Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΑΓΕΤΑΙ ΚΑΙ ΦΕΡΕΤΑΙ ΑΠΟ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΚΑΙ ΦΕΡΕΦΩΝΑ ΤΗΣ ΠΤΕ (ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΤΡΑΠΕΖΩΠΙΣΤΩΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ)

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΤΡΟΧΙΑ ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ

Στη Σκωτία μετέβη πρόσφατα ο πρώην πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τραμπ, ενώ το ίδιο διάστημα βρέθηκε εκεί και η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, η οποία είχε προηγουμένως επισκεφθεί την Ελλάδα, φιλοξενούμενη του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη. 

Η κ. φον ντερ Λάιεν, με καταγωγή από αριστοκρατική οικογένεια της Γερμανίας, γνωστή για το οικογενειακό της οικόσημο αλλά και τις ιστορικές ρίζες της που παραπέμπουν στους Σταυροφόρους, έχει απασχολήσει έντονα την επικαιρότητα στο πρόσφατο παρελθόν με την αμφιλεγόμενη συνεργασία της με τον επικεφαλής της Pfizer, Άλμπερτ Μπουρλά, στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων για τα εμβόλια.

Τα δισεκατομμύρια ευρώ που δαπανήθηκαν τότε για την προμήθεια των εμβολίων από την Ευρωπαϊκή Ένωση, με την Ελλάδα να συμμετέχει μέσω του επιτελικού της κράτους και των πολιτικών του στελεχών, αποτέλεσαν αντικείμενο συζήτησης και προβληματισμού, ιδιαίτερα σε μια περίοδο κατά την οποία η πλειονότητα των συνταξιούχων της χώρας εξακολουθεί να ζει με συντάξεις των 360 έως 600 ευρώ και το Εθνικό Σύστημα Υγείας παρουσιάζει σοβαρές ελλείψεις, παρά τις εξαγγελίες περί αναβάθμισής του. 

Σε αρκετές περιοχές της επαρχίας, οι ιατρικές διαγνώσεις παραμένουν ανεπαρκείς, καθώς, όπως καταγγέλλεται, ο ιατροτεχνολογικός εξοπλισμός – συμπεριλαμβανομένων των αξονικών τομογράφων – χρειάζεται επανέλεγχο για την ακρίβεια των αποτελεσμάτων.

Κατά την παραμονή της στην Κρήτη, η πρόεδρος της Κομισιόν επισκέφθηκε τις περιοχές γύρω από τη Σούδα, πλησίον της αμερικανικής στρατιωτικής βάσης, υπό τη φιλοξενία του Έλληνα πρωθυπουργού. 

Η παρουσία της συνοδεύτηκε από επίσημες συνομιλίες, με φόντο τις ενισχυμένες σχέσεις ΗΠΑ-ΕΕ και τη διευρυμένη ενεργειακή και αμυντική συνεργασία. Σύμφωνα με ερμηνείες, η εν λόγω επίσκεψη είχε και συμβολικό χαρακτήρα ως προς την «εκπαίδευση» της Ευρώπης στα γεωπολιτικά βάθη της νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων.

Η πρόσφατη συνάντηση στη Σκωτία, κατά πολλούς, επισφράγισε μια στροφή της Ευρώπης προς την Ουάσιγκτον. Η εμπορική συμφωνία μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Ευρωπαϊκής Ένωσης φαίνεται να ευνοεί σαφώς τα αμερικανικά συμφέροντα. 

Μεταξύ των βασικών όρων της συμφωνίας, προβλέπεται επιβολή 15% δασμών στα ευρωπαϊκά προϊόντα που εξάγονται προς τις ΗΠΑ, ενώ παράλληλα διασφαλίζεται σχεδόν πλήρης φορολογική απαλλαγή για τα αμερικανικά προϊόντα που εισάγονται στην Ε.Ε., με το αιτιολογικό ότι πληρούν ανώτερα ποιοτικά πρότυπα και δεν παράγονται από «παράνομους μετανάστες».

Η συμφωνία συνοδεύτηκε από δέσμευση 750 δισεκατομμυρίων ευρώ για αμερικανική ενέργεια, υποκαθιστώντας πλήρως το ρωσικό φυσικό αέριο και πετρέλαιο, καθώς και από ισόποση πρόβλεψη για την προμήθεια αμερικανικών εξοπλιστικών συστημάτων. 

Επιπλέον, 600 δισεκατομμύρια ευρώ φέρονται να κατευθύνονται σε αμερικανικές επενδύσεις, αντί για την ενίσχυση της ευρωπαϊκής παραγωγικής βάσης.

Η συγκεκριμένη στροφή προκαλεί έντονο προβληματισμό για τη θέση των ευρωπαϊκών χωρών σε αυτή τη νέα ισορροπία δυνάμεων, με την Ελλάδα να βρίσκεται σε ιδιαίτερη θέση λόγω των στρατηγικών της δεσμεύσεων, των ενεργειακών κοιτασμάτων νότια της Κρήτης και της ιδιαίτερης σχέσης της κυβέρνησης με τα κέντρα αποφάσεων των Βρυξελλών.

Η πολιτική στάση του πρωθυπουργού κατά την επίσκεψη φον ντερ Λάιεν, σύμφωνα με πολιτικές ερμηνείες, χαρακτηρίστηκε ως άκρως φιλική και υποστηρικτική προς την αμερικανική ατζέντα, με ορισμένους να υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα συναινεί πλήρως σε αυτή την αναδιάταξη της διεθνούς πολιτικής και οικονομικής στρατηγικής.

Σε αυτό το πλαίσιο, εντείνονται οι ανησυχίες για τις επιπτώσεις που θα έχει στη ντόπια αγροτική παραγωγή η ελεύθερη είσοδος αμερικανικών προϊόντων στην ευρωπαϊκή αγορά. 

Κρητικοί παραγωγοί, για παράδειγμα, καλούνται να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες εξαγωγής, εν μέσω έντονης πίεσης για τη διατήρηση της ανταγωνιστικότητας των τοπικών προϊόντων, όπως το ελαιόλαδο και τα τυροκομικά, απέναντι σε φθηνότερες ή βιομηχανικά ενισχυμένες εισαγωγές από τις ΗΠΑ.

Την ίδια ώρα, εντός της χώρας, κυβερνητικά στελέχη και θεσμικοί παράγοντες επαινούν τις επενδυτικές ροές που αναμένονται ως αποτέλεσμα της νέας συμφωνίας. 

Ωστόσο, η κοινωνική βάση παραμένει επιφυλακτική, καθώς παρατηρείται διεύρυνση των ανισοτήτων, με συνεχώς αυξανόμενο αριθμό πολιτών να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας ή να καταφεύγει στη χρήση ληγμένων τροφίμων, όπως καταγγέλλεται από κοινωνικές οργανώσεις. 

Σε αντίθεση με τους μετανάστες, που φαίνεται να απορρίπτουν τέτοια τρόφιμα, μεγάλος αριθμός Ελλήνων, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, τα καταναλώνει από ανάγκη.

Η παρουσία προσωπικοτήτων όπως του Άλμπερτ Μπουρλά, βραβευμένου από την προηγούμενη Πρόεδρο της Δημοκρατίας, και η ισχυρή του επιρροή στους ευρωπαϊκούς θεσμούς μέσω της φαρμακευτικής βιομηχανίας, αναδεικνύουν τη διαπλοκή επιχειρηματικών συμφερόντων και πολιτικής εξουσίας. 

Ο ίδιος έχει αποδεχθεί δημόσια την εβραϊκή του καταγωγή και την ελληνική του ταυτότητα, γεγονός που χρησιμοποιείται τόσο για τη στήριξη όσο και για την αμφισβήτησή του από διαφορετικές πλευρές του δημόσιου διαλόγου.

Η συσσώρευση υποθέσεων όπως το σκάνδαλο με το λογισμικό παρακολούθησης Predator, το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ, αλλά και η αμφισβητούμενη διαχείριση των φυσικών πόρων νότια της Κρήτης, εντείνουν τη δυσφορία μερίδας της κοινωνίας που αισθάνεται πως η δημόσια ζωή καθοδηγείται όχι από θεσμικές εγγυήσεις, αλλά από δίκτυα ισχύος και προσβάσεων.

Και κάπως έτσι, μαθαίνεις να ζεις με το παράλογο. Να γελάς με τα δελτία, να μουρμουρίζεις μπροστά στο ράφι του σούπερ μάρκετ, να βρίζεις την ώρα που πληρώνεις φόρους με λεφτά που δεν έχεις. Και να συγχωρείς. Γιατί αλλιώς θα σκάσεις.

Να συγχωρείς εκείνον που σε έπεισε να ψηφίσεις το «λιγότερο κακό». Να συγχωρείς τον διπλανό σου που ξέχασε τι σημαίνει «μαζί». Να συγχωρείς τον εαυτό σου που, μέσα στη φασαρία, κάποτε πίστεψε ότι θα αλλάξει κάτι «από μέσα».

Και μέσα σε όλα αυτά, συνεχίζεις να ελπίζεις. Στην άκρη του τραπεζιού, ένα ταψί γεμιστά — χωρίς κιμά, αλλά με αγάπη. Στο ραδιόφωνο, μια φωνή που μοιάζει με παλιά. Και στο βάθος, η γιαγιά να σταυροκοπιέται μπροστά σε ένα εικονοστάσι φτιαγμένο από φωτογραφίες παιδιών που έφυγαν. Άλλοι Γερμανία, άλλοι Καναδά, άλλοι απλώς… αλλού.

«Αυτή η χώρα δεν πεθαίνει» μου λένε. Όχι. Απλώς αλλάζει πρόσωπα. Πουλάνε οι παλιοί, αγοράζουν οι καινούργιοι. Κάθε γειτονιά ένα μικρό ενοικιαστήριο. Κάθε βήμα, μια υποχώρηση.

Κι εγώ; Εγώ κρατάω ακόμα το κλειδί από το πατρικό, κι ας είναι τα παντζούρια κλειστά. Όχι από πείσμα. Από χρέος. Γιατί δεν ξέρω αν αυτή η γη ανήκει σ’ εμάς πια — αλλά σίγουρα εμείς ανήκουμε σ’ αυτήν.

Και στο τέλος της ημέρας, μέσα στη βουή, κάπου θα ακουστεί πάλι το ίδιο τραγούδι: «Κάποια πατρίδα έχουμε όλοι. Μπορεί να μην τη θυμόμαστε καλά. Αλλά πάντα μας περιμένει, να τη θυμηθούμε ξανά.»

ΠΗΓΗ