Οίμος-Αθήνα: ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ / ΜΑΘΗΜΑ 3ο

ΑΠΟ ΕΔΩ Ο «ΜΟΝΑΧΟΣ ΦΩΤΙΟΣ» ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΦΩΤΕΑΣ

ΒΙΝΤΕΟ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης

«Μισό λεπτό τηλεόρασης είναι ίσο με τρία λεπτά θεάτρου ή επιθεώρησης»

– Μάρσαλ Μακλούαν, Media. Οι προεκτάσεις του ανθρώπου, μτφ.: Σ. Μάνδρος, εκδ. Κάλβος, Αθήνα 1990, σελ. 387

Στην πρωινή εκπομπή «Κοινωνία ώρα Mega» της 5ης Σεπτεμβρίου 2023 ζητήθηκε από τον γράφοντα να εξηγήσει γιατί απορρίπτει το νέο τεχνολογικό προϊόν, δηλ. την ηλεκτρονική (ψευτο)ταυτότητα, η οποία σε λίγες ημέρες θα είναι διαθέσιμη στους πολίτες.

Προτού απαντηθούν τα ερωτήματα των δύο δημοσιογράφων της εκπομπής, του κ. Ιορδάνη Χασαπόπουλου και της κ. Ανθής Βούλγαρη, επί του θέματος των νέων ταυτοτήτων τοποθετήθηκε ο επονομαζόμενος «μοναχός Φώτιος», το αλαζονικό και αυταρχικό ύφος του οποίου νοθεύει τον γνήσιο αγώνα υπέρ της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας των πολιτών, εξυπηρετώντας περίφημα όσους θέλουν να υπονομεύσουν το ρεύμα της αντίδρασης εναντίον του καινούργιου νεοταξίτικου και τοξικού προϊόντος.

Θα μπορούσε κάποιος να σκεφθεί ότι ο «μοναχός Φώτιος» είναι η αρσενική εκδοχή της Ελένης Λουκά, η οποία επίσης συμβάλλει σταθερά στην διακωμώδηση των χριστιανών ορθόδοξων πολιτών.

Τέτοιες γραφικές φιγούρες (εξ ου και ο όρος «γραφικοποίηση» που έχει γίνει της μόδας τον τελευταίο καιρό), είτε είναι μασκοφορεμένοι μισθοφόροι του συστήματος είτε ενεργούν από μόνες τους, λιπαίνουν τον προπαγανδιστικό μηχανισμό, ο οποίος επιζητά διακαώς τα πρόσωπα εκείνα, που την κρίσιμη στιγμή θα σαμποτάρουν τις δυνάμεις της οργανωμένης-μαζικής αντίστασης.

Επομένως, όταν συλλαλητήρια οργανώνονται από τέτοιες γραφικές φιγούρες είναι εκ προοιμίου καταδικασμένα να ναυαγήσουν. Ταυτοχρόνως, μάλιστα, λειτουργούν και ως τροχοπέδη για κάθε μελλοντικό συλλαλητήριο, αφού μουντζουρώνουν τον αρχικό ενθουσιασμό του πλήθους.

Όσοι βιαστούν να αποκλείσουν το ενδεχόμενο οι εκάστοτε γραφικές φιγούρες να είναι καθοδηγούμενες άμεσα ή έμμεσα από το καθεστώς, καλό είναι να μελετήσει αναλυτικά όλες τις σύγχρονες τεχνικές της προπαγάνδας.

Μία από αυτές περιγράφεται στο προσφάτως εκδοθέν γερμανικό βιβλίο του Κρίστιαν Χάρντινγκχαους με αντικείμενο την πολεμική προπαγάνδα και την χειραγώγηση των ΜΜΕ

Πρόκειται για την τεχνική “Astroturfing“

2, σύμφωνα με την οποία, για προπαγανδιστικούς λόγους, χρηματοδοτούνται ψευτοακτιβιστές, οι οποίοι προσποιούνται ότι οργανώνουν αντισυστημικές δράσεις, προσελκύοντας έτσι πλήθος καλοπροαίρετων πολιτών που θέλουν να αντιδράσουν ενάντια σε μια ανεπιθύμητη κρατική πολιτική.

Χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτού του ελεγχόμενου ακτιβισμού είναι το γεγονός ότι οι κινήσεις διαμαρτυρίας και οι διαδηλώσεις, ενώ λαμβάνουν χώρα σε διαφορετικά μέρη, οργανώνονται ή καπελώνονται από τα ίδια πάντοτε πρόσωπα, τα οποία, μάλιστα, μπορεί να μεταπηδούν από την μια ακτιβιστική ομάδα στην άλλη.

Την προπαγανδιστική επιχειρηματολογία τους υπέρ των ταυτοτήτων βάσισαν οι δύο δημοσιογράφοι σε δύο τετριμμένες και απολύτως προβλέψιμες θέσεις:

Η πρώτη θέση είναι ότι οι νέες ταυτότητες θα κάνουν (υποτίθεται) την ζωή του Νεοέλληνα πιο εύκολη και πιο ασφαλή.

Όταν, όμως, η απόλυτη προτεραιότητα δίδεται στην ασφάλεια, τότε κατακρεουργούνται οι θεμελιώδεις ατομικές ελευθερίες του πολίτη. Το κρίσιμο ζήτημα είναι να επιτευχθεί το ισοζύγιο μεταξύ ασφάλειας και ελευθερίας.

Η δεύτερη θέση είναι ότι, αφού ο πολίτης δεν φοβάται να γίνεται, ιδίως μέσω του έξυπνου κινητού του, διάτρητος απέναντι στις ιδιωτικές εταιρείες, τότε γιατί φοβάται να γίνει διάτρητος απέναντι στο κράτος;

Πέρα, όμως, από το γεγονός ότι υπάρχουν πολίτες που φοβούνται για τα δεδομένα τους όταν αυτά είναι προσπελάσιμα από ιδιώτες, το κράτος δεν ενεργεί σχεδόν ποτέ μόνο του, αλλά συνδέεται υπόγεια με ιδιωτικές εταιρείες.

Αφού έγινε παραλληλισμός των εμβολίων με τις ταυτότητες, και ο σκεπτικισμός των αρνητών των ταυτοτήτων συσχετίσθηκε με την δρακόντεια πολιτική που εφήρμοσε η κυβέρνηση στην εποχή του κορωνοϊού (βλ. ιδίως τον υποχρεωτικό εμβολιασμό και την ψηφιακή πιστοποίηση), η κ. Βούλγαρη υπέβαλε το μάλλον αφελές ερώτημα αν θα εξουδετερωνόταν ο φόβος για τις νέες ταυτότητες σε περίπτωση που ο κ. Κυρ. Μητσοτάκης μάς διαβεβαίωνε από την ΔΕΘ ότι δεν θα υπάρξει στο μέλλον αιφνιδιαστική, υποχρεωτική επέκταση των αποθηκεύσιμων στοιχείων που θα συνδεθούν με την υπηρεσία Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης.

Η αρνητική απάντηση ήταν κατηγορηματική:

Ειδικά μετά από όσα έχει κάνει ο Κυρ. Μητσοτάκης σε βάρος των Ελλήνων, δεν αξίζει την εμπιστοσύνη κανενός (η κ. Βούλγαρη αντέτεινε «μα είναι ο πρωθυπουργός της χώρας!», υπονοώντας ότι οι πρωθυπουργοί βρίσκονται στο απυρόβλητο, ενώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: πρέπει να λογοδοτούν για κάθε τους απόφαση).

Η κ. Βούλγαρη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο γράφων «αντιτίθεται στην Νέα Τάξη Πραγμάτων, σε αυτό που λέμε παγκοσμιοποίηση», ομολογώντας έτσι τολμηρά αφ’ ενός ότι η Νέα Τάξη Πραγμάτων δεν είναι αποκύημα της φαντασίας κάποιων συνωμοσιολόγων, όπως πιστεύουν κάποιοι, και αφ’ ετέρου ότι η Νέα Τάξη Πραγμάτων είναι ταυτόσημη με την παγκοσμιοποίηση, την οποία, όμως, αρκετοί μελετητές αντιμετωπίζουν ως έννοια συνώνυμη της Παγκόσμιας Δικτατορίας!

Προσοχή: Για την καταγέλαστη άποψη ότι η Νέα Τάξη Πραγμάτων αποτελεί έναν μύθο βλ. π.χ. τελευταίως το κείμενο των Δεμερτζή/Χαλαβαζή, Πληθυσμιακός έλεγχος, Covid-19 και εμβολιασμοί

3, όπου, με τρόπο που υποτιμά την νοημοσύνη μας, σημειώνεται ότι:

«Ο μύθος της “Νέας Τάξης Πραγμάτων” είναι μια από τις δημοφιλέστερες αφηγήσεις για τον πληθυσμιακό έλεγχο, που συγκινεί πολιτικά ακροατήρια διαφορετικών ιδεολογικών καταβολών.

Ήταν η πρώτη φορά που σε στούντιο συστημικού καναλιού εκλήθη να μιλήσει για ένα φλέγον ζήτημα της Νέας Εποχής ο γράφων, την παραίτηση του οποίου από την Νομική Σχολή του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης ο πεπειραμένος δημοσιογράφος αρχικώς αγνοούσε και, εν συνεχεία, όταν του έγινε η σχετική ενημέρωση, την απώθησε στο υποσυνείδητό του (ευλόγως θα αναρωτηθεί κάποιος πώς είναι δυνατόν να απευθύνεται πρόσκληση σε έναν πρώην καθηγητή Νομικής για συμμετοχή του σε πρωινή εκπομπή, χωρίς να έχουν φροντίσει οι οικοδεσπότες να μελετήσουν «τι καπνό φουμάρει», ώστε να είναι επαρκώς προετοιμασμένοι να τον αντιμετωπίσουν, αν ξεφουρνίσει στον αέρα κάτι επικίνδυνα αντισυστημικό – άραγε, υποτίμησαν τόσο πολύ τον καλεσμένο τους ή ενήργησαν χαλαρά, πρόχειρα και απερίσκεπτα;).

Έτσι, υπολαμβάνοντας ότι ο συγκεκριμένος καθηγητής Ποινικού Δικαίου είναι ακόμη εν ενεργεία και ότι πληρώνεται για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο «βαθύ κράτος», υποστήριξε ότι οφείλει να κάνει σε αυτό υπακοή (υπακοή, όμως, είχε αξιώσει προηγουμένως από τον δημοσιογράφο και ο μοναχός Φώτιος!) και να μην αμφισβητεί τις αποφάσεις του!

Η αντίρρηση του δημοσιογράφου διατυπώθηκε επί λέξει ως εξής:

«Είστε στο βαθύ κράτος, σας πληρώνει ο ελληνικός λαός, δεν μπορείτε να καθοδηγείτε τον κόσμο να μην ακούει το κράτος».

Άρα, ο δημοσιογράφος υπονόησε ότι, ακόμη κι όταν το κράτος εκδίδει αντιεπιστημονικές, επικίνδυνες ή παράλογες εντολές, ένας καθηγητής Ποινικού Δικαίου που πληρώνεται από αυτό, οφείλει να ενεργεί σαν ένα άβουλο φερέφωνο του κρατικού μηχανισμού και να παπαγαλίζει πειθήνια ό,τι του ζητούν!

Αυτή η στρεβλή λογική εξηγεί άριστα γιατί, ιδίως την τελευταία τριετία, ζούμε σε μια κοινωνία όπου κυριαρχεί η αφωνία των δημοσίων υπαλλήλων ή των κρατικών λειτουργών:

Όποιος καθηγητής τρώει ψωμί από το κράτος, γίνεται οσφυοκάμπτης του κυρίαρχου ρεύματος, καταδικασμένος να διδάσκει ό,τι του υποδεικνύουν.

Σημειωτέον ότι, στην αρχή της συζήτησης, ο καλεσμένος ανέγνωσε χωρίο από ένα σπάνιο τεύχος του περιοδικού «ΕΥΘΥΝΗ», στο οποίο είχε δημοσιευθεί άρθρο του Παναγιώτη Φωτέα, Νομάρχη Ροδόπης και Μεσσηνίας, καθώς και βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, με τίτλο «Απέναντι στο “Ηλεκτρονικό Βιοπορτραίτο”».

Λαμβάνοντας αφορμή από τον Ν. 1599/1986, στον οποίο είχε προβλεφθεί ο Ενιαίος Κωδικός Αριθμός Μητρώου, ο Φωτέας σημείωνε ότι:

«παραστέκει ἐπίφοβο τὸ ἐνδεχόμενο ἀποπροσωποποίησης τοῦ πολίτη καὶ μεταβολῆς τῆς μοναδικότητας τοῦ προσώπου σὲ μοναδικότητα ἀριθμοῦ»

Στο τέλος της συζήτησης, ο καλεσμένος μόλις που πρόλαβε να αναδείξει την μονογραφία του Texe Marrs με τίτλο «Η ηλεκτρονική ταυτότητα», αλλά και το βιβλίο που είχε εκδοθεί από το Ιερό Κελλίον Αγ. Νικολάου Μπουραζέρη με τίτλο «Γιατί δεν θα παραλάβω την “κάρτα πολίτη”».

Η προσπάθεια ανάδειξης περαιτέρω κρίσιμων στοιχείων τερματίσθηκε απότομα με την γνωστή φράση:

«Δεν έχουμε άλλο χρόνο!».

Όποιος απορεί πώς είναι δυνατόν να φιλοξενήθηκε σε συστημικό κανάλι ένας πολέμιος του συστήματος, η εξήγηση μπορεί να είναι η ακόλουθη:

Αφού ολοκληρώθηκε η σύνδεση από το Σχιστό με τον «μοναχό Φώτιο», ο οποίος, με το ύφος και τα λεγόμενά του («πρέπει να κάνετε υπακοή, διότι απέναντί σας έχετε έναν ορθόδοξο μοναχό που εκπροσωπεί τον ελληνικό λαό»!) επισκίασε τα αγαθά κίνητρα των πολιτών που διακατέχονται από σκεπτικισμό για την σκοπιμότητα της αλλαγής των ταυτοτήτων, ο δημοσιογράφος Ι. Χασαπόπουλος άδραξε την ευκαιρία για να στραφεί προς τον γράφοντα και να του πει:

«Κι εσείς που απευθύνεστε σε κάποιους μπορεί να ταυτίζεστε με τέτοια στοιχεία κι ο πολύς ο κόσμος μπορεί να σας ταυτίζει με τέτοια στοιχεία, από το μένος για να πούμε [ορθώς: για να πούνε] στον κόσμο “μη βγάζετε ταυτότητα”».

Αν οι δύο δημοσιογράφοι είχαν πράγματι την πρόθεση να στιγματίσουν τον καλεσμένο τους, πραγματοποιώντας σκόπιμα σύνδεση για την παράλληλη παρουσία του «μοναχού Φωτίου», τότε εφήρμοσαν μια κλασική τεχνική της προπαγάνδας: με το να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι οι γραφικοί και οι έγκυροι ομιλητές, ρυπαίνονται οι δεύτεροι από την γειτνίαση με τους πρώτους.

Στα εγχειρίδια της προπαγάνδας το φαινόμενο αυτό επιγράφεται ως «αρχή της εξουθενώσεως ή εξευτελισμού του αντιπάλου», η οποία λειτουργεί συμπληρωματικά προς την «αρχή της προσωπολατρίας του αρχηγού»:

Από την μια πλευρά, δηλαδή, εξυμνείται ένα συγκεκριμένο πρόσωπο που πρέπει να το ακολουθεί ο λαός (γι’ αυτό η κ. Βούλγαρη έσπευσε να προβάλει την πρωθυπουργική αυθεντία του Κυρ. Μητσοτάκη, τον οποίο υποτίθεται ότι «δεν επιτρέπεται να αμφισβητούμε») και, από την άλλη, συκοφαντείται ή διακωμωδείται ένα αντίπαλο πρόσωπο που υπονομεύει την δράση και την εικόνα του υποστηριζόμενου από το σύστημα «ηγέτη»

5. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Γάλλοι χρησιμοποιούν την φράση:

«Το γελοίο σκοτώνει» (le redicule tue)!

Με την προαναφερθείσα παραδοχή της κ. Βούλγαρη ότι ο προσκεκλημένος «αντιτίθεται στην Νέα Τάξη Πραγμάτων, σε αυτό που λέμε παγκοσμιοποίηση», σφραγίσθηκε η ταυτότητα των δύο αντίπαλων στρατοπέδων που, όμως, δεν πολεμούν επί ίσοις όροις:

Από την μία όχθη επιτίθενται οι πανίσχυροι Νεοταξίτες, που έχουν στην διάθεσή τους την επιστήμη και την τεχνολογία, ενώ από την αντίπερα όχθη αμύνονται ασύντακτα, με σφεντόνες και σαΐτες, κάποια ετερόκλιτα στοιχεία, τα οποία ποντάρουν στο φαινόμενο της «ασύμμετρης απειλής», που πιστοποιεί την εύνοια του αόρατου προστάτη τους.

Η ενδεχόμενη προπαγανδιστική απόπειρα «θανάτωσης» του γράφοντος διά της μεθόδου της γελοιοποιήσεως κατέστη εφικτό να εξουδετερωθεί εγκαίρως με την αξιοποίηση ενός αποφθέγματος που είχε συγκρατήσει από ένα άλλο δοκίμιο του Παναγιώτη Φωτέα, γραμμένο το 1981 και αναδημοσιευμένο στο βιβλίο του «Η πόλις και ο άνθρωπος»

Σε εκείνο το δοκίμιο (τίτλος: «Το κράτος-θόρυβος»), ο Φωτέας γράφει τα εξής:

«Από τους γλωσσολόγους, η λέξη ορίζεται ως ήχος συγκεχυμένος, συντιθέμενος από πολλούς άτακτους, άρρυθμους και ανόμοιους κρότους ή φωνές που ακούονται ταυτόχρονα.

Είναι, κατά βάση, ήχος μικρής διάρκειας, συνεχώς επαναλαμβανόμενος, που προκαλεί δυσάρεστα συναισθήματα αρχικά, και συνηθίζεται με τον καιρό.

Σύγχυση και υποσυνείδητος εθισμός είναι τα καίρια χαρακτηριστικά του θορύβου. Έτσι ο θόρυβος εξυπηρετεί ό,τι θέλομε να ελκύσει την προσοχή μας χωρίς, πολλές φορές, να δίδεται μεγάλη σημασία αν την τραβάμε προς τα ουσιαστικότερα. Καταβάλλεται, μάλλον, προσπάθεια για το αντίθετο.

Η κατάληξη είναι ότι, από την σύγχυση και τον εντυπωσιασμό διά του θορύβου, αναιρείται ο δημοκρατικός διάλογος κι ας φαίνεται ότι διευκολύνεται. Η σώρευση τόσου ορυμαγδού και τέτοιου καταιγισμού από συνθήματα και συνταγές σωτηρίας, μέσα σε κλίμα σόου, μόνο τις ιδέες δεν διευκολύνει».

Ο Φωτέας συνεχίζει με την εξής διαπίστωση:

«Όπου υπάρχει θόρυβος, οι άνθρωποι δεν ακούγονται μεταξύ τους. Φεύγουμε πια και από τον πολυφωνικό μονόλογο και περνάμε στην πολυφωνική κραυγή. Συνειρμικά έρχεται αβίαστα στο νου η γνώριμη, έξαλλη εικόνα των χρηματιστηρίων και των μαινόμενων φωνασκιών τους ή, απτότερα, η κατάσταση των εκλογικών κέντρων, των μεγάφωνων-τελάληδων, της αφισορρύπανσης και όλων των συναφών. Οι απόψεις αυτές δεν αποκλείουν τα παραπάνω, απλώς δεν τα καθιστούν τόσο επικεντρικά, ώστε να χάνονται τα όρια μεταξύ σημαίνοντος και σημαινομένου, να ταυτίζεται μήνυμα με μέσον και να καταλήγουν οι λαοί σε ηλεκτρονικές, κατά τον λόγο του Λούαν

7, ή και άλλης μορφής, αγέλες».

Στην αμέσως επόμενη παράγραφο του δοκιμίου του Φωτέα υπάρχει η φράση που επιστρατεύθηκε για την προληπτική άμυνα ενάντια στην τυχόν προπαγανδιστική μεθόδευση διακωμώδησης του γράφοντος:

«Ο διάλογος θέλει χαμηλή φωνή και υψηλό επίπεδο. Η χαμηλή φωνή δεν αποκλείει άλλωστε τον υψηλό τόνο».

Στην απάντηση, λοιπόν, που δόθηκε, η φράση αυτή εντάχθηκε τροποποιημένη ως εξής:

«Ο διάλογος γίνεται με χαμηλή φωνή και υψηλό επίπεδο. Εδώ [ενν.: στην περίπτωση του «μοναχού Φωτίου»] ακούσαμε υψηλή φωνή και χαμηλό επίπεδο. Και ακούσαμε υψηλή φωνή με αυταρχικότητα. Όταν ο μοναχός Φώτιος λέει “θα κάνεις υπακοή”, σε τι διαφέρει από έναν πατερναλιστή πολιτικό, ο οποίος λέει στον πολίτη “θα ακολουθείς τις οδηγίες μου τυφλά και δεν θέλω να σκέφτεσαι περισσότερο”;».

Η ειρωνεία του πράγματος είναι ότι η ματαίωση του ενδεχόμενου σχεδίου εξουθενώσεως-εξευτελισμού του γράφοντος έτυχε να συντελεσθεί με μια σπάνια γλωσσική αρμονία: Την στιγμή που αιτία της διακωμώδησης θα μπορούσε να είναι ένα μοναχός που λέγεται Φώτιος, πηγή της εξουδετέρωσής της ήταν ένας πολιτικός και συγγραφέας που λεγόταν Φωτέας!

Ότι η τυχόν απόπειρα γελοιοποίησης του γράφοντος απέτυχε, προκύπτει από την αναγνώριση της θετικής επίδοσης του «αντιπάλου» εκ μέρους του κ. Χασαπόπουλου:

«Θα τα ξαναπούμε», είπε, εννοώντας ίσως ότι θα υπάρξει νέα πολεμική αναμέτρηση με σκοπό την ήττα του αντιπάλου, και συμπλήρωσε:

«Είστε ένας πολύ καλός συνομιλητής και σας ευχαριστούμε πολύ!».

Όποιοι ενοχλήθηκαν από την ολιγόλεπτη εμφάνιση ενός αντισυστημικού μαχητή μέσα στο στρατόπεδο του συστημικού εχθρού, δεν έχουν δίκιο.

Εκτός του ότι, όπως επισημαίνει ο Μακλούαν, «μισό λεπτό τηλεόρασης είναι ίσο με τρία λεπτά θεάτρου ή επιθεώρησης»8, κάποιοι πόλεμοι κερδίζονται κατ’ απομίμηση της δράσης του κεραυνού (Blitzkrieg).

Μόνο που ο σημερινός υβριδικός πόλεμος, ο οποίος διεξάγεται από την Νέα Τάξη Πραγμάτων εναντίον της ανθρωπότητας, είναι εκ φύσεως μακροχρόνιος.

Εν πάση δε περιπτώσει, είναι πολύ σημαντικό ότι ο μηχανισμός της τηλεοπτικής προπαγάνδας υπέστη βαριά ήττα σε ό,τι αφορά την «σωτηριολογική» διαφήμιση του πειραματικού εμβολίου κατά του κορωνοϊού, το οποίο θερίζει ασταμάτητα πολλούς από εκείνους που δέχθηκαν ή εξαναγκάστηκαν να γίνουν πειραματόζωα.

«Με το εμβόλιο σώθηκαν άνθρωποι», είπε ο κ. Χασαπόπουλος, αποκρύπτοντας τις σοβαρότατες παρενέργειες και τους αμέτρητους ξαφνικούς θανάτους, που πλέον είναι κοινό μυστικό ότι έχουν σημειωθεί μετά τον εμβολιασμό, ιδίως σε περιπτώσεις πολιτών που εμβολιάσθηκαν με περισσότερες από δύο δόσεις.

Να σημειωθεί εδώ ότι στις αποκαλύψεις για την καταστρεπτική επίδραση των εμβολίων αναφέρθηκαν προσφάτως ο Αλκιβιάδης Κεφαλάς στο άρθρο του «Η Αριστερά ως στυλοβάτης της παγκοσμιοποίησης» (εφημ. «Δημοκρατία», 4/9/2023, σελ. 12), αλλά και ο Μανώλης Κωττάκης στο άρθρο του «Το προνόμιο της πειθούς» (εφημ. «Δημοκρατία», 29/8/2023, σελ. 7).

Ο Κωττάκης παραδέχεται ότι:

«Όσοι εμβολιάστηκαν… κολλούν ακόμα και σήμερα κορωνοϊό, κάποιοι ομολογούν ότι κινδύνεψε με σοβαρές παρενέργειες η υγεία τους (παράλυση), ενώ όσοι δεν εμβολιάστηκαν σήμερα είναι στην πλειονότητά τους υγιείς.

Και το πλέον ενδιαφέρον είναι ότι κορυφαία στελέχη της ιατρικής κοινότητας ψιθυρίζουν σε οικείους και φίλους να μην κάνουν νέο εμβόλιο. Η άρνηση παραλαβής των νέων ταυτοτήτων, λοιπόν, είναι η κορυφή του παγόβουνου της αμφισβήτησης για την οποία ευθύνεται η Πολιτεία».

Στο άκουσμα της είδησης ότι τετραπλοεμβολιασμένος φίλος του γράφοντος εμφάνισε όγκο στον εγκέφαλο, οι προπαγανδιστές δημοσιογράφοι προσπάθησαν να αμβλύνουν την αρνητική εντύπωση από την αποκάλυψη της παρενέργειας, εστιάζοντας την προσοχή τους στο γεγονός ότι ο νευροχειρουργός δεν έδωσε γραπτή γνωμάτευση!

Συμπέρασμα:

Ενώ κάποτε οι δημοσιογράφοι ανήκαν στην λεγόμενη τέταρτη εξουσία, η οποία ήλεγχε τις άλλες τρεις, προσφέροντας έτσι καλές υπηρεσίες στον ευάλωτο λαό, σήμερα έχουν μετατραπεί σε προπαγανδιστικά δεκανίκια της εκτελεστικής εξουσίας. Γι’ αυτό, άλλωστε, ο κ. Χασαπόπουλος υπερασπιζόταν συνεχώς την αυθεντία του κράτους.

Επιπλέον, το γεγονός ότι ο εν λόγω δημοσιογράφος δεν είχε κανέναν ανασχετικό φραγμό να μιλήσει ανοιχτά για το «βαθύ κράτος», χρησιμοποιώντας δηλαδή έναν όρο που είναι κακόσημος, αφού υποδηλώνει αθέατες συνάψεις της κρατικής εξουσίας με σκοτεινά κέντρα, θα πρέπει να εκληφθεί μόνο ως μείζον ατόπημα – εκτός αν επρόκειτο για προσπάθεια ξεπλύματος-απενοχοποιήσεως αυτού του αρνητικά χρωματισμένου όρου.

Για να συνδέσουμε το φρικτό κατάντημα της δημοσιογραφίας της εποχής μας με το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης, αξίζει να ανατρέξουμε στις διαπιστώσεις που καταγράφει ο Ισπανός ακαδημαϊκός, δημοσιογράφος και συγγραφέας Ιγνάσιο Ραμονέ στο βιβλίο του «Η έκρηξη της δημοσιογραφίας. Από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στη μαζικότητα των μέσων ενημέρωσης»:

«Από την εποχή που σταδιακά αρχίζει να επιταχύνεται η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, το περιεχόμενο αυτής της “τέταρτης εξουσίας” έχασε σιγά σιγά το νόημά του».

Ενώ «η “τέταρτη εξουσία” υπήρξε μια μορφή αντεξουσίας, που λειτουργούσε ως αντίβαρο στις άλλες τρεις» (σελ. 67), δηλαδή στη νομοθετική, την εκτελεστική και τη δικαστική, «η πραγματική εξουσία σήμερα βρίσκεται πλέον στα χέρια μιας δέσμης παγκόσμιων οικονομικών και χρηματοπιστωτικών ομίλων και εταιριών, των οποίων το εκτόπισμα στην παγκόσμια σκηνή είναι ορισμένες φορές μεγαλύτερο απ’ αυτό των κρατών.

Αυτοί είναι οι “νέοι κυρίαρχοι του κόσμου”» (σελ. 68). Αυτές λοιπόν οι εταιρείες, «δοσμένες στο κυνήγι της περαιτέρω γιγάντωσής τους και της κατάκτησης νέων αγορών, υποχρεώνονται να καλοπιάνουν τις άλλες εξουσίες.

Οι μεγάλοι όμιλοι των μέσων ενημέρωσης δεν θέτουν ως πολιτικό τους στόχο να είναι η “τέταρτη εξουσία” ούτε το να καταγγέλλουν τις καταστρατηγήσεις του δικαίου ούτε να διορθώσουν τις δυσλειτουργίες της δημοκρατίας» (σελ. 72).

Για τον ρόλο που διαδραματίζουν τα ΜΜΕ ως όργανα προπαγάνδας στις νέες μορφές πολέμου, με επίκληση και των ανωτέρω χωρίων από το βιβλίο του Ραμονέ βλ. το βιβλίο του γράφοντος «Από την τρομοκρατία στην πανδημία. Υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις στον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού»

10.

Και τώρα μπορείτε να παρακολουθήσετε την δεκάλεπτη συζήτηση στο στούντιο του Mega, ώστε να εμπεδώσετε τις τεχνικές της προπαγάνδας που μπορεί να εφαρμόσθηκαν, συνειδητά ή μη από τους, οικοδεσπότες δημοσιογράφους.

Μεταξύ των άλλων, προσέξτε την μάσκα την οποία φορούσε ο ρεπόρτερ που έδωσε μικρόφωνο στον «μοναχό Φώτιο». Φαίνεται ότι η υγειονομική προπαγάνδα δεν έχει ακόμη τερματισθεί. Άραγε, σημαίνει αυτό ότι πρέπει να παραμείνουμε ζεστοί, ώστε να υποδεχθούμε την πανδημία νούμερο 2;