η Νέα Δημοκρατία δεν θα πληρώσει μόνο πολιτικό κόστος· θα χρεωθεί την κατηγορία ότι μετέτρεψε τη δημοκρατία σε εργαλείο προσωπικής διάσωσης.
Σενάρια της επόμενης ημέρας
Η απάντηση του πρωθυπουργού στο ζήτημα του εκλογικού νόμου θα είναι αποκαλυπτική. Αν τον αλλάξει, θα δείξει ότι επιδιώκει με κάθε τρόπο μια τρίτη θητεία, ακόμα και με βεβιασμένα μέσα.
Αν δεν τον αλλάξει, πιθανότατα θα προετοιμάσει την έξοδό του από την πολιτική σκηνή, ίσως υποδεικνύοντας τρίτο πρόσωπο για την πρωθυπουργία ώστε να φύγει «αήττητος».
Όπως και να έχει, το ερώτημα δεν είναι αν θα επιβιώσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά αν θα επιβιώσει η ίδια η πολιτική του αφήγηση.
Σε τελική ανάλυση, το μέλλον δεν θα κριθεί μόνο στις αίθουσες της Βουλής ή στις δικαστικές αίθουσες όπου θα εξεταστούν οι δικογραφίες. Θα κριθεί πρωτίστως στην κοινωνία, εκεί όπου η εμπιστοσύνη προς το πολιτικό σύστημα έχει ήδη καταρρεύσει.
Οι πολίτες βλέπουν ότι οι φόροι τους αυξάνονται, ότι τα παιδιά τους φεύγουν στο εξωτερικό, ότι η δημοκρατία υποβαθμίζεται. Οι δικογραφίες του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι πια ένα σκάνδαλο για γεωργούς και επιδοτήσεις· είναι το σύμβολο της σήψης ενός ολόκληρου συστήματος που δεν μπορεί να κρύψει άλλο την αλήθεια.
Η εποχή της ψευδαίσθησης Μητσοτάκη έχει τελειώσει. Το αφήγημα της «ισχυρής Ελλάδας» κατέρρευσε κάτω από το βάρος της διαφθοράς, της θεσμικής φθοράς, της κοινωνικής αδικίας.
Η χώρα μπαίνει σε μια περίοδο αβεβαιότητας, όπου τα πάντα είναι ανοιχτά: πρόωρες κάλπες, ειδικά δικαστήρια, ακόμη και ανατροπή της ίδιας της πολιτικής ισορροπίας που διαμορφώθηκε από το 2019.
Αυτό που ξεκίνησε ως σκάνδαλο επιδοτήσεων μπορεί να καταλήξει ως η πιο βαθιά πολιτική κρίση της μεταπολίτευσης. Και σε αυτή την κρίση, ο μόνος καταλύτης θα είναι η κοινωνία: αν θα ανεχθεί ξανά την κοροϊδία ή αν θα απαιτήσει λογοδοσία, δικαιοσύνη και μια νέα αρχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου