ΤΟ ΒΑΘΥ ΚΡΑΤΟΣ ΤΩΝ ΗΠΑ ΚΑΙ Ο ΝΑΖΙΣΜΟΣ...ΤΙ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ;

Ο ΑΔΟΛΦΟΣ ΧΙΤΛΕΡ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗ WALL STREET, ΤΗΝ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΩΝ ΗΠΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ

Αμερικανικές επενδύσεις στη ναζιστική Γερμανία. Ο Ροκφέλερ χρηματοδότησε την προεκλογική εκστρατεία του Αδόλφου Χίτλερ

Από τον Yuri Rubtsov και τον καθηγητή Michel Chossudovsky

Η παραπάνω χαρακτηριστική εικόνα: 

Χίτλερ, Schacht και Prescott ΗBush

Ακολουθεί ένα εισαγωγικό άρθρο του Michel Chossudovsky, ακολουθούμενο από το άρθρο του Yuri Rubtsov με τίτλο

Ιστορία: Ο Χίτλερ χρηματοδοτήθηκε από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ και την Τράπεζα της Αγγλίας

Αυτό το προσεκτικά ερευνημένο άρθρο του Yuri Rubtsov ρίχνει φως στο ρόλο της Wall Street και της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ στη χρηματοδότηση της ναζιστικής κυβέρνησης του Αδόλφου Χίτλερ. (κύλιση προς τα κάτω)

Η δύναμη του δολαρίου ΗΠΑ

1932 Μυστική συμφωνία Η Wall Street χρηματοδοτεί την προεκλογική εκστρατεία του Χίτλερ

Μισέλ Τσοσουντόφσκι

Εισαγωγή

Από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα: Το χρέος σε δολάρια υπήρξε η κινητήρια δύναμη πίσω από όλους τους πολέμους υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.

Οι πιστωτές της Wall Street είναι οι κύριοι παράγοντες.

Ήταν σταθερά πίσω από τη ναζιστική Γερμανία. Χρηματοδότησαν την επιχείρηση Μπαρμπαρόσα και την εισβολή στη Σοβιετική Ένωση το 1941.

Στις 4 Ιανουαρίου 1932, πραγματοποιήθηκε συνάντηση μεταξύ του Βρετανού χρηματιστή Montagu Norman (Διοικητή της Τράπεζας της Αγγλίας), του Αδόλφου Χίτλερ και του Franz Von Papen (ο οποίος έγινε Καγκελάριος λίγους μήνες αργότερα, τον Μάιο του 1932).

Στη συνάντηση αυτή συμμετείχαν επίσης οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ και οι αδελφοί Dulles, κάτι που οι βιογράφοι τους δεν θέλουν να αναφέρουν.

Ένα χρόνο αργότερα, στις 14 Ιανουαρίου 1933, πραγματοποιήθηκε μια άλλη συνάντηση μεταξύ του Αδόλφου Χίτλερ, του χρηματιστή βαρόνου της Γερμανίας Κουρτ φον Σρέντερ, του καγκελάριου Φραντς φον Πάπεν και του οικονομικού συμβούλου του Χίτλερ Βίλχελμ Κέπλερ όπου το πρόγραμμα του Χίτλερ εγκρίθηκε πλήρως. (Y. Rubtsov, κείμενο παρακάτω)

Με την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ ως καγκελαρίου τον Μάρτιο του 1933, ξεκίνησε ένα τεράστιο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων που φέρει τα δακτυλικά αποτυπώματα της Wall Street.

Ο Δρ Hjalmar Schacht – που επαναδιορίστηκε τον Μάρτιο του 1933 από τον Αδόλφο Χίτλερ στη θέση του Προέδρου της Reichsbank – προσκλήθηκε στο Λευκό Οίκο (Μάιος 1933) από τον Πρόεδρο Franklin D.

«Μετά τη συνάντησή του με τον πρόεδρο των ΗΠΑ και τους μεγάλους τραπεζίτες στη Wall Street, η Αμερική χορήγησε στη Γερμανία νέα δάνεια συνολικού ύψους 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων» [ισοδύναμο με 23,7 δισεκατομμύρια δολάρια το 2023, εκτίμηση ΣΔΙΤ] (Y. Rubtsov, ό.π.)

Newspapers.com

Μόλις ένα χρόνο αργότερα, τον Απρίλιο του 1934, ο Economist «ανέφερε ότι οι στρατιωτικές δαπάνες ανάγκαζαν τον Υπουργό Οικονομικών να αναζητήσει νέους πόρους», συμπεριλαμβανομένης της ιδιωτικοποίησης της Deutsche Reichsbahn (Γερμανικοί Σιδηρόδρομοι) (παρατίθεται στο Germa Bel, σελ. 20). Η ναζιστική κυβέρνηση πούλησε επίσης κρατικές ναυπηγικές εταιρείες, κρατικές υποδομές και επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας.

Με μια «ναζιστική-νεοφιλελεύθερη» κλίση, -χωρίς αμφιβολία με «αιρεσιμότητες»- το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων αποτέλεσε αντικείμενο διαπραγμάτευσης με τους πιστωτές της Wall Street της Γερμανίας. Αρκετά μεγάλα τραπεζικά ιδρύματα, συμπεριλαμβανομένων των Deutsche Bank και Dresden Bank, ιδιωτικοποιήθηκαν επίσης.

«Η κυβέρνηση του ναζιστικού κόμματος πούλησε δημόσια ιδιοκτησία σε αρκετές κρατικές επιχειρήσεις στα μέσα της δεκαετίας του 1930. Οι επιχειρήσεις αυτές ανήκαν σε ένα ευρύ φάσμα τομέων: χάλυβας, ορυχεία, τράπεζες, τοπικές επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, ναυπηγεία, ναυτιλιακές γραμμές, σιδηρόδρομοι κλπ.

Επιπλέον, η παροχή ορισμένων δημόσιων υπηρεσιών που παρήχθησαν από την κυβέρνηση πριν από τη δεκαετία του 1930, ιδιαίτερα των κοινωνικών και εργασιακών υπηρεσιών, μεταφέρθηκε στον ιδιωτικό τομέα, κυρίως σε οργανώσεις εντός του κόμματος. (Germa Bel, Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης)

Τα έσοδα από το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων χρησιμοποιήθηκαν για την αποπληρωμή εκκρεμών χρεών, καθώς και για τη χρηματοδότηση του ισχυρού στρατιωτικού βιομηχανικού συμπλέγματος της ναζιστικής Γερμανίας.

Πολλοί αμερικανικοί όμιλοι είχαν επενδύσει στη βιομηχανία όπλων της ναζιστικής Γερμανίας, συμπεριλαμβανομένων των Ford και General Motors:

Τόσο η General Motors όσο και η Ford επιμένουν ότι φέρουν ελάχιστη ή καθόλου ευθύνη για τις δραστηριότητες των γερμανικών θυγατρικών τους, οι οποίες έλεγχαν το 70% της γερμανικής αγοράς αυτοκινήτων κατά το ξέσπασμα του πολέμου το 1939 και γρήγορα αναδιοργανώθηκαν για να γίνουν προμηθευτές πολεμικού υλικού στον γερμανικό στρατό.

… Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι Αμερικανοί διευθυντές τόσο της GM όσο και της Ford συμφώνησαν με τη μετατροπή των γερμανικών εργοστασίων τους σε στρατιωτική παραγωγή σε μια εποχή που τα κυβερνητικά έγγραφα των ΗΠΑ δείχνουν ότι εξακολουθούσαν να αντιστέκονται στις εκκλήσεις της κυβέρνησης Ρούσβελτ να αυξήσουν τη στρατιωτική παραγωγή στα εργοστάσιά τους στο εσωτερικό. (Washington Post, 30 Νοεμβρίου 1998)

"Μια διάσημη αμερικανική οικογένεια" κοιμάται με τον εχθρό. Ο ρόλος του Prescott Bush

Σημαντικό: «Μια διάσημη αμερικανική οικογένεια» έκανε την περιουσία της από τους Ναζί, σύμφωνα με την τεκμηριωμένη ιστορική ανάλυση του John Loftus.

Ο Prescott Bush (παππούς του George W. Bush) ήταν εταίρος στην Brown Brothers Harriman &; Co. και διευθυντής της Union Banking Corporation, στενά συνδεδεμένη με τα συμφέροντα των γερμανικών εταιρειών, συμπεριλαμβανομένης της Thyssen Stahl, μιας σημαντικής εταιρείας που εμπλέκεται στη βιομηχανία όπλων του Τρίτου Ράιχ.

Οι δεσμοί της οικογένειας Μπους με την πολεμική οικονομία της ναζιστικής Γερμανίας ήρθαν για πρώτη φορά στο φως στις δίκες της Νυρεμβέργης στην κατάθεση του μεγιστάνα του χάλυβα της ναζιστικής Γερμανίας Φριτς Τίσεν.

Εικόνα: (δεξιά) Ο γερουσιαστής Prescott Bush με τον γιο του George H. Walker Bush. (δεκαετία 1950).

Ο Thyssen ήταν συνεργάτης του Prescott Bush.

«Από το 1945 έως το 1949 στη Νυρεμβέργη, μια από τις μακρύτερες και, όπως φαίνεται, πιο μάταιες ανακρίσεις ενός υπόπτου για ναζιστικά εγκλήματα πολέμου ξεκίνησε στην αμερικανική ζώνη της κατεχόμενης Γερμανίας.

Ο πολυδισεκατομμυριούχος μεγιστάνας του χάλυβα Fritz Thyssen - ο άνθρωπος του οποίου ο συνδυασμός χάλυβα ήταν η κρύα καρδιά της ναζιστικής πολεμικής μηχανής - μίλησε και μίλησε σε μια κοινή ομάδα ανάκρισης ΗΠΑ-Ηνωμένου Βασιλείου.

… Αυτό που οι ερευνητές των Συμμάχων [της Νυρεμβέργης] δεν κατάλαβαν ποτέ ήταν ότι δεν έκαναν στον Τίσεν τη σωστή ερώτηση. Ο Τίσεν δεν χρειαζόταν ξένους τραπεζικούς λογαριασμούς, επειδή η οικογένειά του κατείχε κρυφά μια ολόκληρη αλυσίδα τραπεζών.

Δεν χρειάστηκε να μεταβιβάσει τα ναζιστικά περιουσιακά του στοιχεία στο τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν να μεταβιβάσει τα έγγραφα ιδιοκτησίας - μετοχές, ομόλογα, πράξεις και καταπιστεύματα - από την τράπεζά του στο Βερολίνο μέσω της τράπεζάς του στην Ολλανδία στους Αμερικανούς φίλους του στη Νέα Υόρκη: Prescott Bush και Herbert Walker, Οι συνεργάτες της Thyssen ... ήταν ο πατέρας και ο πεθερός ενός μελλοντικού προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών. (John Loftus, The Dutch Connection, Σεπτέμβριος 2002).

Ο John Loftus ήταν (πρώην) εισαγγελέας ναζιστικών εγκλημάτων πολέμου του Υπουργείου Δικαιοσύνης των ΗΠΑ. κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Νίξον.

Το αμερικανικό κοινό δεν γνώριζε τους δεσμούς της οικογένειας Μπους με τη ναζιστική Γερμανία, επειδή το ιστορικό αρχείο είχε προσεκτικά αποκρυφτεί από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Τον Σεπτέμβριο του 2004, ωστόσο, ο Guardian αποκάλυψε ότι:

Ο παππούς του Τζορτζ Μπους, ο αείμνηστος γερουσιαστής των ΗΠΑ Πρέσκοτ Μπους, ήταν διευθυντής και μέτοχος εταιρειών που επωφελήθηκαν από τη συμμετοχή τους στους οικονομικούς υποστηρικτές της ναζιστικής Γερμανίας.

Οι επιχειρηματικές του συναλλαγές, οι οποίες συνεχίστηκαν έως ότου τα περιουσιακά στοιχεία της εταιρείας του κατασχέθηκαν το 1942 βάσει του νόμου περί συναλλαγών με τον εχθρό, οδήγησαν περισσότερα από 60 χρόνια αργότερα σε μια αστική αγωγή για αποζημίωση που ασκήθηκε στη Γερμανία εναντίον της οικογένειας Μπους από δύο πρώην σκλάβους εργάτες στο Άουσβιτς και σε ένα βουητό προεκλογικής διαμάχης.

(Ben Aris and Duncan Campbell, How Bush's Grandfather Help Hitlers Rise to Power, Guardian, 25 Σεπτεμβρίου 2004, η πλάγια γραφή προστέθηκε)

Ο Prescott Bush εισήλθε στην πολιτική το 1950. Το 1952 εξελέγη γερουσιαστής για το Κονέκτικατ, θέση την οποία κατείχε μέχρι τον Ιανουάριο του 1963.

Αποδεικτικά στοιχεία για τους δεσμούς της οικογένειας Μπους με τον ναζισμό ήταν διαθέσιμα πολύ πριν ο Τζορτζ Χέρμπερτ Γουόκερ Μπους (πρεσβύτερος) και ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος μπουν στην πολιτική, για να μην αναφέρουμε τη θητεία του Μπους του πρεσβύτερου στη CIA.

Τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης παρέμειναν εντελώς μαμά. Σύμφωνα με τον John Buchanan (New Hampshire Gazette, 10 Οκτωβρίου 2003):

Μετά από 60 χρόνια απροσεξίας και ακόμη και άρνησης από τα μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ, πρόσφατα αποκαλυφθέντα κυβερνητικά έγγραφα στα Εθνικά Αρχεία και τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου αποκαλύπτουν ότι ο Πρέσκοτ Μπους, ο παππούς του προέδρου Τζορτζ Μπους, υπηρέτησε ως επιχειρηματικός εταίρος και τραπεζικός πράκτορας των ΗΠΑ για τον οικονομικό αρχιτέκτονα της ναζιστικής πολεμικής μηχανής από το 1926 έως το 1942. όταν το Κογκρέσο ανέλαβε επιθετική δράση εναντίον του Μπους και των «εθνικών» εταίρων του.

Τα έγγραφα δείχνουν επίσης ότι ο Μπους και οι συνάδελφοί του, σύμφωνα με αναφορές του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ, προσπάθησαν να αποκρύψουν την οικονομική συμμαχία τους με τον Γερμανό βιομήχανο Fritz Thyssen, βαρόνο χάλυβα και άνθρακα, ο οποίος, ξεκινώντας από τα μέσα της δεκαετίας του 1920, χρηματοδότησε προσωπικά την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία με την ανατροπή της δημοκρατικής αρχής και του γερμανικού δικαίου. Επιπλέον, τα αποχαρακτηρισμένα αρχεία αποδεικνύουν ότι ο Μπους και οι συνεργάτες του, στους οποίους περιλαμβάνονταν ο Ε. Ρόλαντ Χάριμαν, μικρότερος αδελφός του Αμερικανού ειδώλου Άβερελ Χάριμαν, και ο Τζορτζ Χέρμπερτ Γουόκερ, προπάππους του προέδρου Μπους από την πλευρά της μητέρας του, συνέχισαν τις συναλλαγές τους με τον Γερμανό μεγιστάνα της βιομηχανίας για σχεδόν ένα χρόνο μετά την είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο.

Ενώ τα περιουσιακά στοιχεία της εταιρείας του Prescott Bush, δηλαδή η Union Banking Corporation, κατασχέθηκαν το 1942 βάσει του νόμου περί συναλλαγών με τον εχθρό, ο παππούς του George W. Bush δεν διώχθηκε ποτέ για τις επιχειρηματικές του συναλλαγές με τη ναζιστική Γερμανία.

Το 1952, ο Πρέσκοτ Μπους εξελέγη στη Γερουσία των ΗΠΑ, χωρίς αναφορές στον Τύπο για το καλά κρυμμένο ναζιστικό παρελθόν του.

Δεν υπάρχει καμία καταγραφή οποιασδήποτε κάλυψης από τον αμερικανικό Τύπο της σύνδεσης Μπους-Ναζί κατά τη διάρκεια οποιωνδήποτε πολιτικών εκστρατειών που διεξήχθησαν από τον Τζορτζ Χέρμπερτ Γουόκερ Μπους, τον Τζεμπ Μπους ή τον Τζορτζ Μπους, με εξαίρεση μια σύντομη αναφορά σε μια άσχετη ιστορία στη Sarasota Herald Tribune τον Νοέμβριο του 2000 και μια σύντομη αλλά ανακριβή αναφορά στην The Boston Globe το 2001. (John Buchanan, ό.π.)

Μέχρι το Περλ Χάρμπορ (Δεκέμβριος 1941), η Γουόλ Στριτ συναλλασσόταν με τη Γερμανία.

Στον απόηχο του Περλ Χάρμπορ (1941-1945), η Standard Oil «εμπορευόταν με τον εχθρό» πουλώντας πετρέλαιο στη ναζιστική Γερμανία μέσω της διαμεσολάβησης των λεγόμενων «ουδέτερων χωρών», συμπεριλαμβανομένης της Βενεζουέλας και της Αργεντινής.

Χωρίς την προμήθεια πετρελαίου των ΗΠΑ στη ναζιστική Γερμανία με την υποστήριξη της Standard Oil of New Jersey (που ανήκει στον John D. Rockefeller and Associates), το Τρίτο Ράιχ δεν θα ήταν σε θέση να εισβάλει στη Σοβιετική Ένωση. Αυτό τεκμηριώνεται πλήρως στο βιβλίο του Dr.Jacques Pauwels:

«Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος γιορτάζεται ευρέως ως μια «σταυροφορία» στην οποία οι ΗΠΑ πολέμησαν ανεπιφύλακτα στο πλευρό της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης ενάντια στη δικτατορία.

Ενώ η Αμερική απελευθέρωσε τη Δυτική Ευρώπη τον Ιούνιο του 1944, η σιωπηρή αλήθεια είναι ότι οι αμερικανικές εταιρείες συνεργάστηκαν ενεργά με τη ναζιστική Γερμανία:

«Η Standard Oil του New Jersey – η σημερινή Exxon – ανέπτυξε στενούς δεσμούς με το γερμανικό τραστ IG Farben. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1930, μια ελίτ περίπου είκοσι από τις μεγαλύτερες αμερικανικές εταιρείες είχε γερμανική σύνδεση, συμπεριλαμβανομένων των Du Pont, Union Carbide, Westinghouse, General Electric, Gilette, Goodrich, Singer, Eastman Kodak, Coca-Cola, IBM και ITT.

Τέλος, πολλά αμερικανικά δικηγορικά γραφεία, επενδυτικές εταιρείες και τράπεζες συμμετείχαν ενεργά στην επενδυτική επίθεση της Αμερικής στη Γερμανία, μεταξύ των οποίων η διάσημη δικηγορική εταιρεία της Wall Street Sullivan &; Cromwell, και οι τράπεζες JP Morgan και Dillon, Read and Company, καθώς και η Union Bank of New York, που ανήκει στην Brown Brothers &; Harriman. …

(Jacques Pauwels, η υπογράμμιση δική μου)

Michel Chossudovsky, 21 Νοεμβρίου 2023, ενημερώσεις, 22 Σεπτεμβρίου 2024

***

Ιστορία: Ο Χίτλερ χρηματοδοτήθηκε

από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ και την Τράπεζα της Αγγλίας

Από Yuri Rubtsov

Μάιος 2016

Β ́ Παγκόσμιος Πόλεμος: Περισσότερα από 80 χρόνια πριν ήταν η αρχή της μεγαλύτερης σφαγής στην ιστορία.

Αν θέλουμε να προσεγγίσουμε το πρόβλημα της «ευθύνης για τον πόλεμο», τότε πρέπει πρώτα να απαντήσουμε στα ακόλουθα βασικά ερωτήματα:Ποιος βοήθησε τους Ναζί να έρθουν στην εξουσία;

Ποιος τους έστειλε στο δρόμο τους προς την παγκόσμια καταστροφή;

Ολόκληρη η προπολεμική ιστορία της Γερμανίας δείχνει ότι η παροχή των «αναγκαίων» πολιτικών αντιμετωπίστηκε από την οικονομική αναταραχή, στην οποία βυθίστηκε ο κόσμος μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι βασικές δομές που καθόρισαν τη μεταπολεμική αναπτυξιακή στρατηγική της Δύσης ήταν τα κεντρικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της Μεγάλης Βρετανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών - η Τράπεζα της Αγγλίας και το Federal Reserve System (FRS) - και οι σχετικοί χρηματοπιστωτικοί και βιομηχανικοί οργανισμοί που τέθηκαν ως μέσο για την καθιέρωση απόλυτου ελέγχου του χρηματοπιστωτικού συστήματος της Γερμανίας και της ικανότητάς της να ελέγχει τις πολιτικές διαδικασίες στην Κεντρική Ευρώπη.

Για την εφαρμογή αυτής της στρατηγικής, προβλέφθηκαν τα ακόλουθα στάδια:Από το 1919 έως το 1924 - να προετοιμάσει το έδαφος για μαζικές αμερικανικές οικονομικές επενδύσεις στη γερμανική οικονομία.

Από το 1924 έως το 1929 - την εγκαθίδρυση του ελέγχου του χρηματοπιστωτικού συστήματος της Γερμανίας και την οικονομική υποστήριξη του ναζισμού ("εθνικοσοσιαλισμός").

Από το 1929 έως το 1933 - προκαλώντας και εξαπολύοντας μια βαθιά χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση και εξασφαλίζοντας την άνοδο των Ναζί στην εξουσία.

Από το 1933 έως το 1939 — οικονομική συνεργασία με τη ναζιστική κυβέρνηση και υποστήριξη της επεκτατικής εξωτερικής πολιτικής της, με στόχο την προετοιμασία και την εξαπόλυση ενός νέου Παγκοσμίου Πολέμου.

«Πολεμικές Επανορθώσεις» του Α ́ Παγκοσμίου Πολέμου

Στο πρώτο στάδιο, οι κύριοι μοχλοί για να εξασφαλιστεί η διείσδυση του αμερικανικού κεφαλαίου στην Ευρώπη ξεκίνησαν με τα πολεμικά χρέη του Α 'Παγκοσμίου Πολέμου και το στενά συνδεδεμένο πρόβλημα των γερμανικών αποζημιώσεων.

Μετά την επίσημη είσοδο των ΗΠΑ στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, έδωσαν στους συμμάχους (κυρίως την Αγγλία και τη Γαλλία) δάνεια ύψους 8,8 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Το συνολικό ποσό των πολεμικών χρεών, συμπεριλαμβανομένων των δανείων που χορηγήθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1919-1921, ήταν πάνω από 11 δισεκατομμύρια δολάρια.

Για να λύσουν αυτό το πρόβλημα, οι πιστώτριες χώρες προσπάθησαν να επιβάλουν εξαιρετικά δύσκολους όρους για την καταβολή πολεμικών αποζημιώσεων εις βάρος της Γερμανίας. Αυτό προκλήθηκε από τη φυγή των γερμανικών κεφαλαίων στο εξωτερικό και την άρνηση καταβολής φόρων που οδήγησε σε έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού που θα μπορούσε να καλυφθεί μόνο μέσω της μαζικής παραγωγής μη εξασφαλισμένων γερμανικών μάρκων.

Το αποτέλεσμα ήταν η κατάρρευση του γερμανικού νομίσματος – ο «μεγάλος πληθωρισμός» του 1923, όταν το δολάριο άξιζε 4,2 τρισεκατομμύρια μάρκα. Οι Γερμανοί βιομήχανοι άρχισαν να σαμποτάρουν ανοιχτά όλες τις δραστηριότητες για την καταβολή των υποχρεώσεων επανόρθωσης, γεγονός που τελικά προκάλεσε την περίφημη «κρίση του Ρουρ» - τη γαλλοβελγική κατοχή του Ρουρ τον Ιανουάριο του 1923.

Οι αγγλοαμερικανικές άρχουσες ελίτ, προκειμένου να πάρουν την πρωτοβουλία στα χέρια τους, περίμεναν τη Γαλλία να εμπλακεί σε μια περιπέτεια περιπέτειας και να αποδείξει την ανικανότητά της να λύσει το πρόβλημα. Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Hughes επεσήμανε:

«Είναι απαραίτητο να περιμένουμε να ωριμάσει η Ευρώπη για να αποδεχθεί την αμερικανική πρόταση».

Το νέο έργο αναπτύχθηκε στα βάθη της "JP Morgan &; Co." υπό τις οδηγίες του επικεφαλής της Τράπεζας της Αγγλίας, Montagu Norman. Στον πυρήνα των ιδεών του ήταν ο εκπρόσωπος της «Dresdner Bank» Hjalmar Schacht, ο οποίος τη διατύπωσε τον Μάρτιο του 1922 μετά από πρόταση του John Foster Dulles (μελλοντικού υπουργού Εξωτερικών στο υπουργικό συμβούλιο του προέδρου Eisenhower) και νομικού συμβούλου του προέδρου W. Wilson στη διάσκεψη ειρήνης του Παρισιού.

Ο Dulles έδωσε αυτό το σημείωμα στον επικεφαλής διαχειριστή "JP Morgan &; Co.", ο οποίος στη συνέχεια συνέστησε τον H. Schacht σε συνεννόηση με τον Montagu Norman, Διοικητή της Τράπεζας της Αγγλίας.

Τον Δεκέμβριο του 1923, ο H. Schacht έγινε διευθυντής της Reichsbank και συνέβαλε στην προσέγγιση των αγγλοαμερικανικών και γερμανικών οικονομικών ελίτ.

Το καλοκαίρι του 1924, το σχέδιο γνωστό ως «σχέδιο Dawes» (που πήρε το όνομά του από τον πρόεδρο της επιτροπής εμπειρογνωμόνων που το δημιούργησε - Αμερικανός τραπεζίτης και διευθυντής μιας από τις τράπεζες του ομίλου Morgan), εγκρίθηκε στη διάσκεψη του Λονδίνου. Ζήτησε να μειωθούν κατά το ήμισυ οι αποζημιώσεις και έλυσε το ερώτημα σχετικά με τις πηγές κάλυψής τους. Ωστόσο, το κύριο καθήκον ήταν να εξασφαλιστούν ευνοϊκές συνθήκες για τις αμερικανικές επενδύσεις, κάτι που ήταν δυνατό μόνο με τη σταθεροποίηση του γερμανικού μάρκου.

Για το σκοπό αυτό, το σχέδιο έδωσε στη Γερμανία ένα μεγάλο δάνειο ύψους 200 εκατομμυρίων δολαρίων, το ήμισυ του οποίου αντιπροσώπευε η JP Morgan.

Ενώ οι αγγλοαμερικανικές τράπεζες απέκτησαν τον έλεγχο όχι μόνο της μεταφοράς των γερμανικών πληρωμών, αλλά και του προϋπολογισμού, του συστήματος νομισματικής κυκλοφορίας και σε μεγάλο βαθμό του πιστωτικού συστήματος της χώρας.

Δημοκρατία της Βαϊμάρης

Μέχρι τον Αύγουστο του 1924, το παλιό γερμανικό μάρκο αντικαταστάθηκε από μια νέα, σταθεροποιημένη οικονομική κατάσταση στη Γερμανία και, όπως έγραψε ο ερευνητής G.D. Preparta, η Δημοκρατία της Βαϊμάρης ήταν προετοιμασμένη για:

«η πιο γραφική οικονομική βοήθεια στην ιστορία, ακολουθούμενη από την πιο πικρή συγκομιδή στην παγκόσμια ιστορία» - «μια ασταμάτητη πλημμύρα αμερικανικού αίματος χύθηκε στις οικονομικές φλέβες της Γερμανίας».

Οι συνέπειες αυτού του γεγονότος δεν άργησαν να εμφανιστούν.

Αυτό οφειλόταν κυρίως στο γεγονός ότι οι ετήσιες αποζημιώσεις έπρεπε να καλύψουν το ποσό του χρέους που πλήρωναν οι σύμμαχοι, που σχηματίστηκε από τον λεγόμενο «παράλογο κύκλο της Βαϊμάρης».

Ο χρυσός που πλήρωσε η Γερμανία με τη μορφή πολεμικών αποζημιώσεων, πωλήθηκε, ενεχυριάστηκε και εξαφανίστηκε στις ΗΠΑ, όπου επιστράφηκε στη Γερμανία με τη μορφή σχεδίου «βοήθειας», η οποία τον έδωσε στην Αγγλία και τη Γαλλία, και αυτοί με τη σειρά τους έπρεπε να πληρώσουν το πολεμικό χρέος των Ηνωμένων Πολιτειών. Στη συνέχεια επικαλύφθηκε με ενδιαφέρον και στάλθηκε ξανά στη Γερμανία. Στο τέλος, όλοι στη Γερμανία ζούσαν χρεωμένοι και ήταν σαφές ότι αν η Wall Street απέσυρε τα δάνειά της, η χώρα θα υφίστατο πλήρη χρεοκοπία.

Δεύτερον, αν και η επίσημη πίστωση εκδόθηκε για την εξασφάλιση πληρωμών, ήταν στην πραγματικότητα η αποκατάσταση του στρατιωτικο-βιομηχανικού δυναμικού της χώρας.

Το γεγονός είναι ότι οι Γερμανοί πληρώθηκαν σε μετοχές εταιρειών για τα δάνεια, έτσι ώστε το αμερικανικό κεφάλαιο άρχισε να ενσωματώνεται ενεργά στη γερμανική οικονομία.

Το συνολικό ποσό των ξένων επενδύσεων στη γερμανική βιομηχανία κατά την περίοδο 1924-1929 ανήλθε σε σχεδόν 63 δισεκατομμύρια χρυσά μάρκα (30 δισεκατομμύρια αντιστοιχούσαν σε δάνεια) και η καταβολή αποζημιώσεων - 10 δισεκατομμύρια μάρκα. Το 70% των εσόδων προήλθε από τραπεζίτες από τις Ηνωμένες Πολιτείες και οι περισσότερες τράπεζες ήταν από την JP Morgan. Ως αποτέλεσμα, το 1929, η γερμανική βιομηχανία ήταν στη δεύτερη θέση στον κόσμο, αλλά ήταν σε μεγάλο βαθμό στα χέρια των κορυφαίων χρηματοπιστωτικών-βιομηχανικών ομίλων της Αμερικής.

Αμερικανικές επενδύσεις στη ναζιστική Γερμανία. Ο Ροκφέλερ χρηματοδότησε την προεκλογική εκστρατεία του Αδόλφου Χίτλερ

Η "Interessen-Gemeinschaft Farbenindustrie", ο κύριος προμηθευτής της γερμανικής πολεμικής μηχανής, χρηματοδότησε το 45% της προεκλογικής εκστρατείας του Χίτλερ το 1930 και ήταν υπό τον έλεγχο της "Standard oil" του Rockefeller.

Η Morgan, μέσω της "General Electric", έλεγχε τη γερμανική ραδιοφωνία και ηλεκτρική βιομηχανία μέσω της AEG και της Siemens (μέχρι το 1933, το 30% των μετοχών της AEG ανήκε στην "General Electric") μέσω της εταιρείας τηλεπικοινωνιών ITT - 40% του τηλεφωνικού δικτύου στη Γερμανία.

Επιπλέον, κατείχαν μερίδιο 30% στην εταιρεία κατασκευής αεροσκαφών "Focke-Wulf".

Η "General Motors", που ανήκει στην οικογένεια DuPont, απέκτησε τον έλεγχο της "Opel".

Ο Henry Ford έλεγχε το 100% των μετοχών της "Volkswagen".

Το 1926, με τη συμμετοχή της Rockefeller Bank "Dillon, Reed &; Co." προέκυψε το δεύτερο μεγαλύτερο βιομηχανικό μονοπώλιο στη Γερμανία μετά την "I.G Farben" - μεταλλουργική εταιρεία "Vereinigte Stahlwerke" (Steel Trust), Thyssen, Flick, Wolff, Feglera κ.λπ.

Η αμερικανική συνεργασία με το γερμανικό στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα ήταν τόσο έντονη και διάχυτη που μέχρι το 1933 οι βασικοί τομείς της γερμανικής βιομηχανίας και μεγάλες τράπεζες όπως η Deutsche Bank, η Dresdner Bank, η Danat-Bank (Darmstädter und Nationalbank) κ.λπ. ήταν υπό τον έλεγχο του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Η πολιτική δύναμη που προοριζόταν να διαδραματίσει κρίσιμο ρόλο στα αγγλοαμερικανικά σχέδια προετοιμαζόταν ταυτόχρονα. Μιλάμε για τη χρηματοδότηση του ναζιστικού κόμματος και του Αδόλφου Χίτλερ προσωπικά.

Όπως έγραψε ο πρώην Γερμανός καγκελάριος Brüning στα απομνημονεύματά του, από το 1923, ο Χίτλερ έλαβε μεγάλα ποσά από το εξωτερικό. Πού πήγαν είναι άγνωστο, αλλά ελήφθησαν μέσω ελβετικών και σουηδικών τραπεζών.

Είναι επίσης γνωστό ότι, το 1922 στο Μόναχο, πραγματοποιήθηκε συνάντηση μεταξύ του Α. Χίτλερ και του στρατιωτικού ακόλουθου των ΗΠΑ στη Γερμανία – λοχαγού Τρούμαν Σμιθ – ο οποίος συνέταξε μια λεπτομερή έκθεση για τους ανωτέρους του στην Ουάσιγκτον (στο γραφείο στρατιωτικών πληροφοριών), στην οποία μίλησε με εγκωμιαστικά λόγια για τον Χίτλερ.

Ήταν μέσω του κύκλου γνωριμιών του Σμιθ που ο Χίτλερ γνώρισε για πρώτη φορά τον Γερμανοαμερικανό επιχειρηματία Ernst Franz Sedgwick Hanfstaengl, απόφοιτο του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, ο οποίος έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του Α. Χίτλερ ως πολιτικού, υποστηριζόμενος από σημαντική οικονομική υποστήριξη, ενώ του εξασφάλισε δεσμούς και επικοινωνία με εξέχουσες προσωπικότητες του βρετανικού κατεστημένου.

Ο Χίτλερ ήταν προετοιμασμένος στην πολιτική, ωστόσο, ενώ η Γερμανία υπό τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης βασίλευε, το κόμμα του παρέμεινε στην περιφέρεια της δημόσιας ζωής. Η κατάσταση άλλαξε δραματικά με την έναρξη της οικονομικής κρίσης του 1929.

Από το φθινόπωρο του 1929, μετά την κατάρρευση του χρηματιστηρίου της Αμερικής που προκλήθηκε από την Federal Reserve, ξεκίνησε το τρίτο στάδιο της στρατηγικής του αγγλοαμερικανικού χρηματοπιστωτικού κατεστημένου.

Η Federal Reserve και η JP Morgan αποφάσισαν να σταματήσουν να δανείζουν στη Γερμανία, εμπνευσμένοι από την τραπεζική κρίση και την οικονομική ύφεση στην Κεντρική Ευρώπη. Τον Σεπτέμβριο του 1931, η Αγγλία εγκατέλειψε τον κανόνα του χρυσού, καταστρέφοντας σκόπιμα το διεθνές σύστημα πληρωμών και διακόπτοντας εντελώς τη ροή του «οικονομικού οξυγόνου» στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης.

Αλλά ένα οικονομικό θαύμα συνέβη με το ναζιστικό κόμμα: τον Σεπτέμβριο του 1930, ως αποτέλεσμα μεγάλων δωρεών από τον Thyssen, την "IG Farben" και τον βιομήχανο Emil Kirdorf (ο οποίος ήταν σταθερός υποστηρικτής του Αδόλφου Χίτλερ), το ναζιστικό κόμμα πήρε 6, 4 εκατομμύρια ψήφους και πήρε τη δεύτερη θέση στο Ράιχσταγκ, μετά την οποία ενεργοποιήθηκαν γενναιόδωρες επενδύσεις από το εξωτερικό.

Ο κύριος σύνδεσμος μεταξύ των μεγάλων Γερμανών βιομηχάνων και ξένων χρηματοδοτών έγινε ο H. Schacht.

1932-Μυστική συμφωνία: Η Γουόλ Στριτ χρηματοδοτεί το ναζιστικό κόμμα του Χίτλερ

Στις 4 Ιανουαρίου 1932, πραγματοποιήθηκε συνάντηση μεταξύ του Βρετανού χρηματιστή Montagu Norman (Διοικητή της Τράπεζας της Αγγλίας), του Αδόλφου Χίτλερ και του Franz Von Papen (ο οποίος έγινε Καγκελάριος λίγους μήνες αργότερα, τον Μάιο του 1932).

Στη συνάντηση αυτή συμμετείχαν επίσης οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ και οι αδελφοί Dulles, κάτι που οι βιογράφοι τους δεν θέλουν να αναφέρουν.

Ένα χρόνο αργότερα, στις 14 Ιανουαρίου 1933, πραγματοποιήθηκε μια άλλη συνάντηση μεταξύ του Αδόλφου Χίτλερ, του χρηματιστή βαρόνου της Γερμανίας Κουρτ φον Σρέντερ, του καγκελάριου Φραντς φον Πάπεν και του οικονομικού συμβούλου του Χίτλερ Βίλχελμ Κέπλερ όπου το πρόγραμμα του Χίτλερ εγκρίθηκε πλήρως.

Ήταν εδώ που τελικά έλυσαν το ζήτημα της μεταβίβασης της εξουσίας στους Ναζί και στις 30 Ιανουαρίου 1933 ο Χίτλερ έγινε καγκελάριος. Έτσι, άρχισε η εφαρμογή του τέταρτου σταδίου της στρατηγικής.

Η στάση των αγγλοαμερικανικών κυρίαρχων ελίτ σε σχέση με τη νέα ναζιστική κυβέρνηση ήταν πολύ συμπαθητική.

Όταν ο Χίτλερ αρνήθηκε να πληρώσει αποζημιώσεις, οι οποίες, φυσικά, έθεσαν υπό αμφισβήτηση την πληρωμή των πολεμικών χρεών, ούτε η Βρετανία ούτε η Γαλλία του έδειξαν τις απαιτήσεις των πληρωμών.

Επιπλέον, μετά την επίσκεψή του στις Ηνωμένες Πολιτείες τον Μάιο του 1933, ο H. Schacht έγινε και πάλι επικεφαλής της Reichsbank και μετά τη συνάντησή του με τον πρόεδρο των ΗΠΑ και τους μεγάλους τραπεζίτες στη Wall Street, η Αμερική χορήγησε στη Γερμανία νέα δάνεια συνολικού ύψους 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων.

Τον Ιούνιο, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στο Λονδίνο και μιας συνάντησης με τον Montagu Norman, ο Schacht ζήτησε επίσης ένα βρετανικό δάνειο ύψους 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων και μείωση και παύση των πληρωμών για παλιά δάνεια.

Έτσι, οι Ναζί πήραν αυτό που δεν μπορούσαν να επιτύχουν με την προηγούμενη κυβέρνηση.

Το καλοκαίρι του 1934, η Βρετανία υπέγραψε την αγγλογερμανική συμφωνία μεταφοράς, η οποία έγινε ένα από τα θεμέλια της βρετανικής πολιτικής προς το Τρίτο Ράιχ και στα τέλη της δεκαετίας του 1930, η Γερμανία έγινε ο κύριος εμπορικός εταίρος της Αγγλίας.

Η Schroeder Bank έγινε ο κύριος πράκτορας της Γερμανίας στο Ηνωμένο Βασίλειο και το 1936 το γραφείο του στη Νέα Υόρκη συνεργάστηκε με τους Rockefellers για να δημιουργήσει την επενδυτική τράπεζα "Schroeder, Rockefeller &; Co.", την οποία το περιοδικό Times ονόμασε "οικονομικό προπαγανδιστικό άξονα Βερολίνου-Ρώμης".

Όπως παραδέχτηκε ο ίδιος ο Χίτλερ, συνέλαβε το τετραετές σχέδιό του με βάση τα ξένα οικονομικά δάνεια, οπότε ποτέ δεν τον ενέπνευσε με την παραμικρή ανησυχία.

Τον Αύγουστο του 1934, η αμερικανική Standard Oil [που ανήκε στους Ροκφέλερ] στη Γερμανία απέκτησε 730.000 στρέμματα γης και έχτισε μεγάλα διυλιστήρια πετρελαίου που προμήθευαν τους Ναζί με πετρέλαιο. Ταυτόχρονα, η Γερμανία παρέλαβε κρυφά τον πιο σύγχρονο εξοπλισμό για εργοστάσια αεροσκαφών από τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες θα ξεκινούσαν την παραγωγή γερμανικών αεροπλάνων.

Η Γερμανία έλαβε μεγάλο αριθμό στρατιωτικών διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας από τις αμερικανικές εταιρείες Pratt and Whitney, "Douglas", "Curtis Wright" και η αμερικανική τεχνολογία κατασκεύαζε το "Junkers-87". Το 1941, όταν μαινόταν ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, οι αμερικανικές επενδύσεις στην οικονομία της Γερμανίας ανήλθαν σε 475 εκατομμύρια δολάρια. Η "Standard oil" επένδυσε - 120 εκατομμύρια, η General Motors - 35 εκατομμύρια δολάρια, η ITT - 30 εκατομμύρια δολάρια και η Ford - 17,5 εκατομμύρια δολάρια.

Η στενή χρηματοπιστωτική και οικονομική συνεργασία των αγγλοαμερικανικών και ναζιστικών επιχειρηματικών κύκλων ήταν το υπόβαθρο στο οποίο, στη δεκαετία του 1930, μια πολιτική κατευνασμού οδήγησε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Σήμερα, οι οικονομικές ελίτ του κόσμου έχουν εφαρμόσει τη Μεγάλη Ύφεση 2.o [2008], με μια επακόλουθη μετάβαση προς μια «Νέα Παγκόσμια Τάξη».

Ο Yuri Rubtsov είναι διδάκτωρ ιστορικών επιστημών, ακαδημαϊκός της Ρωσικής Ακαδημίας στρατιωτικών επιστημών και μέλος της Διεθνούς Ένωσης ιστορικών του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου

Μετάφραση από τα ρωσικά από τον Ollie Richardson για το Fort Russ. (οι παραπομπές δεν είναι διαθέσιμες σε αυτήν την έκδοση του άρθρου)

ru-polit.livejournal (αρχικά από το 2009)

Η αρχική πηγή αυτού του άρθρου είναι η Παγκόσμια Έρευνα

Πνευματικά δικαιώματα © Yuri Rubtsov και καθηγητής Michel Chossudovsky, Global Research, 2025

ΠΗΓΗ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ