ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΩΣ ΚΛΟΠΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΙΜΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΜΑΣ

Η αέναη Πρωτοχρονιά

του Χριστόδουλου Πιερίδη*

«Πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε παιδιά»… Πού πάει όμως ο χρόνος και τι να γιορτάσουμε, βρε παιδιά; Το απολύτως ίδιο πράγμα ζούμε συνέχεια σε επανάληψη. Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή…. Χειμώνας, Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Πάσχα, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά… Και ξανά το ίδιο και το ίδιο απ’ την αρχή, από πρωτοχρονιά σε πρωτοχρονιά. Με διαφορετικά σκηνικά κάθε φορά, αλλά πάντα το ίδιο, πάντα η ίδια επανάληψη, χωρίς ποτέ να πηγαίνει πουθενά κανένας «χρόνος». Εμείς είναι που τρέχουμε σαν παλαβοί γύρω-γύρω, εκλαμβάνοντας τον χώρο που διανύουμε σαν χρόνο που δήθεν περνά. Μέχρι βέβαια που να πεθάνουμε, οπότε και βρισκόμαστε ανεπιστρεπτί πια αντιμέτωποι με την υπαρξιακή άγνοιά μας…

Σε διαστημικές παραμέτρους, η απόσταση (ο χώρος) μετριέται με χρόνο, με έτη φωτός. Και όντως, ο χώρος και ο χρόνος είναι συμπληρωματικές έννοιες, σαν οι δύο όψεις ενός και του ιδίου νομίσματος, εκείνου του Άπαντος Παρόντος (της Αιωνιότητας). Στους στοίχους 1-9 του Εκκλησιαστή αναφέρεται στα Εβραϊκά: אֵין כָּל חָדָשׁ תַּחַת הַשָּׁמֶש που σημαίνει «Ουδέν καινόν υπό τον Ήλιον». Στα Λατινικά: «Nihil sub sole novum».

Η ενανθρώπηση αποτελεί κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό το μοναδικό και πρωτοφανές γεγονός μέσα στην ιστορία, «το πάντων καινών καινότατον», όπως ο ίδιος αποκαλεί το «μόνον καινόν υπό τον ήλιον». Όλα τα άλλα είναι επαναλαμβανόμενα, πάντοτε τα ίδια κι εμείς τρέχαμε και τρέχουμε, χωρίς κατεύθυνση και σκοπό και χωρίς ποτέ να προφταίνουμε…

Για να δείτε πώς μας κλέβουν τον χρόνο της ζωής μας μέσω του οικονομικού συστήματος του συνεχούς χρέους, εφαρμόζοντας στην κυριολεξία το «ο χρόνος είναι χρήμα», μπορείτε να διαβάσετε την πιο κάτω ανάλυση της εξαιρετικής ταινίας «In Time» του Andrew Niccol και αποκαλύπτεται η αλήθεια της κρίσης που μας μαστίζει...

Ο χρόνος είναι χρήμα:

Αν έχετε ποτέ διερωτηθεί γιατί όλο και περισσότεροι από εμάς τρέχουμε και δεν προφταίνουμε, ο λόγος έγκειται ακριβώς στο ότι «ο χρόνος είναι χρήμα», και μας το έχουν κλέψει!

Κλέβοντάς μας τα χρήματά μας επισήμως και με τον νόμο είναι σαν να μας κλέβουν τον χρόνο που ξοδέψαμε από τη ζωή μας για να τα κερδίσουμε και να τα αποταμιεύσουμε. Όταν βρισκόμαστε ξαφνικά υποχρεωμένοι εκ των περιστάσεων να τρέχουμε και να κάνουμε συνεχώς υπολογισμούς για το πώς θα πληρώσουμε τη μια ή την άλλη δόση, τον ένα ή τον άλλο φόρο, εκτός του ότι εξαντλούμαστε κατά φυσικό τρόπο από την τρεχάλα, δεν μας μένει πια ούτε χρόνος για την παραγωγή του οποιουδήποτε χρήσιμου, ψυχωφελούς έργου. Είμαστε αναγκασμένοι να δουλεύουμε σαν δούλοι στο σύστημα για να καλύψουμε τα κλεμμένα (προς επιβίωση & μελλοντική μας εξασφάλιση), αντί να εργαζόμαστε ελεύθερα, παράγοντας χρήσιμο έργο.

Τελικός στόχος της ληστείας δεν είναι βέβαια να πάρουν πίσω τα χρωστούμενα λεφτά, τα οποία εν πάση περιπτώσει, πολύ καλά γνώριζαν ότι ποτέ δεν θα τα έπαιρναν πίσω. Τι να τα κάνουν άλλωστε τα λεφτά, οι ίδιοι αυτοί που τα δημιουργούν και τα έχουν στις απέραντες ποσότητες, στις οποίες και τα δανείζουν για λογαριασμό μας στις κυβερνήσεις μας; Όχι, το αληθινά ζητούμενο του οικονομικού αυτού συστήματος του συνεχούς χρέους δεν είναι μόνο να μας κλέβουν τον χρόνο μας, εξοντώνοντάς μας σωματικά με την τρεχάλα, αλλά ακόμα πιο σημαντικό, να μας κλέψουν και τη ψυχή μαζί με το σώμα.Και μας κλέβουν την ψυχή όταν μας υποχρεώνουν να κατασπαταλούμε τον χρήσιμο χρόνο μας στην υμνολογία και δοξολογία του μαμμωνά, αντί του Θεού. Όχι δηλαδή πως θα δοξολογούσαμε τον Θεό αν είχαμε την οικονομική άνεση, γι’ αυτό άλλωστε και δεν την έχουμε. Αλλά, τον μαμμωνά δοξάζουμε όλη μέρα στην πράξη, όταν κάνουμε συνέχεια λογαριασμούς, και όταν μόνο για λογαριασμούς και φόρους μιλούμε και ακούμε από την τηλεόραση.

Πρέπει λοιπόν ο καθένας μας να επικεντρώσει την άμυνά του στη σωτηρία της ψυχής του. Επειδή, αργά ή γρήγορα θα χάσουμε έτσι κι αλλιώς ο καθένας μας το σώμα του, αλλά αν χάσουμε και τη ψυχή μας μαζί, τότε είναι πραγματικά φοβερό να περάσουμε μια αιωνιότητα στο φυσικό περιβάλλον του μαμμωνά, γεμάτοι φόβο, αγωνία και άγχος…

[Την ρήση «ο χρόνος είναι χρήμα» μας μεταφέρει στην κυριολεξία ο Andrew Niccol στην ταινία του «In Time», παραγωγής του 2011. Στην μελλοντική εποχή της ταινίας (που δεν φαντάζει και πολύ μακριά), το χρήμα έχει αντικατασταθεί από τον χρόνο. Το νόμισμα είναι ο χρόνος και τα πάντα αγοράζονται και πληρώνονται σε χρόνο, μια και «ο χρόνος είναι χρήμα». Ίσως λοιπόν ν’ αξίζει να παρακολουθήσει κανείς την ταινία αυτή, μια και δεν είναι η πρώτη φορά που η Ελίτ χρησιμοποιεί το Χόλυγουντ για να μας δείξει παραστατικά και από πολύ προηγουμένως τι σχεδιάζει για εμάς….

Η Υπόθεση της Ταινίας:

Οι Επικυρίαρχοι των ζωών μας, που σαν αντίχριστοι παίζουν τον ρόλο του Θεού, αντί και στην θέση Αυτού, ενσωματώνουν ένα μικροτσίπ στον κάθε άνθρωπο που γεννιέται, δίνοντάς του 25 χρόνια δωρεάν ζωής. Το κάνουν, έτσι ανερυθρίαστα, σαν να ήταν δική τους η ζωή για να την δίνουν κιόλας! Στην μελλοντική δυστοπική αυτή κοινωνία, οι άνθρωποι μεγαλώνουν μέχρι τα 25 τους χρόνια, οπότε και παύουν να γερνούν. Στα 25 όμως, ενεργοποιείται το μικροτσίπ, που είναι κάτι σαν ένα εμφυτευμένο ρολόι στο χέρι του κάθε ανθρώπου, δίνοντας στον κάθε άνθρωπο ακόμα 365 μέρες ζωής για να δουλέψει, ή/και να κερδοσκοπήσει, έτσι ώστε να κερδίσει όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο (χρήμα) μπορεί.

Μέχρι τα 25 ο άνθρωπος έχει την «άνεση» 25 χρόνων για να κερδίσει και αποταμιεύσει όσο περισσότερο χρόνο καταφέρει να κερδίσει, δουλεύοντας, ή ποντάροντας σε χρηματιστήρια χρόνου. Όμως, αν η ενεργοποίηση του τσιπ-ρολογιού στο χέρι του τον βρει φτωχό στα 25 του χρόνια (δηλαδή, μόνο με 365 μέρες ζωής), ο άνθρωπος αυτός αναγκάζεται να ζει με την ημέρα δουλεύοντας (κάνοντας τον δούλο του συστήματος) και τρέχοντας συνεχώς σαν τρελός, με σκοπό να κερδίσει όσο περισσότερο χρόνο μπορεί, έτσι ώστε να ζήσει όσο περισσότερο τα καταφέρει πέρα από τις 365 μέρες που του απομένουν.

Στις φτωχές συνοικίες του μέλλοντος (αντίστοιχα μέρη π.χ., για το 2016 αποτελούν η Αφρική και τελευταίως η Ευρώπη), οι άνθρωποι δεν προφταίνουν (δεν έχουν τον απαιτούμενο χρόνο, δηλαδή τα χρήματα) για να αγοράζουν τροφή, να μετακινούνται με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και να αποπληρώνουν τα έντοκα χρέη τους σε χρόνο. Δεν τους αρκεί ο χρόνος (τα χρήματα) για τις βασικές αυτές ανάγκες και τα ρολόγια τους σταματούν συνεχώς (χρεοκοπούν), γεμίζοντας τους δρόμους με πτώματα. Το οικονομικό σύστημα είναι εκ προοιμίου με τέτοιο τρόπο δομημένο και σχεδιασμένο ώστε για να προλάβει κάποιος τα έξοδα μιας ημέρας να είναι αναγκασμένος να δανείζεται συνεχώς χρόνο (χρήμα) από το μέλλον της επόμενης μέρας (βλ. «ανάπτυξη»), τρέχοντας συνεχώς και ζώντας βασικά με τη ψυχή στο στόμα.

Οι Επικυρίαρχοι ιδιοκτήτες του χρόνου κλέβουν και δανείζουν πίσω στους ανθρώπους με τόκο πάνω στον τόκο τον χρόνο που τους χάρισε ο Θεός, με αποτέλεσμα κανένας να μην φτάνει ποτέ πλούσιος τα 25 του χρόνια, αλλά να είναι όλοι αναγκασμένοι να τρέχουν γύρω-γύρω σαν τρελοί για να κερδίσουν χρόνο ζωής (σαν δούλοι του συστήματος), χωρίς ποτέ να μπορούν να ξαποστάσουν, ή να αρρωστήσουν και να πάρουν, ας πούμε, άδεια ασθενείας… 

Αν το κάνουν, κινδυνεύουν να τους τελειώσει ο χρόνος, δηλαδή το χρήμα και να πεθάνουν. Για τον δανεισμό χρόνου από το μέλλον υπάρχουν τράπεζες που δανείζουν χρόνο αντί χρήμα. Οι τράπεζες αυτές, έχοντας τον απόλυτο έλεγχο των ανθρώπων μέσω του εμφυτευμένου μικροτσίπ, αυξομειώνουν τις τιμές των ειδών πρώτης ανάγκης (και όχι μόνο), καθώς και τα επιτόκια των δανείων κατά το δοκούν και αναλόγως, υποθέτω, κάποιων αναγκών της Ελίτ, με τις οποίες εν πάση περιπτώσει, δεν ασχολείται ο Andrew Niccol στην ταινία του.

Ίσως όμως οι ανάγκες αυτές να έχουν να κάνουν με τα απαιτούμενα ανθρώπινα ζωτικά όργανα που θα έχει ανάγκη η Ελίτ για να ζήσει 1000 χρόνια σε μια μορφή τεχνητής αθανασίας. Επειδή, στις πλούσιες συνοικίες της επικυρίαρχης Ελίτ και σε αντίθεση με τις φτωχές, οι άνθρωποι έχουν πάνω από χίλια χρόνια ο καθένας για να ξοδέψουν, και έχουν ανάγκη να ελέγχουν τιμές και επιτόκια με σκοπό να μην αφήνουν ποτέ τους φτωχούς να ξοφλήσουν, έτσι ώστε να τους τελειώνει ο χρόνος και να τους σβήνουν ηλεκτρονικά (να τους θανατώνουν) νέους, με «φρέσκα» όργανα προς μεταμόσχευση. Οι φτωχοί θα γίνονται με τον τρόπο αυτό, χωρίς να το καταλαβαίνουν και παρά τη θέλησή τους, «δωρητές» οργάνων για τις ανάγκες της Ελίτ, τα μέλη της οποίας θα γίνονται τεχνητά αθάνατοι εις βάρος των ζωών των «δωρητών». Άλλες πάλι ανάγκες της Ελίτ μπορεί να έχουν να κάνουν με τον αποπληθυσμό της Γης. Ο πληθυσμός δεν θα πρέπει π.χ., να ξεπερνά κάποιους αριθμούς που θα διασφαλίζουν την βιωσιμότητα των φυσικών πόρων της Γης, προς όφελος πάντα της ίδιας αυτής Ελίτ.]

Η Αχρήματη Κοινωνία & οι δήθεν «Ασφαλείς» Τράπεζες

Με πρόσχημα ότι, η κρίση χρέους οφείλεται δήθεν στην φοροδιαφυγή (λίστες Λαγκάρντ και άλλα τέτοια παρόμοια τραγελαφικά κόλπα αντιπερισπασμού, όταν η κρίση χρέους οφείλεται στο ότι παράγουν αέρα κοπανιστό και μας τον δανείζουν έναντι εμπράγματων εξασφαλίσεων, με εξόφληση μέσω «ανάπτυξης»), η επικυρίαρχη Ελίτ οδηγεί τα πράγματα σε μια μορφή εντελώς αχρήματης κοινωνίας, δηλαδή μιας κοινωνίας στην οποία δεν θα υπάρχουν πια καθόλου μετρητά παρά μόνο ηλεκτρονικές συναλλαγές. Αν και ακούγεται ωραίο και πρακτικό στον αφελή, κάτι τέτοιο θα είναι η κόλαση πάνω στη Γη. Θα είναι μια πλήρως ανηλεής κοινωνία, επειδή τότε, όποιος του τελειώνει ο χρόνος (το χρήμα) θα «σβήνεται» αυτόματα με ηλεκτρονικό τρόπο μέσω του μικροτσίπ που θα είναι εμφυτευμένο στο σώμα του. Ενώ τώρα τουλάχιστον, μπορεί ακόμα κάποιος να ζήσει και χωρίς χρήματα κάτω από τον ήλιο. Με άλλα λόγια, ο χειριστής της ηλεκτρονικής εικονικής πραγματικότητας της παραγωγής χρήματος, δηλαδή η τραπεζική Ελίτ, θα έχει τον πλήρη έλεγχο των ζωών μας και θα μας «παίζει» ακριβώς όπως παίζεται ένα video game. Και η Ελλάδα βέβαια, πρωτοστατεί και πάλι σαν το πειραματόζωο της αχρήματης αυτής κοινωνίας.

Όντως, αυτό που είπε ο συγγραφέας Mark Twain, ότι δηλαδή «Η έλλειψη χρημάτων είναι η ρίζα όλων των κακών» φαίνεται να επαληθεύεται, όταν εμείς δεν είμαστε δυστυχώς σε θέση να αντιληφθούμε τον κίνδυνο, επειδή ακριβώς φροντίζουν, είτε να μας βολεύουν προσωρινά (να μας αποκοιμίζουν), ή να μας τρομοκρατούν, έχοντάς μας να τρέχουμε έτσι ώστε να μην σκεφτόμαστε… Όντως χωρίς μετρητά, ο παγκόσμιος έλεγχος των ψυχών και των σωμάτων μας θα είναι πλήρης από την παγκόσμια Ελίτ, με τις κάθε άλλο παρά αγαθές προθέσεις... «the devil wears Prada», όσο κι αν παρουσιάζονται όλοι αυτοί της Ελίτ (από τους ηθοποιούς του Χόλυγουντ μέχρι τους τραπεζίτες και τους πολιτικούς) σαν εκλεπτυσμένοι και όμορφοι και μοντέρνοι , άλλο τόσο δεν είναι όλα αυτά….Είναι τερατώδεις και αδίστακτοι, ο"Διαρκής Αντίχριστος", όπως σοφά τους είχε ονομάσει ο Παπαδιαμάντης.

Παρόλο όμως που μας τα δείχνουν κιόλας από προηγουμένως σε ταινίες αυτά που σχεδιάζουν για εμάς, δεν υπάρχουν και πολλά που θα μπορούσαμε να κάνουμε σαν κοινωνικό σύνολο, επειδή οι προσφάτως φτωχοποιηθέντες, ήδη δεν έχουν πια τα μέσα αντίστασης κατά των ληστών της Ελίτ λόγω του ότι, όταν ήταν ακόμα πλούσιοι (ή είχαν ακόμη κάποια λεφτά), τους άρεσε να νομίζουν πως οι ιθύνοντες νόες της κυβερνούσας Ελίτ των Επικυρίαρχων θα τους διασφάλιζαν τα χρήματά τους σε «ασφαλείς» δήθεν τράπεζες. Όσοι από την άλλη έχουν ακόμα κάποια λεφτά σε ούτω θεωρούμενες «ασφαλείς» τράπεζες, ούτε κι αυτοί πρόκειται να κάνουν κάτι για να αντισταθούν, επειδή θα πιστεύουν οι αφελείς πως με το τσιπ οι Επικυρίαρχοι θα τους διασφαλίσουν ακόμα καλύτερα τα χρήματά τους από χάκερς και τρομοκράτες. Θα τρέξουν να βάλουν πρόθυμα το RFID chip για τον ηλεκτρονικό κεντρικό έλεγχο των λεφτών τους, αδυνατώντας οι άμοιροι να δουν πως, όπως έχασαν τα λεφτά τους οι προηγουμένως πλούσιοι και νυν φτωχοί (όσο μάλιστα υπήρχαν ακόμα μετρητά), ακόμα πιο εύκολα θα τα χάσουν και οι ίδιοι όταν δεν θα υπάρχει πια καν η δυνατότητα έστω, ανάληψης μετρητών, κάτι που θα τους αφήσει παντελώς στο έλεος των χειριστών του συστήματος.

Εν πάση περιπτώσει, σε καμιά απολύτως τράπεζα του συστήματος δεν είναι εξασφαλισμένα τα χρήματα του οποιουδήποτε, απλά λόγω του ότι για να είναι κάτι εξασφαλισμένο, πρέπει πρώτα απ’ όλα να υπάρχει κατά φυσικό τρόπο, και τα λεφτά δεν υπάρχουν κατά φυσικό τρόπο σε μετρητά. Χρήματα υπάρχουν μόνο όσο δίνονται δάνεια, εξ ου και μιλούμε για χρεωστική οικονομία και κρίση χρέους. Και για να συνεχίσουν να δίνονται δάνεια έτσι ώστε να συνεχίσουν να υπάρχουν και χρήματα, πρέπει να υπάρχει συνεχής ανάπτυξη (βλ. πάρα κάτω). Όμως, είναι φυσικώς αδύνατον να υπάρχει η ανάλογη συνεχής ανάπτυξη που να ανταποκρίνεται στα άπειρα λεφτά που παράγονται κατά εικονικό τρόπο, λόγω του ότι η οποιαδήποτε ανάπτυξη είναι πεπερασμένη, δηλαδή περιορισμένη από τους πόρους της Γης, κάτι που σημαίνει ότι γρηγορότερα παρά αργότερα θα υπάρξει κατάρρευση και αναγκαστικό reset του φρενοβλαβούς αυτού οικονομικού συστήματος, κατά το οποίο θα μηδενιστούν τα πάντα, καταθέσεις και χρέη…. 

Κατά πόσο το reset γίνει πάλι με ληστεία, κάτι σαν παγκόσμιο Bail-in αυτή τη φορά για την δήθεν «σωτηρία» και πάλι των τραπεζών, ή με παγκόσμιο πόλεμο, ή/και με τα δύο μαζί, αναμένεται να το διαπιστώσουμε σύντομα, οπότε και θα αντιληφθούμε ακόμα καλύτερα ότι δεν υπάρχουν «ασφαλείς» τράπεζες, ούτε στην Ελβετία, ούτε στην Νορβηγία, ούτε πουθενά…. Η ανεπίσημη προς το παρών κήρυξη πολέμου από την Δύση κατά της Ρωσίας, η Ουκρανία, η Συρία (πρόσφυγες, κλπ), όλα αυτά, έχουν να κάνουν με την κατάρρευση του συστήματος και την επερχόμενη διόρθωση (reset) που θα είναι κατακλυσμιαίων διαστάσεων.

Όταν έρθει η ώρα, θα βρεθούμε όλοι έρμαια στις διαθέσεις των ιθυνόντων νοών της παγκόσμιας Ελίτ, στην οποία και θα πρέπει να υποκύψουμε, πουλώντας βασικά τη ψυχή μας στον «έξω από δω»...για να συνεχίσουμε να πουλούμε και να αγοράζουμε. Θα πρέπει να πάρουμε το σφράγισμα, δηλαδή το ηλεκτρονικό εμφύτευμα στα σώματά μας (αυτό που δείχνει η ταινία του Andrew Niccol). Ο Χριστός όμως μας προτρέπει να μην πάρουμε τέτοιο σφράγισμα, αλλά να έχουμε πίστη και να περιμένουμε λίγο, διαβεβαιώνοντας μας ότι η μπόρα δεν θα διαρκέσει πολύ, καθώς και ότι η αληθινή ανθρώπινη οικονομία μας δεν είναι χρεωστική, αλλά πιστωτική δια της χάριτος του ελέους του Θεού, δηλαδή της δωρεάν πίστωσης (βλ. παρακάτω).

Τόσο το οικονομικό σύστημα μηδενικού τελικού αποτελέσματος όσο και ο χωροχρόνος είναι αμφότερα δημιουργήματα της πτωτικής ανθρώπινης υπαρξιακής αντίληψης, και σαν τέτοια, έχουν και τα δύο τέλος. Κάνουμε κύκλους δήθεν «ανάπτυξης», έχοντας την απατηλή εντύπωση πως αυτό είναι κάτι που μπορεί να επαναλαμβάνεται επ’ άπειρο. Πως ο κάθε κύκλος έχει την ίδια διάμετρο στο διηνεκές. Όμως, όσο τελειώνει το χρήμα, άλλο τόσο μειώνεται ο χώρος του κάθε κύκλου (η διάμετρος του), δηλαδή ο χρόνος του κύκλου, που είναι το ενδιάμεσο της ζωής μας. Οι απανωτοί κύκλοι επανάληψης που κάνουμε από πρωτοχρονιά σε πρωτοχρονιά δεν είναι επίπεδοι, αλλά ανεβαίνουν σπειροειδώς ένα κώνο. Όσο ανεβαίνουμε προς την κορφή του κώνου και λιγοστεύει ο χώρος, άλλο τόσο λιγοστεύει και ο χρόνος (το χρήμα).

 Στο σημείο της κορυφής, δεν υπάρχουν πια άλλοι κύκλοι, παρά μονάχα μια απειροελάχιστη κουκκίδα (ένα σημείο), η οποία δεν καταλαμβάνει πια χώρο. Και χωρίς χώρο, δεν υπάρχει πια ούτε χρόνος (χρήμα). Είναι η πλήρης χρεοκοπία, ή η άχρονη (αιώνια) Βασιλεία του Θεού, που μας λέει ο Χριστός πως είναι σαν κόκκος σινάπεως (ο μικρότερος των σπόρων). Είναι η απειροελάχιστη μάζα του Big Bang (της Μεγάλης Έκρηξης) που είναι ταυτόχρονα και ολόκληρο το απέραντο σύμπαν. Αυτός ο απειροελάχιστος κόκκος είναι η ΠΙΣΤΗ με την οποία γίνονται απολύτως τα πάντα. Αυτή που μετακινεί τα βουνά των δυσκολιών, όταν βέβαια επιστρέψουμε στην ευσέβεια, δηλαδή την πρακτική αρετή….

Η καταστροφική Ουτοπία της «Ανάπτυξης» μέσα από τον Δανεισμό από το Μέλλον

Η αντιστροφή της Οικονομίας του Θεού, δηλαδή της δωρεάν χάριτος του Θεού (της χάριτος ελέους) σε οικονομία συνεχούς χρέους υποχρεώνει όλους εμάς (που τόσο ανόητα και αβίαστα την αποδεχόμαστε σαν κάτι το φυσιολογικό) στο να καταφεύγουμε στον δανεισμό από το μέλλον, στον οποίο έχω αναφερθεί πιο πάνω. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη διαστροφή και ανωμαλία από το να δανείζεται κανείς έντοκα ιδιωτικά, εικονικά λεφτά από το μέλλον, τα οποία μάλιστα θα πρέπει να ξοφλήσει με «ανάπτυξη», δηλαδή με τρεχάλα (δεν υπάρχει άλλος τρόπος όταν τα δανειζόμενα είναι εικονικά), επειδή ενεργώντας έτσι είναι σαν να «συμπιέζει» τον χρόνο ζωής του στο παρόν (σαν να συρρικνώνει τα χρήματα του παρόντος), μειώνοντας τον με επιταχυνόμενο ρυθμό προς το μηδέν, προς την εξάλειψη (χρεοκοπία).

Ο λόγος που ποτέ δεν προφταίνουμε (και ποτέ δεν «βγαίνουμε») έγκειται ακριβώς στο ότι είναι φυσικώς αδύνατον να ξοφλήσουμε συλλογικά εντός τακτής περιόδου χρόνου και με φυσικά πεπερασμένο λεφτά (δηλαδή με μετρητά που έχουν όριο την φυσική ύπαρξή τους), δάνεια που παράγονται εικονικά (ηλεκτρονικά) κατά άπειρο τρόπο. Είναι σαν να ταξιδεύει κανείς με την φαντασία του παντού στο σύμπαν, σ’ όλους τους γαλαξίες και τους πλανήτες, και ξαφνικά να του ζητούν να πληρώσει την βενζίνη. Είναι ποτέ δυνατόν να ξοφληθεί η άπειρη φαντασία της αστρικής περιπλάνησης με πεπερασμένα φυσικά μέσα (βενζίνη, ή λεφτά) μέσα απ’ αυτό που η Ελίτ αποκαλεί οικονομική «ανάπτυξη»;

Μόνο αδαείς οικονομολόγοι και απατεώνες πολιτικοί μπορεί να πιστεύουν κάτι τέτοιο. Μόνο άνθρωποι που δεν έχουν καταλάβει απολύτως τίποτε από την αληθινή ανθρώπινη οικονομία, δηλαδή την Οικονομία του Θεού.

Μια τέτοια φυσική «ανάπτυξη» που αποσκοπεί δήθεν στην εξόφληση της άπειρης παραγωγής του δανειζόμενου ιδιωτικού, εικονικού χρήματος αποτελεί καθαρή καταστροφή του περιβάλλοντος και της ψυχικής και σωματικής υγείας εκείνου που τρέχει σαν τρελός δήθεν για να την πετύχει. Όσο δε αφορά τα περιβαλλοντικά κόμματα και τις διεθνείς διασκέψεις για το περιβάλλον (COP 21 in Paris 2016), είναι κι αυτά στην υπηρεσία, άλλα συνειδητά και άλλα ασυνείδητα, του σχεδίου χειραγώγησης και υποδούλωσης της ανθρωπότητας μέσα από τον εκφοβισμό της «περιβαλλοντικής τρομοκρατίας», σαν παρακλάδι της οικονομικής τέτοιας.

Λόγω του επί σκοπού μηδενιστικού σχεδιασμού του οικονομικού συστήματος, ποτέ δεν προφταίνουν να ξοφλήσουν οι περισσότεροι εντός της τακτής περιόδου του δανείου τους. Δανειζόμενοι τότε έντοκα το κομμάτι που τους υπολείπεται από το μέλλον, μεταθέτουν την τρέχουσα περίοδο σε μια επόμενη περίοδο, ελπίζοντας να τα καταφέρουν να τρέξουν ακόμα πιο γρήγορα κατά την περίοδο αυτή (για να «αναπτυχθούν») έτσι ώστε να προλάβουν, τόσο την εξόφληση της επόμενης περιόδου, καθώς και αυτά που έχουν μεταφέρει από τις προηγούμενες, συν πάντα τους τόκους των απανωτών δανείων τους. Επομένως, η κάθε επόμενη περίοδος (κύκλος) γίνεται πιο «στενή» σε χρόνο, δηλαδή χρειάζεται μεγαλύτερη ταχύτητα (περισσότερη «ανάπτυξη») για να διανυθεί επιτυχώς προς την εξόφληση, με αποτέλεσμα, μετά από κάποιο αριθμό περιόδων (κύκλων), να έρθει το «τέλος χρόνου», δηλαδή η χρεοκοπία. Τότε παίρνουν σειρά οι επόμενοι προς την χρεοκοπία (που μέχρι τότε τα κατάφερναν), μέχρι που να χρεοκοπήσουν οι πάντες και τα πάντα. Αυτό είναι το τελικό αποτέλεσμα του παρόντος οικονομικού συστήματος, το μηδέν (μηδέ ΕΝ). Κι αυτό οφείλεται στο ότι τα μέλη του συστήματος, δηλαδή όλοι εμείς, δεν έχουμε ακόμα βρει το ΕΝ (βλ. Ουδέν καινόν...)

Η κάθε τακτή περίοδος λοιπόν είναι σαν ένα ενδιάμεσο το οποίο είμαστε αναγκασμένοι από τον σχεδιασμό του οικονομικού συστήματος να το μεταθέτουμε συνεχώς πάρα κάτω (kicking the can down the road) λόγω του ότι ποτέ δεν προφταίνουμε, ποτέ δεν έχουμε τον απαιτούμενο χρόνο εξόφλησης εντός της τακτής περιόδου του δανείου μας. Δηλαδή, ποτέ δεν μας επιτρέπουν (λόγω του τρόπου που δημιουργούν και μας δανείζουν τα λεφτά) να έχουμε τον απαιτούμενο χρόνο που θα παρήγε τα απαιτούμενα λεφτά (συλλογικά σαν Κράτη) για να ξοφλήσουμε εντός της τακτής περιόδου αυτά που έχουμε δανειστεί με τόκο πάνω στον τόκο από τον ιδιοκτήτη των λεφτών μας. Και, ιδιοκτήτης των λεφτών μας είναι αυτός που τα δημιουργεί ταχυδακτυλουργικά εκ του μηδενός σαν αέρα κοπανιστό και μας τα δανείζει, μέσω των κυβερνήσεων, που αντιπροσωπεύουν ακριβώς το επίπεδο της σκέψης και αντίληψής μας ως προς το τι εστί «ανθρώπινη οικονομία», δηλαδή το τι είναι η ύπαρξη.

Όταν λοιπόν τελειώσει το ενδιάμεσο μας (η τακτή περίοδος εξόφλησης του δανείου μας), είναι σαν να μας τελειώνει ο χρόνος. Και πάντα μας τελειώνει (ποτέ δεν «βγαίνουμε»), επειδή ακριβώς έτσι είναι εκ προοιμίου σχεδιασμένο το οικονομικό σύστημα. Είναι σχεδιασμένο ώστε για να ζήσουμε να είμαστε αναγκασμένοι να δανειζόμαστε συνεχώς χρόνο (δηλαδή χρήμα) από το μέλλον, με σκοπό βέβαια να χρεοκοπούμε όλοι τελικά, ακόμα κι αν ένας λαός δεν είναι καθόλου τεμπέλης, ή/και διεφθαρμένος, όπως ψευδώς θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε οι πολιτικοί μας, που κι αυτοί την ίδια Ελίτ υπηρετούν πιστά. (Μέσω διεφθαρμένων πολιτικών, μας δανείζουν λεφτά που δεν τα χρειαζόμαστε, τα οποία είναι φυσικώς αδύνατον να ξοφληθούν με την οποιαδήποτε ανάπτυξη, όσο ικανός, τίμιος και εργατικός κι αν είναι ένας λαός). Όταν λοιπόν χρησιμοποιείς από τώρα τον μελλοντικό χρόνο ζωής σου σ’ αυτή την απέλπιδα προσπάθεια εξόφλησης, τότε σού μένει όλο και λιγότερος χρόνος μετά (μελλοντικά), και είναι σαν να βάζεις θηλιά γύρω από τον λαιμό σου, επειδή, όπως έχω αναφέρει πιο πάνω, ο κάθε επόμενος κύκλος είναι πιο πιεσμένος σε χρόνο (περισσότερη συσσώρευση χρωστούμενου χρήματος) και χρειάζεται μεγαλύτερο τρέξιμο, οδηγώντας σε μια ώρα αρχύτερα στη χρεοκοπία και τον θάνατο, όπως τόσο εύστοχα το αναδεικνύει η ταινία «In Time».

Αυτό συμβαίνει ήδη στην Ελλάδα και σύντομα θα γίνει τόσο έντονο που θα κάνει όλο και περισσότερους ανθρώπους ανά το παγκόσμιο να καταλάβουν τι τους περιμένει σύντομα κι αυτούς. Αυτός είναι και ο λόγος που όλοι αυτοί οι παράφρονες Επικυρίαρχοι της Νέας Ελιτιστικής Τάξης αυξάνουν συνεχώς τα όρια συνταξιοδότησης και τις ώρες εργασίας μας. Για να μας έχουν δούλους να τους δουλεύουμε και από τον τάφο, και πάλι να τους χρωστούμε, που λέει ο λόγος, κάτι που πρακτικά σημαίνει, να χρεοκοπούμε και να πεθαίνουμε νέοι, μια και προφανώς δεν είμαστε σε θέση να δουλεύουμε από τον τάφο…

«Ουδέν Καινόν υπό τον Ήλιον» παρά μόνον ο Χριστός, το «Πάντων Καινόν Καινότατον» 

Ο Τιτανικός που είναι η συλλογική ανθρωπότητα πρέπει να είναι χρεωμένη, και μάλιστα χρεοκοπημένη. Κι όταν τελικά βουλιάξει ο Τιτανικός, δεν θάχει σημασία αν εσένα η καμπίνα σου είναι από χρυσάφι. Κι αυτή στο βυθό θα καταλήξει μαζί με όλες τις άλλες φτωχικές καμπίνες και τ’ αμπάρια… Σίγουρα, έχει σημασία και η τελευταία αναπνοή, και όλοι μας προσπαθούμε να επιβιώσουμε όσο περισσότερο μπορούμε, αλλά δεν το βλέπουμε πού καταλήγουμε και τι αφήνουμε πίσω μας;

Εν πάση περιπτώσει, πάντα η Ελίτ επιτρέπει σε μερικούς ελάχιστους να έχουν πίστωση και να την επιδεικνύουν μάλιστα, έτσι ώστε να πείθεται η τεράστια μάζα των υπολοίπων, πως κι αυτοί μπορούν να κάνουν το ίδιο, όταν στ’ αληθινά και χωρίς να το αντιλαμβάνονται, απλώς τρέχουν σαν τρελοί προς την χρεοκοπία. Κι αυτό επειδή το οικονομικό σύστημα που εφαρμόζει η επικυρίαρχη Ελίτ είναι δυαδικό με βάση το μηδέν. Η κάθε πίστωση αντιλογίζεται στην ισόποση χρέωση με μηδενικό τελικό αποτέλεσμα και δεν υπάρχει ούτε καν σαν αστείο η περίπτωση να τα καταφέρουν όλοι όσοι είναι ικανοί και προσπαθούν. Είναι φυσικώς αδύνατον (εκ του συστήματος) και δεν υπάρχει σωτηρία από την επίπεδη αυτή συναλλαγή ανάμεσα στα οφειλήματά μας και τους οφειλέτες μας (τον «έξω από δω» μαμμωνά).

Μόνο κάποια άρτια (και όχι δυαδική) εξωτερική οντολογική υπόσταση μπορεί να μας σώσει. Μια υπερβαίνουσα του επιπέδου μας κοσμολογική υπόσταση, που την ίδια στιγμή κατά την οποία μας υπερβαίνει (δηλαδή ταυτόχρονα), να είναι και στο ίδιο επίπεδο μ’ εμάς (ίδια με εμάς), μια υπόσταση που να την είμαστε και να μας είναι ταυτόχρονα και που να μας υπερβαίνει κιόλας, έτσι ώστε να μπορεί να μας τραβήξει έξω από αυτό το μηδενιστικό πήγαινε-έλα που ζούμε καθημερινά. (Ένα παράδειγμα υπερβαίνουσας υπόστασης αποτελεί εκείνος που τραβά έξω και σώζει κάποιον που πνίγεται και… τραβά τα μαλλιά του, δήθεν για να σωθεί. Επειδή, κι εμείς αυτό κάνουμε, οι κακομοίρηδες, και είμαστε σαν χαμένοι….)

Ο Χριστός είναι η υπερβαίνουσα του επιπέδου μας κοσμολογική οντολογική υπόσταση που μας τραβά έξω από το αδιέξοδο της πίστωσης, που την ίδια στιγμή είναι χρέωση (με μηδενικό τελικό αποτέλεσμα). Ο Χριστός είναι η υπόσταση που κάνει το όχι, ΟΧΙ και το ναι, ΝΑΙ (βλ. πρόσφατο Δημοψήφισμα Τσίπρα), που κάνει τον άνδρα ΑΝΔΡΑ και τη γυναίκα ΓΥΝΑΙΚΑ, κοκ., βάζοντας το κάθε τι στον τόπο του. Ο Χριστός είναι η Σωτηρία και η Ελευθερία. Ο Χριστός είναι ο αληθινός εαυτός του καθενός και χωρίς Αυτόν, τον αληθινό μας εαυτό, δεν υπάρχει σωτηρία. Και είναι αληθινός εαυτός, επειδή την ίδια στιγμή που μας υπερβαίνει, μας αποτελεί κιόλας, κι Αυτός σαν άνθρωπος όπως εμείς.

Γι’ αυτό και η ενανθρώπιση του Θεού αποτελεί ΤΟ μοναδικό γεγονός, ενώ όλα τα άλλα επαναλαμβάνονται συνεχώς τα ίδια, χωρίς να περνά στην πραγματικότητα κανένας χρόνος και χωρίς εμείς, που νομίζουμε πως εξελισσόμαστε κιόλας σαν ανθρώπινο είδος απ’ την τρεχάλα, να φτάνουμε ποτέ πουθενά. Ρούπι δεν το κουνάμε από τη θέση μας, και κανένας χρόνος δεν περνά μέχρι που, από την πολλή επανάληψη, να καταλάβουμε το αυτονόητο. Κι αν δεν το καταλάβουμε, υπάρχει και η Ανάσταση κρίσεως, όπου μας δίνεται ακόμα μια ευκαιρία να το καταλάβουμε, όσοι θέλουμε βέβαια, επειδή ο Χριστός είναι η απόλυτη ελευθερία και δεν υποχρεώνει κανένα σε τίποτε. Ο Θεός επιτρέπει την επανάληψη από πρωτοχρονιά σε πρωτοχρονιά, δίνοντας μας συνεχώς ευκαιρίες ανάβλεψης, η ανάστασης στο αυτονόητο. Εμείς όμως αρνούμαστε να δούμε την αλήθεια και μας τελειώνει ο χρόνος, δηλαδή χρεοκοπούμε, άλλοι πρώτα στον χρηματικό τομέα, άλλοι πρώτα στον τομέα της υγείας, κοκ., πηγαίνοντας από το κακό στο χειρότερο μέχρι το τέλος-τέλος…

Αν και σε ατομικό επίπεδο μπορεί σίγουρα κάποιος να ξοφλήσει το δάνειό του, δεν ισχύει το ίδιο και στο συλλογικό επίπεδο μιας χώρας που παραμένει στο τρέχον οικονομικό σύστημα του συνεχούς χρέους. Επειδή, αν μια χώρα εντός του ηθικά διεστραμμένου παρόντος συστήματος ξοφλήσει εντελώς, τότε δεν θα κυκλοφορούν καθόλου χρήματα στην επικράτεια της και θα χρεοκοπήσει. Κι αυτό λόγω ακριβώς του ότι το κυκλοφορούν χρήμα είναι χρεωστικό, είναι τα δάνεια που δίνονται συνεχώς το ένα πάνω στο άλλο, με τόκο πάνω στον τόκο. Ο μόνος τρόπος σωτηρίας από τον σταδιακό αφανισμό (από κοινωνική τάξη σε κοινωνική τάξη), επειδή περί αυτού πρόκειται (περί αφανισμού σωματικού και ψυχικού) είναι η ΕΞΟΔΟΣ από το οικονομικό σύστημα του χρέους και η επιστροφή μας στην χάρη του ελέους του Θεού, δηλαδή στην δωρεάν πίστωση ζωής. Η μόνη σωτήρια οδός είναι η επιστροφή μας στην δωρεάν οικονομία του Θεού, την δωρεάν πιστωτική οικονομία. Αυτό σημαίνει την εκδίωξη όλων των τραπεζών του συστήματος (των συστημικών τραπεζών), με απολύτως όλες τις αρχικές δυσκολίες που αυτό συνεπάγεται. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, και ο λαός που θα το αποτολμήσει, ή που θα αναγκαστεί να το αποτολμήσει πρώτος, δεν πρέπει να έχει την παραμικρή αμφιβολία πως κάνει το απολύτως ορθό ως προς το «πάντων καινών καινότατον», που είναι ο Χριστός, δηλαδή ο αληθινός του εαυτός.

Όσο αφορά το μέλλον των νέων μας εν έτει 2016, η διακονία (το να υπηρετείς τους άλλους) είναι η ύψιστη αρετή και επιτυγχάνεται με την επιλογή της Αγαθής Μερίδας, δηλαδή με το να μην θεοποιεί, να μην δοξάζει κανείς τη δουλεία του, κάτι που ισοδυναμεί με το να διακονεί τον εαυτό του στο πάθος του να απολαμβάνει το έργο της δήθεν τελειοποίησης της δουλείας (ή δουλειάς) του. Ένας γιατρός π.χ., που αφιερώνει όλο τον χρόνο του στη διακονία των άλλων, μπορεί και να παίρνει κι ένα μεγάλο μισθό, αλλά δεν είναι ο μισθός αυτός καθ’ εαυτός που τον κάνει πλούσιο. Είναι το δόσιμο στους άλλους του χρόνου που χρειάστηκε για να κερδηθεί ο μισθός του. Είναι το δόσιμο στους άλλους που έχουν ανάγκη τον χρόνο αυτό μέσα από την φροντίδα του γιατρού …. Και από το 2016 και μετά, τα πράγματα προβλέπονται εντελώς διαφορετικά απ’ ότι τα ξέραμε μέχρι τώρα….

*εμπνευσμένο από το άρθρο της Γιώτας Χουλιάρα «Το Σχέδιο για Κυριαρχία των Τραπεζών. Η Επόμενη Φάση», που αναφέρεται στο «όπλο» του πλαστικού χρήματος (Hellenic Nexus, τ.102, Δεκέμβριος 2015).

ΠΗΓΗ