ΤΕΧΝΟΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ: Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΣΤΙΣ ΛΕΓΟΜΕΝΕΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΙΔΕΕΣ
Από τον John και την Nisha Whitehead
«Υπάρχουν περισσότεροι από ένας τρόποι για να κάψεις ένα βιβλίο. Και ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους που τρέχουν με αναμμένα σπίρτα». —Ρέι Μπράντμπερι
Αυτό που βλέπουμε είναι το σύγχρονο ισοδύναμο της καύσης βιβλίων, το οποίο περιλαμβάνει την εξάλειψη επικίνδυνων ιδεών – νόμιμων ή όχι – και των ανθρώπων που τις ασπάζονται. Εβδομήντα χρόνια αφότου το μυθιστόρημα Fahrenheit 451 του Ray Bradbury απεικόνισε έναν φανταστικό κόσμο στον οποίο τα βιβλία καίγονται για να καταστείλουν τις διαφωνούσες ιδέες, ενώ η τηλεοπτική ψυχαγωγία χρησιμοποιείται για να αναισθητοποιήσει τον πληθυσμό και να τον καταστήσει εύκολα ειρηνικό, αποσπασμένο και ελεγχόμενο, βρισκόμαστε να πλοηγούμαστε σε μια παράξενα παρόμοια πραγματικότητα.
Στα χαρτιά –σύμφωνα με την Πρώτη Τροπολογία, τουλάχιστον– είμαστε τεχνικά ελεύθεροι να μιλήσουμε.
Στην πραγματικότητα, ωστόσο, είμαστε πλέον τόσο ελεύθεροι να μιλήσουμε όσο ένας κυβερνητικός αξιωματούχος - ή εταιρικές οντότητες όπως το Facebook, το Google ή το YouTube - μπορεί να επιτρέψει.
Παράδειγμα: εσωτερικά έγγραφα που κυκλοφόρησαν από την Υποεπιτροπή Οπλοποίησης της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης της Βουλής των Αντιπροσώπων επιβεβαίωσαν αυτό που υποψιαζόμασταν εδώ και καιρό: ότι η κυβέρνηση συνεργάζεται με εταιρείες μέσων κοινωνικής δικτύωσης για να λογοκρίνει τον λόγο.
Με τον όρο «λογοκρισία», αναφερόμαστε στις συντονισμένες προσπάθειες της κυβέρνησης να φιμώσει, να φιμώσει και να εξαλείψει εντελώς κάθε λόγο που έρχεται σε αντίθεση με το εγκεκριμένο αφήγημα της ίδιας της κυβέρνησης.
Αυτή είναι η πολιτική ορθότητα που φτάνει στο πιο ανατριχιαστικό και καταπιεστικό άκρο της.
Οι αποκαλύψεις ότι το Facebook συνεργάστηκε με την κυβέρνηση Μπάιντεν για να λογοκρίνει περιεχόμενο που σχετίζεται με τον COVID-19, συμπεριλαμβανομένων χιουμοριστικών αστείων, αξιόπιστων πληροφοριών και της λεγόμενης παραπληροφόρησης, ακολούθησαν μια απόφαση ομοσπονδιακού δικαστηρίου στη Λουιζιάνα που απαγορεύει στους αξιωματούχους της εκτελεστικής εξουσίας να επικοινωνούν με εταιρείες κοινωνικών μέσων σχετικά με αμφιλεγόμενο περιεχόμενο στα διαδικτυακά τους φόρουμ.
Παρομοιάζοντας τις αδέξιες προσπάθειες της κυβέρνησης να πιέσει τις εταιρείες μέσων κοινωνικής δικτύωσης να καταστείλουν περιεχόμενο επικριτικό για τα εμβόλια COVID ή τις εκλογές με «ένα σχεδόν δυστοπικό σενάριο», ο δικαστής Terry Doughty προειδοποίησε ότι «η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών φαίνεται να έχει αναλάβει έναν ρόλο παρόμοιο με ένα οργουελιανό "Υπουργείο Αλήθειας"».
Αυτός είναι ο ίδιος ο ορισμός του τεχνοφασισμού.
Ντυμένος με τυραννικό φαρισαϊσμό, ο τεχνοφασισμός τροφοδοτείται από τεχνολογικά μεγαθήρια (τόσο εταιρικά όσο και κυβερνητικά) που εργάζονται παράλληλα για την επίτευξη ενός κοινού στόχου.
Η κυβέρνηση δεν μας προστατεύει από «επικίνδυνες» εκστρατείες παραπληροφόρησης. Θέτει τις βάσεις για να μας απομονώσει από «επικίνδυνες» ιδέες που θα μπορούσαν να μας κάνουν να σκεφτούμε για τον εαυτό μας και, με αυτόν τον τρόπο, να αμφισβητήσουμε τον ασφυκτικό έλεγχο της ελίτ εξουσίας πάνω στις ζωές μας.
Μέχρι στιγμής, οι τεχνολογικοί γίγαντες έχουν καταφέρει να παρακάμψουν την Πρώτη Τροπολογία λόγω του μη κυβερνητικού καθεστώτος τους, αλλά είναι μια αμφίβολη διάκριση στην καλύτερη περίπτωση όταν βαδίζουν σε στενή επαφή με τις προσταγές της κυβέρνησης.
Όπως γράφουν οι Philip Hamburger και Jenin Younes για την The Wall Street Journal: «Η Πρώτη Τροπολογία απαγορεύει στην κυβέρνηση να "περιορίσει την ελευθερία του λόγου". Το δόγμα του Ανώτατου Δικαστηρίου καθιστά σαφές ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί συνταγματικά να αποφύγει την τροπολογία δουλεύοντας μέσω ιδιωτικών εταιρειών.
Τίποτα καλό δεν μπορεί να προκύψει από το να επιτρέπεται στην κυβέρνηση να παρακάμπτει το Σύνταγμα.
Η σταθερή, διάχυτη λογοκρισία που μας επιβάλλεται από τους εταιρικούς τεχνολογικούς γίγαντες με τις ευλογίες των κυρίων απειλεί να επιφέρει μια αναδιάρθρωση της πραγματικότητας κατευθείαν από το 1984 του Όργουελ, όπου το Υπουργείο Αλήθειας αστυνομεύει τον λόγο και διασφαλίζει ότι τα γεγονότα συμμορφώνονται με οποιαδήποτε εκδοχή της πραγματικότητας ενστερνίζονται οι κυβερνητικοί προπαγανδιστές.
Ο Όργουελ σκόπευε το 1984 ως προειδοποίηση. Αντ 'αυτού, χρησιμοποιείται ως ένα δυστοπικό εγχειρίδιο οδηγιών για την κοινωνική μηχανική ενός πληθυσμού που είναι συμμορφωμένος, κομφορμιστής και υπάκουος στον Μεγάλο Αδελφό.
Αυτός είναι ο ολισθηρός δρόμος που οδηγεί στο τέλος της ελευθερίας του λόγου όπως την ξέραμε κάποτε.
Σε έναν κόσμο όλο και περισσότερο αυτοματοποιημένο και φιλτραρισμένο μέσα από το φακό της τεχνητής νοημοσύνης, βρισκόμαστε στο έλεος άκαμπτων αλγορίθμων που υπαγορεύουν τα όρια των ελευθεριών μας.
Μόλις η τεχνητή νοημοσύνη γίνει πλήρως ενσωματωμένο μέρος της κυβερνητικής γραφειοκρατίας, θα υπάρχει ελάχιστη προσφυγή: όλοι θα υποκείμεθα στις αδιάλλακτες κρίσεις των τεχνο-κυβερνώντων.
Έτσι ξεκινάει.
Πρώτον, οι λογοκριτές καταδίωξαν τους λεγόμενους εξτρεμιστές που εκτοξεύουν τη λεγόμενη «ρητορική μίσους».
Στη συνέχεια, κυνήγησαν τους λεγόμενους εξτρεμιστές που ξεστόμιζαν τη λεγόμενη «παραπληροφόρηση» σχετικά με τις κλεμμένες εκλογές, το Ολοκαύτωμα και τον Χάντερ Μπάιντεν.
Μέχρι τη στιγμή που οι λεγόμενοι εξτρεμιστές βρέθηκαν στο στόχαστρο για τη διάδοση της λεγόμενης «παραπληροφόρησης» σχετικά με την πανδημία COVID-19 και τα εμβόλια, οι λογοκριτές είχαν αναπτύξει ένα σύστημα και μια στρατηγική για τη φίμωση των αντικομφορμιστών.
Τελικά, ανάλογα με το πώς η κυβέρνηση και οι εταιρικοί σύμμαχοί της ορίζουν τι συνιστά «εξτρεμισμό», «εμείς ο λαός» θα μπορούσαμε όλοι να θεωρηθούμε ένοχοι για κάποιο έγκλημα σκέψης ή άλλο.
Ό,τι ανεχόμαστε τώρα – ό,τι κι αν κάνουμε τα στραβά μάτια – ό,τι εκλογικεύουμε όταν επιβάλλεται σε άλλους, είτε στο όνομα της εξασφάλισης της φυλετικής δικαιοσύνης είτε της υπεράσπισης της δημοκρατίας ή της καταπολέμησης του φασισμού, τελικά θα επιστρέψει για να μας φυλακίσει, έναν και όλους.
Παρακολουθήστε και μάθετε.
Θα πρέπει όλοι να ανησυχούμε όταν οποιοδήποτε άτομο ή ομάδα – εξέχουσα ή όχι – λογοκρίνεται, φιμώνεται και εξαφανίζεται από το Facebook, το Twitter, το YouTube και το Instagram επειδή εκφράζει ιδέες που θεωρούνται πολιτικά μη ορθές, μισητές, επικίνδυνες ή συνωμοτικές.
Δεδομένων των όσων γνωρίζουμε για την τάση της κυβέρνησης να ορίζει τη δική της πραγματικότητα και να αποδίδει τις δικές της ετικέτες στη συμπεριφορά και τον λόγο που αμφισβητεί την εξουσία της, αυτό θα πρέπει να προκαλεί ανησυχία σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα.
Εδώ είναι το θέμα: δεν χρειάζεται να συμπαθείτε ή να συμφωνείτε με οποιονδήποτε έχει φιμωθεί ή εξαφανιστεί στο διαδίκτυο λόγω των απόψεών του, αλλά το να αγνοήσετε τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις μιας τέτοιας λογοκρισίας είναι επικίνδυνα αφελές, επειδή οποιεσδήποτε εξουσίες επιτρέπετε στην κυβέρνηση και τους εταιρικούς πράκτορές της να διεκδικήσουν τώρα τελικά θα χρησιμοποιηθούν εναντίον σας από τυράννους δικής σας κατασκευής.
Όπως γράφει ο Glenn Greenwald για το The Intercept:
Η κραυγαλέα πλάνη που βρίσκεται πάντα στην καρδιά των συναισθημάτων υπέρ της λογοκρισίας είναι η αφελής, παραληρηματική πεποίθηση ότι οι εξουσίες λογοκρισίας θα αναπτυχθούν μόνο για να καταστείλουν απόψεις που δεν αρέσουν σε κάποιον, αλλά ποτέ στις δικές του απόψεις.
Το Facebook δεν είναι κάποιος καλοπροαίρετος, ευγενικός, συμπονετικός γονέας ή ένας ανατρεπτικός, ριζοσπαστικός ηθοποιός που πρόκειται να αστυνομεύσει τον λόγο μας για να προστατεύσει τους αδύναμους και περιθωριοποιημένους ή να χρησιμεύσει ως ευγενής έλεγχος στις σκανταλιές από τους ισχυρούς.
Σχεδόν πάντα θα κάνουν ακριβώς το αντίθετο: θα προστατεύουν τους ισχυρούς από εκείνους που επιδιώκουν να υπονομεύσουν τους θεσμούς των ελίτ και να απορρίψουν τις ορθοδοξίες τους.
Οι τεχνολογικοί γίγαντες, όπως όλες οι εταιρείες, υποχρεούνται από το νόμο να έχουν έναν πρωταρχικό στόχο: τη μεγιστοποίηση της αξίας των μετόχων. Θα χρησιμοποιούν πάντα τη δύναμή τους για να κατευνάσουν εκείνους που θεωρούν ότι ασκούν τη μεγαλύτερη πολιτική και οικονομική δύναμη.
Προσοχή: είναι ένας ολισθηρός δρόμος από τη λογοκρισία των λεγόμενων παράνομων ιδεών στη φίμωση της αλήθειας.
Τελικά, όπως προέβλεψε ο Τζορτζ Όργουελ, το να λες την αλήθεια θα γίνει μια επαναστατική πράξη.
Εάν η κυβέρνηση μπορεί να ελέγξει την ομιλία, μπορεί να ελέγξει τη σκέψη και, με τη σειρά της, μπορεί να ελέγξει το μυαλό των πολιτών.
Συμβαίνει ήδη.
Κάθε μέρα που περνάει, κινούμαστε όλο και πιο κάτω στο δρόμο προς μια ολοκληρωτική κοινωνία που χαρακτηρίζεται από κυβερνητική λογοκρισία, βία, διαφθορά, υποκρισία και μισαλλοδοξία, όλα συσκευασμένα για το υποτιθέμενο όφελός μας στην οργουελιανή διγλωσσία της εθνικής ασφάλειας, της ανοχής και του λεγόμενου «κυβερνητικού λόγου».
Λίγο λίγο, οι Αμερικανοί προετοιμάζονται να δέχονται συνήθεις εισβολές στις ελευθερίες τους.
Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η καταπίεση γίνεται συστημική, αυτό που αναφέρεται ως υφέρπουσα κανονικότητα, ή ένας θάνατος με χίλιες περικοπές.
Είναι μια ιδέα που επικαλέστηκε ο βραβευμένος με Πούλιτζερ επιστήμονας Jared Diamond για να περιγράψει πώς οι μεγάλες αλλαγές, αν εφαρμοστούν αργά σε μικρά στάδια με την πάροδο του χρόνου, μπορούν να γίνουν αποδεκτές ως φυσιολογικές χωρίς το σοκ και την αντίσταση που θα μπορούσε να προκαλέσει μια ξαφνική αναταραχή.
Οι ανησυχίες του Diamond σχετίζονται με τον εξαφανισμένο πλέον πολιτισμό της Νήσου του Πάσχα και την κοινωνική παρακμή και την περιβαλλοντική υποβάθμιση που συνέβαλαν σε αυτόν, αλλά είναι μια ισχυρή αναλογία για τη σταθερή διάβρωση των ελευθεριών μας και την παρακμή της χώρας μας ακριβώς κάτω από τη μύτη μας.
Όπως εξηγεί ο Diamond, «Μέσα σε λίγους αιώνες, οι άνθρωποι της Νήσου του Πάσχα αφάνισαν το δάσος τους, οδήγησαν τα φυτά και τα ζώα τους σε εξαφάνιση και είδαν την πολύπλοκη κοινωνία τους να βυθίζεται στο χάος και τον κανιβαλισμό... Γιατί δεν κοίταξαν γύρω τους, δεν συνειδητοποίησαν τι έκαναν και δεν σταμάτησαν πριν να είναι πολύ αργά; Τι σκέφτονταν όταν έκοψαν τον τελευταίο φοίνικα;»
Η απάντησή του: «Υποψιάζομαι ότι η καταστροφή δεν συνέβη με ένα κτύπημα, αλλά με ένα κλαψούρισμα».
Όπως και οι άποικοι της Αμερικής, οι πρώτοι άποικοι της Νήσου του Πάσχα ανακάλυψαν έναν νέο κόσμο – «έναν παρθένο παράδεισο» – γεμάτο ζωή. Ωστόσο, σχεδόν 2000 χρόνια μετά την άφιξη των πρώτων αποίκων, η Νήσος του Πάσχα μετατράπηκε σε ένα άγονο νεκροταφείο από έναν πληθυσμό τόσο επικεντρωμένο στις άμεσες ανάγκες του που απέτυχε να διατηρήσει τον παράδεισο για τις μελλοντικές γενιές.
Το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί και για την Αμερική σήμερα: επίσης, υποβαθμίζεται σε ένα άγονο νεκροταφείο από έναν πληθυσμό τόσο επικεντρωμένο στις άμεσες ανάγκες του που αποτυγχάνει να διατηρήσει την ελευθερία για τις μελλοντικές γενιές.
Στην περίπτωση της Νήσου του Πάσχα, όπως εικάζει ο Diamond:
Το δάσος... εξαφανίστηκε αργά, σε βάθος δεκαετιών. Ίσως ο πόλεμος διέκοψε τις κινούμενες ομάδες. Ίσως μέχρι να τελειώσουν οι χαράκτες τη δουλειά τους, έσπασε και το τελευταίο σχοινί.
Εν τω μεταξύ, κάθε νησιώτης που προσπαθούσε να προειδοποιήσει για τους κινδύνους της προοδευτικής αποψίλωσης των δασών θα είχε παρακαμφθεί από τα κατεστημένα συμφέροντα των χαρακτών, των γραφειοκρατών και των αρχηγών, των οποίων οι θέσεις εργασίας εξαρτώνταν από τη συνεχιζόμενη αποψίλωση των δασών.
Οι αλλαγές στη δασική κάλυψη από χρόνο σε χρόνο θα ήταν δύσκολο να εντοπιστούν... Μόνο οι ηλικιωμένοι, αναπολώντας την παιδική τους ηλικία δεκαετίες νωρίτερα, θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν τη διαφορά.
Σταδιακά τα δέντρα έγιναν λιγότερα, μικρότερα και λιγότερο σημαντικά. Μέχρι τη στιγμή που κόπηκε ο τελευταίος ενήλικος φοίνικας που έφερε φρούτα, οι φοίνικες είχαν πάψει προ πολλού να έχουν οικονομική σημασία.
Αυτό άφηνε μόνο όλο και μικρότερα δενδρύλλια φοίνικα να καθαρίζουν κάθε χρόνο, μαζί με άλλους θάμνους και δέντρα. Κανείς δεν θα είχε παρατηρήσει την κοπή του τελευταίου μικρού φοίνικα».
Ακούγεται οδυνηρά οικείο ακόμα;
Έχουμε ήδη γκρεμίσει το πλούσιο δάσος ελευθεριών που καθιέρωσαν οι ιδρυτές μας. Έχει εξαφανιστεί αργά, κατά τη διάρκεια των δεκαετιών. Η διάβρωση των ελευθεριών μας έχει συμβεί τόσο σταδιακά, που κανείς δεν φαίνεται να το έχει παρατηρήσει.
Μόνο οι παλαιότερες γενιές, ενθυμούμενες πώς ήταν η αληθινή ελευθερία, αναγνωρίζουν τη διαφορά. Σταδιακά, οι ελευθερίες που απολαμβάνουν οι πολίτες έγιναν λιγότερες, μικρότερες και λιγότερο σημαντικές. Μέχρι να πέσει και η τελευταία ελευθερία, κανείς δεν θα ξέρει τη διαφορά.
Έτσι ανεβαίνει η τυραννία και πέφτει η ελευθερία: με χίλιες περικοπές, καθεμία από τις οποίες δικαιολογείται ή αγνοείται ή ανασηκώνεται ως αρκετά ασήμαντη από μόνη της ώστε να ενοχλεί, αλλά αθροίζονται.
Κάθε περικοπή, κάθε προσπάθεια υπονόμευσης των ελευθεριών μας, κάθε απώλεια κάποιου κρίσιμου δικαιώματος – να σκεφτόμαστε ελεύθερα, να συναθροιζόμαστε, να μιλάμε χωρίς φόβο ντροπής ή λογοκρισίας, να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας όπως κρίνουμε κατάλληλο, να λατρεύουμε ή να μην λατρεύουμε όπως υπαγορεύει η συνείδησή μας, να τρώμε ό,τι θέλουμε και να αγαπάμε όποιον θέλουμε, να ζούμε όπως θέλουμε– αθροίζονται σε μια ανυπολόγιστη αποτυχία εκ μέρους του καθενός από εμάς να σταματήσουμε την κάθοδο κάτω από αυτή την ολισθηρή πλαγιά.
Όπως ξεκαθαρίζω στο βιβλίο μου Battlefield America: The War on the American People και στο φανταστικό ομόλογό του The Erik Blair Diaries, βρισκόμαστε σε αυτή την κατηφόρα τώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου