Ο ΝΤΟΥΓΚΙΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΙΕΡΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Ο Αλεξάντερ Μάρκοβιτς παίρνει συνέντευξη από τον Αλεξάντερ Ντούγκιν σχετικά με το πώς η πλατωνική φιλοσοφία διαμόρφωσε την Ευρώπη, γιατί ο φιλελευθερισμός έχει τις ρίζες του στην ατομιστική και φεμινιστική μεταφυσική και πώς η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία προσφέρει μια πορεία πέρα από τη νεωτερικότητα προς μια υπερβατική και ιεραρχικά μαχητική πολιτική τάξη που βασίζεται στην αιωνιότητα.
1) Αγαπητέ καθηγητά Ντούγκιν, στο βιβλίο σας, Politica Aeterna , περιγράφετε πώς η φιλοσοφία διαμορφώνει και δημιουργεί την κοινωνία, ξεκινώντας με την πλατωνική και αριστοτελική σκέψη και την επιρροή τους στην Ευρώπη.
Ποια είναι η ουσία του Πολιτικού Πλατωνισμού, πώς διαμόρφωσε την ευρωπαϊκή κοινωνία και τι είδους συνέχεια υπάρχει μεταξύ των σκέψεων του Πλάτωνα και του Χριστιανισμού;
Καταρχάς, συμμερίζομαι την παραδοσιακή αντίληψη ότι η φιλοσοφική σκέψη διαμορφώνει την πραγματικότητα. Η πολιτική διάσταση είναι πάντα ενσωματωμένη στη φιλοσοφία.
Όπως σημείωσε ο Μάρτιν Χάιντεγκερ στα Μαύρα Σημειωματάρια του , δεν θα πρέπει να θεωρούμε την πολιτική φιλοσοφία ως ξεχωριστό κλάδο.
Η πολιτική περιέχεται ήδη στη φιλοσοφία από την έναρξή της. Επομένως, είναι εντελώς τεχνητό να επιχειρηθεί ένας διαχωρισμός μεταξύ των δύο. Όλες οι φιλοσοφίες έχουν έμμεσες πολιτικές συνέπειες και όλα τα πολιτικά συστήματα βρίσκουν τις ρίζες τους σε συγκεκριμένες φιλοσοφικές παραδόσεις.
Στην περίπτωση του Πλάτωνα, η πολιτική σκέψη και το φιλοσοφικό όραμα είναι απολύτως ομοιογενή· μια βαθιά δομική ομολογία τα συνδέει. Η οντολογία του Πλάτωνα — η αντίληψή του για την ύπαρξη, το νου, τη φύση, τον κόσμο — οργανώνεται γύρω από κάθετους άξονες.
Αυτοί οδηγούν προς τα πάνω, προς το βασίλειο του αγαθού, τον Αγάθωνα, και την απόλυτη ενότητα. Το Ένα και το Αγαθό είναι ταυτόσημα, σχηματίζοντας μια υπερβατική αρχή: έναν παράδεισο όπου οι ίδιοι οι θεοί ανεβαίνουν για να στοχαστούν το θείο.
Αυτή η κάθετη δομή αποτελεί τη βάση κάθε ύπαρξης. Η ψυχή αντικατοπτρίζει αυτήν την άνοδο: είναι δομημένη σαν βουνό, που κορυφώνεται σε μια κορυφή από την οποία η υπέρβαση γίνεται ορατή.
Μια σωστή πολιτεία αντικατοπτρίζει αυτό το τρίγωνο - αυτήν την άνοδο - με εκείνους που είναι ικανοί για στοχασμό, εκείνους που είναι συντονισμένοι με κάτι πέρα από την απλή πολιτική τέχνη, να στέκονται στην κορυφή.
Η πλατωνική πολιτεία είναι επομένως χτισμένη ως πυραμίδα που στεφανώνεται από φύλακες - πολεμιστές-φιλοσόφους που προστατεύουν και υπηρετούν το υπερβατικό.
Ο φιλόσοφος-βασιλιάς κυβερνά όχι λόγω της υλικής του δύναμης, αλλά λόγω της ικανότητάς του να υπερβαίνει τον εαυτό του, να επικοινωνεί με ό,τι βρίσκεται πέρα από αυτόν.
Ο Πλάτωνας αναγνώριζε ότι οι γυναίκες, προικισμένες με επαρκή ενέργεια και πνευματική δύναμη, μπορούσαν επίσης να φτάσουν στο επίπεδο της κηδεμονίας. Αυτό που έχει σημασία είναι η στοχαστική ικανότητα.
Αυτή η μορφή στην κορυφή - ένας προφήτης ή μάντης - είναι η ιεροποιημένη ενσάρκωση της εξουσίας. Ένα τέτοιο μοντέλο ταιριάζει απόλυτα με τη χριστιανική αυτοκρατορία, στην οποία ο αυτοκράτορας λειτουργούσε ως κατηχών , αυτός που περιορίζει το χάος.
Αυτή η χριστιανική συνέχεια του Πολιτικού Πλατωνισμού άκμασε στο Βυζάντιο και αργότερα μεταδόθηκε στη Ρωσία.
Αντίθετα, ο Δυτικός Χριστιανισμός, ακολουθώντας τον Αυγουστίνο, εισήγαγε μια διαίρεση μεταξύ της Εκκλησίας και της κοσμικής εξουσίας - μεταξύ της υπερβατικότητας και της κοσμικής διακυβέρνησης - διαταράσσοντας την πλατωνική ενότητα.
Ο Καρλομάγνος προσπάθησε να αναπαράγει το βυζαντινό μοντέλο και αργότερα, οι αυτοκράτορες των Αψβούργων συνέχισαν αυτήν την παράδοση. Από τον Καρλομάγνο μέχρι τον Νικόλαο Β΄, η Ευρώπη διατήρησε μια μορφή εκχριστιανισμένου πολιτικού πλατωνισμού.
Ωστόσο, όταν ο φιλοσοφικός προσανατολισμός μετατοπίστηκε — όταν η υπερβατικότητα εγκαταλείφθηκε υπέρ του εμμανεντισμού — αναδύθηκε ένα νέο, εκκοσμικευμένο κράτος. Ο πολιτικός πλατωνισμός έδωσε τη θέση του στον πολιτικό ατομισμό.
Η αποδοχή της ατομιστικής φιλοσοφίας, η οποία υποστηρίζει ότι όλη η πραγματικότητα αποτελείται από ασύνδετα άτομα που κινούνται μέσα στο κενό, μας οδηγεί σε φιλελεύθερες πολιτικές δομές. Ο φιλελευθερισμός είναι η πολιτική έκφραση της ατομιστικής μεταφυσικής.
Το αποτέλεσμα είναι η απόρριψη όχι μόνο της ιερής αποστολής του κράτους αλλά και του κράτους ως τέτοιου, για να ανοίξει ο δρόμος για αυτόνομες, χωρίς ρίζες ατομικές μάζες.
Έτσι, προκύπτουν δύο αντίθετα μοντέλα: ένα κάθετο, συμβολικό, ιερό - ο Πολιτικός Πλατωνισμός· και ένα οριζόντιο, υλικό, χαοτικό - ο Πολιτικός Ατομισμός. Το πρώτο θεωρεί τα πάντα στην πολιτική ως ιερά και με νόημα. Το δεύτερο αποκόπτει την υπέρβαση, δημιουργώντας στείρα πολιτικά συστήματα που στερούνται πεπρωμένου ή σκοπού.
Ο σύγχρονος φιλελευθερισμός, ο κοσμοπολιτισμός και ο ατομικισμός πηγάζουν από αυτή την ατομιστική λογική. Αν είμαστε Πλατωνιστές, πρέπει να παραμείνουμε πιστοί σε ένα ανώτερο όραμα.
Ο ατομισμός και ο φιλελευθερισμός είναι φιλοσοφικές επιλογές, όχι αναπόφευκτες. Το μήνυμα του Πολιτικού Πλατωνισμού είναι το εξής: το πεπρωμένο είναι απατηλό. Η φιλοσοφική αλλαγή καθεστώτος είναι θέμα βούλησης.
Μας λένε: «Προτιμάτε την εναλλακτική, επομένως είστε υποάνθρωποι, αποκλίνοντες και επικίνδυνοι». Ωστόσο, όσοι αντιστέκονται σε αυτή την πίεση με δύναμη επιμένουν.
Ακόμα και ο Ντόναλντ Τραμπ - αν και δεν είναι πολιτικός πλατωνιστής - αντιπροσωπεύει την απόρριψη της τελικής φάσης του φιλελεύθερου-ατομικιστικού εκφυλισμού.
Αποκαλύπτει ότι η δύναμη που κάποτε θεωρούνταν αναπόφευκτη μπορεί, στην πραγματικότητα, να αντισταθεί. Όπως και με τη Σοβιετική Ένωση - που κάποτε θεωρούνταν αιώνια - και ο φιλελευθερισμός θα περάσει. Είναι απλώς μια στιγμή.
Αυτό ενδυναμώνει την επιστροφή του Πολιτικού Πλατωνισμού. Δεν είναι αρχαϊκός. Είναι αιώνιος. Ήταν το θεμέλιο της Ευρώπης, της ίδιας της Δύσης. Η αποκατάσταση της κάθετης, συμβολικής τάξης δεν είναι φαντασίωση. είναι μια πραγματική και απαραίτητη επιλογή.
2) Αυτό με οδηγεί κατευθείαν στο δεύτερο ερώτημά μου. Στο βιβλίο σας, περιγράφετε την πλατωνική σκέψη ως τη φιλοσοφία του πατέρα, την αριστοτελική σκέψη ως τη φιλοσοφία του γιου, και μιλάτε επίσης για μια τρίτη πορεία: τη φιλοσοφία της μητέρας.
Γιατί χαρακτηρίζετε τον ατομισμό ως γυναικεία φιλοσοφία και ποιες συνέπειες είχε η εκ νέου υιοθέτησή του κατά την Αναγέννηση για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες;
Αυτός ο συμβολισμός δεν αφορά το φύλο με την συνήθη βιολογική έννοια. Όταν μιλάω για τον αρσενικό ή θηλυκό Λόγο, αναφέρομαι σε αρχετυπικές δυνάμεις, μεταφυσικές τάσεις. Ο Απολλώνιος Λόγος — καθαρά αρσενικός — ενσαρκώνεται στον Πολιτικό Πλατωνισμό.
Ο πατέρας κάθεται αιώνια από πάνω, στον ακλόνητο θρόνο του. Εμείς, ως γιοι, κατοικούμε στο οριζόντιο επίπεδο από κάτω, προσπαθώντας να συμμορφωθούμε με αυτήν την υπερβατική τάξη.
Η Παλλάδα Αθηνά, μια γυναικεία θεότητα, ανήκει σε αυτήν την Απολλώνια σφαίρα επειδή η ουσία της είναι κάθετη, όχι μητρική. Το αρχέτυπο υπερβαίνει το φύλο.
Ο δεύτερος Λόγος, ο Διονυσιακός, ευθυγραμμίζεται με την αριστοτελική σκέψη. Πρόκειται για μια μικτή μορφή — ούτε πλήρως κάθετη ούτε πλήρως οριζόντια. Το Διονυσιακό πνεύμα κινείται μεταξύ άκρων, μεσολαβώντας, ισορροπώντας. Είναι αρσενικό και θηλυκό, αλλά κανένα από τα δύο πλήρως. Υπάρχουν Διονυσιακοί άνδρες και Διονυσιακές γυναίκες.
Ο τρίτος Λόγος, αυτός της Κυβέλης — της Μεγάλης Μητέρας — είναι ριζικά διαφορετικός. Ανεβαίνει από κάτω. Επιβεβαιώνει την ύλη ως τέτοια, άμορφη, ασύμμετρη.
Το άτομο είναι το σύμβολό της — ένα σωματίδιο αποκομμένο από όλα τα σύνολα, στερημένο εσωτερικού νοήματος. Στους μύθους της αρχαιότητας, η Μεγάλη Μητέρα παράγει τα πάντα: θεούς, τιτάνες, δαίμονες. Δεν βλέπει καμία διάκριση. Στα μάτια της, όλοι είναι ίσοι.
Αυτός ο μητρικός υλισμός αποτελεί τη βάση του φιλελευθερισμού, της δημοκρατίας και του φεμινισμού. Αντιστρέφει την ιερή ιεραρχία της Απολλώνιας σκέψης.
Οι λατρείες της Μεγάλης Μητέρας χαρακτηρίστηκαν από ευνουχισμό, εκστατική τρέλα και κλόουν πομπές - χαρακτηριστικά ορατά σήμερα στις παρελάσεις της μεταμοντέρνας πολιτικής ταυτότητας.
Η κουήρ θεωρία, ο τρανσέξουαλισμός, ο φεμινισμός - όλα προκύπτουν από αυτή την επιστροφή της αρχαίας κυβελιανής λατρείας.
Κάποτε επισκέφτηκα το Φράιμπουργκ, όπου δίδασκε ο Χάιντεγκερ. Σήμερα, η έδρα που κάποτε προοριζόταν για τη φαινομενολογία φέρει τον τίτλο «Κουίρ Σπουδές». Αυτό δεν είναι τυχαίο. Σηματοδοτεί μια μεταφυσική αντιστροφή.
Ο Διόνυσος έχει αντικατασταθεί από την Κυβέλη. Η πορεία του Χάιντεγκερ έχει ξεπεραστεί από την ατομιστική, μητρική οντολογία.
Αυτή η αντιστροφή λειτουργεί σε όλα τα επίπεδα: πολιτικό, πολιτιστικό, φιλοσοφικό. Η Καμάλα Χάρις ενσαρκώνει το Κυβελικό αρχέτυπο: όχι φυλετικά αλλά μεταφυσικά. Στην ινδουιστική σκέψη, η ουσία της είναι το τάμας , η αρχή της αδράνειας, της αφάνειας, του κάτω κόσμου. Είναι ένα άβαταρ της Μεγάλης Μητέρας, όπως φαντάστηκαν οι Pink Floyd στο θρήνο τους για τη «Μητέρα-Καρδιά Ατόμου».
3) Μιλήσατε για τους υλιστικούς και ατομικιστικούς παράγοντες της νεωτερικότητας. Στο βιβλίο σας, αναλύετε τα τρία παραδείγματα της νεωτερικότητας: τον φιλελευθερισμό, τον κομμουνισμό και τον επαναστατικό εθνικισμό. Ποιες είναι οι διαφορετικές έννοιες της κοινωνίας μέσα σε αυτά τα τρία παραδείγματα;
Και στο πλαίσιο της Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας , ποια είναι η ιδιαίτερη σημασία της Συντηρητικής Επανάστασης; Πώς μπορεί να μας οδηγήσει πέρα από τη νεωτερικότητα προς ένα διαφορετικό είδος κοινωνίας;
Οι τρεις πολιτικές ιδεολογίες - φιλελευθερισμός, κομμουνισμός και εθνικισμός - αποτελούν μαζί την πολιτική νεωτερικότητα. Αν και μπορεί να φαίνονται ότι βρίσκονται σε σύγκρουση, είναι όλες παρακλάδια του ίδιου μεταφυσικού δέντρου.
Προτιμώ να αντιμετωπίζω τον εθνικισμό όχι απλώς ως επαναστατικό ή φασιστικό, αλλά ως την ευρύτερη έννοια του αστικού έθνους-κράτους, το οποίο ορίζει τον πολίτη ως την πολιτική μονάδα.
Και τα τρία παραδείγματα - αριστερά, δεξιά και κέντρο - βασίζονται σε ατομιστικές, υλιστικές και τελικά γυναικοκρατικές οντολογίες.
Κάθε ένα αντιπροσωπεύει μια παραλλαγή του Κυβελικού Λόγου. Ο φιλελευθερισμός απομονώνει το άτομο, το άτομο, γιορτάζοντας τον κατακερματισμό. Ο κομμουνισμός συγχωνεύει τεχνητά τα άτομα σε μια μάζα, σε μια συλλογικοποιημένη αφαίρεση.
Ο εθνικισμός συναρμολογεί τα άτομα σε φανταστικές παραδόσεις, δημιουργώντας κράτη, γλώσσες, ύμνους και σύμβολα από κάτω προς τα πάνω. Αυτά τα σύγχρονα έθνη-κράτη αντικατέστησαν αυτοκρατορίες, οι οποίες ήταν ιεραρχικές και ιερές.
Ο εθνικισμός χρησιμεύει έτσι ως μια άλλη Κυβελική εκδήλωση - ισχυριζόμενος ότι είναι οργανικός ενώ στην πραγματικότητα χτίζεται μέσω της κατασκευής.
Τον εικοστό αιώνα, αυτές οι τρεις ιδεολογίες κήρυξαν πόλεμο η μία εναντίον της άλλης, η καθεμία ανακηρύσσοντας τον εαυτό της ως την ενσάρκωση του μέλλοντος. Φιλελεύθεροι, φασίστες, κομμουνιστές - όλοι διεκδίκησαν τον μανδύα του ιστορικού πεπρωμένου.
Ωστόσο, ο φιλελευθερισμός επικράτησε - όχι τυχαία, ούτε επειδή ήταν πιο πρακτικός ή ελκυστικός, αλλά επειδή ήταν η πιο πιστή έκφραση του ατομιστικού υλισμού.
Άφησε τα άτομα ήσυχα, αδέσμευτα, απελευθερώνοντας τον ατομικισμό στην πιο αγνή του μορφή. Σε αυτόν τον μεταφυσικό ανταγωνισμό, η πιο συνεπής ιδεολογία - ο φιλελευθερισμός - αναδείχθηκε νικήτρια.
Τώρα ζούμε υπό αυτόν τον θρίαμβο: την τελική φάση της Κυβελιανής βασιλείας. Ο φιλελευθερισμός έχει αποκαλύψει την ουσία του: τρανσεξουαλικότητα, μετανθρωπισμό, την πλήρη ομαλοποίηση της αμαρτίας.
Οι ηττημένες ιδεολογίες - ο κομμουνισμός και ο εθνικισμός - προσπάθησαν να προσαρμοστούν, υποτασσόμενες στην κυριαρχία της Μεγάλης Μητέρας.
Είναι πλέον ξεπερασμένες εκδοχές της ίδιας παρόρμησης, υπολειμματικά απομεινάρια προηγούμενων σταδίων της νεωτερικότητας.
Για να ξεφύγω από αυτή την παγίδα, συνέλαβα την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία . Αρχικά, η σκέψη μου ήταν στρατηγική: να ενώσουμε όσους εξακολουθούν να αντιστέκονται στον φιλελευθερισμό - διαφορετικές δυνάμεις στο περιθώριο, είτε εθνικιστικές είτε κομμουνιστικές.
Φαντάστηκα μια σύνθεση. Όταν εφαρμόστηκε στην πράξη, αυτή η προσέγγιση αποδείχθηκε εύλογη. Στην Ιταλία, η συμμαχία του Κινήματος Πέντε Αστέρων και της Λίγκας του Βορρά θα μπορούσε να διαταράξει το φιλελεύθερο κέντρο.
Στη Γαλλία, ένας συνασπισμός του Μελανσόν και της Μαρίν Λεπέν θα μπορούσε να αμφισβητήσει τον Μακρόν. Στη Γερμανία, η Σάρα Βάγκενκνεχτ και το AfD μαζί θα ήταν νικητές. Μόνοι τους, ο καθένας παραμένει αδύναμος. Μαζί, σπάνε τα μάγια.
Ο Alain de Benoist παρατήρησε πρόσφατα ότι ο Trump είναι ένας υποψήφιος της εργατικής τάξης. Αυτή η σύγκλιση αριστεράς και δεξιάς βρίσκει έκφραση στην πράξη. Ωστόσο, σύντομα συνειδητοποίησα ότι τέτοιοι συνασπισμοί, αν και αποτελεσματικοί, δεν φτάνουν αρκετά μακριά. Παραμένουν μέσα στον λαβύρινθο της νεωτερικότητας.
Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία αποτελεί πρόσκληση για πλήρη έξοδο από αυτόν τον λαβύρινθο. Όχι για να ταχθούμε με τον φιλελευθερισμό, τον κομμουνισμό ή τον εθνικισμό, αλλά για να απορρίψουμε και τα τρία ως σύγχρονα. Στόχος είναι να εκραγεί ο λαβύρινθος, να κοπεί ο Γόρδιος δεσμός.
Δεν επιδιώκουμε να αναδιαμορφώσουμε τη νεωτερικότητα. Στόχος μας είναι να την ξεπεράσουμε. Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία κοιτάζει τόσο προς τα πίσω, στις προνεωτερικές παραδόσεις, όσο και προς τα εμπρός, σε μια μεταμοντέρνα κριτική της νεωτερικότητας.
Δεν πρόκειται για επιστροφή στο παρελθόν, αλλά για πρόσβαση σε αιώνια πρότυπα: αυτοκρατορίες, ιερές τάξεις, πολιτικός πλατωνισμός.
Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να αποφεύγουμε την ανάπτυξη σύγχρονων εργαλείων: δομισμός, ανθρωπολογία, φαινομενολογία. Η πολυπολικότητα, επίσης, γίνεται μια βασική έννοια: ένας κόσμος πολλών πολιτισμών, ο καθένας κυρίαρχος, ο καθένας ριζωμένος στον δικό του λόγο.
Οι παραδοσιακοί στοχαστές — Ρενέ Γκενόν, Τζούλιους Έβολα — δείχνουν πώς να εκφράζονται διαχρονικές αλήθειες στις σύγχρονες γλώσσες. Ο Έβολα, για παράδειγμα, εφαρμόζει τις αξίες της Ρώμης στην κριτική της μοντέρνας τέχνης.
Ομοίως, η Συντηρητική Επανάσταση στη Γερμανία, παρά τα λάθη της, αναζήτησε ένα μονοπάτι πέρα από τη φιλελεύθερη νεωτερικότητα. Το ίδιο έκανε και η Σχολή του Κιότο στην Ιαπωνία. Αυτές δεν ήταν αποκλειστικά ρωσικές ή ευρωπαϊκές εξελίξεις. Είναι παγκόσμιες.
Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία είναι ανοιχτή. Έχει έναν αριθμό, όχι ένα όνομα. Το όνομά της πρέπει να ανακαλυφθεί διαφορετικά σε κάθε πολιτισμό. Δεν είναι ένα κλειστό σύστημα αλλά μια κατεύθυνση. Δεν γνωρίζουμε ακόμη τι κρύβεται στο τέλος της. Είναι μια αναζήτηση. Αυτή είναι η δύναμή της.
4) Καταλαβαίνω. Ένα πολύ ενδιαφέρον σημείο που θίξατε είναι ότι η Δεύτερη και η Τρίτη Πολιτική Θεωρία έχασαν τη μάχη ενάντια στον φιλελευθερισμό επειδή δεν ήταν αρκετά σύγχρονες. Από κοινωνιολογικής άποψης, ποιος ήταν ο πυρήνας της Δεύτερης και της Τρίτης Πολιτικής Θεωρίας και γιατί δεν ήταν αρκετά σύγχρονες για να κερδίσουν τη μάχη για την κληρονομιά της νεωτερικότητας;
Μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις θριάμβευσαν όχι εκεί που ο Μαρξ προέβλεψε, αλλά ακριβώς εκεί που είπε ότι δεν θα μπορούσαν ποτέ να συμβούν. Απέτυχε να εξηγήσει τη δύναμη των παραδοσιακών στοιχείων.
Η πραγματική κινητήρια δύναμη της Μπολσεβίκικης Επανάστασης στη Ρωσία ήταν η δύναμη της αγροτιάς - βαθιά παραδοσιακών ανθρώπων που επιθυμούσαν την απελευθέρωση από μια δυτικοποιημένη ελίτ. Αυτή η επανάσταση ήταν, στην καρδιά της, εθνική.
Ήταν μια λαϊκή εξέγερση ριζωμένη στο έδαφος μιας προμοντέρνας κοινωνίας, καλυμμένης με μαρξιστική γλώσσα αλλά ξένη προς τις προσδοκίες του Μαρξ.
Σύμφωνα με τον Μαρξ, μια τέτοια επανάσταση δεν θα μπορούσε να συμβεί στη Ρωσία. Το δόγμα του Λένιν αποτελούσε ήδη μια βαθιά αναθεώρηση του μαρξισμού· το δόγμα του Στάλιν ήταν ακόμη περισσότερο. Ο Στάλιν διακήρυξε ότι ο σοσιαλισμός μπορούσε να οικοδομηθεί σε μία μόνο χώρα — μια ιδέα που απορρίφθηκε τόσο από τον Μαρξ όσο και από τον Λένιν.
Έτσι, η επιτυχία του κομμουνισμού στη Ρωσία, και αργότερα στην Κίνα, το Βιετνάμ και αλλού, δεν οφειλόταν στην ταξική δομή, τη βιομηχανική ανάπτυξη ή ένα ισχυρό προλεταριάτο — αυτά τα στοιχεία ήταν είτε αδύναμα είτε ανύπαρκτα. Αντίθετα, η επιτυχία προήλθε από την επιμονή της παράδοσης.
Η Κίνα του Μάο, παρά τη μαρξιστική ρητορική της, παρέμεινε πολύ πιο κομφουκιανική και παραδοσιακή στον χαρακτήρα της. Οι επαναστάσεις πέτυχαν επειδή βασίστηκαν σε αρχαίες δυνάμεις: μύθο, εθνικισμό, αγροτική αλληλεγγύη. Κι όμως, παραδόξως, αυτή ακριβώς η εξάρτηση από προμοντέρνα θεμέλια τις καταδίκασε μακροπρόθεσμα. Έφεραν μέσα τους μεταφυσικές αντιφάσεις.
Το ίδιο ισχύει και για την Τρίτη Πολιτική Θεωρία: τον επαναστατικό εθνικισμό. Ενώ ισχυριζόταν ότι ήταν μοντέρνος, συχνά δανειζόταν στοιχεία από αρχαϊκά αρχέτυπα: ηρωική αρρενωπότητα, μυθική ηγεσία, στρατιωτικοποιημένη αισθητική.
Ο φασισμός και ο εθνικοσοσιαλισμός, παρά τους ισχυρισμούς τους για φουτουρισμό, ήταν κορεσμένοι με προμοντέρνα σύμβολα. Αυτά τα στοιχεία έγιναν διαστρεβλώσεις - καρικατούρες, σε ορισμένες περιπτώσεις - των Απολλώνιων ή Διονυσιακών τύπων.
Ακριβώς λόγω αυτών των βαθιών προμοντέρνων συνηχήσεων, τόσο ο εθνικισμός όσο και ο κομμουνισμός αποδείχθηκαν ανίκανοι να διατηρήσουν την καθαρά μοντέρνα κοσμοθεωρία που απαιτείται για την ήττα του φιλελευθερισμού.
Έτσι, τόσο η Δεύτερη όσο και η Τρίτη Πολιτική Θεωρία απέτυχαν επειδή ήταν μεταφυσικά ακάθαρτες — μπλεγμένες με παραδοσιακές δομές ασύμβατες με την εσωτερική λογική της νεωτερικότητας. Ο φιλελευθερισμός, αντίθετα, ήταν πλήρως μοντέρνος, πλήρως ατομιστικός, απόλυτα συνεπής με το μεταφυσικό σχέδιο της διάλυσης κάθε καθετότητας. Γι' αυτό θριάμβευσε.
5) Λίγο πριν, μιλήσατε για τον μεταμοντερνισμό. Τον αναφέρατε με δύο έννοιες: πρώτον, ως την τελική συνέπεια του ατομισμού, τον οποίο περιγράφετε ως κάτι βαθιά καταστροφικό και αντίθετο στον Πλατωνισμό και τον Παραδοσιοκρατία· δεύτερον, ως έναν πιθανό σύμμαχο του Παραδοσιοκρατίας στον αγώνα ενάντια στη νεωτερικότητα.
Θα μπορούσατε να διευκρινίσετε αυτές τις δύο έννοιες του μεταμοντερνισμού στο έργο σας; Επίσης, περιγράψατε την ήττα της Καμάλα Χάρις και των παγκοσμιοποιητών στις πρόσφατες εκλογές των ΗΠΑ ως μερική ήττα του φιλελευθερισμού.
Στο βιβλίο σας, εξισώνετε τον μεταμοντερνισμό με την υπερνεωτερικότητα και αναφέρεστε επίσης στον Σκοτεινό Διαφωτισμό, συμπεριλαμβανομένου του έργου του Ρεζά Νεγκαρεστάνι και άλλων στοχαστών. Ποια συμπεράσματα πρέπει να εξαγάγουμε για τον μεταμοντερνισμό υπό το φως του Σκοτεινού Διαφωτισμού και των επιπτώσεών του στην κοινωνία;
Ο μεταμοντερνισμός, από τη μία πλευρά, είναι το τελικό ξεδίπλωμα της νεωτερικότητας - το λογικό της συμπέρασμα, ή αυτό που μερικές φορές αποκαλώ υπερμοντερνισμό.
Ως εκ τούτου, αποκαλύπτει την πλήρη αλήθεια του μοντέρνου εγχειρήματος, χωρίς μάσκα. Υπό αυτή την έννοια, είναι προτιμότερος από τα προηγούμενα στάδια της νεωτερικότητας, τα οποία έκρυβαν τις προθέσεις τους κάτω από τον ανθρωπισμό, τον ορθολογισμό ή την πρόοδο.
Το γυμνό πρόσωπο του κακού είναι πιο εύκολο να αντιμετωπιστεί από το μεταμφιεσμένο. Όταν ο Σατανάς αφαιρεί τη μάσκα του, οι ψευδαισθήσεις δεν είναι πλέον δυνατές. Αυτό είναι το πλεονέκτημα του μεταμοντερνισμού: η ειλικρίνειά του.
Σήμερα, βλέπουμε τι βρίσκεται στην καρδιά της σύγχρονης δυτικής φιλελεύθερης τάξης. Τα σεξουαλικά σκάνδαλα που αφορούν προσωπικότητες της ελίτ όπως ο Puff Daddy ή ο Jeffrey Epstein δεν είναι ανωμαλίες. Είναι εκφράσεις του πυρήνα του συστήματος.
Η ρητορική του ανθρωπισμού - τα Ιδρύματα Ανοικτής Κοινωνίας, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, ο ακτιβισμός για το κλίμα - συχνά κρύβει μια μαύρη μάζα από κάτω.
Οι τελετουργίες της φιλελεύθερης δημοκρατίας καλύπτουν θυσίες μωρών, θήρευση και μεταφυσική διαστροφή. Αυτή είναι η αληθινή μορφή της ελίτ: μάγισσες, βιαστές και καταστροφείς. Ο Σατανάς δεν κρύβεται πλέον.
Η νεωτερικότητα αρνήθηκε τόσο τον Θεό όσο και τον Διάβολο. Ο μεταμοντερνισμός παραδέχεται ότι δεν υπάρχει Θεός και εξυμνεί τον Διάβολο. Αυτός είναι ο Αντίχριστος που αποκαλύφθηκε — όχι μεταφορικά αλλά κυριολεκτικά.
Αυτή η σαφήνεια είναι τρομακτική αλλά και απελευθερωτική. Όπως σωστά λέει ο Άλεξ Τζόουνς, αυτή είναι η στιγμή της αφύπνισης. Ο συμβιβασμός τελείωσε. Δεν υπάρχει πλέον μείγμα καλού και κακού — μόνο κακό, αφιλτράριστο. Όσοι αντιτίθενται σε αυτή τη σατανική τάξη δαιμονοποιούνται ως Ναζί, Πουτινιστές και εξτρεμιστές.
Ωστόσο, αυτή η αποκάλυψη ξυπνά επίσης αντίσταση. Η εσχατολογική αφύπνιση ακολουθεί την αποκάλυψη του Αντίχριστου. Τώρα καλούμαστε στην τελική μάχη.
Ο παραδοσιοκρατία, στην κλασική του μορφή, είναι ανεπαρκής για αυτή τη στιγμή. Στην παραδοσιακή κοινωνία, κάποιος ζει σε αρμονία, σε ισορροπία, μέσω της προσευχής, της θυσίας, της οικογένειας και του ιερού καθήκοντος.
Ο πόλεμος ήταν επεισοδιακός, όχι απαραίτητος. Τώρα, ο πόλεμος είναι μόνιμος επειδή οι σατανικές δυνάμεις είναι πανταχού παρούσες. Δεν υπάρχουν πλέον ασφαλείς χώροι παράδοσης που να έχουν μείνει ανέγγιχτοι.
Το να είσαι Παραδοσιακός σήμερα σημαίνει να είσαι πολεμιστής. Δεν υπάρχει ουδετερότητα, καμία υποχώρηση. Πρέπει να αγωνιστείς — φιλοσοφικά, πνευματικά και πολιτισμικά.
Αυτός είναι ο εσχατολογικός Παραδοσιακισμός: όχι νοσταλγικός αλλά μαχητικός. Σε αυτόν τον αγώνα, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ορισμένα στοιχεία που αναπτύχθηκαν μέσα στον μεταμοντερνισμό — αυτά τα εργαλεία που επικρίνουν ή υπερβαίνουν τη νεωτερικότητα.
Φαινομενολογία, δομισμός, πολιτισμική ανθρωπολογία, ψυχανάλυση — αυτά μπορούν να μας χρησιμεύσουν αν αναπροσανατολιστούμε.
Το Dasein του Χάιντεγκερ , ο πολιτισμικός σχετικισμός του Λεβί-Στρος, ακόμη και πτυχές του Λακάν ή του Γιουνγκ — αυτά μπορούν να γίνουν όπλα. Υπάρχει ένας δεξιός μεταμοντερνισμός, ένα μεταφυσικό αντίβαρο στην αριστερή αποδόμηση. Αυτός ο μεταμοντερνισμός από τα δεξιά δεν απορρίπτει την Παράδοση. Συμμαχεί μαζί της στην τελική μάχη.
Ο Σκοτεινός Διαφωτισμός —μορφές όπως ο Νικ Λαντ, ο Ρεζά Νεγκαρεστάνι, οι Μαύροι Ντελέζιανοι— αγκαλιάζουν την άβυσσο. Επικαλούνται θεούς του Λάβκραφτ, ηλίθιες θεότητες πέρα από τον χρόνο. Είναι αυτοαποκαλούμενοι προφήτες του απάνθρωπου. Αυτοί οι στοχαστές είναι πολύτιμοι στο ότι εκθέτουν την ενδόμυχη λογική της νεωτερικότητας. Η φρίκη τους είναι διδακτική.
Αυτή τη στιγμή, το όραμα του Γκενόν για την «ανεστραμμένη ιεραρχία» γίνεται πραγματικότητα. Ο Γωγ και ο Μαγώγ έχουν αναδυθεί από τις ρωγμές της Γης. Συγκεντρώνονται ανοιχτά. Διοργανώνουν συνέδρια, χρηματοδοτούν ιδρύματα και συμμετέχουν σε τελετουργικές κακοποιήσεις, ενώ ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν τη λογική. Αυτό είναι το τέλος του συμβιβασμού.
Τώρα ξεκινά ο τελικός πόλεμος.
6) Τέλος, στο βιβλίο σας, περιγράφετε την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία ως ένα μοντέλο για την υπέρβαση της νεωτερικότητας, ένα μοντέλο που ενσωματώνει στοιχεία Παραδοσιοκρατίας, Πολιτικού Πλατωνισμού και μεταφυσικού ρεαλισμού. Πόσο κοντά είναι η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία στην Καλλίπολη του Πλάτωνα; Τι μπορούμε πραγματικά να κάνουμε για να μετακινηθούμε από την κολασμένη μεταμοντέρνα κοινωνία του σήμερα προς αυτήν την ιδανική κατάσταση;
Το πιο σημαντικό βήμα είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι η Καλλίπολη, η ιδανική πλατωνική πόλη, δεν βρίσκεται πίσω μας αλλά μπροστά μας. Δεν ανήκει στο παρελθόν αλλά στην αιωνιότητα. Δεν επιστρέφουμε σε μια χρυσή εποχή.
Πλησιάζουμε στην επανεμφάνισή της. Σε αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή της ιστορίας, βρισκόμαστε πολύ πιο κοντά στο τέλος παρά στην αρχή. Ζούμε τα μεσάνυχτα, την τελευταία ώρα του ανθρώπινου χρόνου.
Στην αυγή της ιστορίας, το αρχέτυπο της ιερής πόλης αποκαλύφθηκε. Η Καλλίπολη στη συνέχεια θυμήθηκε, διατηρήθηκε και μεταδόθηκε μέσω της τελετουργίας, του νόμου, του μύθου και της μύησης.
Η παράδοση ήταν η πράξη της ανάμνησης: να ανακαλέσουμε τις αναλογίες αυτής της τέλειας πόλης, να προσεγγίσουμε τη μορφή της μέσω της φιλοσοφίας, της βασιλείας και της ιερής τάξης. Καθώς η μνήμη ξεθώριαζε, προσαρμόζαμε τις πολιτικές μας δομές με αυξανόμενα λάθη και συμβιβασμούς. Με το πέρασμα των αιώνων, ξεχνούσαμε όλο και περισσότερα.
Τώρα, στο τέλος, δεν θυμόμαστε πλέον την Καλλίπολη. Έχουμε αποδεχτεί τη λήθη ως κανονικότητα. Η φιλελεύθερη δημοκρατία γίνεται το επίσημο δόγμα της λήθης. Δεν υπάρχει πλέον αντίσταση στην αμαρτία· επιβεβαιώνεται, γιορτάζεται και νομιμοποιείται. Ο γάμος μεταξύ ομοφυλοφίλων δεν είναι απλώς ανεκτός· ανακηρύσσεται ιερός. Η πτώση γίνεται δόγμα.
Ωστόσο, η Καλλίπολη επιστρέφει επίσης στο τέλος του χρόνου. Στη χριστιανική παράδοση, αυτή είναι η Νέα Ιερουσαλήμ. Η ουράνια πόλη δεν είναι μια ουτοπία. είναι μια επανεμφάνιση της αιωνιότητας, μια τελική ηχώ του αρχέτυπου.
Η Νέα Ιερουσαλήμ δεν είναι απλώς συμβολική. Είναι πραγματική. Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Την τελευταία ώρα, πλησιάζει. Σε σύγκριση με την τεράστια απόσταση από την αρχή μέχρι την πτώση, το βήμα μεταξύ τώρα και της επιστροφής είναι μικρό. Στεκόμαστε μπροστά της.
Η διαφορά μεταξύ του κλασικού Παραδοσιοκρατίας και της Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας έγκειται στο εξής: υιοθετούμε μια εσχατολογική στάση. Δεν κοιτάμε πίσω με λαχτάρα. Κοιτάμε μπροστά με αιώνια πιστότητα. Το βλέμμα μας διαπερνά το πέπλο της κατάρρευσης για να διακρίνει το αιώνιο μοτίβο που βρίσκεται πέρα από αυτό.
Δεν περιμένουμε αποδείξεις. Πολεμάμε στο απόλυτο σκοτάδι. Η τελευταία σπίθα φωτός έχει εξαφανιστεί από τον ορίζοντα. Κι όμως, πιστεύουμε. Όχι επειδή το φως είναι ορατό, αλλά επειδή υπάρχει στην αιωνιότητα. Ο αληθινός πιστός ακολουθεί τον Θεό όχι επειδή ο Θεός είναι ορατός, αλλά επειδή είναι ορατός.
Ακόμα κι αν μας αποδεικνυόταν ότι ο Θεός δεν υπάρχει, θα πολεμούσαμε γι' Αυτόν. Αυτή είναι η ουσία του ηρωικού Παραδοσιοκρατίας: ένας εθελοντισμός πέρα από κάθε απόδειξη, πέρα από κάθε αδράνεια. Παραμένουμε πιστοί όταν ο κόσμος έχει γυρίσει την πλάτη μας. Προσευχόμαστε στα ερείπια. Χτίζουμε καθεδρικούς ναούς στην έρημο.
Έτσι, η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία έρχεται μετά τη νεωτερικότητα, όχι πριν από αυτήν. Γεννιέται στις στάχτες, σφυρηλατείται στη φωτιά του εσχατολογικού αγώνα. Δεν κληρονομείται· επιλέγεται.
Παραγγελία Πολιτικής Αετέρας .
Το Multipolar Press είναι μια έκδοση που υποστηρίζεται από τους αναγνώστες. Για να λαμβάνετε νέες αναρτήσεις και να υποστηρίζετε το έργο μας, σκεφτείτε να γίνετε δωρεάν ή επί πληρωμή συνδρομητές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου