ΨΥΧΟΠΑΘΗΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΟΔΗΓΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ
Ο Ντόναλντ Τραμπ εμφανίζεται να επιχειρεί μια “επιστροφή στη διπλωματία” στο ουκρανικό, περισσότερο επειδή η κατάσταση στο μέτωπο έχει πάρει εφιαλτική τροπή για το Κίεβο και τους δυτικούς υποστηρικτές του, παρά επειδή τον συγκίνησε ξαφνικά η ειρήνη.
Το σχέδιο που διακινεί η Ουάσιγκτον θυμίζει περισσότερο μια διαρκή αναβολή του προβλήματος παρά επίλυση.
Είναι γεμάτο ασάφειες, διαφορετικές διαρροές, αντικρουόμενες λεπτομέρειες, σαν να έχει σχεδιαστεί εξαρχής για να υπηρετήσει ένα και μόνο στόχο: όχι την ειρήνευση, αλλά την παύση των εχθροπραξιών μέχρι τη στιγμή που θα κριθεί χρήσιμο για το αμερικανικό κατεστημένο να ξαναβάλει φωτιά στο πεδίο.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, ο Τραμπ δεν συμπεριφέρεται ως ειρηνοποιός. Συμπεριφέρεται ως ο έμπορος ισχύος που πάντα υπήρξε. Εκμεταλλεύεται την ευρωπαϊκή ανασφάλεια για να πουλήσει όπλα, να επιβάλει όρους, να εξασφαλίσει εμπορικές παραχωρήσεις και να υπενθυμίσει στους Ευρωπαίους ηγέτες πως η οικονομική τους ανάσα εξαρτάται από τον ένοικο του Λευκού Οίκου.
Οι ευρω-ελίτ, οι ίδιες που χτίσανε την αφήγηση περί “ευρωπαϊκών αξιών” και “δημοκρατικών θεσμών”, βρίσκονται σήμερα εγκλωβισμένες σε μια συλλογική υστερία: ξέρουν ότι μια πραγματική ειρήνη στην Ουκρανία θα σημάνει το τέλος της δικής τους κυριαρχίας και ίσως την ώρα του λογαριασμού για τα λάθη και τις ψευδαισθήσεις τους.
Έτσι, κάνουν αυτό που γνωρίζουν καλύτερα: χτίζουν θωρακισμένες δομές εξουσίας που καμία μελλοντική κυβέρνηση δεν θα μπορεί να αμφισβητήσει.
Ο Μάνφρεντ Βέμπερ, ο ισχυρός άνδρας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, το είπε σχεδόν απροκάλυπτα: «Η αμυντική συνεργασία της Ευρώπης θα φτάσει σ’ ένα επίπεδο που καμία μελλοντική κυβέρνηση δεν θα μπορεί να ανατρέψει».
Σε μια φράση, συμπύκνωσε όλη την αντιδημοκρατική φιλοσοφία που έχει φωλιάσει στα μινιστέρια των Βρυξελλών. Δεν μιλάμε για πολιτική στρατηγική, αλλά για τη δημιουργία ενός υπερεθνικού οικοδομήματος που θα επιβάλλει μόνιμη στρατιωτικοποίηση και θα λειτουργεί ως φρούριο απέναντι στη βούληση των λαών.
Οι Ευρωπαίοι τεχνοκράτες ζουν μέσα σε έναν φαντασιακό κόσμο όπου οι ίδιοι αποτελούν την “εκλεκτή” κάστα που σώζει τον πολιτισμό από τις απειλές — πραγματικές ή κατασκευασμένες. Το άγχος τους, όμως, δεν είναι υπαρξιακό αλλά βαθύτατα υλικό: φοβούνται την απώλεια πόρων, συμφερόντων, πρόσβασης σε κεφάλαια.
Τρέμουν γεωπολιτικά την ανάδυση των μη δυτικών δυνάμεων και ιδεολογικά την κατάρρευση του νεοφιλελεύθερου μύθου περί “τέλους της Ιστορίας”. Για να αντιμετωπίσουν αυτές τις ανασφάλειες, δεν διστάζουν να οικοδομήσουν ένα πανευρωπαϊκό πλέγμα στρατιωτικών υποδομών που θυμίζει λιγότερο μια σύγχρονη ένωση κρατών και περισσότερο μια εκκοσμικευμένη αυτοκρατορική γραφειοκρατία.
Το ΝΑΤΟ, με το δόγμα των “Επιχειρήσεων Πολλαπλών Τομέων”, επιδιώκει να εγκλωβίσει την Ευρώπη σε μόνιμη στρατιωτική προετοιμασία. Η εφαρμογή αυτού του δόγματος απαιτεί υποδομές τεράστιας κλίμακας, τόσο βαθιά ριζωμένες στον ευρωπαϊκό χώρο ώστε να είναι σχεδόν αδύνατο να αποξηλωθούν.
Κι έτσι, με τον πιο ύπουλο τρόπο, τα μέσα αποσυνδέονται από κάθε ηθικό σκοπό: η στρατιωτικοποίηση παύει να είναι εργαλείο και γίνεται αυτάρκης μηχανισμός. Η Ευρώπη, αντί να αναζητά ασφάλεια, χτίζει την απόλυτη εξάρτηση από την ατλαντική αυτοκρατορία.
Το γερμανικό OPLAN Deutschland είναι χαρακτηριστικό αυτής της νέας τάξης. Επί της ουσίας παραδίδει την πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας στο στρατιωτικό επιτελείο. Οι περιφέρειες, τα υπουργεία, ακόμα και το ιατρικό σύστημα, μετατρέπονται σε εξαρτήματα ενός μόνιμου πολεμικού μηχανισμού.
Η έννοια της “υποστήριξης του κράτους υποδοχής” από το ΝΑΤΟ σημαίνει, στην πράξη, ότι η κυριαρχία του κράτους υποδοχής εξαφανίζεται. Όλα υπηρετούν τον πολεμικό σχεδιασμό, ανεξάρτητα από το ποιος κυβερνά ή τι θέλουν οι πολίτες. Η δημοκρατία υποβιβάζεται σε γραφειοκρατικό θόρυβο.
Και μέσα σε όλες αυτές τις μετατοπίσεις, ο Τραμπ παίζει το δικό του παιχνίδι. Είναι αποκαλυπτικό ότι για τις συνομιλίες στη Μόσχα δεν έστειλε στρατηγούς, αλλά επιχειρηματίες της απολύτου εμπιστοσύνης του.
Η εικόνα των απεσταλμένων του να συζητούν με κορυφαίους Ρώσους αξιωματούχους δεν άφησε καμία αμφιβολία: η ανακωχή, η ειρήνη, οι όροι της διευθέτησης — όλα περνούν από το χρήμα. Η Αμερική διαπραγματεύεται σαν αυτό που είναι: η μεγαλύτερη επιχειρηματική αυτοκρατορία στον κόσμο.
Αντίθετα, στο Κίεβο έστειλε στρατιωτική ομάδα υψηλότατου επιπέδου. Το μήνυμα ήταν ωμό: ο Ζελένσκι πρέπει να αποδεχτεί τη συμφωνία που η Ουάσιγκτον ράβει με τη Μόσχα. Αν θέλει να παραμείνει στη θέση του —ή ίσως και στη ζωή του— θα ευθυγραμμιστεί με το αμερικανικό σχέδιο.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν πρόκειται να παραδεχτούν ποτέ ήττα. Δεν θα επιτρέψουν να στηθεί το αφήγημα του πανικού, της αποχώρησης, της συντριβής. Ο Τραμπ προσπαθεί να βρει έναν τρόπο να απεμπλακεί από έναν πόλεμο που δεν μπορεί να κερδηθεί, χωρίς να φαίνεται ότι ο ίδιος κάνει πίσω.
Έχοντας ήδη μεταφέρει το βάρος του κόστους στους Ευρωπαίους, επιδιώκει τώρα μια παγωμένη ισορροπία που η Ουάσιγκτον θα μπορεί ανά πάσα στιγμή να ανατρέψει.
Ταυτόχρονα, οι ευρωπαϊκές ηγεσίες συνεχίζουν να λειτουργούν ως πολλαπλασιαστές κινδύνου και όχι ως παράγοντες σταθερότητας. Δεν είναι απλοί εκτελεστές των αμερικανικών επιθυμιών — συχνά είναι εκείνοι που τις υπερθεματίζουν.
Το ατλαντικό δόγμα παραμένει η μοναδική γλώσσα που μπορούν να μιλήσουν. Έχουν οικοδομήσει την εξουσία τους γύρω από τη διαχείριση κρίσεων και δεν μπορούν να φανταστούν τον εαυτό τους χωρίς αυτές.
Η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν αποτελεί ίσως το πιο χαρακτηριστικό σύμπτωμα αποδιοργάνωσης. Από τα πολιτικά ψέματα περί “επικείμενης ρωσικής κατάρρευσης”, πέρασε στα διοικητικά ψέματα, στα φιλτραρισμένα έγγραφα, στα στοιχεία που φουσκώνουν ή εξαφανίζονται.
Η γραφειοκρατία της ΕΕ λειτουργεί σαν αγωγός που μεταφέρει το ψεύδος από την κορυφή στη βάση. Και καθώς κατεβαίνει επίπεδα, το ψεύδος μεταμορφώνεται: γίνεται διαφθορά, μικρή και μεγάλη, θεσμική και προσωπική. Δεν είναι τυχαίο ότι, σύμφωνα με μελέτες, το 25% των ευρωβουλευτών έχει εμπλακεί σε σκάνδαλα.
Οι ευρω-ελίτ συμπεριφέρονται σαν να μην πρόκειται ποτέ να ξανασυναντήσουν Ρώσο πολίτη ή Ρώσο διπλωμάτη στη ζωή τους. Μετατρέπουν την ήπειρο σε στρατόπεδο επιμελητείας, σε προθάλαμο της επόμενης μεγάλης σύγκρουσης, χωρίς να λογαριάζουν το τίμημα που θα πληρώσουν οι λαοί της Ευρώπης. Φαντάζονται πυρηνικά σενάρια, καταρρεύσεις πολιτισμών, ζώνες καταστροφής, σαν να είναι ασκήσεις επί χάρτου, όχι πιθανές τραγωδίες.
Μπορούν να φανταστούν το τέλος του κόσμου — αλλά δεν μπορούν να φανταστούν έναν κόσμο στον οποίο δεν κυριαρχούν. Κι αυτό, τελικά, δεν είναι πολιτικό ζήτημα αλλά «προνόμιο» των ψυχικά ασθενών.
Συνιστά μια ιδιότυπη υπαρξιακή παθολογία: μια ελίτ που έχει χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα, κάθε ηθική ρίζα, κάθε αίσθηση του ορίου. Ένα σύμπλεγμα εξουσίας που, ενώ προβάλλει τον εαυτό του ως προστάτη του πολιτισμού, μοιάζει να εργάζεται άθελά του για την αποσύνθεσή του.
«Τα παιδία παίζει» πόλεμο!
Ο παραλογισμός δεν αποτελεί «προνόμιο» των ψυχικά ασθενών ή ασθενούντων. Οι περισσότεροι άνθρωποι στη ζωή τους πλησιάζουν ή και περνούν τα όρια της λογικής, άλλες φορές με αναστρέψιμο τρόπο και αρκετές με μοιραία αποτελέσματα και για τους ίδιους. Η ψυχική διαταραχή καλύπτει το σύνολο του είδους, ανεξαρτήτως χαρακτήρων και ιδιοτήτων. Οι πολιτικοί δεν ξεφεύγουν του κανόνα.
Η εξουσία ρέπει προς την αλαζονεία, και από εκεί ο δρόμος για τη διαταραχή των φρενών είναι πάντα… κατήφορος. Αυτόν τον «κατήφορο» προσπαθούν οι κοινωνίες να αναχαιτίσουν με μυριάδες προσπάθειες στη φιλοσοφία, στην επιστήμη και την τέχνη. Οι κατακτήσεις τους μοιάζουν συχνά μάταιες, καθώς ηγέτες και ηγέτιδες τάξεις αποδεικνύονται πολλές φορές ανεπίδεκτοι μαθήσεως.
Μια τέτοια δραματική στιγμή ζούμε τώρα, στην Ευρώπη. Δίχως να το αντιλαμβανόμαστε, κλιμακώνεται γύρω μας μια πολεμική ρητορική εξαιτίας του πολέμου στην Ουκρανία με αποδέκτη τη Ρωσία. Οδεύουμε ολοταχώς προς πόλεμο με τη Ρωσία!
Η φράση λίγο καιρό πριν θα αποτελούσε τίτλο θεατρικής παρωδίας. Δυστυχέστατα, απεικονίζει την πραγματικότητα. Σαν να μην έφτανε στους ηγέτες (;) της Ευρωπαϊκής Ένωσης η αποτυχία τους να αποτρέψουν την πιο σοβαρή σύρραξη δίπλα μας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, βιάζονται να την ολοκληρώσουν με μακάβριο τρόπο.
Αν η κατάσταση δεν ήταν ανησυχητική, τα ερωτήματα που προκύπτουν από τη στάση της Ε.Ε. περικλείονται στη φράση «τα παιδία παίζει». Παίζουν «εν ου παικτοίς»! Καταρχάς. πότε και πώς μας απείλησε η Ρωσία; Για ποιον λόγο, με ποιον στρατό, με ποια όπλα και, το κυριότερο, με ποια λεφτά θα πολεμήσουμε;
Μήπως αυτή η υστερία προσπαθεί άτσαλα να κρύψει τις αποτυχίες του «ιερατείου των Βρυξελλών» στην υπεράσπιση του κοινωνικού κράτους, στον περιορισμό της διαφθοράς και της κερδοσκοπικής επέλασης, στην αδυναμία σχεδιασμού και υπηρέτησης μιας βιώσιμης προοπτικής για το μέλλον, στην εξαφάνιση της παρουσίας μας από το διεθνές προσκήνιο;
Αλλά και στα παλαιότερα: ποια θα ήταν η άμυνά μας χωρίς τους Αμερικανούς; Πότε και πώς θα την οργανώναμε; Τι σημαίνει ο τρόπος που μας αντιμετώπισε ο πρόεδρος των ΗΠΑ στο Ουκρανικό; Γιατί δεν συνηγορήσαμε στην ένταξη των Ρώσων στο ΝΑΤΟ όταν το ζητούσαν; Τόσες δεκαετίες ήταν καλά με το φθηνό ρωσικό αέριο, τώρα τι γίνεται;
Δύο ερωτήματα. «Γιατί η Ουκρανία: Χώρος ή χώρα;» είναι ο τίτλος άρθρου του Α. Λουλουδάκη στην ιστοσελίδα «Ανοιχτό Παράθυρο», και δίνει πλήρως την ιστορική και γεωγραφική διάσταση του ζητήματος.
Το δεύτερο: επειδή ο λόγος για τον οποίο και το ηθικό με το οποίο προσέρχεται κάποιος στα όπλα καθορίζουν και την έκβαση του αγώνα του, τι και για ποιον θα πρέπει να πολεμήσουμε με τη Ρωσία;
Και αυτοί που μας καλούν στον αγώνα είναι βέβαιοι ότι κάνουν αυτά που πρέπει για να διατηρήσουν όσα μας καλούν τάχα να υπερασπιστούμε μαζί τους, δηλαδή τις ελευθερίες και την ποιότητα ζωής μας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου