ΙΡΑΝ: ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΠΟΙΑ Η ΤΙΜΩΡΙΑ;
Μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, η ισχυρότερη εγκληματική πολεμική μηχανή, αυτή των ΗΠΑ, δεν σταμάτησε ούτε μια μέρα τις επεμβάσεις της σε κάποια χώρα του κόσμου αποδεικνύοντας ότι πράγματι είναι η ηγέτιδα δύναμη του «ελεύθερου (δυτικού) κόσμου» που..καταστρέφει τον υπόλοιπο.[1]
‘Όμως με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του Ανατολικού μπλοκ εκλείπει η όποια ισορροπία δυνάμεων υπήρχε, γεγονός όμως, το οποίο συμβαδίζει και με την εμφάνιση της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης.
Πρόκειται για μια δομική αλλαγή κοσμοϊστορικής σημασίας στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα, αφού με την εμφάνιση των πολυεθνικών επιχειρήσεων τα πάλαι ποτέ έθνη-κράτη χάνουν σταδιακά την όποια εθνική και οικονομική κυριαρχία τους, ενώ οι πόλεμοι που εξαπολύονται δεν είναι πια ενός ιμπεριαλιστικού κράτους για να κατακτήσει κάποια αγορά σε ανταγωνισμό με άλλα κράτη.
Σήμερα, όλα μαζί τα δυτικά κράτη είναι στην υπηρεσία των πολυεθνικών που συγκροτούν μια Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) και προσπαθούν να επιβάλλουν την παγκόσμια κυριαρχία τους δημιουργώντας ένα ενιαίο οικονομικό χώρο, αλλά σταδιακά και πολιτικό χώρο (παγκόσμια διακυβέρνηση). Οι όποιες διαφορές και διαιρέσεις των μελών της Υ/Ε, αποτελούν πάντα διαφορές στην τακτική, αλλά όχι στον στρατηγικό στόχο: την επιβολή ενός παγκόσμιου ενιαίου χώρου ελεγχόμενου από αυτήν.[2]
Μετά το 1990 παρακολουθήσαμε όλους τους εγκληματικούς πολέμους αυτής της Υπερεθνικής Ελίτ,[3] που ξεκίνησαν με την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας στην Ευρώπη και συνεχίστηκαν με τον πόλεμο του κόλπου στο Ιράκ το 1991 και το Αφγανιστάν, και μετέτρεψαν σε κόλαση τον πολύπαθο Αραβικό κόσμο, ο οποίος δεν έχει ησυχάσει εδώ και έναν αιώνα, αφού έχει την κατάρα να βρίσκονται στον τόπο του άφθονες πηγές πετρελαίου.
Επιπλέον, έχει την ατυχία να βρίσκεται στα πόδια ενός επεκτατικού αλλά και εγκληματικού Σιωνιστικού κράτους που εγκαθιδρύθηκε εκεί μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, εξαναγκάζοντας τους Άραβες να πληρώσουν για τα εγκλήματα των φασιστών στην… Ευρώπη!
Μεταπολεμικά οι αγώνες των Αραβικών εθνών για εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία αποκρυσταλλώθηκαν με την εδραίωση στην εξουσία των χωρών αυτών εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, όπως τα Μπααθικά κινήματα σε Ιράκ και Συρία, του Νάσερ στην Αίγυπτο, το καθεστώς της Τζαμαχιρίγια του Μοαμάρ Καντάφι στη Λιβύη, αλλά και την Ιρανική Επανάσταση με το καθεστώς του Αγιατολλάχ Χομεϊνί που έσπασε τους δεσμούς της δυτικής εξάρτησης που εξυπηρετούσε η (εγκληματική) μοναρχική τυραννία.
Οι χώρες αυτές από το 1990 αποτέλεσαν στόχο της Υ/Ε, αφού σαν εθνικά κυρίαρχες χώρες είχαν προχωρήσει σε εθνικοποιήσεις του πλούτου τους και κυρίως του πετρελαίου, με κοινωνικές υπηρεσίες κλπ, αλλά και σε αγώνα ενάντια στον επεκτατικό σιωνισμό. Μαζί με λίγες χώρες ακόμα, (Κούβα, Γιουγκοσλαβία κλπ) αποτελούσαν υπολείμματα εθνών-κρατών που έπρεπε βιαίως να ενσωματωθούν στο σύστημα των ανοικτών αγορών των Πολυεθνικών και να χάσουν κάθε εθνική και οικονομική κυριαρχία.
Από την άλλη μεριά, η εκλογή Τραμπ από τα θύματα της Παγκοσμιοποίησης στις ΗΠΑ, βασίστηκε στις υποσχέσεις του ότι θα επιβάλλει ελέγχους στην ελεύθερη κίνηση των πολυεθνικών και άλλα παρόμοια μέτρα που θα ξαναδημιουργούσαν θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ, (δηλ ένα είδος εθνικής πολιτικής/κυριαρχίας), ενώ οι ΗΠΑ θα σταματήσουν να είναι ο παγκόσμιος χωροφύλακας και θα προσεγγίσουν φιλικά τη Ρωσία.
Όμως τα δύο τελευταία θα αποτελούσαν επανάσταση και, για να μπορέσει ο Τραμπ να σταθεί στην εξουσία, στράφηκε στο διεθνές σιωνιστικό λόμπι, που ιδιαίτερα στην Αμερική έχει τεράστια δύναμη, και από τη μια παραβαίνοντας κάθε διεθνή κανόνα ανακήρυξε την Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα του Σιωνιστικού κράτους, στο οποίο τώρα παραδίδει και τους παράνομους κατά το διεθνές δίκαιο εποικισμούς, ενώ από την άλλη διακηρύσσει και αυτός ότι στόχος του είναι η ανατροπή του Ιρανικού καθεστώτος.
Αρχικά, στόχος είναι να διώξει τους Ιρανούς από τη Συρία και το Ιράκ, όπου το Ιράν παρουσιάζει αύξηση της επιρροής του, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, για τις οποίες το Ιρακινό κοινοβούλιο ήδη ψήφισε την αποχώρηση των Αμερικανικών δυνάμεων.
Ο κύριος όμως στόχος είναι η ανατροπή του καθεστώτος των Αγιατολλάδων, ενώ την ανατροπή του καθεστώτος Άσσαντ στη Συρία την βλέπουν περισσότερο σαν μέσο για την ανατροπή του Ιρανικού καθεστώτος παρά σαν στόχο, αφού άλλωστε ξέρουν ότι χωρίς το Ιράν είναι θέμα χρόνου η κατάρρευση και του Συριακού καθεστώτος.
Βέβαια και η εγκληματική επέμβαση στη Συρία έχει μεγάλη σημασία, ιδιαίτερα εάν τελικά προκύψει ένα «ανεξάρτητο» Κουρδικό κράτος, προτεκτοράτο-τοποτηρητής των Αμερικανοσιωνιστών σε μια κουτσουρεμένη Συρία, όπως ήταν πάντα το σχέδιό τους.
Όμως, πρέπει να τονίσουμε ότι η Υπερεθνική Ελίτ σήμερα μπορεί να ελέγχεται σε σημαντικό βαθμό από τους Σιωνιστές, αλλά δεν είναι Σιωνιστική.
Με άλλα λόγια, τα συμφέροντα των Σιωνιστών δεν συμπίπτουν με αυτά της Υ/Ε (γι αυτό και οι διαφορές για την πυρηνική συμφωνία με το Ιράν), ενώ και οι πρόεδροι των ΗΠΑ δεν ήταν Σιωνιστές αλλά απλά όργανα της Υ/Ε (γι αυτό και οι συγκρούσεις Ομπάμα με Ισραήλ κλπ).
Ο Τραμπ σήμερα είναι ο πρώτος πρόεδρος που στηρίζει σαφώς Σιωνιστικά συμφέροντα και θέσεις για να μπορέσει να περάσει τη δική του παγκοσμιοποίηση που βάζει κάποιους ελέγχους στις πολυεθνικές, χωρίς βέβαια να την αναιρεί με οποιοδήποτε τρόπο αφού είναι λάτρης της ελευθερίας των αγορών κλπ.
Βέβαια ο Τραμπ, παρόλη την αλλοπρόσαλλη πολιτική του, δεν έχει φτάσει ακόμα ούτε στο «δαχτυλάκι» τους τα «κατορθώματα» (δηλ τα εγκλήματα) των προκατόχων του Κλίντον, Ομπάμα, Χίλαρι κλπ που υποστήριξαν και υποστηρίζουν όλοι οι «προοδευτικοί αριστεροί δημοκράτες».
Η δολοφονία του υποστράτηγου των Φρουρών της Επανάστασης Κασέμ Σουλεϊμανί είναι σχεδόν βέβαιο ότι έγινε κατόπιν υπόδειξης και σχεδίου της Σιωνιστικής Ελίτ στην οποία είναι δεσμευμένος ο Τραμπ.
Βασικό είναι το γεγονός ότι το Ισραήλ έκανε το παν να μην γίνει η πυρηνική συμφωνία με το Ιράν και να μην γίνει καμία προσέγγιση μαζί του εφόσον, δικαιολογημένα, θεωρούν το Ιρανικό καθεστώς το πιο φανατικό αντισιωνιστικό καθεστώς στην Μέση Ανατολή που θα μπορούσε από μόνο του να ακυρώσει το σχέδιο για το «Μείζον Ισραήλ».
Το Ιράκ δεν το θεωρούν καν ισχυρό εχθρό τους, μετά την εξόντωση του Σουνιτικού καθεστώτος αλλά και της σουνιτικής αντίστασης τα πρώτα χρόνια μετά την πτώση του καθεστώτος και σήμερα είναι οι Σιίτες Ιρανοί που πρωτοστατούν στον αγώνα.
Ο σκοπός των Αμερικανοσιωνιστών με τη δολοφονία ήταν να ξεφτιλίσουν το Ιρανικό καθεστώς στα μάτια των οπαδών του, ξέροντας ότι δεν θα μπορούσε ποτέ ν’ απαντήσει με πόλεμο κατά των Αμερικανών γιατί θα γνώριζε τη συντριβή.
Μάλιστα τώρα αποκαλύπτεται ότι την ίδια μέρα της δολοφονίας του Σουλεϊμανί, οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις εκτέλεσαν άλλη μια, άκρως απόρρητη, ανεπιτυχή αποστολή, με στόχο έναν υψηλόβαθμο Ιρανό αξιωματούχο που δρα στην Υεμένη, σύμφωνα με την εφημερίδα Washington Post, που δείχνει ότι ο φόνος του Σουλεϊμανί ήταν μέρος μιας επιχείρησης πιο ευρείας.
Σε κάθε περίπτωση ο συνδυασμός των εξοντωτικών οικονομικών κυρώσεων στο Ιράν, μαζί με την επίτευξη του Αμερικανικού στόχου να δείξουν ότι το Ιρανικό καθεστώς είναι γίγαντας με πήλινα πόδια, κάνει τους Αμερικανοσιωνιστές να πιστεύουν ότι θα ρίξουν τελικά το καθεστώς, σταδιακά από τα «μέσα», κάτι που όμως είναι εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση, αφού ο λαός μετά από αυτήν την άνανδρη και δόλια δολοφονία συσπειρώνεται, μεγαλώνοντας το μίσος του για τους δυτικούς και σιωνιστές φονιάδες, ενώ το Ιρανικό καθεστώς έχει γερές βάσεις στο λαό και απολαμβάνει το σεβασμό του.
Τη στιγμή όμως ακριβώς που η συσπείρωση του Ιρανικού λαού γύρω από την εθνική ηγεσία του είχε φθάσει τον μέγιστο βαθμό εμφανίστηκε σαν ‘από μηχανής θεός’ για τους Αμερικανούς η κατάρριψη κατά λάθος από Ιρανούς εθνοφρουρούς του επιβατικού αεροπλάνου, που εκμεταλλεύεται σήμερα με κάθε τρόπο η Δύση και ήδη οδηγεί σε ανάνηψη του φιλοδυτικού κινήματος των αστών στο Ιράν που είχε σχεδόν συντριβεί πριν περίπου 10 χρόνια[4] και αυτό «ξεχνώντας» βέβαια το γεγονός ότι η κατάρριψη επιβατικών αεροπλάνων, κυρίως του Ανατολικού συνασπισμού ήταν συχνή τον καιρό του Ψυχρού Πολέμου…
Όμως σύμφωνα με τις τελευταίες εξελίξεις είναι φανερό ότι οι διαδηλώσεις εναντίον του καθεστώτος για το αεροπλάνο είναι στημένες και μπορεί να δοκιμάσουν άλλη μια απόπειρα για «ροζ επανάσταση» στο Ιράν που αυτή τη φορά μπορεί να συνοδεύεται και με Δυτική παρέμβαση δήθεν για να τιμωρήσουν το καθεστώς γι’ αυτή την εγκληματική του πράξη!
Φυσικά αυτή η ελεεινή, δόλια και άνανδρη δολοφονία είναι πρωτόγνωρη, αφού ο Σουλεϊμανί, κορυφαίος εκπρόσωπος του Ιρανικού κράτους, βρισκόταν στο Ιράκ σε διπλωματική αποστολή, καλεσμένος από την Ιρακινή εξουσία, αλλά και τους Αμερικάνους.
Αυτή η τρομοκρατική δολοφονία δείχνει για άλλη μια φορά και το ποιόν των ΗΠΑ και των Σιωνιστών που πάντοτε δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν κάθε μπαμπέσικο, δειλό και ύπουλο τρόπο για να εξοντώσουν τους αντιπάλους τους.
Ακόμα, αυτή η δολοφονία είναι πρωτόγνωρη διότι ανοίγει τον δρόμο για ξεπάστρεμα οποιουδήποτε ηγέτη δεν αρέσει στην Υ/Ε με την κρατική (και όχι μέσω συνωμοσιών κλπ όπως στο παρελθόν) φυσική εξόντωσή του.
Δηλαδή οι «διεθνείς θεσμοί» και η «νομιμότητα», που καταπατώνται καθημερινά από τους γκάγκστερ της Υ/Ε, πλέον δεν υπάρχουν ούτε ως διακοσμητικοί…
Το καθήκον επομένως όλων των αγωνιζόμενων ανθρώπων και λαών είναι να στηρίξουν ολόψυχα τον Άξονα της Αντίστασης που κρατά ακόμα τη φλόγα της ελευθερίας αναμμένη ενάντια στην επιβολή της Παγκόσμιας κυριαρχίας: Παλαιστίνη-Λίβανος Χεσμπολά-Συρία-Ιράν. Εάν πέσει και το Ιράν, τότε η περικύκλωση της Ρωσίας θα ολοκληρωθεί.
Και η Ρωσία σήμερα είναι μεν μια καπιταλιστική χώρα, αλλά δεν έχει κριθεί ακόμα εάν θα ενσωματωθεί και αυτή πλήρως στη Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση (που προϋποθέτει μια Ρωσική ελίτ υποτελή στην Υπερεθνική ελίτ)[5] ή εάν θα τραβήξει το δικό της δρόμο, αυτόν της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας.
Άλλωστε ο αγώνας για εθνική και οικονομική κυριαρχία αποτελεί σήμερα το άμεσο καθήκον όλων των λαών, εφόσον αποτελεί την προϋπόθεση για να ορίσουν οι ίδιοι οι λαοί τις τύχες τους και όχι μια χούφτα εγκληματιών.
Το παράδειγμα του Μπρέξιτ που άνοιξε τον δρόμο συνεχίζεται σήμερα με τους παρόμοιους αγώνες των Γάλλων, Ιταλών κλπ για εθνική κυριαρχία σαν το μέσον για κοινωνική απελευθέρωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου