Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΠΛΕΟΝ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΔΕΝ ΣΤΕΚΕΤΑΙ, Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΑΡΓΟΣΒΗΝΕΙ ΚΑΙ ΠΕΘΑΙΝΕΙ...ΚΙ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΠΟΥ ΠΑΤΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΕΙ!

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΣΒΗΝΕΙ – Η ΣΙΩΠΗΛΗ ΕΘΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΡΙΘΜΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΣΤΑΤ

Η Ελλάδα γερνάει και μικραίνει και αυτό δεν αποτελεί ούτε υπερβολή, ούτε μια μεμονωμένη στατιστική. λαϊκίστικη απόκλιση, αλλά είναι το συμπέρασμα που προκύπτει αμείλικτα από τα επίσημα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής για τη φυσική κίνηση του πληθυσμού το 2024, μια χρονιά που σφράγισε την πορεία της χώρας προς τη δημογραφική παρακμή. 

Το ισοζύγιο γεννήσεων και θανάτων αποκαλύπτει έναν θλιβερό απολογισμό: η Ελλάδα χάνει κάθε χρόνο μια μεσαία πόλη, όχι από μετανάστευση, αλλά επειδή δεν γεννιούνται αρκετά παιδιά για να καλύψουν τις απώλειες των μεγαλύτερων γενεών.

Το 2024 καταγράφηκαν 68.467 γεννήσεις ζώντων (35.216 αγόρια και 33.251 κορίτσια). Ένας αριθμός που υποχώρησε κατά 4,2% σε σχέση με το 2023, όταν είχαν γεννηθεί 71.426 παιδιά. Πρόκειται για την πέμπτη συνεχόμενη χρονιά με πτωτική τάση, και την απόλυτη επιβεβαίωση ότι η Ελλάδα έχει εισέλθει σε μόνιμη κατάσταση υπογεννητικότητας. 

Την ίδια ώρα, οι θάνατοι έφτασαν τους 126.916, μειωμένοι οριακά κατά 0,9% από το 2023. Όμως ακόμη και αυτή η ελάχιστη βελτίωση δεν αλλάζει την εικόνα: σχεδόν 60.000 περισσότεροι θάνατοι από γεννήσεις. Το φυσικό ισοζύγιο ήταν αρνητικό κατά 58.449 άτομα.

Αν αποτυπώσει κανείς αυτούς τους αριθμούς με εικόνες, μοιάζει σαν να σβήνει κάθε χρόνο μια πόλη μεγέθους Λαμίας ή Χανίων. Το ίδιο συνέβη και το 2023, και το 2022, και το 2021. Το 2022, η φυσική μείωση άγγιξε τις 64.697. 

Το 2023 μειώθηκε στις 56.646. Το 2024 ξανανεβαίνει πάνω από 58.000. Η χώρα βρίσκεται παγιδευμένη σε έναν φαύλο κύκλο που δείχνει μη αναστρέψιμος χωρίς ίχνος γενναίας παρέμβασης.

Ένα ακόμα σύνθετο πρόβλημα είναι το γεγονός ότι η μητρότητα μετατίθεται όλο και πιο αργά στη ζωή της γυναίκας. Οι περισσότερες γεννήσεις προέρχονται πλέον από γυναίκες ηλικίας 30-34 ετών (22.880), με δεύτερη κατηγορία τις 35-39 (17.662). 

Στην ηλικιακή ομάδα 40-44 καταγράφηκαν 5.917 γεννήσεις – αριθμός που θα φάνταζε αδιανόητος πριν από μερικές δεκαετίες. Ακόμη και στην ηλικία των 45-49, καταγράφηκαν 1.167 γεννήσεις. 

Την ίδια στιγμή, οι νέες γυναίκες γίνονται μητέρες ολοένα και πιο σπάνια: στην ομάδα 20-24 ετών μόλις 5.205 γέννες. Για να καταλάβει κανείς το μέγεθος της μεταβολής, αρκεί να θυμηθεί ότι τη δεκαετία του 1980, οι γέννες στις ηλικίες αυτές ξεπερνούσαν τις 45.000 ετησίως.

Η καθυστέρηση αυτή, πέρα από την πολιτισμική αλλαγή των καιρών μας (woke ατζέντα), είναι αποτέλεσμα οικονομικής ανασφάλειας, αβεβαιότητας, επισφαλούς εργασίας, υψηλού κόστους στέγασης. 

Η σύγχρονη Ελληνίδα αναγκάζεται να αναβάλει τη μητρότητα, και συχνά να την περιορίζει σε ένα παιδί, ακριβώς επειδή οι συνθήκες δεν επιτρέπουν περισσότερα. 

Το δημογραφικό μοτίβο δείχνει μια κοινωνία που «σπρώχνει» την οικογένεια προς το μέλλον, μειώνοντας έτσι τη συνολική γονιμότητα.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, η βρεφική θνησιμότητα επιδεινώνεται δραματικά. Το 2024 πέθαναν 261 βρέφη ηλικίας κάτω του έτους. Ο δείκτης αυξήθηκε από 3,5 το 2023 σε 3,8 θανάτους ανά 1.000 γεννήσεις ζώντων. Οι θάνατοι νεογνών (μέχρι 28 ημερών) ανήλθαν σε 180. Οι περιγεννητικοί θάνατοι έφτασαν τους 715. 

Πρόκειται για μια σκληρή υπενθύμιση ότι η υγειονομική πρόοδος δεν αρκεί από μόνη της, αλλά και ότι οι κοινωνικές ανισότητες και η πίεση στο σύστημα υγείας αφήνουν τα αποτυπώματά τους ακόμη και στο πιο ιερό αγαθό: τη ζωή των νεογέννητων.

Η γεωγραφία της κρίσης δείχνει επίσης ενδιαφέροντα στοιχεία. Η Αττική κατέγραψε 24.780 γεννήσεις (πτώση 6% από το 2023) και 42.375 θανάτους. Δηλαδή η πρωτεύουσα χάνει σχεδόν 18.000 ανθρώπους ετησίως μόνο από το φυσικό ισοζύγιο. 

Στη Θεσσαλονίκη γεννήθηκαν 6.802 παιδιά (πτώση 3%), με 11.484 θανάτους. Στην Κρήτη, οι γεννήσεις έπεσαν κατά 5,9%. Στη Θεσσαλία κατά 5,6%. 

Η εικόνα είναι παντού παρόμοια: σχεδόν όλες οι περιφέρειες χάνουν πληθυσμό. Μοναδική εξαίρεση τα Ιόνια Νησιά, όπου οι γεννήσεις αυξήθηκαν κατά 9,7%, μια στατιστική παραφωνία που δεν αναιρεί το γενικότερο μοτίβο.

Στην οικογενειακή ζωή, η κρίση αποτυπώνεται σε άλλες μορφές. Οι γάμοι μειώθηκαν στις 36.649, πτώση 9,2% σε σχέση με το 2023. Τα σύμφωνα συμβίωσης περιορίστηκαν στα 14.486, με μείωση 3,9%. Αντίθετα, τα διαζύγια αυξήθηκαν στις 15.532 (2,8% περισσότερα από πέρυσι). Σχεδόν 42,4 διαζύγια αντιστοιχούν σε κάθε 100 γάμους. Είναι η υψηλότερη αναλογία της τελευταίας πενταετίας. 

Το 82,4% εξ αυτών ήταν συναινετικά, γεγονός που δείχνει αλλαγή στις κοινωνικές αντιλήψεις και στον τρόπο που οι άνθρωποι λύνουν τις σχέσεις τους. Δύο στους τρεις χωρισμούς αφορούν γάμους που κράτησαν πάνω από δέκα χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι η κρίση δεν περιορίζεται στους γάμους νεαρών ζευγαριών, αλλά αγγίζει και μακρόχρονες συμβιώσεις.

Το 2024 ήταν επίσης η πρώτη χρονιά εφαρμογής του νέου θεσμικού πλαισίου για τον πολιτικό γάμο ομόφυλων ζευγαριών. Καταγράφηκαν 101 γάμοι μεταξύ ανδρών και 81 μεταξύ γυναικών. 

Επίσης, 288 σύμφωνα συμβίωσης μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου. Είναι ένας αριθμός μικρός σε σχέση με το σύνολο, αλλά κοινωνικά σημαντικός. Δείχνει τη στροφή της ελληνικής κοινωνίας προς μεγαλύτερη αποδοχή της διαφορετικότητας αλλά και στη γέννηση λιγότερων παιδιών.

Η εικόνα αυτή έχει άμεσες συνέπειες στην κοινωνία και την οικονομία. Το ασφαλιστικό σύστημα, ήδη βεβαρημένο, θα πιεστεί ακόμη περισσότερο καθώς οι νέοι που μπαίνουν στην αγορά εργασίας είναι λιγότεροι και οι συνταξιούχοι περισσότεροι. Η αγορά εργασίας θα αντιμετωπίσει ελλείψεις σε δυναμικό. 

Οι στρατηγικές άμυνας και εθνικής ασφάλειας θα πρέπει να στηριχθούν σε μια κοινωνία που μικραίνει και γερνά. Η κοινωνική συνοχή θα δοκιμαστεί από την αύξηση της μοναξιάς, των μονοπρόσωπων νοικοκυριών, των ηλικιωμένων χωρίς υποστήριξη.

Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ είναι, με άλλα λόγια, ένα τεράστιο καμπανάκι συναγερμού και δεν υπάρχει κανένα περιθώριο ωραιοποίησης. Η Ελλάδα του 2024 χάνει το μέλλον της, καθώς η γήρανση και η υπογεννητικότητα είναι η μεγάλη σιωπηλή κρίση που τρέχει κάτω από το ραντάρ της πολιτικής επικαιρότητας.

 Κάθε χρόνο που περνά χωρίς σχέδιο, το πρόβλημα βαθαίνει. Η δημογραφική πρόκληση δεν είναι πλέον ένα μελλοντικό σενάριο, είναι το παρόν που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας.

Και καθώς η χώρα βλέπει τα στατιστικά της να καταγράφουν τη μία αρνητική επίδοση μετά την άλλη, το ερώτημα γίνεται πιεστικό: ποιος θα υπάρξει για να κρατήσει την Ελλάδα όρθια σε τρεις, σε τέσσερις, σε πέντε δεκαετίες; 

Όλο αυτό, δεν είναι απλώς αριθμοί, είναι οι άνθρωποι που δεν θα γεννηθούν ποτέ, οικογένειες που δεν θα δημιουργηθούν, κοινότητες που θα σβήσουν. Είναι η Ελλάδα που σβήνει σιωπηλά, χρόνο με τον χρόνο…

ΠΗΓΗ