«ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ Ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ. ΘΑ ΔΩΣΕΙ ΑΠΛΟΧΕΡΑ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΣΤΟΝ ΤΑΓΙΠ!»
Του Πάνου Ζήση
Σε στημένη ερώτηση δημοσιογράφου έπειτα από στημένη συνέντευξη του Μητσοτάκη στο Breitbart (κατάντησε να γλείφει εκεί που έφτυνε μπας και σώσει το πολιτικό σαρκίο του) ο Τραμπ τον χαρακτήρισε καλό άνθρωπο επικροτώντας την πρότασή του για τους δασμούς.
Κι ενώ τα μητσοτακόπουλα κυλιούνταν στον βούρκο της διαστρέβλωσης σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ολοκληρώσουν το διαβόητο μπάζωμα μήπως και σταματήσει η κατρακύλα, βρήκαν ευκαιρία να πανηγυρίσουν για τα… τραμπικά εγκώμια.
Για τέτοιον εξευτελισμό με τεράστιες δόσεις διασυρμού μιλάμε.
Αχ βρε Κυριάκο, αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι στο Χάρβαρντ την ώρα του μαθήματος πετούσες χαρταετό. Κι ότι το πτυχίο στο έδωσαν οι «σύμμαχοι» ένεκα ονόματος για διπλωματικούς λόγους.
Αν θες διάβασε χθεσινό κομμάτι του Antinews που εξηγεί την τακτική Τραμπ. Ίσως καταλάβεις τι σε περιμένει (Παγκόσμιο ξεβράκωμα διά χειρός Ντόναλντ).
Στο εξηγούμε εκ των προτέρων σε περίπτωση που δεν το πιάσεις.
Το γύρισμα του Τραμπ με τους δασμούς ήταν προαποφασισμένο στο πλαίσιο του μοιράσματος του νέου κόσμου. Όπως φάνηκε ο στόχος είναι η Κίνα. Οι υπόλοιποι επιβεβαίωσαν τη ρήση του περί… φιλήματος του πισινού.
Ήτοι, προχωράμε κανονικότατα στην τελική φάση υλοποίησης της Pax Americana διά της νέας ιδιότυπης Γιάλτας, όπως αναλύσαμε λεπτομερώς χθες.
Το «καλός άνθρωπος ο Κυριάκος» του Τραμπ μεταφράζεται ως εξής:
Εδώ και καιρό ο Μητσοτάκης παρακαλάει να τα βρει με τον Τραμπ.
Με την πρώτη δημόσια στήριξη του Τραμπ στο πρόσωπό του (Η… διακήρυξη Τραμπ για την 25η Μαρτίου επιβεβαιώνει το ξεπούλημα του Αιγαίου!) είδαμε ότι βρίσκεται μια ανάσα από την επίτευξη του στόχου του.
Κατόπιν των χθεσινών εξελίξεων ο στόχος επετεύχθη.
Όμως ο… παραλίγο Μωυσής βλέπει το τυράκι αλλά δεν βλέπει τη φάκα.
Ναι μεν ο Τραμπ πιστεύει ότι ο Μητσοτάκης είναι καλός άνθρωπος, αλλά όχι για τους λόγους που νομίζει ο Κυριάκος.
Θα το διαπιστώσει όταν θα κληθεί να δώσει απλόχερα το Αιγαίο στον Ταγίπ (το εξηγούμε επίσης διεξοδικά στο χθεσινό κομμάτι) προς αποπεράτωση της χάραξης των νέων αμερικανικών σφαιρών επιρροής στην ευρύτερη περιοχή.
Ίσως να τα έχει ήδη λάβει τα μαντάτα από τον σερίφη Νετανιάχου και να παριστάνει τον ανήξερο.
Διότι τα… εγκώμια του Τραμπ ήρθαν αμέσως μετά από το ταξίδι του στο Ισραήλ.
Ό,τι και να ισχύει το δεδομένο είναι πως ο Μητσοτάκης βυθίζεται στο χάος των αδιεξόδων του.
Και πρωτοετής φοιτητής διεθνών σχέσεων αντιλαμβάνεται ότι ο Τραμπ τον εκμεταλλεύεται για να κάνει τη δουλειά του. Και μετά θα τον πετάξει σαν στημένη λεμονόκουπα βάζοντας επικεφαλής στο Ελλαδιστάν αυτόν που εμπιστεύεται.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο Κυριάκος βρίσκεται σε τραγική απόγνωση. Φρονώντας ότι δύναται να συμμαχήσει με αυτόν που μόλις λίγο πριν από μερικούς μήνες θεωρούσε τελειωμένο, συμμετέχοντας στο σχέδιο εξόντωσής του που είχαν ενορχηστρώσει οι Δημοκρατικοί.
Ας υποθέσουμε ωστόσο ότι ο Τραμπ αποφασίζει να τον στηρίξει μέχρις εσχάτων.
Υπάρχει άραγε το παραμικρό ενδεχόμενο να διασωθεί όταν μαζί με την ισοπέδωση και τη φτωχοποίηση λαού και χώρας θα έχει να διαχειριστεί και την εθνική προδοσία έπειτα από τη ντροπιαστική συνθηκολόγηση στις Πρέσπες του Αιγαίου;
Ένας σοφός του πατριωτικού χώρου μάς είχε πει ότι ο Μητσοτάκης θα είναι ο τελευταίος πρωθυπουργός της Νέας Δημοκρατίας.
Όπερ μεθερμηνευόμενο εστί… πάμε γι’ άλλα κι ο θεός βοηθός!
«Το σκοτάδι δέν το πυροβολούμε. Απλῶς ανάβουμε το φως» (όσιος Πορφύριος καυσοκαλυβίτης)
ΑπάντησηΔιαγραφή-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Μία απλή εμπειρική πραγματικότητα αναφέρει ο μεγάλος σύγχρονος άγιος και αγαπημένος Γέροντας Πορφύριος: Όταν θέλουμε να φύγουμε από το σκοτάδι, δεν προβαίνουμε σε… σκληρές ενέργειες, όπως είναι ένας πυροβολισμός! Απλώς ανάβουμε το φως. Για να τονίσει έτσι ότι το ίδιο ισχύει και στην πνευματική ζωή. Τι δηλαδή; Ότι ζώντας σ’ έναν κόσμο που λόγω της αμαρτίας έχει χάσει την κοινωνία του με το φως που είναι ο Θεός και συνεπώς ζει μέσα στο πνευματικό σκοτάδι – «ο Θεός είναι φως και δεν υπάρχει σ’ Αυτόν κανένα σκοτάδι» μάς λέει ο λόγος του Θεού – το μόνο που αρμόζει να κάνουμε οι άνθρωποι είναι να στραφούμε ακριβώς προς το φως, να στραφούμε δηλαδή προς τον Θεό.
Το κάνουμε όμως; Στρεφόμαστε προς το θεωρούμενο αυτονόητο, δηλαδή το φως του Χριστού και Θεού; Και δεν μιλάμε μόνο για τους εκτός της χριστιανικής πίστεως και της Εκκλησίας – εκείνοι έχουν αρκετά δικαιολογητικά που τους κρατούν εκτός του φωτός του Χριστού. Μιλάμε κυρίως για τους εντός, για εμάς τους ίδιους, που ο «συσχηματισμός» μας πολλές φορές με τον κόσμο είναι τόσο μεγάλος, ώστε δεν απέχουμε και πολύ από τη ζωή των αθέων. Γιατί; Διότι ο κόσμος με τη σαγήνη του μας έχει «ρουφήξει» στα γρανάζια του και η μετάνοια ως οδός Κυρίου φαντάζει ως… Έβερεστ στη ζωή μας. Δρόμος μας γίνεται το «φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γάρ αποθνήσκομεν», συνεπώς η ημέρα μας είναι καλυμμένη από τα βαριά νέφη των παθών μας και «ο ασέληνος έρως της αμαρτίας» σαν την περίπτωση της πόρνης του Ευαγγελίου μάς έχει τυλίξει στα πέπλα του. Το κάνουμε λοιπόν;
Έρχονται στιγμές που το ποθούμε. Διότι συνεχίζει να λειτουργεί στο βάθος της καρδιάς μας, έστω και ως υποψία, η χάρη του αγίου βαπτίσματός μας. Και κυρίως: «τα οψώνια της αμαρτίας» που έρχονται ως κύματα τεράστια πάνω μας. Η θλίψη, η στενοχώρια, η μελαγχολία, οι εξάψεις οργής, η ταραχή που νιώθουμε, είναι αυτά που συχνά μάς κάνουν να οραματιζόμαστε το φως και να το θέλουμε στη ζωή μας. Κι είναι η ώρα της χάρης του Θεού που θα πρέπει να την αξιοποιούμε, γιατί από μία τέτοια ώρα φωτός μπορεί να σφραγιστεί ολόκληρη η ζωή μας. Την ώρα που θυμόμαστε Χριστό, να μην αφήνουμε την ευκαιρία. «Κύριε, σώσε με» κραύγασε ο Πέτρος τότε που καταποντιζόταν κι ο Κύριος τού άδραξε το χέρι και τον έσωσε.
Και πέραν αυτού: ο παραπάνω λόγος του αγίου Πορφυρίου ισχύει και για τους προχωρημένους θα λέγαμε και «τελείους» χριστιανούς, οι οποίοι σε κάποια ή κάποιες φάσεις της ζωής τους κάμπτονται στον πνευματικό τους αγώνα, χαλαρώνουν την έντασή τους, απογοητεύονται, πάνε να απελπιστούν – οι πειρασμοί του διαβόλου φαίνονται ότι παίρνουν το πάνω χέρι. Σ’ αυτές λοιπόν τις περιπτώσεις, τις δύσκολες στην πνευματική ζωή, χρειάζεται η υπενθύμιση του αγίου Γέροντα: «το σκοτάδι δεν το πυροβολούμε. Ανάβουμε απλώς το φως». Ο ίδιος ο άγιος σε άλλο σημείο το εξηγεί: «Κάθε φορά που έβλεπα τον πειρασμό, δηλαδή το σκοτάδι, να πλησιάζει έκανα αυτό που κάνει ένα παιδί που νιώθει φόβο: στρέφεται προς τον πατέρα του και πέφτει στην αγκαλιά του». Το ίδιο σημειώνει με παρεμφερές παράδειγμα ο όσιος αββάς Ιωάννης ο Κολοβός: «Βλέποντας τον πειρασμό να με απειλεί σαν ένα άγριο ζώο που έρχεται κατεπάνω μου, σκαρφάλωνα στο δέντρο της προσευχής».
Το σκοτάδι όντως συχνά πάει να μας επισκεφτεί: ο διάβολος δεν σταματά να κάνει τη δουλειά του. Αλλά και τα πάθη μας δεν μας αφήνουν τόσο εύκολα, όσο βρισκόμαστε σ’ αυτόν τον κόσμο. Η λύση και η διέξοδος όμως είναι γνωστή και μπροστά μας: Η στροφή με αποφασιστική διάθεση και με ζέουσα καρδιά στον «μόνον δυνάμενον σώζειν», τον Κύριο Ιησού Χριστό. Και μόνον η μετατόπιση της προσοχής μας τις περισσότερες φορές στην εικόνα του Χριστού, της Παναγίας μας, των αγίων μας, όταν βρισκόμαστε σε μία δυσκολεμένη κατάσταση, ήδη έχει ξεκινήσει την υπέρβαση της δυσκολίας. Να θέλουμε απλώς το φως από το σκοτάδι.
pgdorbas.blogspot.com
Τι τους κοιτάτε ρε; Καρτούνς είναι της Metro - Goldwin. Μας κουνάνε το δάχτυλο αλλά τρέμουν την προσευχή μας. Ένα φύσημα είναι ρε .... Δώστε το να πάει στην Ευχή
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΥΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ