Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

Η ΓΝΗΣΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΥΓΚΟ ΤΣΑΒΕΣ


O ΚΟΜΑΝΤΑΝΤΕ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΑ..
 
 
 
 
Άρθρο του αριστερού ριζοσπάστη διανοούμενου Τάρεκ Αλί στον Guardian

Τις ημέρες μετά τον θάνατο του Ούγκο Τσάβες, ο διεθνής Τύπος πλημμύρισε από κείμενα γι' αυτόν,για το ποιος ήταν, πώς κυβερνούσε, αλλά και για το πώς κράτησε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική στα πόδια της.

Το άρθρο όμως του αριστερού ριζοσπάστη διανοούμενου Τάρεκ Αλί στην εφημερίδα«Guardian» ξεχωρίζει.

Ο Πακιστανοβρετανός δημοσιογράφος, επικριτής του πολέμου του Ιράκ και ένας εκ των 19 υπογραφόντων το Μανιφέστο του Πόρτο Αλέγκρε το 2005 ενάντια στην Παγκοσμιοποίηση,είχε γνωρίσει καλά τον Ούγκο Τσάβες, καθώς την τελευταία δεκαετία τον επισκεπτόταν συχνά στη Βενεζουέλα. Η μαρτυρία του,
αποτελεί έναν εξαιρετικό οδηγό για όσους θέλουν να ερμηνεύσουν τον μύθο του Τσάβες...


Μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα
 
Για πρώτη φορά τον γνώρισα το 2002, λίγο αφότου το στρατιωτικό πραξικόπημα που οργάνωσαν η Ουάσιγκτον και η Μαδρίτη είχε αποτύχει και έκτοτε είχαμε πολλές συναντήσεις.

Είχε ζητήσει να με δει κατά τη διάρκεια του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ στο Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας. Αυτό που σε τραβούσε ήταν ο απότομος τρόπος του και το κουράγιο του. Αυτό που κάποιες φορές έμοιαζε με σκέτη παρόρμηση, ήταν κάτι που είχε σκεφτεί διεξοδικά και ανάλογα με την απάντηση το μεγέθυνε με ξεσπάσματα από μέρους του.

Σε μια περίοδο που ο κόσμος είχε σιωπήσει, που η κεντροαριστερά και η κεντροδεξιά έπρεπε να προσπαθήσουν πολύ για να βρουν διαφορές μεταξύ τους και οι πολιτικοί τους είχαν μετατραπεί σε αφυδατωμένες ανθρώπινες μηχανές που η μόνη εμμονή τους ήταν να βγάζουν λεφτά, ο Τσάβες έβαλε φωτιά στο πολιτικό τοπίο.

Παρουσιάστηκε σαν ένα άφθαρτο βόδι, που μιλούσε για ώρες στον λαό του με μια θερμή και βροντερή φωνή, με μια φλογερή ευγλωττία που δεν υπήρχε περίπτωση να σε αφήσει αδιάφορο.

Οι λέξεις του είχαν μια απήχηση που σε ζάλιζε. Οι λόγοι του συνδύαζαν ηπειρωτική και εθνική ιστορία, γνωστές φράσεις του επαναστάτη ηγέτη και προέδρου της Βενεζουέλας Σιμόν Μπολιβάρ, εκτιμήσεις για την κατάσταση του κόσμου και τραγούδια.

«Η αστική μας τάξη ντρέπεται που τραγουδώ δημόσια. Εσάς σας ενοχλεί;», ρωτούσε το ακροατήριό του. Απάντηση ήταν ένα εκκωφαντικό «Οχι». Μετά τους ζητούσε να τον συνοδέψουν στο τραγούδι και έλεγε: «Πιο δυνατά να μας ακούσουν μέχρι την ανατολική πλευρά της πόλης».

Οι Μπολιβαριανοί, όπως είναι γνωστοί οι υποστηρικτές του Τσάβες, προσέφεραν ένα πολιτικό πρόγραμμα που έθετε υπό αμφισβήτηση τη συνθήκη της Ουάσιγκτον:νεοφιλελευθερισμός στην πατρίδα και πόλεμοι στο εξωτερικό. Αυτός ήταν και ο πρώτος λόγος για τη δαιμονοποίηση του Τσάβες, η οποία είναι σίγουρο ότι θα συνεχιστεί και μετά τον θάνατό του. Πολιτικοί σαν του λόγου του έγιναν μη αποδεκτοί. Η ελίτ της Βενεζουέλας είναι διάσημη για τις ρατσιστικές της αντιλήψεις. Θεωρούσαν τον εκλεγμένο πρόεδρο ως έναν άξεστο και απολίτιστο απόγονο σκλάβων, που προήλθε από την πρόσμειξη αφρικανικού και αυτόχθονου αίματος και ο οποίος δεν ήταν εμπιστοσύνης.

Οι υποστηρικτές του γελοιοποιούνταν από τα μέσα ενημέρωσης και χαρακτηρίζονταν πίθηκοι. Ο Κόλιν Πάουελ έπρεπε να ζητήσει συγγνώμη, γιατί σε ένα πάρτι που διοργάνωσε στην αμερικανική πρεσβεία υπήρχε ένα ομοίωμα του Τσάβες που τον εμφάνιζε σαν γορίλα.

Χωρίς ψευδαισθήσεις
Είχε εκπλαγεί από αυτό; «Οχι» μου απάντησε με μια σοβαρή έκφραση στο πρόσωπό του. «Ζω εδώ. Τους ξέρω πολύ καλά. Ενας λόγος που πολλοί από εμάς μπαίνουμε στον στρατό είναι επειδή όλες οι άλλες οδοί είναι κλειστές».

Οχι πια. Είχε ελάχιστες ψευδαισθήσεις. Ηξερε ότι οι ντόπιοι εχθροί του δεν ήταν μόνοι τους. Πίσω από αυτούς ήταν το πιο ισχυρό κράτος του κόσμου. Για ένα διάστημα πίστεψε ότι με τον Ομπάμα θα ήταν διαφορετικά. Το πραξικόπημα στην Ονδούρα τού διέλυσε κάθε τέτοια σκέψη.

Υποστήριζε θερμά το πρόγραμμα του
 
Καλύτερα να πεθάνεις μαχόμενος, παρά να κρατάς απλά τη σημαία...

Στο Καράκας τον είχα ρωτήσει περισσότερα για το μπολιβαριανό πρό­γραμμα. Τι μπορούσε να πετύχει; Ήταν ξεκά­θαρος: «Δεν πιστεύω στις δογμα­τικές απαι­τή­σεις μιας μαρξιστικής επανάστα­σης. Δεν δέχομαι ότι ζούμε σε μια περίοδο προλετα­ριακής επανά­στασης. Ολα αυτά πρέπει να αναθεωρη­θούν. Η πραγματικό­τητα μας το λέει αυτό κάθε μέρα. Στοχεύουμε σήμερα στη Βενεζουέλα στην κατάργηση της ιδιωτι­κής περιουσίας ή σε μια αταξική κοινω­νία;

Δεν το πιστεύω. Αμα όμως μου πει κάποιος ότι, επειδή αυτή είναι η πραγμα­τικό­τητα,δεν μπορείς να κάνεις κάτι να βοηθήσεις τους φτωχούς ανθρώπους, αυτούς που έχουν κάνει αυτή τη χώρα πλούσια με τη δουλειά τους -και να μην ξεχνά­με ότι πολλή από αυτή τη δουλειά ήταν καταναγκαστική- τότε απαντώ: "Χωρίζουν οι δρόμοι μας". Δεν θα αποδεχθώ ποτέ ότι δεν μπορεί να γίνει αναδια­νομή του πλούτου σε μια κοινωνία.

Στις ανώ­τερες τάξεις μας δεν αρέσει να πλη­ρώ­νουν καν φόρους. Αυτός είναι ένας λόγος που με μισούν. Τους είπα­με: "Πρέπει να πλη­ρώσετε τους φόρους σας". Πιστεύω ότι είναι καλύτερο να πεθάνεις μαχόμενος, από το να κρατάς ψηλά τη σημαία της επανά­στασης και της καθα­ρότητας και να μην κάνεις τίποτα... Αυτή η θέση μου φαίνεται πολύ βολική, μια καλή δικαιολογία.Προσπάθησε να κάνεις τη δικιά σου επανάστα­ση, κατέβα στη μάχη, προχώρα λίγο,ακόμη κι αν είναι ένα χιλιο­στό, προς τη σωστή κατεύ­θυνση, αντί να ονει­ρεύεσαι ουτο­πίες».
 
OYΓKO ΤΣΑΒΕΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ
 


 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου