ΤΙ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ / 6.0 ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΟΕΠΟΧΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΝΤΙΑ

Ο ΝΕΟΣ ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΣ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης

Ι. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Στις 17 Μαρτίου 2020 ο κ. Κυρ. Μητσοτάκης απέδειξε ότι απέναντί του νομίζει πως έχει πολίτες βρεφικής ηλικίας, που όχι μόνο πρέπει να συνηθίσουν να πλένουν τα χεράκια τους, να φορούν τη μασκούλα τους και να κρατάνε αποστάσεις, αλλά αρέσκονται πρωτίστως σε παραμύθια με εκφοβιστικούς μπαμπούλες.

Με αυτό το πνεύμα άρχισε να προπαγανδίζει την υγειονομική κρίση χρησιμοποιώντας μιλιταριστικούς όρους. Στο αλήστου μνήμης διάγγελμά του είχε την εξής φράση:

«Είμαστε σε πόλεμο με έναν εχθρό που είναι αόρατος, αλλά δεν είναι ανίκητος».

Όποιος το 2020 διέθετε δορυφορική τηλεόραση και έκανε zapping στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών, διεπίστωνε ότι και οι ηγέτες των άλλων εθνικών κυβερνήσεων είχαν μετατραπεί σε υγειονομικούς πατερούληδες που προειδοποιούσαν τα χειραγωγούμενα βρέφη τους για τον φονικό «αόρατο εχθρό» που ως νέος μπαμπούλας βρισκόταν εν δυνάμει πάνω από το κεφάλι κάθε πολίτη απανταχού της γης.

Τότε κατάλαβα ότι οι κυβερνητικές κεφαλές σχεδόν όλων των χωρών μιλούσαν και ενεργούσαν σαν «παγκόσμιες μαριονέτες» ελεγχόμενες από κάποιον «αόρατο μαριονετίστα», κατά τον ωραίο χαρακτηρισμό που εντόπισα στο βιβλίο «Ο άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή» του Λουίτζι Πιραντέλο1.

Ο πρώτος όρος που μου ήρθε αβίαστα στο μυαλό, για να περιγράψω το φαινόμενο αυτής της περίεργης ομοιομορφίας, ήταν η «Παγκόσμια Δικτατορία», η οποία τότε είχε υγειονομική μορφή, αλλά στην πορεία κατάλαβα ότι ήταν πολυμορφική. 

Αργότερα έμαθα ότι είχε εκδοθεί και ένα βιβλίο με τον τίτλο ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ2.

Έτσι, σήμερα, ανάλογα με την περίσταση, μπορούμε να την αποκαλούμε κλιματική δικτατορία, ηλεκτρονική δικτατορία, έμφυλη δικτατορία ή μετανθρωπιστική δικτατορία.

Το εκπληκτικό είναι ότι όσο κάποιοι από εμάς βλέπουν να υψώνεται μπροστά τους το πολυπλόκαμο τέρας της παγκόσμιας δικτατορίας, που τόσο ύπουλα κρύβεται πίσω από το μακιγιάζ του εξωραϊστικού όρου «παγκοσμιοποίηση»3, η εγχώρια και εξωχώρια ελίτ αρέσκεται να ευλογεί το κενοτάφιο μιας ανύπαρκτης δημοκρατίας, την οποία προπαγανδίζει αενάως, διοργανώνοντας ημερίδες και συνέδρια ή επιστρατεύοντας τις λεγεώνες των τυφλωμένων οπαδών της που ομοιάζουν με τους χειροκροτητές του γνωστού παραμυθιού του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν «Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα».

Κατά παράδοξο τρόπο, παρότι οι πολιτικοί βιοεξουσιαστές μας συνηθίζουν να μας βρεφοποιούν, το υπέροχο αυτό παραμύθι μας θυμίζει ότι την αλήθεια κατέχουν ακριβώς τα βρέφη, μάλλον γιατί ιδίως αυτά έχουν καθαρούς τους νοητούς οφθαλμούς της καρδίας!

Κάποιοι ψαγμένοι, που βαφτίζονται από το «κυρίαρχο ρεύμα» «ψεκασμένοι», έχουν εφεύρει για το σημερινό απολειφάδι της δημοκρατίας τον οργουελικό όρο «μεταδημοκρατία», ενώ θα ήταν πιο τίμιο να ομιλούν για κρυπτοδικτατορία.

Το πρόθημα «μετα-», που έχει γίνει τόσο της μόδας σήμερα, ντύνει με έναν παραπλανητικό-προπαγανδιστικό μανδύα το κακόσημο σημαινόμενο της λέξης «δικτατορία».

Όταν μου τηλεφώνησε ο καθηγητής Φιλοσοφίας Κωνσταντίνος Ρωμανός για να με ρωτήσει αν θα ήθελα να συμπράξω στην παρουσίαση του βιβλίου του «Ο νέος φεμινισμός. Από το Transgender στο Transhuman;» (εκδ. Λειμών, 2025), η οποία θα πραγματοποιείτο στην Αίθουσα Ελλήνων Λογοτεχνών, επιφυλάχθηκα, λέγοντάς του ότι θα του απαντήσω, αφού διαβάσω το βιβλίο του.

Αν και από την τηλεφωνική μας συνομιλία υπέθεσα ότι εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος, δεν φανταζόμουν ότι η ταύτισή μας θα ήταν τόσο ευρεία, και κυρίως ότι θα υπήρχε σήμερα ένας συγγραφέας που θα τολμούσε να μιλήσει με μεγίστη παρρησία όχι μόνο για να αμφισβητήσει ό,τι μας σερβίρεται από το κυρίαρχο ρεύμα της Νέας Τάξης Πραγμάτων ως αυτονόητα ευεργετικό για τον ανθρώπινο οργανισμό (όπως τα πειραματικά εμβόλια m-RNA κατά του κορωνοϊού4) αλλά και για να υπερασπιστεί τα θεμελιωδώς αυτονόητα, πόσω μάλλον να τα καταγράψει σε ένα βιβλίο.

Στην «πανούκλα» του Αλμπέρ Καμύ είναι γραμμένη μια πολύ μεγάλη, διαχρονική αλήθεια, άκρως επίκαιρη για τα σημερινά δεδομένα:

«Μα φτάνει πάντα μια στιγμή στην ιστορία όπου όποιος τολμήσει να πει ότι ένα κι ένα κάνουν δύο τιμωρείται με θάνατο».

Έχουμε απομείνει πολύ λίγοι όσοι εξακολουθούμε να προβάλλουμε ως ορθό το αποτέλεσμα αυτής της βασικής πράξης των μαθηματικών και άρα λόγω του περιορισμένου μας αριθμού μπορεί να την γλυτώσουμε, αφού είμαστε χρήσιμοι ως «άλλοθι δημοκρατίας».

Σημειωτέον ότι η αλλοίωση της εξίσωσης «ένα κι ένα κάνουν δύο» αποτελεί διακαή πόθο κάθε ολοκληρωτικού καθεστώτος, στο μέτρο που αυτό διεξάγει προπάντων πνευματικό πόλεμο εναντίον του λαού.

ΙΙ. ΤΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ

Ποια είναι τα αυτονόητα που σήμερα καταλύονται από τους εωσφορικούς προπαγανδιστές του παραλόγου;

Αναφέρω μερικά παραδείγματα νεοταξίτικης «διαστρέβλωσης του αυτονόητου» (και άρα επικράτησης του ανόητου), όπως τα αλίευσα από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Ρωμανού:

Α. Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΗ

Πρώτος παραλογισμός: Οι Νεοταξίτες προπαγανδίζουν ότι η ελευθερία είναι απεριόριστη!

Κι όμως δεν είναι, διότι τότε θα επρόκειτο για βολονταρισμό, δηλ. θελησιοκρατία, και αριστερό φασισμό. Με άλλα λόγια, «το ότι θέλω κάτι να είναι έτσι, δεν εξασφαλίζει ότι είναι πραγματικά έτσι. Αν είμαι άνδρας, που θέλει να είναι γυναίκα, δεν γίνομαι λόγω αυτού γυναίκα» (σελ. 46).

Β. ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΤΟ ΠΑΛΙΟ

Δεύτερος παραλογισμός: Οι Νεοταξίτες μάς προτρέπουν να παραδώσουμε το παλιό στην λήθη, γιατί το νέο είναι σίγουρα καλύτερο (σελ. 53).

Κι όμως, μια μεταρρύθμιση θα πρέπει πάντα να συνοδεύεται από την διατήρηση των παλαιών παραδόσεων, που είναι «πολύτιμες επειδή περιέχουν αρχές που δεν είναι ούτε παλιές ούτε νέες, αλλά –πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να το θέσουμε;– αιώνιες» (σελ. 54).

Γ. ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Τρίτος παραλογισμός: «Ίσα δικαιώματα για όλους».

Κι όμως, «η εξίσωση των ατόμων ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων σημαίνει εξίσωση της ικανότητας με την ανικανότητα, του ωφέλιμου με το βλαπτικό και καμία κοινωνία δεν μπορεί να το αντέξει αυτό. […] Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αδικία από την εξίσωση των ανίσων» (σελ. 55).

Δ. ΤΟ 2030 ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΑΝΗΚΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΣΤΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ

Τέταρτος παραλογισμός: «το 2030 δεν θα σας ανήκει τίποτα και θα είστε ευτυχισμένοι» (σελ. 258, 260)!

Εδώ, ωστόσο, ο Κ. Ρωμανός αποκαλύπτει έναν πειστικό λόγο που εξηγεί αυτόν τον παραλογισμό: για να φθάσει ο πληθυσμός να μην ονειρεύεται να εξεγερθεί, σημαίνει ότι το πνευματικό του οπλοστάσιο είναι πολύ φτωχό (σελ. 260).

ΙΙΙ. ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ (ΔΙΑ)ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Ας έρθω τώρα σε ένα άλλο πεδίο, όπου ο σημερινός συγγραφέας εκφράζει σκέψεις που συμπορεύονται με εκείνες άλλων συγγραφέων.

Αν ο Πιραντέλο έκανε λόγο για «αόρατο μαριονετίστα», ο Κ. Ρωμανός κάνει τώρα λόγο για «αόρατα αφεντικά» (σελ. 275), στον κόσμο των οποίων «ισχύει ο νόμος της μαφίας: απόλυτος σεβασμός προς τον αφέντη και σκληρή τιμωρία των παραστρατημάτων του υποτελούς».

Αν η «παγκοσμιοποίηση» θεωρείται (δικαίως) από πολλούς αφυπνισμένους πολίτες «όρος απατηλός» για να συγκαλύψει τον ζόφο του σχεδίου της «Παγκόσμιας Δικτατορίας», που θα υλοποιηθεί μέσω της εγκαθίδρυσης μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης, ανάμεσα σε αυτούς τους αφυπνισμένους και χαρισματικούς ξεχωρίζει ο Κ. Ρωμανός, ο οποίος σε δύο σημεία του βιβλίου του (σελ. 181 και 258) μιλά ευθαρσώς για παγκόσμια κυβέρνηση ή διακυβέρνηση.

Από το 2016 μιλούσαν απροκάλυπτα για την Παγκόσμια Κυβέρνηση: https://www.weforum.org/stories/2016/11/highlights-from-our-meeting-in-dubai/

Όπως εξηγεί (σελ. 258):

«Για να συμβεί αυτό [δηλ. για να εγκαθιδρυθεί η Παγκόσμια Κυβέρνηση], τα έθνη θα πρέπει να εξαφανιστούν, γιατί είναι πάντα εγωιστικά και υποκινούν πολέμους […]. Αυτός είναι επίσης ο λόγος για τον οποίο τα σύνορα πρέπει να είναι ανοιχτά, ώστε η εθνική κυριαρχία να είναι διαθέσιμη σε όλους (αυτό έχει ήδη επιτευχθεί)».

Γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο το εθνομηδενιστικό σύνθημα που βλέπουμε να είναι γραμμένο στους τοίχους της Αθήνας αλλά και πολλών άλλων πόλεων είτε της Ελλάδος είτε άλλων χωρών5: No border, no border ή No nations, no borders.

Σημειωτέον ότι και το τραγούδι “Imagine” του Τζων Λένον θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ο ύμνος της Νέας Τάξης Πραγμάτων για την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας κυβέρνησης, αφού μιλά για την φαντασίωση της κατάργησης των κρατών και της θρησκείας, αλλά και της δημιουργίας ενός ενιαίου κόσμου:6

«Imagine there’s no countries

It isn’t hard to do

Nothing to kill or die for

And no religion, too...

I hope someday you’ll join us

And the world will live as one».

Ωστόσο, οι όροι «Παγκόσμια Κυβέρνηση» και «Παγκόσμια Διακυβέρνηση», παρότι συνήθως χρησιμοποιούνται εναλλάξ, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι δεν είναι ταυτόσημοι.

Ο όρος «παγκόσμια διακυβέρνηση» αφορά ένα «σύνολο διακυβερνητικών δραστηριοτήτων, κανόνων και μηχανισμών, επίσημων και ανεπίσημων, υφιστάμενων σε διάφορα επίπεδα του σημερινού κόσμου» που «αλληλεπιδρούν εν απουσία μιας υπερεθνικής αρχής».

Από την άλλη πλευρά, ο όρος «παγκόσμια κυβέρνηση» αφορά την άκρως επικίνδυνη ιδέα να είναι ολόκληρη η ανθρωπότητα «ενωμένη υπό μία κοινή πολιτική αρχή»7.

Σε αυτό το πολύ σημαντικό βιβλίο, ο αναγνώστης θα διαφωτιστεί για την διάκριση ανάμεσα στην Παγκόσμια Κυβέρνηση και στην Παγκόσμια Διακυβέρνηση

IV. ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Αν κάποιοι προτιμούν τον όρο μεταδημοκρατία και κάποιοι άλλοι τον όρο «κρυπτοδικτατορία», ο Κ. Ρωμανός μιλά για «δημοκρατία-φάρσα» (σελ. 276) ή για «ψευδαισθητική δημοκρατία» (σελ. 277).

Μάλιστα, η «ψευδαίσθηση της δημοκρατίας» συνδυάζεται από τον Κ. Ρωμανό με την αριθμοποίηση του πολίτη, που μας χτυπά καμπανάκι σε σχέση με την απειλή του Προσωπικού Αριθμού:

«το άτομο τείνει να γίνει ένας αριθμός σε μια ομοιογενή μάζα, δυσδιάκριτος από τους άλλους αριθμούς» (σελ. 261).

Αυτό το φαινόμενο της υβριδικής-ψευδαισθητικής δημοκρατίας αντανακλάται στην εμμονή των ηγετών του σύγχρονου κόσμου να πανηγυρίζουν για την τάχα καλά εδραιωμένη δημοκρατία, ειδικότερα δε, εδώ στην Ελλάδα, να καυχώνται για την κατάρρευση της χούντας των Συνταγματαρχών και για την μετάβαση στην… «υπέροχη δημοκρατία της μεταπολίτευσης», ενώ αληθές είναι ότι μετά το 1974 δεν βιώνουμε παρά μια έξυπνη-«κοινοβουλευτική δικτατορία»8, όπου οι δικτάτορες δεν φορούν στρατιωτικές στολές αλλά κοστούμια και πολύχρωμες γραβάτες.

Αξίζει να σημειωθεί ότι έχουν προταθεί και πολλοί άλλοι όροι για να περιγράψουν το φαινόμενο της μεταδημοκρατίας ή, κατά τον της ψευδαισθητικής δημοκρατίας:

«ψευτοδημοκρατία»

«τυπική δημοκρατία» (formelle Demokratie)

«απομίμηση δημοκρατίας» (Nachahmung von Demokratie)

«δημοκρατικός δεσποτισμός» (demokratischer Despotismus)

«ολοκληρωτική δημοκρατία» (totalitäre Demokratie)

«ανάστροφος ολοκληρωτισμός» (umgekehrter Totalitarismus)9.

V. AΝΑΠΟΔΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Αυτός ο τελευταίος όρος μάς δίνει την ιδανική αφορμή να εστιάσουμε την προσοχή μας σε ένα φαινόμενο, που πλέον περιγράφεται από πολλούς. Ανάμεσα σε αυτούς και ο Κωνσταντίνος Ρωμανός.

Πρόκειται για τον λεγόμενο «ανάποδο κόσμο». Ο «ανάστροφος ολοκληρωτισμός» είναι ακριβώς μια μορφή ανάποδου κόσμου, αφού ο ολοκληρωτισμός προπαγανδίζεται μεταμφιεσμένος σε «δημοκρατία».

Και μέσα σε αυτό το ανάποδο πλαίσιο πραγματοποιούνται αμέτρητα γλωσσικά, ορθότερα: εννοιολογικά παιχνίδια, τα οποία εντοπίζει περίφημα ο Κ. Ρωμανός.

Ένα τέτοιο παιχνίδι είναι να βαπτίζονται οι υγιώς σκεπτόμενοι αμφισβητίες του κυρίαρχου ρεύματος «ακροδεξιοί» που «δήθεν υπονομεύουν τη Δημοκρατία» (σελ. 276).

Αυτούς του δήθεν εχθρούς οι συνταγματολόγοι τους στοχοποιούν ως «αξιακούς εχθρούς της δημοκρατίας»10, η οποία, για να σωθεί από την απειλή τους, πρέπει να απαρνηθεί το DNA της και να μεταλλαχθεί σε «μαχόμενη δημοκρατία».

Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι μόλις προσφάτως κυκλοφόρησε η ελληνική μετάφραση του βιβλίου που είχε γράψει ο θεωρητικός εισηγητής της μαχόμενης δημοκρατίας, ο Καρλ Λέβενσταϊν (Karl Loewenstein)11, o oποίος φρονούσε ότι:

«εκείνο που πρέπει να παρεμποδίσει η δημοκρατία είναι η εκμετάλλευση των νομίμων μέσων από ολοκληρωτικά κόμματα για να ανέλθουν στην εξουσία και να ανατρέψουν το πολίτευμα».

Από την άλλη πλευρά, όμως, ο λαμπρός Αυστροαμερικανός φιλόσοφος και νομικός Χανς Κέλσεν (Hans Kelsen) ακολουθούσε την αντίθετη οπτική:

«Αν η δημοκρατία θέλει να μένει πιστή στον εαυτό της, πρέπει να ανέχεται ακόμη κι ένα κίνημα που αποσκοπεί στην καταστροφή της».

Άριστα επισημαίνει ο Κ. Ρωμανός ότι ακόμη και ο όρος «κρίση της Δημοκρατίας» είναι ύπουλος, αφού:

«στην πραγματικότητα “κρίση της Δημοκρατίας” σε πρώτο πλάνο είναι η άρνηση της κατεστημένης πολιτικής να αποδεχθεί την πολυφωνία, που εξ ορισμού εμπεριέχει η έννοια της δημοκρατίας. Προφανώς εκείνο που πρωτίστως τους ενδιαφέρει (όπου “τους” εννοεί, φυσικά, τους καθεστωτικούς) είναι να διεκπεραιώνουν μια προϋπάρχουσα ατζέντα, την οποία προστατεύουν με κάθε τρόπο» (σελ. 276).

Αξίζει, λοιπόν, τώρα να αναφερθώ σε μερικά ανάποδα που εντοπίζει και ο Κ. Ρωμανός, τα οποία επαληθεύουν την υπόνοια ότι ζούμε στον Θαυμαστό (δηλ. στον Σιχαμερό) Ανάποδο Κόσμο (στον Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο αναφέρεται ο κ. Ρωμανός στην σελ. 262 του βιβλίου του). 

Φυσικά τα «ανάποδα» είναι και «παράλογα», οπότε τα πρώτα έρχονται να συμπληρώσουν την λίστα με τα «παράλογα», τα οποία μνημονεύθηκαν παραπάνω ενδεικτικώς.

Στην σελίδα 278, ο αναγνώστης μπορεί να απολαύσει μία μεστή παράγραφο, όπου περιγράφονται τα ανάποδα της ψευδαισθητικής Δημοκρατίας, οι υλοποιητές της οποίας εφαρμόζουν κατά το δοκούν την τεχνική της μετατόπισης των εννοιών:

«Ο γενναίος παρουσιάζεται ως θρασύς, ο γενναιόδωρος ως σπάταλος, ο φίλος του λαού ως λαϊκιστής, ο πατριώτης ως εθνικιστής, ο προδότης ως πραγματιστής κ.λπ. Οι όροι που χρησιμοποιούνται δεν ορίζονται, ούτε διευκρινίζονται, αλλά είναι πάντα φορτισμένοι με θετικό ή αρνητικό πρόσημο που δεν επιδέχεται αμφισβητήσεως, αφού αυτό επιτάσσει η… “Δημοκρατία”».

Τώρα θα αναφέρω κάποια πρόσθετα ανάποδα που εντοπίζονται σε διαφορετικά σημεία του βιβλίου.

Α. ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΩ

Πρώτο ανάποδο:

Ενώ οι επαναστάσεις γίνονται από τα κάτω, δηλ. από τον απλό λαό, σήμερα βλέπουμε να μας επιβάλλονται από τα πάνω.

Η διαπίστωση αυτή του Κ. Ρωμανού συμπίπτει απολύτως με την άποψη που έχει διατυπώσει ο Αμερικανός ιστορικός Κρίστοφερ Λας στο βιβλίο του με τίτλο «Η εξέγερση των ελίτ και η προδοσία της δημοκρατίας».

Β. ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΓΕΛΟΙΟΠΟΙΗΣΗ

Δεύτερο ανάποδο:

Με βάση την χριστιανική ηθική, ο άνθρωπος «δεν πρέπει να είναι υπερήφανος, αλλά ταπεινός» (σελ. 165). Σήμερα, όμως, στρατιές από ΛΟΑΤΚΙ παρελαύνουν με σύνθημα την υπερηφάνεια για την αυτογελοιοποίησή τους.

Γ. Η ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ

Τρίτο ανάποδο:

Ο καπιταλισμός έχει παραδόξως υιοθετήσει την ατζέντα του κομμουνισμού. Γράφει με οξυδέρκεια ο Κ. Ρωμανός:

«Το μεγάλο δυτικό μπλοκ προειδοποιεί επίμονα σήμερα για έναν εσωτερικό εχθρό στα δεξιά και σπάνια προειδοποιεί για έναν εχθρό στα αριστερά. Κατά τη διάρκεια του “ψυχρού πολέμου” συνέβαινε το αντίθετο. Ας το σκεφτούμε, μια δεξιά κυβέρνηση βλέπει εχθρούς σΤα αριστερά. Μια κυβέρνηση στο κέντρο διαχωρίζει αμέσως τον εαυτό της τόσο από τη δεξιά, όσο και από την αριστερά. Μόνο μια αριστερή κυβέρνηση τοποθετείται αποκλειστικά εναντίον του εχθρού στα δεξιά» (σελ. 182).

Αυτός ο «εχθρός» έχει τα εξής χαρακτηριστικά (σελ. 182):

Είναι εθνικιστής, κατά της παράνομης μετανάστευσης (κάποτε την λέγαμε «λαθρομετανάστευση», αλλά η λογοκρισία, που αναβαθμίσθηκε σε πολιτική ορθότητα, απαγόρευσε την λέξη, όπως και τόσες άλλες), υπέρ της οικογένειας και της παράδοσης, πιστεύει στα συνταγματικά πολιτικά δικαιώματα, είναι κατά της φεμινιστικής σεξουαλικής πολιτικής και προέρχεται από το κέντρο της κοινωνίας.

Δ. Η ΕΚΘΗΛΥΝΣΗ ΤΟΥ ΑΡΣΕΝΙΚΟΥ ΚΑΙ Η ΑΡΡΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΘΗΛΥΚΟΥ

Τέταρτο ανάποδο:

«ο άνδρας πρέπει να γίνει πιο θηλυκός και η γυναίκα πιο αρρενωπή» (σελ. 183).

Στο σημείο αυτό ο Κωνσταντίνος Ρωμανός θέτει τον δάχτυλον εις τον τύπον των ήλων, επισημαίνοντας με θαυμαστή ευθυβολία τα εξής:

«Η αποδυνάμωση του άνδρα με την ενίσχυση της γυναίκας αποσκοπεί τελικά στην αποδυνάμωση της διαφοράς μεταξύ των δύο φύλων, η οποία συνιστά τη διπολικότητα του όρου “άνθρωπος”. 

Ως στόχος προβάλλεται ένας ανδρόγυνος τύπος ανθρώπου, όπου το “γυναικείο κίνημα” λειτουργεί ως μοχλός για την έγκαιρη επίτευξη του στόχου της, που δεν είναι άλλος από τον Μετάνθρωπο. 

Προφανώς μόνο τότε μπορεί να εγκαθιδρυθεί σταθερά η ολοκληρωτική κυριαρχία, η οποία, όπως είπε το 1950 η Hannah Arendt, προϋποθέτει τη μετάλλαξη του ίδιου του ανθρώπου».

Όπως εύστοχα συμπληρώνει ο συγγραφέας, αξιοποιώντας και πάλι την ανάποδη ερμηνεία:

«ο “Μετάνθρωπος”, εάν τυχόν συγγενεύει με άνθρωπο, θα είναι σίγουρα “Υπάνθρωπος”» (σελ. 285).

Ο Κ. Ρωμανός κλείνει αυτήν την ακροτελεύτια φράση του 13ου κεφαλαίου του με μια αισιόδοξη πρόβλεψη:

«Η επιτυχία του εγχειρήματος κάθε άλλο παρά εξασφαλισμένη είναι».

Άραγε, πόσο τυχαίο είναι ότι, σύμφωνα με το αποκρυφιστικό κίνημα της Καμπάλα, ο Θεός δεν είναι άλλος από τον ανδρόγυνο Εωσφόρο (Keter androgynous);

Μάλιστα, ανδρόγυνος υποτίθεται ότι ήταν και ο Αδάμ Καδμόν, ο κατά την Καμπάλα πρωτόπλαστος, ο οποίος τάχα διασπάστηκε σε άνδρα και γυναίκα.

Μήπως, τελικά, η ατζέντα της Νέας Τάξης Πραγμάτων που προπαγανδίζει συστηματικά και ασταμάτητα την ομοφυλοφιλία και την αποδόμηση του βιολογικού φύλου είναι το αιρετικό εργαλείο του ανάποδου κόσμου, όπως αυτός διαμορφώνεται μέσα από τις διεστραμμένες δοξασίες της Καμπάλα;

Άκρως επίκαιρο είναι ένα άρθρο με τίτλο «Το ΓΙΟΥΝΙΣΕΞ απαρχή παρακμής του πολιτισμού μας», που είχε δημοσιευθεί στις 8 Νοεμβρίου 1970 (σελ. 4) στην εφημερίδα «Ακρόπολις»12.

Σε αυτό παρουσιάζονταν οι απόψεις του Αμερικανού καθηγητή ανθρωπολογίας και κοινωνιολογίας Τσαρλς Γουίνικ (Charles Winnick, 1922-2015) σχετικά με τον διαχωρισμό των δύο φύλων.

Ο Γουίνικ υπενθύμιζε το ιστορικά επιβεβαιωμένο γεγονός ότι προανάκρουσμα της καταστροφής ή της μεγάλης παρακμής κάποιων πολιτισμών ήταν, ακριβώς, η εξομοίωση των δύο φύλων.

Κι όσο περισσότερα έθνη καταστραφούν ή γίνουν χυλός, τόσο πιο εύκολη θα είναι η άλωση των υπολοίπων από την έμμονη ιδέα που ηνιοχεί την υπερεθνική ελίτ των Νεοταξιτών, και της Καμπάλα ειδικότερα: την δημιουργία ενός παγκόσμιου κράτους (με άλλα λόγια: μιας παγκόσμιας κυβέρνησης), ηγέτης του οποίου (αντιστοίχως: της οποίας) θα είναι ο ψευδο-Μεσσίας των καμπαλιστών.

Σύμφωνα δε με το δόγμα της Καμπάλα, αυτός ο ψευδο-Μεσσίας θα κάνει την εμφάνισή του, όταν τα δύο φύλα γίνουν ξανά ένα, όπως υποτίθεται ότι ήταν στην αρχική παραδεισένια κατάσταση!

Βεβαίως, για να υπάρξει χώρος αποδοχής και υποδοχής ενός τέτοιου πλασματικού Μεσσία, θα πρέπει ο ένας και μόνος γνήσιος Μεσσίας, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, να αποκαθηλωθεί, αυτήν την φορά όχι από το Τίμιο Ξύλο του Σταυρού του, αλλά από την ψυχή και την συνείδηση των απανταχού της γης Ορθοδόξων Χριστιανών.

Γι’ αυτό έχει μεγάλη αξία η ομολογία που περιέχεται στην σελίδα 283. Λίγες μόνο αράδες μετά την ζοφερή διαπίστωση ότι «μέσα σε όλες τις μορφές απολυταρχίας που έχουν προηγηθεί, η σημερινή είναι η πιο ολοκληρωτική», αφού «επιβάλλει τη θέλησή [της] στις μάζες μέσα από τη Δημοκρατία», την οποία διαβρώνει, διαφθείροντας «μέσω σύγχυσης και τρόμου» τους λαούς (σελ. 282/283), ο Κωνσταντίνος Ρωμανός ομολογεί «πίστη σε μια ανώτερη, αιώνια ηθική εξουσία, που σώζει αυτούς που την επικαλούνται».

VI. ΕΣΧΑΤΑ ΚΑΙ ΑΙΣΧΙΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Σε πόσο Έσχατα και αίσχιστα χρόνια ζούμε προκύπτει από πολλά σημεία του βιβλίου του Κ Ρωμανού. Ως κατά την γνώμη μου πιο χαρακτηριστικές επιλέγω λίγες μόνο αράδες που βρίσκονται στην σελίδα 60:

«Οι οικογένειες απειλούνται συνεχώς από γονείς που σκέφτονται να χωρίσουν. Οι εκκλησίες, που έδιναν παρηγοριά, έχουν σιωπήσει. Η τεχνολογία αναπτύσσεται αλλά οι ανθρωπιστικές επιστήμες μεταλλάσσονται σε νάνους. Αυξάνεται επίσης η ικανότητα των δήθεν προοδευτικών κυβερνήσεων να διεξάγουν ψυχολογικό πόλεμο εναντίον του ίδιου του λαού τους» (σελ. 60).

Ειδικά αυτή η τελευταία φράση επαληθεύει την υπόνοια ότι ο σημερινός οιονεί Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος οργανώνεται συντονισμένα από τις ίδιες τις κυβερνήσεις μας, που είναι προσκυνημένες στον «αόρατο μαριονετίστα» –ή, κατά τον Κ. Ρωμανό, στο «αόρατο αφεντικό»– ενάντια όχι απλώς στον μεμονωμένο πολίτη, αλλά στην ανθρώπινη φύση του.

Επομένως, ο πόλεμος αυτός, που διεξάγεται με χρήση του υπερόπλου της Νέας Τάξης Πραγμάτων, δηλ. της προπαγάνδας, στην οποία ο Κ. Ρωμανός δεν παραλείπει να αναφερθεί σε διάφορα σημεία του αξιοθαύμαστου πονήματός του, είναι πόλεμος πνευματικός και, ταυτοχρόνως, θρησκευτικός, αφού όποιος βάλλει εναντίον της ανθρώπινης φύσης, κατά λογική αναγκαιότητα, βάλλει και κατά του Δημιουργού των Πρωτοπλάστων, από τους οποίους όλοι καταγόμαστε, έχοντας κοινό DNA.

Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, τότε θα καταλάβουμε ότι με τον Αδάμ και την Εύα μοιραζόμαστε όλοι οι άνθρωποι επί της γης τον ίδιο αντίπαλο, δηλ. τον αρχιτέκτονα του ανάποδου κόσμου και, ταυτοχρόνως, πατέρα της προπαγάνδας.

«Ως Θεοί έσεσθε» είχε πει ο κατηραμένος όφις στους Πρωτοπλάστους, προπαγανδίζοντας την αθανασία.

«Μετάνθρωποι έσεσθε», μεταφορτωμένοι εγκεφαλικά στο διαδίκτυο, μας λένε τώρα οι ψυχοπαθείς κατιόντες ή υπηρέτες του μισάνθρωπου όφεως, προπαγανδίζοντας συνεχώς την σύγχρονη τεχνολογία, χάρη στην οποία όχι μόνο υποτίθεται ότι όλα γίνονται «γρήγορα – εύκολα – σίγουρα», αλλά τάχα θα καταστεί εφικτή η… ψηφιακή αθανασία, που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να είναι παρά ένα εκτρωματικό κακέκτυπο της επουράνιας αθανασίας13.

Δανειζόμενος τον τίτλο «Το πλοίο των τρελών» από ένα δοκίμιο που είχε γράψει ο (δυστυχώς εκπεσών σε τρομοκράτη) αρνητής της τεχνολογίας Τεντ Καζύνσκι (ο οποίος με την σειρά του εμπνεύσθηκε τον τίτλο αυτόν από το ομότιτλο έργο του γερμανόφωνου Αλσατού λογίου Σεβαστιανού Μπραντ [Sebastian Brandt, 1457-1521], το οποίο είχε εκδοθεί το 1494 στην Βασιλεία14), δράττομαι της ευκαιρίας να συγχαρώ από τα βάθη της καρδιάς μου τον Κωνσταντίνο Ρωμανό, ο οποίος με το βιβλίο του αυτό μας βοηθά σημαντικά να αντιληφθούμε πόσο ψυχανώμαλος είναι ο «αόρατος πλοίαρχος» που οδηγεί το πλοίο της ανθρωπότητας πάνω στα βράχια, αλλά και πόσο υπνωτισμένοι ή δαιμονισμένοι είναι οι περισσότεροι επιβάτες, που, ενώ το πλοίο διαγράφει ανεξέλεγκτη πορεία προς τον όλεθρο, εκείνοι εξακολουθούν να ακολουθούν τον εκμαθημένο καθημερινό ρυθμό τους.

Για να ανακόψουμε την καταστρεπτική πορεία του «πλοίου των τρελών», θα πρέπει να ωθήσουμε τους επιβάτες να κάνουν δύο πράγματα:

Πρώτον, να ατενίζουν συχνότερα έξω από τα παράθυρα του «τρελοπλοίου» κοιτώντας την Φύση και αναζητώντας τον Δημιουργό της.

Δεύτερον, να κατεβαίνουν συστηματικά στα αμπάρια του πλοίου και να σκαλίζουν παλιούς χάρτες, οι οποίοι θα συμβάλουν στην αποκωδικοποίηση της πορείας που έχει χαράξει ο «αόρατος πλοίαρχος».

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 1:

Στο παρόν ιστολόγιο, οι επιβάτες-αναγνώστες έχουν την δυνατότητα να βρουν εκατοντάδες πρωτότυπα κείμενα (ιδίως στην κατηγορία “ρετρό“ ή του μνημονικού εμβολιασμού), τα οποία φωτίζουν την σκοτεινή δράση του «αόρατου πλοιάρχου» και του προσκυνημένου πληρώματός του.

Για να εμπλουτισθεί ακόμη περισσότερο το ιστολόγιο, είναι αναγκαία η ελάχιστη οικονομική στήριξη από την πλευρά των αναγνωστών, η οποία ανέρχεται σε 5 € μηνιαίως ή 50 € ετησίως.

Λεπτομέρειες σχετικά με την συνδρομή υπάρχουν στον ακόλουθο σύνδεσμο:

kvathiotis.substack.com/subscribe

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2:

Στις 8 Νοεμβρίου 2024, ο μακαρίτης Σάββας Ιωακειμίδης, τακτικός σχολιογράφος και φανατικός αναγνώστης του παρόντος ιστολογίου, είχε γράψει, κάτω από το κείμενο που εδώ παραπέμπεται στην υποσημείωση 12, το εξής σχόλιο (ήταν ήδη κατάκοιτος και πληκτρολογούσε με το ένα δάχτυλο):«Οι μεταβολές στην ενδυμασία υπήρξαν η συμβολική απεικόνιση των επερχόμενων δεινών. 

Συγχρόνως, η εξουσία γνωρίζει ότι επιφέροντας μεταβολές στο πεδίο των συμβόλων, μεταβάλλεται η νοοτροπία με τρόπο πολιτικά ”ανώδυνο”, επειδή ο αποδέκτης του μηνύματος εθίζεται στο κακό υπόδειγμα, το οποίο αρχικώς εμφανίζεται ως μια εξαίρεση στον κανόνα ή ως κάτι που περιορίζεται σε ήσσονος σημασίας θέματα και ολίγον κατ’ ολίγον γίνεται κανόνας σε όλους τους τομείς του κοινωνικού βίου.

Μαζί με τη γυναίκα που φοράει παντελόνια, επήλθε σταδιακά και εκθήλυνση των ανδρών. Στη συνέχεια υπό τον μανδύα της προστασίας των δικαιωμάτων της γυναίκας χτυπήθηκε η παραδοσιακή οικογένεια, ο “βράχος“ της οποίας είναι η μάνα. 

Το αποτέλεσμα που επήλθε από το φεμινιστικό κίνημα με τη μορφή που αναπτύχθηκε στην Ελλάδα ήταν η σύγχυση των ρόλων εντός της οικογένειας και τελικά η σύγχυση των φύλων. 

Δεν είναι τυχαίο ότι στις σχετικές οργανώσεις στην Ελλάδα πρωτοστάτησαν δεδηλωμένες λεσβιες. Έπαυσε να εκτιμάται ως έργο των γυναικών η ενασχόληση με την ανατροφή και την διαπαιδαγώγηση των παιδιών, οι άνδρες “ευνουχίστηκαν” και έπαυσε να υπάρχει το διακριτό πρότυπο διαπαιδαγώγησης για τα αγόρια και τα κορίτσια. 

Έτσι προετοιμάστηκε σταδιακά το έδαφος για να επιτεθεί η Νέα Τάξη Πραγμάτων στην Ελληνική οικογένεια και κοινωνία και να τις εύρει ανοχύρωτες. Ακόμη φτάσαμε στο σημείο η διαστροφή περί την γενετήσια ζωή να θεωρείται όχι ασθένεια αλλά δικαίωμα. Ψυχωτική κατάσταση, όπως η διεμφυλική διαταραχή, που ταλαιπωρεί πρωτίστως τους πάσχοντες, να ονομάζεται δικαίωμα στην ταυτότητα φύλου.

 Όμως, ακόμη ο κατήφορος δεν έχει τελειώσει, διότι σύμφωνα και με το υπόδειγμα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, το οποίο ορθότατα αναφέρεται στο άρθρο, έπονται η θεσμοποίηση της παιδεραστίας και των κοινοβιακού τύπου μορφών συμβίωσης. 

Δίνοντας το δικαίωμα στους ομοφυλόφιλους να αποκτούν παιδιά, καθαγιάζουμε τον ευτελισμό της γυναικείας υπόστασης και ανώμαλοι αποκτούν τέκνα, [τα οποία] στην συνέχεια τα χρησιμοποιούν ως εργαλείο ικανοποίησης των διαστροφών [τους]. 

Το άσχημο είναι ότι η επιστήμη, και ιδίως η ιατρική, έχει υποταχθεί στα κελεύσματα της Νέας Τάξης. Εμφανίζοντας το ανώμαλο ως φυσιολογικό, αποκλείει τις θεραπείες επανόδου. Πρέπει όμως να μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας: Η παιδεραστία ασκείται κατά το πλείστον από ομοφυλοφίλους που αναπαράγουν το δεινό που έχουν υποστεί. 

Η συντριπτική πλειοψηφία όσων με τις ευλογίες της επιστήμης ή των δικαιωματιστών υποβάλλονται σε ακρωτηριασμό γεννητικών οργάνων, επειδή δήθεν επιλέγουν το φύλο τους, καταλήγουν στο ψυχιατρείο, στην καλύτερη περίπτωση, και, κατά κανόνα, στην αυτοκτονία..

Τελειώνοντας, πρέπει να ειπωθεί ότι την μεγαλύτερη ευθύνη για την κατάντια στην οποία ευρισκόμεθα έχουν όσοι διακατεχόμενοι από άνομα πάθη που τα έκρυψαν όπισθεν αξιωμάτων (π.χ Αρχιερείς) εσιώπησαν ενώ ήταν τεταγμένοι να σημάνουν τον συναγερμό. 

Η κατάσταση δεν αναστρέφεται με την εκλογή του οποιουδήποτε, έστω κι αν είναι ο Πλανητάρχης. Επειδή η συνειδητοποίηση είναι η αρχή για αναστροφή από την πορεία που έχουμε πάρει, θα πρέπει, έστω και με κάπως ανορθόδοξο τρόπο, να ειπωθεί εν είδει αποφθέγματος ότι η Ελλάδα σήμερα κυβερνάται με όρους μαφίας από τους φαύλους.

 Η γενίκευση της διαστροφής καθιστά χειραγωγήσιμους [τους] πολιτικούς αλλά και [τους] πολίτες. Εν ενί λόγω, με κάπως σκληρή γλώσσα, θα λέγαμε ότι το πολίτευμα της Ελλάδας είναι η κλεπτοκρατική πουστοκρατία (ίδετε συνεορτασμό ΠτΔ με ανωμάλους σε bar). 

Αληθώς επικίνδυνος για το σύστημα είναι όποιος επιλέγει το χρηστό και διάφανο τρόπο ζωής, διότι δεν τον “κρατούν από κάπου” και δεν φοβείται τις υποκλοπές ή άλλο τι. 

Στην λαϊκή και κάπως τραχεία διάλεκτο, αυτό λέγεται ως εξής: “Αληθινά ελεύθερος είναι όποιος δεν τα παίρνει και δεν τον παίρνει”. Ελπίζω ότι δεν εθίγη το γλωσσικό αίσθημα των αναγνωστών από το είδος του γραπτού λόγου με το οποίο διετύπωσα τις θέσεις μου».

1

Μτφ.: Ερ. Μπελιές, εκδ. Ηριδανός, Αθήνα 2007, σελ. 33.

2

«Προς μια παγκόσμια δικτατορία»: Το βιβλίο του Gary Kah για την νετοαξίτικη και νεοεποχίτικη προπαγάνδα

Konstantinos Vathiotis

·

21 Ιουλίου 2024

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης

Read full story

3

Βλ. και το εξαιρετικό άρθρο του Γεωργίου Εμ. Δημητράκη https://inkomotini.news/%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%B1/#google_vignette

4

Στην σελ. 286 του βιβλίου του ο Κ. Ρωμανός γράφει:

«Δισεκατομμύρια ανθρώπων εξαναγκάσθηκαν, διά της δημιουργίας φόβου και εκβιασμού, να εμβολιασθούν με άγνωστα σκευάσματα γενετικής θερπαείας».

5

Βλ. π.χ. στο πανεπιστήμιο του Μαρβούργου: https://www.123rf.com/photo_50471267_no-borders-no-nations-graffiti-at-marburg-university-library-of-hesse-germany.html

6

Παρίσι 2024: Imagine... τα χειρότερα

Konstantinos Vathiotis

·

5 Αυγούστου 2024

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης

Read full story

7

Επ’ αυτών βλ. Heywood, Εισαγωγή στην Πολιτική, εκδ. Eπίκεντρο, μτφ.: Γ. Μεταξάς, 4η έκδ., Αθήνα 2013, σελ. 551.

8

Ρετρό 39.0: Δικτατορία υπό κοινοβουλευτικόν μανδύαν (1985-2024)

Konstantinos Vathiotis

·

22 Απριλίου 2024

Επιμελείται και σχολιάζει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης

Read full story

9

Επ’ αυτού βλ. Blühdorn, Simulative Demokratie. Neue Politik nach der postdemokratischen Wende, 2013, σελ. 118.

10

Η σάπια καραμέλα των «αξιακών εχθρών της δημοκρατίας»

Konstantinos Vathiotis

·

30 Μαΐου 2024

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης

Read full story

11

Περί μαχομένης (ψευδο)δημοκρατίας

Konstantinos Vathiotis

·

3 Δεκ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης

Read full story

12

Βλ. και:

«Όλα τείνουν προς το ουδέτερο» ή μήπως όχι, μετά το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών 2024;

Konstantinos Vathiotis

·

6 Νοεμβρίου 2024

Αντι-γράφει και σχολιάζει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης

Read full story

13

Βλ. και:

Προσδοκώντας Ανάσταση και όχι 4η Βιομηχανική Επανάσταση

Konstantinos Vathiotis

·

4 Μαΐου 2024

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης

Read full story

14

Βλ. και: https://belopoulos.blogspot.com/2017/01/StultiferaNavis.html

ΠΗΓΗ