Μία νέα συντακτική μελέτη παραδόθηκε από την καθηγήτρια Valentina Zharkova, με τίτλο: "Το σύγχρονο Μεγάλο Ηλιακό Ελάχιστο θα οδηγήσει σε γήινη ψύξη".
Δημοσιευμένη στις 4 Αυγούστου 2020, η τελευταία ανάλυση της Zharkova υποδεικνύει ότι η 8η Ιουνίου 2020 ήταν η ημερομηνία κατά την οποία εισήλθαμε στο Σύγχρονο (Eddy) Μεγάλο Ηλιακό Ελάχιστο.
"Σε αυτό το κύριο άρθρο θα αποδείξω με πρόσφατα ανακαλυφθέντα προσεγγιστικά στοιχεία ηλιακής δραστηριότητας -μαγνητικού πεδίου ότι ο Ήλιος έχει εισέλθει στο σύγχρονο Μεγάλο Ηλιακό Ελάχιστο (2020-2053) που θα οδηγήσει σε σημαντική μείωση του ηλιακού μαγνητικού πεδίου και της δραστηριότητας όπως κατά τη διάρκεια του ελάχιστου του Maunder οδηγώντας σε αισθητή μείωση της γήινης θερμοκρασίας."
Ένα άλλο απόσπασμα αναφέρει:
Επί του παρόντος, ο Ήλιος έχει ολοκληρώσει τον ηλιακό κύκλο 24 - τον πιο αδύναμο κύκλο των τελευταίων 100+ ετών - και το 2020, έχει ξεκινήσει τον κύκλο 25. Κατά τη διάρκεια των περιόδων χαμηλής ηλιακής δραστηριότητας, όπως το σύγχρονο μεγάλο ηλιακό ελάχιστο, ο Ήλιος συχνά θα στερείται ηλιακών κηλίδων.
Αυτό παρατηρείται τώρα στην αρχή αυτού του ελάχιστου, διότι το 2020 ο Ήλιος έχει δει, συνολικά, 115 ημέρες χωρίς κηλίδες (ή 78%), πράγμα που σημαίνει ότι το 2020 είναι σε καλό δρόμο για να ξεπεράσει το ρεκόρ της διαστημικής εποχής των 281 ημερών χωρίς κηλίδες (ή 77%) που παρατηρήθηκε το 2019.
Ωστόσο, η έναρξη του κύκλου 25 εξακολουθεί να είναι αργή στην πυροδότηση ενεργών περιοχών και εκλάμψεων, οπότε με κάθε επιπλέον ημέρα/εβδομάδα/μήνα που περνά, το μηδενικό στην ηλιακή δραστηριότητα παρατείνεται σηματοδοτώντας την έναρξη του μεγάλου ηλιακού ελάχιστου.
Ποιες είναι οι συνέπειες αυτής της μείωσης της ηλιακής δραστηριότητας για τη Γη;
"Από το 1645 έως το 1710, οι θερμοκρασίες σε μεγάλο μέρος του βόρειου ημισφαιρίου της Γης έπεσαν κατακόρυφα, όταν ο Ήλιος εισήλθε σε μια φάση ηρεμίας που σήμερα ονομάζεται ελάχιστο Maunder.
Αυτό συνέβη πιθανότατα επειδή η συνολική ηλιακή ακτινοβολία μειώθηκε κατά 0,22%, όπως φαίνεται στο Σχήμα 4 (άνω διάγραμμα) [2], γεγονός που οδήγησε σε μείωση της μέσης γήινης θερμοκρασίας που μετρήθηκε κυρίως στο βόρειο ημισφαίριο στην Ευρώπη κατά 1,0-1,5°C, όπως φαίνεται στο Σχήμα 4 (κάτω διάγραμμα) [3]."
"Η επιφανειακή θερμοκρασία της Γης μειώθηκε σε όλη την υδρόγειο, ιδίως στις χώρες του βόρειου ημισφαιρίου", συνεχίζει το κύριο άρθρο της Zharkova. "Η Ευρώπη και η Βόρεια Αμερική μπήκαν σε βαθιά κατάψυξη: οι παγετώνες των Άλπεων επεκτάθηκαν πάνω από τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις των κοιλάδων- οι θαλάσσιοι πάγοι σύρθηκαν νότια από την Αρκτική- οι ποταμοί Ντουνάμπ και Τάμεσης πάγωσαν τακτικά κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, καθώς και τα διάσημα κανάλια στις Κάτω Χώρες".
Η τελευταία ανάλυση της Zharkova υποδηλώνει ότι μια επανάληψη μιας περιόδου παγκόσμιας ψύξης τύπου Maunder Minimum θα διαρκέσει τους ηλιακούς κύκλους 25-27 (2020-2053). Γράφει: "Ομοίως με το ελάχιστο του Maunder ... η μείωση του ηλιακού μαγνητικού πεδίου θα προκαλέσει μείωση της ηλιακής ακτινοβολίας κατά περίπου 0,22% για διάρκεια τριών ηλιακών κύκλων (25-27)".
Η Zharkova προσδιορίζει ότι αυτή η πτώση της TSI (σε συνδυασμό με τον "συχνά παραγνωρισμένο" ρόλο που παίζει το μαγνητικό πεδίο του ηλιακού υποβάθρου, καθώς και με την πυρηνογόνο κοσμική ακτινοβολία των νεφών) θα οδηγήσει σε "πτώση της θερμοκρασίας της γης έως και 1,0°C από την τρέχουσα θερμοκρασία κατά τη διάρκεια των επόμενων τριών κύκλων (25-27) ... σε μόλις 0,4°C υψηλότερη από τη θερμοκρασία που μετρήθηκε το 1710", με τις μεγαλύτερες θερμοκρασιακές πτώσεις να καταφθάνουν "κατά τη διάρκεια των τοπικών ελαχίστων μεταξύ των κύκλων 25-26 και των κύκλων 26-27".
Και το κρίσιμο είναι ότι η Zharkova δεν φοβάται να εκθέσει τις συνέπειες όλων αυτών.
Καταλήγει, συμπεραίνωντας:
"Η μείωση της γήινης θερμοκρασίας κατά τη διάρκεια των επόμενων 30 ετών μπορεί να έχει σημαντικές επιπτώσεις σε διάφορα μέρη του πλανήτη για την αναπτυσσόμενη βλάστηση, τη γεωργία, τον εφοδιασμό με τρόφιμα και τις ανάγκες θέρμανσης τόσο στο βόρειο όσο και στο νότιο ημισφαίριο.
Αυτή η παγκόσμια ψύξη κατά τη διάρκεια του επερχόμενου μεγάλου ηλιακού ελαχίστου 1 (2020-2053) μπορεί να αντισταθμίσει για τρεις δεκαετίες τυχόν σημάδια υπερθέρμανσης του πλανήτη και θα απαιτήσει διακυβερνητικές προσπάθειες για την αντιμετώπιση των προβλημάτων με τη θερμότητα και τον εφοδιασμό σε τρόφιμα για το σύνολο του πληθυσμού της Γης."
Ω, τι άγριο ξύπνημα τους περιμένει όλους εκείνους που με κάποιο τρόπο διατήρησαν την πίστη τους στις σύγχρονες "κλιματικές επιστήμες".
Δεν έχω ιδέα για πόσο καιρό μπορεί να συνεχιστεί το κόλπο της "ανθρωπογενούς θεωρίας της υπερθέρμανσης του πλανήτη" (Anthropogenic Global Warming theory - AGW), για πόσο καιρό το "φαινόμενο της αστικής θερμικής νησίδας" (urban heat island effect-UHI) μπορεί να στηρίξει αυτά τα ψεύτικα διαγράμματα παγκόσμιας θερμοκρασίας - και ενώ όλοι μας θα έχουμε μια ανώμαλη διαδρομή από πλευράς ψύξης, δεν θα έχει πλάκα να βλέπουμε τους αλαζόνες, τα αυτάρεσκα πρόσωπα των μελών της θρησκείας AGW να σωριάζονται καθώς η ενορχηστρωμένη θρησκεία τους καταρρέει γύρω τους (αναμφίβολα θα υπάρξει μια στιγμή που θα κουνούν το δάχτυλο και θα φωνάξουν "σας το είπα", αλλά τότε, όπως είναι η ανθρώπινη φύση, θα προσφερθώ να μοιραστώ μια μερίδα από την πρόσφατα συγκομισμένη φάβα μου - χωρίς όμως το ωραίο Chianti, δηλαδή... ).
Για το συναρπαστικό κύριο άρθρο της καθηγήτριας Valentina Zharkova στο σύνολό του, συνεχίστε το διάβασμα.
________________________________________________
Το σύγχρονο Μεγάλο Ηλιακό Ελάχιστο θα οδηγήσει σε γήινη ψύξη - Valentina Zharkova, 2020
Από την SACHA DOBLER στις 12 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 2021
Σε περίπτωση που το χάσατε, το έγγραφο του 2020 από τη Βαλεντίνα Ζάρκοβα, pdf εδώ
Σε αυτό το κύριο άρθρο θα αποδείξω με πρόσφατα ανακαλυφθέντα προσεγγιστικά στοιχεία ηλιακής δραστηριότητας -μαγνητικού πεδίου ότι ο Ήλιος έχει εισέλθει στο σύγχρονο Μεγάλο Ηλιακό Ελάχιστο (2020-2053) που θα οδηγήσει σε σημαντική μείωση του ηλιακού μαγνητικού πεδίου και της δραστηριότητας όπως κατά τη διάρκεια του ελάχιστου του Maunder οδηγώντας σε αισθητή μείωση της γήινης θερμοκρασίας.
Ο Ήλιος είναι η κύρια πηγή ενέργειας για όλους τους πλανήτες του ηλιακού συστήματος. Η ενέργεια αυτή παρέχεται στη Γη με τη μορφή ηλιακής ακτινοβολίας σε διάφορα μήκη κύματος, που ονομάζεται συνολική ηλιακή ακτινοβολία.
Οι μεταβολές της ηλιακής ακτινοβολίας οδηγούν στη θέρμανση της ανώτερης πλανητικής ατμόσφαιρας και σε πολύπλοκες διαδικασίες μεταφοράς ηλιακής ενέργειας προς την επιφάνεια του πλανήτη.
Τα σημάδια της ηλιακής δραστηριότητας φαίνονται στις κυκλικές 11ετείς μεταβολές του αριθμού των ηλιακών κηλίδων στην ηλιακή επιφάνεια με τη χρήση του μέσου μηνιαίου αριθμού των ηλιακών κηλίδων ως υποκατάστατου της ηλιακής δραστηριότητας για τα τελευταία 150 χρόνια.
Οι ηλιακοί κύκλοι περιγράφηκαν από τη δράση του μηχανισμού ηλιακού δυναμό στο ηλιακό εσωτερικό που δημιουργεί μαγνητικά σχοινιά στον πυθμένα της ηλιακής ζώνης συναγωγής.
Αυτά τα μαγνητικά σχοινιά διατρέχουν το ηλιακό εσωτερικό και εμφανίζονται στην ηλιακή επιφάνεια, ή φωτόσφαιρα, ως ηλιακές κηλίδες που υποδεικνύουν τα σημεία όπου αυτά τα μαγνητικά σχοινιά ενσωματώνονται στη φωτόσφαιρα.
Το μαγνητικό πεδίο των ηλιακών κηλίδων σχηματίζει τοροειδές πεδίο, ενώ το μαγνητικό πεδίο του ηλιακού υποβάθρου σχηματίζει πολωτικό πεδίο.
Το ηλιακό δυναμό μετατρέπει κυκλικά το πολωτικό πεδίο σε τοροειδές φτάνοντας στο μέγιστο του σε ένα μέγιστο του ηλιακού κύκλου και στη συνέχεια το τοροειδές πεδίο επιστρέφει στο πολωτικό προς ένα ηλιακό ελάχιστο.
Είναι προφανές ότι για την ίδια κύρια πολικότητα του μαγνητικού πεδίου στις ηλιακές κηλίδες στο ίδιο ημισφαίριο το μήκος του ηλιακού κύκλου θα πρέπει να επεκταθεί στα 22 έτη.
Παρά την κατανόηση της γενικής εικόνας ενός ηλιακού κύκλου, ήταν μάλλον δύσκολο να ταιριάξουν οι παρατηρούμενοι αριθμοί των ηλιακών κηλίδων με τους μοντελοποιημένους, εκτός αν ο κύκλος έχει προχωρήσει αρκετά.
Αυτή η δυσκολία αποτελεί σαφή ένδειξη ορισμένων ελλειπόντων σημείων στον ορισμό της ηλιακής δραστηριότητας μέσω των αριθμών των ηλιακών κηλίδων, γεγονός που έστρεψε την προσοχή μας στην έρευνα του ηλιακού (πολωτικού) μαγνητικού πεδίου υποβάθρου (SBMF) [1].
Εφαρμόζοντας την Ανάλυση Κύριων Συνιστωσών (PCA) στα μαγνητογραφήματα πλήρους δίσκου χαμηλής ανάλυσης που καταγράφηκαν κατά τους κύκλους 21-23 από το ηλιακό παρατηρητήριο Wilcox, ανακαλύψαμε όχι μία αλλά δύο κύριες συνιστώσες αυτού του ηλιακού μαγνητικού πεδίου υποβάθρου (βλ. Σχήμα 1, άνω διάγραμμα) που συνδέονται με δύο μαγνητικά κύματα που σημειώνονται με κόκκινη και μπλε γραμμή.
Οι συγγραφείς κατέληξαν σε μαθηματικούς τύπους για αυτά τα δύο κύματα προσαρμόζοντας τις κύριες συνιστώσες από τα δεδομένα των κύκλων 21-23 με τη σειρά των περιοδικών συναρτήσεων και χρησιμοποίησαν αυτούς τους τύπους για να προβλέψουν αυτά τα κύματα για τους κύκλους 24-26.
Τα δύο αυτά κύματα βρέθηκαν να δημιουργούνται σε διαφορετικά στρώματα του ηλιακού εσωτερικού αποκτώντας κοντινές αλλά όχι ίσες συχνότητες [1].
Η συνοπτική καμπύλη αυτών των δύο μαγνητικών κυμάτων (Σχήμα 1, κάτω διάγραμμα) αποκαλύπτει την αλληλεπίδραση αυτών των κυμάτων που σχηματίζουν μέγιστα και ελάχιστα των ηλιακών κύκλων.
Σχήμα 1. Επάνω διάγραμμα: δύο κύριες συνιστώσες (PCs) του μαγνητικού πεδίου του ηλιακού υποβάθρου (μπλε και πράσινη καμπύλη, αυθαίρετοι αριθμοί) που προέκυψαν για τους κύκλους 21-23 (ιστορικά δεδομένα) και προβλέφθηκαν για τους κύκλους 24-26 χρησιμοποιώντας τους μαθηματικούς τύπους που προέκυψαν από τα ιστορικά δεδομένα (από τα δεδομένα των Zharkova et al. [1]).
Το κάτω διάγραμμα: Η συνοπτική καμπύλη που προκύπτει από τα δύο παραπάνω PC για τα "ιστορικά" δεδομένα (κύκλοι 21-23) και προβλέπεται για τον ηλιακό κύκλο 24 (2008-2019), τον κύκλο 25 (2020-2031), τον κύκλο 26 (2031-2042) (από τα δεδομένα των Zharkova et al. [1]).
Η συνοπτική καμπύλη των δύο μαγνητικών κυμάτων εξηγεί πολλά χαρακτηριστικά των 11ετών κύκλων, όπως τα διπλά μέγιστα σε ορισμένους κύκλους ή την ασυμμετρία της ηλιακής δραστηριότητας στα αντίθετα ημισφαίρια κατά τη διάρκεια διαφορετικών κύκλων.
Οι Zharkova κ.ά. [1] συνέδεσαν τη συνοπτική καμπύλη του μέτρου με τους μέσους αριθμούς των ηλιακών κηλίδων για τους κύκλους 21-23, όπως φαίνεται στο Σχήμα 2 (επάνω διάγραμμα) και επέκτειναν την καμπύλη αυτή στους κύκλους 24-26, όπως φαίνεται στο Σχήμα 2 (κάτω διάγραμμα).
Φαίνεται ότι το πλάτος του συνοπτικού ηλιακού μαγνητικού πεδίου που εμφανίζεται στη συνοπτική καμπύλη μειώνεται προς τους κύκλους 24-25 και σχεδόν μηδενίζεται στον κύκλο 26.
Σχήμα 2. Επάνω διάγραμμα: Η συνοπτική καμπύλη συντελεστή (μαύρη καμπύλη) που προκύπτει από τη συνοπτική καμπύλη (Σχήμα 1, κάτω διάγραμμα) σε σχέση με τους μέσους αριθμούς ηλιακών κηλίδων (κόκκινη καμπύλη) για τα ιστορικά δεδομένα (κύκλοι 21-23).
Κάτω διάγραμμα: Η συνοπτική καμπύλη modulus που σχετίζεται με τους αριθμούς των ηλιακών κηλίδων που προέκυψαν για τους κύκλους 21-23 (και υπολογίστηκαν για τους κύκλους 24-26 (που κατασκευάστηκαν από τα δεδομένα που ελήφθησαν από τους Zharkova et al. [1])).
Οι Zharkova κ.ά. [1] πρότειναν να χρησιμοποιηθεί η συνοπτική καμπύλη ως ένα νέο υποκατάστατο της ηλιακής δραστηριότητας, το οποίο χρησιμοποιεί όχι μόνο το πλάτος ενός ηλιακού κύκλου αλλά και την κορυφαία μαγνητική πολικότητα του ηλιακού μαγνητικού πεδίου.
Σχήμα 3. Αποκατεστημένη καμπύλη ηλιακής δραστηριότητας (σύνοψη) για το 1200-3300 μ.Χ. (κατασκευασμένη από τα δεδομένα που ελήφθησαν από τους Zharkova et al. [1]).
Στο Σχήμα 3 παρουσιάζεται η συνοπτική καμπύλη που υπολογίστηκε με τους παραγόμενους μαθηματικούς τύπους προς τα εμπρός για 1200 έτη και προς τα πίσω 800 έτη.
Η καμπύλη αυτή αποκαλύπτει την εμφάνιση μεγάλων ηλιακών κύκλων διάρκειας 350-400 ετών που προκαλούνται από την παρεμβολή δύο μαγνητικών κυμάτων.
Αυτοί οι μεγάλοι κύκλοι χωρίζονται από τα μεγάλα ηλιακά ελάχιστα ή τις περιόδους πολύ χαμηλής ηλιακής δραστηριότητας [1]. Το προηγούμενο μεγάλο ηλιακό ελάχιστο ήταν το ελάχιστο Maunder (1645-1710) και το άλλο που προηγήθηκε ονομάστηκε ελάχιστο Wolf (1270-1350).
Όπως φαίνεται στο Σχήμα 3 από την πρόβλεψη των Zharkova et al. [1], στα επόμενα 500 χρόνια πλησιάζουν δύο σύγχρονα μεγάλα ηλιακά ελάχιστα στον Ήλιο: το σύγχρονο τον 21ο αιώνα (2020-2053) και το δεύτερο τον 24ο αιώνα (2370-2415).
Επί του παρόντος, ο Ήλιος έχει ολοκληρώσει τον ηλιακό κύκλο 24 - τον πιο αδύναμο κύκλο των τελευταίων 100+ ετών - και το 2020, έχει ξεκινήσει τον κύκλο 25. Κατά τη διάρκεια των περιόδων χαμηλής ηλιακής δραστηριότητας, όπως το σύγχρονο μεγάλο ηλιακό ελάχιστο, ο Ήλιος συχνά θα στερείται ηλιακών κηλίδων.
Αυτό παρατηρείται τώρα στην αρχή αυτού του ελάχιστου, διότι το 2020 ο Ήλιος έχει δει, συνολικά, 115 ημέρες χωρίς κηλίδες (ή 78%), πράγμα που σημαίνει ότι το 2020 είναι σε καλό δρόμο για να ξεπεράσει το ρεκόρ της διαστημικής εποχής των 281 ημερών χωρίς κηλίδες (ή 77%) που παρατηρήθηκε το 2019.
Ωστόσο, η έναρξη του κύκλου 25 εξακολουθεί να είναι αργή στην πυροδότηση ενεργών περιοχών και εκλάμψεων, οπότε με κάθε επιπλέον ημέρα/εβδομάδα/μήνα που περνά, το μηδενικό στην ηλιακή δραστηριότητα παρατείνεται σηματοδοτώντας την έναρξη του μεγάλου ηλιακού ελάχιστου. Ποιες είναι οι συνέπειες αυτής της μείωσης της ηλιακής δραστηριότητας για τη Γη;
Μείωση της συνολικής ηλιακής ακτινοβολίας (TSI) κατά τη διάρκεια του Minimum Maunder
Ας διερευνήσουμε τι συνέβη με την ηλιακή ακτινοβολία κατά τη διάρκεια του προηγούμενου μεγάλου ηλιακού ελάχιστου - του ελάχιστου του Maunder. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, εμφανίστηκαν πολύ λίγες ηλιακές κηλίδες στην επιφάνεια του Ήλιου και η συνολική φωτεινότητα του Ήλιου μειώθηκε ελαφρώς.
Η ανακατασκευή του μέσου όρου του κύκλου της συνολικής ηλιακής ακτινοβολίας μέχρι το 1610 (Σχήμα 4, άνω διάγραμμα) υποδηλώνει μείωση της ηλιακής ακτινοβολίας κατά τη διάρκεια του ελάχιστου Maunder κατά μια τιμή περίπου 3 W/m2 [2], ή περίπου 0,22% της συνολικής ηλιακής ακτινοβολίας το 1710, μετά το τέλος του ελάχιστου Maunder.
Μείωση της θερμοκρασίας κατά τη διάρκεια του ελάχιστου Maunder
Από το 1645 έως το 1710, οι θερμοκρασίες σε μεγάλο μέρος του βόρειου ημισφαιρίου της Γης έπεσαν κατακόρυφα, όταν ο Ήλιος εισήλθε σε μια φάση ηρεμίας που σήμερα ονομάζεται ελάχιστο Maunder.
Αυτό συνέβη πιθανότατα επειδή η συνολική ηλιακή ακτινοβολία μειώθηκε κατά 0,22%, όπως φαίνεται στο Σχήμα 4 (άνω διάγραμμα) [2], γεγονός που οδήγησε σε μείωση της μέσης γήινης θερμοκρασίας που μετρήθηκε κυρίως στο βόρειο ημισφαίριο στην Ευρώπη κατά 1,0-1,5°C, όπως φαίνεται στο Σχήμα 4 (κάτω διάγραμμα) [3].
Αυτή η φαινομενικά μικρή μείωση της μέσης θερμοκρασίας στο βόρειο ημισφαίριο οδήγησε σε παγωμένα ποτάμια, ψυχρούς μακρούς χειμώνες και ψυχρά καλοκαίρια.
Σχήμα 4. Επάνω διάγραμμα: αποκατεστημένη συνολική ηλιακή ακτινοβολία από το 1600 έως το 2014 από τους Lean et al. [2]. Τροποποιημένο από τον Easterbrook [3], από τους Lean, Beer, Bradley [2].
Κάτω διάγραμμα: Θερμοκρασίες Κεντρικής Αγγλίας (CET) που καταγράφονται συνεχώς από το 1658. Οι μπλε περιοχές είναι επαναλαμβανόμενες ψυχρές περίοδοι- οι κόκκινες περιοχές είναι θερμές περίοδοι.
Όλοι οι χρόνοι των ηλιακών ελαχίστων συμπίπτουν με ψυχρές περιόδους στην κεντρική Αγγλία. Υιοθετήθηκε από το Easterbrook [3], με τις άδειες του εκδότη Elsevier.
Η επιφανειακή θερμοκρασία της Γης μειώθηκε σε όλη την υδρόγειο (βλ. Σχήμα 1 στο [4]), ιδίως στις χώρες του βόρειου ημισφαιρίου.
Η Ευρώπη και η Βόρεια Αμερική μπήκαν σε βαθιά κατάψυξη: οι παγετώνες των Άλπεων επεκτάθηκαν πάνω από τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις των κοιλάδων- οι θαλάσσιοι πάγοι σύρθηκαν νότια από την Αρκτική- οι ποταμοί Ντουνάμπ και Τάμεσης πάγωσαν τακτικά κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, καθώς και τα διάσημα κανάλια στις Κάτω Χώρες.
Οι Shindell κ.ά. [4] έδειξαν ότι η πτώση της θερμοκρασίας σχετιζόταν με τη μείωση της αφθονίας του όζοντος που δημιουργείται από το υπεριώδες ηλιακό φως στη στρατόσφαιρα, το στρώμα της ατμόσφαιρας που βρίσκεται μεταξύ 10 και 50 χιλιομέτρων από την επιφάνεια της Γης.
Δεδομένου ότι κατά τη διάρκεια του Ελαχίστου του Maunder ο Ήλιος εξέπεμπε λιγότερη ακτινοβολία, συνολικά, συμπεριλαμβανομένης της ισχυρής υπεριώδους εκπομπής, σχηματίστηκε λιγότερο όζον που επηρέασε τα κύματα της πλανητικής ατμόσφαιρας, τα γιγαντιαία κουνήματα στο ρεύμα πίδακα.
Οι Shindell κ.ά. [4] στη σελ. 2150 υποστηρίζουν ότι "μια αλλαγή στα πλανητικά κύματα κατά τη διάρκεια του Ελαχίστου του Μάουντερ ώθησε τη Βορειοατλαντική Ταλάντωση (NAO) - την ισορροπία μεταξύ ενός μόνιμου συστήματος χαμηλής πίεσης κοντά στη Γροιλανδία και ενός μόνιμου συστήματος υψηλής πίεσης στα νότιά της - σε μια αρνητική φάση, η οποία οδήγησε την Ευρώπη να παραμείνει ασυνήθιστα ψυχρή κατά τη διάρκεια του ΠΜ".
Ο ρόλος του μαγνητικού πεδίου στη γήινη ψύξη στα μεγάλα ηλιακά ελάχιστα
Ωστόσο, δεν άλλαξε μόνο η ηλιακή ακτινοβολία κατά τη διάρκεια του ελάχιστου του Μάουντερ. Υπάρχει και ένας άλλος παράγοντας που συνέβαλε στη μείωση της θερμοκρασίας της γης κατά τη διάρκεια του ελάχιστου του Μάουντερ - πρόκειται για το μαγνητικό πεδίο του ηλιακού υποβάθρου, ο ρόλος του οποίου έχει αγνοηθεί μέχρι σήμερα.
Μετά την ανακάλυψη [1] της σημαντικής μείωσης του μαγνητικού πεδίου στο επερχόμενο σύγχρονο μεγάλο ηλιακό ελάχιστο και κατά τη διάρκεια του ελάχιστου Maunder, αναγνωρίστηκε ότι το ηλιακό μαγνητικό πεδίο ελέγχει το επίπεδο των κοσμικών ακτίνων που φθάνουν στις πλανητικές ατμόσφαιρες του ηλιακού συστήματος, συμπεριλαμβανομένης της Γης.
Μια σημαντική μείωση του ηλιακού μαγνητικού πεδίου κατά τη διάρκεια των μεγάλων ηλιακών ελαχίστων θα οδηγήσει αναμφίβολα στην αύξηση της έντασης των γαλαξιακών και εξωγαλαξιακών κοσμικών ακτίνων, οι οποίες, με τη σειρά τους, οδηγούν σε σχηματισμό υψηλών νεφών στις γήινες ατμόσφαιρες και βοηθούν στην ατμοσφαιρική ψύξη, όπως έδειξαν οι Svensmark et al. [5].
Στο προηγούμενο ηλιακό ελάχιστο μεταξύ των κύκλων 23 και 24, η ένταση της κοσμικής ακτινοβολίας αυξήθηκε κατά 19%. Επί του παρόντος, το ηλιακό μαγνητικό πεδίο που προβλέπεται στο Σχήμα 1 από τους Zharkova et al. [1] μειώνεται ριζικά στον ήλιο, γεγονός που με τη σειρά του οδηγεί σε απότομη μείωση του διαπλανητικού μαγνητικού πεδίου του ήλιου σε μόλις 4 nanoTesla (nT) από τυπικές τιμές 6 έως 8 nT.
Αυτή η μείωση του διαπλανητικού μαγνητικού πεδίου οδηγεί φυσικά σε σημαντική αύξηση της έντασης των κοσμικών ακτίνων που περνούν στις ατμόσφαιρες των πλανητών, όπως αναφέρθηκε από τις πρόσφατες διαστημικές αποστολές [6].
Επομένως, αυτή η διαδικασία μείωσης του ηλιακού μαγνητικού πεδίου προχωρά όπως προβλέπουν οι Zharkova et al. [1] και η συμβολή της θα απορροφηθεί από τις πλανητικές ατμόσφαιρες, συμπεριλαμβανομένης της Γης.
Αυτό μπορεί να μειώσει τη γήινη θερμοκρασία κατά τη διάρκεια του σύγχρονου μεγάλου ηλιακού ελάχιστου που έχει ήδη ξεκινήσει το 2020.
Αναμενόμενη μείωση της γήινης θερμοκρασίας στο σύγχρονο μεγάλο ηλιακό ελάχιστο
Αυτή η συνοπτική καμπύλη έδειξε επίσης το επερχόμενο σύγχρονο μεγάλο ηλιακό ελάχιστο 1 στους κύκλους 25-27 (2020-2053) και το σύγχρονο μεγάλο ηλιακό ελάχιστο 2 (2370-2415).
Αυτό θα φέρει στη σύγχρονη εποχή τις μοναδικές συνθήκες χαμηλής δραστηριότητας του Ήλιου, οι οποίες συνέβησαν κατά τη διάρκεια του ελάχιστου του Μάουντερ.
Αναμένεται ότι κατά τη διάρκεια του σύγχρονου μεγάλου ηλιακού ελάχιστου, η ηλιακή δραστηριότητα θα μειωθεί σημαντικά, όπως συνέβη κατά τη διάρκεια του ελάχιστου του Μάουντερ (Σχήμα 4, κάτω διάγραμμα).
Ομοίως με το ελάχιστο του Μάουντερ, όπως συζητήθηκε παραπάνω, η μείωση του ηλιακού μαγνητικού πεδίου θα προκαλέσει μείωση της ηλιακής ακτινοβολίας κατά περίπου 0,22% για διάρκεια τριών ηλιακών κύκλων (25-27) για το πρώτο σύγχρονο μεγάλο ελάχιστο (2020-2053) και τεσσάρων ηλιακών κύκλων από το δεύτερο σύγχρονο μεγάλο ελάχιστο (2370-2415).
Αυτό, με τη σειρά του, μπορεί να οδηγήσει σε πτώση της γήινης θερμοκρασίας έως και 1,0°C από τη σημερινή θερμοκρασία κατά τη διάρκεια των επόμενων τριών κύκλων (25-27) του μεγάλου ελάχιστου 1.
Η μεγαλύτερη πτώση της θερμοκρασίας θα προσεγγίσει κατά τη διάρκεια των τοπικών ελαχίστων μεταξύ των κύκλων 25-26 και των κύκλων 26-27, όταν επιτυγχάνεται το χαμηλότερο επίπεδο ηλιακής δραστηριότητας, χρησιμοποιώντας τις εκτιμήσεις στο Σχήμα 2(κάτω διάγραμμα) και στο Σχήμα 3.
Επομένως, η μέση θερμοκρασία στο βόρειο ημισφαίριο μπορεί να μειωθεί έως και 1,0°C από την τρέχουσα θερμοκρασία, η οποία αυξήθηκε κατά 1,4°C από το ελάχιστο Maunder. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα η μέση θερμοκρασία να γίνει χαμηλότερη από την τρέχουσα και να είναι μόνο 0,4°C υψηλότερη από τη θερμοκρασία που μετρήθηκε το 1710.
Στη συνέχεια, αφού τελειώσει το σύγχρονο μεγάλο ηλιακό ελάχιστο 1, η ηλιακή δραστηριότητα στον κύκλο 28 θα επανέλθει στο κανονικό επίπεδο στον μάλλον σύντομο αλλά ισχυρό μεγάλο ηλιακό κύκλο που θα διαρκέσει μεταξύ 2053 και 2370, όπως φαίνεται στο Σχήμα 3, πριν προσεγγίσει το επόμενο μεγάλο ηλιακό ελάχιστο 2 το 2370.
Συμπεράσματα
Σε αυτό το κύριο άρθρο, κατέδειξα ότι η πρόσφατη πρόοδος στην κατανόηση του ρόλου του μαγνητικού πεδίου υποβάθρου του ήλιου στον καθορισμό της ηλιακής δραστηριότητας και στην ποσοτικοποίηση των παρατηρούμενων μεγεθών του μαγνητικού πεδίου σε διαφορετικές χρονικές στιγμές μας επέτρεψε να καταστήσουμε δυνατή την αξιόπιστη μακροπρόθεσμη πρόβλεψη της ηλιακής δραστηριότητας σε κλίμακα χιλιετίας.
Η προσέγγιση αυτή αποκάλυψε την παρουσία όχι μόνο 11ετών ηλιακών κύκλων αλλά και μεγάλων ηλιακών κύκλων διάρκειας 350-400 ετών. Αποδείξαμε ότι αυτοί οι μεγάλοι κύκλοι σχηματίζονται από τις παρεμβολές δύο μαγνητικών κυμάτων με κοντινές αλλά όχι ίσες συχνότητες που παράγονται από τη διπλή δράση του ηλιακού δυναμό σε διαφορετικά βάθη του ηλιακού εσωτερικού.
Αυτοί οι μεγάλοι κύκλοι χωρίζονται πάντοτε από μεγάλα ηλιακά ελάχιστα τύπου ελάχιστου Maunder, τα οποία εμφανίζονταν τακτικά στο παρελθόν σχηματίζοντας τα γνωστά μεγάλα ελάχιστα Maunder, Wolf, Oort, Homeric και άλλα μεγάλα ελάχιστα.
Κατά τη διάρκεια αυτών των μεγάλων ηλιακών ελαχίστων, παρατηρείται σημαντική μείωση του ηλιακού μαγνητικού πεδίου και της ηλιακής ακτινοβολίας, η οποία επιβάλλει τη μείωση των γήινων θερμοκρασιών που προκύπτουν για αυτές τις περιόδους από την ανάλυση της γήινης βιομάζας κατά τα τελευταία 12.000 ή περισσότερα χρόνια.
Το πιο πρόσφατο μεγάλο ηλιακό ελάχιστο σημειώθηκε κατά τη διάρκεια του Minimum Maunder (1645-1710), το οποίο οδήγησε σε μείωση της ηλιακής ακτινοβολίας κατά 0,22% από τη σύγχρονη και σε μείωση της μέσης γήινης θερμοκρασίας κατά 1,0-1,5°C.
Αυτή η ανακάλυψη της διπλής δυναμικής δράσης στον Ήλιο μας έφερε μια έγκαιρη προειδοποίηση για το επερχόμενο μεγάλο ηλιακό ελάχιστο 1, όταν το ηλιακό μαγνητικό πεδίο και η μαγνητική του δραστηριότητα θα μειωθούν κατά 70%.
Η περίοδος αυτή ξεκίνησε στον Ήλιο το 2020 και θα διαρκέσει μέχρι το 2053. Κατά τη διάρκεια αυτού του σύγχρονου μεγάλου ελαχίστου, θα αναμενόταν μείωση της μέσης γήινης θερμοκρασίας έως και 1,0°C, ιδίως, κατά τις περιόδους των ηλιακών ελαχίστων μεταξύ των κύκλων 25-26 και 26-27, π.χ. κατά τη δεκαετία 2031-2043.
Η μείωση της γήινης θερμοκρασίας κατά τη διάρκεια των επόμενων 30 ετών μπορεί να έχει σημαντικές επιπτώσεις σε διάφορα μέρη του πλανήτη για την αναπτυσσόμενη βλάστηση, τη γεωργία, τον εφοδιασμό με τρόφιμα και τις ανάγκες θέρμανσης τόσο στο βόρειο όσο και στο νότιο ημισφαίριο.
Αυτή η παγκόσμια ψύξη κατά τη διάρκεια του επερχόμενου μεγάλου ηλιακού ελαχίστου 1 (2020-2053) μπορεί να αντισταθμίσει για τρεις δεκαετίες τυχόν σημάδια υπερθέρμανσης του πλανήτη και θα απαιτήσει διακυβερνητικές προσπάθειες για την αντιμετώπιση των προβλημάτων με τη θερμότητα και τον εφοδιασμό σε τρόφιμα για το σύνολο του πληθυσμού της Γης.Προηγούμενο άρθροΔείτε τον πίνακα περιεχομένων του τεύχουςΕπόμενο άρθρο
Αναφορές
Zharkova VV, Shepherd SJ, Popova E, et al. Heartbeat of the sun from principal component analysis and prediction of solar activity on a millennium timescale. Sci Rep. 2015;5:15689. Διαθέσιμο από: https://www.nature.com/articles/srep15689 [Crossref], [PubMed], [Web of Science ®], [Google Scholar]
Lean JL, Beer J, Bradley R. Reconstruction of solar irradiance since 1610: implications for climatic change. Geophys Res Lett. 1995;22:3195-3198. [Crossref], [Web of Science ®], [Google Scholar]
Easterbrook DJ. Αιτία των παγκόσμιων κλιματικών αλλαγών. In: Evidence-based climate science. 2nd ed. Elsevier Inc.; 2016. p. 245-262. [Crossref], [Google Scholar].
Shindell DT, Schmidt GA, Mann ME, et al. Solar forcing of regional climate change during the Maunder minimum. Science. 2001;294:2149. [Crossref], [PubMed], [Web of Science ®], [Google Scholar].
Svensmark H, Enghoff MB, Shaviv NJ, et al. Increased ionization supports growth of aerosols into cloud condensation nuclei. Nat Comms. 2017;8:2199. [Crossref], [PubMed], [Web of Science ®], [Google Scholar]
Schwadron NA, Rahmanifard F, Wilson J, et al. Update on the wordening particle radiation environment observed by CRaTER and implications for future human deep-space exploration. Space Weather. 2018;16:289-303. [Crossref], [Web of Science ®], [Google Scholar].
***********
ΠΗΓΕΣ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ
Όλες οι ανωμαλίες, μεταξύ αυτών και οι καιρικές, οφείλονται στη μεγάλη αποστασία και παρακοή στους νόμους που θέσπισε ο μόνος νομοθέτης και Δημιουργός του κόσμου. Όταν αποκατασταθούν οι σχέσεις μας με το Νομοθέτη να δεις πώς θα φτιάξουν όλα χωρίς να χρειάζεται να γίνονται τόσο εμπεριστατωμένες μελέτες και έρευνες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ πιστεύω ότι μετά το ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ -ΣΤΩΜΕΝ ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ του Μιχαήλ θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για να ξαναγίνει η γη μας όπως μας την παρέδωσε ο Κύριος για να εκτίσουμε την εξορία μας.