Η ΔΑΙΜΟΝΙΩΔΗΣ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΜΒΟΛΙΩΝ...

 ΚΑΘΕ ΝΕΑ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗ ΓΗ ΕΧΕΙ ΤΟ ΣΚΟΠΟ ΤΗΣ

            

 Γράφει και κοινοποιεί ο Ηλίας Σκουντριάνος

    

Κάθε νέα μέρα που έρχεται σ’ αυτή τη γη έχει το σκοπό της: Να ωριμάσει τους ανθρώπους της γης ως πνευματικά έμβρυα, των οποίων όταν ολοκληρωθεί η κυοφορία σε αυτή τη γη να έχουν αναπτύξει τα αισθητήρια όργανά τους ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του μέλλοντος αιώνος. 

Για να γίνεται καθημερινά αυτή η εξέλιξη ο Θεός ως πάνστοργος και υπερτέλειος Γονέας μεριμνά, ώστε στα πνευματικά έμβρυα που κυοφορούνται

1) να λάβουν τα υλικά αγαθά που χρειάζονται

2) να υποβληθούν σε δοκιμασίες, πειρασμούς και αλλοιώσεις τέτοιες, ώστε να «χτίσουν» εύρωστο και ρωμαλέο σώμα (πάντα εντός της μήτρας της μάνας γης) και να γεννηθούν αρτιμελείς στην αιώνια ζωή και όχι ως πνευματικά εκτρώματα. 

Αυτό το τελευταίο είναι το μοναδικό εργόχειρο του αντιδίκου του Θεού και των ανθρώπων: Να μας καταστήσει στην άλλη ζωή πνευματικά σκουπίδια. 

Ως πανηλίθιος, αλλά παμπόνηρος και πολύ έμπειρος που είναι, βρίσκει «παραθυράκια» και χώνεται στη μήτρα και πειράζει, έως και σακατεύει τα περισσότερα έμβρυα, ώστε να γεννηθούν ως πνευματικά σκουπίδια, τα οποία εκείνος θα μαζέψει σαν σκουπιδιάρης του σύμπαντος. 

Ο τρόπος, αγαπητοί μου, που εφεύρε για να χώνεται στη νοητή μήτρα αυτής της ζωής είναι μέσω των εμβολίων.

Ιδού, πώς θέτει το θέμα ο Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας:

1. Η εν Χριστώ Ζωή ναι μεν φυτρώνει στην παρούσα ζωή και ξεκινάει από δω, όμως ολοκληρώνεται στη μέλλουσα, όταν φτάσουμε σ’ εκείνη την ημέρα. Και ούτε η παρούσα ζωή μπορεί να τη βάλει μέσα στις ψυχές των ανθρώπων τελείως, ούτε η μέλλουσα, αν δεν έχει ξεκινήσει από δω. 

Διότι στην παρούσα ζωή τη σκιάζει το σαρκικό φρόνημα και το νέφος και η φθορά που αυτό προκαλεί και ΔΕ μπορεί να κληρονομήσει την αθανασία.

Ακριβώς γι’ αυτό ο Παύλος θεωρούσε ότι ο θάνατος συντελεί πολύ στο να είναι κανείς με το Χριστό. Διότι λέει: «Το να φύγω από αυτό τον κόσμο και να είμαι μαζί με το Χριστό είναι το καλύτερο απ’ όλα» (Φιλιπ. 1, 23). 

Φυσικά και η μέλλουσα ζωή δεν πρόκειται καθόλου να συντελέσει στην ευτυχία εκείνων τους οποίους θα υποδεχθεί, χωρίς να έχουν τις απαιτούμενες δυνάμεις και τα αισθητήρια που χρειάζονται γι’ αυτήν. Αντίθετα αυτοί θα διαμείνουν σε κείνο το μακάριο και αθάνατο κόσμο νεκροί και ελεεινοί.

2. Η εξήγηση είναι πως το μεν φως ανατέλλει και ο ήλιος στέλνει λαμπρή την ακτίνα του, το μάτι όμως δεν είναι δυνατόν να πλαστεί τότε. Και η μεν ευωδία του Πνεύματος διαχέεται άφθονη και καλύπτει τα πάντα, δε μπορεί όμως να αποκτήσει κάποιος όσφρηση, αν δεν την έχει.

 Και οι φίλοι του Θεού επιτρέπεται να συμμετάσχουν στα Μυστήρια κατά την ημέρα εκείνη και όσα ο Υιός άκουσα από τον Πατέρα του να μάθουν κι αυτοί από κείνον, ΑΛΛΑ με την προϋπόθεση ότι έφτασαν εκεί ως φίλοι του κι έχουν αφτιά για ν’ ακούνε.

Γιατί δε μπορεί να πιαστεί εκεί φιλία και ν’ ανοίξει αφτί και να φτιαχτεί νυφικό φόρεμα και να ετοιμαστούν και τα άλλα που είναι απαραίτητα σ’ εκείνη την κρεβατοκάμαρα των νεονύμφων.

Επειδή εργαστήριο που ετοιμάζονται όλα αυτά είναι η παρούσα ζωή. Και όσοι δεν τα ετοίμασαν προτού πεθάνουν, δεν έχουν τίποτα το κοινό σ’ εκείνη τη ζωή. 

Το αποδεικνύουν οι πέντε (μωρές) παρθένες (Ματθ. 25, 1-3) κι αυτός που προσκλήθηκε στο γάμο (Ματθ. 22, 2-14), επειδή πήγαν χωρίς να έχουν και δε μπόρεσαν να αποκτήσουν ούτε λάδι, ούτε ένδυμα γάμου.

3. Με δυο λόγια, τον πνευματικό άνθρωπο, το νέο, που έχει πλαστεί κατά το σχέδιο του Θεού (Εφεσ. 4, 24), η παρούσα ζωή τον κυοφορεί κι αφού πλαστεί εδώ και διαμορφωθεί, έπειτα γεννιέται τέλειος στον τέλειο και αγέραστο εκείνον κόσμο.

Δηλαδή όπως ακριβώς το έμβρυο, μέχρι που βρίσκεται στη σκοτεινή ζωή του αμνιακού υγρού, η φύση το προετοιμάζει για τη ζωή στο φως και το διαπλάθει σαν σε καλούπι για τη ζωή που θα ακολουθήσει, το ίδιο συμβαίνει και με τους αγίους.

Βέβαια, τα έμβρυα δε μπορούν να λάβουν γνώση της παρούσας ζωής πριν γεννηθούν, ενώ οι άγιοι δέχονται πολλές ελλάμψεις της μέλλουσας, ήδη από το παρόν. 

Και η εξήγηση είναι ότι στα μεν έμβρυα η παρούσα ζωή δεν είναι παρούσα, αλλά για την ακρίβεια μέλλουσα. Διότι δεν έφτασε ποτέ στο σκοτεινό εκείνο χώρο (που κυοφορούνται) κάποια αχτίδα, ούτε τίποτα άλλο σχετικό, από εκείνα που συγκροτούν τη ζωή αυτή.

Αλλά σε μας δε συμβαίνει αυτό, επειδή μέλλουσα εκείνη ζωή κατά κάποιο τρόπο χύθηκε μέσα και αναμείχθηκε με την παρούσα, και ο ήλιος εκείνος ανέτειλε και σ’ εμάς με αγάπη και το υπερουράνιο μύρο σκορπίστηκε στους δυσώδεις τόπους και ο άρτος των αγγέλων δόθηκε και στους ανθρώπους (Ψαλμ. 77, 25)

4. Γι’ αυτό λοιπόν οι άγιοι όχι μόνο μπορούν να προσανατολιστούν και να προετοιμαστούν για τη Ζωή, αλλά ακόμα και να ζουν σύμφωνα με αυτήν και να κινούνται στο παρόν.