ΕΝΑ ΟΧΙ «ERGA OMNES» ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη
Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα υπό την καταλυτική επιρροή ξένων χωρών και ομάδων συμφερόντων με αποτέλεσμα την απώλεια της κυριαρχίας της.
Η οικονομία και οι πολιτικοί μας καθοδηγούνται από τις Βρυξέλλες, την Ουάσιγκτων, το ΔΝΤ, την Γουώλ Στρητ, το ΝΑΤΟ και τους πολυεθνικούς κολοσσούς, των οποίων το μοναδικό ενδιαφέρον είναι να πλουτίζουν οι μέτοχοί τους.
Η δύναμή τους και η εξουσία τους -συνειδητή ή ασυνείδητη, επιδιωκόμενη ή όχι- είναι έκδηλες στην εξωτερική μας πολιτική και αντικατοπτρίζονται σ' αυτό που συμβαίνει τώρα με το “Μακεδονικό”.
Οι εχθροί μας γνωρίζουν ότι ως μεμονωμένα άτομα είμαστε ασθενέστεροι απ' ό,τι ως έθνος. Γι' αυτό από την αρχή των “Μνημονίων” οι εντολοδόχοι κυβερνώντες προσπαθούν να μας αποτρέψουν να δράσουμε συλλογικά ως κοινωνία, ως χώρα, ως πολιτισμός.
Επιχειρούν να μας διαιρέσουν καλλιεργώντας τον κοινωνικό αυτοματισμό, δίνοντας και παίρνοντας προνόμια, νοθεύοντας τις ιδέες και την ιστορία. Το κοινό καλό έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα, για να μην αισθανόμαστε αξιοπρεπείς, για να μην μπορούμε να ζήσουμε και να αντισταθούμε αλληλέγγυοι μεταξύ μας.
Χάνοντας την αίσθηση της κοινωνίας με τους κώδικές της, τις παραδόσεις της, τα ήθη της και τις υποχρεώσεις της, χάνουν και οι λέξεις την σημασία τους και φαντάζουν άδειες.
Έτσι θέλουν να μας ξεγελάσουν και με το όνομα της Μακεδονίας, το οποίο είναι ταυτισμένο με τον ιστορικό, οικουμενικό ελληνισμό. Οι Μακεδόνες έφεραν στην Οικουμένη τον ελληνικό πολιτισμό, όταν η Σπάρτη και η Αθήνα είχαν ολοκληρώσει τον ιστορικό τους κύκλο.
Το όνομα της Μακεδονίας είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από έναν απλό “γεωγραφικό προσδιορισμό” και δεν νοείται να το απεμπολούμε αμαχητί, υποκύπτοντας στα κελεύσματα αλυτρωτικών ή οικονομικών συμφερόντων.
Όπως και οι κίνδυνοι που θα προκύψουν από έναν ενδοτικό συμβιβασμό θα έχουν μελλοντικά ευρύτερες επιπτώσεις, πέρα από τα πρόσκαιρα συμφέροντα της ευρω-ατλαντικής συμμαχίας.
Ο ρόλος του ΝΑΤΟ
Οι γεωπολιτικές συνέπειες της διάλυσης της ΕΣΣΔ ήταν τραγικές για την Σερβία και τα Βαλκάνια. Μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η σλαβομακεδονική προπαγάνδα οργίαζε στην Γιουγκοσλαβία του Τίτο.
Ο Γιόζεφ Μπρος Τίτο, που ονειρευόταν την δική του βαλκανική “αυτοκρατορία”, ανοιχτά καλούσε τους Σκοπιανούς να πολεμήσουν για την τύχη των “αδελφών Μακεδόνων του Αιγαίου”.
Οι νατοϊκές ελληνικές ηγεσίες δεν αισθάνονται απειλούμενες και “έθαβαν” το θέμα, γνωρίζοντας ότι τα σοβιετικά στρατεύματα δεν διανοήθηκαν ποτέ να διασχίσουν τα σύνορα που είχαν χαραχθεί στην Γιάλτα, τηρώντας την συμφωνία.
Παρά το τέλος, όμως, του ψυχροπολεμικού στάτους-κβο, το ΝΑΤΟ εξακολούθησε να υπάρχει και να ενδυναμώνεται, αφού πρώτα οι Αμερικανοί εξαπάτησαν τον “αφελή” Γκορμπατσώφ ότι θα διαλύονταν από κοινού και οι δύο στρατιωτικοί συνασπισμοί.
Το πόσο καταστροφικό ήταν αυτό το αποτέλεσμα για τα Βαλκάνια, την Μέση Ανατολή και τον υπόλοιπο κόσμο είναι σήμερα αντιληπτό, καθώς ο πλανήτης βρίσκεται ξανά υπό τα φάσμα γενικευμένων πολέμων και συνεχών περιφερειακών συγκρούσεων.
Παρά τις διεθνιστικές μεγαλοστομίες που κυριάρχησαν στην σοβιετοποιημένη Ευρώπη για πολλές δεκαετίες, η ιστορία απέδειξε ότι ο εθνικισμός ποτέ δεν τισαθεύτηκε. Το ίδιο βλέπουμε να επαναλαμβάνεται και στο “ευρωενωσιακό” σημερινό μόρφωμα όπου το ένα μετά το άλλο ξαναφυτρώνουν τα εθνικιστικά και αυτονομιστικά κινήματα.
Ούτε η “παγκοσμιοποιημένη”, υποταγμένη ή συγχυσμένη, Αριστερά ούτε η φιλολογία περί “ταξικής συνείδησης” μπορούν να γίνουν ανάχωμα στον ιμπεριαλισμό για τους λαούς, οι οποίοι, προκειμένου να αντισταθούν, αναζητούν δικαιολογημένα την εθνική τους ταυτότητα...
Στις 5 Ιουνίου 1999, χιλιάδες άνθρωποι από όλη την Αμερική βάδισαν συντεταγμένα από το μνημείο των Βετεράνων του Βιετνάμ στην Ουάσιγκτων προς το Πεντάγωνο, σ' ένα από τα μεγαλύτερα αντιπολεμικά συλλαλητήρια μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
Παρόμοιες διαδηλώσεις, στις οποίες συμμετείχαν και πολλές χιλιάδες νέοι, έγιναν την ίδια μέρα στο Σαν Φρανσίσκο, το Λονδίνο, την Πράγα, το Άμστερνταμ, την Αθήνα, την Ιταλία, το Μεξικό, την Μελβούρνη και αλλού.
Επικεφαλής των διαδηλωτών στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν το International Action Center και ο πρόεδρός του, ο διάσημος πρώην Γενικός Εισαγγελέας των ΗΠΑ, Ράμσι Κλαρκ (Ramsey Clark), φίλος των Κέννεντυ, απαιτώντας να σταματήσει αμέσως ο βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας και να διαλυθεί το ΝΑΤΟ.
“Πρέπει να καταργήσουμε το ΝΑΤΟ. Είναι ένας αδίστακτος δολοφονικός μηχανισμός φτιαγμένος από τις πρώην αποικιακές δυνάμεις που υποδούλωσαν την Αφρική, την Ασία και τη Νότιο Αμερική”, τόνισε κατηγορηματικά ο Κλαρκ.
Στο πλήθος που είχε συγκεντρωθεί έβλεπε κανείς φοιτητικές αντιπροσωπείες, εργατικές ενώσεις, αντιπολεμικά κινήματα, θρησκευτικές οργανώσεις και πολλούς βετεράνους του πολέμου του Βιετνάμ, που κρατούσαν πανώ με συνθήματα όπως: “Σταματήστε τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας”, “Στην φυλακή ο Κλίντον και ο Γκορ”.
Οι διαδηλώσεις αυτές έγιναν λίγες μέρες πριν την εκβιαστική συμφωνία του Κουμάνοβο (ΠΓΔΜ), όταν ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και η κυβέρνηση του Βελιγραδίου υποχρεώθηκαν να αποδεχτούν την κατοχή του Κοσόβου, της ιστορικής κοιτίδας των Σέρβων.
Παρά την παγκόσμια αντίδραση, οι πύραυλοι και οι βόμβες του ΝΑΤΟ εξακολουθούσαν να πέφτουν στο έδαφος της Σερβίας και στα κεφάλια των αμάχων.
Δεν επρόκειτο βέβαια επ' ουδενί για μια επί ίσοις όροις αναμέτρηση ...ήταν ένα άνισο και εν ψυχρώ έγκλημα όπου 19 κράτη του ΝΑΤΟ, με συνολικό πληθυσμό 600 εκατομμυρίων, πραγματοποίησαν 33.000 βομβαρδιστικές αποστολές για να εξοντώσουν μια μικρή, ανεξάρτητη χώρα και να της επιβάλουν το καθεστώς που ήθελαν.
Περισσότεροι από 7.000 πύραυλοι Κρουζ (cruise missiles) εκτοξεύθηκαν και πάνω από 20.000 τόννοι εκρηκτικών και απεμπλουτισμένου ουρανίου ρίχτηκαν στα κεφάλια των ανυπεράσπιστων Σέρβων.
Παλλαϊκό προσκλητήριο
Ο Μιλόσεβιτς, ο Κάραζιτς και η Σερβική ηγεσία αναγκάστηκαν να συμβιβαστούν τότε μπροστά στην τερατώδη υπεροπλία των εισβολέων.
Όμως, αν μπόρεσε να αντισταθεί για χρόνια η Σερβία στις δυτικές ίντριγκες και επιβουλές, στον ισλαμικό εξτρεμισμό που πυροδοτούσαν τα κέντρα εξουσίας σε ΗΠΑ, Ευρώπη και Αραβία, τον Κροατικό σωβινισμό -αιχμή του Βερολίνου- και τους τυχοδιωκτισμούς των Αλβανών, αυτό έγινε χάρη στο παλλαϊκό αμυντικό δόγμα που είχε υιοθετήσει η φίλη χώρα.
Έτσι μπόρεσε τουλάχιστον να προστατεύσει την σημερινή σερβική επικράτεια, στηριζόμενη αποκλειστικά στις δικές της δυνάμεις, δεδομένης της τότε αδυναμίας της παραδοσιακής προστάτιδάς της, Ρωσσίας.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, επίσης, ότι η μεγάλη ατιμία του ΝΑΤΟ απέναντι στην ομόδοξη Σερβία ήταν ότι της επιτέθηκε χωρίς ουδέποτε να κηρύξει επίσημα τον πόλεμο, όπως έπραξε στην συνέχεια και σε όλες τις εισβολές που έκανε στην Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία.
Ούτε να ξεχνάμε ότι όλα τα δικά μας ανοικτά εθνικά θέματα και οι απειλές για την κυριαρχία της χώρας, όπως η εισβολή και κατοχή της Κύπρου, το casus belli στο Αιγαίο, οι εκβιασμοί για την Τσαμουριά, προέρχονται από χώρες υπό την ομπρέλλα του ΝΑΤΟ.
Το κόστος της λήθης, της παρανόησης και του ευτελισμού του παρελθόντος, το γκρέμισμα των γεφυρών με την έννοια της πατρίδας που θα κάνουμε σήμερα, αν υπακούσουμε στα ξένα κελεύσματα, θα το πληρώσουμε πολύ ακριβά αύριο.
Κανένα ασφαλές μέλλον για τα νότια Βαλκάνια δεν εγγυάται ο αλυτρωτισμός των Σκοπίων, όταν θα είναι κι αυτός υπό την ομπρέλλα του ΝΑΤΟ. Αντίθετα, θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα, χωρίς χειροπιαστά ανταλλάγματα. Αντί, όμως, να συζητάμε σοβαρά για τον ρόλο του ΝΑΤΟ, είμαστε πρόθυμοι να εντάξουμε και τα Σκόπια σ' αυτό.
Δεν νοείται να αντιδρούμε μόνο για τις παραχωρήσεις στο ζήτημα της Μακεδονίας, αποσιωπώντας συγχρόνως τον ρόλο του ΝΑΤΟ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Βερολίνου, αφήνοντας στην άκρη το γεγονός της μνημονιακής αποικιοποίησης της χώρας και την συνολική εικόνα της σημερινής μας κατάστασης.
Η πρόσφατη αφύπνιση με αφορμή την ανακίνηση του “Μακεδονικού”, με βαθύτερη αιτία την λαϊκή αγανάκτηση για την διάλυση της χώρας, δείχνει ότι ο Έλληνας, παρά την γεωπολιτική αντινομία και την αντιδρομή των καιρών, παρά την μνημονιακή καθίζηση και την μηδενιστική προπαγάνδα, είναι ακόμα ζωντανός και θέλει να ζήσει ξανά αξιοπρεπής και ελεύθερος.
Όποιοι δεν το καταλαβαίνουν αυτό που απαιτεί η σημαντική αυτή για τον ελληνικό λαό συγκυρία, οι μετριότητες και ανθυπομετριότητες της ελληνικής πολιτικής σκηνής, οι πατριδοκάπηλες “περσόνες” του συστήματος και οι ψευτο-διεθνιστές, δεν μπορούν να προσφέρουν σ' αυτό το παλλαϊκό προσκλητήριο. Βλάπτουν εξ ίσου την χώρα, αναπαράγοντας τα ελαττώματα του παρελθόντος
Το ΟΧΙ απέναντι στην συνεχή εξάρτηση και τον ενδοτισμό, που αμείβεται με ευρωατλαντικούς εθνικούς ακρωτηριασμούς, απέναντι στην αχαλίνωτη πλεονεξία των τοκογλύφων, πρέπει να είναι καθαρό, μαχητικό, ουσιαστικό και ενιαίο.
Ένα παλλαϊκό, μετωπικό ΟΧΙ για “όλες τις χρήσεις” (erga omnes), σύμφωνα με την ορολογία του συρμού, για την ελευθερία και ανεξαρτησία της χώρας, όπως αυτό που σάλπισε η Εθνική Αντίσταση στις 28 Οκτωβρίου του 1941, καλώντας σε εθνικό συναγερμό στην κατεχόμενη Ελλάδα, με την λέξη-έμβλημα “ΤΣΑΡΟΥΧΙ”.
Το “ΤΣΑΡΟΥΧΙ”, που συμβολίζει τον ανεπανάληπτο αγώνα των προγόνων μας ενάντια στον Άξονα του Γ' Ράϊχ, είναι το ελληνικό “V” απέναντι σε κάθε ιμπεριαλιστική επιβουλή. Οι μέρες είναι αγριεμένες, ο αγώνας δεν θάναι εύκολος, η εποχή είναι σκληρή και θέλει να αναδειχθούν χαρίσματα εφάμιλλα προς εκείνα των ηρωϊκών στιγμών της εθνικής μας ιστορίας και των λαϊκών αγώνων για μια ηθική, δημιουργική και δίκαιη κοινωνία.
*Κεντρική εικόνα: Ο Αλέξανδρος του 20ού αιώνα: «Οι δύο Μακεδόνες – Μέγας Αλέξανδρος και Παύλος Μελάς» (1977), από τον Νίκο Εγγονόπουλο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου