ΠΟΙΟΥΣ ΕΝΟΧΛΟΥΝ ΟΙ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ;
Του Γιώργου Χαρβαλιά
Αν το οθωμανικό όραμα παγκόσμιας εδραίωσης του σουνιτικού Ισλάμ συμβολίζεται με την κατάληψη της Ιερουσαλήμ και του Αλ-Άκσα, όπως συχνά ευαγγελίζεται ο σύγχρονος «σουλτάνος», το αντίστοιχο λυτρωτικό απωθημένο του ελεύθερου χριστιανικού κόσμου είναι η ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης.
Σχετικώς απίθανα και τα δύο, μπορεί να σκεφτείτε, αλλά, εφόσον εσχάτως προβάλλεται το ένα, νομιμοποιείται απολύτως η απάντηση με το δεύτερο: «Ιερουσαλήμ και Αλ-Άκσα εσείς; Κωνσταντινούπολη και Αγια-Σοφιά εμείς!»
Θα περίμενε βεβαίως κανείς ο χριστιανικός «αντίλογος» στις εμπρηστικές εξαγγελίες του Ερντογάν να εκφέρεται από ελληνικά ή, εν πάση περιπτώσει, από ορθόδοξα χείλη που σιγολαλούν το «Εν Τούτω Νίκα». Όχι από προτεστάντες Αμερικανούς!
Αλλά, όπως γνωρίζουμε πολύ καλά, στη χώρα μας αναφύεται πλέον μια ολόκληρη τάξη πολιτικών και πανεπιστημιακών που τα τελευταία χρόνια έχει φροντίσει να χώσει στο χρονοντούλαπο τη βυζαντινή ιστορία της χώρας, περιθωριοποιώντας και χλευάζοντας οποιεσδήποτε αναφορές σε αυτήν.
Οτιδήποτε προέρχεται από τις ανατολικές παρυφές της πάλαι ποτέ πανίσχυρης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας θεωρείται ντε φάκτο οπισθοδρομικό, ψεκασμένο, εσχάτως δε και ρωσοκινούμενο.
Ακατάλληλο επομένως… προς βρώσιν στην «ευρωπαϊκή Ελλάδα» που ανήκει «εις την (γερμανικήν) Δύσιν». Το Βυζάντιο εξοστρακίζεται ως «ιστορική παρένθεση», όπως ακριβώς και ο Καποδίστριας, «ο άνθρωπος του Τσάρου»…
Κατά την ίδια έννοια, παραγνωρίζεται και περιθωριοποιείται ο ηγετικός ρόλος του Ελληνισμού στην παγκόσμια Ορθοδοξία. Σταδιακά, η έννοια του «Ελληνορθοδόξου» καταργείται, και οι χριστιανοί της Ανατολής, είδος υπό εξαφάνιση πλέον, παρότι υψώνουν τα χέρια τους παρακλητικά προς τη θρησκευτική τους κοιτίδα, αγνοούνται προκλητικά. Η σημερινή Ελλάδα δεν θέλει να τους ξέρει.
Το ίδιο ασφαλώς και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, που έχει μεταβληθεί σε μια ανυπόληπτη για τους χριστιανούς διοικητική υπηρεσία, με ιδιαίτερη εξειδίκευση στην άσκηση διχαστικών πρακτικών στις τάξεις της Ορθοδοξίας που τελικό στόχο έχουν τη διάλυση της συνοχής της προς όφελος άλλων δογμάτων.
Ο σημερινός Πατριάρχης, που ευλόγησε (κατά κυριολεξία) πριν από μερικά χρόνια την έναρξη των τουρκικών επιχειρήσεων στη Συρία, δεν μπορεί να λογίζεται ως σημείο αναφοράς των απανταχού ορθοδόξων, καθώς είναι φανερό ότι οι όροι ομηρίας που του έχει επιβάλει το τουρκικό κράτος, ίσως και τρίτοι παράγοντες, περιορίζουν δραματικά το εύρος της αποστολής του.
Μπροστά λοιπόν σε αυτό το πέπλο σιωπής που ορθώνεται από τους κατεξοχήν αρμόδιους να μιλήσουν σχετικά με όσα συμβαίνουν στην Συρία, αλλά και στους απώτερους στόχους εξάπλωσης του ριζοσπαστικού ισλαμικού κινήματος, βρέθηκαν να μιλούν τρίτοι! Και αυτό δεν άρεσε στο προσκυνημένο και φοβικό ελληνικό κράτος, προφανώς επειδή μπορεί να προκαλέσει τον θυμό του Ερντογάν.
Κατά τη γνώμη κάποιων Ελλήνων πολιτικών που κυβερνούν τη χώρα, ούτε οι ξένοι έχουν δικαίωμα να διαλαλούν την επιθυμία τους για απελευθέρωση της Κωνσταντινούπολης. Το να λένε οι Τούρκοι ότι θέλουν να φτάσουν μέχρι την Ιερουσαλήμ είναι φυσιολογικό. Αλλά το να θυμίζουμε σε ποιον ανήκει ιστορικά η Βασιλεύουσα αποτελεί γραφικότητα…
Η αρχή έγινε με ένα μπλουζάκι που φόρεσε ο Στίβεν Μπάνον, ο πολύπειρος σύμβουλος του Ντόναλντ Τραμπ και πασίγνωστος Αμερικανός δημοσιογράφος. Σε μαύρο φόντο, με ένα λευκό σπαθί και ασπίδα σταυροφόρου, η μπλούζα έγραφε «Ελευθερώστε την Κωνσταντινούπολη».
Κι αυτό δεν άρεσε καθόλου στον Άδωνι Γεωργιάδη. Το θεώρησε γραφικότητα ή, εν πάση περιπτώσει, άγαρμπη προβοκάτσια στους φίλους μας τους Τούρκους. Ο ίδιος, που σε κάθε του ανάρτηση κοτσάρει και ένα «I stand with Israel», μήπως μπορέσει και ξεπλυθεί από τα παλαιότερα αντισημιτικά του παραληρήματα, ενοχλήθηκε από κάτι που ενοχλεί μόνο τους Τούρκους!
Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινίσουμε τα εξής: η χρήση του όρου «Κωνσταντινούπολη» αντί του «Ιστανμπούλ» που επιλέγει συχνά πυκνά το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, αλλά και το Γραφείο του Πρωθυπουργού(!), είναι εξαιρετικά συχνή στους μορφωμένους Αμερικανούς συντηρητικής, και όχι μόνο, προέλευσης.
Γιατί είναι φανερό ότι έχουν αρτιότερη ιστορική επίγνωση του ζητήματος από πολλούς Έλληνες επαγγελματίες του αναθεωρητισμού, οι οποίοι επιστρατεύονται στο θάψιμο της βυζαντινής ιστορίας.
Είναι αλήθεια επίσης ότι στο στρατόπεδο των «σταυροφόρων» του Τραμπ επικρατεί μια πρωτόγνωρα αντι-ισλαμική ατμόσφαιρα, που μοιραία στρέφεται ή τείνει να στραφεί κατά της Τουρκίας, καθόσον αυτή προβάλλεται ως ηγέτιδα του ισλαμικού κινήματος στη «μαχητική» του (militant)εκδοχή.
Αρκετοί επώνυμοι υποστηρικτές του νέου προέδρου εκφέρουν εξαιρετικά αρνητικές κρίσεις για τον διαχρονικό ρόλο της Τουρκίας εις βάρος των χριστιανών της Μικράς Ασίας, ενώ θυμίζω ότι αναφορές στην Κωνσταντινούπολη έχει κάνει σε αναρτήσεις του και ο ίδιος ο Ίλον Μασκ.
Θα μου πείτε: «Ήρθε η ώρα να πάρουμε την Πόλη;» Ε, μάλλον όχι, ειδικά από την ώρα που ούτε τη σημερινή ελληνική επικράτεια δεν μπορούμε καλά καλά να προστατεύσουμε.
Αλλά οτιδήποτε φέρνει σε αντιπαράθεση την Τουρκία με τον πολιτισμένο κόσμο, και εν προκειμένω με τις ΗΠΑ (και όχι με τη γερμανική Ευρώπη, που λειτουργεί ως συνεταίρος του Ερντογάν), θα έπρεπε να μας ενθουσιάζει. Να μας κάνει να χοροπηδάμε και με τα δύο πόδια.
Η Ελλάδα οφείλει να ποντάρει σε αυτή τη διαφαινόμενη αντιπαράθεση του τουρκοκινούμενου ισλαμικού μεγαλοϊδεατισμού με τη νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ, στην οποία εσχάτως φαίνεται να εμπλέκεται και το Ισραήλ.
Το Ισραήλ, παρότι μπορεί να βοήθησε με την ανοχή του στην πτώση του Άσαντ, δεν φαίνεται καθόλου ευχαριστημένο με τη νέα κατάσταση που οδηγεί σε ένα θεοκρατικό καθεστώς στυγνής δικτατορίας, τύπου Ταλιμπάν.
Την ενόχλησή του έκανε φανερή ο Ισραηλινός υπουργός Εξωτερικών με μια εξαιρετικά ασυνήθιστη στα διπλωματικά χρονικά ανάρτηση, στην οποία εγκαλούσε ουσιαστικά τον Έλληνα ομόλογό του, Γιώργο Γεραπετρίτη, για την έλλειψη ελληνικού ενδιαφέροντος γύρω από τα τεκταινόμενα στην περιοχή, και ιδιαίτερα για την τύχη των Ελληνορθοδόξων και των άλλων θρησκευτικών μειονοτήτων της Συρίας.
Από το ύφος της ανάρτησης φαινόταν σαν ο Ισραηλινός να έκανε ένα είδος διαβήματος στην Αθήνα. Και η αλήθεια είναι ότι για όσα καταθλιπτικά συμβαίνουν στη Συρία η ελληνική κυβέρνηση κρατά επίμονη σιωπή. Έφερε πίσω καμιά 30αριά Έλληνες με διαβατήρια, τους παράτησε στα hot spots με τους λαθραίους(!), και για τους υπολοίπους ούτε κουβέντα.
Αυτοί που υψώνουν τα βυζαντινά λάβαρα και τρέχουν να γεμίσουν τις εκκλησίες με κατάνυξη και λαμπρότητα που θα ζήλευε η Μητρόπολη Αθηνών δεν αποτελούν πεδίο ενδιαφέροντος για τη διπλωματία του Γεραπετρίτη…
Ε, λοιπόν, είναι πραγματικά κατάντημα να φτάνει Έλληνας υπουργός να ειρωνευτεί κάποιον ξένο -και όχι τυχαίο- επειδή φόρεσε ένα μπλουζάκι για την Κωνσταντινούπολη. Δείχνει τη σήψη της εθνικής συνείδησης από επαγγελματίες της εξουσίας, οι οποίοι υπηρετούν αλλότρια συμφέροντα.
Για «φιλήκοους» των ξένων μιλούσε κάποτε ο Καποδίστριας. Αλλά μάλλον δεν φανταζόταν πως θα φτάναμε, 200 χρόνια μετά την απελευθέρωση, να ψηφίζουμε και φιλήκοους των Τούρκων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου