«ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΑΓΑΠΗΣ»
Επιμελείται και σχολιάζει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
Toν χαρακτηριστικό τίτλο του ρετρό-κειμένου που ακολουθεί, δηλ. «Καλή αντάμωση στο Υπουργείο Αγάπης», είχε αναγνώσει τον Μάιο του 1986 στην Ολομέλεια της Βουλής ο βουλευτής Ροδόπης Στυλιανός Μπλέτσας, εισηγητής της Νέας Δημοκρατίας κατά του νομοσχεδίου που συμπεριελάμβανε την επίμαχη διάταξη για την θέσπιση του προγόνου του Προσωπικού Αριθμού, δηλ. του ΕΚΑΜ (Ενιαίου Κωδικού Αριθμού Μητρώου).
Ο τίτλος αυτός είχε τεθεί σε δισέλιδο άρθρο που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΑΝΤΙ» του 1985-1986, ειδικότερα στην σελίδα 30 του τεύχους υπ’ αριθμ. 307 της 31.12.1985-16.1.1986.
Ο κ. Μπλέτσας, που τώρα ιδιωτεύει στην Κομοτηνή απολαμβάνοντας αμέριμνος όχι μόνο τα καλοκαιρινά αλλά και τα χειμερινά του μπάνια, είχε επισημάνει ότι οι λέξεις αυτές είχαν ληφθεί από το δυστοπικό μυθιστόρημα του Τζωρτζ Όργουελ «1984».
Τα τέσσερα υπουργεία στα οποία είχε διαιρεθεί ολόκληρος ο κυβερνητικός μηχανισμός, σύμφωνα με την οργουελική σύλληψη, ήταν τα εξής:
α) Το Υπουργείο Αλήθειας, που ασχολείτο με τα νέα, την ψυχαγωγία, την εκπαίδευση και τις καλές τέχνες.
Στην πρόσοψη του κτηρίου αυτού του υπουργείου ήταν γραμμένο με κομψά γράμματα το πασίγνωστο τρίπτυχο σύνθημα, που αποτελεί την αποθέωση του ανάποδου κόσμου:
O ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΡΗΝΗ
Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΑΒΙΑ
Η ΑΓΝΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ
β) Το Υπουργείο Ειρήνης, που ασχολείτο με τον πόλεμο.
γ) Το Υπουργείο Αγάπης, που αγρυπνούσε για την τήρηση της τάξης.
δ) Το Υπουργείο Αφθονίας, που ήταν υπεύθυνο για τα οικονομικά θέματα.
Τα ονόματά τους στην Νέα Ομιλία (newspeak) ήταν αντιστοίχως τα εξής: ΥΠΑΛ, ΥΠΕΡΙ, ΥΠΑΓ και ΥΠΑΦ.
Σε ό,τι αφορά ειδικότερα το Υπουργείο Αγάπης, ο Όργουελ1 μας πληροφορεί ότι ήταν το πιο τρομακτικό απ’ όλα:
«Δεν είχε ούτε ένα παράθυρο. Ο Ουίνστον δεν είχε μπει ποτέ στο Υπουργείο Αγάπης, ούτε καν είχε πλησιάσει σε απόσταση μισού χιλιομέτρου απ’ αυτό.
Ήταν ένα μέρος όπου ήταν αδύνατον να μπεις, εκτός αν είχες επίσημη υπηρεσία, αλλά και σ’ αυτή την περίπτωση έπρεπε να διασχίσεις έναν δαίδαλο από συρματοπλεγμένα εμπόδια, χαλύβδινες πόρτες και κρυφές εστίες πολυβόλων.
Ακόμα και στους διαδρόμους που οδηγούσαν στα εξωτερικά φράγματα, περιφέρονταν φύλακες με φάτσες γορίλα ντυμένοι με μαύρες στολές και οπλισμένοι με ρόπαλα».
Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του, με βάση τα σημερινά δεδομένα, ανατριχιαστικού άρθρου (συντάκτης του ήταν ο Δ. Δημοσθένης), το οποίο εντοπίσθηκε σε ψηφιακό αρχείο, αναδημοσιεύθηκε στο βιβλίο του γράφοντος «Από τον εμβολιασμό στην αριθμοποίηση των ζωανθρώπων – και στο βάθος τσιπάρισμα»2.
Μόλις σήμερα, όμως, σε ένα αθηναϊκό κατάστημα ψιλικών ειδών της οδού Ιπποκράτους, στο οποίο σταμάτησα για να ρίξω μια ματιά σε παλαιά τεύχη περιοδικών που ήταν κρεμασμένα στην βιτρίνα, βρέθηκε ως εκ θαύματος στα χέρια μου το επίμαχο τεύχος, το οποίο πρέπει να σημειωθεί ότι δεν ήταν κεμασμένο δίπλα στα υπόλοιπα περιοδικά, αλλά μου το έδωσε ο περιπτεράς μαζί με άλλα τεύχη του «ΑΝΤΙ», προκειμένου να ελέγξω αν με ενδιαφέρει να αγοράσω κάποια από αυτά που δεν είχε προλάβει να κρεμάσει.
Ξεφυλλίζοντας το τεύχος υπ’ αριθμ. 307, σκόνταψα άφωνος και με γουρλωμένα μάτια πάνω στον οργουελικό τίτλο του άρθρου, που πρέπει να προβληματίσει σοβαρά τον σημερινό αναγνώστη σχετικά με:
την διαχρονική εξαπάτηση του ελληνικού λαού από τα προδοτικά κόμματα εξουσίας, τα οποία –ανεξαρτήτως χρωμάτων και ονομάτων– είναι πλέον κάτι παραπάνω από προφανές ότι εκτελούν ανθελληνικές εντολές με σκοπό τον σταδιακό εγκλωβισμό και εγκλεισμό του ανυποψίαστου ελληνικού λαού στην ηλεκτρονική φυλακή με τα αόρατα ψηφιακά κάγκελα, έξω από τα οποία είναι νοερώς κρεμασμένη η «πινακίδα» με τα ακόλουθα δελεαστικά-προπαγανδιστικά σλόγκαν:
ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ:
– Είναι για το καλό σου!
– Είναι για την ευκολία σου!
– Είναι για την ταχύτητά σου!
– Είναι για την ασφάλειά σου!
Επειδή, όμως, ζούμε στον Θαυμαστό Ανάποδο Κόσμο του 21ου (απατ)αιώνα, όλα αυτά τα σλόγκαν πρέπει να διαβασθούν ορθά φορώντας τα ανάποδα γυαλιά:
Ο Προσωπικός Αριθμός κάθε άλλο παρά προσωπικός είναι, αφού, από την στιγμή της έκδοσης και χρήσης του, ο αριθμοποιημένος πολίτης θα πάψει να είναι πρόσωπο με ονοματεπώνυμο και θα μετατραπεί σε ανώνυμο κι απρόσωπο ον.
Επίσης, τον Προσωπικό Αριθμό θα μπορούν να τον γνωρίζουν πανεύκολα όσοι θα έχουν την τεχνική δυνατότητα πρόσβασης στα ενοποιημένα μητρώα του κράτους.
Μια τέτοια πρόσβαση θα οδηγήσει στο ηλεκτρονικό φακέλωμα του πολίτη, ο οποίος, όταν δεν θα συμμορφώνεται με τις εκάστοτε κυβερνητικές φαεινές ιδέες, θα αποκλείεται από παντού με το πάτημα ενός κουμπιού.
Μελλοντικά, όμως, εκτιμάται ότι θα συμβεί κάτι πολύ χειρότερο:
Για την ακόμη μεγαλύτερη ασφάλεια, ευκολία και ταχύτητά μας, κι αφού εν τω μεταξύ θα αποδειχθεί διάτρητη η ηλεκτρονική μας ασφάλεια εξαιτίας των δαιμόνιων χάκερ, θα απαιτηθεί από εμάς να βάλουμε τον δαιμοναριθμό πάνω ή μέσα στο σώμα μας, κάτω από το δέρμα μας (ανιχνεύσιμο με λέιζερ), προκειμένου να μπορούμε να έχουμε ψηφιακό νόμισμα, να συνδεόμαστε οργανικά, όπως τα έξυπνα ψυγεία, με το διαδίκτυο των πραγμάτων και, βεβαίως, προκειμένου να έχουμε την άδεια να κυκλοφορούμε ελεύθεροι από πόλη σε πόλη και από το ένα σημείο στο άλλο μέσα στην ίδια πόλη, να ταυτοποιούμαστε εξ αποστάσεως κάθε φορά που θα περνάμε από ψηφιακές πύλες ελέγχου και διόδια!
Προσοχή: Όπως συνέβη και με το ψηφιακό πιστοποιητικό εμβολιασμού, έτσι και ο εμφυτευμένος Προσωπικός Αριθμός θα προπαγανδισθεί ως μέσον διευκόλυνσης του πολίτη, ενώ στην πραγματικότητα θα είναι ένα εκβιαστικό εμπόδιο για την άσκηση της ελευθερίας του, σύμφωνα με τους όρους που θα έχει θέσει η κυβέρνηση!
Ο αναγνώστης του σημερινού ρετρό κειμένου καλείται να δώσει μεγάλη προσοχή στην πρόφαση-καρμπόν που προέτασσαν οι προπαγανδιστές του ΕΚΑΜ, τους οποίους πιθηκίζουν οι σύγχρονοι Νεοταξίτες τελάληδες του Προσωπικού Δαι-Μον-αδικού Αριθμού. Πρόκειται για την πάταξη-καταπολέμηση (του «τέρατος») της γραφειοκρατίας αλλά και της τρομοκρατίας.
Ξεχωριστή βαρύτητα για την κατανόηση του είδους της διακυβέρνησης που ασκεί η παρούσα, φρικτή κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει εκείνο το σημείο του άρθρου στο οποίο επισημαίνεται ότι το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ του 1986 κυβερνούσε τον εφησυχασμένο και αδιάφορο ελληνικό λαό πονηρά και αυταρχικά, σαν ένας τσοπάνης που θέλει «να μαρκάρει όλα τα πρόβατα για να είναι ήσυχος».
Ιδιαιτέρως εμπνευσμένες είναι οι εξής δύο αποφθεγματικές ρήσεις του αρθρογράφου Δ. Δημοσθένη:
«Πρέπει να γίνει σαφές ότι όσο πιο συχνά μια πολιτεία υποχρεώνει τους πολίτες της να αποδεικνύουν –και να επιδεικνύουν– την ταυτότητά τους, τόσο πιο αυταρχική είναι».
«οι κάτοικοι αυτού του τόπου θα φορτωθούν στην πλάτη τους έναν αριθμό –όπως στις φυλακές– και το κράτος έτσι θα μπορεί να τους φακελώνει – ή να τους ταινιώνει, όπως θα έπρεπε να λέγεται».
Ο συντάκτης του υπερεπίκαιρου κειμένου δεν παραλείπει να τονίσει ότι έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί η εποχή του δόγματος «άμα δεν ανακατεύεσαι δεν έχεις να φοβηθείς τίποτε», αφού, από την μια πλευρά, «ο κομπιούτερ δεν ξεχνά ποτέ» και, από την άλλη πλευρά, όσο πιο μεγάλη είναι η ευκολία για την συλλογή και ταξινόμηση των προσωπικών δεδομένων του πολίτη, άλλο τόσο μεγάλη είναι και η διάθεση των αρχών να ενεργούν ως «δεδομενοσυλλέκτες» (και εν ταυτώ δαιμονοσυλλέκτες).
Ας προσπαθήσουμε να συνειδητοποιήσουμε πόσο ανησυχητικά είναι τα πράγματα εν έτει 2025, αφού σήμερα πλέον δεν μιλάμε για απλούς κομπιούτερ με τις περιορισμένες τεχνικές δυνατότητες του 20ού αιώνα αλλά για υπερυπερυπολογιστές που σε λίγο θα μπορούν να σκέφτονται αυτόνομα, φέροντάς μας αντιμέτωπους με τα τεχνολογικά, ρομποτικά τέρατα της Τεχνητής Νοημοσύνης, η οποία, παρεμπιπτόντως, για να μπορέσει να αντικαταστήσει τον άνθρωπο, εκτελώντας τις εργασίες του, χρειάζεται οπωσδήποτε τον Προσωπικό Αριθμό, μέσω του οποίου και μόνο θα έχει την ευχέρεια να τον ταυτοποιεί!
Παρατίθεται ευθύς αμέσως το άρθρο του Δ. Δημοσθένη (οι εμφάσεις με bold γράμματα είναι του γράφοντος). Στο τέλος αυτού θα αναρτηθούν οι δύο σελίδες, όπως δημοσιεύθηκαν στο τεύχος υπ’ αριθμ. 307 του «ΑΝΤΙ», το οποίο εμφανίσθηκε σήμερα μπροστά μου στο ψιλικατζίδικο της οδού Ιπποκράτους, προφανώς κάθε άλλο παρά τυχαία.
«Καλή αντάμωση στο υπουργείο αγάπης»
Του Δ. Δημοσθένη
«Σμιθ», ούρλιαξε η στρίγγλικη φωνή από την τηλεοθόνη. «6079 Σμιθ Ουίνστον! Ναι, ΕΣΥ! Σκύψε περισσότερο παρακαλώ! …»
Τζ. Όργουελ, «1984», εκδ. Κάκτος, σελ. 43.
Μετά τις μεγάλες επιτυχίες στην καθιέρωση λέξεων της ΝΕΑΣ ΟΜΙΛΙΑΣ (μέτρα σταθεροποίησης: λιτότητα, πλουραλισμός στην ενημέρωση = κρατική τηλεόραση) ήρθε η ώρα για να προχωρήσουμε σε ένα ιδιαίτερα σημαντικό βήμα: στο υπουργείο, που ακόμη ονομάζεται υπουργείο Εσωτερικών, καταρτίστηκε νομοσχέδιο για την έκδοση νέων ταυτοτήτων.
Μέχρι τώρα, ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά για τις ρυθμίσεις που προβλέπονται. Το σημαντικότερο, όμως, στοιχείο προβλήθηκε ήδη με σεμνή περηφάνεια. Τον καθένα μας από τη γέννηση μέχρι τον θάνατό του θα τον συνοδεύει ένας 13ψήφιος κωδικός αριθμός.
Κι αυτό, όπως χαρακτηριστικά στη γλώσσα της Νέας Ομιλίας λέγεται, για την πάταξη της γραφειοκρατίας. Και χάρη στη χρήση της πληροφορικής, ο πολίτης θα ξεμπερδεύει τις υποθέσεις του σε δύο λεπτά. Και μάλιστα θα υπάρχουν και κυρώσεις για τους υπαλλήλους που δεν θα τους αρκεί η νέα ταυτότητα. (Δεν μας λεν, όμως, τι θα κάνουν τους υπαλλήλους που θα περισσέψουν μια που υποτίθεται ότι δεν θα χρειάζεται ένας να γράφει, άλλος να ελέγχει, ο τρίτος να μονογράφει και ο τέταρτος να υπογράφει).
Στην παλιά όμως ομιλία, αυτό σημαίνει ότι όλοι οι κάτοικοι αυτού του τόπου θα φορτωθούν στην πλάτη τους έναν αριθμό –όπως στις φυλακές– και το κράτος έτσι θα μπορεί να τους φακελώνει – ή να τους ταινιώνει, όπως θα έπρεπε να λέγεται.
Ίσως να φανεί ότι είναι υπερβολή το να αναφερθεί κανείς στις επιμέρους ρυθμίσεις που προβλέπει το νομοσχέδιο, όταν υπάρχουν τόσες αντιρρήσεις –και υποψίες– για την ίδια τη φιλοσοφία του νόμου. Όμως, τόσο η εισηγητική έκθεση που συνοδεύει το νομοσχέδιο, όσο και οι ρυθμίσεις των άρθρων, είναι χαρακτηριστικές. Και πολύ περισσότερο, που οι συντάκτες του νομοσχεδίου φοβούνται να πουν τα πράγματα με το πραγματικό τους όνομα.
H ιδέα της νέας ταυτότητας βασίζεται στη χρήση μιας σειράς κωδικών αριθμών, που θα είναι μοναδικοί για κάθε πολίτη. Η εισηγητική έκθεση με θριαμβευτικό ύφος διαπιστώνει ότι το αρχείο ταυτοτήτων τηρείται από τις νομαρχιακές υπηρεσίες που το εξέδωσαν.
Αυτό είναι η πρώτη προσπάθεια εξαπάτησης της κοινής γνώμης. Με το άρθρο 23 του νομοσχεδίου προβλέπεται η σύσταση στο υπουργείο Εσωτερικών “Διεύθυνσης ηλεκτρονικής επεξεργασίας στοιχείων για τη μηχανογραφική υποστήριξη των δραστηριοτήτων του υπουργείου, την έκδοση των ταυτοτήτων των πολιτών και των εκλογικών αποτελεσμάτων”. Για ποια έκδοση ταυτοτήτων πρόκειται, όταν το άρθρο 2 προβλέπει ότι για την δουλειά αυτή αρμόδιες είναι οι νομαρχίες! Και τι θα κάνει η ήδη υπάρχουσα διεύθυνση μηχανογράφησης! Στην πράξη πρόκειται για την ίδρυση του ενιαίου αρχείου, μια που τα στοιχεία που θα έχουν οι νομαρχίες θα είναι αυτόματα και στη διάθεση του υπουργείου.
Μια δεύτερη προσπάθεια εξαπάτησης γίνεται με την απάλειψη διαφόρων στοιχείων, που υπάρχουν στις σημερινές ταυτότητες, όπως το δακτυλικό αποτύπωμα, το θρήσκευμα, το επάγγελμα και η διεύθυνση κατοικίας.
Πράγματι, όπως παρατηρεί η εισηγητική έκθεση, τα δύο τελευταία στοιχεία έχουν ελάχιστη αποδεικτική ισχύ, μια που αλλάζουν συχνά.
Και επειδή στη χώρα μας δεν ισχύει η υποχρεωτική δήλωση κατοικίας, θα ήταν πράγματι πολύ περίεργο αν το γενικό αρχείο –ο φάκελος του καθένα– δεν περιελάμβανε το στοιχείο αυτό.
Όμως, σύμφωνα με το άρθρο 8 παρ. 1 «Γεγονότα ή στοιχεία που δεν αποδεικνύονται με το δελτίο ταυτότητας (...) μπορεί να αποδεικνύονται (...) με υπεύθυνη δήλωση του ενδιαφερόμενου...». Με την παράγραφο 3 του ίδιου άρθρου, στοιχεία που έχουν αλλάξει δηλώνονται υποχρεωτικά με την παραπάνω δήλωση. «Με ίδια δήλωση μπορεί να αποδεικνύονται τα νέα στοιχεία, καθώς και το επάγγελμα και η διεύθυνση κατοικίας».
Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι για κάθε δοσοληψία με υπηρεσίες ο πολίτης είναι υποχρεωμένος να υποβάλλει και μία δήλωση –γραφειοκρατία είπατε;– των εκατό δραχμών –αύξηση εσόδων για το δημόσιο–,όπου θα δηλώνει υπεύθυνα τη διεύθυνση κατοικίας. Τι πιο απλό και πιο αποτελεσματικό για την πλήρη και συνεχή ενημέρωση των φακέλων μας!
Η ιδέα του Ενιαίου Κωδικού Αριθμού Μητρώου δεν διεκδικεί καμιά ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Ήδη από το 1964, στη Δυτ. Γερμανία, ο τότε –δεξιός– υπουργός Εσωτερικών είχε προτείνει την εισαγωγή ενός 12ψηφίου (1) διακριτικού αριθμού για κάθε πολίτη, για να «συμβαδίσουμε με την εποχή», όπως δήλωνε τότε. Το φιλόδοξο αυτό σχέδιο –που προκάλεσε πολλές αντιδράσεις– απορρίφθηκε πανηγυρικά στις 5 Μαΐου 1976 από την κοινοβουλευτική επιτροπή. Είχε προηγηθεί η απόφαση του συνταγματικού δικαστηρίου το 1969, βάσει της οποίας η υποχρεωτική καταγραφή και προσωπική αρίθμηση των πολιτών ήταν αντισυνταγματική.
Tο σχέδιο της δημιουργίας ενός προσωπικού αριθμού ξανάρθε στην επιφάνεια το 1983 με τη δικαιολογία της καταπολέμησης της τρομοκρατίας –πάντα χρειάζονται σοβαροί λόγοι–, για να παγώσει από τις αντιδράσεις που ξεσήκωσε.
Έτσι, λοιπόν, η ελληνική εκδοχή δεν αποτελεί καμιά ιδιαίτερη περίπτωση. Απεναντίας, πρόκειται για μια χοντροκοπιά που αποδεικνύει απλώς τον αυταρχικό χαρακτήρα του κράτους αυτού. Που βασιζόμενο πάνω στον εφησυχασμό και την αδιαφορία των πολιτών του –συμπτώματα της βαθιάς κρίσης που μαστίζει την κοινωνία μας– τους αντιμετωπίζει σαν πρόβατα. Και σαν πονηρός τσομπάνης καταφεύγει στην εύκολη λύση: να μαρκάρει όλα τα πρόβατα, για να’ ναι ήσυχος.
Πρέπει να γίνει σαφές ότι όσο πιο συχνά μια πολιτεία υποχρεώνει τους πολίτες της να αποδεικνύουν –και να επιδεικνύουν– την ταυτότητά τους, τόσο πιο αυταρχική είναι.
Παρ’ όλο που η χρήση της πληροφορικής δεν έχει προχωρήσει ιδιαίτερα και με σύστημα στη χώρα μας, ωστόσο, όλοι μας λίγο-πολύ βρισκόμαστε καταγραμμένοι σε κάποιο αρχείο υπολογιστή, και μάλιστα με τη θέλησή μας:
Έτσι, στον υπολογιστή της ΔΕΗ έχουμε δηλώσει το όνομά μας, τη διεύθυνσή μας και τα... τετραγωνικά μέτρα του σπιτιού μας. (Να μην ξεχνάμε ότι την εποχή του ΦΑΠ, οι δηλώσεις για το μέγεθος του ακινήτου, είχαν συγκριθεί με τα στοιχεία της ΔΕΗ.
Και πανηγύριζε τότε η “Αυριανή” που ξεμπροστιάστηκαν οι μασκαράδες, που δήλωναν τις βίλες για χαμόσπιτα, και όλοι κρυφογελάγαμε με την πονηριά του κράτους. Πέρα από τις σκανδαλοθηρίες τι έγινε;
Κανείς όμως δεν αναρωτήθηκε, πόσο θεμιτή είναι η χρησιμοποίηση στοιχείων που δόθηκαν για συγκεκριμένο σκοπό. Μήπως πάντα δεν θα υπάρχουν σημαντικοί λόγοι για κάποιες διασταυρώσεις;).
Υπάρχει ακόμη ο ΟΤΕ, η ΕΥΔΑΠ, το ΙΚΑ –που σύμφωνα με δήλωση του τότε διοικητή του, θα καταγράφεται και η θεραπευτική αγωγή (κι αν ο εργοδότης θελήσει να μάθει το ιατρικό ιστορικό του υπαλλήλου του τι θα γίνει;)– ακόμη και η Ολυμπιακή.
Η καθιέρωση του προσωπικού κωδικού αριθμού θα αποτελέσει το κλειδί που θα επιτρέψει τον συνδυασμό και τη γνώση των διασκορπισμένων σε διάφορα αρχεία πληροφοριών.
Το ιδιαίτερα σημαντικό πρόβλημα που ανακύπτει είναι το τι είδους χρήση μπορεί να κάνει το κράτος –και όχι μόνο αυτό– των στοιχείων που έχει για τους πολίτες του και ποια στοιχεία, οι πολίτες, είναι υποχρεωμένοι να δίνουν στο κράτος.
Πρέπει να γίνει σαφές πως το πρόβλημα αφορά τον καθένα. Η εποχή του «άμα δεν ανακατεύεσαι δεν έχεις να φοβηθείς τίποτε», έχει περάσει. Ο κομπιούτερ δεν ξεχνά ποτέ! Και επειδή η ευκολία για τη συλλογή και ταξινόμηση στοιχείων είναι τεράστια, εξίσου μεγάλη θα είναι και η διάθεση των αρχών για να μαζεύουν στοιχεία.
Ούτως ή άλλως, με την ανάπτυξη της πληροφορικής αρκούν 4-5 χαρακτηριστικά στοιχεία (π.χ. νέος, διανοούμενος, ανένταχτος) για να καταταγεί κανείς σε διάφορες ομάδες «ελέγχου».
Και από κει και πέρα δεν χρειάζεται ούτε η φαντασία ούτε η ικανότητα του κ. Αλεξάκη για να βρεθεί κανείς στην κατηγορία των υπόπτων για τρομοκρατικές ενέργειες, αν είχε την τύχει να ταξιδέψει για τη Θεσσαλονίκη στο ίδιο αεροπλάνο με τον Μπεχράκη ή τον Τσιτσιλιάνο. Και μετά άντε να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας.
Ότι αυτό δεν αποτελεί σενάριο αρρωστημένης φαντασίας, έρχεται να το αποδείξει η πράξη: Το 1978, στη Δυτ. Γερμανία, στο απόγειο της αντιτρομοκρατικής υστερίας, η αστυνομία έκανε την απλή σκέψη ότι οι καταζητούμενοι προφανώς δεν θα έχουν τους λογαριασμούς του ρεύματος, νερού κτλ. στο όνομά τους.
Έτσι, στις μεγαλουπόλεις Μόναχο, Φρανκφούρτη, Βερολίνο, Αμβούργο ξεδιάλεξε εκείνους τους λογαριασμούς που παρουσίαζαν κάποιο “πρόβλημα”: είτε η εξόφλησή τους γινόταν τοις μετρητοίς αντί από τραπεζικό λογαριασμό είτε δεν συμφωνούσε η διεύθυνση του μετρητή με τη διεύθυνση του παραλήπτη του λογαριασμού κτλ.
Μετά από ένα πρώτο ξεκαθάρισμα έμειναν προς έλεγχο περίπου 100.000 διευθύνσεις. Ανάμεσα σ’ αυτές, στη Φρανκφούρτη ήταν και του τραπεζικού υπαλλήλου Καρλ Ριμ. Με το όνομα αυτό κρυβόταν ο καταζητούμενος Ρολφ Χαίσλερ3. Κανείς δεν ξέρει, όμως, πόσοι από τις 100.000 παρέμειναν στο αρχείο σαν πιθανοί τρομοκράτες.
Η καθιέρωση του κωδικού αριθμού είναι μόνο η αρχή.
Τα κόμματα δεν δείχνουν να έχουν αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος. Και η μεν Δεξιά πιθανόν να φαντάζεται πως η όλη ιστορία τη βολεύει. Αν κάποτε γυρίσει στην κυβέρνηση, θα βρει τους νόμους των σοσιαλιστών.
Η Αριστερά είναι απασχολημένη να δίνει διαβεβαιώσεις στον πρωθυπουργό πως δεν επιδιώκει να ρίξει το ΠΑΣΟΚ.
Και μεις οι υπόλοιποι; Αν δεν υπάρξει αντίδραση τώρα, αν δεν μηχανευτούμε τώρα τρόπους για να σταματήσει το εγχείρημα αυτό, αν δεν αντισταθούμε τώρα, είναι σίγουρο πως αργά ή γρήγορα σε κάποιο κελλί του υπουργείου Αγάπης θα δακρύσουμε από αγάπη για τον Μεγάλο Αδελφό.
Το 1984 είναι μπροστά μας. –
Όργουελ, «1984», μτφ.: Νίνα Μπάρτη, εκδ. Κάκτος, Αθήνα 1978, σελ. 14.
Εκδ. Νοών, Αθήνα 2025, σελ. 129 επ.
Πρόκειται για τον Rolf Gerhard Heißler, μέλος της Φράξιας Κόκκινος Στρατός (Rote Armee Fraktion, RAF), γνωστή και ως Ομάδα Μπάαντερ-Μάινχοφ.
Ο Χάισλερ είχε καταδικασθεί το 1982 για τον φόνο δύο Ολλανδών τελωνειακών υπαλλήλων που είχε διαπράξει την 1η Νοεμβρίου 1978 σε έλεγχο διαβατηρίων· αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους το 2001.
Στις 18 Μαΐου 2023, πριν από την συμπλήρωση των 75ων γενεθλίων του, πέθανε μέσα σε νοσοκομείο της Φρανκφούρτης, όπου και ζούσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Η σύλληψη του Χάισλερ κατέστη εφικτή στις 9 Ιουνίου 1979 χάρη στην ηλεκτρονική διασταύρωσης στοιχείων (Rasterfahndung).
To παράδειγμα του Χάισλερ είναι αποκαλυπτικό για τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπισθούμε εφεξής όλοι οι Έλληνες πολίτες: Μέσω της χρήσης του Προσωπικού Αριθμού θα διασταυρώνονται τα προσωπικά μας δεδομένα και θα δημιουργείται το «ηλεκτρονικό βιοπορτραίτο» μας, ώστε, ανά πάσα ώρα και στιγμή, να μπορούμε να συλληφθούμε ή να αποκλεισθούμε από τον κοινωνικο-οικονομικό βίο, εφόσον θα διαπιστώνεται ότι συμπεριφερόμαστε αντιδραστικά, στιγματιζόμενοι ως αρνητές, συνωμοσιολόγοι, ψεκασμένοι κ.λπ.
Σχετικά με το «ηλεκτρονικό βιοπορτραίτο» βλ.:
·
6 Σεπ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου