ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΑΓΩΜΕΝΟΙ;;;

ΜΙΑ ΜΙΝΙ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΠΑΓΕΤΩΝΩΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΠΟΛΥ ΧΑΜΗΛΕΣ ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΕΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ 2030

Ένα πλήθος στον παγωμένο ποταμό Τάμεση, Oxfordshire, 

c1860 English Heritage/Heritage Images/Getty Images

Γράφει ο James Temperton

 Μία μίνι εποχή των παγετώνων θα μπορούσε να χτυπήσει τη Γη το 2030, όπως το πρώτο τέτοιο γεγονός που συνέβη από τις αρχές του 1700. Νέα μαθηματικά μοντέλα του ηλιακού κύκλου του Ήλιου που αναπτύχθηκαν στο Πανεπιστήμιο Northumbria δείχνουν ότι η ηλιακή δραστηριότητα θα δει μια «σημαντική» πτώση, προκαλώντας πτώση των θερμοκρασιών στη Γη.

Η τελευταία μίνι εποχή των παγετώνων συνέβη μεταξύ 1645 και 1715 και προκάλεσε δραματική πτώση των θερμοκρασιών στη βόρεια Ευρώπη, με τον ποταμό Τάμεση του Λονδίνου να παγώνει κατά τη διάρκεια του χειμώνα και τον θαλάσσιο πάγο να εκτείνεται για μίλια γύρω από το Ηνωμένο Βασίλειο. 

Το παρατεταμένο κρύο, γνωστό ως Maunder Minimum, έχει συνδεθεί με τη μείωση του αριθμού των ηλιακών κηλίδων, όπως παρατηρήθηκε από τους επιστήμονες εκείνη την εποχή.

Τέτοιες περίοδοι πιστεύεται ότι οδηγούνται από τη μεταφορά κυμάτων υγρών βαθιά μέσα στον Ήλιο, αλλά νέα έρευνα δείχνει ότι μια δεύτερη δύναμη - ή "κύμα" - είναι στο παιχνίδι. 

Δύο κύματα, που λειτουργούν σε διαφορετικά στρώματα στο εσωτερικό του Ήλιου, πιστεύεται τώρα ότι οδηγούν την ηλιακή δραστηριότητα. Όταν αυτά τα κύματα αποσυγχρονίζονται, οι θερμοκρασίες στη Γη πέφτουν.

Frost Fair στον Τάμεση στο Λονδίνο, 1683. Οι παγωμένοι χειμώνες ήταν συνηθισμένοι στο Ηνωμένο Βασίλειο κατά τη διάρκεια μιας περιόδου γνωστής ως «Μικρή Εποχή των Παγετώνων»Ann Ronan Pictures/Print Collector/Getty Images

Και τα δύο κύματα λειτουργούν σε κύκλους 11 ετών και κυμαίνονται μεταξύ του βόρειου και του νότιου ημισφαιρίου του Ήλιου. Όταν τα κύματα παραμένουν σε φάση βλέπουμε υψηλά επίπεδα ηλιακής δραστηριότητας, όπως ηλιακές κηλίδες, και όταν είναι εκτός φάσης βλέπουμε χαμηλή δραστηριότητα.

Τέτοια γεγονότα δεν συνδέονται με κανέναν τρόπο με την κλιματική αλλαγή, με τις διακυμάνσεις της ηλιακής δραστηριότητας να έχουν πολύ μικρότερο αντίκτυπο από την υπερθέρμανση του πλανήτη.

Η Valentina Zharkova, καθηγήτρια μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο Northumbria, η οποία ηγήθηκε της έρευνας, δήλωσε ότι η σύγκριση των προβλέψεων με πραγματικά δεδομένα σχετικά με την τρέχουσα ηλιακή δραστηριότητα έδειξε ακρίβεια 97%. Τα ευρήματα παρουσιάστηκαν στην Εθνική Συνάντηση Αστρονομίας στο Llandudno της Ουαλίας.

Για να ελέγξουν τη θεωρία τους, η Zharkova και οι συνεργάτες της χρησιμοποίησαν δεδομένα ηλιακής δραστηριότητας από το 1976-2008. Μόλις έγινε σαφές ότι η θεωρία ταίριαζε, χρησιμοποίησαν το μοντέλο τους για να προβλέψουν πώς θα συμπεριφέρονταν τα δύο ξεχωριστά κύματα κατά τη διάρκεια των επόμενων ηλιακών κύκλων.

Διαπίστωσαν ότι μέχρι τον κύκλο 25, ο οποίος κορυφώνεται το 2022, το ζεύγος των κυμάτων θα αντισταθμίζεται όλο και περισσότερο. 

Κατά τη διάρκεια του κύκλου 26, που καλύπτει την περίοδο 2030-2040, τα δύο κύματα θα είναι ακριβώς εκτός συγχρονισμού, προκαλώντας μια «σημαντική μείωση» της ηλιακής δραστηριότητας. 

«Στον κύκλο 26, τα δύο κύματα αντικατοπτρίζουν ακριβώς το ένα το άλλο – κορυφώνονται ταυτόχρονα αλλά σε αντίθετα ημισφαίρια του Ήλιου. Η αλληλεπίδρασή τους θα είναι ενοχλητική ή σχεδόν θα ακυρώσουν ο ένας τον άλλον. Προβλέπουμε ότι αυτό θα οδηγήσει στις ιδιότητες ενός "ελάχιστου Maunder"», δήλωσε η Zharkova.

Εάν είναι σωστή - απαιτείται φυσικά περαιτέρω μελέτη - η πρόβλεψη της Zharkova θα σήμαινε επιστροφή στις χαμηλές θερμοκρασίες που παρατηρήθηκαν για τελευταία φορά πριν από 370 χρόνια. 

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο ποταμός Τάμεσης πάγωσε σε τέτοιο βαθμό που πραγματοποιήθηκαν τακτικές «εκθέσεις παγετού» κατά τη διάρκεια του χειμώνα, με τους πάγκους της αγοράς και το πατινάζ στον πάγο να αποτελούν κοινό θέαμα στον ποταμό.

Κατά τη διάρκεια του χειμώνα του 1683-84 ο ποταμός πάγωσε στερεά για δύο μήνες σε πάχος 28 εκατοστών, σύμφωνα με ιστορικά αρχεία. Στερεός πάγος αναφέρθηκε επίσης ότι εκτείνεται για μίλια από τις ακτές γύρω από την Αγγλία, τη Γαλλία, το Βέλγιο και την Ολλανδία.

Το άρθρο αυτό τροποποιήθηκε για να καταστεί σαφές ότι οι διακυμάνσεις της ηλιακής δραστηριότητας δεν συνδέονται με κανέναν τρόπο με την υπερθέρμανση του πλανήτη. Έχει επίσης γίνει μια διευκρίνιση ως προς το πόσο σημαντική είναι η πτώση της ηλιακής δραστηριότητας.

Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά από το WIRED UK

Ο James Temperton είναι ο πρώην συντάκτης ειδήσεων στο WIRED. Είναι συγγραφέας του βιβλίου The Future of Medicine: How We Will Enjoy Longer, Healthy Lives. Έχει πτυχίο αγγλικής λογοτεχνίας από το Πανεπιστήμιο του Κάρντιφ και μεταπτυχιακό στη δημιουργική γραφή. Ζει στο Μόντρεαλ του Καναδά.

ΠΗΓΗ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ