ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ Ο ΑΓΩΝ ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ!

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ «ΝΤΑΚΟΤΑΣ»

Γράφει ο Κωνσταντίνος Καλιμαυκίδης

Πριν εξηγήσω τον τίτλο ,προτείνω σε κάθε κείμενο ή σχόλιο που αναρτάται, να αναγράφεται η ηλικία του συντάκτη, αν δεν έχει κοινοποιηθεί ή αν δεν είναι γνωστός ή αν δεν προκύπτει από φωτογραφίες κλπ.

Γιατί;

Έτσι θα γνωρίζουν όλοι ποιοι γράφουν, σε ποιους απευθύνονται, ποιοι τους διαβάζουν και θα φανεί στο σάιτ η νοητική ηλικία , η αποδοχή και οι επιδράσεις στις κοινωνικές ηλικιακές ομάδες.

Διαφορετικά , ανακυκλωνόμαστε και μονολογούμε μεταξύ μας ,το κανάλι, οι αρθρογράφοι, οι σχολιαστές και οι αναγνώστες, χωρίς καμία ευρύτερη επίδραση όπως προκύπτει από τα γεγονότα που συμβαίνουν στην κοινωνία και τις εφαρμογές των πολιτικών που εφαρμόζονται.

Λέμε για να τα λέμε.

Ίσως γίνομαι κουραστικός, ίσως σκανδαλιστικός, ίσως φαιδρός, και πολλά ίσως, όσα θέλει να μου προσθέσει ο καθένας.

Εκφράζω υπεύθυνα την γνώμη μου γιατί πιστεύω ότι η ευτυχία είναι ευρύ κοινωνικό αγαθό.

Η ευτυχία προκύπτει από την επιτυχία εφαρμογής της γνώσης και της εμπειρίας στον κάθε τομέα προσωπικού και κοινωνικού ενδιαφέροντος.

Τώρα γιατί οι Ντακότες.

Είναι το πρώτο δείγμα ποιοι, πόσοι και τι καταλαβαίνουν από την λέξη.

Είναι ταυτόχρονα και το ηλικιακό κριτήριο που ανέφερα.

Η Ντακότα κυριολεκτικά σημαίνει φυλή Ινδιάνων, από όπου πήρε το όνομα του το παλιό αμερικανικό μεταφορικό αεροσκάφος, που αν και θορυβώδες ελικοφόρο, ήταν σταθερό και αξιόπιστο στο Β παγκόσμιο πόλεμο.

Έφτασε σαν όνομα, σε μας τους εξηντάρηδες σήμερα όταν είμαστε στρατιώτες και το χρησιμοποιούσαμε υποτιμητικά για κάποιον παλιό ή νέο συνάδελφο, αδέξιο ή ανίκανο, διστακτικό ή δειλό, που έσερνε τα πόδια του και έμενε εκτός της ομάδας.

Διαπίστωσα από τους πρόσφατα υπηρετήσαντες γιούς μου, ότι ακόμη χρησιμοποιείται σήμερα μαζί με άλλες ιστορικές παλιές λέξεις, όπως καλιόπη, καναδέζα, φασίνα, καραβάνα, καραβανάς, πιλάφια κλπ.

Οι λέξεις όλες, δείχνουν την συνέχεια ,το νόημα και την μεταφορά της γνώσης σε κάθε τι.

Αν χαθεί μια λέξη χάνεται και η έννοια ή αν αλλάξει, αλλάζει το νόημα και φτωχαίνει η γλώσσα.

Η πρώτη Ντακότα ήταν μεταφορικό μέσο, μετέφερε εφόδια και στρατιώτες στην μάχη.

Δεν ήταν μάχιμο μέσο δεν εμάχετο το ίδιο, απλώς είχε τον σημαντικότατο ρόλο της μεταφοράς που εκτελούσε επιτυχώς.

Ήταν ακατάλληλο για μάχη και χρειάζονταν την υποστήριξη άλλων μαχητικών.

Ο τίτλος που διάλεξα, η εισαγωγή και οι εξηγήσεις, νομίζω αφορούν όλους εμάς τους μεγαλύτερους, κυριολεκτικά και μεταφορικά για να δούμε αν πετυχαίνουμε τον σκοπό και τον ρόλο μας.

Δεν είμαστε πλέον το ίδιο μάχιμοι με τους νεότερους.

Το θέμα είναι πετυχαίνουμε στον ρόλο μας και να μεταφέρουμε σε αυτούς τα εφόδια,  τα μέσα, τον εξοπλισμό, τα όπλα, την γνώση, την εμπειρία για να τους υποστηρίξουμε να δώσουν τις μάχες τους;

Από αυτά που βλέπω διαπιστώνω ότι άλλα συμβαίνουν γύρω μας .

Παροπλισθήκαμε και αράξαμε στο αεροδρόμιο του καναπέ και γίναμε Ντακότες του πληκτρολογίου.

Πριν από αυτό είχαμε αρνηθεί τον ρόλο μας και αρκούμασταν να μεταφέρουμε μόνο χρήμα και υλικές διασκεδάσεις και αφήσαμε σε άλλους να μεταφέρουν σε εμάς τους ίδιους, στους νέους και στα παιδιά μας, ότι σαβούρα ήθελαν αυτοί .

Μας γέμισαν με πόρνες και συγκροτήματα για αποπροσανατολισμό στην περίοδο της ανάπαυλας και μας αφόπλισαν .

Μας γέμισαν τεχνητές ηδονές και φόβο για την μάχη.

Αφήσαμε να μάχονται άλλοι για το καλό μας.

Το βλέπουμε σήμερα με τις μάχες που δίνουν αυτοί κατά της πανδημίας, (παν δημία = πας ο δήμος, όλος ο λαός).

Η μάχη έχει κερδηθεί από αυτούς που την έστησαν, αφού όλος ο λαός, πάνδημα φόρεσε μάσκες ΑΡΒΧΠ (ατομικού, ραδιενεργού, βιολογικού, χημικού, πολέμου) σε περίοδο ειρήνης.

Κλειδώθηκε και δεν επιτρέπεται να πετά για να πάει στην μάχη της επιβίωσης και του μεροκάματου.

Τι γίνεται στο δρόμο ,στα μαγαζιά ,στα σχολεία, στις εκκλησίες, στα λιμάνια, στα αεροδρόμια το βλέπουμε όλοι.

Τι έγινε πέρσι το Πάσχα και την 25η Μαρτίου, θυμάστε;

Τι θα γίνει φέτος;

Περιμένουν οι Ήρωες, περιμένει το Πάσχα .

Εμείς γνωρίζουμε;

Γνωρίζουμε ότι γίναμε απελπισμένες και παροπλισμένες Ντακότες ή ακόμη πετάμε στον άγνωστο φόβο με τρύπια βάρκα την ελπίδα.

Θα φανεί αν οι ακατάλληλες Ντακότες θα σηκωθούν να δώσουν την ύστατη μάχη, πριν τους βρουν οι βόμβες στο πληκτρολόγιο.

Οι καημένοι οι ήρωες,

τόσο άφοβοι, τόσο αμίμητοι και αφημένοι μόνοι.

Οι δόλιες οι Ντακότες ,

πως τους μιμούνται και τι κατάντησαν να σημαίνουν.

Κωνσταντίνος Καλιμαυκίδης