ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ / ΜΑΘΗΜΑ 29ο

Η ΚΑΡΑΜΑΝΛΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ: «ΜΑΣΑΖ ΜΕΣΣΙΑ» ΕΝΟΨΕΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΕΓΑ-ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ;

2 ΒΙΝΤΕΟ 

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης

«Ελευθερία είναι η ελευθερία να λες ότι δύο και δύο κάνουν τέσσερα»

– Τζ. Όργουελ, 1984

Ι. ΘΑ ΚΑΝΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΑΝ ΑΚΟΜΗ ΑΡΜΟΝΙΚΟ ΚΥΚΛΟ ΜΕ ΙΔΙΟ (ΟΝΟΜΑΤ)ΕΠΩΝΥΜΟ;

Μία από τις σημαντικότερες ομιλίες των τελευταίων ετών δόθηκε στο Πολεμικό Μουσείο την 1η Ιουλίου 2024 από τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, δυστυχώς εν πολλοίς άφαντο τα τελευταία κρίσιμα χρόνια, κατά τα οποία η Ελλάδα οδεύει προς το χείλος του γκρεμού.

Η εμφάνιση του κ. Καραμανλή ήταν μάλλον αρχηγική, και πάντως έτσι φαίνεται πως αντιμετωπίσθηκε από το ζεύγος Σαμαρά, το οποίο χειροκροτούσε και χαμογελούσε σε πολλά σημεία της καραμανλικής ομιλίας με αξιοπρόσεκτη θέρμη και ευφρανθία ψυχής.

Η γλώσσα του σώματός τους έστειλε το μήνυμα ότι στο πρόσωπο του αγορητή βλέπουν τον «Μεσσία» της Ελλάδος, που είναι ικανός και πρόθυμος να επανακάμψει δυναμικά στο πολιτικό προσκήνιο, προκειμένου να σώσει την χώρα μας από κάποια μεγάλη καταστροφή που ενδεχομένως καιροφυλακτεί, οικονομικής ή/και γεωπολιτικής φύσεως (ίσως δεν επελέγη τυχαία για την εκδήλωση το ΠΟΛΕΜΙΚΟ μουσείο).

Επειδή η ιστορία κάνει κύκλους και τα μεγάλα τζάκια αρέσκονται στην αρμονική επανάληψή της με πρωταγωνιστές που φέρουν το ίδιο επώνυμο, αν όχι το ίδιο ονοματεπώνυμο, δεν θα ήταν καθόλου απίθανο να ξαναζήσουμε, μετά την ενδεχόμενη πτώση της «χούντας των μητσοτακικών», μια μεσσιανικού τύπου επανεμφάνιση του αποσυρθέντος στην Ραφήνα Κώστα Καραμανλή, κατ’ απομίμηση της επανεμφάνισης του αποσυρθέντος στο Παρίσι Κωνσταντίνου Καραμανλή μετά την πτώση της «χούντας των συνταγματαρχών».

Επειδή, όμως, οι λαοί είναι εγκλωβισμένοι σε μια θεατρική παράσταση που έχουν οργανώσει όσοι θεωρούν ότι δικαιούνται Dei gratia να εξουσιάζουν τους μαζανθρώπους, κομψότερα: το προλεταριάτο ή τους πληβείους, θα πρέπει να έχουν στο μυαλό τους όχι μόνο ότι ακόμη και η εναλλαγή των δικτατορικών και των δημοκρατικών καθεστώτων είναι σχεδιασμένη από τα μέλη της «πεφωτισμένης ελίτ», αλλά πολύ περισσότερο ότι τα δημοκρατικά καθεστώτα είναι δημοκρατικά μόνο κατ’ όνομα, ενώ κατ’ ουσίαν διαφέρουν έναντι των δικτατορικών στο ζήτημα της περιβολής:

Οι δικτάτορες φορούν συνήθως στρατιωτική στολή, ενώ οι ψευτοδημοκράτες, που στην πραγματικότητα είναι κρυπτοδικτάτορες, φορούν γραβάτες.

ΙΙ. Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΚΗΣ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗΣ ΠΡΑΞΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑ-ΟΡΓΟΥΕΛΙΚΟΥΣ ΚΛΩΝΟΥΣ ΤΟΥ ΟΥΙΝΣΤΟΝ ΣΜΙΘ

Πέρα, όμως, από αυτές τις ζοφερές σκέψεις, θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι η ομιλία Καραμανλή είχε μια ιδιαιτέρως ευεργετική επίδραση στο νοητικό της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού:

Ενώ επί δικτατορίας Μητσοτάκη, η οποία στηρίζεται στην πανίσχυρη προπαγανδιστική μηχανή των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, οι πολίτες μοιάζουν με μετα-οργουελικούς κλώνους του Ουίνστον Σμιθ που καθημερινά πρέπει να γράφουν στο ημερολόγιό τους την παλαβή εξίσωση 2 + 2 = 51, αίφνης ήρθε ο κ. Καραμανλής να αποκαταστήσει το αποτέλεσμα της βασικής αριθμητικής πράξης, επαναφέροντας την διαταραγμένη από το δαιμονικό καθεστώς μαθηματική λογική.

Μπουχτισμένοι από τον παραλογισμό του αυταρχικού μητσοτακικού καθεστώτος, το οποίο προσκυνά νυχθημερόν την νοεταξίτικη ατζέντα του ψευτοσυμπεριληπτικού γουοκισμού και της μισάνθρωπης παγκοσμιοποίησης, είναι βέβαιον ότι οι υγιώς σκεπτόμενοι Έλληνες, ακούγοντας τις θέσεις του κ. Καραμανλή, αλλά και του κ. Σαμαρά, ξεχαρμάνιασαν για τα καλά.

Αφού μίλησε για την διολισθαίνουσα σε μια βαθιά κρίση Ευρώπη, την παντοδυναμία των ανώνυμων αγορών, την ισοπεδωτική πολυπολιτισμικότητα που προσβάλλει κάθε έννοια εθνικής ταυτότητας, παράδοσης και πολιτισμού, την ασαφή, στρεβλή παγκοσμιοποίηση και την ανεξέλεγκτη μετανάστευση, έκανε λόγο και για την γεωμετρική αύξηση της δυσαρμονίας μεταξύ των επιλογών των ηγετικών ελίτ και των αντιλήψεων μεγάλης μερίδας των πολιτών.

Ειδικά σε σχέση με την τελευταία διαπίστωση, ο κ. Καραμανλής προχώρησε σε επισημάνσεις που συμβάλλουν αναμφισβήτητα στην άρση της φρενοβλαβοποίησης (gaslighting) των πολιτών, η οποία υλοποιείται εδώ και τόσον καιρό από τα προπαγανδιστικά γρανάζια της πανάθλιας, ψευτοδημοκρατικής κυβέρνησης Μητσοτάκη, αλλά και από τα κόμματα της υποκριτικής αντιπολίτευσης.

«Αυτοί που προσπαθούν να υποβαθμίσουν την σημασία του αποτελέσματος των Ευρωεκλογών», τόνισε ο κ. Καραμανλής:

«δεν διστάζουν με δημόσιες αναφορές να μετέρχονται με μεγάλη ευκολία περιφρονητικών και απαξιωτικών χαρακτηρισμών για τους διαμαρτυρόμενους πολίτες.

 Αίφνης η Ευρώπη γέμισε από λαϊκιστές, ακροδεξιούς, φιλοφασίζοντες και θρησκόληπτους, από καθυστερημένους, που δεν μπορούν να συλλάβουν τις σύγχρονες τάσεις και προτεραιότητες της πολυπολιτισμικότητας, του άκρατου δικαιωματισμού, της παντοκρατορίας των αγορών και ενός αδιαφανούς τραπεζικού συστήματος, του σταδιακού εξοβελισμού του έθνους-κράτους».

Και προσέθεσε:

«Όλα αυτά είναι δείγματα νοσηρής και επικίνδυνης νοοτροπίας. Η αυταρέσκεια και η αλαζονεία, ο δύσκολα συγκαλυπτόμενος ελιτισμός, δεν φανερώνουν μόνο ρηχότητα και επιπολαιότητα, φανερώνουν στην ουσία υπεροψία για την άλλη άποψη, δογματικές αγκυλώσεις, περιφρόνηση για τους πολλούς, τις αγωνίες, τα προβλήματα, τις προσδοκίες τους».

Μίλησε εδώ για κίνδυνο να πάρει το πράγμα εκρηκτικές διαστάσεις!

Συνεχίζοντας την ομιλία του, ο κ. Καραμανλής έκανε ένα μίνι μάθημα προπαγάνδας (αν και σε κανένα σημείο του λόγου του δεν αναφέρθηκε ρητά σε αυτήν την σύγχρονη μάστιγα), αναδεικνύοντας την τεχνική που εφαρμόζει σταθερά τα τελευταία χρόνια το εωσφορικό επιτελείο Μητσοτάκη (το οποίο, όμως, ο κ. Καραμανλής ουδέποτε μέχρι σήμερα είχε ψέξει, αναδεικνύοντας τον προπαγανδιστικό παραλογισμό του καθεστώτος):

«Όταν δαιμονοποιείται η άλλη άποψη, όταν αντιμετωπίζονται ως εχθροί οι ανησυχούντες, τότε η οριστική ρήξη μαζί τους είναι αναπόφευκτη».

ΙΙΙ. ΜΕ ΤΑ ΓΥΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΠΟΔΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Αξιοποίησε, μάλιστα, τα γυαλιά του ανάποδου κόσμου (που στην πραγματικότητα είναι τα γυαλιά μέσα από τα οποία μπορούμε να αναγνωρίσουμε την επικίνδυνη χρήση του όπλου της προπαγάνδας), για να καταδείξει ότι:

«Αν δεν καταλαβαίνεις γιατί δυσανασχετούν και διαμαρτύρονται οι πολλοί, αν επιμένεις κόντρα σε όλες τις ενδείξεις ότι εσύ έχεις δίκιο και οι πολλοί άδικο, αν πιστεύεις ότι ξέρεις πάντα καλύτερα από αυτούς και η μόνη παραδοχή που κάνεις είναι ότι θα έπρεπε να το επικοινωνήσεις καλύτερα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι εκείνοι έχουν δίκιο κι εσύ άδικο».

Σε αυτό το σημείο, τα χειροκροτήματα και τα χαμόγελα του ακροατηρίου (ιδίως του ζεύγους Σαμαρά) ήσαν έντονα και παρατεταμένα, περισσότερο απ’ ό,τι σε οποιοδήποτε άλλο σημείο. Απολύτως αναμενόμενο, αφού κάθε αναποδογύρισμα εμπεριέχει ένα στοιχείο εντυπωσιακού αιφνιδιασμού.

ΙV. Η ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ (ΚΡΙΣΗΣ) ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΠΟΧΗΣ

Στον πυρήνα της ομιλίας του κ. Κώστα Καραμανλή βρέθηκε μία έννοια που έχει κολοσσιαία σημασία για την κατανόηση του πολιτικού παιχνιδιού, όπως αυτό παίζεται σήμερα, όχι μόνο σε εθνικό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. 

Πρόκειται για την έννοια της εμπιστοσύνης, που τόσο συχνά επικαλούνται οι εκπρόσωποι της ηγεμονικής ελίτ, συνεπικουρούμενοι από τα γρανάζια των ΜΜΕ.

Δεν είναι τυχαίο ότι την εμπιστοσύνη του κόσμου προσπαθούν να κερδίσουν και οι Τράπεζες, αποκαλώντας την προπαγανδιστικά ως «το πιο ισχυρό νόμισμα». 

Άλλωστε, την εμπιστοσύνη προς τους ειδικούς ζητούσαν διακαώς και οι διαχειριστές της υγειονομικής κρίσης, για να φέρουν εις πέρας την περίφημη «επιχείρηση ελευθερία», προωθώντας τα πειραματικά εμβόλια κατά του κορωνοϊού.

Κατά τρόπον που ξεγυμνώνει και αποδομεί καίρια την φρενοβλαβοποιητική λογική όλων εκείνων που προσποιούνται ότι βρίσκονται στην «σωστή πλευρά της ιστορίας», ο κ. Καραμανλής αναρωτήθηκε:

«Εν μιά νυκτί μεταμορφώθηκαν οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι των μεγάλων κομμάτων (χριστιανοδημοκρατικών, σοσιαλιστικών κ.λπ.) σε φανατικούς ακόλουθους ακροδεξιών ή φιλοφασιστικών πολιτικών σχηματισμών ή πρόκειται για όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού που απορρίπτουν το μοντέλο ζωής και κοινωνίας, το οποίο βλέπουν να τους επιβάλλεται άνωθεν και αισθάνονται την ανάγκη να διαμαρτυρηθούν και να αντιδράσουν;».

Εδώ ακριβώς, ο κ. Καραμανλής έθεσε τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων, μιλώντας για την νευραλγικής σημασίας εμπιστοσύνη των πολιτών στο σύστημα:

«Το θεμέλιο κάθε οργανωμένης κοινωνίας, πόσω μάλλον μιας ελεύθερης δημοκρατικής πολιτείας, είναι η εμπιστοσύνη στους θεσμούς, στους κανόνες και τον σεβασμό τους, στους νόμους και τη δικαιοσύνη, είναι η εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα.

Αν και όταν αυτή η σχέση εμπιστοσύνης διαρραγεί, τότε το πολιτικό σύστημα πάσχει, το συνολικό οικοδόμημα της κοινωνικής οργάνωσης κλυδωνίζεται, ο κίνδυνος μιας γενικευμένης απορρύθμισης γίνεται ορατός.

Παρατηρώντας τις ευρωπαϊκές εξελίξεις διαχρονικά, είναι ολοφάνερο ότι προσεγγίζουμε με αυξανόμενη ταχύτητα μιας τέτοιας μορφής κρίση εμπιστοσύνης, όπου οι αρχόμενοι δεν εμπιστεύονται τους άρχοντές τους, την φιλοπατρία, την ακεραιότητα, την κοινωνική ενσυναίσθηση και ανθρωπιά των αρχόντων τους και οι άρχοντες αδυνατούν να κατανοήσουν τους προβληματισμούς, τις αγωνίες, τις αντιρρήσεις, τις επιφυλάξεις των αρχομένων. 

Αυτός είναι ο ορισμός της κρίσης εμπιστοσύνης και της κρίσης του πολιτικού συστήματος. Είναι ο ορισμός της απονομιμοποίησης στα μάτια των πολιτών, του θεμέλιου λίθου πάνω στον οποίο εδράζεται κάθε δημοκρατική πολιτεία».

Βέβαια, ο κ Καραμανλής εκλαμβάνει ως δεδομένο ότι επί των ημερών του, όπως και επί των ημερών του συνωνόματου θείου του, λειτουργούσε πράγματι η δημοκρατία, ενώ αυτό ουδέποτε συνέβαινε. Τόσο πριν από την εγκαθίδρυση της χούντας των συνταγματαρχών όσο και μετά την κατάρρευσή της, η δημοκρατία υπήρχε μόνο στα χαρτιά ως ένα οπτικοακουστικό ίνδαλμα που υπνωτίζει τους βρεφοποιημένους πολίτες.

Σε αντίθεση, πάντως, με ό,τι προσπάθησαν να κάνουν οι αρχιφαρισαίοι πολιτικοί της ελεεινής κυβέρνησης Μητσοτάκη και της προσχηματικής αντιπολίτευσής της, ο κ. Καραμανλής παραδέχθηκε ότι:

«Όταν η αποχή φθάνει στο 60%, δεν είναι ώρα εφησυχασμού αλλά είναι ώρα επείγοντος συναγερμού. Στην μεγάλη τους πλειοψηφία όσοι πολίτες επιλέγουν την αποχή εκφράζουν δι' αυτού του τρόπου την δυσαρέσκειά τους, την ενόχληση τους.

Και μάλιστα όχι προς ένα μόνο συγκεκριμένο κόμμα. Στο μεγαλύτερο ποσοστό της η αποχή ισοδυναμεί με συνολική απόρριψη του πολιτικού συστήματος και της μορφής που παίρνει η δημόσια ζωή.

Με άλλα λόγια η διευρυνόμενη αποχή καταδεικνύει ότι η κρίση εμπιστοσύνης, η απονομιμοποίηση προς το πολιτικό σύστημα, τους θεσμούς του πολιτεύματος, η γενικότερη λειτουργία της πολιτείας είναι ακόμη βαθύτερη απ’ ό,τι αποτυπώνεται μόνο στην ψήφο διαμαρτυρίας.

Κι αυτό σε καιρούς όπου τα προβλήματα και οι προκλήσεις από την γεωπολιτική αστάθεια και τις συγκρούσεις ώς την κλιματική αλλαγή προβάλλουν εντονότερα, απαιτητικότερα, πιο δυσεπίλυτα απ’ όλη την περίοδο που ακολούθησε τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο».

V. O ΝΕΟΤΑΞΙΤΙΚΟΣ ΑΛΛΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΤΟΞΙΚΟΣ ΠΟΛΟΣ ΤΩΝ ΕΛΙΤ

Δυστυχώς, αυτή η αναφορά στην κλιματική αλλαγή διατηρεί τον κ. Καραμανλή μέσα στο στρατόπεδο του «κυρίαρχου ρεύματος» που προπαγανδίζει άκριτα την ανθρωπογενή ρίζα της, στο όνομα της οποίας είναι πιθανό ότι θα γίνει προσπάθεια να αποδεχθεί η ανθρωπότητα την συγκρότηση μιας παγκόσμιας κυβέρνησης.

Δεν πρέπει, βεβαίως, να ξεχνάμε ότι το «κυρίαρχο ρεύμα» των ελίτ δεν είναι μονοφασικό αλλά διφασικό και ως τέτοιο είναι ευάλωτο σε εμφυλιακές συγκρούσεις. 

Και απ’ ό,τι φαίνεται, ο κ. Καραμανλής (όπως και ο κ. Σαμαράς), σε αντίθεση με ό,τι ισχύει για το πασοκονεοδημοκρατικό, εθνομηδενιστικό και φυλο-αποδομητικό μόρφωμα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ανήκει στον πόλο εκείνον (νεοταξίτικο μεν αλλά λιγότερο τοξικό) που δεν δέχεται να παραδώσει αμαχητί τα πάντα στις αδηφάγες-παγκοσμιοποιητικές δυνάμεις του σκότους, αλλά υπεραμύνεται κάποιων θεμελιωδών πυλώνων, επί των οποίων εδράζεται η ταυτότητα ενός έθνους-κράτους, εν προκειμένω του ελληνικού ως (πάλαι ποτέ) κεντρικού άξονα της Ορθοδοξίας.

Ότι ο κ. Κώστας Καραμανλής παραμένει προσκολλημένος στην παλιά φρουρά των πολιτικών με τα βαρύγδουπα ονόματα, τα οποία βεβαίως υπηρέτησαν (φυσικά με πολύ πιο εκλεπτυσμένο τρόπο από την σημερινή επιθετική ελίτ) τα σχέδια της Νέας Τάξης Πραγμάτων, προκύπτει από την επίκληση του οράματος των «μεγάλων ευρωπαίων οραματιστών»: του Χέλμουτ Κολ και του Κόνραντ Αντενάουερ, του Ζακ Ντελόρ και του Κωνσταντίνου Καραμανλή, δηλαδή του θείου του.

Από αυτά τα ονόματα, όμως, που εκπροσωπούν τα μεγάλα ευρωπαϊκά τζάκια, πήραν την σκυτάλη τα σημερινά δαιμονισμένα «πολιτικά ροτβάιλερ» της συνομοταξίας Μητσοτάκη / Μακρόν / Τρουντό κ.λπ., τα οποία επιτίθενται λυσσαλέα εναντίον των λαών, με πρωτοφανή αναλγησία και ραδιουργία.

VI. «ΜΑΣΑΖ ΜΕΣΣΙΑ» ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ;

Ο κ. Καραμανλής έκλεισε την ομιλία του αναφερόμενος, εν είδει «μασάζ Μεσσία», στις δεδομένες και απροκάλυπτες βλέψεις και διεκδικήσεις της Τουρκίας.

Είπε χαρακτηριστικά:

«Μόνο εθελοτυφλούντες μπορούν να το αμφισβητούν αυτό. Η Τουρκία έχει ξεκάθαρο αναθεωρητικό σχέδιο για την περιοχή και ευθέως απειλεί και την Ελλάδα και την Κύπρο.

Πιστεύω ότι καμία ελληνική κυβέρνηση δεν θα ήταν διατεθειμένη να υποχωρήσει σε μείζονα εθνικά θέματα και να αποδεχθεί ρυθμίσεις σε βάρος των εθνικών συμφερόντων.

Πρώτον γιατί αποκλείω την πιθανότητα να το επιθυμεί αλλά επιπρόσθετα δεν θα μπορούσε κιόλας, διότι θα βρισκόταν αντιμέτωπη με την ομόθυμη και σθεναρή αντίδραση των Ελληνίδων και των Ελλήνων.

Είναι λοιπόν αδύνατη και αδιανόητη η σύναψη συνυποσχετικού που θα κρύβει τεχνηέντως και εκ του πονηρού, υπό το πρόσχημα της προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την οριοθέτηση της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας, την εκχώρηση με ασαφείς και διπλωματικά ευρηματικές διατυπώσεις δικαιώματος στο Διεθνές Δικαστήριο να αποφανθεί περί του εύρους των χωρικών υδάτων ή ακόμη και της εδαφικής κυριαρχίας νήσων και βραχονησίδων. Είμαι κατηγορηματικός σε αυτό.

Υφέρπει όμως πάντα ο κίνδυνος στο όνομα της ύφεσης, των χαμηλών τόνων, των ήρεμων νερών να δημιουργείται σταδιακά η εντύπωση της αποδοχής της διευρυνόμενης τουρκικής ατζέντας και διεκδικήσεων, άρα βήμα-βήμα της δημιουργίας προηγουμένου, με άλλα λόγια, η διά της διαχρονικής διολίσθηση έκπτωση πάγιων εθνικών θέσεων που εδράζονται στέρεα επί του Διεθνούς Δικαίου.

Αυτό σημαίνει ότι απαιτείται διαρκής εγρήγορση και ετοιμότητα, καθαρές απαντήσεις μη επιδεχόμενες παρερμηνειών, πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική συνεχούς αναζήτησης ερεισμάτων στον διεθνή χώρο και βέβαια ισχυρές ένοπλες δυνάμεις και αποτρεπτική ικανότητα, πάνω απ' όλα όμως επιβάλλει εθνική ομοψυχία και εθνικό φρόνημα από όλους μας».

Ένας πονηρά σκεπτόμενος αναλυτής της τελευταίας αυτής τοποθέτησης του κ. Καραμανλή θα μπορούσε να επιχειρήσει την ανάποδη ερμηνεία της πρόβλεψής του ότι τάχα δεν θα υπάρξει ελληνική κυβέρνηση που θα προδώσει τα εθνικά μας συμφέροντα:

Ακριβώς επειδή ο κ. Καραμανλής έθιξε το θεωρητικώς ανέφικτο, ταυτοχρόνως το κατέστησε εφικτό (άρα στην ουσία προέβη σε μια παραπλανητική διαβεβαίωση [misleading reassurance]), προετοιμάζοντας με αυτόν τον έμμεσο τρόπο τον ελληνικό λαό (στο πλαίσιο του λεγόμενου προγνωστικού προγραμματισμού [predictive programming] ή της πολιτικής προέγερσης [political priming]) για την νέα μεγάλη προδοσία που είναι πιθανό να μαγειρεύεται εναντίον της χώρας μας.

Άλλωστε, η ιστορία βρίθει προδοσιών, οι οποίες συντελέσθηκαν λίγο μετά την έκφραση της βεβαιότητας ότι δεν υπάρχει περίπτωση να συμβούν! Είναι δε κλασικό το φαινόμενο να γίνεται πόλεμος λίγο μετά την σύναψη ειρήνης.

Κάνοντας, μάλιστα, έκκληση στην εθνική ομοψυχία και στο εθνικό μας φρόνημα, ο κ. Καραμανλής επικαλέσθηκε έννοιες που αυτήν την στιγμή είναι μάλλον υπό εξαφάνιση.

Οι περισσότεροι Έλληνες ενδιαφέρονται μόνο να διεκπεραιώνουν τις καθημερινές εργασίες τους γρήγορα, εύκολα και σίγουρα, όντας πανέτοιμοι να παραδώσουν τις θεμελιωδέστερες ελευθερίες τους σε έναν σατανικό, ψηφιακό Λεβιάθαν που χτίζει ολίγον κατ’ ολίγον την ηλεκτρονική φυλακή μας, για την οποία μας προετοίμασε ήδη ένας από τους πιο επικίνδυνους υπουργούς της παρούσας εωσφορικής κυβέρνησης, δηλ. ο υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης κ. Δημήτρης Παπαστεργίου.

Αντιθέτως, η έγνοια της συμπαγούς πλειοψηφίας των Ελλήνων για την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδος φαίνεται πως δεν υφίσταται, ούτε καν εν σπέρματι, μέσα στο μυαλό και την ψυχή τους. 

Αν προκύψει κάποιο θερμότατο επεισόδιο με την γείτονα χώρα, δεν αποκλείεται να προτιμήσουν την εκχώρηση βραχονησίδας ή νησιού στους Τούρκους, προκειμένου να μπορέσουν να συνεχίσουν ανενόχλητοι το σκρολάρισμα στην οθόνη τους.

Αλήθεια, ποια είναι η θέση του κ. Καραμανλή για τον ψηφιακό ολοκληρωτισμό, ο οποίος προπαγανδίζεται καμουφλαρισμένος με την μάσκα της ευκολίας και της ταχύτητας για τον πολίτη;

Όση ανακούφιση κι αν προσφέρει στον κατατυραννισμένο από την «έξυπνη δικτατορία Μητσοτάκη» πολίτη η ομιλία Καραμανλή, αυτός θα πρέπει να αναρωτηθεί:

Πού βρισκόταν ο κ. Καραμανλής πριν από τις εκλογές του 2023;

Μήπως φωτογραφιζόταν και έβγαζε ομιλίες στις ίδιες εκδηλώσεις στις οποίες συμπαρίστατο με τον Κυρ. Μητσοτάκη;

Και μήπως ήταν αυτός που λιβάνιζε τεχνηέντως τον Κυρ. Μητσοτάκη;

Ας θυμηθούμε τι είχε δηλώσει ο κ. Καραμανλής στην εκδήλωση του Ζαππείου της 9ης Μαΐου 2023 για την συμπλήρωση 44 χρόνων από την υπογραφή της προσχώρησης της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση:2

«Την επόμενη των εκλογών η χώρα χρειάζεται κυβέρνηση βιώσιμη, με καθαρή εντολή και ορίζοντα τετραετίας. Τη σταθερότητα και την προοπτική αυτή μόνο η παράταξή μας μπορεί να εγγυηθεί. Όπως το κάνει επί μισό σχεδόν αιώνα. Με τη στήριξη όλων μας η παράταξή μας είναι ισχυρή και θα επιτύχει μια ακόμα εκλογική νίκη στις επικείμενες εκλογές».

«Αναμφίβολα, η κυβέρνηση έχει να επιδείξει σοβαρό έργο. Η βελτίωση στους οικονομικούς δείκτες, οι επενδύσεις, η φορολογική μεταρρύθμιση, η ουσιαστική προώθηση του ψηφιακού κράτους, η διαχείριση του μεταναστευτικού, η αναβάθμιση της αποτρεπτικής ικανότητας των ενόπλων δυνάμεων είναι χειροπιαστά παραδείγματα. 

Η επόμενη κυβέρνηση, κύριε πρωθυπουργέ, πρέπει να συνεχίσει την προσπάθεια με ακόμα μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Ιδιαίτερα στους ευαίσθητους τομείς της δημόσιας υγείας και παιδείας, της ασφάλειας των πολιτών και της απονομής της δικαιοσύνης».

Επίσης, πού ήταν ο κ. Καραμανλής, όταν ετοιμαζόταν η θεσμοθέτηση του παρά φύσιν γάμου;

Πού ήταν ο κ. Καραμανλής όταν ποδοπατείτο κατ’ εξακολούθησιν το Σύνταγμά μας;

Πού ήταν ο κ. Καραμανλής όταν ένα δημοκρατικά εκλεγμένο κόμμα (ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ) αποκλείσθηκε από τις ευρωεκλογές με μια κατάπτυστη αιτιολογία που αποτυπώθηκε στην υπ’ αριθμ. 1/2024 απόφαση του Α1 Τμήματος του Αρείου Πάγου; 

Ως καλός νομικός, ο κ. Καραμανλής δεν ενοχλήθηκε καθόλου από την κραυγαλέα διαστρέβλωση των άρθρων 29 και 51 παρ. 3 του Συντάγματος (στο μεν πρώτο δεν προβλέπεται η απαγόρευση πολιτικού κόμματος, στο δε δεύτερο ο περιορισμός του εκλογικού δικαιώματος προϋποθέτει αμετάκλητη καταδίκη), αλλά και από την εκκωφαντική γελοιοποίηση του τεκμηρίου αθωότητος, που παρουσιάσθηκε ότι μπορεί να αποτελεί τον Δούρειο Ίππο για την κατάλυση της… μαχόμενης Δημοκρατίας;

Ας ανατρέξουμε και στην κήρυξη της πανδημίας: Πού ήταν ο κ. Καραμανλής, όταν υλοποιείτο η ασύλληπτη κτηνωδία σε βάρος των πολιτών με την θέσπιση των υποχρεωτικών ιατρικών πράξεων;

Ενώ είχε βγει από το ραφηνιώτικο κάστρο του για να μας παροτρύνει να ψηφίσουμε «ΝΑΙ στα μνημόνια», ο κ. Καραμανλής δεν τοποθετήθηκε εναντίον της υγειονομικής δικτατορίας, και δη σε σχέση με τα πειραματικά εμβόλια κατά του κορωνοϊού και τον εξαναγκαστικό εμβολιασμό των υγειονομικών ή των πολιτών άνω των 60 ετών.

Αντιθέτως, σύμφωνα με δημοσίευμα της ιστοσελίδας ΕLLINIKA HOAXES, ο κ. Καραμανλής «είναι γνωστό ότι έχει εμβολιαστεί»3.

Ένας πρώην πρωθυπουργός, όμως, που θέλει να είναι γραμμένο το όνομά του με ευμενή σχολιασμό στο βιβλίο ενός αντικειμενικού ιστορικού του μέλλοντος, θα πρέπει να αφήνει διαρκώς –και όχι στην χάση και στην φέξη– το στίγμα του σε όλες τις κρίσιμες στιγμές για την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, την ορθοδοξία και τα εθνικά συμφέροντα της πατρίδος.

Κι όταν επιλέγει να εμφανίζεται αρχηγικά την υστάτη ώρα, λίγο πριν από την μεγάλη καταστροφή, για να πει τις μεγάλες αλήθειες και να ανακουφίσει τον λαό, υψώνοντας μια προστατευτική ασπίδα κατά της φρενοβλαβοποίησης, τότε δεν μπορεί να πείσει για τις ειλικρινείς του προθέσεις.

Ο καλός ο καπετάνιος δεν κρίνεται μόνο από την στάση που τηρεί όταν το πλοίο κινδυνεύει να βυθιστεί, αλλά κυρίως από την στάση που τήρησε μέχρι να (ορθότερα: για να μη) βυθιστεί το πλοίο. Αν, βεβαίως, ο καπετάνιος είναι πολύ πονηρός, περιμένει καρτερικά την στιγμή κατά την οποία το πλοίο θα κινδυνεύσει να βυθιστεί, ώστε να διεκδικήσει την ανάκτηση του πηδαλίου. 

Στην πολιτική είναι γνωστό ότι η φθορά ανατάσσεται με το πέρασμα του πανδαμάτορος χρόνου, πόσω μάλλον όταν οι πολίτες έχουν μνήμη χρυσόψαρου. Ως εκ τούτου, ας μην εκπλαγούμε, αν δούμε να συντελείται ένα δυναμικό, μεσσιανικό come back του πρώην πρωθυπουργού με το βαρύγδουπο ονοματεπώνυμο. 

Αφού η Ελλάδα ανήκει στα μεγάλα τζάκια, η διαφαινόμενη εκκωφαντική πτώση Μητσοτάκη χρειάζεται κάποια ενωτική-ευρείας αποδοχής επανεμφάνιση με ιστορικές-επώνυμες ρίζες.

VII. ΡΗΤΟΡΙΚΗ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΚΑΙ ΚΥΡ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ

Ακούγοντας λέξη προς λέξη την ομιλία του Κ. Καραμανλή και συγκρίνοντάς την με αντίστοιχες ομιλίες του Κυρ. Μητσοτάκη, ένα πράγμα είναι απολύτως βέβαιον: 

Σε αντίθεση με τον πρώτο, ο δεύτερος θυμίζει πληκτική μαριονέτα που παπαγαλίζει τεχνοκρατικούς λόγους με μικρές και απλοϊκές φρασούλες γραμμένες από κάποιον αμερικανοτραφή, σκληρό Νεοταξίτη προπαγανδιστή, ο οποίος απευθύνεται σε βρεφοποιημένους πολίτες του Δημοτικού.

Σε ρητορικό επίπεδο, ο Μητσοτάκης μοιάζει με ηλεκτρικό πατίνι, ενώ ο Καραμανλής με ευρύχωρη μερσεντές.

Αλλά δεν θα πρέπει να μας απασχολεί τούτη την στιγμή αυτή η ουρανομήκης διαφορά των δύο πολιτικών από άποψη ρητορικής δεινότητος.

Εκείνο που προέχει είναι να αντιληφθούμε τι μαγειρεύεται πίσω από την πλάτη του ανυποψίαστου πολίτη στην οικονομική και γεωπολιτική κουζίνα της Νέας Τάξης Πραγμάτων, όπου σιγοβράζουν τα καζάνια της ανθελληνικής κολάσεως.

VIII. ΑΝΤΙΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΗ ΠΙΝΕΛΙΑ ΑΠΟ ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ

Πάντως, αν ο κ. Καραμανλής ήθελε να έχει εντάξει στον αντι-φρενοβλαβοποιητικό λόγο του μια λογοτεχνική πινελιά-γροθιά στην προπαγανδιστική ρητορική του Κυρ. Μητσοτάκη, τον οποίο, ωστόσο, απέφυγε να αναφέρει ονομαστικά έστω σε κάποιο σημείο της ομιλίας του, θα άξιζε να απαγγείλει τους ακόλουθους στίχους από το ποίημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ (Bertolt Brecht) «Στους Γερμανούς φαντάρους στην Ανατολή» (An die deutschen Soldaten im Osten), φωτογραφίζοντας έναν από τους χειρότερους και πιο επικίνδυνους πρωθυπουργούς, που ο κ. Καραμανλής (αλλά και ο κ. Σαμαράς) επέτρεψε να κυβερνήσει το ελληνικό καράβι οδηγώντας το κατ’ ευθείαν πάνω στα βράχια:

«Ήξερα κάτω από το ατσάλινό μου κράνος, κάτω από το κρανίο μου

Πως το κακό καλό δεν είναι

Πως δυο φορές το δυο τέσσερα κάνει

Και πως θα πεθάνουμε όλοι, όσοι μαζί του πήγαμε

Μ’ αυτόνε τον ματοβαμμένο που ουρλιάζει

Μ’ αυτόνε τον ματοβαμμένο ηλίθιο».

IX. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ – ΣΑΜΑΡΑΣ – ΛΑΤΙΝΟΠΟΥΛΟΥ: ΕΚΛΕΚΤΙΚΕΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΕΣ ΜΕ ΚΟΙΝΟ ΠΑΡΟΝΟΜΑΣΤΗ ΤΗΝ «ΦΩΝΗ ΛΟΓΙΚΗΣ»;

Άραγε, έχουμε συνειδητοποιήσει ότι η πρώην (;) Νεοδημοκράτισσα κ. Αφροδίτη Λατινοπούλου είναι Πρόεδρος ενός κόμματος, το όνομα του οποίου αποτελείται από τον αντι-προπαγανδιστικό και, ειδικότερα, αντι-φρενοβλαβοποιητικό όρο «ΦΩΝΗ ΛΟΓΙΚΗΣ»;

Πόσο τυχαίο είναι ότι αυτήν την «φωνή λογικής» ακούσαμε από τον κ. Καραμανλή αλλά και από τον κ. Σαμαρά στις ομιλίες τους στο Πολεμικό Μουσείο;

Μήπως, λοιπόν, υπάρχουν εκλεκτικές συγγένειες μεταξύ των δύο πρώην πρωθυπουργών και της κ. Λατινοπούλου, η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, είχε συμμετάχει στην προπαγάνδα υπέρ των υποχρεωτικών ιατρικών πράξεων (εμβολιασμού και μασκοφορίας);

1

Στο δυστοπικό μυθιστόρημα –ευαγγέλιο του ολοκληρωτισμού– «1984» (μτφ.: Ν. Μπάρτη, εκδ. Κάκτος, Αθήνα 1978, σελ. 246), ο καθεστωτικός Ο’ Μπράιεν επιχειρούσε να εξαναγκάσει τον «αιρετικό» πολίτη Ουίνστον Σμίθ, ο οποίος στο ημερολόγιό του έγραφε ότι «ελευθερία είναι η ελευθερία να λες ότι δύο και δύο κάνουν τέσσερα», να ομολογήσει ότι το άθροισμα αυτό ισούται με πέντε. 

Και πράγματι, αφού ο Ουίνστον έγραψε πρώτα «με μεγάλα, αδέξια κεφαλαία» την ανάποδη φράση «Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΑΒΙΑ», εν συνεχεία «χωρίς να σταματήσει έγραψε από κάτω ΔΥΟ ΚΑΙ ΔΥΟ ΚΑΝΟΥΝ ΠΕΝΤΕ».

2

https://hellasjournal.com/2023/05/mitsotakis-karamanlis-samaras-se-ekdilosi-tis-nd-gia-tin-imera-tis-evropis-dite-live-tis-omilies/

3

https://www.ellinikahoaxes.gr/2023/03/10/karamanlis-emvolia-meiwsi-grivas-hoax/

ΠΗΓΗ