Η ΥΠΟΓΕΙΑ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΑΝΑ ΤΗΝ ΥΦΗΛΙΟ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΚΑΘΟΔΗΓΟΥΝ ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΟΙ ΚΥΚΛΟΙ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΤΡΑΠΕΖΟΠΙΣΤΩΤΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ (ΠΤΕ)*
Οἱ Τράπεζες εἶναι καὶ πρέπει νὰ εἶναι, ὅπως ἡ καρδιὰ στοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς ζωντανοὺς ὀργανισμούς. Δηλαδὴ νὰ λαμβάνουν τὰ χρήματα ἀπὸ τοὺς δραστηριοποιημένους καὶ μὴ στερούμενους ἀνθρώπους – καταθέτες μὲ κάποιο λογικὸ ἐπιτόκιο, τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ εἶναι ἀνώτερο τοῦ πραγματικοῦ πληθωρισμοῦ (καὶ ὄχι, ὅπως θέλουν νὰ τὸ παρουσιάζουν οἱ ἑκάστοτε ἰθύνοντες) καὶ νὰ δανείζουν ἐπιχειρηματίες καὶ ἐν γένει τοὺς ἔχοντες ἀνάγκη μὲ ἕνα λογικὸ καὶ ἔντιμο ἐπιτόκιο, ποὺ νὰ μὴ ὑπερβαίνῃ τὸ διπλάσιο του χορηγούμενο ἐπιτόκιου πρὸς τοὺς καταθέτες, χωρὶς νὰ ἐφαρμόζουν οἱ τράπεζες ἀλχημεῖες, ὡς π.χ. : «τρεὶς τὸ λάδι, τρεὶς τὸ ξίδι, πέντε τὸ λαδόξυδο».
Θὰ μειωθοῦν οἱ εἰσαγωγές, θὰ αὐξηθοῦν οἱ ἐξαγωγές.
Τοιουτοτρόπως δὲν θὰ παρίσταται ἀνάγκη νὰ λαμβάνουμε συνέχεια θαλασσοδάνεια ἀπὸ τοὺς «διεθνεῖς τοκογλύφους», διὰ νὰ πληρώνωνται οἱ στρατιὲς τῶν συνδικαλιστῶν καὶ τῆς κομματικῆς «κλίκας» ἢ καὶ τῶν ἐχόντων κομματικὴ ταυτότητα.
Ἐπίσης δὲν θὰ χρειάζεται νὰ ξεπουλιοῦνται ὅσο - ὅσο οἱ εὔφορες καὶ λίαν ἀξιοποιήσιμες γαῖες, τὰ λιμάνια μας, τὰ ἀεροδρόμιά μας καὶ λοιπὲς στρατηγικῆς σημασίας κοινωφελεῖς ὑπηρεσίες ἔναντι πινακίου φακῆς στοὺς «πατριάρχες» τῆς διαπλοκῆς καὶ τοὺς «ἀετονύχηδες» μὲ «ἀχυρανθρώπους» ξένων «ἀετονύχηδων» καὶ «πατριαρχῶν» τῆς διαπλοκῆς, ὡς π.χ. SIEMENS, HOCHTIEF, διάφορα χαλυβουργεῖα, ναυπηγεῖα καὶ λοιπὰ διεθνῆ «λαμόγια» καὶ τραπεζίτες.
Διαφορετικά, ἐὰν συνεχίσουν οἱ ἰθύνοντες τῆς Πολιτείας νὰ ἀποθρασύνουν τοὺς τραπεζίτες νὰ ἀπαιτοῦν ὄχι μόνον ὑψηλότατα - ἐξωπραγματικὰ ἐπιτόκια, ἀλλὰ καὶ πληθώρα ἄλλων ἐμμέσων ἐπιβαρύνσεων, τὰ ὁποῖα ἐπιφέρουν τὸν ἀθέμιτο ἀνταγωνισμό, τὴν ὕφεσι, τὴν ἀνεργία, τὴν διάλυσι τῶν ἀσφαλιστικῶν ταμείων, τὴν αὔξησι τῶν εἰσαγωγῶν, τὴν μείωσι τῶν ἐξαγωγῶν καὶ τὰ τοιαῦτα, τότε ἀποσυντίθεται ὅλος ὁ κοινωνικὸς ἱστός, ὅπως ὅταν ἡ καρδιὰ δυσλειτουργεῖ καὶ ἔτσι προκαλοῦνται ἐμφράγματα ἢ ἐγκεφαλικὰ καὶ τὸ ὅλον σῶμα γίνεται σκωληκόβρωτο.
Ἐνῶ στὸ ἐξωτερικὸ ἀπαγορεύονται τὰ καρτὲλ καὶ τιμωροῦνται αὐστηροτατα ὅσοι κάνουν προσυνεννοήσεις γιὰ ἐνιαῖες τιμὲς κ.λπ., κ.λπ., ἡ Πολιτεία στὴν Ἑλλάδα πιέζει τὶς Τράπεζες νὰ μὴ δίδουν ὑψηλότερα ἐπιτόκια στοὺς καταθέτες ἀπ’ ὅ,τι τοὺς ἔχει ἐπιβληθῆ καὶ συμφωνηθῆ.
Ἀπεναντίας ἀμέσως ἢ ἐμμέσως νὰ ἐκβιάζουν τοὺς μικροκαταθέτες νὰ μὴ δύνανται νὰ προσφύγουν σὲ ἄλλες Τράπεζες.
O tempora, o mores !!!!
Αὐτὴ ἡ τροχοπέδη καταδικάζει τοὺς εὐφυεῖς νέους ἐπιστήμονες νὰ πάρουν «τὰ μάτια τους» καὶ νὰ καταφύγουν στὴν ξενιτειὰ καὶ ὅσοι ἐναπομένουν ἐδὼ νὰ μὴ δημιουργοῦν οἰκογένειες, ἀλλὰ νὰ «παίζουν τοὺς παντρεμένους» καὶ ὅσοι παντρεύονται νὰ ἀποφεύγουν τὴν τεκνοποιΐα καὶ νὰ δολοφονοῦν ἑκατοντάδες χιλιάδες «βλαστάρια», καθ᾿ ὅτι οἱ ἐκτρώσεις γίνονται κεκαλυμμένα δωρεὰν ἀπὸ τὸ Κράτος καὶ τὰ ἀσφαλιστικὰ ταμεῖα.
Ὅσοι ἔχουν ἴχνος ὀρθοδόξου καὶ ἐθνικοῦ φρονήματος ὀφείλουν νὰ διαμαρτύρωνται ἐντόνως πρὸς πᾶσα κατεύθυνσι, διότι διαφορετικὰ καὶ τὸ δημογραφικὸ πρόβλημα θὰ γιγαντώνεται καὶ ὅταν αὔριο ξυπνήσουμε, θὰ εἶναι πάρα πολὺ ἀργά.
«Ζήτω ποὺ καήκαμε».
Οἱ ἀναγνῶστες μας μᾶς ἔστειλαν καὶ τὰ αἴτια μὲ ἄρθρο τοῦ Νομπελίστα Πώλ Κρούγκμαν Καθηγητοῦ στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Πρίστον, ὅπως δημοσιεύθηκε στὴν Οἰκονομικὴ Καθημερινὴ τῆς 25.10.2015, τὸ ὁποῖο κατωτέρω δημοσιεύουμε.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΟΙΜΟΥ-ΑΘΗΝΑΣ
Και φανταστείτε ότι ο Κρούγκμαν είναι παπαγαλάκι του συστήματος που απλώς δεν είναι παρανοϊκός Bankster και πιστεύει στην ήπια και ήρεμη αφαίμαξη του λαού για να μην κινδυνεύει το σύστημα από εξεγέρσεις...
Η υπόγεια μάχη για τον έλεγχο του χρηματοπιστωτικού συστήματος στις ΗΠΑ
Την περασμένη εβδομάδα οι υποψήφιοι για το χρίσμα των Δημοκρατικών για την προεδρία των ΗΠΑ, Χίλαρι Κλίντον και Μπέρνι Σάντερς, διαφώνησαν δημοσίως για το κανονιστικό πλαίσιο στην τραπεζική βιομηχανία. Σε αντίθεση με τους υποψηφίους των Ρεπουμπλικανών, η διαφωνία των Δημοκρατικών δεν αφορούσε πόσες μεταρρυθμίσεις θα ακυρώσουν αν εκλεγούν, αλλά πώς θα κάνουν αυστηρότερο το κανονιστικό πλαίσιο.
Για την ιστορία, καλύτερη ήταν η πρόταση της κ. Κλίντον ενώ ο κ. Σάντερς επικεντρώθηκε κυρίως στην επαναφορά του νόμου Glass-Steagall, ο οποίος επέβαλλε τον διαχωρισμό των εμπορικών από τις επενδυτικές τράπεζες.
Η άρση του εν λόγω νόμου ήταν όντως λανθασμένη αλλά δεν ήταν αυτή η αιτία για την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, η οποία ξέσπασε εξαιτίας των λεγόμενων «σκιωδών» τραπεζών όπως η Lehman Brothers. Η κ. Κλίντον δεσμεύτηκε να ακολουθήσει σκληρή γραμμή έναντι του χρηματοπιστωτικού τομέα, αλλά είναι αξιόπιστη η δέσμευσή της; Ή μήπως μόλις εκλεγεί θα επιστρέψει στις φιλικές προς τις τράπεζες πολιτικές της απορρύθμισης της δεκαετίας του 1990; Αν κρίνουμε από τη στάση και τη χρηματοδότηση που δίνει η Wall Street, οι ίδιοι οι τραπεζίτες θεωρούν πως οποιοσδήποτε Δημοκρατικός πρόεδρος θα προσπαθήσει στα σοβαρά να ελέγξει τις υπερβολές της τραπεζικής βιομηχανίας. Και για αυτό κάνουν ό,τι μπορούν ώστε να εκλέξουν έναν Ρεπουμπλικανό υποψήφιο.
Βέβαια, υπήρχε μια εποχή όπου η Wall Street και οι Δημοκρατικοί τα πήγαιναν περίφημα, πράγμα που αντανακλούνταν και στις χρηματικές προσφορές για προεκλογικές εκστρατείες. Μετά όμως ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και άλλαξαν όλα. Πολλοί Φιλελεύθεροι αισθάνονται ότι η κυβέρνηση Ομπάμα ήταν υπερβολικά επιεικής απέναντι στον χρηματοπιστωτικό τομέα μετά το ξέσπασμα της κρίσης. Στο κάτω κάτω οι απερίσκεπτοι τραπεζίτες ήταν αυτοί που γονάτισαν την οικονομία προκαλώντας την απόλυση εκατομμυρίων ανθρώπων και την πτώση της αγοράς ακινήτων.
Στο τέλος διασώθηκαν οικονομικά οι τράπεζες, οι μεγάλες τράπεζες γλίτωσαν τη διάσπαση και κανένας τραπεζίτης δεν μπήκε φυλακή.
Παρ’ όλα αυτά οι τραπεζίτες δεν ήταν ευγνώμονες που τη γλίτωσαν τόσο φθηνά. Ισως γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι τόσο πολύ συνηθισμένοι στο να τους υπερασπίζονται οι πολιτικοί, ώστε να θεωρούν ως ασυγχώρητη προσβολή ακόμη και ήπια επικριτικά σχόλια εναντίον τους. Επιπλέον ο νόμος Dodd-Frank (νομοθετικό πλαίσιο για αποτελεσματικότερο έλεγχο και μεγαλύτερη διαφάνεια στον χρηματοπιστωτικό τομέα, που ψηφίστηκε ως απάντηση στη χρηματοπιστωτική κρίση το 2010) μπορεί να ήταν πολύ πιο ήπιος απ’ όσο θα επιθυμούσαν πολλοί μεταρρυθμιστές, ωστόσο εξακολουθεί να έχει «δόντια».
Καλά νέα για τους φορολογουμένους και την οικονομία, ωστόσο οι τραπεζίτες είναι μνησίκακοι έναντι όσων περιορίζουν την ευχέρειά τους να τζογάρουν με τα λεφτά των άλλων. Οι μεγιστάνες του χρηματοπιστωτικού τομέα ξεχωρίζουν μεταξύ της μικρής ομάδας πλούσιων οικογενειών που κυριαρχεί στην προεκλογική χρηματοδότηση υποψηφίων και κομμάτων, μιας ομάδας που ψηφίζει κυρίως Ρεπουμπλικανούς.
Τα κεφάλαια αντιστάθμισης κινδύνου συνήθιζαν να προσφέρουν την πλειονότητα της χρηματοδότησής τους στους Δημοκρατικούς, αλλά από το 2010 και μετά έχουν στραφεί σχεδόν πλήρως στους Ρεπουμπλικανούς. Εξέλιξη που αποτελεί ένδειξη ότι οι τραπεζίτες παίρνουν στα σοβαρά τις δεσμεύσεις των Δημοκρατικών περί ελέγχου των υπερβολών του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Πράγμα που σημαίνει επίσης ότι αν νικήσει ένας Δημοκρατικός υποψήφιος, δεν θα χρωστάει πολλά στη χρηματοπιστωτική βιομηχανία.
Οποιοσδήποτε Δημοκρατικός είναι πιθανό ότι θα διατηρήσει σε ισχύ τις μεταρρυθμίσεις του 2010 και ότι θα προσπαθήσει να τις κάνει αυστηρότερες όπου μπορεί. Ωστόσο, σοβαρές νέες μεταρρυθμιστικές προσπάθειες δεν θα εφαρμοστούν μέχρι να ανακτήσουν οι Δημοκρατικοί τον έλεγχο του Κογκρέσου.
Τα συμφέροντα είναι μεγάλα για να εφαρμοστεί ένα νέο κανονιστικό πλαίσιο στην τραπεζική βιομηχανία των ΗΠΑ, που ήταν υπεύθυνη για την κρίση του 2008.
* Η ΜΙΚΡΗ ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου