Ο ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΚΑΛΕΙ ΑΠΟ ΤΟ 2010 ΣΕ ΞΕΣΗΚΩΜΟ!

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΟΓΛΗΣ:«ΕΛΠΙΖΩ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΝΑ ΑΦΥΠΝΙΣΘΕΙ ΝΑ ΚΑΤΕΒΕΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΝΗΚΟΥΝ!»

Από συνέντευξη του Γιάννη Βόγλη στο tvxs και στην Κρυσταλία Πατούλη, στο πλαίσιο της Έρευνας για την Κρίση, το 2010

«Εγώ δεν ανήκω σε αυτούς που ρίχνουν τις κατάρες μόνο στους ξένους. Αυτό που εννοώ είναι ότι, γενικά όλοι, έχουμε και ένα κομμάτι ευθύνης. Τη μεγαλύτερη βέβαια την έχουν οι πολιτικοί, τους οποίους όμως, εμείς εκλέξαμε.... 

Όσο βέβαια η εξουσία γίνεται πιο υδροκεφαλική, συγκεντρωμένη στις Βρυξέλες, τόσο τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Και μιλώ για το "όραμα" της Ενωμένης Ευρώπης. 

Γιατί είναι αδύνατον το σύνολο των Ευρωβουλευτών να αντιληφθούν τι γίνεται σε κάθε χώρα. Ο καθένας νοιάζεται για τη δική του πατρίδα.


Αποτέλεσμα; Αυτή τη στιγμή, όλη η Ευρώπη βουλιάζει, ανεξάρτητα με το πόσο ο καθένας θέλει να σώσει τη χώρα του. Χώρες και λαοί χρεωμένοι, ίσον υπόδουλοι. Πού είναι λοιπόν η συμπαράσταση; Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα. 

Όταν έπεφτε το τείχος στη Γερμανία ο κόσμος πανηγύριζε και έλεγε «επιτέλους!». Ίσως ήμουν από τους πολύ λίγους που είχαν πει τότε, «Ετοιμαστείτε για το 4ο Ράϊχ», το οποίο βιώνουμε αυτή τη στιγμή.

....

Ο καπιταλισμός, ο φασισμός και ο πόλεμος, είναι αδέλφια και πάντα πάνε χέρι χέρι. Η μορφή του πολέμου δεν έχει σημασία. Εμείς αυτή τη στιγμή, βιώνουμε μια νέα μορφή πόλεμου. 

Και η Ελλάδα έγινε το πειραματόζωο, για τη διάσωση της Ευρώπης. Κάποτε γνωρίζαμε τον εχθρό μας. Σήμερα δεν ξέρουμε ποιοί είναι. Ποιοί είναι για παράδειγμα πίσω από τους Οίκους Αξιολόγησης;

Δυστυχώς τα κόμματα έμειναν αρκετά πίσω, ασχολούμενα με τα εσωτερικά τους προβλήματα. Αμβλύνθηκαν οι ιδεολογικές διαφορές. 

Η πολιτική εξουσία άφησε τους οικονομικούς τεχνοκράτες να κατευθύνουν τη μοίρα του κόσμου, ενθαρρύνοντας τη λαιμαργία των κερδοσκόπων. Οι πολιτικοί μας έγιναν υποχείρια κάποιων λογιστών.

Οι Πρωθυπουργοί των Ευρωπαϊκών χωρών, υπακούν στις αποφάσεις των Οικονομολόγων. Απεγνωσμένα προσπαθούν να πάρουν πάλι την εξουσία στα χέρια τους. Και τα θύματα, σ' αυτές τις ανατροπές που βιώνουμε, είναι οι λαοί. 

Επομένως, αν δεν ξεσηκωθούν οι λαοί να ανατρέψουν αυτόν τον αόρατο εχθρό, δεν ξέρουμε που θα καταλήξουμε. Και το κακό είναι γενικό, παγκόσμιο. 

 ...

Πάντοτε η Ελλάδα ήταν εξαρτημένη, ήταν προτεκτοράτο. Και αυτό ξεκίνησε μετά την επανάσταση του ’21, όταν έξω από το Ναύπλιο ήταν αραγμένα τα πλοία του Γαλλόφυλου Κωλλέτη και του Αγγλόφυλου Μαυροκορδάτου και περίμεναν τη συνωμοτική δολοφονία του Καποδίστρια για να μπουν μέσα στη χώρα να κάνουν κουμάντο. 

Ένα άλλο μεγάλο θέμα στη σύγχρονη Ελλάδα, είναι η εκπαίδευση. Στην αρχαιότητα, η γνώση που αποκτούσε κάποιος ήταν σφαιρική για όλες τις επιστήμες. Σήμερα, με την "εξειδίκευση" έχουν κομματιάσει την εκπαίδευση, δίνοντας βάρος μόνο στον τομέα που ειδικεύεται ο καθένας. Για να μην αναφέρω βέβαια και την υποβάθμιση  της γλώσσας. 

Όσο για την ιστορία; Αλίμονο στον Έλληνα, που δεν ξέρει την ιστορία του! Αλλά γενικά η εκπαίδευση δεν μορφώνει σφαιρικά ανθρώπους. Τους ετοιμάζει να γίνουν εργασιακά υπόδουλοι, σε ένα πλέγμα "Παγκοσμιοποίησης".....

Όταν είδα τους αγανακτισμένους στο Σύνταγμα, κάπου αναθάρρεψα. Είπα πως κάτι γίνεται. Διαλύθηκαν όμως, γιατί δεν υπήρχε συνοχή. Δεν υπήρχε στόχος. Θα έπρεπε με το ένα χέρι να μουντζώνουν τη βουλή και με το άλλο τον εαυτό τους!

Γιατί αυτοί οι ίδιοι έβγαλαν αυτούς που ήταν μέσα στη βουλή. Γιατί τώρα τους μουντζώνουν! Τί διεκδικούνε; Ο κόσμος δεν έχει συνειδητοποιήσει τι διεκδικεί. Να μη χάσει το μεροκάματό του; Να μην του κόψουν τη σύνταξη; Αυτό είναι το πρόβλημα; 

Δεν έχουν καταλάβει την κατοχή που έρχεται;

Θα πω μια πραγματική ιστορία. Μικρός μεγάλωσα στο Βύρωνα, σε της Καισαριανής και από τις ριπές υπολογίζαμε περίπου πόσες ήταν οι εκτελέσεις.

Την Κυριακή την 1η του Μάη του 1944, έγινε η μεγάλη εκτέλεση των 200.

Αυτή η εκτέλεση κράτησε σχεδόν ολόκληρη την ημέρα. Όλος ο κόσμος ήταν στις πόρτες και στα παράθυρα. Νεκρική σιγή. Δεν μιλούσε κανείς. Κάποτε τα μυδράλια σταμάτησαν. 

Προς στο σούρουπο, από κάτω στο δρόμο φάνηκαν κάποιες μικρές φλογίτσες που ανέβαιναν. Όσο η πορεία ανέβαινε πλήθαινε, γιατί ο κόσμος έβγαινε από τα σπίτια του και ακολουθούσε.

Κρατούσαν μικρά δαδιά. Τότε δεν υπήρχαν κεριά. Ακολουθήσαμε κι εμείς. Φτάσαμε σ’ ένα πλάτωμα που ήταν ένα μεγάλο σταυροδρόμι.

Από όλους τους δρόμους ερχόταν κόσμος με δαδιά αναμμένα. Εκεί σιωπηλά γονατίσαμε και με σκυφτό το κεφάλι, ψάλλαμε, το «Πέσατε θύματα, αδέλφια μου εσείς».

 Αυτή η ενότητα, και αυτή η ομοψυχία που υπήρχε, ήταν αυτό που έκανε τη διαφορά με το σήμερα.

Η ουσία, είναι μία τώρα, να ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα αφυπνιστεί ο κόσμος, και θα κατέβει πραγματικά στους δρόμους να διεκδικήσει αυτό που του ανήκει.

 Γιατί αυτό πρέπει να γίνει.

Δεν έχουμε καμία άλλη λύση. Δεν θα μας λυπηθεί κανένας, δεν θα φροντίσει κανένας για μας, παρά μόνο εάν διεκδικήσουμε. Πρέπει να απαιτούμε, και όχι να επαιτούμε…

Και η νεολαία που ψάχνει δουλειά στο εξωτερικό για να φύγει; Να μείνει εδώ και να διεκδικήσει. 

Οι γονείς σου δουλέψανε και με στέρηση σε σπουδάσανε. Τελείωσες το Πανεπιστήμιο, πήρες το δίπλωμα, και σηκώνεσαι να φύγεις; Θα μείνουμε δηλαδή μια χώρα γερόντων; 

Όχι! Να δώσεις κι εσύ τον αγώνα σου, όπως τον έδωσαν και οι δικοί σου.

Ελπίζω να ξυπνήσει κάποια στιγμή ο Έλληνας, μέσα στον Έλληνα. Και μεγάλη Σημασία έχει για μένα η ενότητα. Αυτό είναι το τελικό σύνθημα που μπορώ να πω: 

Να ενώσουμε τα χέρια, και όλοι μαζί να βγούμε να διεκδικήσουμε. Γιατί δεν θα μας χαρίσει κανένας, ΤΙΠΟΤΑ!-»

ΠΗΓΗ ΓΙΑ ΤΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ