Ο ΠΙΘΗΚΟΣ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ Ή Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΟΝ ΠΙΘΗΚΟ;
Γράφει ο Λευτέρης Πανούσης
Οι τελευταίες γελοιότητες της αριστεράς με την γραβατιακή προπαγάνδα, επανέφεραν στο προσυνειδητό μου το παλιό αναπάντητο ερώτημα...
Ο πίθηκος έκαμε την αριστερά ή η αριστερά τον πίθηκο;
Διότι το να είσαι σήμερα αριστερός στην Ευρώπη δεν μπορεί να σημαίνει τίποτε άλλο, παρά το ότι το ανθρώπινο είδος συχνά-πυκνά, τείνει να επιστρέψει προς τον μακρινό πρόγονο του, εμφανίζοντας συμπεριφορά πιθήκου [ενίοτε και σαύρας].
Η κριτική ικανότητα, οι λογικοί συνειρμοί, η ατομική βούληση, η συλλογική μνήμη, η πολιτισμική ταυτότητα, ο ορθός λόγος ή η ιστορική γνώση, αίφνης εξαφανίζονται και στη θέση τους εγκαθιδρύεται το βασίλειο της συνθηματολογίας, της ντιρεκτίβας, της μπουρδολόγίας, της ιστορικης διαστρέβλωσης, της διπλολαλιάς, του λαϊκισμού και της ξύλινης γλώσσας.
Και φτάνουμε τέλος στο σημείο, ένα έθνος που μπορούσε άλλοτε να γεννήσει έναν Παπαδιαμάντη, έναν Δραγούμη η μία Πηνελόπη Δέλτα, να αρχίσει να παράγει μαζικά κόκκινες μαϊμούδες.
Το ερώτημα λοιπόν αμείλικτο ανέρχεται και συσφίγγει τη συνείδηση.
Τι συμβαίνει τέλος πάντων, ρε γαμώτο;
Ο πίθηκος δημιούργησε την αριστερά ή η αριστερά τον πίθηκο;
Από το ρηθέν υπό Οδυσσέως Ελύτη: "Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί όπου και να θολώνει ο νους σας, μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη", φτάνουμε στον αφιονισμένο κνίτη που απο-μνημονεύει μοναχά τις συνθηματοποιημένες ντιρεκτίβες του Ριζοσπάστη [και της Αυγής]
Ένα έθνος Ποιητών και Πρωτομαστόρων, μέσα σε μια γενιά, κατάντησε η θλιβερή μάζα των κόκκινων ινδογραικύλων, που χειροκροτάνε τη γραβάτα ενός τσιπρουλίνου...
Πως και γιατί, ρε γαμώτο;
Πως και γιατί, ο πίθηκος αναδύθηκε για άλλη μια φορά στη βιοφυλετική ιστορία του Έλληνα, ακολουθώντας την αργή [αλλά σταθερή] άνοδο της αριστεράς, σε μια κοινωνία που είχε να περηφανευτεί για έναν Καζαντζάκη, έναν Σεφέρη και έναν Χαλεπά;
Και εν τέλει, φταίει η σταδιακή βιοφυλετική παρακμή του ελληνόφωνου γραικύλου για την άνοδο της αριστεράς ή αντιθέτως η ολοένα και βαθύτερη βιοφυλετική, δια-νοητική αισθητική και ηθική υποβάθμιση των ελληνόφωνων μαζών, οφείλεται στο "βάθεμα και στο πλάτεμα" της αριστεράς και στην απίστευτα καταστροφική επιρροή της;
Γιατί θα πρέπει να έχει πλησιάσει πάρα πολύ προς τον πίθηκο ένα [πρώην] έλλογο ον, που ενώ παραδείγματος χάριν, διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι απαιτεί να του αναγνωρίζεται το απόλυτο δικαίωμα αυτοδιάθεσης του σώματος του, ακόμα και αν γουστάρει γλειφομούνια ή αλλαξοκωλιές, να διακηρύσσει ταυτόχρονα την σχεδόν εμμονιακή λατρεία του προς τους μουσουλμάνους λαθρέποικους, που έτσι και βρίσκονταν σε κάποια από τις χώρες τους, θα του άνοιγαν τον κώλο σαν της μαϊμους [ή θα την λιθοβολούσαν μέχρι θανάτου]
Κι αυτό ακριβώς κάμουν οι 100 στους 100 πιθήκους της αριστεράς [χωρίς καμία εξαίρεση...]
Τι συμβαίνει λοιπόν;
Πως γίνεται να έχει οπισθοδρομήσει σε τέτοιον βαθμό η ανθρώπινη λογική και στη θέση της να εγκαθίσταται πλήρως, ο κόκκινος πιθηκισμός των ορδών του ΚΚΕ ή του ΣΥΡΙΖΑ;
Μια σύντομη αναδρομή στην άνοδο της αριστεράς στην Ελλάδα, ενδεχομένως να μας διαφωτίσει...
Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες [πλην της Ρωσίας!] η αριστερά άρχισε να εξαπλώνεται περίπου ως αστυφιλική αρρώστια, όταν μεγάλες μάζες αγροτών, εγκατέλειπαν τη ζωή τους στην ύπαιθρο και συνέρρεαν στις βιομηχανικές μεγαλουπόλεις, για να αναζητήσουν εύκολο πλούτο, εύκολο σεξ και εύκολη ζωή.
Το ίδιο περίπου συνέβη και εδώ στην ψωροκώσταινα αλλά με μια σχετικά μικρή χρονική καθυστέρηση, λόγω του ότι μέχρι το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, η Ελλαδίτσα μας ήταν υπόδουλη στον Τούρκο.
Ωστόσο ο εξαστισμός της Ελληνικής κοινωνίας, που μόλις ξεκίνησε δειλά-δειλά με την έλευση πολυάριθμων Ελλήνων του εξωτερικού, στην μικρη Ελλάδα του Όθωνα, πολύ γρήγορα έφτασε να δημιουργήσει μια ακμάζουσα αστική τάξη αλλά και ένα ανήσυχο προλεταριάτο, που έβλεπε τα δικαιώματα εκείνων που είχαν έρθει μετά την απελευθέρωση στην Ελλάδα, να αβγατίζουν, σε σχέση με τα δικαιώματα των εντόπιων, που είχαν ματώσει στην επανάσταση αλλά μετά περιφέρονταν ζητιάνοι στους δρόμους της μικρής [τότε] Αθήνας.
Είναι γνωστή άλλωστε η βαθιά σύγκρουση "φραγκολεβαντίνων" και "φουστανελοφόρων", που απηχούσε κυρίως ταξικές διαφορές, με τους πρώτους να διεκδικούν την κοινωνική πρωτοκαθεδρία, επειδή ήσαν οι μορφωμένοι και οι κοσμοπολίτες, έναντι των δεύτερων, που ειχαν δώσει τα πάντα στην επανάσταση αλλά έβλεπαν ότι οι νιοφερμένοι "δανδήδες" του εξωτερικού [καθώς και η Βαυαρική καμαρίλα] τους εριχναν έναν παρά πίσω.
Στους φουστανελαδες προστέθηκαν και οι ξεριζωμένοι των τουρκοκρατούμενων περιοχών της Ελλάδος, που είχαν πολεμήσει εναντίον του Σουλτάνου αλλά ήταν αδύνατον πια να γυρίσουν στα χωριά τους, αφού αυτά δεν είχαν την τυχη να συμπεριληφθούν στο ελευθερο νέο Ελληνικο κράτος.
Σ' αυτούς τους "φουστανελάδες" μάλιστα βρήκε το προνομιακό του κοινό ο μεγαλοϊδεάτης Κωλέττης, δινοντας τους μια πρώτη πολιτική ομοιογένεια και βουλευτική εκπροσώπηση.
Το πρώτο "προλεταριάτο" λοιπόν που αναδύθηκε στην Ελλάδα, λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών της, δεν αποτελούνταν αποκλειστικά από μάζες ξεριζωμένων αγροτών, που θα επάνδρωναν τα εργοστάσια του Μάντσεστερ και τα ντόκα του Αμβούργου [άλλωστε ακόμα δεν υπήρχε βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα] αλλά από ξεριζωμένους μιας επανάστασης, η οποία είχε ρημάξει την Ελληνική ύπαιθρο.
Ωστόσο η πικρία αυτών των βίαια φτωχοποιημένων μαζών της Αθήνας του 19ου αιώνα, ήταν ακόμα μεγαλύτερη από την πικρία των προλεταρίων της βιομηχανικής Ευρώπης, διότι συνδυάζονταν με την δίκαιη οργή των ανθρώπων που ένιωθαν να παραγκωνίζονται από νιόπλουτους και νιοφερμένους, που δεν είχαν δώσει τίποτα στον Αγωνα για την Ελευθερία.
Κι ετούτη η μαζική οργή κατά των Βαυαρών του Όθωνα και των φραγκολεβαντίνων, που ήσαν κυρίως μορφωμένοι και ευκατάστατοι Έλληνες από τις Ελληνικές παροικίες του εξωτερικού, μεταφράστηκε σε μαζική απέχθεια για το φαντασιακό πρότυπο του "μορφωμένου", του "δανδή" του "καθημερινώς λουόμενου", του [ή της] "παστρικού και παστρικιάς"
Μια μεγάλη μερίδα δηλαδή Ελλήνων οδηγήθηκαν στο να απαξιώσουν τον στοχασμό και τη γνώση, προκρίνοντας ως πρότυπο τους τον λαϊκό ήρωα.
Τον κλέφτη [με το φωτοστέφανο του 21] τον ληστή, τον Νταβέλη ή τον Μπίμπιση, που στον καιρό τους είχαν μετατραπεί και σε σεξουαλικά σύμβολα [δες τις περιπετειες τους με τη δουκισσα της Πλακεντιας ή με την περιφημη Τζενη Θεοτοκη ή και με την ίδια την Αμαλία...]
Ε, σ΄αυτό ακριβώς το απογοητευμένο, αμόρφωτο και αλύτρωτο λούμπεν κοινό βρήκε πάτημα το πρωτο αριστερό κόμμα που ιδρυθηκε στην Ελλάδα, από [τι αλλο;] έναν Εβραίο τυχοδιώκτη.
Ευθυς εξ αρχης το προνομιακο κοινο του ΚΚΕ στην Ελλαδα, δεν ηταν ενα βιομηχανικο προλεταριατο, οπως το περιεγραψε ο Μαρξ, αλλα οι μάζες των ξεριζωμένων, των καταφρονεμένων και των απογοητευμένων, που δεν είχαν καν να ελπίσουν στο να γίνουν τουλάχιστον επιστάτες ή εργοδηγοί στα εργοστάσια αλλά μοναχά στο αν θα τους έκοβε το δημόσιο καμια συνταξούλα να ζήσουν.
Και μισούσαν βαθιά ότι τους φαίνονταν να μεταφέρει την Ευρωπαϊκή "ανωτερότητα".
Παράλληλα και μέσα σε τούτο το κλίμα εργασιακής και υπαρξιακής απόγνωσης, της "Ελλάδας οι κολασμένοι" άρχισαν όλο και πιο πολύ να ξαναβγάζουν στην επιφάνεια τον ραγιαδισμό τους, που τους βοήθησε να επιβιώσουν [έστω λαθραία] επί 400 χρόνια, κάτω από τη μύτη του κατή, του γενίτσαρου, του δεσπότη, του κοτζάμπαση, του σπαχή και του ρουφιάνου.
Με τη διαφορά ότι τα απογοητευμένα κοινωνικά στρώματα των πρώην "παλληκαριών" ένιωθαν πως το νέο Ελληνικό κράτος τους ανήκε, μιας και έδιωξαν τον Τουρκο δυναστη και πως τόσο η ζωή όσο και το δημόσιο, τους όφειλαν μια γενναία ανταμοιβή.
Αυτή την κοινωνική αρρώστια του κράτους/τροφού, την σιγοντάριζε πολύ έξυπνα ο λαϊκισμός πολιτικών όπως ο Κωλέττης, που τα σκαλοπάτια του σπιτιού του ήταν μονίμως γιοματα φουστανελαδες, που εκλιπαρουσαν για εναν διορισμο!
Από αυτήν λοιπόν την κατάσταση του "αλύτρωτου πολίτη" που του χρωστάνε και η ζωή και το κράτος, γεννήθηκε στην νεότερη Ελλάδα, η καταστροφική ψυχοσύνθεση του "Πατερούλη".
Του Μεγάλου Λαϊκού Ηγέτη, που θα φροντίσει για τον λαό του, βολεύοντας τον με τα χρήματα του δημόσιου κορβανά, τα οποία φυσικά του τα χρωστούν οι "κακοί" πλούσιοι.
Η αριστερά στην Ελλάδα γεννήθηκε και ανδρώθηκε ακριβώς μεσα σε αυτή τη μαζική ψύχωση, που είχε προσβάλλει τα λούμπεν στρώματα μιας περιφερειακής ημιευρωπαϊκής κοινωνίας. Και τέτοια παραμένει ακόμα.
Η αριστερά για τον μέσο πιστό της, δεν ήταν ποτέ ένα απλό πολιτικό κίνημα.
Ήταν ένα είδος σαμάνου, ένα υποκατάστατο της θρησκείας, μια μάνα/τροφός, ένας καλός λαϊκός πατερούλης, που θα φρόντιζε για τα αδικημένα παιδιά του, τα οποία δεν θα επέτρεπε να απογαλακτιστούνν ποτέ από την ασφαλη αγκαλιά του.
Όλα [μηδενός εξαιρουμένου] τα κόμματα της αριστεράς, από το ΣΕΚΕ [Σοσιαλιστικο Εργατικο Κομμα Ελλαδος] του Εβραιου Αβρααμ Μπεναρογια, ισαμε τον σημερνο ΣΥΡΙΖΑ και το χτεσινο ΚΚΕ, στηρίχτηκαν στον λαϊκισμό και στη χειραγώγηση των πλέον κατώτερων, των λούμπεν μαζών, που αποτελούνταν από ανθρώπους/πιθήκους, έτοιμους να δώσουν τα πάντα για τη μπανάνα της ασφάλειας [αλλά και της τελικής δικαίωσης] που τους έταζαν οι ανθρωποβοσκοί του κόμματος.
Ο ρεβανσισμός και ο αλυτρωτισμός, που βρήκε την πιο χαρακτηριστικη εκφραση του στους Ψαραδες των Πρεσπων, ήταν πάντα χαρακτηριστικό της αριστεράς.
Ο μεσος αριστερος ζούσε και ζει με τον διαρκή πόθο, ότι καποτε θα τελειώσουν τα βασανα του και ότι στον μελλοντικό παράδεισο της α-ταξικης κοινωνιας, θα βρει επιτέλους τη δικαιωση του ως ανθρωπος, μιας και στην παρουσα κοινωνια δεν ειναι τιποτε αλλο απο εναν πιθηκο που υπακουει τυφλα σε ντιρεκτιβες.
Γι αυτό τον λογο η αριστερα δεν μμπορουσε να ευδοκιμησει παρα σε ενα κοινωνικο περιβαλλον, όπου η ειδηση και η πληροφορια θα διαδιδονταν μαζικα και θα ελεγχονταν απο συγκεκριμενα διεθνη κογκλαβια.
Ουτε στην Ευρωπη ουτε στην Ελλαδα δεν θα μπορουσε να υπαρξει αριστερά, εαν πρωτα δεν ειχε διαδοθει η εφημερίδα και τα Μέσα Μαζικής Χειραγώγησης.
Δεν είναι διόλου τυχαίο αλλά αντίθετα αποτελεί αμφιμονοσήμαντη αντιστοιχία, ότι η άνοδος των κόκκινων συμμοριών στην Ελλάδα, ακολουθεί το διάγραμμα ανάπτυξης του έντυπου μαζικης κυκλοφορίας, του τηλέγραφου και με τη σειρά, του ραδιοφώνου, του κινηματογράφου και της τηλεοράσεως.
Αν ο Λένιν είχε γεννηθεί πολύ πριν από τον τηλέγραφο, απλούστατα δεν θα υπήρχε σοβιετική επανάσταση.
Η αμείλικτη πλύση εγκεφάλου των μαζών που ασκούν πολιτικοί καραγκιόζηδες σαν τον κ. Τσίπρα, δεν θα είχε καμία ελπίδα να πιάσει σε έλλογα όντα, αν πρωτα δεν ελέγχονταν εξ' ολοκλήρου, τα πανελλαδικά Μέσα Μαζικής Χειραγώγησης.
Το ότι οι αλαφουζαίοι και οι σαβιδαίοι και δεν συμμαζεύεται στηρίζουν ομαδικά την αριστερά, συμβάλλοντας τα μέγιστα ώστε οι μεγάλες μάζες των ελληνόφωνων ψηφοφόρων να παραμένουν στην κατάσταση του πιθήκου, είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη για την παραμονή αυτόν των γελοίων κόκκινων συμμοριτών στην εξουσία.
Κι αυτη η θανάσιμη εξάρτηση ΜΜΕ-αριστεράς, που αποβλακώνει τις ήδη λωβοτομημένες μάζες, δεν μπορεί να αρθεί πάρα μόνον όταν το αποφασίσουν οι παγκόσμιοι νονοί, που ελέγχουν και τα μεν και την δε.
Αλλά αν και όταν συμβεί αυτό, τότε θα είναι για να αντικατασταθούν οι κόκκινοι πολίτικοι συμμορίτες από άλλους, εξίσου στυγνούς πολίτικους γκαγκστερς, που θα αναλάβουν εργολαβικά να διατηρήσουν τις μάζες σε κατάσταση μαϊμούς...
Είναι πολύ δυσκολο αν όχι αδύνατον συνεπως να απαντηθει το ερωτημα, αν ο πιθηκος γεννησε την αριστερα ή η αριστερα γεννησε τον πιθηκο.
Το πιθανοτερο ειναι οτι αυτα τα δυο, ο μαζικος πιθηκισμος και η άνοδος της αριστεράς, πανε πακετο και αλληλοεπηρρεάζονται δυναμικά, στη διαλεκτική εξέλιξη της βιοφυλετικης παρακμης των εθνών, της παγκυριαρχιας των Μεσων Μαζικης Χειραγώγησης και της αντικατάστασης του λευκού ανθρωπου από σλαβοαφροασιατικές μάζες [που ορισμενες εξ' αυτών βρισκονται αλλωστε πολυ κοντα στο σταδιο του πιθηκου, ακομα και φυσιογνωμικα...]
Όπως θα έλεγε και ο Χεγκελ, η διακοπή αυτής της θανάσιμης πορείας προς τον τελικο αφανισμό του Ευρωπαϊκου πολιτισμού και του τέλους της ιστορίας του Πνεύματος, ίσως να μην μπορεί πλέον να ανακοπεί, παρά από μια νέα γενικευμένη σύρραξη, που θα οδηγήσει όμως τον άνθρωπο και τον πλανήτη στην κατάσταση της ερήμου...
Για να παραφρασω τον Φουκουγιαμα, η ανοδος και η πτωση της αριστερας μπορει ταυτοχρονα να σημαινει και το τελος της ιστοριας του λευκου ανθρωπου...
Όλες οι φωτο ειναι παρμενες απο την ταινια: "γεια σου πιθηκε", του Μαρκο Φερερι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου