ΠΟΛΙΤΙΚΗ: ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΚΑΘΕ ΑΧΡΗΣΤΟΥ ΜΕ ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ
Ο Αριστοτέλης υποστήριζε πως ο άνθρωπος είναι “φύσει πολιτικόν ζῷον”, και κατέκρινε τους ιδιώτες – όσους δηλαδή δεν ασχολούνταν με τα κοινά. Μάλιστα, από τη λέξη “idiotes” προήλθε και ο σύγχρονος “idiot”, υπονοώντας τον απολίτικο, τον αμέτοχο.
Όμως, αν κρίνουμε από την τρέχουσα ελληνική πολιτική πραγματικότητα, ίσως τελικά η ιδιώτευση να είναι η σοφότερη επιλογή για κάθε νουνεχή και σκεπτόμενο πολίτη.
Στο σημερινό πολιτικό σκηνικό, όποιος επιθυμεί να “ανέβει” πρέπει να είναι θρασύς, αδίστακτος, ικανός να υπερκεράσει κάθε φραγμό ηθικής και αξιοπρέπειας. Αρκεί λίγη φιλοδοξία, μια δόση ψευδολογίας, ευκαμψία στη μέση και σταθερός προσανατολισμός προς την… καρέκλα. Από αφισοκολλητής, μέχρι υπουργός – ο δρόμος είναι ανοικτός, αρκεί να γνωρίζεις να υποκλίνεσαι την κατάλληλη στιγμή.
Έπειτα από δεκαετίες παρακολούθησης της πολιτικής σκηνής, αυτό είναι το συμπέρασμα: το 85% των πολιτευομένων –από βουλευτές μέχρι παρατρεχάμενους– δεν υπηρετούν κάποιο όραμα. Επιδιώκουν απλώς να “ανέβουν φορολογική κλίμακα”.
Διόλου τυχαίο ότι, από τους 153 βουλευτές του κυβερνητικού συνασπισμού το 2015, το 80% είχε δηλώσει το 2014 εισόδημα κάτω των 5.000 ευρώ.
Κι όμως, βρέθηκαν να εισπράττουν 6.000 ή 7.000 ευρώ τον μήνα –συν προνόμια– μετά την εκλογή τους. Ποιος δεν θα “ψήφιζε” κατά συνείδηση… όταν διακυβεύονται τέτοια ποσά;
Από εκεί και πέρα, υπάρχει και το 10% που πολιτεύεται λόγω παραγοντισμού. Δεν αναζητούν μόνο χρήμα, αλλά εξουσία, επιρροή, χειροκροτητές. Κάποιοι απ’ αυτούς χάνουν κιόλας περιουσίες στην προσπάθειά τους να “προσφέρουν”.
Όχι, δεν είναι ήρωες – είναι άνθρωποι που νιώθουν την ανάγκη να στήνουν αυλές. Η ψυχολογία έχει λέξη γι’ αυτό: “κακοήθης ναρκισσισμός”.
Και κάπου στο βάθος, υπάρχει ένα 5%. Οι εξαιρέσεις. Οι ιδεολόγοι. Αυτοί που πιστεύουν –αφελώς ίσως– ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Τους λες “χρήσιμους ηλίθιους”. Ή και ρομαντικούς. Ίσως η τελευταία ελπίδα για μια διαφορετική πολιτική αντίληψη.
Αν δεν ανήκεις, ωστόσο, σε κάποια από αυτές τις κατηγορίες –ιδίως στις πρώτες δύο– δεν έχεις ελπίδα. Το κομματικό σύστημα σε αποβάλλει ή σε διαλύει. Η κομματοκρατία, άλλωστε, δεν είναι παρά η πιο ύπουλη πληγή της δημοκρατίας μας.
Όπως έγραφε και η Γαλλίδα φιλόσοφος Σιμόν Βέιλ, “το πολιτικό κόμμα είναι μηχανισμός συλλογικής αποβλάκωσης”.
Γι’ αυτό και δεν τρέφω αυταπάτες ούτε ιδιαίτερη εκτίμηση για τους επαγγελματίες της πολιτικής. Τη δουλειά τους κάνουν –όπως ένας καλός συνήγορος υπεράσπισης.
Αν κάποιος φταίει, είναι ο λαός. Εκείνος που ψηφίζει γόνους, που αγνοεί σκάνδαλα, που καταπίνει ψέματα. Εκείνος που λέει “ε, και τι έγινε;”, όταν ακούει για διαφθορά ή αδιαφάνεια.
Πρόσφατα, φίλος –έντιμος κατά τ’ άλλα– αντέδρασε με αδιαφορία όταν του είπα πως το ελληνικό δημόσιο φέρεται να πληρώνει τον λογαριασμό ρεύματος για 15 ιδιωτικά αεροδρόμια. “Κι εσένα τι σε νοιάζει;”, απάντησε.
Και δεν είναι μετακλητός, δεν παίρνει επιδοτήσεις, δεν κυκλοφορεί με Πόρσε. Κι όμως, συγχωρεί, ψηφίζει, στηρίζει. Ο βασιλιάς είναι γυμνός, κι εκείνος επιμένει πως φοράει στολή.
Βλέπει τον πρωθυπουργό να κυνηγά ένα βλέμμα από τον Τραμπ, και παρ’ όλα αυτά συνεχίζει να πιστεύει πως η χώρα πρωτοπορεί στη διεθνή σκακιέρα. Δεν είναι απλώς θέμα άποψης – είναι πολιτισμικό σύμπτωμα. Και επιβεβαιώνεται και με στοιχεία.
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της εταιρείας QED (ίδρυση: Γ. Κωνσταντινίδης, καθηγητής στο Πάντειο), το 23% των πολιτών δηλώνει πως θα ψήφιζε διεφθαρμένο πολιτικό, εφόσον είναι “αποτελεσματικός”.
Το 34% λέει “ναι” στον διαπλεκόμενο, εφόσον του τάξει κάτι προσωπικό. Και το 45% των ψηφοφόρων της ΝΔ δηλώνει απερίφραστα ότι θα ψήφιζε διεφθαρμένο υποψήφιο με αντάλλαγμα προσωπικό όφελος.
Συμπέρασμα; Είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Όχι μόνο γιατί έχουμε τους ηγέτες που μας αξίζουν, αλλά γιατί –κατά βάθος– τους επιλέγουμε με τα λάθος κριτήρια. Άλλωστε, αν οι εκλογές μπορούσαν πραγματικά να αλλάξουν το σύστημα, θα ήταν… παράνομες. Ψέματα;
Υστερόγραφο: Για να κατανοήσει κανείς πώς λειτουργεί το πολιτικό προσωπικό, αρκεί να δει ένα παράδειγμα: η ΝΔ διέγραψε πρώην πρωθυπουργό της, αλλά συμπεριέλαβε στα ψηφοδέλτιά της μια απόφοιτη υποχρεωτικής εκπαίδευσης – ιδιοκτήτρια, ωστόσο, πολυτελούς Φεράρι.
Μια Ferrari για την «Ελλάδα 2.0» – Στην υγειά των κορόιδων
Η κοινοβουλευτική αδράνεια του Αυγούστου –ιδίως μετά το πολιτικό σοκ του πρόσφατου «θεσμικού πραξικοπήματος»– μπορεί να αφήνει πίσω της έναν φαινομενικά ήρεμο πολιτικό ορίζοντα, όμως η πραγματικότητα παραμένει αποκαλυπτική.
Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν έχει τελειώσει – αντιθέτως, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Και μαζί του, σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται και η πλήρης απογύμνωση του πολιτικού ήθους της χώρας.
Η εικόνα της σύγχρονης Ελλάδας, αυτής της υποτιθέμενης «Ελλάδας 2.0», είναι πια ξεκάθαρη: από τη μία πλευρά, ο απλός πολίτης –συχνά ψηφοφόρος της Νέας Δημοκρατίας– σέρνεται για το μεροκάματο, ζει με ένα κουλούρι ή μια τυρόπιτα και αγωνίζεται να καλύψει φόρους, λογαριασμούς και ανάγκες.
Από την άλλη, τα «γαλάζια παιδιά» του ΟΠΕΚΕΠΕ απολαμβάνουν την άνεση και την ευκολία της εξουσίας – και δεν διστάζουν να κεράσουν φραπέ με πεντάευρο, για να μη χαλάσουν την καλλιεργημένη εικόνα ευμάρειας και επιρροής.
Δεν είναι μόνο τα εκατομμύρια που στροβιλίζονται γύρω από τις αμφιλεγόμενες επιδοτήσεις – διαψευδόμενες ή μη. Είναι, κυρίως, το απροκάλυπτο «ήθος εξουσίας» που έχει διαποτίσει κάθε κλίμακα του διοικητικού και πολιτικού μηχανισμού. Ένα ύφος που εκπέμπει αλαζονεία, χλιδή και απόλυτη ατιμωρησία.
Την ώρα που ένας στους δύο Έλληνες δεν έχει την οικονομική δυνατότητα ούτε για μία εβδομάδα διακοπών, στην άλλη πλευρά του καθρέφτη οι ΟΠΕΚΕΠΕ-δικοί χαίρονται εξοχικά, ταξίδια πολυτελείας, εταιρικές αλχημείες και –ναι– Ferrari. Όχι μεταφορικά. Κυριολεκτικά.
Και ενώ η κυβέρνηση μιλά για «ανάπτυξη», «ευημερία» και «διαφάνεια», ο κόσμος βλέπει απλώς τον λογαριασμό να ανεβαίνει. Οι επιδοτήσεις μετατρέπονται σε βίλες. Τα οράματα σε μπίζνες. Και το όνειρο για πολιτική αλλαγή –ειδικά για τους παραδοσιακούς νεοδημοκράτες– καταντά ένας ακόμα εφιάλτης διαφθοράς.
Το μεγαλύτερο σκάνδαλο δεν είναι ούτε οι λογαριασμοί, ούτε τα ποσά, ούτε τα ονόματα. Είναι η πλήρης κατάρρευση της ηθικής ακεραιότητας που κάποτε υποσχέθηκε η διακυβέρνηση Μητσοτάκη.
Οι «δικοί μας άνθρωποι» στον ΟΠΕΚΕΠΕ και αλλού, αντί να διασφαλίζουν το δημόσιο συμφέρον, έχουν μετατραπεί σε κερδοσκοπικούς μεσάζοντες ανάμεσα σε κρατικό χρήμα και προσωπικό πλουτισμό.
Αυτός είναι ο πυρήνας του προβλήματος: ένας λαός που σταδιακά εγκατέλειψε την προσδοκία για ηθική και αξιοπρέπεια, και μια πολιτική τάξη που του επιβεβαιώνει καθημερινά ότι καλά έκανε.
Όταν Ferrari μετατρέπονται σε πολιτικά σύμβολα και οι συνειδήσεις υποκαθίστανται από συμφέροντα, τότε δεν έχουμε απλώς κρίση.
Έχουμε οργανική σήψη.
Γιατί το πρόβλημα δεν είναι μόνο η πολυτελής ζωή των ημετέρων. Είναι η συστηματική κανονικοποίηση της αδικίας, η πολιτική αδιαφορία μπροστά στην κοινωνική δυσαρέσκεια, η συνειδητή απόρριψη κάθε έννοιας δικαίου.
Και στο τέλος της ημέρας, αυτός που πληρώνει το τίμημα –οικονομικά, ηθικά και ψυχολογικά– είναι ο απλός πολίτης. Ειδικά εκείνος που είχε πιστέψει ότι μέσα από την «Ελλάδα 2.0» θα διαμορφωνόταν επιτέλους ένα νέο αξιακό πλαίσιο.
Αντ’ αυτού, παρακολουθεί σήμερα τον κρατικό μηχανισμό να λειτουργεί ως βιτρίνα ενός συστήματος που δεν κυβερνάται – απλώς αυτοσυντηρείται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου