ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΙΔΗΣΗ:ΠΕΘΑΝΕ Ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 81 ΕΤΩΝ.

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΦΙΛΕ ΕΚ ΔΙΑΝΟΙΑΣ 

Γράφει ο Γιώργος Βολουδάκης

Πέθανε ο σύγχρονος τροβαδούρος μας, ο Διονύσης Σαββόπουλος το βράδυ της Τρίτης σε ηλικία 81 ετών.  Ήταν ένα πηγαίο ταλέντο. Η μουσική μέσα του ταξίδευε «με αεροπλάνα και βαπόρια»... 

Ρεύματα και ιδεολογίες κυκλοφορούσαν μέσα στον αριστοφανικό μουσικό οργανισμό του, σε...ποσότητες και συχνά τον παρακολουθούσαμε να διανύει αποστάσεις από την αναρχία ως τον ορθόδοξο νεωτερισμό και από την εύοσμη ασκητικότητα του Αγίου Όρους να φτάνει σε έναν ιδιότυπο αγνωστικισμό που φλέρταρε με την αιωνιότητα χωρίς να θέλει να εγκαταλείψει και τα επίγεια…Πού κατέληξε; Σε μία πίστη υπόγεια, πίστη σε τί; δεν βρίσκω λόγια...

Στο πρόσωπο του καθρεφτίζεται όλη η παλινωδία του λαού μας...

Γι αυτό το αποτύπωμά του ήταν ιδιαίτερα βαρύ και βαθύ! 

Άκουγα τα τραγούδια του από μικρό παιδί επτά χρονών όταν έβγαλε το «Φορτηγό»...και τον ακολούθησα έως το 83 στο Ολυμπιακό Στάδιο...  

Τον γνώρισα όταν ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής στην Λύρα και ο καλός μου φίλος τραγουδοποιός ο Βλάσης Ταβαμπής, θέλησε να  πάει τα τραγούδια του να τα ακούσει ο Σαββόπουλος. 

Μου ζήτησε να πάω μαζί του. Πήρα ένα αντίτυπο από το πρώτο μου βιβλίο και πήγα. Ο Βλάσης δίστασε να μπει στο γραφείο, μου λέει πήγαινε εσύ και πες του για τα τραγούδια. 

Ο Σαββόπουλος μπερδεύτηκε μου λέει «εσύ φτιάχνεις τραγουδάκια ή μας έφερες τα ποιήματα για μελοποίηση;» «Τίποτε από τα δύο, τα τραγούδια είναι του φίλου μου που δίστασε να μπει στο γραφείο σου, ενώ εγώ ήρθα για συμπαράσταση. Το βιβλίο είναι δικά μου ποιήματα και το έφερα για να στο χαρίσω» του είπα. Τότε ήταν που τον αποκάλεσα «φίλο εκ διανοίας» 

Ξανασυναντηθήκαμε στο Ζοοm όταν έπαιξε με την Λένα Πλάτωνος, εκεί είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για πολλά στις πρόβες και να γνωρίσω εκ του σύνεγγυς όχι τον Σαββόπουλο αλλά κυρίως τον Διονύση...

Θέλω εδώ να αποκαλύψω κάτι που ποτέ δεν του το είπα, πως ο ηθικός αυτουργός γι αυτή την συνύπαρξη είμαι εγώ. Ο Διονύσης ήθελε τότε να κάνει μια μπάντα από συνθέτες, την Λένα πιάνο, τον Πορτοκάλογλου κιθάρα, τον Τρανταλίδη ντράμς, αυτούς θυμάμαι. 

Η Λένα ήρθε και μου το είπε στεναχωρημένη, μου λέει εγώ ήθελα να παίξω μαζί του τα τραγούδια του που έχω διασκευάσει κι αυτός μου ζήτησε να πάω σαν πιανίστα...και θα αρνηθώ! Της  λέω αντί να του αρνηθείς πρότεινέ του αυτό που μόλις μου είπες. Τον πήρε, κι εκείνος ενθουσιάστηκε κι έτσι έγινε αυτή η συνεργασία...

Εκεί στις συζητήσεις στο καμαρίνι του, διαπιστώσαμε την κοινή μας αγάπη για έναν άνθρωπο που και οι δύο θεωρούσαμε μοναδικό και σπουδαίο, τον γενναίο ιππότη της ψυχανάλυσης Θανάση Τζαβάρα.      

Έκτοτε όποτε πήγαινα στις συναυλίες του, τα λέγαμε μετά στα καμαρίνια...Πάντα δε με ρωτούσε πρώτα απ΄ όλα, πως μου φάνηκε η παράσταση...

Ο Διονύσης Σαββόπουλος έδρασε με εξωστρεφή και φανερό τρόπο υπηρετώντας την εσώτερη και αφανή του φύση και θέλησε να κρατήσει μέχρι τέλους μυστικό το τοπίο της ψυχής του.

Και έτσι θέλω να τον θυμάμαι πάντα:

Σαν ένα 

ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΠΙΟ 

 

Καλό ταξίδι φίλε εκ διανοίας, ελπίζω το μυστικό τοπίο της ψυχή σου να έχει θέα προς τον Παράδεισο!

Γ. Ε. Βολουδάκης