Ο ΕΡΓΩ ΥΒΡΙΣΤΗΣ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΖΗΤΑΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΡΕΣΤΑ!!!

ΛΟΓΟΣ-ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ ΣΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ ΣΤΟ DOCUMENTO!

Ο Γιώργος Γαβριήλ στο Documento: ”Όταν η λογοκρισία γίνεται θεσμός στην Κύπρο.” Η λογοκρισία έχει να κάνει με απαγόρευση ελευθερίας έκφρασης του λόγου εδώ δεν πρόκειται περί λόγου…αλλά περί ύβρεως με όλη τη σημασία και τη φόρτιση που είχε η έννοια ακόμη και π.Χ..Στις ύβρεις η απάντηση είναι ο λόγος..

Στη γαλλική ο θεός Dieu προέρχεται από το ρήμα dire λέω...προτάσεται ο Λόγος στην ελληνική από το ρήμα θέω που σημαίνει τρέχω και δηλώνει την ασύλληπτη ταχύτητα του Πνεύματος Του και στην Ορθοδοξία ανακεφαλαιώνεται και ως θέα όπου ”θεωρία” είναι θέα θείου ίσον θεοπτία...

Δηλ. εικόνες.. Οι προφήτες είχαν εικόνες του θείου οράματα και ο Μέγας Ιωάννης στην Αποκάλυψη μας δίνει το πανόραμα της εσχατολογίας μέσα από ακατάσχετη ροή εικόνων. 

Ο Υιός είναι εικόνα του Πατρός και το Πνεύμα προβολή του Πατρός.. Την εικόνα και το λόγο ως μήνυμα βεβήλωσε η ανίερη οπτική του Κύπριου εικονοκλάστη…. 

Στον Ησίοδο η δεύτερη γενιά ανθρώπων, η επονομαζόμενη αργυρή, αφανίστηκε επειδή από υπεροψία έπαψε να λατρεύει και να τιμά τους θεούς. 

Η αντίληψη που επικρατούσε στην αρχαιότητα: όταν ο αλαζόνας υπερβεί τα όρια της κοσμικής τάξης που έχουν θέσει οι θεοί, τότε αυτοί αγανακτούν μαζί του και επεμβαίνει η Νέμεσις για να τον τιμωρήσει σκληρά. 

Η Ύβρις αναφέρεται ως κόρη της Δυσσέβειας – δυσσεβίας μὲν ὕβρις τέκος ὡς ἐτύμως (Αισχ., Ευμεν. 532).Την καταστροφικότητα της ύβρεως αναδεικνύει κι ο Ηράκλειτος “ύβριν χρή σβεννύναι μᾶλλον, ἤ πυρκαϊήν”

Δεν είχε πρόθεση δηλώνει να θίξει το θρησκευτικό συναίσθημα και όμως το ότι επέλεξε παραμονές Χριστουγέννων για ν΄ανεβάσει τα ανοσιουργήματα δηλώνει απερίφραστα ότι ήταν μια ενέργεια εκ προθέσεως.. και όχι της Αγίας Πρόθεσης..

Η συνέντευξη με σχολιασμό.. λόγος-αντί-Λογος:

Τις τελευταίες εβδομάδες, η υπόθεση του Κύπριου εικαστικού Γιώργου Γαβριήλ ανέδειξε με ωμό τρόπο πόσο εύθραυστο παραμένει το όριο ανάμεσα στη δημόσια διαφωνία και τη στοχοποίηση, ανάμεσα στην ηθική αγανάκτηση και τη βία. Στην Κύπρο του 2025 δεν εκδόθηκαν θρησκευτικά διατάγματα ούτε τέθηκαν επικηρύξεις. 

Κι όμως, οι μηχανισμοί που ενεργοποιήθηκαν γύρω από ένα έργο τέχνης είναι γνώριμοι: η μετατόπιση της συζήτησης από το περιεχόμενο στο πρόσωπο, η κοινωνική κατασκευή ενός «επικίνδυνου» καλλιτέχνη και η κανονικοποίηση ενός λόγου που νομιμοποιεί τον εκφοβισμό.

Ποιος φοβάται έναν ενανθρωπισμένο Χριστό;

Η αρχή έγινε με την έκθεση Antisystemic Art, (σσ πιο systemic Art δεν υπάρχει) η οποία φιλοξενήθηκε σε ιδιωτική γκαλερί στην πόλη της Πάφου. 

Τα έργα του Γιώργου Γαβριήλ κινούνται σε ένα γνώριμο εικαστικό πεδίο: θρησκευτικά σύμβολα αποσπασμένα από τη θεσμική τους αγιοποίηση, (σσ o απο-ιεροποιημένος Χριστός δεν είναι Χριστός είναι μια καρικατούρα ένα φαντασιακό είδωλο του εικαστικού. Δεν πρόκειται για θεσμική αγιοποίηση αλλά ως αγιότητα ως τρόπο ύπαρξης.. εις Άγιος. 

Η αγιότητα στον Χριστό δεν προκύπτει από μια κοινωνική ή εκκλησιαστική-θεσμική αναγωγή αλλά είναι αναπόσπαστο ίδιον του Είναι Του χαρακτηριολογικό του ιδίωμα.) μεταφερμένα στην καθημερινότητα, εκεί όπου η πίστη συναντά τις αντιφάσεις της κοινωνικής ζωής. 

Ο ίδιος περιγράφει τη λογική του χωρίς περιστροφές. «Χρησιμοποιώ θρησκευτικά σύμβολα για να ευαισθητοποιήσω το κοινό, όχι για να προκαλώ», λέει. (σσ ο Χριστός είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό θρησκευτικό σύμβολο. Είναι αυτοπροσώπως η Θεότης” Εγώ ειμί..” 

Ο Χριστός είναι ένα από τα 3 Πρόσωπα τα κατ΄εξοχήν Πρόσωπα της Τριαδικότητας και ως κάθε πρόσωπο αλλά πολύ περισσότερο ως τον ορισμό του Προσώπου οφείλει σεβασμό.. γιατί μιλάει για σεβασμό του Άλλου ο κομπογιαννίτης.) ” «Παρουσιάζω τον Χριστό ως απλό πολίτη, σε διάφορες μορφές της καθημερινότητας, για να στείλω το μήνυμα ότι πρέπει να σεβόμαστε τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά». (σσ 

Ο κάθε άνθρωπος όποιος και να είναι ως κατ΄εικόνα είναι σεβαστός… Δηλ. από καλλιτέχνης ανέλαβε το ρόλο του κατηχητή, αυτό μας λέει.. Ότι κάνει κήρυγμα ότι πέρασε το καβαλέτο για άμβωνα και κυρήττει το λόγο του και όχι βέβαια το Λόγο Του. ότι συμβάλει στην πιο φρικτή πτυχή της εκκοσμίκευσης ).

Σε αυτή την ενανθρώπιση των θρησκευτικών μορφών, (σσ διαστρέβλωση εννοιών η ενανθρώπιση του Χριστού η πρόσληψη δηλ. και της ανθρώπινης φύσης τον καθιστά και τέλειο άνθρωπο. 

Τι σχέση έχει ο τέλειος άνθρωπος ο μόνος αναμάρτητος με την σηριαλοποίηση της ιδιωτικής ζωής του οποιοδήποτε. Άλλο χριστοποίηση του ανθρώπου -ζώον θεούμενον- κι άλλο αποχριστοποίηση και του Χριστού). 

Εδώ ο ο καλλιτέχνης δεν επιχειρεί να αποδομήσει την πίστη ( σσ η πίστη δεν αποδομείται ο ίδιος αποδομείται μέσω της καλλιτεχνικής του αποσύνθεσης που όφειλε να είναι εικαστική σύνθεση), αλλά να αναδείξει την απόσταση ανάμεσα στο κήρυγμα και την πράξη. (σσ οπότε μετά τους τηλεκήρυκες θα έχουμε τώρα και τους καλλιτεχνοκήρυκες.). 

«Δεν έχει σημασία αν κάποιος είναι μετανάστης ή μέλος της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας», προσθέτει. «Είμαστε Χριστιανοί και δεν πρέπει να μισούμε τον συνάνθρωπό μας». ( σσ λέει τα αυτονόητα που ο Χριστός πρώτος τα δίδαξε ως δική του διδασκαλία...

Φυσικά και το μίσος κατά οποιουδήποτε δεν έχει ουδεμία σχέση με το χριστιανισμό αφού ο Θεός αγάπη εστί και μόνο αγάπη αλλά μήπως από υπερβάλλοντα ζήλο έγινε ο ίδιος ένας φανατικός ζηλωτής που εμποτίστηκε από μίσος κατά του Προσώπου Του… ας ξαναδεί τα έργα του από μια άλλη πιο αποστασιοποιημένη οπτική και θ΄ ανακαλύψει δηλητήριο φανατισμού μισαλλοδοξίας αντί χρώματος) 

Για τον ίδιο, η εικαστική παρέμβαση λειτουργεί ως καθρέφτης μιας βαθύτερης κοινωνικής υποκρισίας: μιας θρησκείας που μιλά για αγάπη και συμπερίληψη, την ίδια στιγμή που ένα κομμάτι των πιστών της αρνείται αυτά ακριβώς τα θεμέλια στην καθημερινή του στάση. (σσ Και αντί να τα βάλει με τους πιστούς τα βάζει με τον Αγαθό τον Μόνο Αθώο .. ωραίος πολύ ωραία συλλογιστική...

Είναι πιο ανέξοδη… Ο Χριστός είναι η απόλυτη Συμπερίληψη η πιο Ολιστική Συμπερίληψη αλλά όλων των αγίων στον υπέρτατο βαθμό, είναι ο Ίδιος τα άγια των αγίων ως Θεός δεν είναι συμπερίληψη ως χωματερή όλων των ανθρώπινων παθών το χωνευτήρι της οικουμένης και όλων των στρεβλώσεων αδυναμιών κλπ αυτός δεν θα ήταν Χριστός αλλά η κόλαση η ίδια. 

Από την άλλη ο μετουσιωμένος Χριστός ως Εκκλησία ανοίγεται στον καθένα δεν αρνείται κανένα για να φτάσει στην προσωπική του μεταμόρφωση ή θέωση...

Ο Χριστός προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση για να την αγιάσει και όχι για να τη βεβηλώσει να την αποκτηνώσει ή εκχυδαίσει για να την εξελίξει και όχι για να την αφήσει τελματίζουσα στατική…την προσλαμβάνει για να την αναβαθμίσει οντολογικά ώστε να την διαιωνίσει υπαρξιακά)

Ακριβώς γι’ αυτό, επιμένει ότι το έργο του δεν επιδίωξε ποτέ την επιβολή ή την πρόκληση διά της αντιπαράθεσης (σσ είναι τόσο πρόκληση όσο αυτή των μαστιγωτών των εμπαικτών των σταυρωτών των δεσμοφυλάκων του...

Με πολύ μιλιταριστική εμπάθεια προσεγγίζει το Χριστό μέσω της αποστρατευμένης τέχνης του που θέλει να την εμφανίσει ως στρατευμένη ο κομπογιαννίτης χρωματατζής χωρατατζής.) 

Η έκθεση φιλοξενήθηκε σε ιδιωτικό χώρο, μακριά από δημόσιους ή λατρευτικούς χώρους, και απευθυνόταν αποκλειστικά σε όσους επέλεγαν συνειδητά να την επισκεφθούν. 

(σσ Μια έκθεση όταν εκτίθεται και δεν παραμένει ως μια ιδιωτική επτασφράγιστη συλλογή σε θυρίδες είναι de facto δημοσιοποιημένη, άλλωστε αυτό σημαίνει και ο όρος έκθεση παρουσίαση.) «Δεν τα εξέθεσα σε εκκλησία ή σε δημόσια πλατεία», τονίζει. 

«Όποιος θεωρεί τα έργα προσβλητικά, μπορεί να μην επισκεφθεί την έκθεση. Να τα κρίνει, να διαφωνήσει. Όχι όμως να τα απαγορεύσει». (σσ Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας της εικόνας των μίντια του διαδικτύου της κάμερας...

Μια έκθεση ακόμη και σε ιδιωτικό χώρο δεν συμβαίνει κεκλεισμένων των θυρών μπορεί να προβάλλεται μέσω κοινωνικών δικτύων ΜΜΕ κλπ και να υπερεκτίθεται περισσότερο κι από μια έκθεση σε ένα δημόσιο μουσείο. Το επιχείρημα εκπίπτει.)

Πολιτικός λόγος ως καύσιμο φανατισμού

Πριν ακόμη ανοίξει η έκθεση, άρχισαν να κυκλοφορούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βίντεο και αναρτήσεις που στοχοποιούσαν τον ίδιο και τον ιδιοκτήτη της γκαλερί. «Τον κατηγορούσαν επειδή με φιλοξενούσε», λέει ο Γαβριήλ. 

«Μετά άρχισαν τηλεφωνήματα με απειλές για τη ζωή του και για την οικογένειά του». (σσ Αυτές οι προκλήσεις είναι εννοείται απαράδεκτες αν δεν είναι προβοκάτσιες για ηρωοποίηση θυματοποίηση αρνητική διαφήμιση πολιτικοποίηση σπέκουλα...

Υπάρχει στρατευμένη τέχνη πολιτική τέχνη πολύ σημαντική αυτές οι καρικατούρες του αντιΓαβριήλ που κομίζει ένα δυσευαγγέλιο είναι αστειότητες μπροστά στην αυθεντική στρατευμένη τέχνη. Είναι προβοκάτσια και κατά του ιδεολογικού χώρου από τον οποίο προέρχεται. Η απομάγευση του κόσμου είναι πρόβλημα για τον κόσμο. )

Το σημείο καμπής ήρθε με τη δημοσίευση ενός κολάζ μέσω μιας ιστοσελίδας, το οποίο παρουσιάστηκε ως «πίνακας» του καλλιτέχνη. Το κολάζ συνέθετε αποσπάσματα από διαφορετικά έργα, αλλοιώνοντας το νόημα και το πλαίσιο. Παρότι δεν επρόκειτο για ενιαίο έργο, αναπαράχθηκε ως τέτοιο από πολιτικούς και μέσα ενημέρωσης. 

«Όλα ξεκίνησαν από ένα κολάζ που παραποιούσε τη δουλειά μου», λέει. «Και αυτό το περιεχόμενο αξιοποιήθηκε και δημοσιοποιήθηκε από τον Αναπληρωτή Πρόεδρο του ΔΗΣΥ Ευθύμιο Δίπλαρο, ο οποίος, ως πολιτικός με μεγάλο κοινό, συνέβαλε στην όξυνση της κατάστασης». (σσ Μετά τ’ άλλαξε όταν ο Δίπλαρος τον απείλησε με μήνυση κι ανασκεύασε)

Ακολούθησε ένας καταιγισμός πολιτικών ανακοινώσεων με αναρτήσεις, βίντεο, «αγανακτισμένες» εκκλήσεις, και στη συνέχεια ανακοινώσεις κομμάτων. ΔΗΣΥ, ΔΗΚΟ, ΕΛΑΜ, ΔΗΠΑ, ΕΔΕΚ καταδίκασαν τα έργα ως «βλάσφημα», «αίσχος», «εμπάθεια κατά του Χριστιανισμού», με πυρήνα την ιδέα ότι «βεβηλώνεται» ο Χριστός, η Παναγία και τα σύμβολα της Ορθοδοξίας. 

Η δημόσια συζήτηση εγκατέλειψε την τέχνη και υιοθέτησε τη γλώσσα της ηθικής καταδίκης. «Η ακροδεξιά αξιοποίησε το ζήτημα για να συσπειρώσει το ακροατήριό της μέσα από έναν ηθικό πανικό», λέει ο Γαβριήλ. (σσ σωστά μόνο που πρώτος ο αντιΓαβριήλ πέταξε κι ένα Τσε στην αρένα για να ιδεολογικοποιήσει ανεπίτρεπτα επιχειρώντας πολιτική νομιμοποίηση του τερατουργήματος. Βάπτισε μωρό το τέρας...

Το μωρό του τέρατος δεν βαπτίζεται έχει ένα όνομα τέρας.. Θηριωδία ποια τέχνη… Μια ασέβεια και στην προσωπικότητα του Τσε που την χρησιμοποιεί ως σανίδα σωτηρίας. 

Είναι μια ακόμη αθέμιτη προσβολή αφού τον κατεβάζει στο χυδαίο επίπεδο του.).«Αλλά δεν έμεινε μόνο εκεί. Συναγωνίστηκε με τον Δημοκρατικό Συναγερμό, μαζί με το ΕΛΑΜ, και μπήκαν στο παιχνίδι και άλλα κόμματα, ακόμη και του κεντρώου χώρου».

Όταν τίθεται το ζήτημα της χρονικής συγκυρίας, η απάντησή του είναι ξεκάθαρη. «Τον Μάιο έχουμε βουλευτικές εκλογές», λέει. 

Και στο ερώτημα αν θεωρεί ότι δημιουργήθηκε τεχνητά ένα ψηφοθηρικό πεδίο, απαντά θετικά. (σσ Κυρίως από αυτόν… αυτός φυτίλιασε την κατάσταση αυτός έδωσε την πρόκληση και την αφορμή οπότε δούλεψε ψηφοθηρικά προς συσπείρωση του χώρου κάνοντας παντιέρα το Χριστό .. ζαρντιέρα.. το τερμάτισε…

Η εργαλειοποίηση της βλασφημίας προς άγρευση ψήφων είναι επίσης βλασφημία..ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα.)

Από τη δημόσια κατακραυγή στη στοχοποίηση προσώπων

Η ένταση μεταφέρθηκε σύντομα στον χώρο της έκθεσης. Κατά τη διάρκεια των εγκαινίων, άτομα εισήλθαν στη γκαλερί και κατέβασαν έργα από τους τοίχους. «Η αστυνομία παρενέβη για να μην υπάρξουν επεισόδια», αναφέρει. «Ήταν διακριτικά παρούσα, γιατί ο ιδιοκτήτης είχε ήδη ενημερώσει ότι δεχόταν απειλές».

Την επόμενη ημέρα, οι απειλές συνεχίστηκαν. «Καθ’ όλη τη διαδρομή προς Λευκωσία μιλούσαμε στο τηλέφωνο», λέει ο καλλιτέχνης. «Του είπα ότι θα επιστρέψω για να κατεβάσουμε την έκθεση, ώστε να σταματήσουν οι απειλές εναντίον του ιδίου και της οικογένειάς του». 

Η έκθεση αποσύρθηκε με την παρουσία της αστυνομίας. Δεν υπήρξαν συλλήψεις. «Τα άτομα που μπήκαν και κατέβασαν τα έργα, η αστυνομία τα άφησε ελεύθερα», λέει. «Ο ιδιοκτήτης φοβήθηκε να καταγγείλει επίσημα. Και η αστυνομία είπε ότι χωρίς καταγγελία δεν μπορεί να προχωρήσει».

Για τον Γαβριήλ, αυτό συνιστά ξεκάθαρα «μαζικό εκφοβισμό». Και προσθέτει: «Όταν κόμματα με μεγάλα ποσοστά υιοθετούν ρητορική μίσους και μισαλλοδοξίας, φανατίζοντας τον κόσμο με ψευδείς ειδήσεις, τότε δημιουργούνται τέτοιες καταστάσεις». (σσ σε όλα αυτά υπέπεσε πρώτα ο ίδιος: ρητορική μίσους και μισαλλοδοξίας, φανατίζοντας τον κόσμο με ψευδείς..εικόνες)

Λίγες μέρες αργότερα, η στοχοποίηση πέρασε από τον λόγο στην πράξη, αποκτώντας υλική διάσταση. Στο σπίτι του καλλιτέχνη, στην περιοχή της Κοκκινοτριμιθιάς, τοποθετήθηκαν φωτοβολίδες με εκρηκτικό μηχανισμό. «Υποτίθεται ότι ήταν βεγγαλικά, αλλά ήταν μεγάλης ισχύος», λέει. «Ήμασταν μέσα στο σπίτι με την οικογένειά μου. Ο θόρυβος ήταν πολύ εκκωφαντικός».

Ερωτώμενος αν φοβάται για τη σωματική ακεραιότητα του ιδίου και των δικών του ανθρώπων, απαντά: «Δεν έπαιρνα στα σοβαρά τις απειλές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όμως ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να φτάσει ο φανατισμός», καταλήγοντας στο συμπέρασμα, «γι’ αυτό πρέπει πολιτικοί, νομικοί και κοινωνιολόγοι να πουν ξεκάθαρα ότι η ελευθερία της έκφρασης δεν διαπραγματεύεται». 

(σσ Μην παριστάνει τον αποφανατισμένο γιατί έδωσε ξίδι και χολή στον Ιησού ως σταυρωτής… 

Μην παριστάνει ότι πέφτει από τα σύννεφα για αυτές τις αντιδράσεις αναμενόμενες ήταν αν και καταδικαστέες. Μα όλο το πανηγύρι έγινε για να ρίξει πρώτος και μετά να πει δέχομαι ομοβροντία και να χρεώσει στους απέναντι τον φανατισμό όταν διακατέχεται από αυτόν πρώτος. 

Όταν κυρήσεις πόλεμο σε μια ολόκληρη θρησκεία θα βρεις απέναντι σου και φανατικούς.. Οπότε τι ζητάει μυστική κρύπτη και 24ωρη φύλαξη….Δεν ξέρει που απευθύνεται; )

Η λογοκρισία ως θεσμική πρακτική

Κι εδώ το ρεπορτάζ χρειάζεται να κοιτάξει πέρα από τη συγκεκριμένη υπόθεση: η Κύπρος έχει ήδη ζήσει μορφές θεσμικής λογοκρισίας ή παρέμβασης στον πολιτισμό – όχι πάντα με κραυγές, αλλά συχνά με «κοψίματα», επιτροπές, αποσύρσεις, σιωπηρές υποδείξεις….

Κράτος, Εκκλησία και η πειθάρχηση της έκφρασης

Ο Γαβριήλ επισημαίνει ότι «βλέπουμε ξεκάθαρα πως δεν υπάρχει ουσιαστικά ελευθερία της έκφρασης· επιχειρούν συστηματικά να τη φιμώσουν». Όπως εξηγεί, αυτό γίνεται ιδιαίτερα αισθητό στον χώρο του θεάτρου και του κινηματογράφου, όπου οι δημιουργοί εξαρτώνται από κρατικές χορηγίες. 

Παρότι αναφέρεται και σε παλαιότερες υποθέσεις λογοκρισίας, η παρέμβασή του αφορά κυρίως ένα ευρύτερο κλίμα: τον τρόπο με τον οποίο η εξάρτηση από οικονομικούς πόρους μετατρέπεται σταδιακά σε εξάρτηση από αόρατα αλλά ασφυκτικά «όρια».

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ίσως το πιο τραγικό στοιχείο για τον ίδιο τον καλλιτέχνη υπήρξε η στάση της Εκκλησίας. Η Αρχιεπισκοπή χαιρέτισε την ακύρωση της έκθεσης, μιας έκθεσης που αποσύρθηκε ύστερα από εκφοβισμό και απειλές. 

Για τον Γαβριήλ, το γεγονός αυτό αναδεικνύει μια βαθιά αντίφαση: θεσμοί που επικαλούνται την αγάπη και τη χριστιανική ηθική, στην πράξη νομιμοποιούν μια ρητορική μίσους και αποκλεισμού, συμβάλλοντας στη διαμόρφωση ενός κλίματος όπου η βία εμφανίζεται ως θεμιτή απάντηση απέναντι στην καλλιτεχνική έκφραση. (σσ δηλ. δεν κατάλαβα ζητάει από το Χριστό δηλ. την Εκκλησία να αυτομαστιγώνεται.. Δεν ζητάει πολλά ζητάει την αυτοακύρωση της Εκκλησίας για να μην ακυρωθεί η έκθεση των σκουπιδιών…)

Η δημοκρατία απέναντι στους αστερίσκους της

…..Κάπως έτσι, η υπόθεση Γιώργου Γαβριήλ παύει να αφορά απλώς μια έκθεση που ακυρώθηκε. Αφορά τη διαδρομή μέσα από την οποία η διαφωνία μετατρέπεται σε στοχοποίηση, η στοχοποίηση (σσ πρώτος στόχος ο Χριστός αλλά ο τύπος δεν είναι και καλλιτεχνικός sniper) σε απειλές και οι απειλές σε πράξεις. 

Όπως συνέβη πριν από ένα χρόνο με τα έργα του Χριστόφορου Κατσαδιώτη στην Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας (σσ μιλάει για νομιμοποίηση σατανισμού) Δεν χρειάζεται η ιστορία να επαναληφθεί για να λειτουργήσει ως προειδοποίηση, αρκεί να αναγνωρίζονται οι μηχανισμοί της τη στιγμή που ενεργοποιούνται. 

Η συγκεκριμένη υπόθεση εξελίχθηκε σε κυνήγι μαγισσών και ηθικό πανικό, επαναφέροντας πρακτικές πολιτικής επιτήρησης της τέχνης και θέτοντας ξανά το κρίσιμο ερώτημα: ποιος αποφασίζει τελικά ποια έκφραση είναι «αποδεκτή» σε μια δημοκρατία;…

Για τον ίδιο τον καλλιτέχνη, τα έργα του λειτούργησαν ως καταλύτης. Όπως σημειώνει, «δεν πρόκειται για κάτι μεμονωμένο», απλώς στη δική του περίπτωση το ζήτημα πήρε μεγαλύτερη δημοσιότητα, φέρνοντας στην επιφάνεια τη σχέση εξουσίας και καλλιτεχνικής ελευθερίας στην Κύπρο του σήμερα. 

Κλείνοντας τη συζήτηση, ο Γιώργος Γαβριήλ διατύπωσε μια φράση που συνοψίζει όχι μόνο τη δική του εμπειρία, αλλά και το ευρύτερο διακύβευμα της εποχής: «Περισσότερη δημοκρατία και περισσότερη ανθρωπιά. Τίποτα παραπάνω». (σσ στις μέρες μας η δημοκρατία έγινε όχι λάστιχο αλλά σχοινάκι στα χέρια ανίδεων κορασίδων. 

Όσο για την ανθρωπιά αυτή έχει να κάνει με την ειρηνική συνύπαρξη που όμως διασαλεύεται βάναυσα όπως αποδεικνύεται από τον φανατισμό τη μισαλλοδοξία και την εμπάθεια του ”καλλιτέχνη” 

Για έναν δημιουργό μιλάει το έργο του ή μιλάει με το έργο του όταν χρειάζεται να μιλάει αυτός αντ΄αυτού δηλ. του έργου του για το έργο του τότε υπάρχει πρόβλημα στο έργο.. )

ΠΗΓΗ