MERCOSUR: ΤΟ ΤΕΛΕΙΩΤΙΚΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΟΝ ΠΡΩΤΟΓΕΝΗ ΤΟΜΕΑ ΚΑΙ Η ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΥΠΑΙΘΡΟΥ
Τα τρακτέρ που παραμένουν παραταγμένα στις εθνικές οδούς, τα μπλόκα που υψώνονται σε κάθε γωνιά της χώρας και η απόγνωση που ξεχειλίζει από τους ανθρώπους της γης αντιμετωπίζονται από την κυβέρνηση ως μια ενοχλητική «συντεχνιακή υπερβολή».
Οι τελευταίες ημέρες κατέδειξαν ξεκάθαρα ότι για το κυβερνητικό επιτελείο ο αγρότης δεν αποτελεί κοινωνικό υποκείμενο με δικαιώματα και ρόλο στην εθνική οικονομία, αλλά πρόβλημα προς διαχείριση και επικοινωνιακή εξουδετέρωση.
Όμως η πραγματικότητα που ανοίγεται μπροστά στους αγρότες και τους κτηνοτρόφους της χώρας είναι απείρως πιο ζοφερή ακόμη και από το σημερινό αδιέξοδο των καθυστερημένων πληρωμών, της έλλειψης ρευστότητας και της καθημερινής οικονομικής ασφυξίας.
Ο πραγματικός εφιάλτης ακούει στο όνομα συμφωνία Ε.Ε. – Mercosur. Μια συμφωνία που προωθείται μεθοδικά, με τη στήριξη και την προσυπογραφή της κυβέρνησης Μητσοτάκη, και η οποία απειλεί να βάλει την οριστική ταφόπλακα στον ελληνικό πρωτογενή τομέα.
Η επικοινωνιακή αναβολή λίγων εβδομάδων για την τελική υπογραφή της δεν αλλάζει απολύτως τίποτα στην ουσία. Το σχέδιο παραμένει ζωντανό, ενεργό και έτοιμο προς εφαρμογή, ενώ οι συνέπειες είναι απολύτως προβλέψιμες και αμείλικτες.
Η Ελλάδα εισέρχεται σε αυτή τη συμφωνία από θέση δομικής αδυναμίας και συγκαταλέγεται εξαρχής στους χαμένους. Την ώρα που οι Έλληνες αγρότες και κτηνοτρόφοι παλεύουν με το εκρηκτικό κόστος της ενέργειας, τις πανάκριβες ζωοτροφές, τη φορολογική εξόντωση, τα καύσιμα, τα εφόδια και μια Κοινή Αγροτική Πολιτική που τιμωρεί αντί να στηρίζει την παραγωγή, οι Βρυξέλλες ετοιμάζονται να ανοίξουν διάπλατα την ευρωπαϊκή αγορά σε μαζικές εισαγωγές αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων από τη Βραζιλία, την Αργεντινή, την Ουρουγουάη και την Παραγουάη.
Βοδινό κρέας, πουλερικά, ζάχαρη, ζωοτροφές και άλλα χαμηλού κόστους προϊόντα, παραγόμενα σε χώρες με σαφώς χαλαρότερους περιβαλλοντικούς, υγειονομικούς και εργασιακούς κανόνες, καλούνται να «ανταγωνιστούν» τον Έλληνα παραγωγό. Έναν ανταγωνισμό που είναι εκ προοιμίου άνισος και καταδικαστικός.
Η συμφωνία Mercosur είναι μια βαθιά πολιτική επιλογή με ξεκάθαρο ταξικό και γεωοικονομικό πρόσημο. Το πραγματικό της αντάλλαγμα δεν βρίσκεται στη γεωργία, αλλά στη βαριά βιομηχανία του ευρωπαϊκού πυρήνα, με αιχμή του δόρατος τη γερμανική οικονομία.
Αυτοκίνητα, μηχανήματα και βιομηχανικά προϊόντα αποκτούν πρόσβαση σε νέες αγορές, ενώ ο ευρωπαϊκός Νότος, και ειδικά χώρες όπως η Ελλάδα, οδηγούνται στον ρόλο του καθαρού εισαγωγέα τροφίμων.
Η χώρα μας δεν εξάγει αυτοκίνητα στη Βραζιλία ούτε μηχανήματα στην Αργεντινή. Αντίθετα, εισάγει τρόφιμα, διευρύνοντας ένα ήδη ελλειμματικό αγροτικό ισοζύγιο και βαθαίνοντας τη διατροφική της εξάρτηση.
Η ελληνική γεωργία δεν είναι βιομηχανική. Δεν στηρίζεται σε απρόσωπες μεγα-μονάδες και χρηματοπιστωτικά σχήματα, αλλά σε μικρές και μεσαίες οικογενειακές εκμεταλλεύσεις, σε προϊόντα ποιότητας και σε υψηλό κόστος παραγωγής.
Πάνω από το 75% των αγροτικών εκμεταλλεύσεων είναι μικρού μεγέθους και δεν διαθέτουν καμία απολύτως δυνατότητα να αντέξουν τον καταιγισμό των μαζικών εισαγωγών. Πρόκειται για ένα εύθραυστο παραγωγικό μοντέλο, το οποίο η Mercosur δεν απειλεί απλώς, αλλά οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον αφανισμό.
Μέσα σε αυτό το τοπίο, η στάση της κυβέρνησης δεν προκαλεί απλώς αγανάκτηση. Συνιστά ευθεία υπονόμευση των εθνικών συμφερόντων.
Την ώρα που χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία και η Αυστρία υψώνουν πολιτικά και θεσμικά αναχώματα για να προστατεύσουν τους δικούς τους αγρότες, η Αθήνα επιλέγει να στοιχηθεί πειθήνια πίσω από τις Βρυξέλλες. Όχι δίπλα στα χωράφια, τα κοπάδια και την ελληνική ύπαιθρο, αλλά απέναντί τους.
Το συμπέρασμα είναι αμείλικτο και δεν επιδέχεται ωραιοποιήσεις. Η Mercosur δεν αποτελεί «ευκαιρία ανάπτυξης». Είναι καταδίκη. Και με την εφαρμογή της τα χειρότερα για τον ελληνικό πρωτογενή τομέα δεν πρόκειται να έρθουν κάποια στιγμή στο μέλλον. Έχουν ήδη αρχίσει να εκδηλώνονται.
Πρόκειται για μια κατάφωρα άδικη και ανισόρροπη εμπορική συμφωνία, ένα ξεπούλημα των ευρωπαϊκών αγροκτημάτων σε πολυεθνικούς κολοσσούς της Νότιας Αμερικής, με εκατομμύρια μικρομεσαίους παραγωγούς να θυσιάζονται στον βωμό του λεγόμενου «ελεύθερου εμπορίου».
Χιλιάδες τόνοι φθηνού βοδινού κρέατος, πουλερικών, ζάχαρης και άλλων προϊόντων θα πλημμυρίσουν τις αγορές χωρίς δασμούς, παραγόμενοι με κόστος που οι Έλληνες και Ευρωπαίοι αγρότες δεν μπορούν ούτε να πλησιάσουν.
Σε αυτές τις χώρες χρησιμοποιούνται φυτοφάρμακα και ορμόνες ανάπτυξης απαγορευμένες στην Ευρωπαϊκή Ένωση, την ώρα που οι δικοί μας παραγωγοί πνίγονται σε «πράσινες» υποχρεώσεις, ελέγχους και γραφειοκρατία που εκτοξεύουν το κόστος παραγωγής.
Η κυβέρνηση έχει τη συμπεριφορά ταχυδακτυλουργού. Ο λαγός που συνήθως βγάζει από το «καπέλο» της είναι η προβολή στο κοινό μιας ψευδαίσθησης προόδου. Οι παθογένειες της χώρας δεν ενδιαφέρουν το σύστημα εξουσίας.
Πάνω απ’ όλα μεριμνά για την επικοινωνία, ενώ τα θεμελιώδη ζητήματα σιγοβράζουν. Αυτή η τακτική είναι ανεύθυνη. Υπονομεύει την κοινωνική συνοχή και την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας.
Στον τομέα της πρωτογενούς παραγωγής είναι γνωστό ότι υπάρχει μέγα πρόβλημα με την αποδιοργάνωση του αγροτοκτηνοτροφικού κλάδου. Η κυβέρνηση αρνείται να προωθήσει μια ριζική αναδιάρθρωση προς το καλύτερο.
Ενώ οι αγρότες βγαίνουν στους δρόμους με τρακτέρ διαμαρτυρόμενοι για ποικίλα, φλέγοντα θέματα που τους αφορούν, το καθεστώς προβάλλει υπερβολικά έναν αγροτοσυνδικαλιστή ως εκπρόσωπο όλων, αγνοώντας τις δεκάδες χιλιάδες που αγωνίζονται στα μπλόκα.
Στη συνέχεια, αναδεικνύει καταγγελίες εναντίον του, με μια κλασική γκεμπελική τακτική χειραγώγησης, που αποσκοπεί να αποπροσανατολίσει από την ουσία των πραγμάτων.
Αυτή η προσέγγιση είναι εγκληματική, καθώς από την εξυγίανση της αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής εξαρτώνται η οικονομία και η διατήρηση του πληθυσμού στην περιφέρεια, αποτρέποντας την ερήμωση των χωριών και την αστικοποίηση.
Το “μετά” της κτηνοτροφικής κρίσης
Την ώρα που εκτυλίσσονται όλα αυτά, άλλοι –όπως λένε– παρακολουθούν τις εξελίξεις με το βλέμμα στην επόμενη ημέρα και στα οφέλη που μπορεί να γεννήσει το χάος.
Στο επίκεντρο σχετικής συζήτησης βρέθηκε η παρουσία της κόρης του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας στην Καρδίτσα, Γιώργου Κωτσού, στο επιστημονικό συνέδριο «Insects to Feed the World» στη Σιγκαπούρη, που αφορά τον κόσμο των βρώσιμων εντόμων.
Εκεί παρουσίασε τη διδακτορική της έρευνα με τίτλο «Utilization of Spent Coffee Grounds as a Feed Additive for Enhancing the Nutritional Value of Tenebrio molitor Larvae».
Σύμφωνα με το πλαίσιο του συνεδρίου, στόχος είναι η προώθηση των εντόμων ως εναλλακτικής τροφής, σε ένα περιβάλλον που επηρεάζεται από την κλιματική αλλαγή και τις πιέσεις στις καλλιέργειες και την κτηνοτροφία.
Παράλληλα, στο δημόσιο διάλογο διατυπώνονται και έντονες επιφυλάξεις, με ορισμένους να προειδοποιούν για πιθανούς κινδύνους και άλλους να αντιτείνουν ότι πίσω από τέτοιες μετατοπίσεις προτεραιότητα γίνεται το κέρδος.
Στο ίδιο κλίμα, διατυπώνονται αιχμές ότι «το έδαφος προετοιμάζεται» από τώρα, ενώ τίθεται και το ερώτημα ποιοι θα κληθούν τελικά να επωμιστούν τις συνέπειες τέτοιων επιλογών: Οι ίδιοι οι εμπνευστές και οι οικογένειές τους ή η κοινωνία στο σύνολό της, με αναφορές που παραπέμπουν και στην εμπειρία της περιόδου της πανδημίας.
Συνολικά, η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποτυγχάνει να κυβερνήσει ουσιαστικά, προτιμώντας φτηνές προπαγανδιστικές μεθόδους που θυμίζουν σκοτεινές εποχές. Η Ελλάδα χρειάζεται ηγέτες που λύνουν προβλήματα και δεν τα κρύβουν πίσω από προπετάσματα καπνού και «μαγικούς» καθρέφτες.
Η συνέχιση αυτής της πολιτικής θα οδηγήσει σε βαθύτερη κρίση, με την πατρίδα να πληρώνει το βαρύ τίμημα.
Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι τυχαίο. Πρόκειται για ένα οργανωμένο σχέδιο ερημοποίησης της υπαίθρου και απαξίωσης της αγροτικής ζωής, ώστε να επιβιώσουν μόνο οι λεγόμενες «big farms» και τα μεγάλα επιχειρηματικά σχήματα.
Στην Ελλάδα η κατάσταση έχει ήδη ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Η χώρα συγκαταλέγεται στις ακριβότερες της Ευρώπης για την αγορά και την ενοικίαση καλλιεργήσιμης γης, αποκλείοντας συστηματικά τους νέους και μικρούς αγρότες από την πρόσβαση στη γη, ενώ το κόστος παραγωγής συνθλίβεται από φόρους, καύσιμα και πανάκριβα εφόδια.
Δεν είναι τυχαίο ότι σε ολόκληρη την Ευρώπη οι κοινωνίες στέκονται στο πλευρό των αγροτών που κατεβαίνουν στους δρόμους. Στην Ελλάδα, οι κινητοποιήσεις απολαμβάνουν τη στήριξη της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών.
Γιατί το διακύβευμα ξεπερνά τους αριθμούς και τα ισοζύγια. Αφορά το δικαίωμα στην τροφή, στην αυτάρκεια, στην αξιοπρέπεια και στην ελευθερία. Το ερώτημα είναι ωμό και ξεκάθαρο: θα ζήσουμε ως ελεύθεροι πολίτες ή θα αποδεχθούμε μια ζωή υποτέλειας, με την τροφή μας, τη γη μας και το μέλλον μας παραδομένα στα συμφέροντα των πολυεθνικών και των ελίτ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου