Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΔΟΓΜΑΤΑ.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΑΘΕΪΣΤΙΚΟ ΔΟΓΜΑΤΙΣΜΟ

Γράφει ο Βαγγέλης Σφήκας

Δεν έχω κάτι με τη μη μαχητική αθεΐα. Όμως, στόχος της ανάρτησης αυτής είναι να ψέξω την άκαμπτη βεβαιότητα των μαχητικών αθέων και την πίστη τους σε δόγματα και προκαταλήψεις που απαιτούν την ίδια ποσότητα πίστης την οποία απαιτούν και τα θαύματα ή -για να γίνω πιο οξύς- τον ίδιο βαθμό ευπιστίας με εκείνο των φονταμενταλιστών, τις πρακτικές των οποίων ενίοτε υιοθετούν. 

Ιδού λοιπόν ορισμένα μόνο δόγματά τους:

Ο αθεϊσμός έχει τη δική του θεότητα, την τυχαιότητα. Βασίζεται στην πεποίθεση ότι το σύμπαν είναι το αποτέλεσμα μιας διεργασίας τυχαίων συμπτώσεων. 

Κι όμως, ένα σύμπαν που δημιουργήθηκε κατά τύχη είναι η λιγότερο πιθανή εξήγηση για το πώς προέκυψε η νοήμων ζωή. Θα μπορούσα επάνω σε αυτή την αθεϊστική πεποίθηση να γράψω ολόκληρο βιβλίο, θα αρκεστώ όμως σε ένα μόνο απλό τεκμήριο: Υποθέστε ότι παίρνετε 10 κέρματα του ενός ευρού και τα σημειώνετε με τους αριθμούς από το 1 έως το 10. 

Τα ρίχνετε στην τσέπη σας και τα ανακατεύετε. Τώρα δοκιμάστε να τα ανασύρετε κατά συνέχεια από το 1 έως το 10. Βγάλτε το κομπιουτεράκι και υπολογίστε: Η πιθανότητα να βγάλετε τον αριθμό 1, είναι 1 στις 10 περιπτώσεις. 

Η πιθανότητα να βγάλετε το 1 και το 2, κατά σειρά, θα ήταν 1 προς 100. Η πιθανότητα να βγάλετε το 1,2 και το 3, κατά συνέχεια, θα ήταν μία στις χίλιες. 

Η πιθανότητα να ανασύρετε 1,2,3 και 4, κατά σειρά, θα ήταν μία στις 10.000 και ούτω καθεξής μέχρις ότου η πιθανότης να ανασύρετε από το 1 έως το 10, κατά σειρά, θα έφτανε τον απίστευτο μαθηματικό τύπο 1 επί 10 δισεκατομμύρια!. 

Βάλτε τώρα τα άτομα που αποτελούν το σύμπαν -για να μην το δυσκολέψω και πω τα υποατομικά σωματίδια- τι πιθανότητα υπάρχει να προκύψει κατά τύχη η ιλιγγιώδης συμμετρία του σύμπαντος και από την αιωρούμενη αστερόσκονη να προκύψει νοήμων ζωή; Καμία. Και αν υπάρχει έστω και αμυδρά, η στατιστική την απορρίπτει πλήρως.

Ο αθεϊσμός εξισώνει την πραγματικότητα με τον υλικό κόσμο, όπως γίνεται αντιληπτός από τις πέντε αισθήσεις. Προφανώς είναι τελείως άσχετος με τα δεδομένα της σύγχρονης κβαντικής φυσικής, η οποία άνοιξε μια πραγματικότητα πέρα από τον ορατό κόσμο. 

Αγνοεί την επαναστατική της αποκάλυψη ότι η ύλη είναι μια επίμονη υπέροχη ψευδαίσθηση και ότι τα υποατομικά σωματίδια τα οποία συγκροτούν την υλική πραγματικότητα δεν έχουν καμία απολύτως υπόσταση πέρα από τον νου του ενσυνείδητου παρατηρητή. 

Τα φωτόνια, για παράδειγμα, δίνουν την εμπειρία της μορφής και του χρώματος, παρά ταύτα τα φωτόνια είναι άμορφα και άχρωμα και κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει πως κύματα ενέργειας μετατρέπονται μέσω του αμφιβληστροειδούς χιτώνα σε ανεστραμμένες εικόνες στο πίσω μέρος ενός θεοσκότεινου εγκεφάλου. 

Η δόνηση πάλι του αέρα δημιουργεί ήχο, παρά ταύτα οι δονήσεις δεν παράγουν κανένα ήχο πέρα από το μυαλό του ανθρώπου, ούτε οι χημικές αντιδράσεις στους κάλυκες της μύτης και του στόματος μπορούν να εξηγήσουν την εμπειρία της όσφρησης και της γεύσης. Τι γεύση είχαν το οξυγόνο και το υδρογόνο πριν μετατραπούν στο μόριο του νερού; 

Η ερώτηση δεν έχει νόημα χωρίς κάποιον να έχει το συγκεκριμένο βίωμα. Ο αθεισμός, λοιπόν, μας προτρέπει να μην εμπιστευόμαστε τα γεγονότα που συμβαίνουν μόνο στο μυαλό μας, όταν όλος ο κόσμος συμβαίνει μόνο μέσα στο μυαλό μας... 

Και κάτι παραπάνω: οι φυσικοί υποστηρίζουν ότι μόνο το 0,01% της ύλης του σύμπαντος μπορεί να γίνει αντιληπτό. Και ερωτώ: πως ένα όν με όραση 0,01% μπορεί να αποφανθεί για το 100% της δημιουργίας εμπιστευόμενο τη λογική που απορρέει μέσα από τις αισθήσεις;;

Ο αθεϊσμός ισχυρίζεται ότι η βιολογία αποτελεί τη βάση της συνείδησης και της λογικής χωρίς να προσφέρει ούτε μία ένδειξη για αυτό ούτε καν μια θεωρία για το πώς τα μόρια έμαθαν να σκέφτονται. 

Μόνο μια ακλόνητη πίστη στο γελοίο στηρίζει την πεποίθηση ότι τα ιόντα νατρίου και καλίου και μόρια γλυκόζης, που διαπερνούν την εξωτερική μεμβράνη των νευρώνων, πυροδοτώντας με τη σειρά τους ηλεκτροχημικές διεργασίες που εκτείνονται σε εκατομμύρια νευρωνικά δίκτυα, δημιουργούν αισθήσεις, εικόνες συναισθήματα, σκέψεις. 

Πιο απλά πώς τα μόρια γλυκόζης στον αντιδραστικό σωλήνα αδρανούν και στον εγκέφαλο σκέφτονται; Πώς γίνεται μια τυχαία εγκεφαλική δραστηριότητα να παράγει τάξη και λογική; 

Πώς κάτι τόσο υλικό, όπως ο εγκέφαλος, παράγει κάτι τόσο άυλο όσο η εμπειρία, η σκέψη, το συναίσθημα; Θα ζητούσατε ποτέ τομογραφία του εγκεφάλου από κάποιον για να σας αποδείξει εάν αγαπά το παιδί του ή να σας δείξει τι σκέφτεται; Ο αθεϊσμός λοιπόν που παρουσιάζεται ως λογικός δεν μπορεί να εξηγήσει την πηγή της λογικής.

Ο αθεϊσμός χρησιμοποιεί την εξέλιξη ως επιχείρημα κατά της νοήμονος πηγής της ζωής και με ένα άλμα λογικής ενώνει την πρωτοζωική βλέννα με το "Κατά Ματθαίον Πάθη" του Μπαχ, παρόλο που η επιβίωση του ισχυρότερου δεν μπορεί να εξηγήσει τη δημιουργία ζωής, ούτε ο ανελέητος αγώνας για τροφή και αναπαραγωγή εξηγούν την αγάπη, τη στοργή, τη συμπόνοια, το χιούμορ, την τέχνη, ό,τι τέλος πάντων συνιστά την ποιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ο αθεϊσμός θεωρεί την ιδέα του Θεού αδιανόητη. Θα απαντούσα ότι ο Θεός είναι τόσο αδιανόητος όσο και η Μεγάλη Έκρηξη που υποστηρίζει η επιστήμη. 

Δεν μπορούμε να την οραματιστούμε, εφόσον ήταν αόρατη και σιωπηλή, δεν ήταν ούτε ζεστή ούτε κρύα, εφόσον αυτές οι ιδιότητες απαιτούν πέντε αισθήσεις, οι οποίες δεν υπήρχαν. Δεν ξέρουμε πού έγινε, πότε έγινε, εφόσον ο χρόνος και ο χώρος αναδύθηκαν από τη μεγάλη έκρηξη.

Ο αθεϊσμός επιτίθεται στην εκδοχή του θεού του κατηχητικού, σα να μην υπάρχει κάποια άλλη. Στήνει μια καρικατούρα πίστης -βάζοντας μαζί όλα τα είδη των θρησκευτικών πεποιθήσεων και τις υπερβολές των φανατισμένων- επιτίθεται εναντίον της και κατάγει περιφανή νίκη. 

Όμως, η φύση και η ουσία του Θεού -εάν όντως υπάρχει θεός- σύμφωνα με την ορθόδοξη αποφατική θεολογία είναι απροσπέλαστη από την ανθρώπινη διάνοια. Οι άνθρωποι δεν έχουν ούτε τα διανοητικά εργαλεία να την προσεγγίσουν ούτε τις λέξεις για να την εκφράσουν. 

Μοιραία λοιπόν καταφεύγουν σε συνυποδηλώσεις, σχήματα λόγου, συνεκδοχές και σύμβολα στην προσπάθεία τους να αρθρωσουν λόγο περί της αρρήτου θεότητος. Σε αυτά ακριβώς επιτίθεται ο αθεϊσμός με μια χοντροκομμένη λογική η οποία εκλαμβάνει όλα τα λεγόμενα σχετικά με τον θεό κυριολεκτικά καταφέρνοντας μια πολύ εύκολη νίκη.

Και το τελευταίο: ο αθεϊσμός προβάλλεται ως ο πλέον ηθικός, όσο ηθικός μπορεί να είναι ο πνευματικός μηδενισμός και η πίστη στο τίποτα που εισηγείται, ο χλευασμός και η απέχθεια απέναντι σε κάθε μορφή πνευματικότητας, βασιζόμενος στο πιο υπεραπλουστευτικό σκεπτικό: ότι ο φυσικός κόσμος είναι ο μοναδικός που υπάρχει. 

Η πίστη στον Θεό κατά τον αθεϊσμό είναι κάκιστη, επομένως, με μια στενόμυαλη οπτική που δείχνει και να την απολαμβάνει κιόλας, θεωρεί ακόμη κι έναν άγιο είτε παράφρονα είτε εγκληματία. Βάζει στο ίδιο τσουβάλι οποιονδήποτε προφέρει τη λέξη «Θεός» με τον πιο απεχθή θρησκόληπτο. 

Από την άλλη οι μαχητικοί αθεϊστές θεωρούν δεδομένο ότι αποτελούν πρότυπα εντιμότητας, ήθους και λογικής, ενώ οι πιστοί είναι δουλοπρεπείς, δεισιδαίμονες, παράλογοι, ανέντιμοι. 

Μονοπωλούν την ηθική, όπως και τη λογική, διακηρύσσουν ότι κατέχουν την αλήθεια και είναι ανίκανοι να δείξουν ελάχιστη ανεκτικότητα απέναντι στη διαφορετική οπτική. 

Προς επίρρωση της ηθικότητάς τους δεν θα παραλείψουν να κάνουν την απαραίτητη βόλτα τους στα μπουντρούμια της Ιεράς Εξέτασης, να θρηνήσουν για την Υπατία, για το γκρέμισμα του Σεραπειου, για την καταστροφή από τους χριστιανούς των αρχαίων μνημείων (άλλοι μύθοι και αυτοί...), να επισημάνουν τη φονικότητα της θρησκείας αποσιωπώντας, σκοπίμως ασφαλώς, τα εγκλήματα των αθεϊστικών καθεστώτων του Χίτλερ, του Στάλιν, του Μάο, του Πολ Πότ, τα γκουλαγκ, τα κρεματόρια, τους σκόπιμους λιμούς… κ.λ.π

Που θέλω να καταλήξω. Η πίστη στην εποχή της επιστήμης μιλά για πιθανότητες, όχι για δόγματα. 

Αν κρατάμε το μυαλό μας ανοιχτό, ίσως να μη δυσκολευτούμε να δούμε την πιθανότητα να υπάρχει μία οντότητα, μία διευθύνουσα δύναμη πέρα από τον χώρο, τον χρόνο, τις αισθήσεις, αυτοαίτια, εξωλογική η οποία αποτελεί την πηγή της ύπαρξης.

ΜΑΣ ΤΟ ΕΣΤΕΙΛΕ Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΑΠΟΣΚΙΤΗΣ