ΠΟΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΑΣΗ ΜΑΣ ΩΣ ΕΛΛΗΝΕΣ;

ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΤΟΝ ΣΥΡΜΟ  Ή ΜΕΝΟΥΜΕ ΠΙΣΤΟΙ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΜΑΣ;

Γράφει ὁ Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,

Στὴν ἐποχή μας ὅπου ἡ ἁμαρτωλὴ ζωὴ εἶναι προσὸν ἐπιτυχίας καὶ προόδου τῶν ἀνθρώπων ποὺ ξέφυγαν ἀπὸ τὶς ἠθικὲς ἀρχές, οἱ ἔντιμοι σήμερα ἄνθρωποι πειράζονται εἰρωνικὰ ἀπὸ τοὺς ἄτιμους.

Οἱ ἐπιμελεῖς καὶ ἠθικοὶ μαθητὲς ἀπὸ τοὺς ἀμελεῖς, ποὺ τοὺς ὀνομάζουν βλίτα, χαζοὺς καὶ ὀπισθοδρομικούς προβάλλοντας μάλιστα σήμερα τὴν ἰδιαιτερότητα καὶ πολυχρωμία, δηλαδὴ τὴν ἀνηθικότητα ὡς προοδευτικότητα. 

Οἱ ἱεροπρεπεῖς ἱερωμένοι, οἱ παραδοσιακοί, ἀπὸ τοὺς μοντέρνους, τοὺς σύγχρονους, τοὺς ἐκσυγχρονιστές. 

Οἱ σεμνὲς κοπέλλες ποὺ ἐπιζητοῦν νὰ βιώνουν χριστιανικὰ ἀπὸ τὶς κοπέλλες τοῦ συρμοῦ, αὐτὲς ποὺ δὲν ἔχουν ἠθικὲς ἀναστολὲς καὶ σταθερὲς χριστιανικὲς ἀρχές.

Οἱ εὐσεβεῖς διδάσκαλοι καὶ καθηγητές, αὐτοὶ ποὺ γνωρίζουν

καλὰ ὅτι «ἐπιστήμη χωριζομένη ἀρετῆς πανουργία ἐστὶ καὶ οὐ σοφία φαίνεται», ἀπὸ τοὺς ἀσεβεῖς, τοὺς ὁδοστρωτῆρες τῶν ἠθῶν καὶ τῶν ἀξιῶν. 

Οἱ χριστιανοὶ οἰκογενειάρχες ποὺ ὁδηγοῦν τὰ παιδιά τους στὴν Ἐκκλησία, στὴν μυστηριακὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, στὰ Κατηχητικὰ Σχολεῖα, ἀπὸ τὴν σημερινὴ παρασυρμένη κοινωνία ποὺ τοὺς μέμφεται λέγοντας ὅτι αὐτοὶ ἐπιδιώκουν νὰ φιμώσουν τὴν ἐλεύθερη βούληση τῶν παιδιῶν τους καὶ νὰ τὰ κάνουν, παππάδες, καλόγερους ἢ καλόγριες. Εἶναι ἡ ἐποχὴ ποὺ ἔχει θαφτεῖ τὸ ἦθος καὶ ζεῖ καὶ βασιλεύει ἡ ἀνηθικότης.

Ἐπίκαιρος εἶναι ὁ μύθος ποὺ περιγράφει ὁ χριστιανὸς λογοτέχνης καὶ ἁγιογράφος Φώτης Κόντογλου γράφοντας. «Μιὰ φορὰ κι ἕναν καιρὸ ἦταν ἕνας σουλτάνος, καλὸς καὶ δίκαιος καὶ εἶχε ἕναν βεζύρη, ποὺ ἤτανε καὶ αὐτὸς καλὸς καὶ ἦταν κι ἀστρολόγος. 

Μιὰ μέρα ὁ βεζύρης λέγει τοῦ σουλτάνου, πὼς εἶδε κάποια σημάδια στὸν οὐρανὸ πὼς θὰ βρέξει στὸν κόσμο ἕνα νερὸ τρελλό, καὶ πὼς ὅποιος τὸ πιεῖ αὐτὸ τὸ νερό, θὰ τρελλαίνεται. 

Καὶ πὼς ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ζοῦνε στὴν ἐπικράτειά τους θὰ πιοῦνε καὶ θὰ χάσουνε τὰ λογικά τους, καὶ δὲν θὰ νιώθουνε πιὰ τίποτα, μήτε τί εἶναι σωστὸ καὶ τί εἶναι ψεύτικο, μήτε τί εἶναι καλὸ καὶ τί εἶναι κακό, μήτε τί εἶναι νόστιμο καὶ τί ἄνοστο, μήτε τί εἶναι δίκαιο καὶ τί ἄδικο. 

Σὰν τ’ ἄκουσε αὐτὰ τὰ λόγια ὁ Σουλτάνος, γυρίζει καὶ λέγει στὸν βεζύρη: Ἀφοῦ θὰ τρελλαθεῖ ὅλος ὁ κόσμος, πρέπει νὰ κοιτάξουμε νὰ μὴν τρελλαθοῦμε κι ἐμεῖς, γιατί ἀλλιῶς πῶς θὰ τοὺς κρίνουμε μὲ δικαιοσύνη;

 Τοῦ λέγει ὁ βεζύρης πὼς ὁ λόγος του εἶναι σωστὸς καὶ πὼς θὰ ᾽πρεπε νὰ προστάξει νὰ μαζέψουνε ἀπὸ τὸ καλὸ νερὸ ποὺ πίνανε, καὶ νὰ τὸ φυλάξουμε μέσα στὶς στέρνες, γιὰ νὰ μὴν πίνουνε ἀπὸ τὸ χαλασμένο καὶ κρίνουμε παλαβὰ κι ἄδικα, μὰ δίκαια, ὅπως ἔχουνε χρέος.

Ἔτσι κι ἔγινε. Σὲ λίγον καιρὸ ἔβρεξε στ’ ἀλήθεια, καὶ τὸ νερὸ ἤτανε τρελλὸ νερό, καὶ τρελλαθήκανε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, καὶ δὲν γνωρίζανε οἱ καημένοι τί τοὺς γίνεται, καὶ εἴχανε τὸ ψεύτικο γιὰ ἀληθινό, τὸ κακὸ γιὰ καλό, τὸ ἄδικο γιὰ δίκαιο. 

Μὰ ὁ σουλτάνος κι ὁ βεζύρης πίνανε ἀπὸ τὸ καλὸ νερὸ ποὺ εἴχανε φυλαγμένο, καὶ δὲν τρελλαθήκανε, ἀλλὰ κρίνανε τὸν κόσμο μὲ δικαιοσύνη. 

Ὁ κόσμος, ὅμως, τά ᾽βλεπε ἀνάποδα καὶ δὲν ἤτανε εὐχαριστημένος ἀπὸ τὴν κρίση τοῦ σουλτάνου καὶ τοῦ βεζύρη καὶ φωνάζανε πὼς τοὺς ἀδικοῦνε καὶ κοντεύανε νὰ σηκώσουνε ἐπανάσταση...

Μετὰ ἀπὸ καιρό, σὰν εἴδανε κι ἀποείδανε, ὁ σουλτάνος κι ὁ βεζύρης, χάσανε τὸ κουράγιο τους, καὶ λέγει ὁ σουλτάνος στὸ βεζύρη: Τοῦτοι οἱ φουκαράδες ἀληθινὰ χάσανε τὰ φρένα τους καὶ τὰ βλέπουνε ὅλα ἀνάποδα κι ὅπως πᾶμε, μπορεῖ νὰ μᾶς σκοτώσουν ἐπειδὴ θέλουμε νὰ τοὺς κρίνουμε μὲ δικαιοσύνη γιὰ νὰ εὐτυχήσουνε. 

Τὸ λοιπόν, βεζὺρ ἀφέντη, ἄϊντε νὰ χύσουμε τὸ καλὸ νερὸ ἀπὸ τὶς στέρνες, καὶ νὰ πιάσουμε νὰ πίνουμε κι ἐμεῖς ἀπὸ τὸ τρελλὸ νερό, νὰ γίνουμε σὰν κι αὐτοὺς καὶ τότε θὰ μᾶς καταλαβαίνουνε καὶ θὰ μᾶς ἀγαπᾶνε. Ἔτσι κι ἔγινε. 

Ἤπιαν καὶ αὐτοὶ ἀπὸ τὸ παλαβὸ νερὸ καὶ τρελλαθήκανε, καὶ κρίνανε τρελλὰ κι ἄδικα, κι ὁ κόσμος ἀπόμεινε εὐχαριστημένος καὶ πολυχρονίζανε τὸν σουλτάνο».

Στὴν ἐποχή μας βλέπουμε ὅτι ὅλοι, κυβερνῶντες καὶ κυβερνώμενοι, ἔχουν πιεῖ τὸ τρελλὸ νερὸ καὶ προβάλλεται τὸ ἄσπρο μαῦρο, τὸ ἀνήθικο ἠθικό, τὸ νόθο γνήσιο. 

Ζοῦμε σὲ ἐποχὴ ὅπου ὑπερπερισσεύει ἡ ἁμαρτία καὶ διδάσκεται ὡς ἠθικὸς τρόπος ζωῆς. Αὐτὸ βέβαια πολλὲς φορὲς ἐπαναλλαμβανόταν στὴν ἱστορικὴ τῆς ἀνθρωπότητας πορεία. 

Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἀπόστολος  Παῦλος τονίζει στοὺς ἀσταθεῖς καὶ ἀμφιταλαντευόμενους χριστιανούς ὅλων αὐτῶν τῶν ἐποχῶν: «Μὴ συσχηματίζεσθε τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ μεταμορφοῦσθε τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοὸς ὑμῶν, εἰς τὸ δοκιμάζειν τι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸ ἀγαθὸν καὶ εὐάρεστον καὶ τέλειον» (Ρωμ. ιβ΄ 2).

Σήμερα ὅλος ὁ κόσμος τρελλάθηκε, λησμόνησε τὶς θεῖες ἀλήθειες καὶ βυθίσθηκε στὸ κακό, «ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» (Α’ Ιωάν. ε΄ 19). Σὲ αὐτὴ τὴν τρελλὴ κατάσταση ὑπάρχουν καὶ οἱ σθεναρὲς ἀντιστάσεις. 

Ἔτσι, ξεχωρίζουμε τοὺς ἀνθρώπους μὲ γνήσιο ὀρθόδοξο χριστιανικὸ πνεῦμα ἀπὸ ἐκείνους ποὺ τὸ θέλημά τους δὲν συμφωνεῖ μὲ τὸν θεῖο νόμο. 

Μπορεῖ νὰ εἶναι λίγοι, εἶναι ὅμως ζωντανοὶ καὶ πηγαίνουν ἀντίθετα στὸ ρεῦμα, contra torendum, ὅπως τὰ ζωντανὰ ψάρια στὸ ρεῦμα τῶν ποταμῶν, ἐνῶ τὰ ψόφια τὰ παρασύρει καὶ τὰ ἐκβάλλει αὐτὸ στὴν θάλασσα.

Ζωντανὸ παράδειγμα σὲ τρελλὴ κατάσταση μᾶς προβάλλει ἡ Παλαιὰ διαθήκη τὸ πρόπωπο τοῦ Τωβίτ. Αὐτὸς ἔζησε τὴν ἐποχὴ ποὺ οἱ Ἑβραῖοι, ξεχνώντας τὶς ἀμέτρητες εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, ἔπεσαν στὴν εἰδωλολατρικὴ πλάνη. 

Ἡ ἀποστασία γενικεύθηκε τόσο, ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ ἰσχύσουν γιὰ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη τὰ λόγια τοῦ προφητάνακτος Δαβίδ, αὐτὰ ποὺ ἰσχύουν, δυστυχῶς, καὶ σήμερα: «Πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν, οὔκ ἐστι ποιῶν χρηστότητα, οὔκ ἐστιν ἕως ἑνός» (Ψαλμ.13, 3). 

Καὶ, ὅμως, μέσα στὸν πλανεμένο ὄχλο ὁ Τωβὶτ παραμένει ἀκλόνητος στὴν πίστη, στὶς παραδόσεις τῶν προγόνων του καὶ στὸν θεοδίδακτο νόμο ποὺ εἶχε παραλάβει ὁ μέγας Μωϋσῆς στὸ ὄρος Σινᾶ.

Ὅταν ὅλοι ἔτρεχαν νὰ προσκυνήσουν τὸ χρυσὸ μοσχάρι, ὁ Τωβὶτ πήγαινε στὸν Ναὸ τῶν Ἱεροσολύμων, γιὰ νὰ λατρεύσει τὸν

ἀληθινὸ Θεό, προσφέροντας τὶς ἀπαρχὲς τῶν ἀγρῶν του καὶ τὸ δέκατο ὅλων τῶν εἰσοδημάτων του.Ἦρθαν ἔπειτα τὰ μαῦρα χρόνιτῆς σκλαβιᾶς ἀπὸ τοὺς Ἀσσυρίους φορτωμένα μὲ πόνους, θλίψεις καὶ δοκιμασίες. 

Ὁ Τωβὶτ βρέθηκε αἰχμάλωτος, ἀλλὰ μὲ ἐλεύθερο φρόνημα. Οὔτε στὶς δυσκολίες αὐτὲς προδίδει τὸ ἦθος καὶ τὴν ἀλήθεια. 

Παραμένει σταθερὰ προσηλωμένος στὸν πατροπαράδοτο νόμο μόνος στὸν ὄχλο ποὺ εἶχε πιεῖ τὸ τρελλὸ νερὸ τῆς θείας ἀπαρνήσεως. 

Ἔτσι, ἐνῶ ὅλοι ἔτρωγαν τὰ ἀπαγορευμένα ἀπὸ τὸν θεῖο νόμο σφάγια τῶν εἰδωλολατρικῶν θυσιῶν, τὰ εἰδωλόθυτα, αὐτὸς οὔτε μία φορὰ δὲν ἔκανε «ὅ,τι ἔκαναν ὅλοι» καὶ ἂς τὸν κορόϊδευαν.

Ἀλλὰ ἐκεῖ ποὺ κορυφώνεται ἡ μαρτυρία πίστεως τοῦ Τωβίτ,

μέσα στὸ εἰδωλοκρατούμενο γένος του, εἶναι ἡ ριψοκίνδυνη καὶ

διαμετρικὰ ἀντίθετη τακτικὴ ποὺ ἀκολούθησε συγκρητικὰ μὲ τοὺς δειλοὺς συμπατριῶτες του, στὸ καίριο γιὰ τὴν ἰσραηλιτικὴ συνείδηση θέμα τῆς ταφῆς τῶν νεκρῶν, συνείδηση καὶ τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων, ὅπως σαφῶς καταφαίνεται στὴν «Ἀντιγόνη» τοῦ Σοφοκλέους. 

Αὐτὸς ἀψηφώντας ὄχι πιὰ ἁπλῶς τὴν κοινή γνώμη, τὰ σχόλια καὶ τὶς εἰρωνεῖες, ἀλλὰ καὶ αὐτὴν ἀκόμα τὴν διαταγὴ τῶν τυράννων, ποὺ ἀπαγόρευε μὲ ποινὴ θανάτου τὴν ταφὴ τῶν νεκρῶν Ἰσραηλιτῶν, ἐγκατέλειπε κάθε σούρουπο τὸ φτωχικό του, γιὰ νὰ ἐπιτελέσει -μόνος αὐτός- τὸ ὕστατο ἱερὸ χρέος, κηδεύοντας ὅσα ἄταφα πτώματα τῶν δύστυχων σκλάβων ὁμοφύλων του εὕρισκε.

Ἐλάχιστο σχόλιο: Ἐμεῖς σήμερα ἔχουμε κάνει μόδα τὴν καύση τῶν νεκρῶν (βλ. Ριτσώνα) υἱοθετώντας ἄλλη μία κακοδοξία τῆς Δύσεως, μὴ τυχὸν καὶ μᾶς ποῦν ὀπισθοδρομικοὺς καὶ ἀπολίτιστους…

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας, 

Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας.