ΑΠΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΨΕΥΔΕΙΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ

ΕΛΛΗΝΟΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ: ΣΚΥΘΟΠΟΛΗ: ΣΦΑΓΗ ΕΛΛΗΝΩΝ “ΕΘΝΙΚΩΝ”; ΤΙ ΑΛΛΟ Θ' ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ...

Όποιος ασχολείται σοβαρά με την Ελληνική Μυθολογία, γνωρίζει τον Αθανάσιο Σταγειρίτη [περ. 1780, Μακεδονία - περ. 1840] και την “Ωγυγία ή Αρχαιολογία” του. Είναι η πληρέστερη συλλογή των σχετικών Μύθων και αφηγήσεων. (δες εδώ) 

Μιλώντας για τον Αιγυπτιακό θεό Βήσσο, ο Σταγειρίτης αναφέρεται στην αποκαλούμενη από ένα σωρό σημερινούς διαδικτυακούς απατεώνες: “Σφαγή των Ελλήνων Εθνικών κατά μυριάδες από τους Χριστιανούς στο στρατόπεδο εξόντωσης της Σκυθόπολης”. 

Ο Κωνστάντιος Β΄,
(317-361)

Στην ουσία, βέβαια, ο Σταγειρίτης δεν κάνει παρά μια περίληψη των όσων αναφέρουν οι πηγές, χωρίς καν να φαντάζεται πως έτσι ξεσκεπάζει τα ψεύδη που σήμερα λέγονται γι αυτό το γεγονός:

“Κατά τινάς δε, ήτον και τις θεός Βήσος ονομαζόμενος, και εις την Άβυδον πόλιν της Αιγυπτιακής Θηβαΐδος λατρευόμενος, ένθα έδιδε και χρησμούς εσφραγισμένους. 

Εκ τούτων ούν των χρησμών έπεμψαν τινάς προς τον Αυτοκράτορα Κωνστάντιον, και φαίνεται ότι έγραφον ενάντια [προς τον Αυτοκράτορα] τινά. Επειδή, εξετάσας το πράγμα, εξώρισε και φυλάκωσε πολλούς.”

Στην πηγή του, το κείμενο του Αμμιανού Μαρκελλίνου, αναφέρεται πως κάποιοι, πράγματι, είχαν ζητήσει από το μαντείο προβλέψεις για το αν θα γίνουν Αυτοκράτορες (!!!) (παράγραφος 9 του κειμένου του Αμμιανού Μαρκελλίνου που παραθέτουμε στο τέλος)  και ο Κωνστάντιος θεώρησε -παράλογα ίσως- ύποπτους εξέγερσης και σφετερισμού του θρόνου, (: Υψηλή Προδοσία) όλους όσους είχαν ζητήσει χρησμό σε αυτό το Μαντείο. 

Καμιά σχέση δεν είχε το γεγονός, πάντως, με θρησκευτικούς λόγους ή θρησκευτικό διωγμό. 

Αφορούσε τους πιστούς και τους επισκέπτες του συγκεκριμένου μαντείου του θεού Βήσσου, που δεν ήταν καν Ελληνικός θεός... 

Ο διωγμός επεκτάθηκε σε όλη την επικράτεια γιατί πολλοί είχαν στείλει από παντού γραπτές ερωτήσεις στο Μαντείο αυτό.

Ναι μεν  άτομα καταδιώχθηκαν σε όλη την Αυτοκρατορία, αλλά μόνο όσοι περιλαμβάνοταν στην λίστα του Μαντείου ή όσοι σύχναζαν εκεί. 

Ετσι κι αλλιώς, οι λόγοι ήταν καθαρά πολιτικοί, και όταν η κατηγορία δεν μπορούσε να αποδειχθεί, οι κρατούμενοι αφήνοταν ελεύθεροι…  (Παράγραφος 11)

Αν ο διωγμός ήταν πράγματι θρησκευτικός, δεν θα υπήρχε περίπτωση αθώωσης ορισμένων από αυτούς, όπως μαρτυρά ο ιστορικός, ούτε και αναφέρει πουθενά πως ζητήθηκε από τους υπόπτους να αλλάξουν θρησκεία. 

Να σημειώσουμε πως όλα αυτά καταγγέλλονται και αναφέρονται μόνο από έναν παγανιστή ιστορικό, τον Μαρκελλίνο, ενώ δεν έχουμε αντίστοιχη Χριστιανική πηγή για να διασταυρώσουμε τα γεγονότα. 

Επίσης  ξεχνά (...) να μας πει το κυριότερο: Τι απέγινε το μαντείο του Βήσσου;  Άραγε έκλεισε, άραγε εκτελέστηκαν πρώτοι -  πρώτοι οι ιερείς του; Όχι βέβαια... Θα το έγραφε πρώτο - πρώτο...

Έτσι, το κείμενο του εχθρού αυτού του Χριστιανισμού, αρκεί για να διαψεύσει όσα σήμερα λέγονται για τον δήθεν διωγμό των Ελλήνων "Εθνικών" από τον Κωνστάντιο, που δήθεν εξόντωσε ...μυριάδες. 

Άλλωστε, στην παράγραφο 17 (δες παρακάτω), ο Μαρκελλίνος, αν και χαρακτηρίζει υπερβολική τη δίωξη, αναγνωρίζει πως έγινε για λόγους Κρατικής Ασφάλειας, αναγνωρίζει επίσης την νομιμότητα της δίωξης αυτής, αναφέρει μάλιστα και τον νόμο στον οποίο βασίστηκε, έναν νόμο αρχαίο, και όχι Χριστιανικό! 

Πρόκειται για τον Lex Cornelia (εδώ) έναν νόμο που πέρασε από τον Σύλλα  το 80 π.Χ.

Επίσης, στην παράγραφο 14, αναφέρεται πως διώχθηκε όποιος "...βάσει της μαρτυρίας των κακώς διακείμενων ότι περνούσε από έναν τάφο το απόγευμα, επειδή ήταν έμπορος στα δηλητήρια ή ότι συγκέντρωνε όλα τα φρικτά των τάφων και τις μάταιες παραισθήσεις των φαντασμάτων που περπατούν εκεί." 

Αυτά είναι Μαύρη Μαγεία, η οποία τιμωρούταν με θάνατο τόσο στην Αρχαία Ρώμη όσο και στην Αρχαία Ελλάδα. Βέβαια, ο συγγραφέας υπονοεί πως οι κατηγορίες αυτές ήταν συκοφαντικές, αλλά και πάλι, όλες βασίζοταν σε αρχαίους και όχι Χριστιανικούς νόμους... Όσο για τα "φυλαχτά" που αναφέρει, ένας Θεός ξέρει τι περιείχαν...

Να και το κείμενο του Αμμιανού Μαρκελλίνου «Rerum Gestarum Libri 19 ΧΙΙ σε ελληνική μετάφραση: 

“1. Ωστόσο, εν μέσω όλων αυτών των φόβων, σαν να είχαν επιβληθεί από κάποιο αρχαίο έθιμο, αντί για εμφύλιους πολέμους οι σάλπιγγες ανήγγειλαν υποτιθέμενες περιπτώσεις υψηλής προδοσίας. και για να ερευνηθούν και να τιμωρηθούν αυτές, εστάλη ο κακόφημος κρατικός υπάλληλος ονόματι Παύλος, συχνά επονομαζόμενος «Ταρταρικός». 

Ήταν έμπειρος στην τέχνη της αιματοχυσίας και, όπως ένας εκπαιδευτής μονομάχων επιδιώκει όφελος και αποδοχές από τις κηδείες και τους αγώνες μονομάχων, έτσι κι αυτός από την θέση του δημίου.

2. Επομένως, καθώς η αποφασιστικότητά του να κάνει κακό ήταν αμετάβλητη και επίμονη, αυτός δεν απείχε καθόλου από την κρυφή απάτη, επινοώντας θανατηφόρες κατηγορίες κατά αθώων προσώπων, υπό την προϋπόθεση ότι θα συνέχιζε την ολέθρια δραστηριότητά του.

3. Επιπλέον, ένα μικρό και ασήμαντο γεγονός τού έδωσε την ευκαιρία να επεκτείνει τις έρευνές του κατά τρόπο ανεξέλεγκτο. Υπάρχει μια πόλη ονόματι Άβυδος, στο πιο απόμακρο μέρος της Θηβαϊδας. εκεί το μαντείο ενός θεού που στα μέρη εκείνα τον λένε Βήσσο  αποκάλυπτε το μέλλον και ήταν συνήθειο να τιμάται στις αρχαίες τελετές των παρακείμενων περιοχών.

4. Και, μια που, μερικοί αυτοπροσώπως, ενώ ένα μέρος μέσω άλλων, στέλνοντας μια γραπτή λίστα με τις επιθυμίες τους, ρωτούσαν για τη θέληση των θεοτήτων, έχοντας αναφέρει ρητά τις επιθυμίες τους, τα έγγραφα αυτά που περιείχαν τις αιτήσεις τους και τις λίστες με τις επιθυμίες τους παρέμεναν, καμιά φορά, στον ναό του μαντείου, ακόμη κι όταν οι απαντήσεις του θεού είχαν δοθεί.

5. Μερικές από αυτές τις γραπτές λίστες με επιθυμίες στάλθηκαν, με κακό σκοπό, στον αυτοκράτορα, ο οποίος, παρόλο που κώφευε σε άλλα πολύ σοβαρά ζητήματα, στο σημείο αυτό ήταν «μαλακότερος από λοβό αυτιού», όπως λέει η παροιμία, και όντας ύποπτος και στενόμυαλος, άρχισε να μαίνεται. Αμέσως φώναξε τον Παύλο να έρθει στην Ανατολή, δίνοντάς του, σα να ήταν ηγέτης διάσημος για την εμπειρία του, την εξουσία να διεξάγει δίκες σύμφωνα με το κέφι του.

6. Άδεια τέτοια δόθηκε επίσης στον Μόδεστο (εκείνη την εποχή κόμη στην Ανατολή), άνθρωπο που ήταν κατάλληλος για τέτοια ζητήματα. Διότι ο Ερμογένης του Πόντου, πραιτοριανός έπαρχος εκείνη την εποχή, απορρίφθηκε ως πολύ ήπιος στον χαρακτήρα.

7. Έφυγε, όπως διετάχθη, ο Παύλος, με βιασύνη και όντας γεμάτος από θανατηφόρα μανία, και δεδομένου ότι η συκοφαντία ήταν ανεξέλεγκτη, άνθρωποι, ευγενείς καθώς και άσημοι, μεταφέρθηκαν από σχεδόν ολόκληρο τον κόσμο. Και μερικοί εξ αυτών σύρθηκαν υπό το βάρος των αλυσίδων. άλλοι αδυνάτισαν από την αγωνία της φυλάκισης.

8. Καθώς διαλέχθηκε το θέατρο των βασανιστηρίων και του θανάτου, η Σκυθόπολη, μια πόλη της Παλαιστίνης, η οποία για δύο λόγους φάνηκε πιο κατάλληλη από οποιαδήποτε άλλη: επειδή είναι απομονωμένη και επειδή βρίσκεται στη μέση μεταξύ της Αντιόχειας και της Αλεξάνδρειας, των πόλεων εκ των οποίων προέρχονταν οι περισσότεροι άνθρωποι που κλήθηκαν να δικαστούν.

9. Από τους πρώτους, τότε, που έφεραν, ήταν ο Σιμπλίκιος, ο γιος του Φιλίππου, πρώην Έπαρχος και Ύπατος, ο οποίος κατηγορήθηκε ότι (όπως ελέχθη) είχε ζητήσει να μάθει από το μαντείο για να κερδίσει το αυτοκρατορικό αξίωμα. 

Και από μια σημείωση του αυτοκράτορα, που σε τέτοιες περιπτώσεις δεν συγχωρούσε κανένα λάθος λόγω της αφοσιωμένης υπηρεσίας, διετάχθη να τον βασανίσουν. Αλλά προστατευμένος από καλή τύχη, εξορίστηκε.

10. Μετά, ο Παρνάσιος (πρώην Έπαρχος της Αιγύπτου), άνθρωπος με απλό χαρακτήρα, βρέθηκε σε τέτοιο κίνδυνο που δικάστηκε για τη ζωή του, αλλά κι αυτός εξορίστηκε. 

Είχε, αρκετά πριν από αυτά τα συμβάντα, συχνά ακουστεί πως έλεγε, ότι, όταν, προκειμένου να αποκτήσει κάποιο αξίωμα, εγκατέλειψε την Πάτρα, μια πόλη της Αχαϊας όπου είχε γεννηθεί και ζούσε, είχε ονειρευτεί πολλές σκιώδεις οπτασίες που τον συνόδευαν με τραγική ενδυμασία.

11. Αργότερα, ο Ανδρόνικος, γνωστός για τις ελευθέριες σπουδές του και τη φήμη των ποιημάτων του, σύρθηκε στο δικαστήριο. Αλλά επειδή είχε καθαρή συνείδηση, δεν ήταν καθόλου ύποπτος, και με βεβαιότητα πιστοποίησε την αθωότητά του, αφέθηκε ελεύθερος.

12. Επίσης ο Δημήτριος, ο επονομαζόμενος Κυθράς, ένας μεγάλης ηλικίας φιλόσοφος, πράγματι, αλλά με σκληραγωγημένο σώμα και νου, κατηγορούμενος ότι προσέφερε θυσία αρκετές φορές, δεν μπόρεσε να το αρνηθεί. 

Ωστόσο, διακήρυξε ότι έτσι έκανε από την νεότητά του με σκοπό να εξευμενίσει τη θεότητα, κι όχι για να αποκτήσει υψηλότερο αξίωμα. Διότι, δεν ήξερε κανέναν που είχε τέτοιες φιλοδοξίες. 

Γι’ αυτό, αφού βασανίστηκε πολύ καιρό, βοηθούμενος από την αμετάβλητη συνείδησή του, άφοβα απολογήθηκε το ίδιο, χωρίς να επιβεβαιωθεί η κατηγορία. Και τότε του επετράπη να επιστρέψει, χωρίς καμιά επιπλέον βλάβη στην γενέτειρα του πόλη, την Αλεξάνδρεια.

13. Αυτούς και μερικούς άλλους η δίκαιη τύχη μαζί με την αλήθεια, τους έσωσαν από τον επικείμενο κίνδυνο. Αλλά καθώς αυτές οι κατηγορίες εκτείνονταν περισσότερο με την εμπλοκή παγίδων και δολωμάτων, μερικοί πέθαναν από την παραμόρφωση των κορμιών τους, άλλοι καταδικάστηκαν σε επιπλέον τιμωρία και δημεύθηκαν οι περιουσίες τους, ενώ ο Παύλος ήταν ο παρακινητής αυτών των σκηνών σκληρότητας, παρέχοντας, σαν από κανένα μαγαζί, κάθε είδος εξαπάτησης και σκληρότητας. και από το νεύμα του (σχεδόν, μπορώ να πω) εξαρτιόταν η ζωή όλων όσοι περπατούν τη γη.

14. Διότι, αν κάποιος φορούσε στο λαιμό φυλακτό κατά του τεταρταίου ελώδη πυρετού ή οποιασδήποτε άλλης αρρώστιας, ή αν κατηγορούνταν βάσει της μαρτυρίας των κακώς διακείμενων ότι περνούσε από έναν τάφο το απόγευμα, επειδή ήταν έμπορος στα δηλητήρια ή ότι συγκέντρωνε όλα τα φρικτά των τάφων και τις μάταιες παραισθήσεις των φαντασμάτων που περπατούν εκεί, καταδικαζόταν σε αποκεφαλισμό και έτσι χανόταν.

15. Στην πραγματικότητα, το ζήτημα αντιμετωπίστηκε ακριβώς σαν να είχαν πολλοί άνθρωποι ζητήσει από το μαντείο του Κλάρου, από τις βελανιδιές της Δωδώνης και το διάσημο κάποτε μαντείο των Δελφών, το θάνατο του αυτοκράτορα.

16. Γι’ αυτό εκείνοι οι αυλικοί του παλατιού, που είχαν διαβολικά κατασκευάσει τις μεθόδους της κολακείας, διακήρυτταν ότι ο αυτοκράτορας θα είχε ανοσία στις συνηθισμένες αρρώστιες, αναφωνώντας δυνατά ότι το πεπρωμένο του ήταν πάντα ισχυρό και αποτελεσματικό στο να εξοντώνει όσους συνωμοτούσαν εναντίον του.

17. Το να γίνεται αυστηρή έρευνα δεν το θεωρεί λανθασμένο κανείς σωστός άνθρωπος. Διότι, δεν διαφωνούμε πως η ασφάλεια ενός νόμιμου ηγεμόνα, του προστάτη και του υπερασπιστή των καλών ανθρώπων, από τον οποίο βασίζεται η ασφάλεια των υπολοίπων, πρέπει να διασφαλίζεται από την κοινή επιμέλεια όλων μας.

Και, προκειμένου αυτός να υποστηριχθεί εντονότερα, όταν υπερασπίζεται η παραβιασμένη μεγαλειότητά του, οι Κορνήλιοι νόμοι δεν απαλλάσσουν κανέναν, αδιακρίτως τάξης, από ανάκριση με βασανιστήρια, ακόμη και από το χύσιμο αίματος.

18. Αλλά δεν είναι ευπρεπές για έναν ηγεμόνα να χαίρεται πέρα από το μέτρο με τέτοια λυπηρά γεγονότα, ώστε να μη φανεί ότι οι υπήκοοί του κυβερνώνται από το δεσποτισμό κι όχι από έναν νόμιμο ηγεμόνα. 

Και το παράδειγμα του Tullius (Κικέρωνα) πρέπει να ακολουθείται, ο οποίος, όταν είχε την εξουσία να βλάψει ή να αθωώσει, όπως ο ίδιος μας λέει, έψαχνε δικαιολογίες για να συγχωρεί παρά ευκαιρίες για να τιμωρεί σε αυτό έγκειται η αρμοδιότητα ενός ήπιου και διακριτικού υπαλλήλου.”

ΠΗΓΗ