ΛΟΓΟΣ Σ Ο Β Α Ρ Ο Τ Α Τ Ο Σ ΚΑΙ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΦΙΛΟΘΕΪΤΟΥ, ΒΟΗΘΗΤΙΚΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΜΑΣ

ΤΟ ΆΓΙΟΝ ΌΡΟΣ, Η ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

«Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε»

«Χαίρε και συ, ω Γέρων. Έχε υπ’ όψιν σου ότι ανεβαίνει ο Βέκκος ο Πατριάρχης με στρατό και πήγαινε στο μοναστήρι και πες να κλείσουν τη θύρα και να μην τον δεχθούν στο μοναστήρι, ως αιρετικό».

Το Άγιον Όρος, η ακρόπολη της Ορθοδοξίας

Του Μεγάλου Αγίου Γέροντος Εφραίμ του Φιλοθεΐτου

Το Άγιον Όρος, ο μοναχισμός, αλλά ιδιαίτερα το Άγιον Όρος έδωσε πολλές φορές το παρόν και σήκωσε το ανάστημά του κι αντιμετώπισε ανθρώπους αιρετικούς. 

Αν έχετε ακούσει για τον Βέκκο τον λατινόφρονα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, αυτόν που ανεδείχθη μετά την επιστροφή της Ορθοδόξου Συνόδου από την εν Φλωρεντία Σύνοδο. 

Όταν επέστρεψε στην Πόλη και ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός κατεδίκασε την εν Φλωρεντία ένωση των Ορθοδόξων με τους Λατίνους, ο βασιλεύς Ιωάννης, ο προτελευταίος αυτοκράτορας της Κωνσταντινουπόλεως, ανέδειξε Πατριάρχη τον αιρετικό και λατινόφρονα Βέκκο. 

Αυτός ήρθε με στρατό στο Άγιο Όρος, να υποτάξει τον φάρο της Ορθοδοξίας και του μοναχισμού, να συμφωνήσει το Άγιον Όρος στην ένωση. 

Που, αν το Άγιον Όρος έκανε κάτι τέτοιο, η Ορθοδοξία εβυθίζετο. Αλλά το Άγιο Όρος αντέταξε, σήκωσε το ανάστημα και προπορεύθηκε η Παναγία, η έφορος του Αγίου Όρους και της Ορθοδοξίας. 

Όταν ο Βέκκος αυτός ο αιρετικότατος ανέβαινε με στρατό και με άλλους κληρικούς να υποτάξει τα μοναστήρια και τις σκήτες και τις σπηλιές στην ένωση με τους Καθολικούς, τότε η Παναγία μας, την ώρα που ένας ασκητής έξω από το μοναστήρι το Βουλγάρικο του Ζωγράφου έψελνε τούς Χαιρετισμούς και είπε· «Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε», ακούει φωνή:

– «Χαίρε και συ, ω Γέρων. Έχε υπ’ όψιν σου ότι ανεβαίνει ο Βέκκος ο Πατριάρχης με στρατό και πήγαινε στο μοναστήρι και πες να κλείσουν τη θύρα και να μην τον δεχθούν στο μοναστήρι, ως αιρετικό».

Και τρέχει ο ασκητής και πληροφορεί τον ηγούμενο και τους πατέρες και κλείνουν την πόρτα και κλείνονται στον πύργο. Αυτοί βέβαια, σαν δύναμη στρατιωτική, έσπασαν την πόρτα, πήδηξαν μέσα, αλλά τον πύργο δεν μπόρεσαν να τον προσβάλουν. 

Οι πατέρες από τον πύργο επάνω έλεγχαν τον λατινόφρονα, αποκαλώντας τον προδότη της Ορθοδοξίας. Αυτός με τον στρατό έβαλαν φωτιά κι έκαψαν τους πατέρες κι οι πατέρες αναδείχθησαν Οσιομάρτυρες.

Στις Καρυές επάνω ανέβηκαν στο Πρωτάτο, οι Πατέρες ομολόγησαν, και εκείνοι συνέλαβαν πάρα πολλούς. Τους έσφαξαν έξω από το Πρωτάτο, και παιδιά ακόμη, παιδάκια που ήταν με τους γονείς τους που ήταν εργάτες. 

Απόδειξη της αλήθειας και της παραδόσεως είναι προ ετών ολίγων, ένας τάφος που έχουμε έξω από το Πρωτάτο. 

Ακριβώς έξω από το τείχος που εκαίγετο καντηλάκι, έγινε εκταφή και βρέθηκαν λείψανα ενός αγίου Βατοπεδινού, ο οποίος είχε ομολογήσει και τον έσφαξε ο Βέκκος. 

Και άλλα λείψανα μικρά, παιδιών, τα οποία έδειξαν πίστη στην Ορθοδοξία και εσφάγησαν, και πάρα πολλοί. Ρήμαξαν το Άγιον Όρος, αλλά το Άγιον Όρος παρέμενε απόρθητη ακρόπολις και φρούριο. 

Σε κάθε περίπτωση που κρίνει το Άγιον Όρος να παρουσιάσει και να ομολογήσει, το κάνει αφού συσκεφθεί σοβαρά για το κάθε θέμα.

* * *

Το μόνο λάθος που έγινε τότε επί Βέκκου, ήταν όταν ο λατινόφρονας προσέβαλε τη Μεγίστη Λαύρα, το μεγάλο μας μοναστήρι, κι εκεί παραπλάνησε τρεις-τέσσερις προϊσταμένους ιερείς – οι άλλοι βέβαια ομολόγησαν, αντέταξαν –, τους παραπλάνησε και συλλειτούργησαν. 

Αυτοί πέθαναν μετά, κι όταν έγινε η εκταφή τους παρουσίασαν εικόνα δαιμονισμένη και φοβερή και να τη δει κανείς ακόμη. Απόδειξη τρανταχτή το τι θα πει καθολικισμός.

Δεν είναι απλό το θέμα όπως παρουσιάζεται κι όπως κοινολογείται. Όχι, είναι σοβαρότατο. Εάν θα βάλουμε κάτω ένα-ένα τα θέματα, θα δείτε ότι τίποτε δεν έμεινε όρθιο από πλευράς Καθολικής Εκκλησίας προς την Ορθόδοξο Εκκλησία. 

Τίποτε δεν έμεινε που δεν το άλλαξαν, που δεν το δηλητηρίασαν με το ανορθόδοξο και το αντιδογματικό. 

Και η κορυφή των λαθών της Καθολικής Εκκλησίας και της εγωιστικής ανταρσίας είναι ότι προσέβαλαν το Σύμβολο της Πίστεως, το οποίο θέσπισαν οι δύο πρώτες Οικουμενικές Σύνοδοι και το επικύρωσαν και οι εφτά, να μη μετακινηθεί μήτε κεραία, ανάθεμα κι ασυγχώρητος και κολασμένος θα είναι όποιος μετακινήσει ένα τόνο απ’ τη μία συλλαβή στην άλλη. Όχι λέξεις ν’ αλλάξουν και νόημα, αλλά μετακίνηση τόνου. 

Πράγμα που οι  Καθολικοί το έκαναν, καίτοι συνυπέγραψαν κι αυτοί, όταν η Ρώμη ήταν αγία. Όταν η δεύτερη Οικουμενική Σύνοδος απεδέχθη και υπέγραψε τη γνησιότητα του Συμβόλου της Πίστεως της πρώτης Οικουμενικής Συνόδου, συνυπέγραψε και η Ρώμη. 

Αλλά μετά ταύτα αυτοί αθέτησαν την υπογραφή τους και επέσπασαν εις τους εαυτούς των το ανάθεμα. Εδώ έχουμε δογματικό λάθος, και έχουμε κι άλλα, και την θεία Κοινωνία, κι αν ψάξουμε δεν θα βρούμε κανένα σωστό.

Ακόμη και στον Αγιασμό, που είναι μια απλή Ακολουθία, βλέπουμε την καθαρότητα του Ορθοδόξου αγιασμού και το βρώμισμα του αγιασμού των Καθολικών.

* * *

Γι’ αυτό θα πρέπει εμείς, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, θα πρέπει όσο μπορούμε να κρατήσουμε ακρίβεια πάνω στην θρησκεία μας. 

Για να μπορέσουμε να μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά μας την αξία της Ορθοδοξίας και την ενημέρωση από πλευράς αιρέσεων, ώστε να είναι τα παιδιά ενημερωμένα και προετοιμασμένα από την αλήθεια, ώστε να μην κάνουν λάθη. Τ

α βλέπουμε τα λάθη βέβαια, αλλά εμείς έχουμε την ευθύνη να τους αναπτύξουμε το θέμα και να προσέξουμε τους μικτούς γάμους και τόσα άλλα, τα οποία βέβαια κατ’ οικονομίαν γίνονται έξω, αλλά στους κανόνες της Εκκλησίας δεν στέκονται με τίποτα.

Το Άγιον Όρος, η ακρόπολη της Ορθοδοξίας και του μοναχισμού, στέκει, όπως ακριβώς παρέλαβε από τους Αγίους Πατέρες, τους πρώτους θεμελιωτές του Αγιωνύμου Όρους. 

Μονάχα που εμείς είμαστε ταλαίπωροι, ενώ εκείνοι αγίασαν το Άγιο Όρος με τη ζωή τους, με την αγιότητά τους, με τον θείο φωτισμό. Δυστυχώς εγώ ο ταλαίπωρος δεν έκανα τίποτε για να το τιμήσω. 

Λυπούμαι για τον εαυτό μου, γιατί δεν ανταποκρίθηκα στην αγιότητα του Αγίου Όρους και των αγίων Πατέρων μας. Αλλά δύναται ο Θεός και εκ των λίθων τούτων εγείραι τέκνα τω Αβραάμ. 

Δηλαδή μπορεί και στη σημερινή εποχή, που εμείς σήμερα δεν έχουμε εκείνη την αγιότητα των αγίων Πατέρων μας, των παππούδων μας, οι οποίοι έκαναν μεγάλες ασκήσεις και δέχθηκαν πολλά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, τα οποία εμείς, λόγω της μειωμένης ασκητικής μας ζωής, δεν τα έχουμε.

Από το περιοδικό “Όσιος Φιλόθεος της Πάρου” 7, έκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, 2003, σ. 36.

ΠΗΓΗ

ΜΑΣ ΤΟ ΕΣΤΕΙΛΕ Ο ΗΛΙΑΣ  ΣΚΟΥΝΤΡΙΑΝΟΣ