ΤΟ ΚΑΤΕΧΟΝ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΙΣΛΑΜ

ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΡΩΣΙΑΣ – ΔΥΣΗΣ

• Η διατάραξη του Διεθνούς Δικαίου και η δαιμονοποίηση του εχθρού
• Εσχατολογία και μεσσιανισμός: η αμερικανική γεωπολιτική
• Η εσχατολογική στροφή στο λόγο των Ρώσων ηγετών
• Τι είναι το Κατέχον;
• Το Κατέχον, η Ρώμη και η εβραϊκή εσχατολογία
• Το Κατέχον: η χριστιανική Αυτοκρατορία και το Χαλιφάτο;
• Το Κατέχον στο Κοράνι
• Μόσχα, Τρίτη Ρώμη και Κατέχον;

© Aπεροπία. Τα άρθρα του ιστολογίου aperopia.fr γράφονται κατόπιν κοπιαστικής έρευνας και μετάφρασης. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ολόκληρου του άρθρου από άλλες ιστοσελίδες χωρίς άδεια του aperopia.fr. Επιτρέπεται μόνον η αναδημοσίευση 2-3 πρώτων παραγράφων με προσθήκη ενεργού link για την ανάγνωση της συνέχειας στο aperopia.fr

Του Youssef Hindi, 

Γεωπολιτολόγου, ιστορικού θρησκειών και ειδικού στον μεσσιανισμό.

Έρευνα που δημοσιεύτηκε στη γαλλική δεξαμενή γεωπολιτικής Strategika.

Μετάφραση από τα γαλλικά, επιμέλεια: Χρυσούλα Μπουκουβάλα

Ηεσχατολογία είναι μια από τις θεμελιώδεις διαστάσεις της σύγχρονης παγκόσμιας γεωπολιτικής. Οι ηγέτες των δύο μεγαλύτερων πυρηνικών δυνάμεων στον κόσμο –Αμερικανοί και Ρώσοι– τοποθετούν στο επίκεντρο των ομιλιών τους την «Αποκάλυψη», τον «Mάρτυρα» που οδηγεί στον «Παράδεισο», τον «Σατανά» και τον «Αντίχριστο».

Οι Αμερικανοί ηγέτες μας είχαν βέβαια συνηθίσει σε θεολογικο-πολιτικούς και μεσσιανικούς λόγους που αναφέρονται στο τέλος του κόσμου. Ωστόσο, τώρα πια παρατηρείται εσχατολογική στροφή και στον λόγο των ανώτατων Ρώσων ηγετών.

Φτάσαμε σε ένα άνευ προηγουμένου στάδιο της Ιστορίας, όπου οι δύο μεγαλύτερες στρατιωτικές και πυρηνικές δυνάμεις που συγκρούονται στη γεωπολιτική σκακιέρα, εκφέρουν θρησκευτικό λόγο, κατηγορώντας η μία την άλλη για ενσάρκωση του Κακού, απειλώντας με πυρηνικό πόλεμο.

Τι είναι τελικά το περιβόητο «Κατέχον», ποιες αυτοκρατορίες κληρονόμησαν οι δύο μεγάλες δυνάμεις και γιατί, και ποια προβλέπεται να είναι η στάση του Ισλάμ απέναντι στις αντίχριστες δυνάμεις στο άμεσο μέλλον;

Η παρούσα έρευνα στοχεύει να διακρίνει τον εσχατολογικό ρόλο και τη θεολογικο-πολιτική φύση του καθενός από τους δύο πρωταγωνιστές της παγκόσμιας γεωπολιτικής, χρησιμοποιώντας εργαλεία της επιστήμης και της ιστορίας των θρησκειών και φυσικά της εσχατολογίας, σε συνδυασμό με μία ανάλυση της ιστορικής εξέλιξης αυτών των μεγάλων δυνάμεων, αλλά και εκείνων τις οποίες κληρονόμησαν.

ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ: Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΡΩΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΣΜΟΥ

Η διατάραξη του Διεθνούς Δικαίου και η δαιμονοποίηση του εχθρού

Από τη διάλυση του σύγχρονου, κυρίαρχου κράτους, που διέβλεψε ο θεωρητικός του Δικαίου Carl Schmitt (1888-1985) τη δεκαετία του 1920, το Διεθνές Δίκαιο και το νομικό πλαίσιο του πολέμου έχουν διαταραχθεί. Το σύγχρονο ευρωπαϊκό δίκαιο θέτει, θεωρητικά, τους δύο εμπόλεμους σε ισότιμη βάση. Ωστόσο, υπό την επιρροή των άνισων αγγλο-αμερικανικών δυνάμεων, στον 20ό αιώνα, εισήλθαμε στην εποχή της ποινικοποίησης του εχθρού, της δαιμονοποίησής του. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο εχθρός εξοβελίζεται από την ανθρωπότητα.

«Η Συνθήκη των Βερσαλλιών (που ήταν λιγότερο συνθήκη και περισσότερο επιδίωξη) αντιθέτως ανταποκρινόταν στον πόλεμο των κυρώσεων, όπου ο εχθρός, προδήλως επιτιθέμενος, κατέπεσε στο επίπεδο του εγκληματία… Ο πόλεμος των κυρώσεων, εξ ορισμού «δίκαιος», είναι η ουσία του εμφυλίου πολέμου. Θέλοντας να τον εισάγουμε μεταξύ κυρίαρχων κρατών, μετατρέπουμε τις ένοπλες συγκρούσεις τους σε διεθνείς εμφύλιους πολέμους. Η σύγχυση που ξεκίνησε στις Βερσαλλίες κορυφώθηκε τρεις δεκαετίες αργότερα στα «εγκλήματα κατά της ειρήνης» των δικών της Νυρεμβέργης, τα οποία έδωσαν το τελειωτικό χτύπημα στην ευρωπαϊκή αντίληψη της πολεμικής μονομαχίας. ¹

Επιστρέψαμε έτσι στην έννοια του μεσαιωνικού δίκαιου πολέμου. Ωστόσο, η Ρωμαϊκή Εκκλησία, στην Ευρώπη ήταν η ανώτατη αρχή που μπορούσε να αποφασίσει εάν ένας πόλεμος ήταν δίκαιος ή όχι. Μόλις εξαφανίστηκε αυτή η αρχή, ο ΟΗΕ, του οποίου η έδρα βρίσκεται στη Νέα Υόρκη, αντικατέστησε την Εκκλησία. Δεδομένου ότι η εξουσία του ΟΗΕ δεν ασκείται ούτε στις Ηνωμένες Πολιτείες ούτε στο Ισραήλ, τους βασικούς υποκινητές του χάους στον κόσμο, ο πλανήτης Γη έχει μετατραπεί σε φαρ ουέστ όπου βασιλεύει ο νόμος του ισχυροτέρου της ζούγκλας, δηλαδή ο νόμος των Αγγλο-αμερικανών ιουδαιο-προτεσταντών.

Το 1947, ο Carl Schmitt αντιλήφθηκε τον κίνδυνο που παρουσιάζουν τα σύγχρονα μέσα καταστροφής που κατείχαν οι Ηνωμένες Πολιτείες. «Ο πόλεμος» εξηγούσε, «θα παροτρύνει εκείνο τον φιλοπόλεμο που θα κατέχει ανώτερο οπλισμό να δαιμονοποιήσει τον εχθρό του, να του στερήσει την ιδιότητα του εχθρού, μη βλέποντας τίποτα περισσότερο από ένα τέρας που πρέπει να εξολοθρευτεί». ²

Από τότε, είδαμε τους Αμερικανούς να καταστρέφουν ολόκληρες χώρες, να σφαγιάζουν άμαχους πληθυσμούς κατά εκατομμύρια, επικαλούμενοι τον αγώνα για ελευθερία ενάντια στον Άξονα του Κακού.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Ρωσία αναδομήθηκε και απετέλεσε στη Συρία, όπως και στην Ευρώπη, ένα τείχος ενάντια στις αγγλο-αμερικανικές και τις ισραηλινές αυτοκρατορικές φιλοδοξίες.

Αυτό είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός για το οποίο θα δώσουμε μια ιστορικο-πολιτικο-εσχατολογική ερμηνεία, εξετάζοντας διεξοδικά τα εβραϊκά, τα χριστιανικά και τα μουσουλμανικά κείμενα που σχετίζονται με το τέλος του κόσμου.

Εσχατολογία και μεσσιανισμός: η αμερικανική γεωπολιτική

Εξετάζοντας τη σύγχρονη εποχή, δηλαδή τον 19ο και τον 20ό αιώνα, από την προοπτική της ιστορίας των πολιτισμών, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η σημερινή αντιπαράθεση μεταξύ Ρωσίας και Δύσης είναι μια σύγκρουση πολιτισμών, μια σύγκρουση μοντερνισμού και παράδοσης. Ο μοντερνισμός εκπροσωπείται και καθοδηγείται από τη Δύση, με επικεφαλής την πρωτοποριακή Βρετανική Αυτοκρατορία και εν συνεχεία τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Για λόγους αυστηρότητας, πρέπει να κάνουμε διάκριση μεταξύ της ηπειρωτικής Ευρώπης και του αγγλο-αμερικανικού θαλασσοκρατορικού κόσμου. Σήμερα, ταυτίζουμε τη Δύση με το ιδεολογικό κατασκεύασμα του ιουδαιο-χριστιανισμού, που παραπέμπει πιο πολύ στον αγγλο-σαξονικό κόσμο παρά στη λατινο-γερμανική Ευρώπη. Αυτό που σήμερα αποκαλείται «Δύση» δεν είναι μόνο μιά ιδεολογική κατασκευή, αλλά και πολιτική, μ’ άλλα λόγια, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το γεωστρατηγικό της αντίστοιχο, η ένοπλη πτέρυγα των Ηνωμένων Πολιτειών, το ΝΑΤΟ.

Αυτή η Δύση ανατράπηκε από την προτεσταντική μεταρρύθμιση και την Αγγλία, η οποία γνώρισε μια οικονομική και γεωπολιτική επέκταση που προωθήθηκε από έναν ιουδαιο-προτεσταντικό μεσσιανισμό, που συνόδευσε και ακολούθησε την επανάσταση του (φιλοεβραίου Μασόνου) Όλιβερ Κρόμγουελ (1599-1658).

Ο Όλιβερ Κρόμγουελ, πίνακας του Samuel Cooper, 1656. Ο Κρόμγουελ υπήρξε μέγας ευεργέτης των Εβραίων της Αγγλίας.

Η αγγλο-αμερικανική Αυτοκρατορία είναι επομένως αυτή η ιδεολογική, πολιτική και γεωπολιτική οντότητα που απορρόφησε σταδιακά την καθολική, ελληνο-λατινική και γερμανική Γηραιά Ήπειρο και η οποία, ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα, δεν μπορούσε πλέον να χαρακτηρίζεται χριστιανική. Ο υλιστικός μοντερνισμός και οι επαναστάσεις που προέκυψαν από τη μήτρα του ιουδαιο-προτεσταντικού μεσσιανισμού που τις προώθησε, εισέβαλαν και σταδιακά διέλυσαν την καθολική Ευρώπη.

Η γεωπολιτική εκδήλωση της αντιπαράθεσης μεταξύ παράδοσης και μοντερνισμού περιγράφηκε από τον Βρετανό ιστορικό Arnold J. Toynbee το 1947, ως εξής:

«Αυτή η ομόκεντρη επίθεση που εξαπέλυσε η σύγχρονη Δύση ενάντια στον κόσμο του Ισλάμ, εγκαινίασε την παρούσα σύγκρουση μεταξύ των δύο πολιτισμών. Θα δούμε ότι είναι μέρος ενός ακόμη μεγαλύτερου και πιο φιλόδοξου κινήματος με το οποίο ο δυτικός πολιτισμός δεν στοχεύει σε τίποτε λιγότερο από την πλήρη ενσωμάτωση όλης της ανθρωπότητας σε μια ενιαία μεγάλη κοινωνία και στον έλεγχο όλων των επίγειων, θαλάσσιων και διαστημικών πόρων που μπορεί η ανθρωπότητα να εκμεταλλευτεί, χάρη στη σύγχρονη δυτική τεχνολογία.

Ό,τι κάνει η Δύση στο Ισλάμ, το κάνει ταυτόχρονα και στους άλλους εναπομείναντες πολιτισμούς −Ορθόδοξους χριστιανούς, Ινδούς, τον κόσμο της Άπω Ανατολής− καθώς και σε όσες ακόμα πρωτόγονες κοινωνίες βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο τέλος τους, ακόμη και στις τελευταίες εναπομείνασες φυλές της τροπικής Αφρικής». ³

Αυτό το κίνημα ενσωμάτωσης όλης της ανθρωπότητας σε μια ενιαία μεγάλη κοινωνία, συνοδεύεται από ένα άλλο κίνημα που στοχεύει στην ενσωμάτωση όλων των παραδοσιακών θρησκειών σε μια μόνο, ⁴ στο πλαίσιο του ΟΗΕ των θρησκειών που είναι το Παγκόσμιο Συνέδριο των Παγκοσμίων και Παραδοσιακών Θρησκειών (το συνέδριο των ηγετών των παγκόσμιων και παραδοσιακών θρησκειών). Η δήλωση του 2012 που έκανε ο τότε Εβραίος εκπρόσωπος στο Παγκόσμιο Συνέδριο των Θρησκειών, ασκενάζι Ραβίνος του Ισραήλ, Yona Metsger, ήταν σαφέστατη:

«Το όνειρό μου είναι να οικοδομήσω κάτι παρόμοιο με αυτό που είναι τα Ηνωμένα Έθνη για τους διπλωμάτες, δηλαδή να ενοποιήσω τους πιστούς και τους αξιωματούχους κάθε έθνους, κάθε χώρας, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που δεν έχουν διπλωματικές σχέσεις». ⁵

Από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες πήραν τα σκήπτρα της Μεγάλης Βρετανίας ως κινητήριας δύναμης του ιουδαιο-προτεσταντικού μοντερνισμού, διεξάγοντας αυτόν τον πόλεμο πολιτισμών, προκειμένου να επιβάλουν το πρότυπό τους στον κόσμο.

Αυτός ο αγγλο-αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι προϊόν του μεσσιανισμού της Παλαιάς Διαθήκης, συγχώνευση του εβραϊκού μεσσιανισμού και του καλβινισμού. Αυτό εξηγεί γιατί οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί υποστηρίζουν το Σιωνιστικό Σχέδιο που είναι ένας από τους κλάδους του εβραϊκού μεσσιανισμού που επιδιώκει να εκπληρώσει τις βιβλικές υποσχέσεις. ⁶

Στη δεκαετία του 1530, η Αγγλία ξεκίνησε μια θρησκευτική μεταρρύθμιση: έκλεισε μοναστήρια, δήμευσε περιουσίες της Εκκλησίας και ήλθε σε ρήξη με τη Ρώμη. Επικεφαλής αυτής της πολιτικής ήταν ο Τόμας Κρόμγουελ (αδελφός της προ-γιαγιάς του Όλιβερ Κρόμγουελ), και υπουργός του βασιλιά Ερρίκου VIII. Στο δεύτερο μισό του 16ου αιώνα, η Αγγλία έγινε θαλάσσια δύναμη, καθώς η επιρροή του ιουδαϊσμού μεγάλωνε στην επικράτειά της.

Η συγχώνευση μεταξύ του ιουδαϊσμού και της εκκολαπτόμενης προτεσταντικής, θαλασσοκρατορικής αυτοκρατορίας, απετέλεσε, μαζί με την Αμερική, την αντίχριστη γεωπολιτική δύναμη.

«Κάποτε πίστευαν ότι μεταξύ της εκδίωξης των Εβραίων υπό τον Εδουάρδο Α’ (1290) και της (λιγότερο επίσημης) επιστροφής στην ελευθερία της μετανάστευσης υπό τον Κρόμγουελ (1654-1656), δεν υπήρχαν πια Εβραίοι στην Αγγλία. Αυτή την άποψη όμως δεν τη συμμερίζεται πλέον σήμερα κανείς απ’ όσους γνωρίζουν την ιστορία των Εβραίων της Αγγλίας. Πάντα υπήρχαν Εβραίοι σε αυτή τη χώρα, αλλά πολλαπλασιάστηκαν κατά πολύ κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα. Η ίδια η βασίλισσα Ελισάβετ είχε κάποια προτίμηση στις εβραϊκές σπουδές και στους εβραϊκούς κύκλους. Προσωπικός της γιατρός της ήταν ο Ροντρίγκο Λόπεζ, ο Εβραίος που παρείχε στον Σαίξπηρ το μοντέλο για τον Σάιλοκ». ⁷

«Γνωρίζουμε τις στενές σχέσεις που είχαν δημιουργηθεί στην εποχή της Μεταρρύθμισης, μεταξύ του ιουδαϊσμού και ορισμένων χριστιανικών αιρέσεων, και τον ενθουσιασμό που είχε εκδηλωθεί για την εβραϊκή γλώσσα και τις ιουδαϊκές σπουδές. Πιο συγκεκριμένα, γνωρίζουμε ότι στην Αγγλία του 17ου αιώνα, οι Πουριτανοί περιέβαλαν τους Εβραίους με μια σχεδόν φανατική λατρεία. Όχι μόνο οι θρησκευτικές απόψεις προσωπικοτήτων με επιρροή, όπως ο Όλιβερ Κρόμγουελ, ήταν εμπνευσμένες από την Παλαιά Διαθήκη, αλλά ο ίδιος ο Κρόμγουελ ονειρευόταν μια συμφιλίωση μεταξύ της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης και μια στενή ένωση με τους Εβραίους, τον εκλεκτό λαό του Θεού και της αγγλικής πουριτανικής θρησκευτικής κοινότητας.

Ένας πουριτανός ιεροκήρυκας, ο Nathanael Holmes (Homesius) δήλωσε ότι η πιο διακαής του επιθυμία ήταν να συμμορφωθεί με το γράμμα ορισμένων στίχων των προφητών και να υπηρετήσει το Ισραήλ γονατιστός.

Η δημόσια ζωή και τα εκκλησιαστικά κηρύγματα είχαν ισραηλιτική σφραγίδα. Το μόνο που χρειαζόταν κάποιος για να αισθανθεί ότι ζούσε πραγματικά στην Παλαιστίνη, ήταν να αρχίσουν οι κοινοβουλευτικοί ρήτορες να μιλούν εβραϊκά. Το κόμμα των Ισοπεδωτών (Levellers), που αυτοαποκαλούνταν «Εβραίοι», απαίτησαν τη θέσπιση νόμου που θα καθιστούσε την Τορά αγγλικό νόμο.

Οι αξιωματικοί του Κρόμγουελ του πρότειναν να συγκροτήσει το Συμβούλιο Επικρατείας του από 70 μέλη, ακολουθώντας το παράδειγμα του Εβραϊκού Συνεδρίου (Σανχεντρίν). Το 1653 μεταξύ των μελών του Κοινοβουλίου ήταν ο στρατηγός Thomas Harrison, ένας Αναβαπτιστής, ο οποίος, σε συμφωνία με το κόμμα του, υποστήριξε την εισαγωγή του Μωσαϊκού Νόμου στην Αγγλία.

Το 1649, προτάθηκε στο Κοινοβούλιο να αντικατασταθεί η επίσημη αργία της Κυριακής, από την αργία του Σαββάτου. Τα λάβαρα των πουριτανών νικητών έφεραν την επιγραφή: «Το λιοντάρι του Ιούδα». ⁸

Υπάρχουν επίσης στοιχεία ότι χριστιανοί κληρικοί και λαϊκοί αυτής της εποχής διάβαζαν όχι μόνο την Παλαιά Διαθήκη, αλλά και τη ραβινική λογοτεχνία. Είναι λοιπόν πολύ φυσικό να παραδεχτούμε ότι τα πουριτανικά δόγματα προέρχονται απευθείας από τα εβραϊκά». ⁹

Στις αρχές του 17ου αιώνα, Άγγλοι προτεστάντες θεολόγοι άρχισαν να υπερασπίζονται την ιδέα της επανεγκατάστασης των Εβραίων στους Αγίους Τόπους, προκειμένου να επισπεύσουν την επιστροφή του Ιησού και να προσηλυτίσουν έτσι τους Εβραίους στον Χριστιανισμό.

Μεταξύ των προτεσταντών θεολόγων που προώθησαν αυτό το σχέδιο ήταν ο Joseph Mede (1586-1635), ο Richard Baxter (1615-1691) και ένας Άγγλος βουλευτής, ο σερ Henry Finch (1558-1625), που έγραψε ένα απολογητικό έργο στο οποίο «προέβλεψε» την επιστροφή των Εβραίων στους Αγίους Τόπους με τίτλο: Η Μεγάλη Αποκατάσταση του Κόσμου, ή Το Κάλεσμα των Εβραίων.

Αυτό το αρχικά εβραϊκό μεσσιανικό όραμα, που τελικά έγινε προτεσταντικό, επρόκειτο να ριζώσει στην Αμερική που αποικίστηκε από τους Άγγλους Προσκυνητές Πατέρες (1620), οι οποίοι θεωρούσαν τους εαυτούς τους το νέο εκλεκτό λαό, και την Αμερική ως τη νέα Γη της Επαγγελίας, τη γη της καταγωγής του κόσμου, που πάνω της θα έχτιζαν μια «Νέα Ιερουσαλήμ».

«Πιο συχνά ο Ατλαντικός συγκρίνεται με την Ερυθρά Θάλασσα, ενώ η μετανάστευση των αγγλικών αιρέσεων ταυτίζεται με τη φυγή των Εβραίων. Η σύγκριση ήταν πράγματι χρήσιμη από περισσότερες από μία απόψεις: η Ερυθρά Θάλασσα που έκλεισε μετά το πέρασμα των φυγάδων, είναι ένα οριστικό εμπόδιο μεταξύ του εκλεκτού λαού και των καταπιεστών του. Αλλά και η διάσχιση της Ερυθράς Θάλασσας ανήκει στην θεόπνευστη ιστορία». ¹⁰

Οι Προσκυνητές Πατέρες είδαν την Αμερική ως μια νέα Γη της Επαγγελίας, μια νέα Ιερουσαλήμ, και στη συνέχεια, τον 19ο αιώνα, στη δεκαετία του 1840, εμφανίστηκε η μεσσιανική ιδέα του «προφανούς πεπρωμένου», της πολιτισμικής επέκτασης προς τα δυτικά –ο αποικισμός της Δυτικής Αμερικής από τους Αγγλο-σάξονες της Ανατολής – και στον 20ό αιώνα το «προφανές πεπρωμένο» των Ηνωμένων Πολιτειών θα αφορά πλέον ολόκληρο τον κόσμο.

Δεν πρόκειται παρά για έναν παγκόσμιο μεσσιανικό ιμπεριαλισμό.

Ο Θεόδωρος Ρούσβελτ, ο οποίος προήδρευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1901 έως το 1909, υιοθέτησε την έννοια του προφανούς πεπρωμένου για να δικαιολογήσει τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.

Σε αυτή τη μεσσιανική παράδοση εντάσσεται και ο πρόεδρος Γούντροου Ουίλσον (1913-1921), που δήλωνε: «Πιστεύω ότι ο Θεός προήδρευσε στη γέννηση αυτού του έθνους και ότι έχουμε επιλεγεί να οδηγήσουμε το δρόμο για τα έθνη του κόσμου, καθώς περπατούν στα μονοπάτια της ελευθερίας». ¹¹

«Η Αμερική είναι το μόνο ιδανικό έθνος στον κόσμο… Η Αμερική είχε το διαρκές προνόμιο να εκπληρώσει το πεπρωμένο της και να σώσει τον κόσμο… Ήρθαμε να λυτρώσουμε τον κόσμο με ελευθερία και δικαιοσύνη». ¹²

Στη συνέχιση της ιδέας ενός νέου εκλεκτού λαού, στα μέσα του 20ού αιώνα προέκυψε το δόγμα της «Αμερικανικής Εξαίρεσης», που προωθήθηκε ιδιαίτερα από τον επιδραστικό κοινωνιολόγο Talcott Parsons (1902-1979).

Ο πρόεδρος Ρόναλντ Ρίγκαν (1981-1989) επηρεάστηκε από τον ευαγγελιστή, χιλιαστή συγγραφέα και χριστιανό σιωνιστή Χάρολντ Λι Λίντσεϊ (γεννημένο το 1929). Το θεοπολιτικό του βιβλίο, The Agony of Our Old Planet, 1971 (τυπωμένο σε τέσσερα εκατομμύρια αντίτυπα) είναι το βιβλίο που διάβαζε ο Ρίγκαν στο κρεβάτι του.

Ο Λίντσεϊ γράφει στο βιβλίο του: «Το ουσιαστικό γεγονός που πολλοί αναγνώστες της Βίβλου του παρελθόντος απέτυχαν να εξετάσουν είναι αυτό το βαρυσήμαντο προφητικό σημάδι: το Ισραήλ θα σχηματίσει και πάλι ένα έθνος στη χώρα των προγόνων του. Το έθνος του Ισραήλ, ένα όνειρο τόσων ετών, έγινε πραγματικότητα στις 14 Μαΐου 1948 όταν ο Δαβίδ Μπεν-Γκουριόν διάβασε τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας που ανήγγειλε την ίδρυση ενός εβραϊκού έθνους με το όνομα Ισραήλ». ¹³

Ερμηνεύοντας την προφητεία του Ιεζεκιήλ και του Ιωήλ για μια δύναμη του Βορρά που θα επιτεθεί στο Ισραήλ στο τέλος των καιρών, ο Χάρολντ Λίντσεϊ, όπως και αρκετοί ραβίνοι, συμπέρανε ότι πρόκειται για τη Ρωσία:

«Ο Γωγ της γης του Ρος, του Μεσέχ και του Τουβάλ παραπέμπει στη δύναμη που βρίσκεται στα άκρα του βορρά. Αρκεί να συμβουλευτείτε μια επίγεια σφαίρα για να επαληθεύσετε την ακρίβεια αυτής της γεωγραφικής τοποθεσίας. Υπάρχει μόνο ένα έθνος που βρίσκεται στα άκρα του Βορρά, όπως φαίνεται από το Ισραήλ: η ΕΣΣΔ». ¹⁴

Ο James Watt, Γραμματέας του Περιβάλλοντος στην κυβέρνηση Ρίγκαν δήλωσε ότι ήταν άχρηστο να ανησυχούμε για την οικολογία, καθώς ο Χριστός θα επέστρεφε σύντομα στη Γη.

«Ομοίως, η αναπαράσταση του Σαντάμ Χουσεΐν ως Αντίχριστου την εποχή του πρώτου Πολέμου του Κόλπου δεν είναι άσχετη με τη μονιμότητα μιάς χιλιετούς φαντασίωσης στην αμερικανική πολιτική στη Μέση Ανατολή. Γενικότερα, η παρουσία της θρησκείας μέσα στην πολιτική αποδεικνύεται ολοένα και πιο καθοριστική». ¹⁵

Το 2003, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες του Τζορτζ Μπους ετοιμάζονταν να βομβαρδίσουν το Ιράκ υπό την επιρροή του φιλοϊσραηλινού λόμπι, ¹⁶ ο Αμερικανός πρόεδρος προσπάθησε να πείσει τον Γάλλο πρόεδρο Ζακ Σιράκ υποστηρίζοντας ότι επρόκειτο για τον πόλεμο των Γωγ και των Μαγώγ.

«Το 2003, ο καθηγητής θεολογίας στο Πανεπιστήμιο της Λωζάνης Thomas Römer έλαβε ένα τηλεφώνημα από το Μέγαρο των Ηλυσίων. Οι σύμβουλοι του Ζακ Σιράκ ήθελαν να μάθουν περισσότερα για τους Γωγ και Μαγώγ… Δύο μυστηριώδη ονόματα που ειπώθηκαν από τον Τζορτζ Μπους όταν προσπαθούσε να πείσει τη Γαλλία να κάνει πόλεμο στο πλευρό του, στο Ιράκ. Αποκαλυπτική προφητεία, ο Μπους φέρεται να είπε στον Σιράκ ότι οι Γωγ και οι Μαγώγ δρούσαν στη Μέση Ανατολή και ότι οι βιβλικές προφητείες επρόκειτο να εκπληρωθούν. Ήταν λίγες εβδομάδες πριν από την επέμβαση στο Ιράκ…

Ο Γάλλος προέδρος, για τον οποίο τα ονόματα Γωγ και Μαγώγ δεν σήμαιναν τίποτα, εξεπλάγη… Ο Thomas Römer διευκρίνισε: «Ο Γωγ και ο Μαγώγ είναι δύο πλάσματα που εμφανίζονται στη Γένεση, και ειδικά σε δύο από τα πιο σκοτεινά κεφάλαια του «Βιβλίου του Ιεζεκιήλ» της Παλαιάς Διαθήκης. Πρόκειται για μία αποκαλυπτική προφητεία ενός παγκόσμιου στρατού που δίνει την τελική του μάχη στο Ισραήλ».

«Αυτή την αντιπαράθεση θέλησε ο Θεός, ο οποίος θέλει να εκμεταλλευτεί αυτή τη σύγκρουση για να εξαφανίσει τους εχθρούς του λαού του, πριν ξεκινήσει μια νέα εποχή», συνεχίζει ο Thomas Römer.

Ο Römer διευκρινίζει ότι ο Τζορτζ Μπους δεν είναι ο πρώτος που αναζήτησε μια ενσάρκωση του Γωγ και του Μαγώγ στη γη. Ο Ρόναλντ Ρίγκαν πίστευε ότι ο Ψυχρός Πόλεμος και η ύπαρξη της ατομικής βόμβας έκαναν δυνατή την προφητεία του Ιεζεκιήλ. ¹⁷

Πιο πρόσφατα, ο Μάικ Πομπέο, προτεστάντης ευαγγελιστής Σιωνιστής και υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Τραμπ, δήλωσε ενώ ήταν στην εξουσία: «πιστεύω ότι είναι σίγουρα πιθανό ο Τραμπ να είναι η σύγχρονη βασίλισσα Εσθήρ». ¹⁸

Η εσχατολογική στροφή στο λόγο των Ρώσων ηγετών

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν και οι εμφανείς ανώτεροι ηγέτες του ρωσικού κρατικού μηχανισμού είναι λογικοί, ψυχροί και πραγματιστές. Πραγματισμός που εκδηλώνεται τόσο στις ομιλίες τους, όσο και στη ρεαλιστική εξωτερική πολιτική της Ρωσίας. Κανένα σημάδι θρησκευτικού ή ιδεολογικού φανατισμού δεν φαίνεται στη συμπεριφορά τους ή στο όραμά τους για τις διεθνείς σχέσεις.

Αλλά είναι σαφές ότι αντιμέτωποι με την επιθετικότητα της Δύσης, τον γεωπολιτικό της ανορθολογισμό –για να μην πω τον μεσσιανικό της φανατισμό– και την εξέλιξη των δυτικών κοινωνιών που, από τη σκοπιά της Μόσχας, είναι εκφυλισμένες και πλήρως παρηκμασμένες, οι Ρώσοι ηγέτες έχουν υιοθέτησει εδώ και μερικά χρόνια, έναν λόγο με όλο και περισσότερες θρησκευτικές αναφορές.

Πρόκειται για ένα είδος διαλεκτικής: η ιουδαιο-προτεσταντική αυτοκρατορία, την οποία στο εξής θα αποκαλούμε «Αντίχριστο», ανάγκασε τους Ρώσους ηγέτες να επιβεβαιώσουν την χριστιανικότητά τους.

Στις 25 Μαρτίου 2017, ο Βλαντιμίρ Πούτιν επεσήμανε για τον ΛΟΑΤΚΙσμό, ένα άβαταρ του σατανισμού που έχει καταλάβει τη Δύση, τα εξής:

«Μπορούμε να δούμε ότι πολλά κράτη της Δυτικής Ευρώπης έχουν ακολουθήσει τον δρόμο της απόρριψης ή της άρνησης των δικών τους ριζών. Συμπεριλαμβανομένων των χριστιανικών ριζών τους, που αποτελούν τη βάση του δυτικού πολιτισμού. Αυτές οι χώρες έχουν αρνηθεί τα παραδοσιακά ήθη και την ταυτότητά τους. Αρνήθηκαν ή σχετικοποίησαν τις εθνικές τους ταυτότητες, τις θρησκευτικές, τις πολιτιστικές, ακόμη και τις ταυτότητες φύλου τους.

Εκεί, οι κρατικές πολιτικές μεταχειρίζονται νομικά μια πολύτεκνη οικογένεια όπως ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων. Το να πιστεύει κάποιος στον Θεό ισοδυναμεί πλέον με το να πιστεύει στον Σατανά». ¹⁹

Στη 15η ετήσια συνάντηση της Λέσχης Βαλντάι (15-18 Οκτωβρίου 2018), ο Βλαντιμίρ Πούτιν μίλησε για έναν πιθανό πυρηνικό πόλεμο, ολοκληρώνοντας την ομιλία του με μία πρόταση που δίνει στον μελλοντικό παγκόσμιο πόλεμο μια θρησκευτική διάσταση:

«Το δόγμα μας δεν προβλέπει τη χρήση πυρηνικών όπλων ως προληπτικό χτύπημα, αλλά ως απάντηση σε εχθρικό χτύπημα… μόνο αν είμαστε πεπεισμένοι ότι ένας πιθανός επιτιθέμενος έχει εξαπολύσει επίθεση εναντίον της Ρωσίας… Ο επιτιθέμενος πρέπει να γνωρίζει ότι η εκδίκηση θα είναι άμεση και ότι σε κάθε περίπτωση θα καταστραφεί… Εμείς, ως θύματα επίθεσης, θα πάμε στον Παράδεισο ως μάρτυρες, ενώ εκείνοι πολύ απλά θα πεθάνουν, χωρίς καν να έχουν προλάβει να μετανοήσουν».

Τον περασμένο Ιούνιο, ο πρώην πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας (2008-2012), και πρώην πρόεδρος της κυβέρνησης (2012-2020), Ντμίτρι Μεντβέντεφ, ο οποίος είναι σήμερα αναπληρωτής πρόεδρος του Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσίας, έκανε αποκαλυπτικές επισημάνσεις σε συνέντευξή του στο τηλεοπτικό κανάλι Al-Jazeera:

«Δεν είναι πρόβλεψη, αλλά αυτό που συμβαίνει τώρα. Μπορείτε να το δείτε με διαφορετικούς τρόπους: Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι Καβαλάρηδες της Αποκάλυψης καταφτάνουν καλπάζοντας. Γι’ αυτό πρέπει να βασιζόμαστε στον Παντοδύναμο Θεό».

Οι Τέσσερις Ιππείς της Αποκάλυψης αναφέρονται στην εβραϊκή Βίβλο και στην Αποκάλυψη του Ιωάννου. Το βιβλίο του προφήτη Ιεζεκιήλ τις περιγράφει ως τέσσερις τιμωρίες:

«Ναι, έτσι διέταξε ο Κύριος ο Θεός: «Έστειλα ακόμα τις τέσσερις αδίστακτες τιμωρίες μου, το σπαθί, την πείνα, τα θηρία και την επιδημία εναντίον της Ιερουσαλήμ για να εξολοθρεύσω ανθρώπους και θηρία» (Ιεζεκιήλ 14:21).

Στο βιβλίο της Αποκάλυψης (Κεφ. 6:1-7), περιγράφονται:

– Ένα άσπρο άλογο, «αυτός που το ίππευε κρατούσε τόξο. Του δόθηκε ένα στεφάνι, και έφυγε σαν νικητής να κατακτήσει τον κόσμο με το Ευαγγέλιο»,

– Ένα κοκκινωπό άλογο, «αυτός που το ίππευε είχε άδεια από τον Θεό να αφαιρέσει την ειρήνη από τη Γη, ώστε οι άνθρωποι να σφάζονται μεταξύ τους. Και του δόθηκε ένα μεγάλο σπαθί»,

– Ένα μαύρο άλογο, «αυτός που το ίππευε κρατούσε μια ζυγαριά στο χέρι του. Και άκουσα μια φωνή στο μέσον των τεσσάρων ζωντανών πλασμάτων που έλεγε: Ένα κιλό σίτου και τρία κιλά κριθάρι να υπερτιμηθούν ώστε να πωλούνται για ένα δηνάριο, δηλαδή δύο περίπου χρυσές δραχμές. Αλλά στο λάδι και το κρασί μη φέρεις στέρηση, αλλά άφησέ τα να αφθονούν»,

– Ένα κίτρινο άλογο, «αυτός που το ίππευε λεγόταν Θάνατος και εκπροσώπευε τις μολυσματικές ασθένειες και τις επιδημίες, και τον συνόδευε ο Άδης για να παραλαμβάνεις τις ψυχές των πεθαμένων. Τους δόθηκε η εξουσία στο ένα τέταρτο της γης, να φονεύσουν τους ανθρώπους με το σπαθί, την πείνα και τον θάνατο και να κατασπαραχθούν μερικοί από τα άγρια ​​θηρία».

Οι τέσσερις καβαλάρηδες της Αποκάλυψης. Από αριστερά: το άσπρο, το κόκκινο, το μαύρο και το κίτρινο άλογο.

Σε μια συνέντευξη που μεταδόθηκε στο ρωσικό κρατικό τηλεοπτικό κανάλι Rossiya 1 την Κυριακή, 17 Ιουλίου 2022, ο Τσετσένος διοικητής της μεραρχίας «Akhmat», Apti Alaudinov, χαρακτήρισε τη ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία ως «Ιερό Πόλεμο».

Στη συνέχεια της ομιλίας του Βλαντιμίρ Πούτιν για τον δυτικό Σατανισμό, ο Τσετσένος διοικητής δήλωσε ότι «η Ρωσία, συμπεριλαμβανομένων φυσικά των Τσετσένων (μουσουλμάνων) που πολεμούν στην Ουκρανία, διεξάγει έναν ιερό πόλεμο ενάντια στις σατανικές αξίες της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών». ²⁰

«Σε όλη την παιδική μου ηλικία προετοιμαζόμουν για αυτόν τον πόλεμο που βλέπουμε σήμερα. Είναι ο Ιερός Πόλεμος για τον οποίο μας μίλησαν οι άγιοι και οι πρόγονοί μας. Θα σας πω ένα πράγμα: Επαινώ τον Ύψιστο που σήμερα ζει στη Ρωσία. Επαινώ τον Ύψιστο γιατί αυτή η χώρα κυβερνάται από τον Βλαντιμίρ Πούτιν, γιατί αυτός ο άνθρωπος αρνήθηκε να δεχτεί τις λεγόμενες ευρωπαϊκές αξίες. Γιατί στην πραγματικότητα πρόκειται για σατανικές αξίες που έχουν επιβληθεί σε όλο τον κόσμο.

Ευγνωμονώ τον Ύψιστο, γιατί έχει διατηρήσει αυτό το άτομο που εμμένει στις αξίες και γιατί αυτό το έθνος βαδίζει στο μονοπάτι Του. Δεν ζούμε κάτω από σημαίες ΛΟΑΤΚΙ. Και δεν θα ζούμε, όσο αυτός είναι ζωντανός.

Πιστεύω ότι το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει καταλάβουμε είναι ότι ο ηγέτης της Δημοκρατίας μας (της Τσετσενίας), ο ήρωας της Ρωσίας, Ραμζάν Αχμάτ Καντίροφ (Ramzan Akhmat Kadirov) είναι στενός σύμμαχος του Βλαντιμίρ Πούτιν.

Επιτρέψτε μου να σας πω γιατί πιστεύω ότι αυτός είναι ένας ιερός πόλεμος και γιατί σίγουρα θα τον κερδίσουμε: Όλα όσα βλέπουμε σήμερα, ΝΑΤΟ κ.λπ. όταν διαβάζω τις ισλαμικές και τις χριστιανικές γραφές –έχω μελετήσει τη Βίβλο, το Κοράνι και την Τορά– ξέρω τι αντιμετωπίζουμε, τον πόλεμο ενάντια στον στρατό του Διαβόλου, ενάντια στον στρατό του Dajjal, δηλαδή του Αντίχριστου.

Πολλοί εξεπλάγησαν όταν είπα ότι ο Spetsnaz Akhmat είναι ο στρατός του Isa ‘alaihi salam (που σημαίνει «ο Ιησούς, η ειρήνη ας είναι μαζί του»), ο στρατός του Ιησού, επειδή εμείς περιμένουμε την έλευση του Χριστού περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον.

Ο Spetsnaz Akhmat δεν είναι ο μόνος στρατός του Isa ‘alaihi salam, αλλά όλες οι δυνάμεις και οι μονάδες που πολεμούν στο πλευρό της Ρωσίας. Πολεμάμε εκείνες τις δυνάμεις που μας επιβάλλουν όλα όσα δυσαρεστούν και είναι μισητά στο Θεό. Δηλαδή, οτιδήποτε μη φυσιολογικό για τον άνθρωπο. Ένας άντρας γεννιέται για να παντρευτεί μια γυναίκα για να αποκτήσουν παιδιά και να κατοικήσουν τη Γη.

Η Αμερική, ο κύριος εχθρός της ανθρώπινης φυλής, και η Ευρώπη, υποχείριο του ΝΑΤΟ, κουβαλούν ό,τι είναι σατανικό. Είναι ο στρατός του Dajjal, του Αντίχριστου. Είμαστε αντίθετοι σε αυτόν τον στρατό…

Είμαι ευγνώμων στον Πούτιν γιατί έκανε αυτό που έπρεπε να κάνουν οι μουσουλμανικές χώρες εδώ και πολύ καιρό. Οι ηγέτες των μουσουλμανικών χωρών δεν είχαν αρκετό θάρρος να ενωθούν και να αντεπιτεθούν την Αμερική και το ΝΑΤΟ. Ο Πούτιν μπόρεσε να το κάνει αυτό, να πάρει αυτή την απόφαση και να αντιμετωπίσει αυτό το έθνος. Είμαστε περήφανοι που είμαστε συμπατριώτες του.

Παραδόξως, σχεδόν όλοι στον μουσουλμανικό κόσμο είναι στο πλευρό μας. Εκείνοι που στον μουσουλμανικό κόσμο δεν φοβούνται την κατάσχεση των τραπεζικών λογαριασμών τους. Όλοι λένε σήμερα ότι είναι υπέρ της Ρωσίας, ότι υποστηρίζουν τη Ρωσία». ²¹

Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στις 06.03.2022, δέκα ημέρες μετά την έναρξη της επέμβασης στην Ουκρανία, ο Ρώσος Ορθόδοξος Πατριάρχης Κύριλλος ερμήνευσε την αντιπαράθεση Ρωσίας και ΝΑΤΟ στην Ουκρανία ως πολιτισμική, θρησκευτική και εσχατολογική σύγκρουση, εκ των οποίων η ομοφυλοφιλία που προωθείται στη Δύση, είναι ένα από τα διακυβεύματα: ²²

«Στο Ντονμπάς υπάρχει μια απόρριψη, μια θεμελιώδης απόρριψη των λεγόμενων αξιών που προτείνονται σήμερα από εκείνους που διεκδικούν την παγκόσμια εξουσία. Σήμερα, υπάρχει μια δοκιμασία πίστης στη [δυτική] δύναμη, ένα είδος διαβατηρίου πρόσβασης σε αυτόν τον «ευτυχισμένο» κόσμο, έναν κόσμο υπερβολικής κατανάλωσης και φαινομενικής δήθεν «ελευθερίας».

Ξέρετε ποιο είναι όμως αυτό το διαβατήριο; Η άδεια πρόσβασης είναι πολύ απλή και ταυτόχρονα τρομακτική: είναι μια παρέλαση Gay Pride (παρέλαση υπερηφάνειας). Το αίτημα πολλών χωρών να οργανώσουν μια παρέλαση υπερηφάνειας των ομοφυλόφιλων είναι μια δοκιμασία πίστης σε αυτόν τον πολύ ισχυρό κόσμο. Και γνωρίζουμε ότι αν οι άνθρωποι ή οι χώρες απορρίψουν αυτά τα αιτήματα, δεν αποτελούν πια μέρος αυτού του κόσμου, αλλά γίνονται ξένοι.

Ξέρουμε όμως τι είναι αυτό το αμάρτημα, το οποίο προωθείται από τις λεγόμενες «παρελάσεις Gay Pride». Είναι μια αμαρτία που καταδικάζεται από τον Λόγο του Θεού – τόσο από την Παλαιά, όσο και από την Καινή Διαθήκη. Ωστόσο, ο Θεός, καταδικάζοντας την αμαρτία, δεν καταδικάζει τον αμαρτωλό. Τον καλεί μόνο σε μετάνοια, αλλά σε καμία περίπτωση δεν κάνει την αμαρτία κανόνα ζωής, παραλλαγή της ανθρώπινης συμπεριφοράς –σεβαστή και ανεκτή– τον αμαρτωλό άνθρωπο και τη συμπεριφορά του.

Εάν η ανθρωπότητα δεχτεί ότι η αμαρτία δεν είναι παραβίαση του νόμου του Θεού, ότι η αμαρτία είναι μια παραλλαγή της ανθρώπινης συμπεριφοράς, τότε ο ανθρώπινος πολιτισμός θα τελειώσει εδώ.

Και οι παρελάσεις ομοφυλοφίλων υποτίθεται ότι αποδεικνύουν ότι η αμαρτία είναι μια παραλλαγή της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Γι’ αυτό, για να μπείτε στη Λέσχη αυτών των χωρών, είναι απαραίτητο να οργανώσετε μία γκέι παρέλαση. Όχι για να κάνετε πολιτική δήλωση «είμαστε μαζί σας», όχι για να υπογράψετε συμφωνίες, αλλά για να οργανώσετε παρέλαση ομοφυλοφίλων.

Όποια χώρα απορρίψει την ομοφυλοφιλία και δεν την επιβάλλει δια νόμου ακόμα και στα νήπια, γίνεται στόχος της αντίχριστης Αυτοκρατορίας.

Γνωρίζουμε όμως πως οι άνθρωποι αντιστέκονται σε αυτές τις απαιτήσεις και πως αυτή η αντίσταση καταστέλλεται με τη βία, υπάρχει λοιπόν ζήτημα επιβολής της αμαρτίας δια της βίας το οποίο καταδικάζει ο νόμος του Θεού, δηλαδή να επιβληθεί με τη βία στους ανθρώπους η άρνηση του Θεού και της αλήθειάς Του.

Επομένως, αυτό που συμβαίνει σήμερα στη σφαίρα των Διεθνών Σχέσεων δεν είναι μόνο θέμα πολιτικής, αλλά αφορά κάτι άλλο και πολύ πιο σημαντικό από την πολιτική: Πρόκειται για τη Σωτηρία του ανθρώπου, τη θέση που θα καταλάβει δεξιά ή αριστερά του Θεού Σωτήρα, που έρχεται στον κόσμο ως Κριτής και Δημιουργός της δημιουργίας.

Πολλοί σήμερα, από αδυναμία, βλακεία, ή άγνοια, και τις περισσότερες φορές επειδή δυστυχώς δεν θέλουν να αντισταθούν, πάνε εκεί, στην αριστερή πλευρά. Και οτιδήποτε έχει να κάνει με τη δικαιολόγηση της καταδικασμένης αμαρτίας στη Βίβλο είναι σήμερα η δοκιμασία της πίστης μας στον Κύριο, της ικανότητάς μας να ομολογούμε πίστη στον Σωτήρα μας». ²³

ΤΟ ΚΑΤΕΧΟΝ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ

Τι είναι το Κατέχον;

Το Κατέχον (ή ο Κατέχων) στην Καινή Διαθήκη έχει την έννοια «αυτού που κωλύει, εμποδίζει, συγκρατεί» (στην εν λόγω περίπτωση, το τέλος). Αυτή η έννοια απαντάται σε ένα εσχατολογικό απόσπασμα της Β΄ προς Θεσσαλονικείς επιστολής, που αποδίδεται στον Απόστολο Παύλο:

«Σας παρακαλούμεν δε, αδελφοί, υπέρ της παρουσίας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και ημών επισυναγωγής επ’ αυτόν, εις το μη ταχέως σαλευθήναι υμάς από του νοός μήτε θροείσθαι μήτε δια πνεύματος μήτε δια λόγου, μήτε δι’ επιστολής ως δι’ ημών, ως ότι ενέστηκεν η ημέρα του Χριστού.

Μη τις υμάς εξαπατήσει κατά μηδένα τρόπον· ότι εάν μη έλθη πρώτον η αποστασία και αποκαλυφθεί ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο υιός της απωλείας, ο αντικείμενος και υπεραιρόμενος επί πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα, ώστε αυτόν εις τον ναόν του Θεού, ως Θεός καθίσαι, αποδεικνύντα εαυτόν ότι εστί Θεός.

Ου μνημονεύετε ότι έτι ων προς υμάς ταύτα έλεγον υμίν; Και νυν το κατέχον οίδατε, εις το αποκαλυφθήναι αυτόν εν τω εαυτού καιρώ· το γαρ μυστήριον ήδη ενεργείται της ανομίας, μόνον ο κατέχων άρτι έως εκ μέσου γένηται·

και τότε αποκαλυφθήσεται ο άνομος, ον ο Κύριος θέλει αναλώσει εν τω πνεύματι του στόματος αυτού και καταργήσει τη επιφανεία της παρουσίας αυτού· ου εστιν η παρουσία κατ’ ενέργειαν του Σατανά εν πάση δυνάμει και σημείοις και τέρασι ψεύδους και εν πάση απάτη της αδικίας εν τοις απολλυμένοις, ανθ’ ων την αγάπην της αληθείας ουκ εδέξαντο εις το σωθήναι αυτούς·

και δια τούτο πέμψει αυτοίς ο Θεός ενέργειαν πλάνης, εις το πιστεύσαι αυτούς τω ψεύδει, ίνα κριθώσι πάντες οι μη πιστεύσαντες τη αληθεία, αλλ’ ευδοκίσαντες εν τη αδικία».

(Β’ Επιστολή του Αγίου Παύλου προς Θεσσαλονικείς, Κεφ. Β΄, 1-12). [26]. ²⁴

Το Κατέχον είναι επομένως μια οντότητα, ένα ον και / ή μια δύναμη που εμποδίζει την έλευση του Αντίχριστου.

Σύμφωνα με τον επίσκοπο, και ιστορικό των πρώτων αιώνων του χριστιανισμού Ευσέβιο Καισαρείας (265-339), το Κατέχον ήταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η Ρώμη θα ήταν έτσι η επίγεια δύναμη που θα κρατούσε μακρυά τον Αντίχριστο. ²⁵

Η εγγύτητα του Ευσέβιου Καισαρείας με τον Μέγα Κωνσταντίνο αναμφίβολα δεν είναι άσχετη με την ερμηνεία του, αλλά αυτό δεν την αποκλείει. Αργότερα θα δούμε ότι και οι Πατέρες της Εκκλησίας κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα με αυτόν.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος είναι ο αυτοκράτορας που το 313 έβαλε τέλος στον διωγμό των χριστιανών (Διάταγμα των Μεδιολάνων), και ο οποίος, το 325, θεσμοθέτησε την Εκκλησία στην οποία δώρισε το παλάτι της συζύγου του, αυτοκράτειρας Φαύστας, που βρίσκεται στο όρος Caelius, στο Λατερανό, που έγινε η Ιερά Έδρα του Επισκόπου Ρώμης.

Το Κατέχον, η Ρώμη και η εβραϊκή εσχατολογία

Η ερμηνεία του Ευσέβιου Καισαρείας απηχεί την εβραϊκή παράδοση που δεν αναγνωρίζει τον Ιησού ως Μεσσία, υιό της Παναγίας. Επιπλέον, σύμφωνα με τις χριστιανικές και μουσουλμανικές εσχατολογίες, ο Μεσσίας που περιμένουν οι Εβραίοι είναι ο Αντίχριστος.

Σύμφωνα με το Ταλμούδ, Sanhedrin 98a (δεύτερος αιώνας μ.Χ.), ο Μεσσίας θα βρίσκεται στις πύλες της Ρώμης ανάμεσα στους λεπρούς και τους ζητιάνους της Αιώνιας Πόλης. ²⁶

Ο ιστορικός του Ιουδαϊσμού Gershom Scholem σχολιάζει ως εξής:

«Αυτή η πραγματικά εκπληκτική «ραβινική ιστορία» εμφανίζεται ήδη από τον δεύτερο αιώνα, πολύ πριν η Ρώμη που είχε καταστρέψει το Ναό του Σολομώντα και είχε εξορίσει τους Εβραίους, παραχωρήσει τη θέση της στη Ρώμη, έδρα του Βικάριου του Χριστού και μιας Εκκλησίας που επιδίωκε να επικρατήσει η επιβεβαίωση της μεσσιανικής εκπλήρωσης.

Αυτή η συμβολική αντίθεση μεταξύ του αληθινού Μεσσία που κάθεται στις πύλες της Ρώμης και της Κεφαλής του χριστιανικού κόσμου που ενθρονίζεται εκεί, ήταν συνεχώς στο μυαλό των Εβραίων, καθώς συλλογίζονταν τον Μεσσία ανά τους αιώνες. Σε αρκετές περιπτώσεις, οι υποστηρικτές του μεσσιανικού κύρους έφτασαν να κάνουν μέχρι και προσκύνημα στη Ρώμη και να κάθονται στη γέφυρα που βλέπει στο καστέλο Sant’ Angelo για να πραγματοποιήσουν έτσι ένα συμβολικό τελετουργικό». ²⁷

Η πτώση της Ρώμης είναι εγγεγραμμένη στην εβραϊκή παράδοση ως μία από τις προϋποθέσεις της λύτρωσης, της έλευσης του Μεσσία των Εβραίων και της βασιλείας του Ισραήλ.

Όπως επισημαίνει ο G. Scholem, η εβραϊκή εσχατολογία επικεντρώθηκε στη Ρώμη πολύ πριν καταστεί η έδρα της Εκκλησίας. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που είχε καταστρέψει τον δεύτερο ναό του Σολομώντα, θεωρούνταν από τους Εβραίους εχθρός, και θα είναι διπλά όταν η Ρώμη γίνει ο τόπος της Αγίας Έδρας.

Ο αρχιραβίνος και κύριος του Ταλμούδ, Eliezer ben Hourcanos, που έζησε τον 1ο αιώνα, έδωσε μια ερμηνεία ενός στίχου της Γένεσης υπό το φως του βιβλίου του Δανιήλ από το οποίο εξάγει τα συμπεράσματά του για την τελική νίκη του Ισραήλ. Απαριθμεί τις αυτοκρατορίες που πρέπει να πέσουν, τους «εχθρούς» του Ισραήλ που θα είναι «ενδεδυμένοι με ντροπή», ενώ στο κεφάλι του Μεσσία θα «λάμπει το διάδημά του».

Η τέταρτη και τελευταία εχθρική αυτοκρατορία του Ισραήλ δεν θα είναι άλλη από τη Ρώμη. ²⁸

Η πτώση της Ρώμης.

Επομένως, εάν ο Μεσσίας των Εβραίων είναι ο Αντίχριστος, ο αντίπαλος που επιδιώκει να ανατρέψει την τάξη του Θεού πάνω στη Γη, λογικά έχει ως αποστολή να ανατρέψει οποιαδήποτε χριστιανική αυτοκρατορία, βασίλειο, κράτος, ή έθνος.

Και με την έννοια της «χριστιανικής αυτοκρατορίας», εξαιρούμε τις ιουδαιο-προτεσταντικές αγγλοαμερικανικές αυτοκρατορίες που, από τις αξίες, τον θρησκευτικό τους προσανατολισμό, την εσχατολογία, τις πολιτικές ενέργειες και τον ρόλο τους στον κόσμο, είναι πιο κοντά στον εβραϊκό μεσσιανισμό, παρά στον αυθεντικό χριστιανισμό.

Η Αγγλοαμερικανική Αυτοκρατορία είναι ένα από τα είδωλα του Αντίχριστου. Άλλωστε, ο ιουδαιο-προτεσταντικός κόσμος γέννησε τον φεμινισμό και την ιδεολογία ΛΟΑΤΚΙ. ²⁹

Τα ιστορικά παραδείγματα απεικονίζουν πολύ ξεκάθαρα αυτό το μοτίβο αντίθεσης μεταξύ της Ρώμης και του εβραϊκού μεσσιανισμού, μεταξύ της Χριστιανικής Αυτοκρατορίας και του Αντίχριστου. Θα δώσουμε εδώ δύο παραδείγματα της δράσης του Κατέχοντος, τον 13ο και τον 16ο αιώνα, όπου αυτοαποκαλούμενοι Εβραίοι Μεσσίες προσπάθησαν να επιβληθούν στη Ρώμη και να υποτάξουν τη χριστιανική Εκκλησία.

Ο καμπαλιστής ραβίνος Αβραάμ Αμπουλάφια, αυτοαποκαλούμενος Μεσσίας, γιος του Ιωσήφ, ανήγγειλε την άφιξη του Μεσσία, γιου του Δαβίδ, ³⁰ και το 1280 πήγε στη Ρώμη για να συναντήσει τον Πάπα Νικόλαο Γ’ και να τον υποτάξει.

Πριν προλάβει να τον συναντήσει, ο Πάπας ενημερώθηκε για τη δράση του Αμπουλάφια και διέταξε τη σύλληψη και την εκτέλεσή του. Ωστόσο, μέσα σε λίγες μέρες ο Πάπας πέθανε από αποπληξία και ο Αμπουλάφια γλίτωσε τον θάνατο. ³¹

Τον 16ο αιώνα, μεταξύ 1524 και 1532, άλλοι δύο καμπαλιστές ραβίνοι προσπάθησαν να υποτάξουν την Εκκλησία, ένα χριστιανικό βασίλειο στην Ευρώπη και την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, και να τα χρησιμοποιήσουν ως εργαλεία για να επιτύχουν εβραϊκούς μεσσιανικούς σκοπούς.

Ο Δαβίδ Ρεουβένι (David Reuveni) και ο μαθητής του, Σολομών Μόλχο, ένας άλλος αυτοαποκαλούμενος Μεσσίας, γιος του Ιωσήφ, πλησίασαν τον ένα μετά τον άλλον τους καρδινάλιους, τον Πάπα Κλήμη Ζ΄, τον βασιλιά Ιωάννη Γ΄ της Πορτογαλίας και τον αυτοκράτορα Κάρολο Κουίντο (Κάρολο Ε΄) με σκοπό να τους βάλουν να ξεκινήσουν πόλεμο κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Παλαιστίνη, ώστε να «απελευθερώσουν» τους Αγίους Τόπους και να αποκαταστήσουν το Βασίλειο του Ισραήλ.

Ο Μόλχο τράβηξε την προσοχή των χριστιανών ιερέων που ήρθαν να ακούσουν τις ομιλίες του, χάρη στη χαρισματικότητά του και τα οράματα με τα οποία εντυπωσίασε το κοινό του: για παράδειγμα, προέβλεψε κάποια πλημμύρα της Ρώμης το 1530 και έναν σεισμό στην Πορτογαλία το 1531.

Σε μερικούς λόγους του προανήγγειλε μάλιστα την πτώση της Ρώμης και του χριστιανισμού, καθώς και την ανοικοδόμηση της Ιουδαίας. Έδωσε μάλιστα και την ημερομηνία της άφιξης του Μεσσία, γιου του Δαβίδ, την οποία όρισε στο έτος 1540.

Μέσω του διδασκάλου του Δαβίδ Ρεουβένι, ο Μόλχο μπόρεσε να πλησιάσει τους καρδινάλιους στη Ρώμη και να συναντήσει τον Πάπα Κλήμη Ζ΄ στον οποίο προσπάθησε να υποβάλλει την ιδέα ότι η λύτρωση του εβραϊκού λαού ήταν επικείμενη.

Κατάφερε να εντυπωσιάσει τον Πάπα, ο οποίος του έδωσε γραπτή έγκριση, εξουσιοδοτώντας τον να κηρύττει ενώπιον χριστιανικού ακροατηρίου και να δημοσιεύσει τα κείμενά του (με την προϋπόθεση ότι δεν ήταν αντιχριστιανικά).

Μόλις απέκτησε την εμπιστοσύνη του, ο Μόλχο προσπάθησε να τον πείσει να σχηματίσει στρατό από Μαράνους (κρυπτο-εβραίους της Ιβηρικής χερσονήσου που υποτίθεται ότι είχαν εκχριστιανιστεί) για να ξεκινήσει πόλεμο κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, προκειμένου να την εκδιώξει από την Παλαιστίνη, και να εγκαταστήσει εκεί τους Εβραίους επισπεύδοντας έτσι την έλευση του Μεσσία.

Το έργο του στη Ρώμη διακόπηκε από την Ιερά Εξέταση που ήθελε να τον συλλάβει. Ο Πάπας έκρυψε ο ίδιος προσωπικά τον Μόλχο και τον φυγάδευσε λαθραία από τη Ρώμη.

Στη συνέχεια, ο Ρεουβένι και ο Μόλχο πήγαν στον ισχυρότερο άνδρα της Ευρώπης, τον Κάρολο Ε΄ (1500-1558), τον Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τον οποίο προσπάθησαν να πείσουν να δημιουργήσει έναν στρατό Μαράνων για να επιτεθεί στους Οθωμανούς και του ζήτησαν να προσηλυτιστεί στον Ιουδαϊσμό.

Στη συνέχεια, ο Κάρολος Ε΄ έπαιξε πλήρως τον ρόλο του Κατέχοντος: φυλάκισε τον Δαβίδ Ρεουβένι στην Ισπανία μέχρι το θάνατό του και έστειλε τον Μόλχο στην Ιερά Εξέταση που τον έκαψε στην πυρά το 1532 στη Μάντοβα της Ιταλίας.

«Τα οράματα και οι ομιλίες του Μόλχο συνέδεσαν το σύστημα της Kαμπάλα με την υποκίνηση μεσσιανικής πολιτικής δράσης μεταξύ των Χριστιανών. Το μαρτύριό του (1532) τον έκανε να θεωρείται από την εβραϊκή κοινότητα ως ένας από τους «αγίους» της Καμπάλα. Τα κινήματα της Αποκαλύψεως είδαν στην έλευση του Μαρτίνου Λούθηρου έναν νέο οιωνό, ένα σημάδι της κατάρρευσης της Εκκλησίας και την έλευση του τέλους του κόσμου». ³²

Πράγματι, οι πολιτικο-θρησκευτικές απόπειρες του Ρεουβένι και του Μόλχο συμπίπτουν με τη μεταρρύθμιση του Μαρτίνου Λούθηρου που εξαπλώθηκε γρήγορα στη Γερμανία. Έτσι, ο αυτοκράτορας Κάρολος Ε΄ –ο Κατέχων της εποχής– έπρεπε να αντιμετωπίσει δύο ταυτόχρονες προσπάθειες ανατροπής της Καθολικής Ευρώπης.

Η προτεσταντική μεταρρύθμιση και οι επαναστατικές της συνέπειες υπήρξαν χτυπήματα που αποδυνάμωσαν τη Χριστιανική Αυτοκρατορία της εποχής, και κατά συνέπειαν, όλο τον ευρωπαϊκό χριστιανισμό και τελικά τη Ρωμαϊκή Εκκλησία.

Ο ιουδαιο-προτεσταντισμός έγινε ένα στοιχείο πολιτισμικής, πολιτικής και ιστορικής διάβρωσης που έπληξε τις καθολικές μοναρχίες και αυτοκρατορίες.

Οι εμφύλιοι πόλεμοι μεταξύ του καθολικισμού και του κατά βάσιν επαναστατικού προτεσταντισμού, οδήγησαν στην εννοιολόγηση του σύγχρονου κράτους στα τέλη του 16ου και του 17ου αιώνα. Από τότε, ο οργανικός δεσμός μεταξύ της Εκκλησίας και των ευρωπαϊκών εθνών διεκόπη και η πολιτικοθρησκευτική δύναμη της Αγίας Έδρας μειώθηκε αναπόφευκτα.

Αυτή η παρακμή συνεχίστηκε μέχρι την αποσύνθεση του Καθολικισμού στη Γηραιά Ήπειρο με τη Β΄ Σύνοδο του Βατικανού (1962-1965) που επικύρωσε την εξαφάνιση της Εκκλησίας –ίσως προσωρινά– ως ιστορικού παράγοντα, ως Κατέχουσας.

Η εξαφάνιση της καθολικής Εκκλησίας συμπίπτει λογικά με την αποσύνθεση στην Ευρώπη, του σύγχρονου, κυρίαρχου κράτους. Όπως είδαμε παραπάνω, όσον αφορά το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο του πολέμου, τα Ηνωμένα Έθνη έχουν αντικαταστήσει την Εκκλησία, όπως και οι υπερεθνικές οργανώσεις έχουν κατασχέσει από τα κράτη της Ευρώπης τα κυριαρχικά τους προνόμια.

Το γεωπολιτικό αποτέλεσμα αυτού του μακροχρόνιου και πολύπλοκου πολιτικοθεολογικού-ιστορικού κινήματος είναι η υποταγή ολόκληρης της Γηραιάς Ηπείρου στις αγγλο-αμερικανικές ιουδαιο-προτεσταντικές δυνάμεις: ΝΑΤΟ, Ευρωπαϊκή Ένωση και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Έτσι κατέλαβαν οι αντίχριστες δυνάμεις την άλλοτε καθολική Ευρώπη.

Το Κατέχον: η χριστιανική Αυτοκρατορία και το Χαλιφάτο;

Ο Carl Schmitt επιβεβαιώνει ότι το Κατέχον δεν μπορεί να είναι άλλο από μία Χριστιανική Αυτοκρατορία, μία δύναμη που συγκρατεί τον Αντίχριστο, απωθεί το Κακό και την εντροπία, την επέκταση και την αύξηση της αταξίας.

«Αυτή η Χριστιανική Αυτοκρατορία, ήταν απαραίτητο να μην είναι μια αιώνια Αυτοκρατορία, αλλά να έχει κατά νου και το δικό της τέλος και το τέλος της σημερινής εποχής, όντας όμως ικανή για ιστορική ισχύ.

Η καθοριστική έννοια που ιστορικά θεμελιώνει τη συνέχειά της, είναι αυτή της δύναμης που συγκρατεί, της Κατέχουσας. Αυτοκρατορία εδώ σημαίνει την ιστορική δύναμη που μπορεί να περιορίσει την εμφάνιση του Αντίχριστου και το τέλος της σημερινής εποχής, μια δύναμη που αντιστέκεται, σύμφωνα με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου στη Β΄ προς Θεσσαλονικείς Επιστολή, κεφ. 2.

Αυτή η αντίληψη της Αυτοκρατορίας μαρτυρείται από πολυάριθμα αποσπάσματα των Πατέρων της Εκκλησίας, κείμενα Γερμανών μοναχών της Φραγκοκρατίας και της Οθωνικής περιόδου –ειδικά ο σχολιασμός της Β΄ προς Θεσσαλονικείς επιστολής από τον Haino de Halberstadt και η επιστολή του Adson στη βασίλισσα Gerberge– δηλώσεις του Otto de Freising και άλλα έγγραφα, μέχρι το τέλος του μεσαίωνα. Μπορούμε να δούμε σε αυτήν, ακόμη και το χαρακτηριστικό σημάδι μια ιστορικής περιόδου. Η Αυτοκρατορία του χριστιανικού Μεσαίωνα διήρκεσε όσο ζούσε η ιδέα του Κατέχοντος.

Δεν πιστεύω ότι οποιαδήποτε αναπαράσταση της Ιστορίας εκτός από αυτή του Κατέχοντος, είναι δυνατή ακόμη και για μια πρωταρχική χριστιανική πίστη. Η πίστη σε μια δύναμη που εμποδίζει το τέλος του κόσμου χτίζει τη μοναδική γέφυρα που οδηγεί από την εσχατολογική παράλυση όλου του ανθρώπινου γίγνεσθαι, σε μια ιστορική δύναμη, τόσο επιβλητική, όσο αυτή της Χριστιανικής Αυτοκρατορίας των Γερμανών βασιλέων.

Η εξουσία Πατέρων της Εκκλησίας και συγγραφέων όπως ο Τερτυλλιανός, ο Ιερώνυμος και ο Λακτάντιος, καθώς και η χριστιανική συνέχιση των σιβυλλικών προφητειών, συνδυάζονται για να επιβεβαιώσουν ότι μόνο το Imperium Romanum και η χριστιανική του επέκταση εξηγούν την επιμονή αυτής της περιόδου της Ιστορίας και την προστατεύουν από τη συντριπτική δύναμη του Κακού». ³³

Το συμπέρασμα του Carl Schmitt αποκλείει την ιδέα ότι υπάρχει άλλο Κατέχον πέραν της Χριστιανικής Αυτοκρατορίας της Ευρώπης, μιας προέκτασης της Ρώμης. Αυτό είναι το σημείο απόκλισής μας με τον Schmitt.

Το Imperium Romanum και η χριστιανική του επέκταση δεν είναι ο μόνος εχθρός των δυνάμεων του Αντίχριστου. Το Χαλιφάτο, η Μουσουλμανική Αυτοκρατορία, καθώς και η Μουσουλμανική θρησκεία, αντιπροσωπεύουν, όπως η Εκκλησία και η Χριστιανική Αυτοκρατορία, μια ιστορική πολιτικο-θρησκευτική δύναμη που πρέπει να ηττηθεί.

Εξηγήσαμε ότι ο Μεσσίας που περίμεναν οι Εβραίοι είναι ο Αντίχριστος των χριστιανών και των μουσουλμάνων. Στην ισλαμική παράδοση, ο Αντίχριστος ονομάζεται Dajjal, που σημαίνει «ο απατεώνας», «ο αποστάτης». Ο Μεσσίας των Εβραίων είναι αναγκαστικά ο Dajjal, ένας ψεύτικος Μεσσίας, γιατί ο ένας και μοναδικός Μεσσίας που υπάρχει στο Κοράνιο, είναι ο Ιησούς, ο υιός της Μαρίας.

Έχουμε διαβάσει σε εβραϊκά εσχατολογικά κείμενα ότι η πτώση της Ρώμης είναι μία από τις προϋποθέσεις για τη λύτρωση του εβραϊκού λαού, την έλευση του Μεσσία τους και τη βασιλεία του Ισραήλ.

Αλλά αυτή δεν είναι η μόνη προϋπόθεση. Τα θεμελιώδη κείμενα του ιουδαϊσμού υποδεικνύουν επίσης ότι η καταστροφή του Ισμαήλ (γιου του Αβραάμ, πατέρα των Αράβων και στη συνέχεια των μουσουλμάνων), δηλαδή του Ισλάμ, είναι μια άλλη προϋπόθεση για την έλευση του Μεσσία.

Αναφέραμε νωρίτερα έναν από τους δασκάλους του Ταλμούδ, τον Eliezer ben Hourcanos (1ος αιώνας), ο οποίος ερμήνευσε ένα απόσπασμα της Γένεσης υπό το φως του Βιβλίου του Δανιήλ για να συμπεράνει ότι η πτώση της Ρώμης θα προηγηθεί της έλευσης του Μεσσία.

Η ερμηνεία του ολοκληρώνεται με μια «προφητεία», σύμφωνα με την οποία «ο γιος του Δαβίδ (ο Μεσσίας) θα μεγαλώσει στους Ισμαηλίτες (τους Άραβες), όπως αναφέρεται στους Ψαλμούς (132:13-18): «Διότι ο Κύριος επέλεξε τη Σιών. Τη θέλησε ως τόπο κατοικίας Tου: «Εκεί θα είναι ο τόπος ανάπαυσής Μου για πάντα, εκεί θα κατοικώ, γιατί το θέλησα: θα ευλογήσω με αφθονία τις προμήθειές του. Θα χορτάσω τον φτωχό του με ψωμί. Θα ντύσω τους ιερείς της με θριαμβευτικά ενδύματα και οι ευσεβείς άνδρες της θα ξεσπάσουν σε κραυγές χαράς. Εκεί θα κάνω το κέρας του Δαβίδ να μεγαλώσει. Θα ανάψω τη δάδα του Χρισμένου μου και στο κεφάλι του θα λάμψει το διάδημά του. Θα ντύσω τους εχθρούς της με ντροπή». ³⁴

Η φράση «Ο γιος του Δαβίδ θα μεγαλώσει στους Ισμαηλίτες» ερμηνεύεται από τους μεταγενέστερους ραβίνους ότι ο Μεσσίας θα εμφανιστεί μετά την πτώση των απογόνων του Ισμαήλ, επειδή ο Μεσσίας των Εβραίων θα κάνει την εμφάνισή του μεταξύ των Αράβων (της Ιερουσαλήμ).

Στο Ταλμούδ είναι γραμμένο ότι ο Θεός «μετανοιώνει επειδή δημιούργησε τους Χαλδαίους, τους Ισμαηλίτες (τους Άραβες) και τις κακές τάσεις». Ως εκ τούτου, μετανόησε που δημιούργησε τους Ισμαηλίτες διότι «οι σκηνές των ληστών ευημερούν (όπου μένουν οι Άραβες), και όσοι προκαλούν τον Θεό είναι ασφαλείς, αφού ο Θεός τους έφερε εκεί με το ίδιο του το χέρι» (Mas. Sukkah 52b).

Το 2013 ένας δημοσιογράφος έγραφε για τον Αρχιραβίνο του Ισραήλ Ovadia Yosef (1920-2013), ιδρυτή και πνευματικό οδηγό του τρίτου μεγαλύτερου κόμματος του Ισραήλ, του Shass, ότι ήταν «ο βασιλιάς σχεδόν όλων των ισραηλινών κυβερνήσεων επί τριάντα χρόνια». ³⁵

Ο Yosef είχε κάνει αρκετές δηλώσεις για μια μελλοντική καταστροφή των Αράβων:

«Μακάρι να εξαφανιστούν από τη Γη. Είθε ο Θεός να στείλει μια μάστιγα στους Παλαιστίνιους, σε εκείνα τα παιδιά του Ισμαήλ, σε αυτούς τους άθλιους εχθρούς του Ισραήλ». ³⁶

Το 2001, ο Yosef ζήτησε την απόλυτη εξόντωση των Αράβων (όλων των Αράβων, όχι μόνο των Παλαιστινίων): «Απαγορεύεται να τους λυπάστε. Πρέπει να στείλετε βλήματα και να τους εξολοθρεύσετε. Είναι κακοί και απεχθείς».

«Ο Κύριος θα στρέψει τις ενέργειες των Αράβων εναντίον τους, θα εξαντλήσει την σπορά τους και θα τους εξολοθρεύσει, θα τους καταστρέψει και θα τους διώξει από αυτόν τον κόσμο». ³⁷

Το 2012, ο ​​ Yosef κάλεσε όλους τους Εβραίους να προσευχηθούν για τον αφανισμό του Ιράν. Αξιωματούχοι του Υπουργείου Αμύνης, μαζί με τον Πρόεδρο του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας Ya’akov Amidror και τον υπουργό Εσωτερικών Eli Yishai, επισκέφτηκαν τον Αρχιραβίνο προκειμένου να τον πείσουν να υποστηρίξει μια πιθανή επίθεση του Ισραήλ εναντίον του Ιράν. Μια εβδομάδα πριν τους δεχτεί, ο Yosef είχε κάνει μια παρόμοια ομιλία για το Ιράν. ³⁸

Στο σημαντικότερο βιβλίο της εβραϊκής μυστικιστικής παράδοσης, το Ζοχάρ (13ος αιώνας), συζητείται η μοίρα μουσουλμάνων και χριστιανών. Το ακόλουθο εσχατολογικό απόσπασμα από το Ζοχάρ έχει μελετηθεί από όλους τους ραβίνους που έχουν μελετήσει το ζήτημα των Εσχάτων Καιρών:

«Οι γιοι του Ισμαήλ (μουσουλμάνοι) θα κυβερνούν τους Αγίους Τόπους για πολύ καιρό, για όσο είναι άδειοι, όπως και η περιτομή τους είναι άδεια και ατελής. Θα εμποδίσουν τους γιους του Ισραήλ να επιστρέψουν, μέχρι να εξαντληθεί το προνόμιο των γιών του Ισμαήλ.

Οι γιοί του Ισμαήλ θα προκαλέσουν σκληρούς πολέμους στον κόσμο και οι γιοι του Εδώμ θα συγκεντρωθούν εναντίον τους για να τους πολεμήσουν (σημ.: Ο Εδώμ είναι ο Ησαύ της Βίβλου, ο αδελφός του Ιακώβ, που θεωρείται από την εβραϊκή παράδοση ο πατέρας της χριστιανικής Ρώμης).

Θα δώσουν μία μάχη εναντίον τους στη θάλασσα, μία στη στεριά και μία άλλη κοντά στην Ιερουσαλήμ. Οι πρώτοι θα κυριαρχήσουν στους άλλους. Ωστόσο, οι Άγιοι Τόποι δεν θα κατακτηθούν από τους γιους του Εδώμ». (Zohar, Parashat Vaera, σελ. 32Α).

Ιστορικά, οι δυνάμεις που κατέστρεψαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία και κατήργησαν το Χαλιφάτο εκ των έσω, είναι οι ίδιες που υπονόμευσαν τον ευρωπαϊκό χριστιανισμό και την Καθολική Εκκλησία εκ των έσω. Αυτές ήταν ο Τεκτονισμός, και οι εβραϊκές αιρέσεις των Σαμπαταϊστών και των Φρανκιστών (των οποίων τα μέλη είχαν ψευδώς μεταστραφεί στο Ισλάμ και αντίστοιχα στον καθολικισμό, για να τους καταστρέψουν εκ των έσω), από τις οποίες προέκυψαν κυρίως οι Νεότουρκοι, που ανέτρεψαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία και κατήργησαν το Χαλιφάτο το 1924. ³⁹

Σηκώνοντας λοιπόν το πέπλο των μυστηρίων της ιστορίας της κατάργησης του Χαλιφάτου, ανακαλύπτουμε πόσες αντίχριστες, μεσσιανιστικές, αθεϊστικές και μηδενιστικές δυνάμεις έδρασαν. Η καταστροφή του Χαλιφάτου ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για τη δημιουργία της εβραϊκής εθνικής Εστίας και του Ισραήλ.

Στα τέλη του 19ου αιώνα, η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε σοβαρά χρέη, οπότε ο Θεόδωρος Χερτζλ πρότεινε να διαγραφεί το τουρκικό χρέος με αντάλλαγμα η Οθωμανική Αυτοκρατορία να παραχωρήσει την Παλαιστίνη στους Σιωνιστές. ⁴⁰

Στις 19 Ιουνίου 1896, ο Τούρκος Μεγάλος Βεζίρης (πρωθυπουργός) υποδέχθηκε τον Χερτζλ στον οποίο μετέφερε το παρακάτω μήνυμα από τον Σουλτάνο και τον Χαλίφη:

«Οι Εβραίοι μπορούν να κρατήσουν τα χρήματά τους. Η Τουρκική Αυτοκρατορία ανήκει στον τουρκικό λαό και όχι σε εμένα. Όταν διαμελιστεί η Αυτοκρατορία μου, ίσως και να λάβουν δωρεάν την Παλαιστίνη. Ως τότε, μόνο το πτώμα μας μπορεί να τεμαχιστεί. Όσο ζω, δεν θα συναινέσω ποτέ στον τεμαχισμό της». ⁴¹

Το 1904, ο Χερτζλ ζήτησε από τον Πάπα Πίο Χ΄ μια επιστολή υποστήριξης για το Σιωνιστικό σχέδιο. Ο Πάπας αρνήθηκε κατηγορηματικά. Αυτό αποδεικνύεται από την επίσημη απάντησή του:

«Δεν μπορούμε να εμποδίσουμε τους Εβραίους να πάνε στην Ιερουσαλήμ, αλλά δεν μπορούμε ποτέ και να τους ενθαρρύνουμε. Το έδαφος της Ιερουσαλήμ δεν ήταν πάντα ιερό, αλλά, ωστόσο, αγιάσθηκε από τη ζωή του Ιησού. Οι Εβραίοι δεν αναγνώρισαν τον Κύριό μας και επομένως ούτε εμείς θα μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε τον εβραϊκό λαό. Non possumus (δεν δυνάμεθα)». ⁴²

Υπάρχει λοιπόν σαφής παραλληλισμός μεταξύ της ανατροπής του Αρχαίου Καθεστώτος, της Γαλλικής Επανάστασης και της ιστορίας του τέλους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τόσο σε ιδεολογικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο μεθόδων και δικτύων που έδρασαν.

Στα μέσα του 19ου αιώνα, και πιο συγκεκριμένα, από τη δεκαετία του 1860, άρχισαν να κινούνται τα Μασονικά Δίκτυα στην καρδιά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας: λόγιοι, συγγενείς του Σουλτάνου, ανώτεροι αξιωματούχοι, συμπεριλαμβανομένων υπουργών, εισέρχονται μαζικά σε Μασονικές Στοές –ιδίως στη γαλλική Στοά L’union d’Orient της οποίας η περίοδος δραστηριότητας ανταποκρίνεται στην πιο φιλελεύθερη δεκαετία στην πολιτική και κοινωνική ιστορία της Αυτοκρατορίας (1863-1874).

Αυτοί οι άνδρες έπαιξαν ρόλο στην εισαγωγή του φιλελευθερισμού στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. ⁴³

Η εγκαθίδρυση του Ελευθεροτεκτονισμού ήταν τόσο σημαντική εκείνη την εποχή στην Τουρκία, που ο Σουλτάνος ​​Μουράτ Ε΄ – ο οποίος βασίλεψε μόνο για λίγους μήνες το 1876 προτού καθαιρεθεί από τον Αμπντούλ Χαμίτ Β΄ – ήταν ο ίδιος μέλος μιας μασονικής στοάς. ⁴⁴

Οι Νεότουρκοι, που ανέτρεψαν την Οθωμανική εξουσία και το 1924 κατήργησαν το Χαλιφάτο, δημιούργησαν στις 14 Ιουλίου 1889 (ημερομηνία που επιλέχθηκε για να σηματοδοτήσει τη σύνδεση με τη Γαλλική Επανάσταση του 1789) ένα πολιτικό κίνημα, την Επιτροπή Ένωσης και Προόδου, την οποία οργάνωσαν στο πρότυπο της Μασονικής Στοάς της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας (Grand Orient de France).

Στο σημείο αυτό, ορισμένες γενεαλογικές, ιστορικές και θρησκευτικές λεπτομέρειες σχετικά με τους Νεότουρκους είναι απαραίτητες, προκειμένου να προσδιοριστεί η φύση της επανάστασής τους και η δύναμη που κατέλυσε το Χαλιφάτο.

Τον 17ο αιώνα και συγκεκριμένα το 1666, ένας αυτοαποκαλούμενος μεσσίας, ο Σαμπατάι Τσεβί ή Ζεβί (Sabbataï Tsevi ή Zevi) από τη Σμύρνη της Τουρκίας, ασπάστηκε το Ισλάμ. Στη μεταστροφή του παρέσυρε και τους μαθητές του, 200 οικογένειες τις οποίες ενθάρρυνε να μείνουν μαζί σαν μια ομάδα μυστικών μαχητών. ⁴⁵ «Μ’ αυτή του την ενέργεια», γράφει ο Gershom Scholem, «συμπεριφέρθηκε σαν κατάσκοπος που στάλθηκε στο στρατόπεδο του εχθρού (Ισλάμ)». ⁴⁶

Την περίοδο που ο Τσεβί ασπάστηκε το Ισλάμ, διέταξε τον «προφήτη» του, Νάθαν της Γάζας (μεταξύ 1667 και 1672) να πάει στη Ρώμη για να εκτελέσει ένα μυστικό μαγικό τελετουργικό που είχε σκοπό να επισπεύσει την πτώση των ηγετών της Εκκλησίας. ⁴⁷

O Σαμπατάι Τσεβί σε εικονογράφηση του 1906.

Εκείνοι οι Εβραίοι, δήθεν μεταστραφέντες στο Ισλάμ, αποκαλούμενοι Σαμπαταϊστές ή Σαββαταίοι ή Ντονμέδες (Dönmeh, στα τουρκικά σημαίνει αποστάτες), «προμήθευσαν πολλά μέλη στη Νεοτουρκική διανόηση… Οι Ντονμέδες έπαιξαν σημαντικό ρόλο στις απαρχές της Επιτροπής της Ένωσης και της Προόδου, της οργάνωσης του Κινήματος των Νεότουρκων που ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη. Μεταξύ των μελών αυτού του κινήματος, υπήρχαν αξιοσημείωτοι ελεύθεροι στοχαστές, προερχόμενοι κυρίως από τις αιρέσεις των Ιακωβιτών και των Ιζμιρλιτών (σημ.: όλοι κρυπτοεβραίοι).

Αυτοί, μετά την κατάρρευση των παλαιών σεχταριστικών τους πεποιθήσεων, είχαν φτάσει να υιοθετήσουν μια αρνητική και «πεφωτισμένη» θέση όσον αφορά τη θρησκεία. Υπήρχαν όμως και ευσεβείς Σαμπαταϊστές που ένωσαν τον τουρκικό πατριωτισμό και τον εθνικισμό τους με τον ουτοπικό εβραϊκό μεσσιανισμό τους.

Υπάρχουν στοιχεία ότι ο Δαβίδ Μπέης, ένας από τους τρεις υπουργούς της πρώτης κυβέρνησης των Νεότουρκων και εξέχων ηγέτης του κόμματος των Νεότουρκων, ήταν Ντονμές και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αίρεση των Καρακάς. Ανήκε στη σημαντικότερη οικογένεια αυτής της ομάδας, την οικογένεια Ρούσο (Russo), που ήταν άμεσοι απόγονοι του ενσαρκωμένου Θεού Μπαρούχ Ρούσο, γνωστού και ως Οσμάν Μπαμπά». ⁴⁸

Η πρώτη διοίκηση που ανέλαβε την εξουσία μετά την Επανάσταση των Νεότουρκων (1909) είχε τρεις υπουργούς Ντονμέδες. Ο Δαβίδ Μπέης κατείχε τη θέση του υπουργού Οικονομικών. Επιπλέον, «οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης πρόθυμα επιβεβαίωσαν ότι ο Ατατούρκ ήταν Ντονμές (κάτι που όμως αρνήθηκε η τουρκική κυβέρνηση)». ⁴⁹

O Κεμάλ Ατατούρκ θεωρείται ότι ήταν κρυπτοεβραίος Ντονμές.

Το σχέδιο των Νεότουρκων ήταν η καθαίρεση του Σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ Β΄, η αποκατάσταση του φιλελεύθερου Συντάγματος του 1876-1877 και η επιβολή του αθεϊσμού στην Τουρκία.

Στο έργο τους βοηθήθηκαν από τις γαλλικές και ιταλικές Μασονικές Στοές της Θεσσαλονίκης, μιας πόλης που στέγαζε τους κύριους παράγοντες της συνωμοσίας των Νεότουρκων και η οποία υπήρξε για αρκετούς αιώνες σημαντικό καμπαλιστικό και σαμπαταϊστικό κέντρο. Πρόκειται για τους ίδιους Ντονμέδες που βρίσκουμε στην κεφαλή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από το 1908.

Το 1908 αποκατέστησαν το φιλελεύθερο Σύνταγμα, και το 1909 παρείχαν στην Αυτοκρατορία το πρώτο της εθνικό Μασονικό Τάγμα, την Οθωμανική Μεγάλη Ανατολή (Grand Orient Ottoman). ⁵⁰

Ταυτόχρονα, οι Νεότουρκοι δημιουργούν αυτό που ο Thierry Zarcone, διαπρεπής ειδικός του Ανατολικού Τεκτονισμού, αποκαλεί «ένα είδος μυστικής υπηρεσίας, ένα αόρατο όργανο πολιτικής δράσης, πίεσης και εξόντωσης».

Ένας Νεότουρκος συγγραφέας, ο Hüseyn Cahid Yaçin (πέθανε το 1957), αναφέρει ότι η οργάνωση των Νεότουρκων Επιτροπή Ένωσης και Προόδου, με τα χρόνια κατέστη κάτι περισσότερο από μια μυστική πολιτική οργάνωση, και στην πραγματικότητα μια πραγματική «θρησκεία»:

«Για να εδραιώσουμε το πνεύμα της Επιτροπής, δημιουργήσαμε μια νέα θρησκεία και ένα «mezhep», δηλαδή μια δομή αδελφικού στυλ… Υπάρχει, σ’ αυτή τη χώρα ένα ενωτικό πνεύμα, αλλά στην πραγματικότητα μια μυστικιστική επιρροή». ⁵¹

Πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που οδήγησε στη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία επέτρεψε τη δημιουργία της εβραϊκής εθνικής Εστίας, το Σιωνιστικό Γραφείο είχε ήδη εγκατασταθεί στην Κωνσταντινούπολη από το 1908 με την άδεια των Νεότουρκων που μόλις είχαν πάρει την εξουσία στα χέρια τους με επανάσταση. Αυτό το σημαντικό γεγονός προστίθεται σε δηλώσεις ευνοϊκές για τον Σιωνισμό που προέρχονται από αρκετούς Νεότουρκους ηγέτες. ⁵²

Οι Νεότουρκοι, μόλις ανέλαβαν την εξουσία, εκτός από το ότι επέτρεψαν στο Σιωνιστικό Γραφείο να εγκατασταθεί στην Τουρκία, ξανάρχισαν τις διαπραγματεύσεις για την εγκατάσταση ενός εβραϊκού έθνους στην Παλαιστίνη.

Η συμπάθεια μεταξύ αυτών των Ντονμέδων που κατέλαβαν την Τουρκία και των Εβραίων Σιωνιστών ήταν τέτοια, που αρκετοί νέοι Σιωνιστές αποφάσισαν να εγκατασταθούν στην Κωνσταντινούπολη για να σπουδάσουν εκεί, να μάθουν τουρκικά και, πάνω απ’ όλα, να εργαστούν στο σώμα των εβραϊκών πληθυσμών της Αυτοκρατορίας, μεταστρέφοντάς τους μαζικά στο Σιωνιστικό σχέδιο, ξεκινώντας από την τοπική εβραϊκή ελίτ, μέσω προπαγανδιστικών ενεργειών:

Τύπος, ακτιβισμός βάσης, ανάπτυξη ενώσεων, διείσδυση σε κοινοτικούς θεσμούς… ⁵³

Η δημιουργία της εβραϊκής εθνικής Εστίας, ένα έργο στο οποίο αντιτάχθηκαν ο Πάπας Πίος Χ΄ και ο Σουλτάνος ​​και Χαλίφης Αμπντούλ Χαμίτ Β΄, συσχετίζεται άμεσα με τις εγκόσμιες δυνάμεις του Αντίχριστου που έπρεπε αναγκαστικά να απαλλαγούν από τον χριστιανισμό και το Ισλάμ, που το καθένα αντιπροσωπεύει ένα Κατέχον.

Το Κατέχον στο Κοράνι

Μιλώντας για τον Σιωνισμό, το Κοράνι δείχνει ότι οι Γωγ και Μαγώγ στους Έσχατους Καιρούς θα φέρουν τους γιους του Ισραήλ πίσω στην Ιερουσαλήμ, μετά από την απαγόρευση της επιστροφής τους εκεί:

«Τάξαμε πως κανένα έθνος που καταστρέψαμε δεν θα ξαναγεννηθεί. Μέχρι να επιστρέψουν ο Γωγ και ο Μαγώγ και να αφεθούν ελεύθεροι να ορμήσουν με το κεφάλι κάτω σε κάθε λόφο». 

(To Κοράνι, Σούρα 21, Al-Anbiya − Οι Προφήτες, 95-96).

Δεν θα τολμήσουμε εδώ να προσδιορίσουμε επακριβώς τον Γωγ και τον Μαγώγ, αλλά θα κάνουμε τη σύνδεση, όπως έκανε πριν από εμάς ο σεΐχης Ιμράν Χουσεΐν (μουσουλμάνος θεολόγος, πολιτικός επιστήμων, συγγραφέας, λόγιος, και ειδικός της ισλαμικής εσχατολογίας), μεταξύ της εσχατολογικής ανακοίνωσης που υπάρχει στο Κοράνι και της κατάκτησης της Ιερουσαλήμ από τη Βρετανική Αυτοκρατορία το 1917 που ίδρυσε την εβραϊκή εθνική Εστία και επέτρεψε στους Εβραίους να εγκατασταθούν στους Αγίους Τόπους.

Άλλωστε, υπό την επιρροή των Εβραίων Σιωνιστών επιτέθηκαν οι Βρετανοί στους Οθωμανούς, προκειμένου να τους διώξουν από την Παλαιστίνη.

Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1916, η Μεγάλη Βρετανία βρέθηκε σε δύσκολη θέση, στριμωγμένη από τη Γερμανική Αυτοκρατορία και στα πρόθυρα της υπογραφής της ανακωχής που πρότεινε ο Κάιζερ. Στη συνέχεια, μια σιωνιστική αντιπροσωπεία μετέβη στο Βρετανικό Υπουργικό Συμβούλιο (το Βρετανικό Πολεμικό Υπουργικό Συμβούλιο) για να προτείνει μια συμφωνία στους Άγγλους.

Οι Σιωνιστές υποσχέθηκαν τότε να παρασύρουν τις ΗΠΑ στον πόλεμο με το μέρος τους, με αντάλλαγμα να διώξουν οι Βρετανοί τους Οθωμανούς από την Παλαιστίνη και να την προσφέρουν στους Εβραίους. Αυτό το ιστορικό γεγονός είναι τεκμηριωμένο.

Οι επίσημες δηλώσεις του τότε Βρετανού πρωθυπουργού Λόιντ Τζορτζ, που αναφέρουν τη συμφωνία που συνήφθη, καταγράφονται στην έκθεση της Επιτροπής Peel (Ιούλιος 1937). ⁵⁴

«Στα αποδεικτικά στοιχεία που έδωσε ενώπιόν μας ο κύριος Λόιντ Τζορτζ, ο οποίος ήταν πρωθυπουργός τότε, δήλωσε ότι, ενώ η σιωνιστική υπόθεση είχε υποστηριχθεί ευρέως στη Βρετανία και την Αμερική πριν από τον Νοέμβριο του 1917, η έναρξη της Διακήρυξης του Μπάλφουρ εκείνη την εποχή έγινε «για προπαγανδιστικούς λόγους». Και περιέγραψε τη δυσχερή θέση στην οποία βρίσκονταν τότε οι συμμαχικές και οι υποστηρικτικές Δυνάμεις:

Οι Ρουμάνοι είχαν συντριβεί. Ο ρωσικός στρατός είχε χάσει το ηθικό του. Ο γαλλικός στρατός δεν μπόρεσε να αναλάβει επίθεση σε μεγάλη κλίμακα. Οι Ιταλοί είχαν υποστεί μεγάλη ήττα στο Καπορέτο. Εκατομμύρια τόνοι βρετανικών πλοίων είχαν βυθιστεί από γερμανικά υποβρύχια. Καμία αμερικανική μεραρχία δεν ήταν ακόμη διαθέσιμη στα χαρακώματα.

Σ’ αυτή την κρίσιμη κατάσταση, πιστευόταν ότι η εβραϊκή συμπάθεια ή το αντίστροφο, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα έκανε την ουσιαστική διαφορά στην υποστήριξη των Συμμαχικών Δυνάμεων. Ειδικότερα, η συμπάθεια των Εβραίων θα επιβεβαίωνε την υποστήριξη του Αμερικανικού Εβραϊσμού και θα δυσκόλευε τη Γερμανία να μειώσει τις στρατιωτικές της δεσμεύσεις και να βελτιώσει την οικονομική της θέση στο Ανατολικό Μέτωπο.

Αυτές ήταν οι συνθήκες υπό τις οποίες η βρετανική κυβέρνηση εξέδωσε τη δήλωση Μπάλφουρ.

«Οι Σιωνιστές ηγέτες (μας πληροφόρησε ο κ. Λόιντ Τζορτζ) μας έδωσαν μια σίγουρη υπόσχεση ότι, εάν οι Σύμμαχοι δεσμεύονταν να δώσουν διευκολύνσεις για την ίδρυση μιας εθνικής Εστίας για τους Εβραίους στην Παλαιστίνη, θα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να συσπειρώσουν το εβραϊκό συναίσθημα και υποστήριξη σε όλο τον κόσμο στις Συμμαχικές Δυνάμεις. Κράτησαν τον λόγο τους».
(Έκθεση της Βασιλικής Επιτροπής της Παλαιστίνης που παρουσιάστηκε από τον Υπουργό Εξωτερικών για τις Αποικίες στο κοινοβούλιο από τη Διοίκηση της Αυτού Μεγαλειότητας, Ιούλιος 1937, σελ. 23).

Και αυτό ακριβώς συνέβη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, που δεν είχαν κανένα συμφέρον σε αυτή την ευρωπαϊκή σύγκρουση, προσέτρεξαν σε βοήθεια των Βρετανών, κηρύσσοντας τον πόλεμο στη Γερμανία στις 2 Απριλίου 1917.

Ο Εβραίος δικηγόρος Louis D. Brandeis (γόνος οικογένειας σαμπαταϊστο-φρανκιστών), τότε πρόεδρος του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ και ο ραβίνος Stephen Wise (συνιδρυτής της Σιωνιστικής Ομοσπονδίας της Νέας Υόρκης το 1897 και πρόεδρος του Αμερικανικού Εβραϊκού Κογκρέσου από το 1922 έως το 1946) στήριξαν τις αποφάσεις του Προέδρου Γούντροου Ουίλσον για την εισαγωγή των Ηνωμένων Πολιτειών στον πόλεμο και για την υποστήριξη της Διακήρυξης του Μπάλφουρ.

Μια παρόμοια διαδικασία χρησιμοποιήθηκε για να εξαναγκάσει τον πρόεδρο Τρούμαν να αναγνωρίσει το κράτος του Ισραήλ το 1948. ⁵⁵

Η υπόσχεση των Σιωνιστών τηρήθηκε με την είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο, επτά μήνες αργότερα, μέχρι την ημέρα που, στις 2 Νοεμβρίου 1917, εκδόθηκε η περίφημη Διακήρυξη Μπάλφουρ που δεν ήταν παρά μια επιστολή του Άρθουρ Τζέιμς Μπάλφουρ, Υπουργού Εξωτερικών της Βρετανίας προς τον τραπεζίτη Λάιονελ Γουόλτερ Ρότσιλντ, στην οποία υποσχόταν τη δημιουργία μιας εβραϊκής πατρίδας στην Παλαιστίνη.

Θα καταλήξουμε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι ο Γωγ και ο Μαγώγ είναι η Βρετανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες; Ή τουλάχιστον ότι καθοδηγούνται από τους Γωγ και Μαγώγ; Σε κάθε περίπτωση, τους προσδιορίζουμε ως μέρος, μαζί με το Κράτος του Ισραήλ και τα λόμπι του, των αντίχριστων γεωπολιτικών δυνάμεων.

Οι στρατοί των Γωγ και Μαγώγ σε καλλιτεχνική αναπαράσταση.

Ο Γωγ και ο Μαγώγ, αυτές οι δυνάμεις που σπέρνουν τον όλεθρο στη Γη, αναφέρονται και σε μια άλλη Σούρα του Κορανίου όπου, όπως φαίνεται, περιγράφεται ένα Κατέχον, το οποίο περιόριζε τον Γωγ και τον Μαγώγ από την αρχαιότητα μέχρι τους Έσχατους Καιρούς.

Δεν θα φτάσουμε στο σημείο να χρησιμοποιήσουμε την Επιστολή προς τους Θεσσαλονικείς για να ερμηνεύσουμε το απόσπασμα από το Κοράνι που πρόκειται να παραθέσουμε, γιατί θα ήταν ακατάλληλο και μεθοδολογικά ανακριβές. Ας θυμηθούμε όμως ότι ο Απόστολος Παύλος μίλησε για «αυτό που περιορίζει» και για «αυτό που συγκρατεί» τον Αντίχριστο.

Στο Κοράνι θα δούμε ότι υπάρχει ένα ανθρώπινο πλάσμα (Ζου ελ Καρνέιν), το οποίο έχτισε ένα φράγμα που συγκρατεί, ή μάλλον συγκρατούσε, τον Γωγ και τον Μαγώγ.

«Σε ρωτάνε για τον Ζου ελ Καρνέιν. Πες: θα σας διηγηθώ την ιστορία του. Εμείς τον κάναμε μεγάλο και Εμείς του δώσαμε τα μέσα για να έχει τα πάντα σ’ αυτόν τον κόσμο».
(To Kοράνι, Σούρα 18, Αl Kahf − Η Σπηλιά, 83-84).

Στους στίχους που ακολουθούν, υπάρχει μια αφήγηση ενός ταξιδιού αυτού του ισχυρού χαρακτήρα, σε μια γεωγραφική περιοχή που περιγράφεται με ακρίβεια από το Κοράνι. Με βάση αυτήν την περιγραφή του Κορανίου, ο σεΐχης Ιμράν Χουσεΐν εντόπισε αυτήν την περιοχή στο έργο του An Islamic View of Gog & Magog in the Modern World  καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι είναι η περιοχή μεταξύ της Μαύρης Θάλασσας και της Κασπίας Θάλασσας.

Ο Ζου ελ Καρνέιν συνεχίζει το ταξίδι του…

«Μέχρι που έφτασε σε ένα σημείο που είχε δύο βουνά. Εκεί βρήκε στην μία άκρη ανθρώπους που σπάνια καταλάβαιναν μια λέξη. Εκείνοι είπαν: «Ο Γωγ και ο Μαγώγ κάνουν κακό σ’ αυτή τη γη. Να συγκεντρώσουμε για σένα τα αναγκαία χρήματα, ώστε να υψώσεις ένα εμπόδιο ανάμεσα σ’ εμάς και σ’ αυτούς»;

Εκείνος είπε: «Η εξουσία με την οποία με έχρισε ο Κύριός μου είναι καλύτερη. Βοηθήστε με μόνο με τη δύναμη των εργατών σας. Θα φτιάξω ένα εμπόδιο ανάμεσα σε εσάς και σε εκείνους».

«Φέρτε μου σιδερένια τούβλα». Όταν γεμίσε μ’ αυτά το κενό ανάμεσα στις δύο πλευρές των βουνών, είπε: «Φέρτε μου το λυωμένο μέταλλο να το ρίξω επάνω. Έτσι ώστε να μη μπορούν ούτε να το δρασκελίσουν ούτε να το τρυπήσουν.

Εκείνος είπε: «Αυτό είναι ένδειξη ελέους από τον Κύριό μου. Αλλά όταν πραγματοποιηθεί η υπόσχεσή Του, θα το ισοπεδώσει. Η υπόσχεση του Κυρίου μου είναι αληθινή».

Εκείνη την ημέρα, Εμείς θα τους αφήσουμε να έρθουν κατά πλήθη και η σάλπιγγα θα ηχήσει. Εμείς θα τους συγκεντρώσουμε όλους μαζί. Εκείνη την ημέρα θα παρουσιάσουμε την Κόλαση στους άπιστους».
(Το Κοράνι, Σούρα 18, Αl Kahf − Η Σπηλιά, 93-100).

Προσπαθήσαμε να επισημάνουμε ότι η χριστιανική Ρώμη και το Χαλιφάτο ήταν δύο Κατέχοντα που εμπόδισαν την εκπλήρωση των εβραϊκών μεσσιανικών σκοπών που δεν είναι άλλοι από τους σκοπούς του Αντίχριστου.

Η έξωση από την ιστορική σκηνή των χριστιανικών και των μουσουλμανικών αυτοκρατοριών, της Αγίας Έδρας και του Χαλιφάτου, επέτρεψε όχι μόνο τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, αλλά και την επέκταση του χάους, την καταστροφή ολόκληρων χωρών, την οικονομική, κοινωνική και ηθική αναταραχή.

Οι σύγχρονες αντίχριστες ιδεολογίες που παράγονται από τον ιουδαιο-προτεσταντικό κόσμο μετά την πτώση του Χαλιφάτου και του ευρωπαϊκού χριστιανισμού μπόρεσαν στη συνέχεια να εξαπλωθούν σε όλο τον κόσμο. Αυτό μας παρηγορεί στην ιδέα ότι η χριστιανική Ρώμη και το Χαλιφάτο ήταν πράγματι το Κατέχον, το φρένο στον Αντίχριστο.

Μόσχα, Τρίτη Ρώμη και Κατέχον;

Μπορεί το Χαλιφάτο και οι μουσουλμανικές αυτοκρατορίες να έχουν εξαφανιστεί, ωστόσο, στη Μέση Ανατολή, παραμένουν μουσουλμανικά κράτη και οργανώσεις που αντιστέκονται στην Αντίχριστη Αυτοκρατορία.

Η ισλαμική αντίσταση είναι περιφερειακή και μειονοτική εντός του μουσουλμανικού κόσμου, αλλά όσο μεγαλώνει ο ανταγωνισμός μεταξύ Ισραηλινο-αμερικανών και Ρωσίας στην Ανατολική Ευρώπη, καθώς και στη Μέση Ανατολή, δυναμώνει.

Η Ρωσία είναι σύμμαχος του Ιράν και της Συρίας, των οποίων την καταστροφή απέτρεψε μέσω αυτού που ο Βλαντιμίρ Πούτιν αποκαλεί εφεξής «Αυτοκρατορία του Ψεύδους» και που ονομάζουμε Αντίχριστη Αυτοκρατορία σε αυτό το πλαίσιο εσχατολογικού πολέμου.

Οι γεωπολιτικές εξελίξεις των δύο τελευταίων δεκαετιών έχουν καταστήσει τη Ρωσία Κατέχουσα. Μ’ άλλα λόγια, μια δύναμη που εναντιώνεται στην Αντίχριστη Αυτοκρατορία, που έχει πλέον ορίσει τη Μόσχα ως κύριο εχθρό της.

Η Ρωσική Αυτοκρατορία, είναι λοιπόν αυτός ο οντολογικός εχθρός, αυτός ο γεωπολιτικός αντίπαλος, αυτός ο τελλουροκρατικός ανταγωνιστής (στεριανός, γήινος), του οποίου η ύπαρξη εμποδίζει την έλευση του Αντίχριστου που υποστηρίζεται γεωπολιτικά από την αγγλο-αμερικανική ιουδαιο-προτεσταντική θαλασσοκρατία.

Οι οκτώ Μεγάλες Δυνάμεις του 2016 : Το Ιράν συναντά τους υπόλοιπους συμμάχους της Ρωσίας. © Katehon.com

Ωστόσο, η Ρωσία, δεν είναι Κατέχουσα με την κλασική έννοια. Δεν είναι η ιδανική, η μεσαιωνική χριστιανική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Είναι ένα σύγχρονο κράτος που επηρεάζεται από εσωτερικές αντιφάσεις και το οποίο έχει εν μέρει μολυνθεί, −όπως όλες οι χώρες του κόσμου− από την ιδεολογία της προόδου, συμπεριλαμβανομένου του υπερανθρωπισμού (διανθρωπισμού / transhumanism).

Η Ρωσία αγκάλιασε, έστω και προσωρινά, τη δυτική πολιτική και λόγο για την ψευτο-πανδημία Covid-19 και αποδέχτηκε τη θεωρία της κλιματικής υπερθέρμανσης.

Ο υπερανθρωπισμός, επί του παρόντος, είναι εγκεκριμένος στη Ρωσία, όπου η επιρροή της Silicon Valley έχει παράγει τα αποτελέσματά της. Η βελτίωση (ενίσχυση) του ανθρώπινου σώματος εφαρμόζεται ήδη και στη Ρωσία.

Ωστόσο, αυτή η εξέλιξη του υπερανθρωπισμού ανησυχεί τον Βλαντιμίρ Πούτιν, που αναρωτιέται:

«Η τεχνολογική επανάσταση, οι εντυπωσιακές ανακαλύψεις στην τεχνητή νοημοσύνη, τα ηλεκτρονικά, τις επικοινωνίες, τη γενετική, τη βιοεπεμβατική και την ιατρική, προσφέρουν τεράστιες δυνατότητες, αλλά εγείρουν επίσης φιλοσοφικά, ηθικά και πνευματικά ερωτήματα, που μόνο οι συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας έθεσαν πρόσφατα.

Τι θα συμβεί όταν η τεχνολογία ξεπεράσει την ικανότητα σκέψης του ανθρώπου; Πού βρίσκεται το όριο της παρέμβασης στον ανθρώπινο οργανισμό, πέραν του οποίου ο άνθρωπος παύει να είναι ο εαυτός του και μετατρέπεται σε άλλη οντότητα;

Ποια είναι τα ηθικά όρια ενός κόσμου στον οποίο οι δυνατότητες της επιστήμης και της τεχνολογίας έχουν γίνει πρακτικά απεριόριστες και τι θα σημαίνει αυτό για τον καθένα μας, για τους απογόνους μας, ακόμη και τους άμεσους, δηλαδή για τα παιδιά και τα εγγόνια μας;».

Ο υπερανθρωπισμός και η τροποποίηση της ανθρώπινης φύσης ίσως αναφέρονται τελικά και σε αυτό το απόσπασμα από το Κοράνι:

«Ο Θεός είχε καταραστεί το Σατανά γιατί του είχε πει: «Θα πάρω ένα μερίδιο από τους πιστούς σου. Θα τους οδηγήσω μακρυά από το σωστό μονοπάτι. Θα τους προκαλέσω άσκοπες επιθυμίες και θα τους διατάξω να σκίσουν τα αυτιά των βοδιών. Θα τους διατάξω να αναμιχθούν στα δημιουργήματα του Θεού». Όποιος βάζει το Σατανά ως φύλακά του και όχι τον Θεό, σίγουρα θα υποφέρει από μεγάλη απώλεια».
(Το Κοράνι, Σούρα 4, An-Nisa − Γυναίκες, 118-119).

Ας επιστρέψουμε όμως στη Ρωσία. Η τρέχουσα σύγκρουση που την εναντιώνει ριζικά στη Δύση και σε όλα όσα αντιπροσωπεύει, ωθεί τη Ρωσία να ασκήσει ένα είδος εξορκισμού, εκβάλλοντας από το σώμα της τα είδωλα του μοντερνισμού και του προοδευτισμού.

Αυτός ο εξορκισμός ξεκίνησε πριν από τον πόλεμο στην Ουκρανία, και συγκεκριμένα, με την απαγόρευση της «προπαγάνδας για τις μη παραδοσιακές σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ ανηλίκων» (νόμος του 2013). Ένας νόμος που ανταποκρίνεται στην άποψη των Ρώσων που, σύμφωνα με έρευνα, το 81% θεωρούν τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις κατακριτέες. Ο γάμος ομοφυλοφίλων απαγορεύτηκε επίσης το 2020.

Η Ρωσία, μία χώρα 145 εκατομμυρίων κατοίκων (το 2020), έχει 90% πιστούς, εκ των οποίων το 80% είναι χριστιανοί (δεδομένα για το έτος 2014).

Σήμερα, οι Ρώσοι που αυτοαποκαλούνται πιστοί είναι τέσσερις φορές περισσότεροι από ό,τι ήταν επί ΕΣΣΔ.

Το 2020, η Δούμα εισήγαγε στο Σύνταγμα την πίστη στον Θεό, κατόπιν αιτήματος του Βλαντιμίρ Πούτιν. Το άρθρο για τις χιλιετίες στην ιστορία της Ρωσίας αναφέρεται στη «μνήμη των προγόνων μας που μας μετέφεραν ιδανικά και πίστη στον Θεό».

Οι δυτικοί κατηγορούν τη Ρωσία γι’ αυτή η συντηρητική στροφή, την επιστροφή στον χριστιανισμό που τους ανησυχεί. Ας θυμηθούμε ότι η τσαρική Ρωσία δέχτηκε επίθεση στη χριστιανική της ουσία από τους Μπολσεβίκους επαναστάτες που ήταν κυρίως Εβραίοι, όπως απέδειξε ο Αλεξάντερ Σολζενίτσιν ⁵⁶ και τόνισε άλλωστε ο Βλαντιμίρ Πούτιν στις 13 Ιουνίου 2013 κατά την επίσκεψή του στο Εβραϊκό Μουσείο της Μόσχας, μπροστά από ένα κοινό ραβίνων:

«Το 80-85% των μελών της κυβέρνησης της Σοβιετικής Ένωσης ήταν Εβραίοι. Και αυτοί οι Εβραίοι, καθοδηγούμενοι από ψεύτικες ιδεολογίες, συνέλαβαν και κατέστειλαν τους οπαδούς του ιουδαϊσμού, του χριστιανισμού, του Ισλάμ και άλλων θρησκειών. Δεν έκαναν καμμία διάκριση».

Μπορούμε έτσι να δημιουργήσουμε έναν παραλληλισμό αυτής της αντιχριστιανικής επανάστασης που έβαλε τέλος στο τσαρικό καθεστώς, με την επανάσταση των Νεότουρκων που κατέλυσε το Χαλιφάτο, με διαφορά επτά ετών.

Εξ άλλου, ο Λένιν υποστήριξε τον Νεότουρκο Μουσταφά Κεμάλ στον ένοπλο αγώνα του εναντίον της Αντάντ (Βρετανίας και Γαλλίας) και καθ’ όλη τη διάρκεια της κατάληψης της εξουσίας στην Τουρκία. ⁵⁷

Οι Μπολσεβίκοι δεν επέλεξαν λάθος εχθρό, επιτέθηκαν στην Τρίτη Ρώμη. Για περισσότερους από πέντε αιώνες, οι Ορθόδοξοι Ρώσοι θεωρούσαν τη Μόσχα την Τρίτη Ρώμη, μετά από την πτώση της Δεύτερης, της Κωνσταντινούπολης, το 1453.

Η γεωπολιτική κατάσταση της εποχής, που έκανε τη Ρωσία το μόνο ανεξάρτητο ορθόδοξο κράτος, νομοτελειακά έκανε τη Μόσχα τον διάδοχο της Κωνσταντινούπολης που ιδρύθηκε στη θέση του αρχαίου Βυζαντίου από τον ίδιο που ίδρυσε τη Ρωμαϊκή Εκκλησία, τον Αυτοκράτορα της Ρώμης, Κωνσταντίνο Α΄ (306-337 μ.Χ.).

Ιστορικό δίδαγμα: Η Κωνσταντινούπολη αντικατέστησε τη Ρώμη κατά τη διάρκεια των βαρβαρικών επιδρομών και η Μόσχα διαδέχθηκε το Βυζάντιο μετά την Οθωμανική εισβολή.

Η θεωρία της «Μόσχας ως Τρίτης Ρώμης» δημοσιεύεται την ίδια χρονιά της άλωσης της Πόλης από τον μοναχό Φωμά (Θωμά) σε ένα βιβλίο με τίτλο Ευλογία του Μεγάλου Πρίγκιπα, του ευσεβούς Μπόρις Αλεξάντροβιτς, που γράφτηκε στη ρωσική πόλη Τβερ.

Διαδίδεται σταδιακά η άποψη ότι «ο Ρώσος ηγεμόνας έχει πεπρωμένο να αντικαταστήσει τον Βυζαντινό αυτοκράτορα, και ότι οι Ρώσοι καλούνται να διαδεχθούν τους Έλληνες και να πάρουν την πρώτη θέση μεταξύ των ορθοδόξων λαών, γιατί είναι καλύτεροι χριστιανοί από αυτούς». ⁵⁸

Αυτή είναι η ιδέα που γεννήθηκε στο Μεσαίωνα, του translatio imperi («μεταβίβαση ισχύος»). Είναι μια αντίληψη της ιστορικής συνέχειας μέσω της μεταφοράς της εξουσίας από τη μια αυτοκρατορία στην άλλη, καθώς και της πολιτισμικής συνέχειας, translatio studii.

Το 1472, η Σοφία Παλαιολογίνα, ανηψιά του τελευταίου Βυζαντινού αυτοκράτορα, Κωνσταντίνου ΙΑ’, παντρεύτηκε τον Ιβάν Γ΄της Μόσχας. Η Μοσχοβία μπόρεσε έτσι να αυτοανακηρυχτεί κληρονόμος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Στη συνέχεια, υιοθέτησε ως σύμβολό της τον δικέφαλο αετό και αυτοανακηρύχθηκε Τρίτη Ρώμη.

Το 1508, ο μοναχός Φιλόθεος (Filofey) έγραψε στην περίφημη επιστολή του προς τον μεγάλο πρίγκιπα Βασίλειο Γ΄:

«Να γνωρίζετε, ευσεβέστατε Αυτοκράτορα [τσάρε], ότι όλες οι αυτοκρατορίες που ανήκουν στην Ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία είναι τώρα ενωμένες στην αυτοκρατορία σας: είστε ο μόνος αυτοκράτορας από τους χριστιανούς όλου του κόσμου… Όλες οι χριστιανικές αυτοκρατορίες είναι ενωμένες στην αυτοκρατορία σας. Μετά από εσάς, περιμένουμε την Αυτοκρατορία που δεν θα έχει τέλος… Δύο Ρώμες έπεσαν, αλλά η Τρίτη παραμένει και δεν θα υπάρξει Τέταρτη».

Η εσχατολογική διάσταση αυτού του θεολογικο-πολιτικού ισχυρισμού είναι σαφέστατη. Είτε πιστεύει κανείς, είτε όχι, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η Ιστορία οδήγησε αυτή την Τρίτη Ρώμη να γίνει τελικά η πρώτη παγκόσμια πυρηνική δύναμη που μπήκε σε μια αναγκαστική αντιπαράθεση ενάντια στην Αυτοκρατορία του Αντίχριστου.

Φαίνεται ότι αυτή είναι η μοίρα της Ρωσίας από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει.

Στις 16 Ιανουαρίου 1547, ο Ιβάν Δ΄ ο επιλεγόμενος Τρομερός, εγγονός του Ιβάν Γ΄, στέφθηκε τσάρος (από τη λέξη Καίσαρ) στον Καθεδρικό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (που βρίσκεται στο Κρεμλίνο, στη Μόσχα) και ίδρυσε το τσαράτο της Ρωσίας.

Καλλιτεχνική αναπαράσταση του Ιβάν του Τρομερού.

Η Μόσχα τον 16ο αιώνα γίνεται η Τρίτη Ρώμη, όπου η Ευρώπη βιώνει την προτεσταντική μεταρρύθμιση, την αποδυνάμωση της Εκκλησίας, της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και τη μετατροπή της Αγγλίας σε αυτοκρατορία των θαλασσών που θα γίνει ο οντολογικός εχθρός της Ρωσίας, τελλουροκρατικής δύναμης. Τον 16ο αιώνα, λοιπόν, συγκροτήθηκε η νέα πολιτικο-θρησκευτική γεωγραφία, ενόψει εσχατολογικού πολέμου.

Αυτή η θρησκευτική ιστορία της Ρώμης δεν έρχεται σε αντίθεση με την ισλαμική άποψη. Το Κοράνι, που αποκαλύφθηκε τον 7ο αιώνα, θεωρεί το Βυζάντιο ως τη δεύτερη Ρώμη, γιατί όπως θα δούμε, με το όνομα «Ρώμη» ορίζει τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, κληρονόμο της Ρώμης. Ο σεΐχης Χουσεΐν, έχει επισημάνει αυτό το σημείο που είναι εξαιρετικής εσχατολογικής σημασίας.

Η 30ή σούρα του Κορανίου τιτλοφορείται «Οι Ανατολικοί Ρωμαίοι» και παραπέμπει στον πόλεμο μεταξύ του Βυζαντίου, που ονομάζεται «Η Ανατολική Ρώμη», και της Περσίας.

«Οι Ανατολικοί Ρωμαίοι νικήθηκαν. Σε μια γειτονική χώρα. Μετά την ήττα τους θα θριαμβεύσουν. Μέσα σε μερικά χρόνια, με τη θέληση του Θεού, στο παρελθόν και στο μέλλον. Θα έρθει μια μέρα που οι πιστοί θα χαρούν. Εξαιτίας της νίκης που τους χάρισε ο Θεός. Εκείνος δίνει τη νίκη σε όποιον θέλει. Εκείνος είναι ο Παντοδύναμος, ο Ελεήμονας. Είναι η υπόσχεση του Θεού.

Ο Θεός πάντα κάνει όσα υπόσχεται, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το ξέρουν. Το μόνο που ξέρουν είναι αυτό που είναι εμφανές στη ζωή, χωρίς να ξέρουν για την επόμενη».
(To Kοράνι, Σούρα 30, Ar-Rum – Οι Έλληνες ή Οι Ανατολικοί Ρωμαίοι, 2-7).

Οι μουσουλμάνοι είχαν στεναχωρηθεί από την ήττα του χριστιανικού Βυζαντίου κατά των Περσών. Αλλά το Κοράνι τους έκανε την αναγγελία μιας βυζαντινής νίκης που θα τους χαροποιήσει πράγματι λίγα χρόνια αργότερα.

Το Κοράνι πιθανώς παραπέμπει στην εισβολή των Περσών στη Συρία (613-614) και τις νίκες του Βυζαντινού αυτοκράτορα Ηράκλειου το 624. Σημειώστε ότι με την ευκαιρία αυτή οι Εβραίοι πολεμιστές της Γαλιλαίας, υπό τη διοίκηση του Βενιαμίν της Τιβεριάδας, ενώθηκαν με τους Πέρσες σ’ αυτόν τον πόλεμο κατά των Βυζαντινών.

Εκείνοι οι Εβραίοι ήθελαν να διώξουν τους χριστιανούς και να ανακαταλάβουν την Παλαιστίνη: στη συνέχεια έκαψαν εκκλησίες, λεηλάτησαν την Ιερουσαλήμ και κατέστρεψαν μοναστήρια.

Κατάφεραν να προσελκύσουν στο κίνημά τους Εβραίους της Δαμασκού, της νότιας Παλαιστίνης και της Κύπρου. Αλλά τελικά ο Ηράκλειος τους απέσπασε από τους Πέρσες που απέτυχαν στην υπόσχεση που είχαν δώσει στους Εβραίους να τους δώσουν την Ιερουσαλήμ.

Οι παρακάτω στίχοι της Σούρας «Οι Ανατολικοί Ρωμαίοι» σχετίζονται με τη δημιουργία, το τέλος του κόσμου και την έσχατη κρίση. Αυτό δείχνει αναμφίβολα ότι το πεπρωμένο της Ρώμης συνδέεται άμεσα με το τέλος του κόσμου και θα έχει καθοριστικό ρόλο να παίξει εκείνους τους καιρούς.

Μπορούμε λοιπόν να δούμε ότι σύμφωνα με το Κοράνι, όπως και με τον Ορθόδοξο χριστιανισμό, η Ρώμη δεν θα βρίσκεται για πάντα στην Ιταλία, αλλά ως Ρώμη νοείται το πολιτικοθρησκευτικό κέντρο της Ορθοδοξίας.

Στο Ισλάμ, «Ρώμη» ονομάζεται το πολιτικό κέντρο του χριστιανικού κόσμου, η κληρονόμος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η οποία επομένως δεν μπορεί να είναι ούτε μία αδύναμη χριστιανική χώρα, ούτε η προτεσταντική Αμερική, αφού η τελευταία θεωρήθηκε από τους Πατέρες των Προσκυνητών που την ίδρυσαν, όχι ως Νέα Ρώμη, αλλά ως Νέα Ιερουσαλήμ, σηματοδοτώντας έτσι τη συσχέτιση με τον ιουδαϊσμό.

Επιστρέφοντας στην εσχατολογία, ο προφήτης Μωάμεθ ανακοίνωσε στους μουσουλμάνους ότι θα ήταν σύμμαχοι της Ρώμης σε έναν πόλεμο εναντίον ενός κοινού εχθρού:

«Θα κάνετε μια συμμαχία (sulh) με τη Ρώμη, με πλήρη εμπιστοσύνη (amina), και θα πολεμήσετε μαζί έναν κοινό εχθρό».

Και επειδή η Βυζαντινή Αυτοκρατορία έχει πια εξαφανιστεί, η μόνη χριστιανική δύναμη, κληρονόμος της Ρώμης, για την οποία μπορεί να μιλήσει αυτή η προφητεία, είναι η Ρωσία.

Επιπλέον, το σημερινό γεωπολιτικό πλαίσιο, ανταποκρίνεται απόλυτα σε αυτό το λόγο του προφήτη, αφού η εν λόγω συμμαχία είναι αποτελεσματική: οι Ρώσοι, συμπεριλαμβανομένων των μουσουλμάνων Τσετσένων, Σύρων και Ιρανών, πολεμούν τον ίδιο εχθρό, δηλαδή τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και τις Ισραηλινές-τρομοκρατικές δυνάμεις στη Μέση Ανατολή, και σύντομα πέραν αυτής.

Και γνωρίζουμε από το Κοράνι, ότι θα παραμείνει μέχρι το τέλος του χρόνου μια χριστιανική δύναμη ικανή να αντισταθεί και να νικήσει τις αντίχριστες δυνάμεις:

«Τότε ο Θεός είπε: «Ιησού, θα σε πάρω μακρυά και θα σε αναθρέψω κοντά Μου. (Γι’ αυτό) εξάγνισε τον εαυτό σου από τους άπιστους και εγώ θα κάνω τους πιστούς ένδοξους νικητές των απίστων, μέχρι την Ημέρα της Ανάστασης, που θα επιστρέψουν σε Μένα. Εγώ θα είμαι ο κριτής για τις διαφωνίες σας».

Όσον αφορά τους άπιστους, θα τους τιμωρήσω σκληρά και σε αυτόν τον κόσμο και στον επόμενο. Δεν θα υπάρχει κανείς που να μπορεί να τους βοηθήσει. Όσον αφορά αυτούς που πιστεύουν και κάνουν καλές πράξεις, Αυτός θα τους ανταμείψει πλήρως. Ο Θεός δεν αγαπά τους άδικους».
(Το Κοράνι, Σούρα 3, Aale-Imran − Η Οικογένεια του Ιμράν, 55-57).

Οι εν λόγω αρνητές που δεν πίστεψαν στον Ιησού δεν είναι άλλοι από τους Φαρισαίους και άλλους Εβραίους που τους ακολούθησαν και απέρριψαν τον Χριστό. Ο Θεός λοιπόν υπόσχεται ότι οι χριστιανοί θα παραμείνουν από πάνω τους μέχρι την τελευταία ώρα.

Ο ιστορικός και ερμηνευτής Ibn Kathir (14ος αιώνας) σχολιάζει αυτό το απόσπασμα ως ένδειξη ανωτερότητας, όσον αφορά την επίγεια εξουσία. Παίρνει ως παράδειγμα τον Μέγα Κωνσταντίνο, που μετέτρεψε τον χριστιανισμό σε ρωμαϊκή θρησκεία.

Έτσι ο Ibn Kathir γράφει:

«Ο Κωνσταντίνος έχτισε περισσότερες από 12.000 εκκλησίες και ναούς και την πόλη που έφερε το όνομά του: Κωνσταντινούπολη… Ο Κωνσταντίνος το έκανε για να νικήσει και να ταπεινώσει τους Εβραίους και ο Θεός τον βοήθησε εναντίον τους επειδή ήταν πιο κοντά στην αλήθεια από αυτούς…»

Αρκετές ακαδημαϊκές μελέτες έχουν επισημάνει την τεράστια επιρροή του φιλοϊσραηλινού εβραϊκού λόμπι στις Ηνωμένες Πολιτείες ⁵⁹ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. ⁶⁰

Το μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα είναι η υποταγή της ευρωπαϊκής ηπείρου στις ιουδαιο-προτεσταντικές δυνάμεις. Επομένως, η Δύση δεν μπορεί να θεωρηθεί η γεωγραφική και πολιτισμική περιοχή που ακολουθεί τον Ιησού.

Υπάρχει ένα φιλοϊσραηλινό εβραϊκό λόμπι στη Ρωσία, αλλά η επιρροή του μειώνεται ταχέως εδώ και αρκετά χρόνια, καθώς οι εντάσεις μεταξύ Ρωσίας και Ισραήλ αυξάνονται.

Αυτό αποδεικνύεται από το εν εξελίξει κλείσιμο του Εβραϊκού Γραφείου για το Ισραήλ στη Ρωσία με εντολή του ρωσικού Υπουργείου Δικαιοσύνης.

Και στις 6 Ιουλίου 2022, ο αρχιραβίνος της Μόσχας, επικεφαλής της μεγαλύτερης εβραϊκής κοινότητας στη Ρωσία, Pinchas Goldschmidt (επίσης πρόεδρος της Διάσκεψης των Ευρωπαίων Ραβίνων), εγκατέλειψε τη Ρωσία για να εγκατασταθεί στο Ισραήλ μετά από την επέμβαση στην Ουκρανία στην οποία αντιτάχθηκε.

Η μόνη χριστιανική δύναμη λοιπόν που διαθέτει τα μέσα για να αντισταθεί στους εχθρούς του Ιησού και των συμμάχων τους, είναι η Ρωσία. Οι γεωπολιτικές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και την Ουκρανία, ο καταστροφικός ρόλος του Ισραήλ και των δικτύων του εναντίον της Ρωσίας σε αυτές τις διενέξεις, έχουν αναπόφευκτα τονίσει την αντίθεση μεταξύ Μόσχας και Τελ Αβίβ. Και αυτή η αντίθεση θα χειροτερέψει, όπως γράφουμε από το 2015.

Όλα τα αποσπάσματα που παραθέσαμε εδώ χρησιμοποιώντας διαφορετικές θρησκευτικές παραδόσεις, την αντίστοιχη εσχατολογία τους, τη θεολογικο-πολιτική ιστορία του χριστιανισμού, το Κοράνι και τις γεωπολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ετών, συγκλίνουν στον χαρακτηρισμό της Ρωσίας ως Κατέχοντος, με σύμμαχό του τους μουσουλμάνους, αντιμετωπίζοντας από κοινού τις δυνάμεις του Αντίχριστου.

---

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΑΠΕΡΟΠΙΑ:

1. Οι μουσουλμάνοι σύμμαχοι της Ρωσίας σήμερα δεν περιορίζονται πλέον μόνο στους Τσετσένους, τους Σύρους και τους Ιρανούς. Αυτό που συμβαίνει στην Κεντρική Ασία, και πολύ πρόσφατα, στην Αφρική, είναι πολύ αποκαλυπτικό. Η Ρωσία κινητοποιείται πλέον και σε άλλες ηπείρους και φαίνεται να κερδίζει μουσουλμάνους και μη.

2. Ότι η Ορθόδοξη χριστιανική Ρωσία αποτελεί αναμφίβολα τον μόνο ισχυρό πολέμιο του αντίχριστου ιουδαιο-προτεσταντισμού είναι γεγονός, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο ίδιος ο χριστιανισμός κατέχει το αλάθητο, ότι πολλοί Πατέρες του, όπως οι Απόστολοι, δεν παραποίησαν τους λόγους του Ιησού ο οποίος δεν άφησε τίποτε γραπτό, ότι διάφοροι φανατικοί και αγράμματοι του χριστιανισμού και άλλοι που ανακηρύχθηκαν ακόμα και Άγιοι, δεν υπέπεσαν σε εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου και κατά της ανθρωπότητας, ότι η Παλαιά Διαθήκη δεν περιέχει σωρεία εγκλημάτων και άλλων ειδεχθών πράξεων και ότι μας εκφράζει ως Έλληνες, δεδομένου ότι έχουμε διαμετρικά αντίθετη φιλοσοφία απ’ αυτή των Ιουδαίων.

Επιπλέον, κατά την άποψή μου, ως εχθροί των αντίχριστων δυνάμεων θα πρέπει να εκληφθούν και οι οπαδοί των υπόλοιπων μεγάλων θρησκευτικών δογμάτων που ναι μεν δεν είναι χριστιανοί, αλλά πιστεύουν σε πανάρχαιες κοινές αξίες, όπως οι ινδουϊστές, οι βουδιστές, οι οπαδοί των αρχαίων ευρωπαϊκών θρησκειών, αλλά και οι αγνωστικιστές θεϊστές. Όλοι αυτοί εκπροσωπούνται πλέον από τη Ρωσία.

Χρυσούλα Μπουκουβάλα.

---

* Τα αποσπάσματα από το Κοράνι στα ελληνικά προέρχονται από το βιβλίο «Το Κοράνι», σε μετάφραση Νιόβης Νικολαΐδου, εκδ. Καλοκάθη, 2008.

---

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Peter Haggenmacher, παρουσίαση του Nomos de la Terre από τον Carl Schmitt, 1950, Presses Universitaires de France, 2001, σελ. 40. 
2. Carl Schmitt, Γλωσσάριο, στο Nomos de la Terre, παρουσίαση, σελ. 26-27. 
3. Arnold J. Toynbee, Islam, the West and the future, 1947, 2013, Editions Des Malassis, σελ. 14-15. 
4. Που παραπέμπει στο έργο του J. R. R. Tolkien The Lord of the Rings, 1954-1955. 
5. Euronews, «Καζακστάν: μια αναζήτηση για πνευματική ενότητα», 04/06/12. 
6. Youssef Hindi, Occident et Islam – Tome 1: Sources et genèse messianiques du sionisme, Sigest, 2015. 
7. Werner Sombart, Les Juifs et la vie économique, μετάφραση από τα γερμανικά στα γαλλικά από τον Dr S. Jankélévitch, 1923, επανέκδ. Kontre Kulture, 2012, σσ. 52-53. 
8. Heinrich Graetz, Geschichte der Juden, IX, σ.σ. 86 κ.ε., σελ. 213 κ.ε, Χ, σελ. 87 κ.ε., Alb. M. Hyamson, History of the Jews in England, 1908, σελ. 164 κ.ε., Jewish Quarterly Review, VIII, 1891, σελ. 61. 
9. Werner Sombart, ό.π. cit. σ.σ. 438-439. 
10. Élise Marienstras, Les Mythes fondateurs de la nation américaine, Παρίσι, Complexe, 1992, σελ. 76. Αναφέρεται στο: Pascal Bouvier, Millenarisme, messianisme, fondamentalisme: permanence d’un imaginaire politique, L’Harmattan, 2008, σελ. 49. 
11. Ronald Steel, Mr Fix-it, New York Review of Books, 05/10/2000, σ.σ. 19-21. 
12. Παράθεση από τον Bernard Vincent, La Destiné manifeste, Messène, Παρίσι, 1999. 
13. Harold Lindsey, L’agonie de notre vieille planète, Braine-L’Alleud, 1974, σ.σ. 52-53. Παρατίθεται στο: Pascal Bouvier, ό.π. cit. σελ. 76. 
14. Harold Lindsey, ό.π. cit. σελ. 79. Παρατίθεται στο: Pascal Bouvier, ό.π. cit. σελ. 77. 
15. Pascal Bouvier, ό.π. cit. σελ. 82. 
16. Βλ.: Stephen Walt and John Mearsheimer, Le lobby pro-israélien et la politique étrangère américaine, La Découverte, 2007. 
17. https://www.nouvelobs.com/rue89/rue89-chirac/20070917.RUE1698/un-petit-scoop-sur-bush-chirac-dieu-gog-et-magog.html 
18. https://www.evangeliques.info/2019/03/25/israel-donald-trump-reine-esther-des-temps-modernes/ 
19. Vladimir Putin, Λέσχη Βαλντάι, 25 Μαρτίου 2017. 
20. ] https://www.marianne.net/monde/europe/ukraine-un-commandant-tchetchene-parle-de-guerre-sainte-contre-les-valeurs-sataniques-lgbt 
21. https://www.marianne.net/monde/europe/ukraine-un-commandant-tchetchene-parle-de-guerre-sainte-contre-les-valeurs-sataniques-lgbt 
22. https://www.la-croix.com/Religion/Guerre-Ukraine-diatribe-patriarche-russe-Kirill-contre-valeurs-occidentales-2022-03-07-1201203653 
23. https://legrandcontinent.eu/fr/2022/03/07/la-guerre-sainte-de-poutine/ 
24. «Η Καινή Διαθήκη μετά συντόμου ερμηνείας», υπό Παναγ. Τρεμπέλα, εκδ. Αδελφότης θεολόγων «Ο Σωτήρ», 1973) 
25. Βλ. Carl Schmitt, Théologie politique, 1922, 1969, Editions Gallimard, 1988, σελ. 143. 
26. Αναφέρεται από τον Gershom Scholem, Le messianisme juif, Calmann-Lévy, 1992, σελ. 15. 
27. Gershom Scholem, ό.π. cit. σελ. 15. 
28. Rabbi Eliezer, Les chapitres, κεφάλαιο 28, εκδόσεις Verdier. 
29. 1. https://www.egaliteetreconciliation.fr/Feminisme-et-transsexualisme-origines-religieuses-et-mystiques-Ideologies-et-mouvements-LGBT-67156.html

    2. https://www.egaliteetreconciliation.fr/Feminisme-et-transsexualisme-origines-religieuses-et-mystiques-La-femme-dans-la-Torah-et-le-67514.html 

30. Στην εβραϊκή παράδοση, της έλευσης του Μεσσία, γιού του Ιωσήφ, πρέπει να προηγηθεί, να αναγγελθεί και να προετοιμαστεί η έλευση του Μεσσία, γιού του Δαβίδ, που πρέπει να βασιλέψει στο Βασίλειο του Ισραήλ, καθώς και σε όλο τον κόσμο. 
31. Βλέπε: 1. L’inspiration: le souffle créateur dans les arts, littératures et mystiques du Moyen Age européen et proche oriental, Claire Kappler et Roger Grozelier, Kubaba –Actes.

    2. Youssef Hindi, Occident et Islam – Tome 1: Sources et genèse messianiques du sionisme, Sigest, 2015. 

32. Gerschom Scholem, La Kabbale: Une introduction. Origines, thèmes et biographies, Gallimard, 2003, σελ. 142. 
33. Carl Schmitt, Le nomos de la Terre, σελ. 64. 
34. Rabbi Eliezer, Les chapitres, κεφάλαιο 28, Editions Verdier. 
35. Cyrille Louis, Disparition d’un «géant de la Torah», Le Figaro, 07/10/2013. 
36. Courrier International, «Les dérapages incontrôlés du rabbin Ovadia Yossef», 10/09/2010. 
37. BBC News, «Rabbi calls for annihilation of Arabs», 10/04/2010 – Ένα μέλος της Knesset, η Ayelet Shaked, κάλεσε κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών της Γάζας τον Ιούλιο του 2014, να «σκοτώσουν όλες τις Παλαιστίνιες μητέρες». Ένα γενοκτονικό πρόγραμμα που αντανακλούσε τις απόψεις του Yossef Ovadia που μιλούσε «για εξάλειψη της αραβικής σποράς». Πηγή: Press TV, «Mothers of all Palestinians must be killed: israeli MP», 16/07/2014. 
38. Haaretz, «Shas spiritual leader calls on Jews to pray for annihilation of Iran», 26/08/2012. 
39. Βλέπε: Youssef Hindi, Occident et Islam – Tome 1: Sources et genèse messianiques du sionisme, Κεφ. II. 
40. Alain Boyer, Théodore Herzl, 1991, Albin Michel, σσ. 88-89. 
41. Alain Boyer, op. cit. σ. 89. 
42. Πάπας Πίος X, 25 Ιανουαρίου 1904, Πόλη του Βατικανού. 
43. Thierry Zarcone, Secret et sociétés secrètes en Islam – Turquie, Iran et Asie centrale, XIX^e-XX^e siècles, Archè Milano, 2002, σ. 10. 
44. Thierry Zarcone, op. cit., σ. 11. 
45. G. Scholem, La Kabbale, une introduction, origines, thèmes et biographies, σελ. 409. 
46. G. Scholem, La Kabbale, une introduction, origines, thèmes et biographies, σελ. 407. 
47. G. Scholem, La Kabbale, une introduction, origines, thèmes et biographies, σελ. 408. 
48. Scholem, Le messianisme juif, σσ. 109, 111. 
49. G. Scholem, La Kabbale, une introduction, origines, thèmes et biographies, σελ. 502. 
50. Thierry Zarcone, op. cit., σσ. 11-12, 32. 
51. Thierry Zarcone, op. cit., σελ. 70. 
52. Esther Benbassa, Le sionisme dans l’Empire ottoman à l’aube du XX^e siècle, Vingtième Siècle. Ιστορική Επιθεώρηση. N°24, Οκτ. – Νοέμβ. 1989, Persée, σσ. 69-80. 
53. David Farhi, Documents on the attitude of the Ottoman government towards the Jewish settlement in Palestine after the Revolution of the Young Turks, 1908-1909, στο Moshe Ma’oz, Studies in Palestine during the Ottoman period, Jerusalem, Magnes Press, Hebrew University-Institute of Asian and African Studies-Yad Ishak Ben-Zvi, 1975, σσ. 197-198, Michel Bar-Zohar, Ben Gourion, μετάφραση από τα αγγλικά από τον Claude Dovaz, Paris Fayard, 1986, σσ. 51, 53-62. 
54. Βλ. Αναφορά της Επιτροπής Peel (Ιούλιος 1937) βασισμένης στις επίσημες δηλώσεις του πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας της εποχής, Λόιντ Τζορτζ: https://palestinianmandate.files.wordpress.com/2014/04/cm-5479.pdf. σσ. 23-24.  Έγγραφο που αναφέρεται από τον Pierre Hillard στο: Atlas du mondialisme, εκδ. Le Retour aux Sources, 2017, σσ. 147-148. 
55. Stephen Walt & John Mearsheimer, Le lobby pro-israélien et la politique étrangère américaine, La Découverte, 2009, σελ. 131. 
56. Alexandre Soljenitsyne, Deux siècles ensemble, 1795-1995, Tome I: Juifs et Russes avant la révolution, 2002, Fayard, Deux siècles ensemble, 1917-1972 Tome II : Juifs et Russes pendant la période soviétique, Fayard, 2003. 
57. 1. Ömer Kâzim, L’aventure kémaliste suivi de Angora et Berlin, Παρίσι, 1924, επανέκδοση Sigest, 2015.

    2. Henry Laurens, L’Orient arabe, Arabisme et islamisme de 1798 à 1945, Armand Colin, 1993, σελ. 183. 

58. 1. Michel Heller, La «Troisième Rome», dans Histoire de la Russie et de son empire, 2015, σσ. 226-245.

    2. https://www.cairn.info/histoire-de-la-russie-et-de-son-empire–9782262064358-page-226.htm 

59. Stephen Walt & John Mearsheimer, The Israel Lobby and U.S. Foreign Policy, Farrar, Straus and Giroux, 2007. 
60. David Cronin, Sarah Marusek, David Miller, The Israel Lobby And The European Union, Europal Forum, Spinwatch: Public Interest Investigations, 2016. 

ΠΗΓΗ