Οίμος-Αθήνα: Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΔΥΤΙΚΩΝ ΑΠΟΘΡΑΣΥΝΕΙ ΤΟΥΣ ΓΕΙΤΟΝΕΣ...

ΤΟ ΝΕΟΟΘΩΜΑΝΙΚΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΤΑΓΙΠ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΚΑΙ Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ Η.Π.Α. ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΈΝΩΣΗΣ

Του Στέφανου Τανιμανίδη,

Ιστορικού – συγγραφέως.

Πρώην Ειδικός Σύμβουλος του Υπ. Εξωτερικών, Επίτιμος Προέδρος Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων.

Ως Έλληνες Μικρασιατικής και ποντιακής καταγωγής, σε ότι μας αφορά, αλλά και ως πολιτισμένος κόσμος, μετά την ολοκλήρωση το 1923 και της δεύτερης φάσης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και του Πόντου και την υπογραφή της συνθήκης της Λοζάνης, εδώ και εκατό χρόνια παρακολουθούμε την συνεχιζόμενη ιμπεριαλιστική και επεκτατική πολιτική των εκάστοτε Τουρκικών κυβερνήσεων.

Κεμαλιστών, σοσιαλιστών, στρατιωτικών-χουντικών και σήμερα των φιλοϊσλαμιστών, να συνεχίζουν την ίδια, (δηλαδή από την Σκύλα στην Χάρυβδη), προκλητική όσο και καταδικαστέα από τους Διεθνείς οργανισμούς, τον Ο.Η.Ε. και την Ευρωπαϊκή Ένωση πολιτική, με συνεχείς επαναλαμβανόμενες Τουρκικές απειλές, αλλά κατά καιρούς και πράξεις κατά της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας, της Κύπρου και των κυριαρχικών δικαιωμάτων τους στις παρακείμενες θαλάσσιες ζώνες,καθώς και σε βάρος και άλλων γειτονικών χωρών και λαών, των εθνοκαθάρσεων και της Γενοκτονίας.

Ενδεικτικό είναι το πρόσφατο δημοσίευμα του editorial του Bloombergστο οποίο επισημαίνεται ότι απειλώντας ο Τούρκος πρόεδρος με μη έγκρισή της Τουρκίας, εισόδου της Σουηδίας και της Φιλανδίας στο ΝΑΤΟ, έχει επαναφέρει στο προσκήνιο τις αμφιβολίες για την αξιοπιστία της Τουρκίας ως μέλους της βορειοατλαντικής συμμαχίας.

Το αμερικανικό ειδησεογραφικό δίκτυο επισημαίνει μάλιστα ότι «οι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι ηγέτες θα πρέπει να καταστήσουν σαφές πως η συμπεριφορά του Ερντογάν υπονομεύει συλλογικά την ασφάλεια του ΝΑΤΟ και θα πρέπει να είναι πρόθυμοι να του δείξουν πως αυτή η συμπεριφορά έχει συνέπειες».

Στο ίδιο μήκος κύματος σε πρόσφατο άρθρο, που υπέγραφαν οι Τζο Λίμπερμαν, πρώην Γερουσιαστής των Δημοκρατικών, Μαρκ Γουάλας, πρώην πρεσβευτής του Η.Π.Α. στον Ο.Η.Ε., στην εφημερίδα Wall Street Journal, αλλά και ο πρ. σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας των Η.Π.Α. Ρεπουμπλικάνος Τζόν Μπόλτον τόνιζαν πως «η απειλή του Ερντογάν να μπλοκάρει την ένταξη Σουηδίας και Φινλανδίας σε μία τόσο κρίσιμη στιγμή για την ασφάλεια της Ευρώπης, θέτει το ερώτημα του εάν τελικά η Τουρκία μπορεί να ανήκει στη συμμαχία».

Σχολίαζαν μάλιστα πως η Τουρκία δεν έχει προσφέρει άλλη βοήθεια στην Ουκρανία πέραν μίας «θορυβώδους διπλωματίας» με την οποία επιχειρεί να παρουσιαστεί ως «ειρηνοποιός», ενώ επί χρόνια συνεργάζεται στενά με τη Μόσχα, έχοντας μεταξύ άλλων αγοράσει τους S-400. Και τόνιζαν πως «επί διακυβέρνησης Ερντογάν η Τουρκία έχει διολισθήσει στον αυταρχισμό».

«Η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ, αλλά υπό τον Ερντογάν δεν σέβεται πλέον τις αξίες στις οποίες στηρίζεται η μεγάλη αυτή συμμαχία» τόνιζαν και πρόσθεταν πως το Άρθρο 13 προσφέρει έναν μηχανισμό για την εθελοντική αποχώρηση ενός μέλους από το ΝΑΤΟ.

«Επομένως, μήπως θα πρέπει να αναθεωρηθεί ώστε να καθιερώσει και μία διαδικασία αποπομπής για κράτη μέλη που δεν ανταποκρίνονται ούτε στις αξίες ούτε στις πρακτικές προϋποθέσεις της συμμετοχής»;κατέληγαν.

Προς το παρόν πάντως το ίδιο το ΝΑΤΟ δια στόματος του φιλότουρκου Γενικού Γραμματέα του, από όσο προκύπτει τουλάχιστον από την μέχρι σήμερα στάση και τις κατά καιρούς δηλώσεις του όπως αυτή που ενδεικτικά παρουσιάζουμε παρακάτω, Γενς Στόλτενεμπεργκ, φαίνεται περισσότερο διατεθειμένος να χαϊδέψει τα αυτιά της Τουρκίας, παρά να την επιπλήξει για τη συμπεριφορά της αυτή.

«Η Τουρκία είναι πολύτιμος σύμμαχος για την νοτιανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Είμαι σίγουρος ότι οι όποιες ανησυχίες της θα αντιμετωπιστούν» (1)

Ενώ το περιοδικό Economist σε πρόσφατη πρωτοσέλιδη δημοσίευσή του, βλέπει στην Τουρκία μία ελλοχεύουσα Δικτατορία και το περιοδικό Stern με τον τίτλο «Ερτνογάν ο Εμπρηστής» συμπεραίνει στο σχετικό άρθρο του ότι «προκειμένου ο Τούρκος Πρόεδρος, να διασφαλίσει την επανεκλογή του και την παραμονή στην εξουσία με τις δηλώσεις και την πολιτική που ακολουθεί προκαλεί εκτός του υπόλοιπου κόσμου και των συμμάχων του, επικίνδυνες διενέξεις και στην Γερμανία»!

Αυτό λοιπόν που βλέπουμε σήμερα να εξελίσσεται στην Τουρκία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ασφαλώς και δεν ήταν το σενάριο στο οποίο πόνταρε η Δύση πριν από δύο δεκαετίες. Όταν δηλαδή το 2004, η χώρα ελάμβανε πρόσκληση για έναρξη διαπραγματεύσεων με στόχο την ένταξη της στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (A.K.P.), το οποίο βρισκόταν στην εξουσία για μόλις δύο χρόνια εκείνη την εποχή, χαιρέτισε την εξέλιξη ως επικύρωση της μουσουλμανικής δημοκρατικής κοσμοθεωρίας.

Ωστόσο, μόνο λίγα χρόνια μετά, ο κ. Ερντογάν – ο οποίος ήταν πρωθυπουργός για 11 χρόνια πριν γίνει πρόεδρος το 2014 – θα άρχιζε να απομακρύνεται από τις πολιτικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις, που απαιτούσε ο στόχος αυτός.

Θα πέταγε το όραμα της Ευρωπαϊκής προοπτικής και θα έφερνε στο προσκήνιο ένα άλλο για την ανάδειξη της Τουρκίας σε ηγέτιδα δύναμη του μουσουλμανικού κόσμου.

Για να το πετύχει αυτό επιδόθηκε σε μία εκτεταμένη καταστολή εναντίον των εχθρών του – πραγματικών και φανταστικών- και ακολούθησε έναν ολισθηρό δρόμο προς τον αυταρχισμό.

Κάπως έτσι η Τουρκία – που η Δύση πίστευε ότι θα είναι το μοντέλο της φιλελεύθερης δημοκρατίας για τον ισλαμικό κόσμο, θυμίζει σήμερα περισσότερο τα απολυταρχικά καθεστώτα της Μέσης Ανατολής.

Προς τα πού κοιτάζει η Τουρκία;

Το 1996 παρόλα αυτά έγινε ένα καίριο βήμα με τη συμφωνία της Τελωνειακής Ένωσης Τουρκίας και Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ήταν μία χρονιά κατά την οποία τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο εξωτερικό όλοι έθεταν το ερώτημα.

Η Τουρκία κοιτάζει τελικά ανατολικά ή δυτικά;

«Οι κοσμικοί υποπτεύονταν ότι οι θρησκευόμενοι συντηρητικοί σχεδίαζαν να δέσουν τη δημοκρατία με τον μουσουλμανικό κόσμο – στα μάτια τους μία περιοχή οπισθοδρόμησης και συνεχούς διαμάχης- ενώ συγχρόνως διέλυαν την κληρονομιά του Κεμάλ στο εσωτερικό.

Οι συντηρητικοί από την άλλη «θρηνούσαν για την αποξένωση της Τουρκίας από τη Μέση Ανατολή και για την απαξίωση του Οθωμανικού της παρελθόντος».

Η έλευση του A.K.P. στο προσκήνιο

Το 2001 ήρθε η Εταιρική Σχέση Προσχώρησης. Τότε το τουρκικό κοινοβούλιο ενέκρινε πακέτα «εναρμόνισης με τις αρχές του Ευρωπαϊκού κεκτημένου» που επέφεραν σημαντικές αλλαγές στον ποινικό κώδικα, στους κώδικες ποινικής δικονομίας και στον αντιτρομοκρατικό νόμο.

Ερχόμενο στο προσκήνιο το 2002 το A.K.P. απάντησε: «Η Τουρκία δεν χρειάζεται να διαλέξει. Το παρελθόν της οθωμανικής αυτοκρατορίας είναι πλούτος και όχι βάρος, διεκήρυξε».

Η χώρα μπορούσε να προχωράει προς την ένταξη στην Ε.Ε. και ταυτόχρονα να αναπτύσσει τους εμπορικούς, αλλά και πολιτικούς δεσμούς της με Άραβες και Πέρσες.

Ενώ ο τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας και σημερινός άσπονδος εχθρός του Ερντογάν, καθηγητής Αχμέτ Νταβούτογλου, το έθεσε ως εξής:

«Η Τουρκία απολαμβάνει πολλαπλές περιφερειακές ταυτότητες. Ο μοναδικός συνδυασμός της ιστορίας και της γεωγραφίας μας φέρνει μαζί του μια αίσθηση ευθύνης για να συμβάλουμε στη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια».

Οι μεταρρυθμίσεις του Ερντογάν.

Στα δύο πρώτα χρόνια της διακυβέρνησής του ο «μεταρρυθμιστής Ερντογάν» είχε κάμψει εν πολλοίς τις όποιες ανησυχίες για το τι σημαίνει πολιτικό ισλάμ, αλλά και φαινόταν να πείθει τους δικούς του ψηφοφόρους ότι η ένταξη στην Ευρώπη ήταν σύμφωνη με τις δικές τους αξίες.

Ό,τι κι αν καταλογίσει κανείς στον Τούρκο πρόεδρο, δεν μπορεί να παραγνωρίσει ότι κατά την πρώτη δεκαετία διακυβέρνησής του τριπλασίασε το κατά κεφαλήν Α.Ε.Π. της χώρας, περιόρισε σημαντικά το ποσοστό της φτώχειας και άμβλυνε τις εισοδηματικές ανισότητες.

Ο Ερντογάν ουσιαστικά ανταποκρίνεται πλήρως σε εκείνο το μοντέλο των «ηγετών πυγμής», που πριν αρχίσουν να φιμώνουν και να καταδιώκουν πιθανούς αντιπάλους, πριν αποφασίσουν να συγκεντρώσουν κάθε δυνατή εξουσία στα χέρια τους με σκανδαλώδεις συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, φροντίζουν να κερδίσουν τη στήριξη των πολιτών, αναμορφώνοντας την οικονομία και αναδιανέμοντας το εισόδημα.

Εκείνη την εποχή και οι Η.Π.Α. που είχαν κηρύξει τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας έβλεπαν στο πρόσωπο του Ερντογάν έναν αξιόπιστο σύμμαχο. Το A.K.P. ήταν για τον τότε πρόεδρο Τζορτζ Μπους ένα μετριοπαθές ισλαμικό κόμμα, που μέχρι τα τέλη του 2002 είχε αναπτύξει χιλιάδες στρατιώτες στο Αφγανιστάν.

Το αποτυχημένο πραξικόπημα.

Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα το 1996, το οποίο μεταξύ άλλων έφερε ξανά κοντά τους Ερντογάν – Πούτιν, στρατός, αστυνομία, πανεπιστήμια, δικαστήρια – όλος ο κρατικός μηχανισμός, αλλά επίσης μέσα ενημέρωσης και επιχειρηματικός κόσμος υποβλήθηκαν σε σαρωτικές εκκαθαρίσεις. Ο δεύτερος μάλιστα άφησε κατά μέρος τις συγκρούσεις για τη Συρία και ξέχασε για λίγο την κατάρριψη του Sukhoi από τουρκικό F-16 τον Νοέμβριο του 2015.

Η εγκαθίδρυση προσωποπαγούς καθεστώτος.

Ο Ερντογάν βρήκε την ευκαιρία που αναζητούσε για την εγκαθίδρυση ενός απολύτως προσωποπαγούς καθεστώτος. Το 2017 με την αναθεώρηση του Τουρκικού συντάγματος άλλαξε το σύστημα από κοινοβουλευτικό σε προεδρικό και εξασφάλισε την παραμονή του στην εξουσία.

Παραμένει σταθερά στην εξουσία εδώ και 20 χρόνια, έχοντας τα τελευταία βάλει την τουρκική δημοκρατία σε μία τροχιά παρακμής και την οικονομία σε δίνη. Η λίρα έχει καταρρεύσει και ο πληθωρισμός στη χώρα έσπασε επίσημα ακόμη και το φράγμα του 85% και ανεπίσημα το 150%.

Τα ρεπορτάζ για τους πολίτες που περίμεναν στις ουρές για το «κοινωνικό ψωμί» ή για μπακλαβά… χωρίς γέμιση, αποτύπωναν με γλαφυρό τρόπο την οξεία οικονομική κρίση.

Ο σημερινός Πρόεδρος της Τουρκίας κ. Ταγίπ Ερντογάν, με την πολιτική που ακολουθεί επιχειρεί να αποδημήσει τον Κεμαλισμό, που αποτέλεσε το θεμέλιο ιδεολογικό λίθο της δημιουργίας της σύγχρονής Τουρκικής Δημοκρατίας και να επαναφέρει στο προσκήνιο το αυτοκρατορικό όραμα των Τούρκων με σημείο αναφοράς του όχι πια τον Κεμάλ, αλλά τον Μωάμεθ τον πορθητή. (2)

Ταυτόχρονα επιχειρεί να ηγηθεί όλου του Σουνιτικού Ισλαμικού Κόσμου, σε προφανή αντιπαράθεση με την Χριστιανική και Δημοκρατική Δύση και να επαναφέρει τις εδαφικές βλέψεις και διεκδικήσεις της Τουρκίας, όπως αυτές προβλέπονται στο Εθνικό συμβόλαιο του 1920.

Στις 28 Ιανουαρίου 1920 οι βουλευτές της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης υιοθέτησαν τον Εθνικό Όρκο η Εθνικό Συμβόλαιο, με το οποίο τα σύνορα της Τουρκίας έπρεπε να αποκατασταθούν όπως αυτά είχαν διαμορφωθεί στις 17 Οκτωβρίου 1918 με την υπογραφή από μέρους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και των δυνάμεων της Αντάτ, της συνθήκης του Μούδρου.

Με την απόφασή της αυτή η Εθνοσυνέλευση επιχείρησε τότε να θέσει τους όρους της προς τους νικητές του Α΄ παγκοσμίου πολέμου, προκειμένου να υπογράψουν συνθήκη ειρήνης μαζί τους!

Αυτή την απόφαση υιοθέτησε και ο Κεμάλ Μουσταφά πασάς που στη συνέχεια μεταβίβασε ως μυστική διαθήκη στους πολιτικούς επιγόνους του.

Αφού σύμφωνα με δηλώσεις του τότε βουλευτή του Κόμματος της Μητέρας Πατρίδας (Α.Ν.Α.Ρ.), που ίδρυσε ο Τουργκούτ Οζάλ, Γιαλτσίν Κοτσάκ, ο Κεμάλ είχε μυστική διαθήκη για τη Μοσούλη.

Ο Κεμάλ Μουσταφάς Πασάς, σε συνομιλία που είχε το 1937 με τον Αμερικανό στρατηγό Μακάρθουρ ,του είχε πει μεταξύ άλλων και τα εξής:

«Αν μου το επιτρέψει ο Θεός κατά τη διάρκεια της ζωής μου, θα ξαναπάρω πίσω τη Μοσούλη, το Κιρκούκ και τα νησιά. Θα προσαρτήσω και θα κάνω μέρος της τουρκικής επικράτειας τη Θεσσαλονίκη και τη δυτική Θράκη».

Στη συνέχεια, όπως ισχυρίζεται ο Κοτσάκ , ο μετέπειτα πρωθυπουργός Μπουλέντ Ετζεβίτ του εκμυστηρεύτηκε ότι και ο πρωθυπουργός Ισμέτ Ινονού του είπε:

«Δεν ήταν κατάλληλες οι συνθήκες τότε και δεν μπορέσαμε να τα πάρουμε. Αν οι συνθήκες το επιτρέψουν κάποτε, είναι καλό για την Τουρκία να πάρει τη Μοσούλη. Δεν πρέπει να το ξεχνάς αυτό».

Ενώ με τη σειρά του ο Ετζεβίτ, μεταβίβασε αυτή τη διαθήκη στον Πρόεδρο Αχμέτ Νετζτέτ Σεζέρ, λέγοντάς του ότι.

«κ. Πρόεδρε εγώ, μόλις βρήκα κατάλληλες συνθήκες, πήρα την Κύπρο».

Ενώ το 1991 ο πρωθυπουργός Τουργκούτ Οζάλ επιχείρησε να κάνει πράξη αυτή τη διαθήκη, όταν δέχτηκε πρόταση του προέδρου των Η.Π.Α. Τζωρτζ Μπους να συμμετέχει η Τουρκία στην επιχείρηση «Καταιγίδα της Ερήμου»,με αντάλλαγμα τη Μοσούλη.

Στο πρόσφατο παρελθόν ο πρώην πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου επιχειρώντας να αναβιώσει ένα νέο μουσουλμανικό τόξο δήλωσε πως, «η Τουρκία πρέπει να ενδιαφέρεται για τους αδερφούς της στον ευρύτερο μουσουλμανικό, σουνιτικό κόσμο», ενώ το τελευταίο διάστημα ο Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν, με συνεχείς δημόσιες δηλώσεις του όπως,

«η Τουρκία δεν είναι μόνον η Τουρκία η εκτός από τα σημερινά σύνορα της χώρας μας που ορίζουν διεθνείς συμβάσεις, υπάρχουν και τα σύνορα της καρδιάς μας που βρίσκονται από τη Μοσούλη, το Κιρκούκ, το Αρμπίλ, το Χαλέπι και το Βατούμ, μέχρι τα νησιά του Αιγαίου, τη Θράκη, τη Θεσσαλονίκη και τη Βάρνα».

«Τα 780.000 χιλ. τετραγωνικά χιλιόμετρα της σημερινής Τουρκίας είναι πού λίγα για να χωρέσουν τα εκατομμύρια των Τούρκων !».

Διαπιστώνοντας ο Τούρκος πρόεδρος ότι η εδαφική εξάπλωση του Ισλαμικού χαλιφάτου σε Ιράκ και Συρία και η αποτυχία της Δύσης να ανατρέψουν το καθεστώς Άσαντ, έχουν αποσταθεροποιήσει το «status guo» της περιοχής, σε συνδυασμό με την προέλαση των Κούρδων της Συρίας δυτικά του Ευφράτη που επιχειρούν να ενώσουν τα τρία καντόνια τους (Αφρίν, Κομπάνι, Αλ Τζατζίρα), θα μπορούσε να επιφέρει σειρά αλλαγών στις γύρω από την Τουρκία περιοχές, ακόμη και αλλαγή των συνόρων της, έχει στείλει στρατό, μάλιστα με την άδεια των Η.Π.Α. και την ανοχή της Μόσχας, στη βόρεια Συρία και το βόρειο Ιράκ, παρά την έντονη αντίδραση της Δαμασκού και της Βαγδάτης .

Γι’ αυτό εν όψει των διαπραγματεύσεων που μπορεί να καθορίσουν νέες γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην ευρύτερη περιοχή, βάζει ψηλά τον πήχη των τουρκικών διεκδικήσεων.

Ενώ με πρόσχημα την διαφύλαξη των συνόρων της Τουρκίας με το Ιράκ και τη Συρία, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αποτρέψει τη δημιουργία Κουρδικού κράτους στα νοτιοανατολικά σύνορα του, συνεχίζει να δολοφονεί τον αγωνιζόμενο για την αυτονομία του, Κουρδικό λαό.

Έχει στείλει επίσης στρατό στην σπαρασσόμενη Λιβύη, υπογράφει με τους εγκάθετους της διορισμένης κυβέρνησης της, το παράνομο Τουρκο-Λιβυκό μνημόνιο με στόχο την εκμετάλλευση για λογαριασμό της Τουρκίας των όποιων ενεργειακών θαλάσσιων πόρων στην περιοχή αυτή και συνεχίζει να υποστηρίζει τους Αζέρους στον πόλεμο με την Αρμενία στις περιοχές του Ναγκόρνο Καρμπάχ.

Αρνείται να καταδικάσει έμπρακτα την παράνομη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και να εφαρμόσει τις κυρώσεις που της επέβαλαν Ευρωπαϊκή Ένωση και ΝΑΤΟ, με δηλώσεις του δικαιώνει την πολιτική Πούτιν, ενώ συναγελάζεται με τους εισβολείς και διαμεσολαβεί ως χώρα για το ξέπλυμα μαύρου ρωσικού χρήματος και την προώθηση των εμπορικών συναλλαγών Ρωσίας και ολιγαρχών, ενώ αρνείται να συνυπογράψει την ένταξη της Σουηδίας και της Φιλανδίας στο ΝΑΤΟ.

Ενώ σύμφωνα με έγκυρα δημοσιεύματα των Μ.Μ.Ε. μέχρι πρόσφατα συνεργαζόταν με τους ηγέτες του ισλαμικού χαλιφάτου τροφοδοτώντας τους παράνομα με οπλισμό, με αντάλλαγμα την αγορά φθηνού πετρελαίου από τις ελεγχόμενες από μέρους τους εμπόλεμες πετρελαϊκές περιοχές, δημιουργώντας παράλληλα κύματα χιλιάδων προσφύγων προς τις χώρες της Ευρώπης.

Την ίδια ώρα απειλεί ευθέως την Ε.Ε. με κατάργηση της συμφωνίας για τους μετανάστες και τα εκατομμύρια πρόσφυγες που φιλοξενεί στο έδαφός της, εάν άμεσα δεν καταργηθεί η υποχρέωση της έκδοσης βίζας για τους Τούρκους πολίτες για την είσοδο τους σε χώρες της Ε.Ε.. Απειλή που εάν εφαρμόσει η Τουρκία ασφαλώς και θα φέρει σε δύσκολη θέση πρωτίστως την Ελλάδα.

Αφού ο εκφραστής της πολιτικής του νεοοθωμανισού κ. Ερντογάν και οι νεοθωμανοί εταίροι του, έχοντας συνείδηση της στρατηγικής σημασίας της πληθυσμιακής υπεροχής τους, θεωρούν ότι μέσω του μεταναστευτικού ρεύματος μουσουλμανικών πληθυσμών στα Ελληνικά νησιά και τη δημιουργία θυλάκων σε αυτά, μπορούν στο μέλλον εν δυνάμει, να δημιουργήσουν γεωπολιτικά ερείσματα προς όφελος τους.

Παράλληλα στο εσωτερικό της Τουρκίας, κλιμακώνοντας την φιλοϊσλαμική πολιτική του και επιδιώκοντας την επιστροφή των πραγμάτων στην περίοδο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, μετά την μετατροπή της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, της Αγίας Σοφίας στην Νίκαια της Βιθυνίας και της Αγίας Σοφίας Τραπεζούντας σε τζαμιά, παρά τις αντιδράσεις αρχαιολόγων και προοδευτικών δυνάμεων στην Τουρκία, αλλά και του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου που εξέδωσε σχετική απόφαση το 2013, σε μια προσπάθεια επίδειξης δύναμης διόρισε ιμάμη που εγκαταστάθηκε στην Αγία Σοφία κραδαίνοντας την Τουρκική χατζάρα, στέλνοντας μήνυμα στην Ελλάδα, ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο για ότι ισχύει δεκαετίες τώρα στις μεταξύ μας σχέσεις.

Στο εσωτερικό του δολοφονεί κατά καιρούς πολίτες της που διεκδικούν την εθνική και θρησκευτική διαφορετικότητα τους, όπως τον Αρμένιο δημοσιογράφο Χράντ Ντίκ, τον καθολικό ιερέα Father Santoro, τον πρόεδρο του Δικηγορικού συλλόγου του Ντιαρμπακίρ Ταχίρ Ελτσί.

Καταπατά τα ανθρώπινα και θρησκευτικά δικαιώματα, φυλακίζοντας προσωπικότητες που διεκδικούν τον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας, όπως τον νομπελίστα Ορχάν Παμούκ και τους ακτιβιστές Ομέρ Ασάν, Σαϊτ Τσετίνογλου, Ταμέρ Τσιλιγκίρ, Ταννέρ Ακσάμ, Ρατζίπ Ζαράκογλου, Γιάννη Γιαλαλί και άλλους, κατηγορούνται για αποσχιστικές πρωτοβουλίες σε βάρος της Τουρκικής Δημοκρατίας, επειδή αναζητούν την εθνική ποντιακή τους ταυτότητα.

Υπονομεύει την λειτουργία του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, αρνούμενη να παραχωρήσει άδεια λειτουργίας στην Θεολογική σχολή της Χάλκης και φυλακίζει με έωλες κατηγορίες ακόμη και τον Αμερικανό προτεστάντη πάστορα Άντριου Μπράνσον.

Ενώ καταγγέλλεται από το 2015, από τον επικεφαλής του Tουρκικού συνδικάτου T.G.C. Ουγκούρ Γκούτς, για συστηματικές και μεθοδευμένες παρεμβάσεις του στο έργο των Τουρκικών Μ.Μ.Ε. και κλείνει τα Μ.Μ.Ε. που δεν συμμορφώνονται προς τις υποδείξεις του.

Φυλακίζει Τούρκους και ξένους δημοσιογράφους, όπως τον βραβευμένο με το βραβείο ελευθερίας του λόγου της DW, αρχισυντάκτη της μεγαλύτερης αντιπολιτευόμενης Τουρκικής εφημερίδας Hurriet Σεντάν Εργκίν, τον αρχισυντάκτη της εφημερίδας Cumhuriyet Τζάν Ντουντάρ που αρχικά επιχείρησαν αλλά απέτυχαν να δολοφονήσουν, τον Μουράτ Αγκιρέλ πολιτικό συντάκτη της Yeni Cag, τον Μουράτ Σαμπουντζού διευθυντή της εφημερίδας Cumhuriyet και τον ρεπόρτερ συνεργάτη του Αχμέτ Σίκ, τον Γάλλο δημοσιογράφο της εφημερίδας Les Jour Ολιβιέ Μπερντόν και άλλους, επειδή κάνουν την όποια κριτική στην πολιτική που ασκεί ο ίδιος και η κυβέρνησης του.

Την ίδια ώρα με αφορμή και δικαιολογία το καταδικαστέο πραξικόπημα, που επιχειρήθηκε το 2016 στην Τουρκία, με πιθανό στόχο την ανατροπή του και επομένως την αλλοίωση της θέλησης του Τουρκικού λαού, το Τουρκικό καθεστώς διέταξε ένα πογκρόμ διώξεων και φυλακίσεων σε βάρος χιλιάδων πολιτικών αντιπάλων του, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, στρατιωτικών, δικαστικών, συγγραφέων, επιχειρηματιών, αθλητών, αλλά και απλών Τούρκων πολιτών.

Εξαπολύει πογκρόμ διώξεων σε βάρος πολιτικών αντιπάλων του, όπως τον ηγέτη των Κούρδων Αμπτουλάχ Οτσαλάν, τον ηγέτη του φιλοκουρδικού κόμματος Δημοκρατίας (H.D.P.), Σελαχατίν Ντεμιρτάς, αλλά και σε βάρος συνολικά του κόμματος (H.D.P.) με στόχο να απαγορέψει την συμμετοχή του στις επερχόμενες το Μάϊο, κρίσιμες για τον ίδιο εκλογές και να διευκολύνει την επανεκλογή του.

Σε βάρος του δήμαρχου της Κωνσταντινούπολης Εκρέμ Ιμάμογλου που θεωρεί ως επικίνδυνο για τον ίδιο πολιτικό αντίπαλο, προσάπτοντάς του ανυπόστατες κατηγορίες μέσω του δικαστικού σώματος το οποίο ελέγχει απολύτως, του επιχειρηματία Οσμάν Καβαλά, τους παγκοσμίου αναγνωρισιμότητας αθλητές Χακάν Σοκού και Ενές Καντέρ, αλλά και όσους θεωρεί Γκιουλενιστές, επειδή του κάνουν την όποια κρητική και δεν συμφωνούν με την αυταρχική διακυβέρνηση του, αλλά και τις προσπάθειες αναβίωσης του νέο-οθωμανισμού, που ό ίδιος ονειρεύεται για την Τουρκία.

Συνεχίζει τις παράλογες διεκδικήσεις του από την Ελλάδα, αγνοώντας το Διεθνές Δίκαιο, αμφισβητώντας Διεθνείς συμβάσεις, ακόμη και τη συνθήκη της Λοζάνης, παρόλο που ουσιαστικά αποτελεί την πράξη δημιουργίας του σύγχρονου Τουρκικού κράτους και επομένως τα Εθνικά σύνορά μας.

Επιχειρεί, απευθυνόμενος προς κάθε κατεύθυνση, να καταστήσει σαφείς τις επικίνδυνες βλέψεις και επιδιώξεις του, αλλά και τη δεδηλωμένη πρόθεση του για αμφισβήτηση του εδαφικού “status guo” στη Θράκη και το Αιγαίο, παραβιάζοντας παράλληλα καθημερινά τον εναέριο χώρο μας και αμφισβητώντας τα όρια της υφαλοκρηπίδας της χώρας μας.

Μας απειλεί από το 1995 με Casus Belli σε περίπτωση επέκτασης των χωρικών μας υδάτων σε 12 μίλια, όπως σύμφωνα με το Διεθνές δίκαιο και το Δίκαιο της θάλασσας δικαιούμαστε και οφείλουμε να κάνουμε κάποια στιγμή.

Αμφισβητεί το δικαίωμα εξοπλισμού των νησιών μας, που στοχεύει στη προστασία των συνόρων και του Εθνικού ζωτικού χώρου μας, απέναντι στην επιθετική στρατιά του Αιγαίου της Τουρκίας που δημιουργήθηκε το 1975 και στρατοπεδεύει στην Σμύρνη και τα παράλια της Μικράς Ασίας, αλλά ακόμη και της Ελληνικής κυριαρχίας τους, αγνοώντας τις επικυρωμένες από τα εμπλεκόμενα κράτη Διεθνείς συμβάσεις, παραχώρησής τους στην Ελλάδα.

Δικαίωμα που ουσιαστικά κατακυρώθηκε και με την συνθήκη του Montre το 1936, που αντικατέστησε το αρχικό σχετικό άρθρο της συνθήκης της Λοζάνης και ρυθμίζει τα της διέλευσης των εμπορικών και πολεμικών πλοίων και την στρατιωτική δραστηριότητα των στενών του Βοσπόρου, των Δαρδανελίων και της ευρύτερης περιοχής. (3)

Παραβιάζει καθημερινά τον εναέριο χώρο μας, εξαντλεί την υπομονή μας με τις συχνή παρουσία και πλεύση τουρκικών πλοίων σε Ελληνικά ύδατα στο Αιγαίο, προκαλώντας την εθνική μας υπερηφάνεια.

Μας απειλεί με την ρίψη στην πρωτεύουσα της χώρας μας πυραύλων, τουρκικής κατασκευής μεγάλου βεληνεκούς (Tayfun) όπως ο ίδιος ισχυρίζεται και με φράσεις ότι «οι τρελοί Τούρκοι θα έρθουν στην Ελλάδα ξαφνικά ένα βράδυ», η «ότι θα κάνουν γιουρούσι στα νησιά μας», εάν δεν συμμορφωθούμε προς τα υποδείξεις του!

Συνεχίζει, μετά την παράνομη εισβολή στην Κύπρο, να κατέχει το 40% του νησιού, τορπιλίζοντας κάθε σοβαρή προσπάθεια ένωσης της, δηλώνοντας με θράσος ότι δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία.

Ενώ εκτός των προφανών πιέσεων που για χρόνια δέχεται ο Πρόεδρος της Κύπρου κ. Νίκος Αναστασιάδης, αλλά και οι Ελληνικές κυβερνήσεις, στις συνομιλίες που γινόταν προ τετραετίας με τον τότε Τουρκοκύπριο ψευτοπροέδρο Μουσταφά Ακιντζί και σήμερα επιχειρείται να συνεχιστούν με τον σημερινό εκλεκτό της Άγκυρας Ερσίν Τατάρ, απορρίπτει κάθε σχέδιο διαλόγου με την ηγεσία της Δημοκρατίας της Κύπρου και υπερασπίζεται την ανακήρυξη των κατεχομένων σε Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου.

Άποψη που ενισχύεται μετά και τις πρόσφατες προκλητικές δηλώσεις και ενέργειες της Τουρκικής ηγεσίας και την προσπάθεια νομιμοποίησης του κατεχόμενου επί 48 χρόνια εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, ως κράτους παρατηρητή στην σύναξη των τουρκόφωνων κρατών.

TO ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟ “COLPO GROSSO” ΤΟΥ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ.

Αναφορά στην πολιτική της Τουρκίας για ισλαμοποίηση της κατεχόμενης Κύπρου γίνεται και στην τουρκική εφημερίδα Birgun σε άρθρο της αρθρογράφου Γκιοζντέ Μπεντέλογλου, η οποία σχολιάζοντας τις δηλώσεις του διορισμένου από την κυβέρνηση της Άγκυρας Διευθυντή θρησκευτικών υποθέσεων στο ψευτοκράτος, Ουνσάλ, επισημαίνει ότι η πολιτική της Τουρκίας στην Κύπρο, ιδίως από το 1974 και μετά, στόχο έχει να κάνει την τουρκοκυπριακή κοινότητα πιο «τουρκική» και πιο «μουσουλμανική». (4)

«Οι εθνικιστικές-δεξιές κυβερνήσεις της Τουρκίας, συνεχίζει η αρθρογράφος, «λειτουργούσαν πάντα σαν γονέας που επιμένει να προσαρμόζει το δικό του πρότυπο στα ‘βλαστάρια’ του, μη διστάζοντας να υποτιμήσει τη γλώσσα και τις πεποιθήσεις της τουρκοκυπριακής κοινότητας».

Όπως δήλωσε, μεταξύ άλλων, και ο υπουργός Εξωτερικών κ. Κασουλίδης, ο αδύναμος κρίκος που κινδυνεύει είναι η Κύπρος.

Όμως, ούτε ακόμα μια επέμβαση στην Α.Ο.Ζ. της Κύπρου, ούτε ένα θερμό επεισόδιο στην πράσινη γραμμή θα εξάψει τον εθνικισμό στην Τουρκία αρκετά, για να ανεβάσει τη δημοτικότητα του Ερντογάν σε ποσοστά που θα του εξασφαλίσουν την επανεκλογή του στην προεδρία.

Η μόνη ενέργεια που θα είναι ιστορικής σημασίας είναι η προσάρτηση των κατεχομένων στην Τουρκία. (5)

Αυτό θα επεκτείνει τα εδάφη της Τουρκίας για πρώτη φορά στα εκατό χρόνια από την ίδρυση του σύγχρονου τουρκικού κράτους, από τον Κεμάλ Ατατούρκ, τον «Πατέρα των Τούρκων», επώνυμο που του απένειμε το τουρκικό κοινοβούλιο το 1934.

Ενώ έχει μεγάλο συμβολισμό για τον Ερντογάν, που θέλει να αναδειχθεί σε νέο «Πατέρα των Τούρκων», με ισλαμική χροιά αυτή τη φορά.

Ακριβώς, όπως ο Πρόεδρος Πούτιν θεωρεί την προσάρτηση εδαφών της Ουκρανίας ως την απαρχή της αναβίωσης της Σοβιετικής Ένωσης, έτσι και ο Ερντογάν θεωρεί την προσάρτηση των κατεχομένων Κυπριακών εδαφών ως την απαρχή της αναβίωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ή τουλάχιστον της «Γαλάζιας Πατρίδας».

Ωστόσο η χαλαρή όσο και αποδυναμωμένη πολιτικά στάση του ΝΑΤΟ αλλά και χωρών της Ευρώπης, με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως αυτή της Γαλλίας, απέναντι στην συνεχιζόμενη, επιθετική όσο και προκλητική πολιτική της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδος, της Κύπρου, αλλά και άλλων όμορων χωρών της, που τοποθετούν τα οικονομικά συμφέροντα των χωρών τους, πάνω από την υποχρέωση της Τουρκίας σεβασμού της ανεξαρτησίας, των χερσαίων, εναέριων και θαλάσσιων συνόρων κάθε χώρας, της συμμόρφωσης της με το Διεθνές Δίκαιο και τις ισχύουσες συνθήκες, που ενώ καταδικάζουν την Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, εδώ και 48 χρόνια ουσιαστικά εθελοτυφλούν και κωφεύουν για την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, αποθρασύνει όλο και περισσότερο τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες της Τουρκίας.

Αλλά και οι όποιες κατά καιρούς επικριτικές δηλώσεις Προέδρων των Η.Π.Α., της Γερουσίας και του Στεϊτ Ντιπάρτμεντ και του Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ, για την επιθετική και επαμφοτερίζουσα στάση της Τουρκίας, που συνεχίζουν να θεωρούν για τα συμφέροντά τους, απαραίτητη την παρουσία της Τουρκίας στο άρμα τους, φαίνεται πως δεν είναι αρκούντως ισχυρές για να υποχρεώσουν την Τουρκική ηγεσία να αναθεωρήσει την επιθετική στάση έναντι της Ελλάδος και της Κύπρου.

Γι’ αυτό, εφόσον ερμηνεύονται σωστά οι όποιες φιλοτουρκικές δηλώσεις ακούγονται κατά καιρούς ένθεν κακείθεν, ότι πιθανόν η Ελληνική κυβέρνηση θα δεχτεί σειρά νέων πιέσεων όχι μόνο για την επίλυση του Κυπριακού ζητήματος, αλλά και την συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, ασφαλώς πρωτίστως προς όφελος των Η.Π.Α. της Μεγάλης Βρετανίας, της Τουρκίας, αλλά και των μεγάλων πετρελαϊκών εταιρειών, θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί και κατάλληλα προετοιμασμένοι, για τις όποιες πιθανές εξελίξεις στην περιοχή μας.

Αφού έτσι η Τουρκία θα μπορούσε να διατηρήσει τον στρατό κατοχής στο νησί, αλλά και στην συνέχεια να εγείρει δικαιώματα στη Μεσόγειο (βλ. Α.Ο.Ζ. πετρέλαια, φυσικό αέριο κ.λ.π.).

Μισό αιώνα μετά την μεταπολίτευση τα ερωτήματα που τίθενται για τον πραγματικό στόχο που υπηρετεί η μέχρι τώρα στρατηγική μας, σε αυτή την αναθεωρητική όσο και επιθετική πολιτική προβολής της ισχύος της Τουρκίας, που δεν σέβεται το Διεθνές Δίκαιο, την Εθνική ανεξαρτησία των κρατών και τα Εθνικά τους σύνορα, που διαμορφώθηκαν από επικυρωμένες Διεθνείς συμβάσεις, όπως τα έθεσε ο καθηγητής, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κέντρου Αριστείας/ΕΚΠΑ και πρώην υφυπουργός Εξωτερικών, κ. Γιάννης Βαληνάκης.(6)

Συνεχίζουμε να αναμένουμε είτε ότι η Τουρκία θα απογοητευθεί και θα παραιτηθεί από τις βλέψεις της είτε ότι θα της το επιβάλει το Διεθνές δίκαιο ή ενδεχομένως μια τρίτη δύναμη;

Ή μήπως εφησυχάζουμε με την ψευδαίσθηση ότι την αποτρέψαμε από τους στόχους της, ενώ αντιθέτως αυξάνει συνεχώς το εύρος των επιδιώξεών της;

Εντός της ίδιας περιόδου δαπανήσαμε, επιπλέον για τα παραπάνω, μείζον διπλωματικό κεφάλαιο και καταγράψαμε ανυπολόγιστα διαφυγόντα κέρδη:

Αδιαφορήσαμε (πλην λίγων εξαιρέσεων) για τον γεωοικονομικό πλούτο μιας Α.Ο.Ζ. μέχρι και τέσσερις φορές μεγαλύτερης από την ξηρά μας, αλλά και για τους καρπούς μιας ειρηνικής συνεννόησης.

Όσο για τα υπερσύγχρονα και πανάκριβα εξοπλιστικά προγράμματά μας, δεν ήταν ποτέ διαθέσιμα την ώρα της ανάγκης, αφού υλοποιούνταν σχεδόν πάντα μετά τις κρίσεις (1974, 1987, 1996, 2020).

Αξιοσημείωτο είναι παράλληλα, ότι παρά την προτίμησή μας στη διεθνή δικαιοσύνη, τελικά χρησιμοποιήσαμε και τις άλλες δύο μεθόδους επίλυσης προβλημάτων που προβλέπει το διεθνές δίκαιο, δηλαδή τις διαπραγματεύσεις και τη μεσολάβηση.

Θεωρητικά εξακολουθούμε να θεοποιούμε ως πανάκεια την προσφυγή στη Χάγη, παραγνωρίζοντας τις τεράστιες διαφορές σε σχέση με τη δεκαετία του 1970 και την αναστροφή πλεύσης της Άγκυρας, η οποία πλέον δείχνει να προτιμά το (για εμάς απαράδεκτο) «όλα στη Χάγη».

Στην πραγματικότητα, όμως, δοκιμάσαμε συχνότατα τόσο τις διμερείς διαπραγματεύσεις (που αποκαλούμε κατ’ ευφημισμόν «διάλογο», «διερευνητικές επαφές», «μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης» κ.ά.) όσο και τη μεσολάβηση τρίτων χωρών.

Στην τελευταία προσφύγαμε μάλιστα στις πιο επικίνδυνες στιγμές (Ίμια 1996, «Ορούτς Ρέις» 2020) με την ελπίδα να «συγκρατηθεί» η τουρκική επιθετικότητα – για να εισπράξουμε τελικά την τήρηση «ίσων αποστάσεων».

Ανάλογη προσπάθεια φαίνεται να εκτυλίσσεται παρασκηνιακά και σήμερα ενόψει της κυοφορούμενης κρίσης του 2023. Χωρίς όμως φιλόδοξο σχεδιασμό δεν διαφαίνονται ρεαλιστικές ελπίδες για αισθητά διαφορετική έκβαση.

Από πλευράς τους μάλιστα, Τούρκοι αναλυτές προσδοκούν χαρακτηριστικά ότι ο Ερντογάν «θα τα πάρει όλα με το στυλό», προεξοφλώντας επικίνδυνα ότι η Ελλάδα δεν θα «σηκώσει το γάντι» της ένοπλης αναμέτρησης.

Η χώρα χρειάζεται την «έξυπνη» αξιοποίηση των δύο μεγαλύτερων όπλων που διαθέτει:

Α) της συμμετοχής στην Ε.Ε.

Β) και του Διεθνούς Δικαίου της θάλασσας.

Στην Ε.Ε. η έλλειψη συνολικού σχεδίου (λανθασμένα αναπαράγεται και σήμερα ως τέτοιο το «Ελσίνκι») οδήγησε σε αμφίσημες δηλώσεις στήριξης των «27», ακόμη και απέναντι στον τουρκικό αναθεωρητισμό, τις οποίες επιπλέον η Άγκυρα χλευάζει απτόητη.

Αλλά ούτε και το δίκαιο της θάλασσας αξιοποιήσαμε αποτελεσματικά:

Η ένατη χώρα στον κόσμο σε μήκος ακτογραμμών επέλεξε να εξαντλήσει (αναποτελεσματικά) το ενδιαφέρον της στα 12 ναυτικά μίλια, αδιαφορώντας για τα πολλαπλάσια οφέλη της Α.Ο.Ζ. και απέχοντας εντυπωσιακά μέχρι και σήμερα από την απλή –έστω– αποτύπωση επί χάρτου συντεταγμένων θέσεων.

Επιπλέον, υπό την πίεση του (νομικά ανυπόστατου αλλά επί του πεδίου υπαρκτού) τουρκο-λιβυκού μνημονίου, αποδεχθήκαμε στις οριοθετήσεις με Ιταλία και Αίγυπτο σχεδόν αδιανόητες μέχρι τότε ρυθμίσεις.

Συναφής είναι και ο προβληματισμός σχετικά με την καλοδεχούμενη επίδειξη δυναμισμού με τις έρευνες νότια της Κρήτης.

Σηματοδοτεί άραγε τον εμπλουτισμό της στάσης μας με στοιχεία Realpolitik πριν οι υδρογονάνθρακες απωλέσουν τη σημασία τους;

Χωρίς δηλαδή να παραβλέπετε η θεμελιώδης σημασία του Διεθνούς δικαίου για τη χώρα μας, αρχίσαμε μήπως να συνυπολογίζουμε και τη χρησιμότητα δυναμικών (όχι απερίσκεπτων) κινήσεων;

Μήπως η οιωνοί μονομερής οριοθέτηση από μέρους μας απέναντι στη Λιβύη (χάρτης Μανιάτη) και η θετική υποδοχή αντίστοιχης κίνησης της Αιγύπτου παραπέμπουν σε μια σταδιακή συνειδητοποίηση ότι από μόνο του το Διεθνές δίκαιο δεν αρκεί για να κάμψει τους Τούρκους μιμητές του Πούτιν;

Συμπερασματικά, εν µέσω διογκούμενης αμφισβήτησης των μεταπολεμικών «ιερών κανόνων» περί απαραβίαστου των συνόρων, μόνο περιττή δεν θα έπρεπε να θεωρείται η επαναξιολόγηση της εθνικής μας στρατηγικής.

Μήπως θα ήταν Εθνικά χρήσιμη, ενόψει των παράλληλων προεκλογικών περιόδων του 2023 και των κρίσιμων στρατηγικών αποφάσεων που θα απαιτηθούν, η έναρξη διακριτικών «προπονήσεων εθνικής συνεννόησης» μεταξύ των αρμοδίων των μεγαλύτερων κομμάτων (ίσως μέσω κοινών συνεδριάσεων Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής και ΚΥΣΕΑ), ώστε να αποφευχθούν νέες τραγωδίες τύπου Ιμίων;

Γι’ αυτό πιστεύουμε ότι η Ελληνική Κυβέρνηση, θα πρέπει για να θωρακίσει τους νεοέλληνες αλλά και τις επερχόμενες γενιές,

α) να εισαγάγει την ιστορία των 2.500 χρόνων του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας και του Πόντου σε όλα τα επίπεδα της εκπαίδευσης, για να μην συνεχίζεται, εκατό χρόνια μετά το έγκλημα που υπέστησαν οι πρόγονοί μας και το έγκλημα της λήθης και της σιωπής της ιστορία μας, που για χρόνια επέβαλαν το Νατοϊκό δόγμα της Ελληνοτουρκικής φιλίας, αλλά και τα συμφέροντα «φίλων και συμμάχων» μας.

Για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση αυτών των επαναλαμβανόμενων Τουρκικών δηλώσεων, προκλήσεων και ενεργειών και την χάραξη ενιαίας Εθνικής γραμμής επί του θέματος, αντί να υποστηρίζει τις εν κρυπτώ συνομιλίες για τα ελληνοτουρκικά θέματα των διπλωματικών συμβούλων των εκάστοτε πρωθυπουργών,

β) Το Ελληνικό Κοινοβούλιο να υιοθετήσει την πρόταση που εδώ και χρόνια κατέθεσε το ΠΑ.Σ.Π.Ε. υπόψη όλων των πολιτικών σχηματισμών και στην συνέχεια το 2019, η τότε Πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛ. και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ως κυβέρνηση δεν υλοποίησε επαρκώς και να συγκροτήσει μόνιμη και διαρκή διακομματική επιτροπή που θα εποπτεύεται και θα συνεργάζεται με το Υπουργείο Εξωτερικών και θα χαράζει Εθνική πολιτική για τις θέσεις μας με την Τουρκία.

γ) Να ξεκαθαρίσει προς την γείτονα χώρα, αλλά ιδιαίτερα τους Διεθνείς οργανισμούς και την Ε.Ε. ότι για εμάς δε υφίσταται Ελληνοτουρκκικό πρόβλημα, όπως επιχειρούν να το παρουσιάζουν για να δικαιολογούν την όποια διαμεσολαβητική τους εμπλοκή, αλλά σαφώς και μόνο Τουρκικό πρόβλημα που πηγάζει διαχρονικά τα τελευταία 100 χρόνια, από την επιθετική όσο και αναθεωρητική πολιτική της γείτονος σε βάρος μας και για το οποίο οφείλουν να πάρουν θέση με βάση τις ισχύουσες Διεθνείς συνθήκες και το Διεθνές Δίκαιο και όχι τα συμφέροντά τους.

Στην εξοπλιστική κούρσα με την Τουρκία, εκτός των όποιων άμεσων θετικών πρωτοβουλιών από πλευράς Υπουργείου Εθνικής Άμυνας και της κυβέρνησης, και την εξοπλιστική αναβάθμιση των ενόπλων δυνάμεων μας που επιχειρείται τα τελευταία χρόνια, θα πρέπει οπωσδήποτε να επιδιώξουμε την ενεργοποίηση και ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας μας.

ε) Η Ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει άμεσα στην στήριξη της Αμυντικής βιομηχανίας μας σχεδιάζοντας την βιώσιμη λειτουργία των Ναυπηγείων του Σκαραμαγκά της Ελευσίνας, της Ε.Α.Β. κ.λ.π. αξιοποιώντας και νέους Έλληνες σχετικούς επιστήμονες που δραστηριοποιούνται σε αντίστοιχες εταιρείες του εξωτερικού.

Μετά το Casus belli με το οποίο μας απειλεί από το 1995 η Τουρκία σε περίπτωση επέκτασης των χωρικών μας υδάτων, το αφήγημα της Γαλάζιας πατρίδας που επανέφερε στην επικαιρότητα τα τελευταία χρόνια ο κ. Ερτογάν.

Την υπογραφή του παράνομου, με την διορισμένη κυβέρνηση της Λιβύης ψευτο-μνημόνιου, επειδή πιστεύουμε ότι οι εκκρεμότητες ιδιαίτερα σε ευαίσθητα εθνικά θέματα δεν είναι κάλος σύμμαχος, γιατί τα όποια κενά στην ιστορία έρχονται να τα καλύψουν άλλες δυνάμεις ασκώντας μάλιστα πολιτική σε βάρος μας και δημιουργώντας τετελεσμένα, η Ελληνική Κυβέρνηση λαμβάνοντας υπόψη της και τις θέσεις των Η.Π.Α. του ΝΑΤΟ και χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην ανάγκη δημιουργίας ενός περιβάλλοντος σταθερότητας στα Βαλκάνια και την μέση Ανατολή που θα επιτρέψει την εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων της Ανατολικής Μεσογείου και την διαφοροποίηση των ενεργειακών δρόμων (αφού όταν σταματήσει η ροή του αίματος θα βρεθούν και οι δρόμοι για να περάσουν οι ενεργειακοί πόροι στις χώρες της Ευρώπης, όπως δήλωσε ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης) στη σκιά των γεωπολιτικών αλλαγών μετά και την Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, σε συνεννόηση με όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς στην Ελλάδα,

στ) να προχωρήσει άμεσα στην επέκταση των χωρικών μας υδάτων σε δώδεκα μίλια, αρχικά νοτιοδυτικά της Κρήτης και εν συνεχεία κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες, στο Αιγαίο.

ζ) Η Ελληνική κυβέρνηση να ζητήσει από την Τουρκία την επιστροφή των κειμηλίων της ιστορικής Μονής της Παναγίας Σουμελά, που φυλάσσονται σε διάφορους χώρους και την ανάλογη έκθεσή τους εντός της ανακαινισμένης μονής, για τους χιλιάδες προσκυνητές και τουρίστες που την επισκέπτονται.

Πρόσφατα το Υπουργείο Τουρισμού της Τουρκίας αλλά και οι τοπικές αρχές δήλωσαν ότι υπολογίζουν την προσέλευση στο δεύτερο μετά την Αγία Σοφία μνημείο στην Τουρκία, στην μονή της Παναγίας Σουμελά, κατ’ έτος, σε 1.000.000 εκ. επισκεπτών από όλα τα μέρη του κόσμου.

Από τις κατ’ επανάληψη εκεί επισκέψεις μας, διαπιστώσαμε την παντελή έλλειψη σχετικών εντύπων, που θα μπορούσαν να τεκμηριώνουν την ιστορική παρουσία για δεκαέξι αιώνες της Εικόνας της μονής και επομένως των Ελληνικών χριστιανικών πληθυσμών στον Ιστορικό Πόντο, στοιχεία τα οποία ζητούν με επιμονή οι επισκέπτες της να πληροφορηθούν .

Με δεδομένο ότι από το 2007-2011, κυκλοφόρησε το τρίτομο έργο τίτλο:

«Ιστορικό της Εικόνας και της Μονής της Παναγίας Σουμελά», που εκτός της Ελληνικής περιληπτικής έκδοσής του (294 σελίδων) έχει μεταφραστεί στα Αγγλικά, Ρωσικά, Τουρκικά και στα Γερμανικά.

Θ) Θεωρούμε ότι θα ήταν θετική η υποστήριξη για την έκδοση και κυκλοφορία του, σε όλες τις γλώσσες, στην Τουρκία….

Λόγω της διαδικτυακής επικοινωνίας τις τελευταίες δεκαετίες με τα εκατομμύρια Έλληνες ποντιακής καταγωγής σε όλο τον κόσμο, αλλά και τις πολλές και συχνές επισκέψεις μας στις περιοχές του ιστορικού Πόντου όπου ζουν οι ποντιόφωνοι συμπατριώτες μας και λόγω του θρησκεύματος τους εξαιρέθηκαν της ανταλλαγής της συνθήκης της Λοζάνης, αλλά και στις μεταξύ μας επαφές, εκατό χρόνια μετά την Μικρασιατική καταστροφή διαπιστώνουμε ότι αναζητούν την Εθνική τους ταυτότητα,

η) Για ευνόητους λόγους, προτείνουμε να ζητηθεί από πλευράς της Ελλάδος, το άνοιγμα Προξενείου στην Τραπεζούντα, όπου είναι εγκατεστημένοι και ζουν χιλιάδες Ποντιόφωνοι μουσουλμάνοι και κρυπτοχριστιανοί.

Το Οικουμενικό πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, που ιδρύθηκε ως επισκοπή Βυζαντίου το 331μ.χ. από τον Απόστολό Ανδρέα και λειτουργεί έως σήμερα, αποτελεί την πρώτη τη τάξη Αρχιεπισκοπή μεταξύ των ορθοδόξων εκκλησιών, έχει στην πνευματική και διοικητική ευθύνη περισσότερους από 6.000.000 εκ. πιστούς ορθόδοξους χριστιανούς, ενώ χαίρει εκτίμησης και σεβασμού από το σύνολο των πολιτικών και θρησκευτικών ηγετών του κόσμου, δοκιμάζεται, σταυρώνεται όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο Παναγιότατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ.. Βαρθολομαίος, καθημερινά με τον τρόπο που αντιμετωπίζεται από το Τουρκικό κράτος .

θ) Να υπαχθεί ως υποκείμενο του Διεθνούς δικαίου (πρόταση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη) και να παραχωρηθεί επιτέλους η άδεια επαναλειτουργίας της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης.

Η παρουσίαση των διαχρονικών θέσεων της Τουρκίας από μέρους μας, δεν γίνεται για να καλλιεργήσουμε το μίσος ανάμεσα στους λαούς μας, αφού οι πανανθρώπινες αξίες της ειρήνης της δημοκρατίας, της ισότητας, της ανοχής στην διαφορετικότητα, της αδελφοσύνης, της αλληλεγγύης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας που συνοδεύουν τις πράξεις των προγόνων μας, παραμένουν ισχυρές στη ψυχή μας και είναι οδηγός στην συνείδηση και τη σκέψη μας.

Ενώ αντιθέτως θεωρώ ότι ο παραληρηματικός λόγος, αλλά και ο αναθεωρητισμός του κ. Ταγίπ Ερντογάν για όσο διάστημα βρίσκεται στην εξουσία, δεν είναι ένας ακόμη τακτικός ελιγμός του, αλλά η κύρια συνιστώσα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής του και μια στρατηγική μακροχρόνιας παραμονής του ως νέος Σουλτάνος στην εξουσία της χώρας του.

Θα πρέπει οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ελληνική κυβέρνηση, και τα άλλα κόμματα, αλλά και ως πολίτες, να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας τα όσα το τελευταίο διάστημα με συνεχείς δηλώσεις του στοχευμένα δρομολογεί ο κ. Ταγίπ Ερντογάν, αφού αφορούν πρωτίστως την πατρίδα μας, να επαγρυπνούμε και να βρισκόμαστε σε ετοιμότητα, όχι μόνον σε πολιτικό επίπεδο αλλά και σε στρατιωτικό, γιατί «οι καιροί ου μενετοί».

Η Ελληνική Κυβέρνηση πιστεύουμε ότι θα πρέπει να συμπεριλάβει στην ατζέντα των συζητήσεων με την Τουρκία και όλα τα άλλα παραπάνω θέματα, γιατί πρωτίστως το οφείλει απέναντι στην ιστορία των εν ζωή, 5.000.000 Ελλήνων Μικρασιατικής, Ποντιακής, Κωνσταντινοπολίτικης και Κυπριακής καταγωγής, αλλά και στους αγέννητους που θα έρθουν.

Για να ενημερώσει την Διεθνή Κοινότητα και να ενισχύσει την διαπραγματευτική της θέση έναντι της Τουρκίας και να δρομολογηθεί από την Ελλάδα σε συνεργασία με όλον τον πολιτισμένο κόσμο και τους συμμάχους μας, η Ισπανοποίηση της Τουρκίας.(9)

Για να βοηθήσει την Τουρκική κυβέρνηση, την κοινωνία και τους πολίτες της να συμβιβαστούν με το ιστορικό τους παρελθόν και έτσι να απελευθερωθούν από το στίγμα τους εγκλήματος της Γενοκτονίας που έκαναν οι πρόγονοί τους σε βάρος των Χριστιανικών πληθυσμών.(10)

Να ελευθερώσουν το κατεχόμενο μέρος της Κύπρου, για να ελευθερωθούν επιτέλους και οι ίδιοι από τις ενοχές που χρόνια τώρα τους ακολουθούν, σαν ερινύες. Να σεβαστούν τις Διεθνείς συμβάσεις, τις αποφάσεις του Ο.Η.Ε., το Διεθνές Δίκαιο, το Δίκαιο της Θάλασσας και τα σύνορά μας, να σταματήσουν την ιμπεριαλιστική- επιθετική πολιτική τους σε βάρος μας και σε βάρος των γειτονικών τους λαών και έτσι να μας πείσουν ότι δεν θα το επαναλάβουν και επιθυμούν να ζήσουν ειρηνικά με τους γείτονές τους.(11)

Βιβλιογραφία- Σημειώσεις.

1,Άρθρο στο περιοδικό Speak news του Βενιαμίν Καρακωστάνογλου,

Καθηγητή Α.Π.Θ. Νομικού -Διεθνολόγου.

2.Άρθρο στην Ναυτεμπορική, της Δημοσιογράφου Νατάσας Στασινού, κατόχου

Μεταπτυχιακού στις Ευρωπαϊκές και Διεθνείς σχέσεις του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου.

3. Συνέντευξη στο Militaire.gr με θέμα «τα μυστικά της Συνθήκης της Λοζάνης»,

του Γιάννη Κυμνιωνή, Νομικού, πολιτικού αναλυτή των Ελληνοτουρκικών θέσεων.

4.Άρθρο στον infognomonpolitics.gr, του Δρ. Θεόδωρου Παναγιώτου Οικονομολόγου, Διευθυντή του Cyprus International Institute of Management (C.I.M.).

5. Άρθρο στον Φιλελεύθερο, Από τον Κλάδο Τουρκικών Μελετών

του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών.

6.Άρθρο στις ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ του Γιάννη Βαληνάκη, Καθηγητή Διεθνών

σχέσεων του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, Πρόεδρου του Ευρωπαϊκού