ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΠΡΟΣ ΤΟ 21,4 % ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΠΟΥ ΨΗΦΙΣΕ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ:«ΣΕ ΑΥΤΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΑΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ»!

Γράφει ὁ Χαράλαμπος Ἄνδραλης, δικηγόρος

Μιά συγκριτική μελέτη τῶν σχεδιαζόμενων τροποποιήσεων σέ σχέση μέ τό ἰσχῦον Σύνταγμα, σέ θεμελιώδεις συνταγματικές διατάξεις

Πρόλογος

Σέ προηγούμενο κείμενό μας ὑπενθυμίσαμε τό «Καινοτόμο Σύνταγμα» τοῦ κ. Γεραπετρίτη καί τῆς συγγραφικῆς ὁμάδας του, τό ὁποῖο θά τεθεῖ ἐπί τάπητος στήν ἑπόμενη Βουλή. Ἀναφέραμε ἐπιγραμματικά κάποιες σημαντικές ἀλλαγές πού αὐτό θέτει σέ σχέση μέ τό ἰσχῦον Σύνταγμα. 

Στήν παροῦσα μελέτη γίνεται ἐκτενέστερη συγκριτική ἀνάλυση τῶν ἀλλαγῶν πού ἑτοιμάζονται ἀπό τήν ἑπόμενη καί τή μεθεπόμενη Βουλή.

Παρά τό σχετικά ἐκτενές τῆς παρακάτω συγκριτικῆς... μελέτης, εἶναι πολύ χρήσιμο νά διαβαστεῖ ἀπό τό ἐκλογικό σῶμα, τό ὁποῖο καλεῖται μέ τήν ψῆφο του νά ἐπικυρώσει ἤ νά ἀποδοκιμάσει τίς προωθούμενες συνταγματικές τροποποιήσεις.

1) Αφαιρείται τό προοίμιο τοῦ Συντάγματος «Εἰς τό Ὄνομα τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος»

Οἱ πρόγονοί μας εἶχαν τήν καλή συνήθεια πρίν ἀρχίσουν ἕνα ἔργο νά κάνουν μία προσευχή. Τό προοίμιο τοῦ Συντάγματος εἶναι μία μικρή δοξολογική προσευχή στόν Τριαδικό Θεό μέ τήν ὁποία ἀρχίζει ἕνα ἱερό ἔργο, τό Ἑλληνικό Σύνταγμα. 

Θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι εἶναι καί μία ἔνδειξη εὐγνωμοσύνης στό Θεό, στόν Ὁποῖο εἶχαν ἐναποθέσει τίς ἐλπίδες τους οἱ Ἕλληνες γιά τήν ἐλευθερία τῆς πατρίδας.

Ἄν ἀφαιρεθεῖ τό προοίμιο, ἐκτός ἀπό τίς νομικές συνέπειες πού θά τίς δοῦμε ἀναλυτικά στό ἄρθρο 3, θά δείξουμε ὡς ἔθνος μία ἀχαριστία πρός τό Θεό καί στούς προγόνους μας οἱ ὁποῖοι ἔθεσαν τήν προμετωπίδα ὡς παρακαταθήκη γιά τίς ἑπόμενες γενεές. Γιά ὅσους πιστεύουμε στό Θεό, αὐτή ἡ ἀχαριστία θά ἔχει καί πολλές πνευματικές συνέπειες.

2) Απαλείφεται πλήρως το ἄρθρο 3 περί ἐπικρατούσας θρησκείας

Τό ἄρθρο 3 τοῦ σημερινοῦ Συντάγματος ἔχει ὡς ἑξῆς:

1. Eπικρατούσα θρησκεία στήν Eλλάδα εἶναι ἡ θρησκεία της Aνατολικής Oρθόδοξης Eκκλησίας του Xριστού. H Oρθόδοξη Eκκλησία της Eλλάδας, πού γνωρίζει κεφαλή της τόν Kύριο ἡμῶν Iησού Xριστό, ὑπάρχει ἀναπόσπαστα ἑνωμένη δογματικά μέ τή Mεγάλη Eκκλησία της Kωνσταντινούπολης καί μέ κάθε ἄλλη ὁμόδοξη Eκκλησία του Xριστού τηρεῖ ἀπαρασάλευτα, ὅπως ἐκεῖνες, τούς ἱερούς ἀποστολικούς καί συνοδικούς κανόνες καί τίς ἱερές παραδόσεις.

(Ἐδῶ βλέπουμε ὅτι ὁ συντακτικός νομοθέτης ἀναγνωρίζει μία ἀνώτερη δύναμη καί μάλιστα συγκεκριμένη ἀνώτερη δύναμη. Δέν ἐπικαλεῖται ἁπλῶς ἕνα θεό, ἀλλά τόν Ἰησοῦ Χριστό. Καί ὄχι ὁποιονδήποτε Ἰησοῦ Χριστό, ἀλλά Ἐκεῖνον πού ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀναγνωρίζει, διότι ἄλλο Χριστό κατά τή φύση καί τίς ἰδιότητές του ἀναγνωρίζουν οἱ μονοφυσίτες, προτεσταντικές ὁμάδες, οἱ λεγόμενοι μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ κ.λπ.

Ἡ Νέα Ἐποχή δέν ἐνοχλεῖται νά δηλώνουν οἱ ἄνθρωποι πίστη στό Θεό, ἀλλά ἄν δηλώνουν πίστη στό Χριστό καί μάλιστα τῆς Ὀρθοδοξίας, τότε εἶναι «φασίστες, φανατικοί, μεσαιωνικοί, σκοταδιστές» κ.λπ. 

Γιατί τό νά πιστεύεις στό Χριστό της Ὀρθοδοξίας συνεπάγεται ἕνα συγκεκριμένο τρόπο ζωῆς πού δέν συνάδει μέ ὅσα προβάλλει ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων.)

Eίναι αὐτοκέφαλη, διοικεῖται ἀπό τήν Iερά Σύνοδο τῶν ἐν ἐνεργείᾳ Aρχιερέων καί ἀπό τή Διαρκῆ Iερά Σύνοδο πού προέρχεται ἀπό αὐτή καί συγκροτεῖται ὅπως ὁρίζει ὁ Kαταστατικός Xάρτης της Eκκλησίας, μέ τήρηση τῶν διατάξεων τοῦ Πατριαρχικοῦ Tόμου τῆς κθ΄ (29) Iουνίου 1850 καί τῆς Συνοδικῆς Πράξης τῆς 4ης Σεπτεμβρίου 1928. (Ἀκόμα καί ἡ αὐτοκεφαλία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος χάνει τό συνταγματικό ἔρεισμά της).

2. Tο ἐκκλησιαστικό καθεστώς πού ὑπάρχει σέ ὁρισμένες περιοχές του Kράτους δέν ἀντίκειται στίς διατάξεις τῆς προηγούμενης παραγράφου.

3. Tο κείμενο τῆς Aγίας Γραφῆς τηρεῖται ἀναλλοίωτο. H ἐπίσημη μετάφρασή του σέ ἄλλο γλωσσικό τύπο ἀπαγορεύεται χωρίς τήν ἔγκριση τῆς Aυτοκέφαλης Eκκλησίας της Eλλάδας καί τῆς Mεγάλης του Xριστού Eκκλησίας στήν Kωνσταντινούπολη (Αὐτός εἶναι διακαής πόθος πολλῶν αἱρετικῶν ὁμάδων πού νοθεύουν τήν Ἁγία Γραφή, ἀλλά καί κάποιων μοντέρνων θεολόγων πού προωθοῦν τίς μεταφράσεις καί στά λειτουργικά κείμενα καί στήν Ἁγία Γραφή.)

3) Απαλείφεται ἡ ἐπίκληση στά χρηστά ἤθη

Τό ἰσχῦον Ἄρθρο 5 παρ. 1 ἀναφέρει:

Kαθένας ἔχει δικαίωμα νά ἀναπτύσσει ἐλεύθερα τήν προσωπικότητά του καί νά συμμετέχει στήν κοινωνική, οἰκονομική καί πολιτική ζωή της Xώρας, ἐφ' ὅσον δέν προσβάλλει τά δικαιώματα τῶν ἄλλων καί δέν παραβιάζει τό Σύνταγμα ἤ τά χρηστά ἤθη.

Στό καινοτόμο σύνταγμα, ἡ διάταξη σταματάει πρίν τό «ἐφ' ὅσον». Ἀφαιρεῖται δηλαδή ὁ περιορισμός τῶν ἐλευθεριῶν ἀπό τά δικαιώματα τῶν ἄλλων, ἀπό τό Σύνταγμα καί τά χρηστά ἤθη. Τά «χρηστά ἤθη» εἶναι οἱ ἠθικές ἀντιλήψεις τῆς κοινωνίας πού ἐπικρατοῦν τή δεδομένη χρονική στιγμή. 

Ἡ ἑλληνική κοινωνία, παρά τίς δεκαετίες προσπάθειας χαλάρωσης τῶν χρηστῶν ἠθῶν μέσῳ τῆς προπαγάνδας τῶν ΜΜΕ, παραμένει μία κοινωνία μέ χρηστά ἤθη πού δέν ἔχουν ἀφομοιώσει ἀφύσικες καταστάσεις καί ἤθη πού ἀπέχουν πολύ ἀπό τήν ἑλληνορθόδοξη ἠθική πάνω στήν ὁποία βασίστηκε καί τό Σύνταγμα. 

Θά μποροῦσαν νά ἀποτελέσουν νομικό πρόσκομμα σέ πολλά θέματα στά ὁποῖα ἡ Ἑλλάδα ἔχει «μείνει πίσω». Πχ δέν εἶναι σύμφωνη μέ τά χρηστά ἤθη ἡ υἱοθεσία παιδιῶν ἀπό δύο «μπαμπᾶδες» κ.λπ.

Χωρίς χρηστά ἤθη, χωρίς κόκκινες ἠθικές γραμμές, δέν μπορεῖ νά σταθεῖ ἕνα κράτος, οὔτε κἄν ἕνα σπίτι. 

Ἡ ζωή χωρίς ἠθικά ὅρια ὁδηγεῖ σέ παρακμή τόσο τό πρόσωπο, ὅσο καί τήν κοινωνία. Γιά τό λόγο αὐτό ὁ Συνταγματικός Νομοθέτης εἶχε θέσει αὐτή τήν προϋπόθεση γιά τήν ἄσκηση τῶν δικαιωμάτων, ὥστε νά προστατεύσει καί τούς φορεῖς τῶν δικαιωμάτων, ἀλλά καί τό ἴδιο τό Κράτος ἀπό τόν ἠθικό ἐκτροχιασμό καί τή συνακόλουθη παρακμή.

4) Αφαιρείται τό δικαίωμα προστασίας τῆς ὑγείας καί τῆς γενετικῆς ταυτότητας

Στό ἴδιο ἄρθρο ἀφαιρεῖται ἐξ ὁλοκλήρου ἡ παράγραφος 5 ἡ ὁποία ὁρίζει ὅτι: 5. Καθένας ἔχει δικαίωμα στήν προστασία τῆς ὑγείας καί τῆς γενετικῆς του ταυτότητας. Νόμος ὁρίζει τά σχετικά μέ τήν προστασία κάθε προσώπου ἔναντι τῶν βιοϊατρικῶν παρεμβάσεων.

5) Αφαιρείται τό Δικαίωμα στήν πληροφόρηση

Τό ἰσχῦον ἄρθρο 5a ἀναφέρει:

1. Καθένας ἔχει δικαίωμα στήν πληροφόρηση, ὅπως νόμος ὁρίζει. Περιορισμοί στό δικαίωμα αὐτό εἶναι δυνατόν νά ἐπιβληθοῦν μέ νόμο μόνο ἐφ' ὅσον εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαῖοι καί δικαιολογοῦνται γιά λόγους ἐθνικῆς ἀσφάλειας, καταπολέμησης τοῦ ἐγκλήματος ἤ προστασίας δικαιωμάτων καί συμφερόντων τρίτων.

2. Καθένας ἔχει δικαίωμα συμμετοχῆς στήν Κοινωνία τῆς Πληροφορίας. Ἡ διευκόλυνση τῆς πρόσβασης στίς πληροφορίες πού διακινοῦνται ἠλεκτρονικά, καθώς καί τῆς παραγωγῆς, ἀνταλλαγῆς καί διάδοσής τους ἀποτελεῖ ὑποχρέωση τοῦ Κράτους, τηρουμένων πάντοτε τῶν ἐγγυήσεων τῶν ἄρθρων 9, 9Α καί 19.

6) Καταργείται τό ἄρθρο 9a: (Προστασία προσωπικῶν δεδομένων)

Καθένας ἔχει δικαίωμα προστασίας ἀπό τή συλλογή, ἐπεξεργασία καί χρήση, ἰδίως μέ ἠλεκτρονικά μέσα, τῶν προσωπικῶν του δεδομένων, ὅπως νόμος ὁρίζει. Ἡ προστασία τῶν προσωπικῶν δεδομένων διασφαλίζεται ἀπό ἀνεξάρτητη ἀρχή, πού συγκροτεῖται καί λειτουργεῖ, ὅπως νόμος ὁρίζει.

7) Τροποποιείται σημαντικά τό ἄρθρο 13 περί θρησκευτικῆς ἐλευθερίας.

Τό ἰσχῦον ἄρθρο 13 ἔχει ὡς ἑξῆς:

1. Ἡ ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης εἶναι ἀπαραβίαστη. Ἡ ἀπόλαυση τῶν ἀτομικῶν καί πολιτικῶν δικαιωμάτων δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τίς θρησκευτικές πεποιθήσεις καθενός.

2. Kάθε γνωστή θρησκεία εἶναι ἐλεύθερη καί τά σχετικά μέ τή λατρεία της τελοῦνται ἀνεμπόδιστα ὑπό τήν προστασία τῶν νόμων. H ἄσκηση τῆς λατρείας δέν ἐπιτρέπεται νά προσβάλλει τή δημόσια τάξη ἤ τά χρηστά ἤθη. O προσηλυτισμός ἀπαγορεύεται.

3. Oι λειτουργοί ὅλων τῶν γνωστῶν θρησκειῶν ὑπόκεινται στήν ἴδια ἐποπτεία τῆς Πολιτείας καί στίς ἴδιες ὑποχρεώσεις ἀπέναντί της, ὅπως καί οἱ λειτουργοί τῆς ἐπικρατούσας θρησκείας.

4. Kανένας δέν μπορεῖ, ἐξ αἰτίας τῶν θρησκευτικῶν του πεποιθήσεων, νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τήν ἐκπλήρωση τῶν ὑποχρεώσεων πρός τό Kράτος ἤ νά ἀρνηθεῖ νά συμμορφωθεῖ πρός τούς νόμους.

5. Kανένας ὅρκος δέν ἐπιβάλλεται χωρίς νόμο, πού ὁρίζει καί τόν τύπο του.

Τό ἀντίστοιχο ἄρθρο στό καινοτόμο σύνταγμα ἔχει ὡς ἑξῆς:

1. Ἡ ἐλευθερία τῆς συνείδησης εἶναι ἀπαραβίαστη. Ἡ ἀπόλαυση των

ἀτομικῶν καί πολιτικῶν δικαιωμάτων δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τίς θρησκευτικές καί φιλοσοφικές πεποιθήσεις καθενός.

2. Κάθε θρησκεία εἶναι ἐλεύθερη. Ἡ διάδοση τῶν θρησκειῶν καί ἡ

ἄσκηση τῆς λατρείας τους τελοῦνται ὑπό τήν προστασία τῶν νόμων.

3. Τό κράτος εἶναι θρησκευτικά οὐδέτερο. Νόμος ρυθμίζει τίς σχέσεις

τοῦ κράτους μέ τίς διάφορες θρησκευτικές κοινότητες, λαμβάνοντας ὑπ' ὄψιν τήν ἱστορική παρουσία καθεμιᾶς στή χώρα.

Ἡ θρησκευτική ἐλευθερία στήν Ἑλλάδα εἶναι συνυφασμένη μέ τήν ἱστορία της. Πάντοτε εἶχε ἀνεξιθρησκία, γιατί ἀκριβῶς εἶναι Ὀρθόδοξη χώρα. Ἄν ἦταν ἰσλαμική χώρα ἤ βουδιστική, τό πιό πιθανό εἶναι νά μήν ἀπολαμβάναμε ὡς μειονότητα τά ἴσα δικαιώματα μέ τή θρησκευτική πλειοψηφία, ὅπως συμβαίνει σέ ὅλες σχεδόν τίς χῶρες μέ ἰσχυρό ἰσλαμικό στοιχεῖο. Ἡ Ὀρθοδοξία ἀντιμετωπίζει τήν ἐλευθερία ὡς δῶρο ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό. Σέβεται τό δικαίωμα τῶν ἀνθρώπων ἀκόμα καί νά ἀρνηθοῦν τό Θεό, γι' αὐτό δέν ἀντιμετωπίζει μέ βία, οὔτε μέ διάκριση τόν διαφορετικό. Αὐτός ὁ σεβασμός τῆς ἐλευθερίας πέρασε στό νομικό μας πολιτισμός, ἐξ αἰτίας τῆς ὀρθόδοξης ἐπιρροῆς. Ἄλλωστε, ὁ πρῶτος στήν παγκόσμια ἱστορία πού κατοχύρωσε νομικά τήν ἀνεξιθρησκεία ἦταν ὁ Ὀρθόδοξος Αὐτοκράτορας Μέγας Κωνσταντῖνος.

8) Καταργεῖται ἡ προϋπόθεση τῶν φανερῶν πεποιθήσεων (γνωστή θρησκεία) γιά νά λειτουργεῖ μιά θρησκεία.

Τό Σύνταγμά μας ὁρίζει μόνο ἕναν περιορισμό γιά τήν ἐλευθεροθρησκεία. Νά εἶναι γνωστή ἡ θρησκεία, δηλαδή νά μήν ἔχει κρύφια δόγματα.

Μέ τό καινοτόμο σύνταγμα, ἀφαιρεῖται ἡ προϋπόθεση τῆς γνωστῆς θρησκείας καί δίνεται ἡ δυνατότητα ἀκόμα καί σέ ἐπικίνδυνες ἀποκρυφιστικές σέκτες νά λειτουργοῦν νόμιμα στήν πατρίδα μας μέ συνταγματικό κάλυμμα. Ἀκόμα καί ἐπιχειρήσεις καί ἑταιρεῖες θά μποροῦν νά ἐπικαλοῦνται ὅτι εἶναι θρησκεῖες γιά νά διεξάγουν τή δραστηριότητά τους μέ τά προνόμια πού παρέχονται στίς θρησκευτικές κοινότητες.

9) Καταργεῖται ἡ ἀπαγόρευση τοῦ προσηλυτισμοῦ.

Ἐπιπλέον, καταργεῖται ἡ διάταξη περί ἀπαγόρευσης τοῦ προσηλυτισμοῦ, διακαής πόθος τῶν λεγόμενων προοδευτικῶν νομικῶν.

Νά σημειώσουμε ὅτι ὁ νόμος περί ἀθέμιτου προσηλυτισμοῦ πού ἐξειδικεύει τή σήμερα ἰσχύουσα συνταγματική διάταξη, ἰσχύει καί ἔχει ἀναγνωρισθεῖ ὡς ἐναρμονισμένος μέ τήν ΕΣΔΑ ἀπό τό Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο παρά τίς περί ἀντιθέτου ἀπόψεις τῶν «προοδευτικῶν» νομικῶν. Ὁ Α.Ν. 1363/1938 καί Α.Ν.1672/1939 ἔχει ὡς ἑξῆς:

Προσηλυτισμός ἰδίᾳ εἶναι ἡ διά πάσης φύσεως παροχῶν ἡ δι' ὑποσχέσεως τοιούτων ἤ ἄλλης ἠθικῆς ἤ ὑλικῆς περιθάλψεως διά μέσων ἀπατηλῶν, διά καταχρήσεως τῆς ἀπειρίας ἤ ἐμπιστοσύνης ἤ δι' ἐκμεταλλεύσεως τῆς ἀνάγκης, τῆς πνευματικῆς ἀδυναμίας ἤ κουφότητας ἄμεσος ἤ ἔμμεσος προσπάθεια πρός διείσδυσιν εἰς τήν θρησκευτικήν συνείδησιν ἑτερόδοξων ἐπί σκοπῶ μεταβολῆς τοῦ περιεχομένου αὐτῆς.

Τό ποινικό ὅριο τοῦ νόμιμου προσηλυτισμοῦ καί τοῦ παράνομου προσηλυτισμοῦ εἶναι ἡ ἐξαπάτηση καί ἡ ἐκμετάλλευση. Ἄν κάποιος βγεῖ νά κηρύξει τήν πίστη του καί προσκαλέσει καί ἄλλους σέ αὐτή, δέν εἶναι κάτι ἀθέμιτο οὔτε διώκεται ποινικά. Ἄν τούς ἐξαπατάει λέγοντάς τους νά μποῦν σέ ἕνα φιλανθρωπικό ἵδρυμα καί τούς βάλει νά προσεύχονται στόν ΜΑΤΣ τότε μιλᾶμε γιά ἐξαπάτηση καί παραβίαση τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης τῶν ἄλλων.

Αὐτό ἄλλωστε εἶναι καί ἀντίθετο μέ τό ὀρθόδοξο πνεῦμα ἀπό τό ὁποῖο διαποτίζεται τό Σύνταγμα μας καί τό ὁποῖο ὀρθόδοξο πνεῦμα δέν ἐξαπατάει, ἀλλά καλεῖ τούς ἀνθρώπους νά ἔλθουν ἐλεύθερα καί μάλιστα νά σηκώσουν τόν προσωπικό τους σταυρό, ὄχι τάζοντας 

χρήματα καί δόξα, ὅπως ἄλλοι.

Ἡ συνταγματική καί οἱ ποινικές διατάξεις τοῦ προσηλυτισμοῦ προστατεύουν τήν ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης ἀπέναντι σέ ἐκείνους πού τήν παραβιάζουν.

Ἑπομένως, μέ τήν κατάργηση τῆς συνταγματικῆς ἀπαγόρευσης τοῦ προσηλυτισμοῦ, δίνεται τό πράσινο φῶς σέ παραθρησκευτικές ὁμάδες, νά διεξάγουν τό ἀθέμιτα προσηλυτιστικό τους ἔργο σέ βάρος τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν.

10) Καταργεῖται ἡ διάταξη περί ἄρνησης συμμόρφωσης στό νόμο λόγῳ θρησκευτικῶν πεποιθήσεων

Ἐπιπλέον, ἀπαλείφεται ἡ παρ. 4. Kανένας δέν μπορεῖ, ἐξ αἰτίας τῶν θρησκευτικῶν του πεποιθήσεων, νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τήν ἐκπλήρωση τῶν ὑποχρεώσεων πρός τό Kράτος ἤ νά ἀρνηθεῖ νά συμμορφωθεῖ πρός τούς νόμους.

Αὐτό εὐνοεῖ κάποιες ἀκραῖες θρησκευτικές ὁμάδες πού δέν δέχονται τή στράτευση, τήν αἱμοδοσία καί αἱμοληψία, ἀλλά θά μποροῦσαν νά τήν ἐπικαλεστοῦν καί γιά τήν παιδεραστία, τήν πολυγαμία, τήν αἱμομιξία πού δέχονται κάποιες θρησκευτικές κοινότητες, ἀλλά ἀπαγορεύονται ἀπό τόν ἑλληνικό νόμο.

11) Καθιερώνεται συνταγματικά ἡ θρησκευτική οὐδετερότητα τοῦ κράτους.

Ρητά ὀνομάζεται τό κράτος θρησκευτικά οὐδέτερο μέ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται γιά τήν κατάργηση τῶν θρησκευτικῶν ἀργιῶν ἀκόμα καί τῆς κυριακάτικης, τῶν εἰκόνων σέ δημόσια κτίρια, τοῦ ὀρθόδοξου προσανατολισμοῦ τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, τοῦ ἐκκλησιασμοῦ καί τοῦ ἁγιασμοῦ στά σχολεῖα καί στίς δημόσιες ὑπηρεσίες, τῶν Ὀρθοδόξων Ναῶν σέ Νοσοκομεῖα καί Στρατόπεδα καί γενικότερα κάθε κρατική ἔκφραση τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης στό οὐδετερόθρησκο πλέον κράτος.

12) Καταργεῖται ἡ ὑποχρέωση τοῦ κράτους γιά τήν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς συνείδησης τῶν μαθητῶν

Σύμφωνα μέ τό ἰσχῦον ἄρθρο 2. «H παιδεία ἀποτελεῖ βασική ἀποστολή του Kράτους και ἔχει σκοπό τήν ἠθική, πνευματική, ἐπαγγελματική καί φυσική ἀγωγή τῶν Eλλήνων, τήν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς συνείδησης καί τή διάπλασή τους σέ ἐλεύθερους καί ὑπεύθυνους πολῖτες.»

Πάνω σέ αὐτό τό ἄρθρο βασίζεται ὁ ὀρθόδοξος προσανατολισμός τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, σύμφωνα μέ τή Νομολογία τοῦ ΣτΕ. Παράλληλα ἡ διάταξη αὐτή ἀποτελεῖ ἕνα ἀνάχωμα σέ παλαιές ἤ καινοφανεῖς διδασκαλίες, εἴτε ἀθεϊστικές, εἴτε ἐμπνευσμένες ἀπό ἀπωανατολικές θρησκεῖες, ἀσχέτως ἄν τό Κράτος ἀκόμα καί σήμερα πού εἶναι σέ ἰσχύ ἡ διάταξη δέν μεριμνᾶ γιά τήν ἐκπλήρωση τῆς συνταγματικῆς του ὑποχρέωσης.

Καί ὅλα αὐτά σέ ἕνα κράτος πού δείχνει σκληρό καί ἄτεγκτο ἀπέναντι στήν ὀρθόδοξη πνευματικότητα, ἀλλά «ἀνοιχτόμυαλο» ἀπέναντι σέ κάθε ἄλλη «πνευματικότητα», ἀπό τόν διαλογισμό μέχρι τήν ἀστρολογία.

13) Καταργεῖται ἡ συνταγματική προστασία τῆς οἰκογένειας, τῆς πολυτεκνίας, τοῦ γάμου, τῆς μητρότητας, τῆς παιδικῆς ἡλικίας καί τῶν ἀτόμων μέ ἀναπηρίες)

Τό ἰσχῦον ἄρθρο 21 ἔχει ὡς ἑξῆς:

1. Ἡ οἰκογένεια, ὡς θεμέλιο τῆς συντήρησης καί προαγωγῆς τοῦ Ἔθνους, καθώς καί ὁ γάμος, ἡ μητρότητα καί ἡ παιδική ἡλικία τελοῦν ὑπό τήν προστασία τοῦ Κράτους. Τό Κράτος μεριμνᾶ γιά τή διασφάλιση συνθηκῶν ἀξιοπρεποῦς διαβίωσης ὅλων τῶν πολιτῶν μέσῳ ἑνός συστήματος ἐλάχιστου ἐγγυημένου εἰσοδήματος, ὅπως νόμος ὁρίζει.

2. Πολύτεκνες οἰκογένειες, ἀνάπηροι πολέμου καί εἰρηνικῆς περιόδου, θύματα πολέμου, χῆρες καί ὀρφανά ἐκείνων πού ἔπεσαν στόν πόλεμο, καθώς καί ὅσοι πάσχουν ἀπό ἀνίατη σωματική ἤ πνευματική νόσο ἔχουν δικαίωμα εἰδικῆς φροντίδας ἀπό τό Kράτος.

3. Tο Kράτος μεριμνᾶ γιά τήν ὑγεία τῶν πολιτῶν καί παίρνει εἰδικά μέτρα γιά τήν προστασία τῆς νεότητας, τοῦ γήρατος, τῆς ἀναπηρίας καί γιά τήν περίθαλψη τῶν ἀπόρων.

4. H ἀπόκτηση κατοικίας ἀπό αὐτούς πού τήν στεροῦνται ἤ πού στεγάζονται ἀνεπαρκῶς ἀποτελεῖ ἀντικείμενο εἰδικῆς φροντίδας του Kράτους.

5. O σχεδιασμός καί ἡ ἐφαρμογή δημογραφικῆς πολιτικῆς, καθώς καί ἡ λήψη ὅλων τῶν ἀναγκαίων μέτρων ἀποτελεῖ ὑποχρέωση τοῦ Κράτους.

6. Τά ἄτομα μέ ἀναπηρίες ἔχουν δικαίωμα νά ἀπολαμβάνουν μέτρων πού ἐξασφαλίζουν τήν αὐτονομία, τήν ἐπαγγελματική ἔνταξη καί τή συμμετοχή τους στήν κοινωνική, οἰκονομική καί πολιτική ζωή τῆς Χώρας.

Τό ἀντίστοιχο στό «καινοτόμο σύνταγμα» εἶναι τό ἑξῆς:

1. Ἡ Πολιτεία μεριμνᾶ γιά τήν πραγμάτωση τοῦ κοινωνικοῦ κράτους και ἰδίως γιά τήν κοινωνική ἀσφάλεια καί τήν προστασία τῶν ἐνδεῶν καί τῶν εὐάλωτων ὁμάδων.

Ὁ ὅρος «εὐάλωτες ὁμάδες» εἶναι ἀόριστη νομική ἔννοια. Δηλαδή μπορεῖ ὁ νομοθέτης ἤ ὁ δικαστής νά τήν ὁρίσει καί νά βάλει μέσα κατά τήν κρίση του ἀπό τούς παράνομους μετανάστες, τούς ΛΟΑΤΚΙ καί ὅποιον ἄλλον θεωρεῖται εὐάλωτος καί ἀδικημένος.

Τό ἰσχῦον ἄρθρο 21 τίς εὐάλωτες ὁμάδες προστατεύει, ἀλλά τίς ἐξειδικεύει, ὥστε νά μήν ὑπάρχουν λανθασμένες ἑρμηνεῖες.

Βλέπουμε ὅτι σέ μία χώρα μέ τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα, ὅπου κατά παράβαση τῶν συνταγματικῶν ὑποχρεώσεών του τό κράτος δέν μεριμνᾶ γιά τή λύση του, νά ἐπιδιώκεται ἀκόμα καί ἡ κατάργηση τῆς συνταγματικῆς προστασίας τῆς οἰκογένειας, τοῦ γάμου, τῆς μητρότητας καί τῆς πολυτεκνίας.

Εἰδικότερα ἡ οἰκογένεια καί ὁ γάμος εἶναι ἀπό τούς ἐλάχιστους θεσμούς πού μποροῦν νά φέρουν ἀντίσταση στήν ἀτζέντα τοῦ δικαιωματισμοῦ καί τῆς ΛΟΑΤΚΙ κουλτούρας.

 Ὁ πολίτης ἐνθαρρύνεται νά ἐνδιαφέρεται μόνο γιά τόν ἑαυτό του, νά μή δημιουργεῖ οἰκογένεια (ἡ ὁποία ἄλλωστε ἀπαιτεῖ πολλές θυσίες), ὥστε μόνος του νά εἶναι εὐχαριστημένος, ἀλλά ἀποδυναμωμένος, ἀπομονωμένος καί εὔκολα συνεργάσιμος σέ ὅσα κελεύει ἡ ἑκάστοτε κυβέρνηση «γιά τό καλό του».

14) Ἐκχώρηση ἐθνικῆς κυριαρχίας

Τό ἤδη προβληματικό Ἄρθρο 28 παρ 3. Τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος ἀναφέρει: «H Eλλάδα προβαίνει ἐλεύθερα, μέ νόμο πού ψηφίζεται ἀπό τήν ἀπόλυτη πλειοψηφία τοῦ ὅλου ἀριθμοῦ τῶν βουλευτῶν, σέ περιορισμούς ὡς πρός τήν ἄσκηση τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας της, ἐφ' ὅσον αὐτό ὑπαγορεύεται ἀπό σπουδαῖο ἐθνικό συμφέρον, δέν θίγει τά δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου καί τίς βάσεις τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος καί γίνεται μέ βάση τίς ἀρχές τῆς ἰσότητας καί μέ τόν ὅρο τῆς ἀμοιβαιότητας».

Τό «καινοτόμο» ἁπλοποιεῖ ἀκόμα περισσότερο τήν ἐκχώρηση ἐθνικῆς κυριαρχίας στό ἄρθρο 24 παρ. 2 τό ὁποῖο ἀναφέρει:

«Γιά νά προαχθεῖ ἡ συνεργασία μέ ἄλλα κράτη στό πλαίσιο τῶν εὐρωπαϊκῶν ἤ καί ἄλλων διεθνῶν ὀργανισμῶν, ἐπιτρέπεται, μέ συνθήκη ἤ συμφωνία, ἡ ἐπιβολή περιορισμῶν στήν ἐθνική κυριαρχία. Ἐπιτρέπεται, ἐπίσης, ἡ ἀναγνώριση σέ ὄργανα τῶν εὐρωπαϊκῶν ὀργανισμῶν ἁρμοδιοτήτων πού προβλέπονται ἀπό τό Σύνταγμα.»

Δηλαδή κατά τό σχέδιο τοῦ ἑπόμενου Συντάγματος ἀρκεῖ γιά τήν ἐκχώρηση ἐθνικῆς κυριαρχίας ἡ προαγωγή τῆς συνεργασίας μέ ἄλλα κράτη. Ἐδῶ φωτογραφίζεται ἡ Τουρκία καί ἡ συνεκμετάλλευση τοῦ Αἰγαίου.

15) Ἀντικατάσταση ὅρκου τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας

Τό ἰσχῦον Ἄρθρο 33 παρ. 2 ἀναφέρει:

«O Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, πρίν ἀναλάβει τήν ἄσκηση τῶν καθηκόντων του, δίνει ἐνώπιον τῆς Bουλής τόν ἀκόλουθο ὅρκο:

«Oρκίζομαι στό ὄνομα τῆς Aγίας καί Oμοούσιας καί Aδιαίρετης Tριάδας νά φυλάσσω τό Σύνταγμα καί τούς νόμους, νά μεριμνῶ γιά τήν πιστή τους τήρηση, νά ὑπερασπίζω τήν ἐθνική ἀνεξαρτησία καί τήν ἀκεραιότητα τῆς Xώρας, νά προστατεύω τά δικαιώματα καί τίς ἐλευθερίες τῶν Eλλήνων καί νά ὑπηρετῶ τό γενικό συμφέρον καί τήν πρόοδο τοῦ Eλληνικού Λαοῦ».

Στό ἀντίστοιχο ἄρθρο 29 τοῦ «καινοτόμου» ἀναφέρεται:

Ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας δίνει ἐνώπιον τῆς Βουλῆς τόν ἀκόλουθο ὅρκο: «Ὁρκίζομαι, ἐπικαλούμενος τήν τιμή καί τή συνείδησήμού, νά φυλάσσω τό Σύνταγμα καί τούς νόμους, νά μεριμνῶ γιά τήν πιστή τους τήρηση, νά ὑπερασπίζω τήν ἐθνική ἀνεξαρτησία καί τήν ἀκεραιότητα τῆς χώρας, νά προστατεύω τά δικαιώματα καί τίς ἐλευθερίες τῶν Ἑλλήνων καί νά ὑπηρετῶ τό γενικό συμφέρον καί τήν πρόοδο τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ».

Γιά τόν συνταγματικό νομοθέτη ἦταν ἀδιανόητο ὁ πρῶτος πολίτης τῆς Ἑλλάδος νά μήν εἶναι Ὀρθόδοξος Χριστιανός γιά αὐτό καί θέσπισε θρησκευτικό ὅρκο στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. 

Παρ' ὅτι τό ζήτημα τοῦ ὅρκου ἔχει δύο ὄψεις ἀπό πνευματικῆς πλευρᾶς, ἐτέθηκε ἀπό τό Σύνταγμα ὁ Θεός ὡς Ἐγγυητής, ὡς Ἀνώτερος τοῦ ἀνώτερου, γιά νά μήν ξεχνάει ἐκεῖνος πού ἀναλαμβάνει τό ἀξίωμα ὅτι δέν εἶναι ἀσύδοτος, ἀλλά θά δώσει λόγο στόν Ἀνώτερο γιά τό πῶς διαχειρίστηκε τήν ἐξουσία πού τοῦ δόθηκε ἄνωθεν.

Μέ τό ἴδιο σκεπτικό θεσπίστηκε ὅρκος σέ δικαστικούς, στρατιωτικούς, καί γενικότερα σέ ὅσους ἀναλαμβάνουν ἐξουσία, διότι σέ αὐτές τίς περιπτώσεις μπορεῖ ἡ ἐξουσία ἤ ἐνάσκηση δημοσίων καθηκόντων νά γίνεται δύναμη ἐναντίον τοῦ λαοῦ καί ὄχι στήν ὑπηρεσία τοῦ λαοῦ.

Στό «καινοτόμο» οἱ συντάκτες ἐφευρίσκουν ἕναν ἀνώτερο γιά ἐκείνους ἐγγυητῆ, τήν τιμή καί τή συνείδηση. Οἱ ἔννοιες αὐτές εἶναι ὑψηλές καί πνευματικές, ὅμως χωρίς τήν ἀναφορά σέ κάτι ἀνώτερο χάνουν τό νόημά του. Ἡ συνείδηση εἶναι ἡ ἔμφυτη φωνή τοῦ Θεοῦ σέ κάθε ἄνθρωπο. Ἄν ἀφαιρέσουμε τόν Θεό ἀπό τή συνείδηση, μένει κενό γράμμα. Καί μάλιστα γιά τούς ὑλιστές, ἄν θέλουν νά εἶναι τίμιοι μέ τίς πεποιθήσεις τους, δέν ὑπάρχει συνείδηση, ἀφοῦ δεν την βλέπουν καί δεν την πιάνουν. Τό ἴδιο καί ἡ τιμή.

Κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἄξιος τιμῆς, ὡς δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, γιά αὐτό καί ὁ εὐσυνείδητος ὀρθόδοξος δέν ἐπιτρέπεται νά ὑποτιμᾶ κανέναν. Ἄν κρύψουμε τόν Θεό, κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἁπλά ἕνα θηλαστικό, καί ἡ τιμή σέ τέτοιες περιπτώσεις ἐξαρτᾶται ἀπό τήν προσωπικότητά του, ἡ δέ ἀνθρώπινη ἀξία ἐξαρτᾶται ἀπό τήν κοινωνική θέση του.

Αὐτές πολύ ἐπιγραμματικά εἶναι οἱ ἀλλαγές πού σχεδιάζονται ἀπό τήν ἑπόμενη Βουλή. Ἀναμφίβολα κάποιοι θά συμφωνοῦν μέ αὐτές, ὅπως καί ἀναμφίβολα κάποιοι θά διαφωνοῦν. Τό σίγουρο εἶναι ὅτι μετά ἀπό τέτοιες θεμελιακές ἀλλαγές, ἄν τελικά ἐπιτευχθοῦν, θά ἀλλάξουν ριζικά τήν Ἑλλάδα.

ΠΗΓΗ