Η ΕΥΡΩΠΗ ΑΚΥΡΩΝΕΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
Τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή ειρήνης και καλής θέλησης. Οι οικογένειες συγκεντρώνονται, οι θυμωμένοι φίλοι συγχωρούν ο ένας τον άλλον, όλοι γιορτάζουν με έναν συνδυασμό χαράς, σαμπάνιας και μελαγχολίας, και με όλα εκείνα τα στοιχεία που βλέπουμε στις ταινίες του Φρανκ Κάπρα.
Είναι δύσκολο για οποιονδήποτε, ανεξαρτήτως θρησκείας —ή ακόμη και για έναν αγνωστικιστή— να προσβληθεί από αυτή τη γιορτή.
Εκείνο όμως που είναι αινιγματικό είναι ότι ο εορτασμός με φωτισμούς και χριστουγεννιάτικα μοτίβα αρχίζει πλέον να αντιμετωπίζεται με δυσφορία όχι, όπως θα περίμενε κανείς, στο Καράτσι ή στο Μογκαντίσου, αλλά στην καρδιά της Παλαιάς Ευρώπης.
Η σταδιακή ακύρωση των Χριστουγέννων σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ισπανία, το Ηνωμένο Βασίλειο ή η Γερμανία αποτελεί ίσως το πιο ανησυχητικό σύμπτωμα της παραίτησης της Δύσης από την χριστιανική πολιτισμική της ταυτότητα.
Το φαινόμενο εκδηλώνεται σε όλα τα επίπεδα: από τις κυβερνήσεις και τα δημοτικά συμβούλια έως τα σχολεία και τους συλλόγους. Όπως πάντα, είναι οι κοσμικιστές της σοσιαλιστικής Αριστεράς που, πίσω από το προσωπείο της «συμπερίληψης», εμφανίζονται οι πιο αποφασισμένοι να ακυρώσουν τα Χριστούγεννα, μια γιορτή που επί αιώνες εορτάζεται με λαμπρότητα σε ολόκληρη την ήπειρο. Και πράγματι, εορτάζεται ως γιορτή ένωσης —όχι διαχωρισμού— διαφορετικών λαών.
Εκείνο που ο Ρόναλντ Ρίγκαν είχε εξηγήσει απλά και με τον δικό του μοναδικό τρόπο, ότι «τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή που τη γιορτάζουμε όχι ως άτομα ούτε ως έθνος, αλλά ως ανθρώπινη οικογένεια», σήμερα μοιάζει απολύτως ακατανόητο.
Ας δούμε μερικά παραδείγματα από όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη. Τον Νοέμβριο, η διευθύντρια του Δημοτικού Σχολείου Wherwell, στο Άντοβερ της Αγγλίας, ενημέρωσε τους γονείς ότι στην παραδοσιακή εορταστική παντομίμα του σχολείου δεν θα υπήρχε καμία αναφορά στα Χριστούγεννα, προκειμένου να είναι «συμπεριληπτική».
Εφόσον «στο πρόγραμμα περιλαμβάνονταν χριστουγεννιάτικα τραγούδια» και ορισμένοι γονείς συνήθως εμποδίζουν τα παιδιά τους να παρακολουθήσουν για θρησκευτικούς λόγους, η διευθύντρια έγραψε: «Ζητήσαμε η παράσταση να μην περιλαμβάνει καμία αναφορά στα Χριστούγεννα».
Σύμφωνα με την απογραφή του 2021, το 62,4% των τότε 50.887 κατοίκων του Άντοβερ δήλωναν χριστιανοί, έναντι μόλις 0,6% που δήλωναν μουσουλμάνοι.
Η τάση ακύρωσης των Χριστουγέννων στα ευρωπαϊκά σχολεία δεν ξεκίνησε φέτος· απλώς εξαπλώνεται από τον έναν Δεκέμβριο στον επόμενο, σαν πετρελαιοκηλίδα στη θάλασσα.
Η πρώτη μεγάλη αντιπαράθεση σημειώθηκε το 2011, όταν νηπιαγωγεία και σχολεία στη Δανία ακύρωσαν τους παραδοσιακούς χριστουγεννιάτικους εορτασμούς τους για να μην προσβάλουν τους μουσουλμάνους, οι οποίοι είναι ήδη η δεύτερη μεγαλύτερη θρησκεία στη χώρα και είναι πυκνά συγκεντρωμένοι σε γκέτο μεγάλων πόλεων.
Η Γαλλία, η ευρωπαϊκή χώρα με τον μεγαλύτερο αριθμό μεταναστών αραβικής καταγωγής, αποχριστιανοποιεί τα Χριστούγεννα εδώ και χρόνια. Μετά τη τζιχαντιστική επίθεση σε χριστουγεννιάτικη αγορά στο Στρασβούργο το 2018, αντί οι πολιτικοί ηγέτες να εντείνουν την υπεράσπιση της ελευθερίας και της υπερηφάνειας για τις χριστιανικές παραδόσεις, όξυναν την κοσμικιστική διολίσθηση.
Φέτος, μάλιστα, η πλειονότητα των γαλλικών πόλεων έχει αποφασίσει να εξαλείψει κάθε χριστιανική αναφορά από τους χριστουγεννιάτικους εορτασμούς, συχνά φτάνοντας σε γελοία άκρα.
Η Νάντη γιορτάζει πλέον το «Χειμερινό Ταξίδι» (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό), η Ανζέ τα «Χειμερινά Ηλιοστάσια», το Μπορντό διαφημίζει το «Μπορντό σε γιορτινή διάθεση», και το Σαιν-Ντενί οργανώνει χριστουγεννιάτικες διακοπές με τίτλο «Προορισμός Όμορφος Χειμώνας», ενώ ο δήμαρχος εύχεται «Καλό Χειμώνα!».
Το επίσημο εορταστικό φυλλάδιο της κοινότητας περιλαμβάνει μαριονέτες, πυροφάγους, εργαστήρια χειροτεχνίας για παιδιά —και καμία εμβληματική χριστιανική χριστουγεννιάτικη εικόνα.
Το βασικό πρόβλημα της πολιτισμικής και ταυτοτικής παρακμής της Δύσης δεν εντοπίζεται τόσο σε εξωτερικούς επιτιθέμενους, όσο σε εσωτερικές προδοσίες και παραιτήσεις.
Στη Γαλλία, η παραφροσύνη αυτή αποτυπώθηκε με τον πιο ειρωνικό τρόπο από έναν Γάλλο μουσουλμάνο διανομέα, σε ένα βίντεο που έγινε viral. Σε αυτό, περιέγραφε πώς, σε μία από τις φετινές παραδόσεις του, παρατήρησε ότι από ένα δημαρχείο στην επαρχία απουσίαζαν τα χριστουγεννιάτικα στολίδια και οι φάτνες.
Ο δήμαρχος του είπε ότι το κράτος είχε στείλει οδηγίες να μην υπάρχουν διακοσμήσεις στα δημαρχεία, κάτι που ο μουσουλμάνος άνδρας χαρακτήρισε «σκανδαλώδες»: «Οι φίλοι μας οι χριστιανοί, τα αδέλφια μας, βρίσκονται σε μια χριστιανική χώρα.
Ναι, η λαϊκότητα, εντάξει. Αλλά όχι έτσι. Έχουν δικαίωμα να στολίζουν το δημαρχείο τους για τη γιορτή τους. Οι φάτνες δεν με ενοχλούν… Πολιτικοί, θα σκοτώσετε τη Γαλλία, θα σκοτώσετε τους χριστιανούς! Είναι τρέλα!» αναφώνησε.
Στην Ισπανία τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα, ίσως γιατί, όπως λένε εκεί, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Ο πρωθυπουργός δέχθηκε έντονη κριτική φέτος για την υποτιθέμενη χριστουγεννιάτικη ευχή του («Σε μια νέα χρονιά γεμάτη υγεία, ελπίδα και ευημερία. Καλές γιορτές»), στην οποία απέφυγε συνειδητά να ευχηθεί Χριστούγεννα στους χριστιανούς, ενώ λίγους μήνες νωρίτερα δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να συγχαρεί τους μουσουλμάνους με ρητή αναφορά στο Ραμαζάνι.
Παράλληλα, αρκετοί δήμοι που διοικούνται από δημάρχους της άκρας Αριστεράς περιόρισαν στο ελάχιστο τον χριστουγεννιάτικο στολισμό και αφαίρεσαν από τα εορταστικά τους προγράμματα οτιδήποτε θα μπορούσε να ακούγεται έστω και ελάχιστα χριστιανικό.
Παραδόξως, παρά τις προσπάθειες της ισπανικής σοσιαλιστικής κυβέρνησης να «σβήσει» τα Χριστούγεννα, η ιδιωτική ζωή —όπως συμβαίνει συχνά— ακολουθεί τον δικό της ρυθμό.
Τα λεγόμενα εταιρικά χριστουγεννιάτικα δείπνα, συγκεντρώσεις όπου οι άνθρωποι γιορτάζουν μια τόσο σημαντική ημερομηνία με τους συναδέλφους τους και που συχνά καταλήγουν τις πρώτες πρωινές ώρες, γίνονται όλο και πιο δημοφιλή και μαζικά —αν και όχι χωρίς ρίσκο, όπως είχε παρατηρήσει η Φίλις Ντίλερ: «Αυτό που δεν μου αρέσει στα χριστουγεννιάτικα πάρτι γραφείου είναι το να ψάχνεις για δουλειά την επόμενη μέρα».
Παρόμοια παραδείγματα ακύρωσης των Χριστουγέννων στην Ισπανία, τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο ή τη Δανία εντοπίζονται επίσης στο Βέλγιο, τη Γερμανία, τη Σουηδία και σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Τίποτε από αυτά δεν θα μπορούσε να συμβεί χωρίς την ευρωπαϊκή Αριστερά και τους σοσιαλδημοκράτες. Τ
α ίδια κόμματα που προώθησαν τη μαζική μετανάστευση πρωτοστάτησαν σε ένα παράδοξο: προωθούν τον κοσμικισμό για να εκδιώξουν τον χριστιανισμό από όλους τους θεσμούς, ξεκινώντας από τις σχολικές αίθουσες, και ταυτόχρονα ικανοποιούν τις συνεχείς απαιτήσεις των μουσουλμανικών κοινοτήτων για την προώθηση ισλαμικών διδασκαλιών και παραδόσεων, και πάλι κυρίως στα σχολεία.
Πέρα από τη δυτικοευρωπαϊκή εμπειρία, υπάρχει και η ιδιαιτερότητα της Ελληνορθοδοξίας, η οποία δεν αποτελεί απλώς ένα θρησκευτικό δόγμα, αλλά έναν πυρήνα ιστορικής συνέχειας, πολιτισμικής ταυτότητας και συλλογικής μνήμης.
Για τον ελληνικό κόσμο, τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνο μια εθιμική γιορτή, αλλά ένας κρίκος που ενώνει το Βυζάντιο με τη νεότερη Ελλάδα, την οικογένεια με την κοινότητα, τη λατρεία με τον καθημερινό βίο.
Η ελληνορθόδοξη παράδοση δεν διαχώρισε ποτέ βίαια το ιερό από το κοινωνικό· αντίθετα, τα συνέδεσε οργανικά, δημιουργώντας ένα πολιτισμικό υπόστρωμα ανθεκτικό στους αιώνες της δουλείας, της φτώχειας και των εθνικών δοκιμασιών.
Η αποδόμηση ή η «ουδετεροποίηση» των Χριστουγέννων στο ελληνικό πλαίσιο δεν θα συνιστούσε απλώς μια κοσμική επιλογή, αλλά μια βαθιά τομή στη συλλογική ταυτότητα, μια άρνηση της ίδιας της ιστορικής μας εμπειρίας.
Διότι η Ορθοδοξία, με όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες της, υπήρξε ο φορέας μέσα από τον οποίο ο ελληνισμός διέσωσε τη γλώσσα, την παράδοση, την έννοια της κοινότητας και, τελικά, τη συνείδηση του εαυτού του. Σε έναν κόσμο που αποσυντίθεται πολιτισμικά, η υπεράσπιση των Χριστουγέννων στην ελληνορθόδοξη τους διάσταση δεν είναι πράξη αποκλεισμού, αλλά πράξη αυτογνωσίας και ιστορικής ευθύνης.
Το βασικό πρόβλημα της μαζικής μουσουλμανικής μετανάστευσης στη Δύση είναι το πολύ χαμηλό ποσοστό αφομοίωσης στις κοινωνίες υποδοχής. Ακόμη πιο επικίνδυνο, όμως, είναι ότι οι γηγενείς ηγεσίες είναι τόσο αποφασισμένες να αρνηθούν τη δική τους ταυτότητα και την ιουδαιοχριστιανική πολιτισμική τους κληρονομιά —η οποία θα έπρεπε να αποτελεί πηγή υπερηφάνειας και όχι το βάρος που φαίνεται σήμερα να τις καταπιέζει.
Εδώ και χρόνια, πολλές ιδιωτικές οργανώσεις συμμετέχουν επίσης σε αυτή την πολιτισμική μεταβολή. Παρά το γεγονός ότι η χριστουγεννιάτικη περίοδος είναι η σημαντικότερη του έτους για τα μεγάλα εμπορικά καταστήματα, πολλές κορυφαίες ευρωπαϊκές μάρκες αντικαθιστούν στις βιτρίνες τους κάθε έστω και ελάχιστα χριστιανική αναφορά με ένα άμορφο σύνολο φωτισμών, τυχαίων μηνυμάτων —«ελπίδα», «αγάπη», «ευτυχία»— και βουνών από χιόνι, αφού το κρύο και ο χειμώνας υπήρξαν ανέκαθεν η αγαπημένη εναλλακτική όσων επιθυμούν να αποσυνδεθούν από κάθε θρησκευτικό συνειρμό, υπό τον φόβο ενδεχόμενου μποϊκοτάζ από ριζοσπαστικές ομάδες.
Όλα αυτά μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το κύριο πρόβλημα της πολιτισμικής και ταυτοτικής παρακμής της Δύσης δεν βρίσκεται τόσο σε εξωτερικούς επιτιθέμενους, όσο σε εσωτερικές προδοσίες και παραιτήσεις. «Μέχρι τέλους θα παραμείνω παιδί της Ευρώπης, της αγωνίας και της ντροπής· δεν έχω κανένα μήνυμα ελπίδας να παραδώσω», έγραψε ο Μισέλ Ουελμπέκ στο Πλατφόρμα.
«Για τη Δύση δεν αισθάνομαι μίσος· το πολύ-πολύ αισθάνομαι μια μεγάλη περιφρόνηση. Ξέρω μόνο ότι ο καθένας μας αναδίδει οσμή εγωισμού, μαζοχισμού και θανάτου. Δημιουργήσαμε ένα σύστημα στο οποίο έχει καταστεί απλώς αδύνατο να ζήσει κανείς· και, το χειρότερο, συνεχίζουμε να το εξάγουμε».
Οι θρησκευτικές πεποιθήσεις αποτελούν αναπόσπαστο μέρος αυτού που είμαστε ως ανθρώπινα όντα. Και σε μια υγιή κοινωνία, η αρμονική συνύπαρξη και ο αμοιβαίος σεβασμός μεταξύ ανθρώπων διαφορετικών θρησκειών ως προς τις αντίστοιχες γιορτές τους θα έπρεπε να είναι ο κανόνας.
Η υποχώρηση που καθοδηγούν τόσοι ευρωπαίοι ηγέτες δεν θα κάνει τίποτε άλλο παρά να ενθαρρύνει τους ριζοσπάστες και να αναστείλει την αφομοίωση των μεταναστών.
Και όταν αυτοί θα έρθουν να απαιτήσουν περισσότερα, η διαλυμένη ταυτότητα των λαών μας δεν θα διαθέτει πλέον τη δύναμη να σταθεί όρθια και να διεκδικήσει έναν χώρο ελευθερίας για να γιορτάσει τις παραδόσεις της δικής μας ιουδαιοχριστιανικής κληρονομιάς. Τότε θα είναι πλέον αργά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου